Coahuiltecan

Coahuiltecan były różne małe, autonomiczne zespoły rdzennych Amerykanów , którzy zamieszkiwali dolinę Rio Grande , w jakim jest teraz południowej Texas i północno- Meksyk . Różne grupy Coahuiltecan były łowcami-zbieraczami. Po raz pierwszy napotkani przez Europejczyków w XVI wieku, ich populacja spadła z powodu importowanych europejskich chorób, niewolnictwa i licznych wojen na małą skalę toczonych z Hiszpanami , criollo , Apaczamii inne grupy Coahuiltecan. Dzisiejsza kultura Coahuiltec jest żywa i silna, pod wpływem latynoskich i południowych rdzennych kultur z Meksyku, ale z wyraźnymi cechami kulturowymi w zakresie języka, kuchni, muzyki i historii.

Po secesji Teksasu z Meksyku, kultura Coahuiltecan została w dużej mierze zmuszona do trudnych warunków życia, które trwają do dziś. To z powodu tych ostrych wpływów większość ludzi w Stanach Zjednoczonych i Teksasie nie jest zaznajomiona z kulturą Coahuiltecan lub Tejano poza głównymi grupami ludności zlokalizowanymi głównie w południowym Teksasie, zachodnim Teksasie i San Antonio.

W 1886 etnolog Albert Gatschet odnalazł ostatnich znanych ocalałych zespołów Coahuiltecan: 25 Comecrudo , 1 Cotoname i 2 Pakawa . Mieszkali w pobliżu Reynosa w Meksyku. [1]


Zawartość
1 Krótki przegląd
2 Język
3 Populacja
4 Kultura i utrzymanie
5 Historia
6 Bibliografia
7 Zewnętrzne linki
Krótki przegląd
Ta nazwa nadana Coahuiltecanowi pochodzi od Coahuila , stanu w Nowej Hiszpanii, gdzie po raz pierwszy spotkali się z nimi Europejczycy. Nazwa ta została wyprowadzona przez Hiszpanów od słowa nahuatl .


Ta mapa pokazuje (na pomarańczowo) zasięg Indian z kultury Coahuiltecan w Teksasie, chociaż większość autorytetów nie uwzględniłaby Karankawy i Tonkawy jako Coahuiltecan.
Coahuiltecan mieszkał w płaskim, zarośniętym, suchym kraju południowego Teksasu, mniej więcej na południe od linii od Gulf Coast u ujścia rzeki Guadalupe do San Antonio i na zachód do okolic Del Rio . Mieszkali po obu stronach Rio Grande. Ich sąsiadami wzdłuż wybrzeża Teksasu byli Karankawa , a w głębi lądu na północny wschód od nich Tonkawa . Oba plemiona były prawdopodobnie spokrewnione językowo z niektórymi z Coahuiltecan. [2] Na ich północy znajdowały się Jumano . Później na te tereny migrowali Lipan Apache i Comanche . Ich nieokreślone zachodnie granice stanowiły sąsiedztwoMonclova, Coahuila i Monterrey, Nuevo Leon i na południe do mniej więcej obecnej lokalizacji Ciudad Victoria, Tamaulipas , Sierra de Tamaulipas i Zwrotnika Raka . Ludzie o podobnych kulturach łowieckich i zbierackich żyli w północno-wschodnim Meksyku i południowo-wschodnim Tejas, do których należały Pastia , Payaya , Pampopa i Anxau.

Chociaż mieszkali w pobliżu Zatoki Meksykańskiej, większość Coahuiltecan była ludnością śródlądową. W pobliżu zatoki na ponad 110 km, zarówno na północ, jak i południe od Rio Grande, jest mało słodkiej wody. W ten sposób zespoły miały ograniczone możliwości przetrwania w pobliżu wybrzeża i zostały pozbawione innych zasobów, takich jak ryby i skorupiaki, co ograniczało możliwość życia w pobliżu i zatrudniania zasobów przybrzeżnych.

Język
W połowie XX wieku lingwiści wysunęli teorię, że język Coahuiltec należy do jednej rodziny językowej i że języki Coahuiltecan są spokrewnione z językami hokańskimi dzisiejszej Kalifornii , Arizony i Baja California . [3] Większość współczesnych lingwistów odrzuca jednak tę teorię z powodu braku dowodów; zamiast tego wierzą, że Coahuiltecan byli zróżnicowani zarówno pod względem kulturowym, jak i językowym. Wiadomo, że mówiono co najmniej siedmioma różnymi językami, z których jeden nazywa się Coahuiltecan lub Pakawa, którym posługują się liczne zespoły w pobliżu San Antonio. [4]Najbardziej znanymi językami są Comecrudo i Cotoname, którymi posługują się mieszkańcy delty Rio Grande i Pakawa. Misjonarze katoliccy zebrali słowniki kilku z tych języków w XVIII i XIX wieku, ale próbki językowe są zbyt małe, aby ustalić relacje między językami i między nimi. [5] (Patrz języki Coahuiltecan )

Ludność
W ciągu ponad 300 lat hiszpańskiej historii kolonialnej ich odkrywcy i księża misjonarze zarejestrowali nazwy ponad tysiąca zespołów lub grup etnicznych. Nazwy zespołów i ich skład niewątpliwie często się zmieniały, a zespoły często identyfikowane są na podstawie cech geograficznych lub lokalizacji. Większość zespołów liczyła podobno od 100 do 500 osób. Całkowita populacja nierolniczych Indian, w tym Coahuiltecan, w północno-wschodnim Meksyku i sąsiednim Teksasie w czasie pierwszego kontaktu z Hiszpanami została oszacowana przez dwóch różnych naukowców na 86 000 i 100 000. [6] Prawdopodobnie 15 000 z nich mieszkało w delcie Rio Grande, najgęściej zaludnionym obszarze. W 1757 odnotowano również małą grupę czarnych Afrykanów żyjących w delcie, najwyraźniej uciekinierów z niewoli. [7]

Do połowy XVII wieku ospa i niewolnictwo zdziesiątkowały Coahuiltecan w rejonie Monterrey. [8] Ze względu na ich oddalenie od głównych obszarów ekspansji hiszpańskiej, Coahuiltecan w Teksasie może mniej cierpieć z powodu wprowadzonych europejskich chorób i najazdów niewolników niż rdzenna ludność w północnym Meksyku. Ale choroby rozprzestrzeniają się poprzez kontakt między rdzennymi ludami z handlem. Po franciszkanin rzymskokatolicki Misja została założona w 1718 roku w San Antonio, rdzenna ludność zmniejszyła się gwałtownie, zwłaszcza od epidemii ospy w 1739 roku rozpoczynających [9] Większość grup zniknął przed 1825, z pozostałych przy życiu wchłaniane przez innych tubylczych i Metysów populacji Teksasie lub Meksyk.

Kultura i utrzymanie
Według słów jednego z uczonych, kultura Coahuiltec stanowi "zwieńczenie ponad 11 000 lat stylu życia, który z powodzeniem przystosował się do klimatu, zasobów południowego Teksasu". [10] Narody dzieliły wspólne cechy bycia pozarolniczym i życia w małych, autonomicznych zespołach, bez jedności politycznej ponad poziomem zespołu i rodziny. Byli wędrownymi łowcami-zbieraczami, niosąc na plecach swoje nieliczne rzeczy, gdy przemieszczali się z miejsca na miejsce, aby wykorzystać źródła pożywienia, które mogły być dostępne tylko sezonowo. Na każdym kempingu zbudowali małe okrągłe chatki z ramami z czterech wygiętych słupów, które przykryli tkanymi matami. Nosili małe ubrania. Czasami zbierali się w duże grupy po kilka zespołów i setki ludzi, ale przeważnie ich obozowiska były małe, składały się z kilku chat i kilkudziesięciu osób. [11]Wzdłuż Rio Grande, Coahuiltecan żył bardziej siedzący tryb życia, być może budując bardziej solidne mieszkania i wykorzystując liście palm jako materiał budowlany. [12]


Kaktus opuncji rośnie w ogromnych zaroślach w zaroślach południowego Teksasu. Pady i owoce były ważnym letnim pożywieniem dla Coahuiltecana.
W potrzebie żywiły się również robakami, jaszczurkami, mrówkami i niestrawionymi nasionami zebranymi z łajna jelenia. Spożywali większość jedzenia na surowo, ale do gotowania używali otwartego ognia lub paleniska. Większość ich pożywienia pochodziła z roślin. Orzechy pekan były ważnym pożywieniem, zbieranym jesienią i przechowywanym do wykorzystania w przyszłości. W lecie, wiele osób zebrało się na rozległych zaroślach opuncja kaktus południowy-wschód od San Antonio, gdzie ucztowali na owocach i klocków i społecznie interakcję z innymi zespołami. Przygotowywali żarówki i koron leżącymi u podstaw Maguey , sotol i Lechuguilla w dołach i ziemia Mesquite fasolę, aby mąkę. [13] Wyglądało na to, że większość Coahuiltecan odbywała regularne podróże podczas zbierania żywności. Zespół Payaya w pobliżu San Antonio miał dziesięć różnych letnich kempingów na obszarze 30 mil kwadratowych. Niektórzy Indianie mieszkali zimą w pobliżu wybrzeża. Latem przemierzali 85 mil (140 km) w głąb lądu, aby eksploatować zarośla opuncji. [14] Ryby były prawdopodobnie głównym źródłem białka dla zespołów żyjących w delcie Rio Grande. [15]

Niewiele wiadomo o religii Coahuiltecan. Spotykali się licznie od czasu do czasu na całonocne tańce zwane mitotes . Podczas tych okazji jedli pejotl, aby osiągnąć stan podobny do transu podczas tańca. Skromne zasoby ich ojczyzny powodowały zaciekłą rywalizację i częste, choć na niewielką skalę, działania wojenne. [16]

Historia
Na początku lat trzydziestych XVI wieku Álvar Núnez Cabeza de Vaca i jego trzej towarzysze, ocaleni z nieudanej hiszpańskiej ekspedycji na Florydę, byli pierwszymi Europejczykami, o których wiadomo, że żyli i przechodzili przez ziemie Coahuiltecan. W 1554 roku na wyspie Padre rozbiły się trzy hiszpańskie statki . Ci, którzy przeżyli, może ze sto osób, próbowali iść na południe, do hiszpańskich osiedli w Meksyku. Wszyscy oprócz jednego zostali zabici przez Indian. [17] Na początku lat siedemdziesiątych XVI wieku Hiszpan Luis de Carvajal y Cueva prowadził kampanię w pobliżu Rio Grande, rzekomo po to, by ukarać Indian za atak z 1554 roku na rozbitków, z większym prawdopodobieństwem schwytania niewolników.

W 1580 roku Carvajal, gubernator Nuevo Leon, i gang "renegatów, którzy nie uznawali ani Boga, ani króla", zaczęli regularnie przeprowadzać najazdy niewolników, aby schwytać Coahuiltecan wzdłuż Rio Grande. [18] Coahuiltecanie nie byli bezbronni. Często najeżdżali hiszpańskie osady i wypędzili Hiszpanów z Nuevo Leon w 1587 roku. Brakowało im jednak organizacji i jedności politycznej, aby móc skutecznie się bronić, gdy w 1596 roku powróciła większa liczba hiszpańskich osadników. Konflikty między narodami Coahuiltec i Hiszpanami trwał przez cały XVII wiek. Hiszpanie zastąpili niewolnictwo, zmuszając Indian do przejścia do systemu encomienda . Chociaż był to wyzysk, był mniej destrukcyjny dla społeczeństw indyjskich niż niewolnictwo. [19]

Epidemie ospy i odry były częste, powodując liczne zgony wśród Indian, którzy nie mieli nabytej odporności. Pierwsza zarejestrowana epidemia w regionie miała miejsce w latach 1636-39, a następnie regularnie co kilka lat następowały kolejne epidemie. XVII-wieczny historyk Nuevo Leon, Juan Bautista Chapa, przewidział, że wszyscy Indianie i plemiona zostaną wkrótce "zniszczone" przez chorobę; wymienił 161 zespołów, które kiedyś żyły w pobliżu Monterrey, ale zniknęły. [20]

Hiszpańskie ekspedycje nadal znajdowały duże osady Coahuiltecan w delcie Rio Grande i duże wieloplemienne obozy wzdłuż rzek południowego Teksasu, zwłaszcza w pobliżu San Antonio. [21] Hiszpanie założyli Misję San Antonio de Valero (Alamo) w 1718 roku, aby ewangelizować wśród Coahuiltecan i innych Indian z regionu, zwłaszcza Jumano . Wkrótce założyli cztery dodatkowe misje. Coahuiltecan wspierał misje w pewnym stopniu, szukając ochrony u Hiszpanów przed nowym zagrożeniem, Apache , Comanche i Wichitanajeźdźcy z północy. W pięciu misjach przebywało około 1200 Coahuiltecańczyków i innych Hindusów w ich najbardziej prosperującym okresie od 1720 do 1772. [22] To, że Indianie często byli niezadowoleni ze swojego życia na misjach, świadczyły o częstych "ucieczkach" i dezercjach. [23]

Hiszpańska osada w dolnej dolinie Rio Grande i delcie, pozostałym bastionie demograficznym Coahuiltecan, rozpoczęła się w 1748 roku. W 1757 Hiszpanie zidentyfikowali czternaście różnych grup zamieszkujących deltę. Przytłoczeni liczebnie przez hiszpańskich osadników, większość Coahuiltecan została wchłonięta Hiszpanie i Metysowie w ciągu kilkudziesięciu lat. [24]

Po długim upadku misje w pobliżu San Antonio zostały zsekularyzowane w 1824 roku. Coahuiltecan wydawał się wymarły jako naród, zintegrowany z metyską społecznością latynoską. W 1827 r. tylko czterech właścicieli posiadłości w San Antonio figurowało w spisie jako "Indianie". Mężczyzna zidentyfikowany jako misyjny Indianin, prawdopodobnie Coahuiltecan, walczył po stronie teksańskiej podczas rewolucji teksańskiej w 1836 roku.

We wspólnocie Berg's Mill, w pobliżu dawnej misji San Juan Capistrano , kilka rodzin zachowało wspomnienia i elementy swojego dziedzictwa Coahuiltecan. Pod koniec XX wieku zjednoczyli się w publicznym sprzeciwie wobec wykopalisk indiańskich szczątków pochowanych na cmentarzu dawnej Misji. W misji prowadzono badania archeologiczne w celu przygotowania projektów zachowania budynków. Według uczonego Alstona V. Thomsa "stali się łatwo widoczni jako odradzający się Coahuiltecans". [25]

Obecnie potomkowie stowarzyszonych plemion Payaya , Pacoa, Borrado, Pakawan, Paguame, Papanac, Hierbipiame , Xarames , Pajalat, Tilijae, współcześnie znanych jako Coahuiltecans, zorganizowali się jako naród Tap Pilam Coahuiltecan.