KONFEDERACJA
ILLINOIS (Illinois
Confederation)
Konfederacja Illinois , określany również jako
Illiniwek lub Illini , składały się z 12 do 13
plemion, którzy żyli w Mississippi River Valley .
Ostatecznie plemiona członkowskie zajęły obszar
rozciągający się od jeziora Michicigao (Michigan) po
Iowa, Illinois, Missouri i Arkansas. Pięć głównych
plemion to Cahokia , Kaskaskia , Michigamea , Peoria i
Tamaroa . [1] Nazwa konfederacji wywodzi się z
transliteracji francuskich odkrywców iliniwe do stanu
Illinois , bardziej w zgodzie z dźwiękami ich własnego
języka.[2] [3] Szacuje się, że plemiona liczyły
dziesiątki tysięcy członków, zanim w XVII wieku
nastąpił rozwój kontaktów europejskich, który
zahamował ich wzrost i spowodował znaczny spadek
populacji. [3]
Illinois, podobnie jak wiele grup rdzennych Amerykanów,
utrzymywało się dzięki rolnictwu, polowaniu i
rybołówstwu. [4] Jako grupa częściowo nomadów,
Illinois często mieszkało w długich domach i wigwamach
, w zależności od pory roku i zasobów, które były
dla nich dostępne na okolicznych terenach. Podczas gdy
mężczyźni zwykle polowali lub brali udział w wojnie,
kobiety uprawiały i przetwarzały swoje plony, tworzyły
narzędzia i ubrania z dziczyzny oraz konserwowały
żywność na różne sposoby do przechowywania i
podróżowania. [5] Nie oficjalnie Konfederacja ,
wioskami kierował jeden Wielki Wódz. Wioski miały
kilku wodzów, którzy kierowali każdym klanem z osobna.
[6]Ludność Illinois w końcu podupadła z powodu strat
spowodowanych chorobami zakaźnymi i wojną, głównie
spowodowanych przybyciem francuskich kolonistów. [7] [4]
Ostatecznie zreorganizowali się pod nazwą
Skonfederowanej Peorii . Są teraz znani jako uznane
przez władze federalne "Plemię Indian Peoria"
i mieszkają w dzisiejszej Oklahomie . [8]
Zawartość
1 Nazwa
2 Historia
2,1 Tworzenie
2,2 Interakcje z Europejczykami
2,3 Rozpuszczenie
3 Kultura
3.1 Język
3.2 Płeć
3,3 Religia
3.4 Tradycje
4 Społeczeństwo
4.1 Gospodarka
4.2 Działania wojenne
4.3 Rząd
4.4 Rozliczenia
5 Zobacz też
6 Uwagi
7 Bibliografia
8 Dalsze czytanie
9 Zewnętrzne linki
Imię
Francuscy misjonarze, którzy dokumentowali swoje
interakcje z plemionami, zauważają, że ludzie nazywali
siebie Inoka . [1] Znaczenie tego słowa nie jest znane.
Jacques Marquette , francuski misjonarz jezuicki ,
twierdził, że Illinois wywodzi się od Illini w ich
języku algonkińskim , co oznacza
"mężczyzn". Louis Hennepin twierdził, że
wspomniani mężczyźni byli symbolem dojrzałości i
siły oraz przedstawicielem wieku męskiego. [7]
Jednak w XXI wieku badania językoznawcze pokazują, że
ilinois wywodzi się pośrednio od irenweena , co oznacza
"mówi potocznie ". Podczas gdy Ojibwa ,
którzy zajmowali sąsiednie tereny wokół wschodnich
Wielkich Jezior, wymowa tego pojęcia brzmiała dla
Francuzów jak ilinwe . [1] Ilinwe to liczba pojedyncza
od ilinwek . Francuscy odkrywcy, którzy po raz pierwszy
go słyszeli, nagrali go w różnych transliterowanych
formach, takich jak "liniouek",
"Aliniouek" i "Iliniouek". [4] Forma
pojedyncza przekształciła się w powszechnie znaną
"Illinois".
Historia
Formacja
Konfederacja Illinois składała się z 12 odrębnych
plemion, które łączyły wspólny język i kulturę. Te
plemiona to Kaskaskia, Cahokia, Peoria, Tamaroa,
Moingwena, Michigamea, Chepoussa, Chinkoa,
Coiracoentanon, Espeminkia, Maroa, Tapouara. [9] Z tych
12 pozostały tylko Cahokia, Kaskaskia, Michigamea,
Peoria i Tamaora; inne zginęły jako odrębne plemiona z
powodu chorób i wojen. [10] [11] Kiedy w XVII wieku
Europejczycy po raz pierwszy udokumentowali stan
Illinois, mówiono, że zamieszkuje je około 10 000
osób. [12] Chociaż liczba ta znacznie się
zmniejszyła, wielu ich potomków jest dziś częścią
Plemienia Peoria z Miami, Oklahoma , jako część
połączonej Konfederacji Plemienia Peoria. [13] [14]
Interakcje z Europejczykami
Uważa się, że kiedy Francuzi po raz pierwszy zetknęli
się z plemionami Illiniwek, na rozległym obszarze
rozciągającym się od jeziora Michigan do serca Iowa i
na południe aż do Arkansas żyło aż 10 000
członków. [11] W latach siedemdziesiątych XVII wieku
Francuzi znaleźli w dolinie rzeki Illinois wioskę
Kaskaskia (późniejsze miejsce dzisiejszej Utica),
wioskę Peoria w obecnym stanie Iowa (w pobliżu
późniejszego miejsca Keokuk) i wioska Michigamea w
północno-wschodnim Arkansas.
Wioska Kaskaskia, znana również jako Wielka Wioska
Illinois , była największą i najbardziej znaną
wioską plemion Illinois. [14] W 1675 r. Francuzi
utworzyli misję katolicką, zwaną Misją Niepokalanego
Poczęcia Najświętszej Marii Panny, oraz w pobliżu wsi
punkt handlu futrami. Populacja wzrosła do około 6000
osób w około 460 domach. [11] Wkrótce jednak
eurazjatyckie choroby zakaźne i trwające wojny bobrowe
przyniosły Illiniwek wysoką śmiertelność, powodując
gwałtowny spadek ich populacji w kolejnych
dziesięcioleciach. [10] [12]
Francuzi nazwali ten obszar Pays de Illinois, czyli
" krajem stanu Illinois ", co stało się
powszechną nazwą w odniesieniu do ojczyzny stanu
Illinois. [15] Wcześni francuscy odkrywcy, w tym Louis
Jolliet , Jacques Marquette i René-Robert Cavelier,
Sieur de La Salle , przedstawili relacje, które
udokumentowały pierwsze odkrycie Illinois. [16] Z powodu
tych wydarzeń, plemiona Illinois stały się dobrze
znane europejskim odkrywcom. Europejska kolonizacja,
wartości i religia zaczęły wpływać na plemiona. [8]
[17]
Pod koniec XVII wieku Irokezi, aby rozszerzyć swój
region i kontrolować handel futrami, zmusili Kaskaskia i
inne Illinois do opuszczenia swoich wiosek. Przenieśli
się na południe. [14] Chociaż Illinois walczyło z ich
głównym wrogiem w tym czasie, wojny rozproszyły się i
zabiły wielu ich członków. W końcu odzyskali część
swoich ziem. [18]
Na początku XVIII wieku Illinois zaangażowało się w
konflikt między Meskwaki , znanymi również jako
"Fox", a Francuzami, znanymi jako Fox Wars .
[15] [11] W 1722 r. Meskwaki zaatakowali Peorię za
zabicie siostrzeńca jednego z ich wodzów i zepchnęli
ich na Głodną Skałę . [17] [18] Peoria wysłali
posłańców z prośbą o pomoc od Francuzów, ale zanim
dotarli na miejsce, wielu wojowników Peoria zostało
zabitych. [11] Francuzi i ich sojusznicy Illini, Miami,
Potawatomi i Sac kontynuowali walkę z Meskwaki, ale nie
odnieśli sukcesu do 1730 r. W tym roku oblegali wioskę
Lisów nad rzeką Sangamon i przeprowadził brutalny
atak.
W połowie XVIII wieku 12 lub 13 plemion Konfederacji
zmniejszyło się do pięciu: Cahokia, Kaskaskia,
Michigamea, Peoria i Tamaroa. [14] [18] Choroby
europejskie drastycznie zmniejszyły liczbę
mieszkańców Illinois. Wojny powstały w wyniku
konfliktów między plemionami o zasoby i towary handlowe
lub zostały zainicjowane przez europejskich odkrywców,
którzy chcieli poszerzyć swoją ziemię. [15] [18]
Pozostali potomkowie Konfederacji Illinois połączyli
się z Peorią i są znani jako Plemię Indian Peoria i
zamieszkują w hrabstwie Ottawa w stanie Oklahoma. [7]
[14]
Rozwiązanie
Niektórzy z głównych wrogów ludu Illinois byli Lakota
(Sioux), Osage , Pawnee , Sac and Fox Nation i Arikara na
zachodzie oraz Quapaw , Shawnee i Chickasaw na południu.
Chociaż plemiona te były stałym zagrożeniem, Irokezi
stali się najpilniejszym wrogiem Illinois, począwszy od
końca XVII wieku. [18] Irokezi, szukając nowych
terenów łowieckich po wyczerpaniu własnych zasobów,
zabili lub schwytali wielu mieszkańców Illinois poprzez
swoje partie wojenne. [16] [18]To przejęcie ziemi i
ludzi w końcu wypchnęło Illinois z regionu Wielkich
Jezior do dzisiejszego Kansas. [10] Oprócz wewnętrznego
konfliktu między samymi plemionami, Illinois stanęło
również w obliczu zagrożenia ze strony sił
europejskich, które wywołały konflikt z nimi i
rozpoczęły wojny, z których część została
zwerbowana jako sojusznicy. [19] [20]
Dodatkowo, wraz z rozwojem kontaktów między
Europejczykami i Irokezami, Illinois było narażone na
szereg nowych chorób, które powodowały wśród nich
wysoką śmiertelność. [15] [14] Z powodu wojny i
obcych chorób, populacja Illinois drastycznie spadła do
wioski liczącej około 300 osób do 1778 roku. [9]
Wypchnięte przez Irokejczyków i Shawnee oraz w obliczu
większej liczby europejskich osadników, Illinois
przyjęło rezerwację w 1832 nad Big Muddy River na
południe od Kaskaskia. Ale w ciągu kilku miesięcy
odstąpili resztę swojego terytorium i wyemigrowali, aby
osiedlić się w rezerwacie we wschodnim Kansas. [21]
W 1854 Illinois połączyło się z narodami Wea i
Piankashaw , zmieniając nazwę na Konfederowane Plemię
Peoria. [14] W 1867 osiedlili się w nowym rezerwacie w
północno-wschodniej Oklahomie i ostatecznie dołączyli
do nich członkowie plemienia Miami, którzy stali się
oficjalną częścią ich nowej konfederacji w 1873.
Trwające około 50 lat United Peoria i Miami Tribe
zostały rozwiązane w latach dwudziestych. [14]
Pozostali członkowie Konfederacji Peoria zreorganizowali
się, starając się o uznanie federalne przez rząd USA
i zostali oficjalnie uznani do 1978 roku. [16] Pozostali
potomkowie Konfederacji Illinois znajdują się dziś w
Peorii w hrabstwie Ottawa w stanie Oklahoma . [10] [9]
Kultura
Język
Miami i Illinois to dialekty tego samego języka
algonkińskiego , którym mówi się w Indianie, a
później w Oklahomie. Chociaż nie pozostał żaden
rodzimy użytkownik tego języka, trwają wysiłki na
rzecz odrodzenia języka, a dzieci z narodów Miami i
Peorii ponownie uczą się mówić w swoim języku
przodków. [2] Miami-Illinois to język polisyntetyczny o
złożonej morfologii czasownika i dość swobodnym szyku
wyrazów. [1] [8]
Język algonkiński to rodzina języków Indian Ameryki
Północnej, która była używana w Kanadzie, Nowej
Anglii, regionie przybrzeżnym Atlantyku i regionie
Wielkich Jezior, zmierzającym w kierunku Gór
Skalistych. Chociaż istnieje wiele języków
algonkińskich, takich jak Cree, Ojibwa, Blackfoot i
Cheyenne, termin "Algonquin" jest używany w
odniesieniu do dialektu Ojibwa, używanego przez
Illinois. [1] Obecnie nie ma rodzimych użytkowników
tego języka, chociaż ruchy odrodzeniowe starają się
utrzymać język przy życiu. [2]
Płeć
Jak większość plemion indiańskich, mężczyźni z
Illinois byli głównie myśliwymi i wojownikami, podczas
gdy kobiety pełniły role domowe i rolnicze. Jednak
zapisy pokazują, że niektóre kobiety zajmowały
również stanowiska kierownicze, w tym te do celów
rytualnych. [22] [8] Pośród poligamicznych
społeczeństwa, pierwsze żony utrzymywane wyższość w
swoich rodzinach i trzymał role lidera w gospodarstwie
domowym. Dodatkowo niektóre kobiety były szamankami i
kapłanami, dzięki czemu posiadały wielką władzę w
społeczności. Ustanowili moc, która mogła
doprowadzić do śmierci, i dlatego byli szanowani i
obawiani zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. [8]
[11]Kobiety otrzymywały czasem zadania łowieckie na
polowaniach komunalnych, ale odmawiano im używania
jakiejkolwiek broni, co utrudniało udział w tej
działalności. [5] Poza religią kobiety mogły
osiągnąć status w wiosce poprzez zajęcia domowe i
żniwa. [8] Uprawa obfitych plonów, wychowywanie wielu
dzieci i bycie wierną żoną były oznakami, które
prowadziły do ??wyższego statusu, jak również
szacunku wśród tubylców. [23] Z drugiej strony
mężczyźni mogli otrzymać status poprzez swoje
osiągnięcia w bitwie oraz demonstrowanie odwagi i
męstwa. [8] Zdolności łowieckie prowadziły do
??większej liczby żon, co również obiecywało
szacunek we wsiach. [5]W tych poligamicznych
małżeństwach niewierne żony były surowo karane,
czasami przez odcinanie części twarzy. [23]
Poza stereotypowymi rolami społecznymi, niektórzy
mężczyźni z Illinois odgrywali role kobiet,
porównując do nich swój wygląd. Ci ludzie nazywali
się Ikoneta, a Francuzi nazywali berdache. Obecni
etnografowie uważają, że Ikoneta była biseksualna.
Podczas gdy te role były bardziej przemyślane, młodzi
chłopcy, którzy wykazywali kobiece tendencje, byli
wychowywani jako dziewczęta zarówno w rolach
wierzchnich, jak i domowych. Jak mówi kultura,
wytatuowano je i nauczono wzorców językowych
charakterystycznych dla kobiet. [24]
Religia
Ludzie ze wszystkich ról i stanowisk społecznych byli
bardzo religijni, polegali na kierownictwie duchowym, aby
dyktować każdy aspekt swojego życia. [17] Łowcy
polegali na duchach w łapaniu dzikich zwierząt,
wojownicy prosili duchy o przewodnictwo przed wojną, a
szamani byli regularnie zatrudniani do rozgrzeszania
spraw dotyczących zdrowia fizycznego i psychicznego. [8]
Jednak wraz z przybyciem europejskich misjonarzy pod
koniec XVII wieku misje jezuickie zostały ustanowione
jako środek do nawrócenia Illinois na
chrześcijaństwo. [17] [8] Podczas gdy duża część
plemion w końcu nawróciła się, niektórzy starsi
plemienni odrzucili religie i pracowali nad zachowaniem
swoich wierzeń w świecie duchów. [25]
Tradycje
Mężczyźni i kobiety z Illinois praktykowali
poszukiwanie snów, rytuał, w którym młodzi chłopcy i
dziewczęta w wieku około piętnastu lat malowali twarze
i izolowali się, by pościć i modlić się jako sposób
na ujawnienie im konkretnego duchowego opiekuna, na
którym będą polegać na prowadzenie ich przez resztę
ich życia. [17] Nazywane manitou , to poszukiwanie wizji
było ważną częścią stawania się dorosłym w życiu
Illinois. [26] [5]
Illinois miało dwie procedury pogrzebowe. Jednym z nich
jest pochówek ciał, które były nienaruszone, a drugim
pochówki szkieletów, które przed ceremonią zostały
umieszczone na rusztowaniach. W skład ekipy pogrzebowej
mogły brać udział tylko osoby tej samej płci i wieku
zmarłego. [27] [17] W przypadku ciał, które były
nienaruszone, zwłoki były ceremonialnie ubierane i
umieszczane w grobie wraz z przedmiotami pogrzebowymi,
które miały towarzyszyć im w życiu pozagrobowym. Na
ich groby umieszcza się drewnianą osłonę, aby
zapobiec zakłóceniu grobu przez zwierzęta i czynniki
środowiskowe. [28]
Społeczeństwo
Ekonomia
Gospodarka mieszkańców Illinois opierała się na
rolnictwie, łowiectwie i rybołówstwie. Byli silnie
uzależnieni od rolnictwa i na ogół mieli wioski
położone w pobliżu rzek, gdzie gleba była najbardziej
żyzna. [22] Kukurydza była główną uprawą, ale
Illinois uprawiało także fasolę, dynie, dynie i arbuzy
oraz zbierało dzikie pożywienie w lasach. Kukurydza
została posadzona późną wiosną i zebrana
przedwcześnie w lipcu, kiedy to większość została
zakonserwowana, aby przygotować się na nadchodzącą
zimę. [8] W drugim zbiorze zebrano dojrzałą
kukurydzę, którą zjadano w cieplejszych miesiącach.
[27] Ryby były obfite w rzece Illinois, ale Illinois
generalnie nie polegało na rybołówstwie jako
pożywieniu. [22]Myśliwi szukali przede wszystkim
bizonów, które były również liczne na preriach
północnego Illinois. [24] [22] Wyprawy myśliwskie
wyruszały indywidualnie lub w grupach, choć czasami w
grupach społecznych, w których mogły uczestniczyć
nawet kobiety. Coroczne polowania na żubry często
wymagały grup do 300 osób. [22] W polowaniach na żubry
grupy dzieliły się na kilka grup i otaczały żubry
pieszo. W bliskim sąsiedztwie myśliwi strzelali ze
swoich strzał i włóczni i zmuszali zwierzę w
przeciwnym kierunku, w stronę reszty myśliwych. Kobiety
miały za zadanie zarzynać żubry i konserwować mięso
przez suszenie i podgrzewanie, aby przygotować się na
zimę, kiedy polowanie nie było możliwe. [27]
W czasie kontaktów z Europą gospodarka Illinois była w
dużej mierze samowystarczalna. W trakcie swojej
corocznej działalności mieszkańcy Illinois produkowali
praktycznie wszystkie produkty spożywcze i inne produkty
materialne, których potrzebowali do utrzymania swojego
stylu życia. [29] Jednak Illinois uczestniczyło
również w rozległej sieci handlowej. W zamian za
skóry, futra i ludzkich niewolników pozyskanych od
plemion żyjących na ich południu i zachodzie, Illinois
handlowało z plemionami Wielkich Jezior i francuskimi
handlarzami bronią i innymi europejskimi towarami. [30]
W miarę upływu czasu kupcy i misjonarze zaczęli
osiedlać się w Illinois, a ich wcześniej
samowystarczalna gospodarka stawała się coraz bardziej
zależna od swoich francuskich sojuszników. [10]
Illinois sezonowo mieszkało w wigwamach i długich
domach, w zależności od pogody i dostępnych im
zasobów. Jak większość innych plemion, żyli w
wioskach, w których mieszkało wiele różnych rodzin.
Wojna
Na początku lutego wodzowie wojenni każdego plemienia
organizowali najazdy na wrogów, wśród których byli
Pawnee i Quapaw, a później pięć plemion Konfederacji
Irokezów . [20] Przed każdą bitwą 20 wojowników
zostało zaproszonych przez wodza wojennego na ucztę,
podczas której mężczyźni modlili się do swojego
manitou o mocne strony, takie jak szybkość i
wytrzymałość podczas walki. W przypadku kampanii z
udziałem większej liczby wrogów, we wsiach
organizowano partie wojenne z udziałem mężczyzn i
kobiet. W stanie Illinois schwytanie więźniów było
ważniejsze od śmierci, chociaż niektórzy więźniowie
zostali ostatecznie zabici lub zmuszeni do niewoli.
[19]Illinois wolało strzały i włócznie od broni
palnej, uważając je za wolniejsze niż użycie własnej
broni. Hałas dział był czasem używany przeciwko innym
narodom plemiennym, które nigdy wcześniej nie widziały
ani nie słyszały takiej broni, aby przestraszyć je
przed bitwą. [20]
Rząd
Chociaż konkretne daty nie są znane, Konfederacja
Illinois była kiedyś jednym dużym narodem bez żadnych
podziałów na mniejsze plemiona. Zostały one podzielone
na mniejsze grupy, których populacja okazała się zbyt
duża, aby sprostać efektywnym potrzebom łowieckim i
rolniczym. [31] Ale nawet po rozłamie, wszystkie
plemiona utrzymywały silne poczucie zjednoczenia jako
jeden naród Illini. Struktury władzy mają mieć jedną
władzę centralną, zwaną Wielkim Wodzem, i podległych
mu Wodzów, którzy przewodzą każdemu indywidualnemu
plemieniu. [32] [17] Jednym z takich Wielkich Wodzów,
który jest godny uwagi w historii Europy, jest
Mamantouensa, który podróżował nawet do Francji.
[24]Bezpośrednie przywództwo polityczne zostało
ustanowione i utrzymywane przez wodzów pokojowych,
którzy byli odpowiedzialni za organizowanie
wspólnotowych wypraw myśliwskich i komunikowanie się z
przywódcami innych plemion. [32] Chociaż bardzo
szanowani, wodzowie pokoju nie mieli autorytetu wodzów
wiosek i podejmowali decyzje, które były egzekwowane
przez przekonywanie na siłę. Wodzowie wojenni mieli moc
planowania i prowadzenia najazdów na inne plemiona. [11]
[17] Te role nie zostały odziedziczone, ale można je
było osiągnąć poprzez zademonstrowanie wielkich
umiejętności bojowych, a także poprzez przekonanie
innych wojowników, że jego manitou może poprowadzić
ich do udanego najazdu. [32]Dla tych, którzy zginęli w
bitwie, rolą wodza wojennego było zrekompensowanie
rodzinom zmarłych prezentów i poprowadzenie kolejnego
najazdu na tych, którzy zabili wojownika, jako środek
do zemsty. [32] [31] Przede wszystkim tylko mężczyźni
mogli być wodzami, chociaż kobiety czasami pełniły
role przywódcze w społeczności jako wodzowie wiosek.
[6]
Chociaż wodzowie mieli władzę polityczną i byli
powszechnie szanowani przez lud, egalitarne
społeczeństwo Ilinois prezentowało bardziej
demokratyczne środowisko, w którym ważne decyzje,
które miały wpływ na społeczność, były podejmowane
na zasadzie konsensusu plemiennego. Dopiero ekspansja
europejskich ideałów i bezpośredni kontakt z
francuskimi urzędnikami skłoniły wodzów do
sprawowania większej władzy nad swoim ludem. W latach
60. XVIII wieku powstanie nowego wodza musiało zostać
zatwierdzone przez władze kolonialne. [33]
Ponieważ prawdziwa konfederacja odnosi się do różnych
grup ludzi, którzy choć są powiązani jako jeden
naród, są kulturowo odrębni, Illinois, w
bezpośredniej definicji tego słowa, jest raczej
plemieniem podzielonym na segmenty niż konfederacją.
[6] [9] Łączą wspólny język i są podobni kulturowo
we wszystkich swoich plemionach. Zamiast wielu
indywidualnych przywódców plemion, którzy przejmują
pełną władzę, Illinois miało również jednego
Wielkiego Wodza, który scentralizował władzę nad
wszystkimi plemionami. [24]
Rozliczenia
Istnieją sprzeczne doniesienia dotyczące liczby wiosek
i populacji Illinois, zarówno wśród plemion, jak i
jako całości. [13] [30] Kiedy Europejczycy po raz
pierwszy udokumentowali naród, Illinois miało wioski
wzdłuż rzeki Mississippi i Illinois oraz populację
około ośmiu lub dziewięciu tysięcy. [13] [9] Jednak
inny raport wymienia tylko pięć wsi i około dwóch
tysięcy ludzi. [10] Ten pierwszy jest uważany za
dokładniejszą reprezentację i mówi się, że Illinois
liczyło 10 500 osób w czasie kontaktu z Europą. [24]
Zobacz także
|
