KARANKAWA

Karankawa / k ? r a ? k ? w ? / [1] są Rdzenni ludzie skupieni w południowym Teksasie wzdłuż wybrzeża Zatoki Meksykańskiej , głównie w dolnych Colorado rzeki i Brazos dolin. [2] Składały się z kilku niezależnych sezonowych grup koczowniczych, które dzieliły ten sam język i w dużej mierze tę samą kulturę. Od początku europejskiej kolonizacji Karankawa miała gwałtowne spotkania z Hiszpanami . Po jednym ataku Hiszpanów, którzy.wpadli w zasadzkę w Karankawie po utworzeniu Presidio La Bahía w 1722 roku, rzekomo Karankawa poczuł się "głęboko zdradzony [i] z wrogością postrzegał hiszpańską kolonialną osadę". [3]

W latach 20. XIX wieku teksańscy koloniści przybyli na ich ziemie pod przywództwem Stephena Austina, który zlecił kapitanowi wydalenie Karankawy z dotacji na teren Austin [4] [5], co doprowadziło do wielokrotnych ataków, w tym masakry Skull Creek w 19 Karankawa. [6] W latach czterdziestych XIX wieku Karankawa, obecnie wygnana, podzieliła się na dwie grupy, z których jedna osiedliła się na wyspie Padre, a druga uciekła do meksykańskiego stanu Tamaulipas . W 1858 r. meksykański ranczer Juan Nepomuceno Cortina poprowadził grupę Meksykanów i teksańskich kolonistów przeciwko temu, co uważano za ostatnie znane schronienie w Karankawie, zabijając wielu [5]a do 1891 r. wierzono, że Karankawa jako zorganizowane plemię zostało rozwiązane. Potomkowie Karankawy nazywają się teraz Karankawa Kadla, mieszkając nadal w Teksasie wzdłuż Gulf Coast, Austin i Houston w Teksasie . Ich język został zachowany, a oni rewitalizują swoją kulturę. [4]

Badania historyczne Karankawy są utrudnione, ponieważ dotyczące ich dokumenty były w większości pisane przez wrogów plemienia. [4] [5] [7] Karankawa był opisywany przez wieki jako " kanibale ", teraz przez wielu uważanych za kłamstwo początkowo rozpowszechniane przez Hiszpanów po tym, jak nie udało im się nawrócić ich na katolicyzm w osadach misyjnych w La Bahía i Refugio . Wiele lat później teksański kolonista John H. Moore próbował usprawiedliwić swoją rolę w masakrze w Karankawie, ponieważ "ich kanibalizm. [był] niekwestionowany", pomimo braku dowodów. [6] [8]


Zawartość
1 Nazwa
2 Początki
3 Styl życia
3.1 Sezonowy koczowniczy tryb życia
3.2 Metody polowania i zbieractwa
4 Kultura
4.1 Język
4.1.1 Sygnalizacja dymu
4.2 Maniery i zwyczaje
4.3 Sztuka, lekkoatletyka i rekreacja
4.3.1 Łucznictwo
4.4 Instytucje społeczne
4.4.1 Przywództwo plemienne
4.4.2 Płeć i struktury rodzinne
4,5 Wygląd zewnętrzny
4.5.1 Fizyczny charakter
4.5.2 Sukienka i ozdoby
4,6 Religia i rytuał
4.6.1 Kanibalizm
4,7 Psy
5 Historia
5.1 Wczesne spotkania z Hiszpanami i Francuzami (XVI-XVII w.)
5.2 Relacje z Hiszpanami
5,3 Relacje z Anglikami i Francuzami
5.4 Spotkania z Jeanem Lafitte
5,5 Spotkania z kolonistami z Teksasu
5,6 Upadek społeczności Karankawa
6 Środowisko
7 Uwagi
8 Bibliografia
9 Dalsze czytanie
10 Zewnętrzne linki
Imię
Pochodzenie nazwy Karankawa pochodzi z jaskiń El Paso. Ludzie czczą go do dziś. [4] [9] Wczesne spekulacje dotyczyły nazw, które sąsiednie plemiona miały dla Karankawy. Teoretycznie nazwa Karankawa pochodziła od pokrewnych ludów mieszkających w pobliżu, którzy nazywali psa terminem "klam" lub "glam" i kochać, lubić, lubić "kawa". Tak więc Karankawa może oznaczać miłośników psów lub hodowców psów. W międzyczasie Tonkawa nazwali ich Zapaśnikami ("Keles" lub "Killis"), ze względu na umiejętności Karankawa w sztuce. Nazywano ich na przemian bosymi lub bez mokasynów ("Yakokon kapa-i"), ale tę nazwę stosowano również do innych grup, z którymi znali się Tonkawe. Lipan-Apachenazywali Karankawa ludźmi, którzy chodzą po wodzie ("Nda Kun dadehe"), prawdopodobnie odnosząc się do ich sposobu łowienia i łapania żółwi, lub po prostu do ich położenia w pobliżu bagiennego wybrzeża. Warto zauważyć, że Karankawa również nazywali siebie "Karankawą". [4]

Późniejsze spekulacje umieściły język karankawa w zasobach językowych Karaibów. Dane językowe sugerują, że nazwa Karankawa pochodzi od starohiszpańskiego "Kalina" i przyrostka od plemienia Północnych Karaibów "kxura", co oznacza "lud"; powstaje związek: Karinxkxura, co oznacza "ludzie Karaibów". [9] Ale ta teoria jest kwestionowana i ostatecznie pochodzenie nazwy "Karankawa" pozostaje nieznane. [10]

Początki
Według niektórych ówczesnych źródeł migracje ich przodków były w Karankawie z początku XIX wieku zupełnie nieznane. [4] , lingwista Herbert Landar twierdzi jednak, że na podstawie dowodów językowej, język Karankawa i ludzie pochodzi z Carib podgrupy. Podgrupa Carib, do której należy lud Karankawa, pozostaje do odkrycia. Ich dokładna ścieżka migracji na północ jest równie niewyraźna. Przypuszcza się, że migracja na północ miała miejsce pod koniec XV wieku. Trasa na północ wiodła z pierwotnego lądu na północ od Amazonki w kierunku Tamaulipas i Teksasu i prawdopodobnie odbywała się przez długi czas przez krótkie okresy migracji. [9]Uczeni spekulują, że Karankawa pochodzili od grupy Indian Carib, którzy przybyli drogą morską z basenu Karaibów. Jest to częściowo oparte na podobieństwie ich wyglądu fizycznego do tubylców z Karaibów. Jednak nie znaleziono żadnych etnograficznych ani archeologicznych dowodów na tę spekulację. [10]

Ostatnie zapisy archeologiczne, które wykorzystywały datowanie radiowęglowe dla artefaktów, wskazywały, że te tubylcze grupy były na tym obszarze już w 5 tysiącleciu pne. [7]

Styl życia
Sezonowy koczowniczy styl życia
Karankawa sezonowo podróżowała z miejsca na miejsce w swoich ziemiankach , zbudowanych z dużych drzew z nienaruszoną korą. Podróżowali w grupach od trzydziestu do czterdziestu osób i pozostawali w każdym miejscu przez około cztery tygodnie. Po zetknięciu się z Europą, kajaki były dwojakiego rodzaju, oba nazywane "awa'n": oryginalna ziemianka i stare skiffy otrzymane od białych. Żaden z nich nie był używany do łowienia ryb, a jedynie do transportu, a ich podróże ograniczały się do wód położonych blisko lądu. Kobiety, dzieci i dobytek podróżowały w ładowni, podczas gdy mężczyźni stali na rufie i trzymali kajak. Po wylądowaniu na ich następny cel, kobiety skonfigurować wigwamy (tzw ba'akw ich ojczystym języku) i mężczyźni ciągnęli łodzie na brzeg. Ich obozowiska znajdowały się zawsze blisko linii brzegowej pobliskiego akwenu. [4]

Ich wigwamy składały się z gałązek wierzby ułożonych w okrąg, których wierzchołki były wygięte do środka i splecione z wikliny. Ta wiklina była zapinana na skórę jelenia. Na tej ramie Karankawa kładła skóry jelenia, żbika, pantery lub niedźwiedzia, ponownie zapinane rzemieniem ze skóry jelenia. [4]

Następnym krokiem było rozpalenie ognia. Po zetknięciu się z Europą, Karankawa szukała zapałek lub krzesiwo od osadników; w przeciwnym razie uciekali się do tradycyjnej metody używania pałek ognistych, które zawsze nosili w paczce ze stringami. Ogień zawsze rozpalano pośrodku ich mieszkań i palił się w dzień iw nocy. Używali skór zwierzęcych do siedzenia i spania w swoich mieszkaniach. Ich artykuły gospodarstwa domowego i sprzęty obejmowały drewniane łyżki, niektóre gliniane naczynia, igły z rybich kości i cienkie ścięgna jelenia. [4]

Metody polowania i zbieractwa
Głównymi źródłami pożywienia Karankawy były jelenie, króliki, ptaki, ryby, ostrygi, skorupiaki i żółwie. Uzupełniali swoje polowania zbierając pożywienie, takie jak jagody, persymony, dzikie winogrona, jaja ptaków morskich, kaktusy opuncji i orzechy. [4]

Ich jedzenie było zawsze gotowane w glinianych garnkach lub pieczone. Chociaż w pobliżu znajdowało się dużo złóż soli, Karankawa używali chile do przyprawiania jedzenia. Po zetknięciu się z Europejczykami, Karankawa również mieszali mąkę z wodą, kładli ciasto na płaskim kamieniu i wypiekali na otwartym ogniu. Lubili słodką kawę. [4]

Karankawa wydawała się zawsze mieć czystą, słodką wodę, chociaż biali nie wiedzieli, skąd ją czerpali, ponieważ studnie białych miały słonawy smak. [4] [9]

Kultura
Język
Zaobserwowano, że język mówiony w Karankawa jest głęboko gardłowy . Struktura sylabiczna była wokalna, podwajali spółgłoski i samogłoski, a często przedłużali zdania poza zapas oddechu, którym mogli rozporządzać. Często skracali słowa i mówili cicho. [4]

Posiadali również język gestów do rozmów z ludźmi z innych plemion indiańskich. [4]

Sygnalizacja dymu
Karankawa słynęli z umiejętności komunikowania się ze sobą na duże odległości za pomocą dymu. Karankawa potrafiła sprawić, że dym z małego ogniska wzniósł się w niebo na wiele różnych sposobów i był dla nich równie zrozumiały z dużych odległości, jak ich język. Ich metody są nieznane. [4]

Obyczaje i zwyczaje
Karankawa prowadziła konwersację w specyficzny sposób. Podczas mówienia starannie powstrzymywali oddech; pod koniec zdania ciężko odetchnęli, wypuszczając powietrze, które powstrzymywali podczas mówienia. Co więcej, ich wypowiedzi były interpretowane przez Europejczyków jako beznamiętne, zwłaszcza że nigdy nie patrzyli na osobę, z którą rozmawiali. Ich wymowa była bardzo dokładna i wyśmiewali słabą wymową białych, którzy próbowali nauczyć się ich języka. Europejczycy określili swoje ogólne zachowanie jako gburowate i zmęczone. [4]

Nie mieli regularnego harmonogramu snu, ale spali, kiedy tylko chcieli. Jedli i pili o każdej porze dnia. [4]

Karankawa nigdy nie przekazywał białych swoich rodzimych imion. Jednak wszyscy przyjęli angielskie lub hiszpańskie imiona. Wielu mężczyzn przyjęło amerykańskie wojskowe epitety i chrześcijańskie imiona i często je zmieniali. [4]

W Karankawie istnieje tabu teściowe. Kiedy mężczyzna i jego żona stali się w sensie karankawskim małżeństwem, mąż i jego dzieci nie mogą już wejść do rezydencji rodziców jego żony, ani rodzice jego żony nie mogą wejść do domu jego lub jego dzieci. Te dwie grupy nie mogą już ze sobą rozmawiać i nigdy nie mogą stanąć ze sobą twarzą w twarz. Jeśli istnieje niebezpieczeństwo spotkania się twarzą w twarz, obie strony muszą odwrócić wzrok i oddalić się od siebie. To tabu wydaje się dotyczyć tylko mężów i ich dzieci, najprawdopodobniej z powodu niedogodności ze strony żony, ponieważ Karankawanowie są typowo patrylokalni. [11]

Sztuka, lekkoatletyka i rekreacja
Karankawa posiadał co najmniej trzy instrumenty muzyczne: dużą tykwę wypełnioną kamieniami, którą potrząsano, aby wydobyć dźwięk, żłobkowany kawałek drewna, po którym Karankawa wyciągał kij, aby wydobyć dźwięk, oraz flet, który był delikatnie dmuchany. [4]

Karankawa ćwiczył rzucanie toporami , rekreacyjne bijatyki na noże, gry w piłkę i mecze zapaśnicze. Wydawało się, że wśród mieszkańców Karankawy nie rozwinęły się żadne gry hazardowe ani zgadywanie. [4] Karankawa byli również znani ze swoich niezwykłych wyczynów fizycznych, takich jak kontynuowanie walki po zranieniu w bitwie, łamanie lodu własnymi ciałami i pływanie w lodowatej wodzie. [7]

Łucznictwo
Najbardziej znaną ich umiejętnością była umiejętność łucznictwa . Karankawa robili własne łuki i strzały i słynęli z wielkich umiejętności stojących na lądzie, na spokojnych wodach lub na wzburzonych wodach. [4]

Ich łuki były wykonane z czerwonego drewna cedrowego i wykonywali je zgodnie ze wzrostem każdego łucznika, sięgając od stopy do podbródka lub oka. Łuki były zawsze utrzymywane w idealnym stanie. Strzały miały około metra długości, były zakończone stalą i porośnięte dzikimi gęsimi piórami. [4]

Oprócz używania łucznictwa do polowań, Karankawa uprawiali łucznictwo jako działalność rekreacyjną. Często strzelali do celu lub strzelali prostopadle w przestrzeń. Rozgrywane przez nich mecze strzeleckie były żywiołowe i sportowe. Wielu młodych mężczyzn było w stanie przełamać poprzednią strzałę w celu na dwie części z odległości co najmniej 80 stóp. [4]

Instytucje społeczne
Przywództwo plemienne
Na czele grup w Karankawie czuwało zwykle dwóch wodzów: cywilny szef rządu z dziedziczną sukcesją w męskich liniach oraz wódz wojenny, prawdopodobnie mianowany przez cywilnego szefa rządu. Nie znaleziono żadnych dowodów na istnienie konfederacji, takiej jak Caddo czy Creeks . Karankawa byli prawdopodobnie luźną grupą żyjącą pod rządami oddzielnych wodzów, których zjednoczył tylko wspólny język i wspólne wyprawy wojenne. [4]

Rytuał zostania wodzem był badany przez XVIII-wiecznych Hiszpanów. Stwierdzili, że selekcja zaczyna się od wielu kandydatów i każdy zostaje zraniony grzebieniem stworzonym z kolców ryby morskiej, długie rany wbija się w ich skórę od czubka głowy do podeszwy stóp, a następnie przywiązuje do bieguna przez kilka dni, by wynurzyć się albo wychudzony, albo wychudzony i bliski śmierci. Chociaż ten opis może rzeczywiście być rytuałem wyboru wodza, pamiętnik Fray Gaspara Jose De Solis stwierdza, że ??podejrzewa on, że te rytuały mogą być po prostu rytuałem dojrzewania lub rytuałem inicjacji do bractwa. [12]

Płeć i struktury rodzinne
Jednym z aspektów kultury Karankawa było uznanie przez nich trzech ról płciowych: męskiej, żeńskiej i trzeciej roli przyjmowanej przez niektórych mężczyzn i kobiety. Mężczyźni, którzy przyjęli tę trzecią rolę, nazywani są monanguia (patrz Dwa Duchy, aby zapoznać się ogólnie z podobnymi koncepcjami w kulturach rdzennych Amerykanów). Monanguia na ogół przyjmowała kobiece role i czynności w życiu codziennym, jednocześnie odgrywając szczególną rolę w obrzędach religijnych. Według niektórych relacji, berdach pełnił również funkcję biernych partnerów seksualnych dla innych mężczyzn. [13]

W pisemnych relacjach Álvara Núneza Cabeza de Vaca wspomina się, że cena panny młodej i obsługa panny młodej są częścią małżeństwa z Karankawa. Podczas gdy przyjmuje się, że cena panny młodej jest uogólnionym systemem w rdzennej ludności, znalezionym przez Cabeza de Vaca, gdzie pan młody daje prezent rodzicom dziewczyny, którą chce poślubić, aby uzyskać ich zgodę, nabożeństwo narzeczone opiera się na rytuale gdzie mąż musi dać żonie każdy kęs pożywienia, jaki udało mu się zebrać lub upolować. Jego żona następnie dostarcza nagrodę swoim rodzicom, aw zamian otrzymuje w prezencie jedzenie, które ma oddać mężowi. Rytuał ten trwa przez nieznaną liczbę miesięcy, ale po jego zakończeniu para zazwyczaj angażuje się w patrylokalną rezydencję .[14] Jeśli chodzi o małżeństwo, rozwód jest powszechnym aspektem, typowym tylko dla małżeństw, które nie dały potomstwa i jest mało prawdopodobne, jeśli dzieci urodziły się z małżeństwa. [15] Między mężem a żoną nie zaobserwowano żadnych oznak sentymentu, intymności czy specjalnego traktowania. Karankawa reagowała silnie, a czasem gwałtownie na ingerowanie Europejczyków w sprawy małżeńskie lub rodzinne. [4]

Podobno Karankawa darzyli swoje dzieci wielkim współczuciem i czułością. [4] [16] Dzieci, które jeszcze nie mogły chodzić, matka nosiła na plecach, owinięta pętlą ze skóry. [4]

Wygląd
Fizyczny charakter
Wielu Europejczyków zauważyło ostre kontrasty w wyglądzie mężczyzn i kobiet z Karankawy. Kobiety zostały opisane jako prostsze, niższe i grubszej budowy niż mężczyźni. Mężczyźni byli bardzo wysocy, o silnej, atletycznej budowie i mieli szorstkie czarne włosy. Większość mężczyzn nosiła włosy sięgające do pasa. Ich czoła były przeważnie niskie i szerokie, a głowy większe niż u większości białych. Mężczyźni, w przeciwieństwie do kobiet, mieli gibką budowę ciała oraz smukłe dłonie i stopy. Mówiono, że ich kolor skóry jest jaśniejszy i bliższy cynamonowi niż u kobiet. [4] Zarówno mężczyźni, jak i kobiety byli znani ze swoich spektakularnie białych zębów, nawet starsi. [4]

Sukienka i ozdoby
Spłaszczanie czoła było praktykowane dla całego Karankawy. Jako niemowlę nakładano najpierw kawałek materiału, potem cienką deskę, a potem watowaną szmatkę. Każdy z nich przywiązany do głowy bandażem i pozostawiony tam na około rok. [4]

Mężczyźni nosili przepaskę zamkową ze skóry, podczas gdy kobiety nosiły spódnice z jeleniej skóry. Karankawa nigdy nie nosiła nakryć głowy ani butów. Niektóre kobiety z plemienia otrzymywały od czasu do czasu europejskie ubrania, ale tylko je rozrywały lub nosiły tymczasowo. Europejskie koce były bardziej przydatne dla plemienia, noszone przytwierdzone do ciała podczas zimnej pogody i przypięte cierniami. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety nosili małą bransoletkę z rozebranej skóry jelenia. Dzieci wędrowały nago do około dziesięciu lat. [4]

Karankawa miał charakterystyczne tatuaże, w szczególności: niebieski okrąg wytatuowany na każdej kości policzkowej, jedną poziomą niebieską linię od zewnętrznego kąta oka do ucha, trzy prostopadłe równoległe linie na brodzie od środka dolnej wargi w dół i dwie inne linie biegnące w dół spod każdego kącika ust. [4] Co więcej, szesnastowieczni odkrywcy zaobserwowali, że mają kolczyki z trzciny na dolnych wargach, nosie i innych częściach ciała. [17]

Kobieta z niektórych plemion, takich jak grupa Coco, miała również tatuaż przedstawiający koncentryczne czarne kręgi od sutka do całej piersi. [18]

Mężczyźni, kobiety i dzieci regularnie wcierali olej rekina w całe ciało, aby skutecznie odstraszać komary i zachować miękką i elastyczną skórę. Europejczycy, którzy zetknęli się z Karankawą, byli zniesmaczeni tym zapachem. [4]

Kobiety nie nosiły ozdób, podczas gdy mężczyźni widzieli wiele ozdób. Męskie długie włosy były zaplecione w warkocz i składały się z trzech pasm. Włożyli jasne przedmioty (np. wstążki, kolorową flanelę). Kobiety nigdy nie zaplatały włosów w warkocze ani nie czesały ich regularnie. Mężczyźni nosili naszyjniki z małych muszelek, szklanych paciorków, pistacji i cienkich metalowych krążków na gardłach (nigdy na piersiach). Pierścionki nosili również mężczyźni. [4]

Religia i rytuał
Europejczycy mieli ograniczone informacje na temat rytuałów Karankawy, ponieważ ci ostatni nie ujawniali celów swoich działań ani wierzeń. [4] Kiedy Joutel, odkrywca i towarzysz Roberta Cavaliera de La Salle, zakwestionował ich przekonania religijne, Karankawa tylko wskazała na niebo. [4]

W czasie pełni księżyca i po bardzo udanych wyprawach myśliwskich lub wędkarskich, Karankawa tradycyjnie odprawiała ceremoniał. Zebrawszy się wokół centralnego ognia, ugotowali mocny i gorzki napar z liści drzewa yaupon i mieszali go, aż wierzch pokrył się żółtawą pianą. Ten napar był dzielony i wszyscy Karankawa pili swobodnie. Chociaż mówiono, że ten napar jest odurzający, Europejczycy nie zauważyli żadnych widocznych skutków dla tubylców. Jeden z tubylców stał w kręgu ludzi, owinięty po głowę skórami, i pochylił się, gdy szedł, okrążając ogień. Śpiewali w chromatycznych, wznoszących się i opadających tonach, a wszyscy tubylcy przyłączyli się do refrenu. Ceremonia ta trwała przez całą noc. [4]

Poza tym zaobserwowano tylko kilka innych rytuałów, a ich cele są nieznane. Karankawa wpatrywał się w słońce, gdy znikało w morzu, podobnie jak inne tubylcze grupy w okolicy. Palili też tytoń przez nozdrza najpierw na północ, potem na wschód, zachód i południe. Często gwizdali w pewnych momentach i najwyraźniej w jakimś celu, ale ostatecznie w nieznanych celach. [4]


Portret Álvara Núneza Cabeza de Vaca.
Jean-Baptist Talon w odpowiedzi na przesłuchanie doniósł, że "można tylko wywnioskować, że mają jakieś niejasne wrażenie o nieśmiertelności ich dusz i zmartwychwstaniu zmarłychprzez ceremonie, które przestrzegają podczas pochówku zmarłych. Po owinięciu zwłok w dobrze przygotowaną skórę bawolą, taką samą, którą za życia okrył się, chowają go z maczugą, łukiem i strzałami, pewną ilością wędzonego mięsa, trochę kukurydzy i warzyw i dwa kawałki pewnego rodzaju, których używają zamiast krzesiwa do rozpalania ognia. a po zaostrzeniu drugiego, okrągłego, ustawiają ostrze i w otworze i rozpalają ogień, pocierając te dwa kawałki drewna, obracając ten, który jest okrągły w ich dłoniach, tak szybko, jak mogą]] i wszystko po to, aby mógł z nich korzystać (tak mówią), kiedy się obudzi". La Salle, Missisipi i ZatokaTrzy podstawowe dokumenty zredagowane przez Roberta S. Weddle'a 1987 s. 253-254

kanibalizm
Według niektórych źródeł, mieszkańcy Karankawa praktykowali rytualny kanibalizm , podobnie jak inne plemiona nadbrzeżne z dzisiejszego Teksasu i Luizjany. [4] [5] [7] [19]

Álvar Núnez Cabeza de Vaca , hiszpański konkwistador, który mieszkał w Karankawie przez kilka lat w 1530 i napisał pamiętnik, nie wspomniał o kanibalizmie, z wyjątkiem rytualnego spożywania zmarłych krewnych w postaci prochów pogrzebowych "prezentowanych w wodzie dla krewnych pić." Cabeza De Vaca przyznał, że on i jego koledzy, którzy przeżyli, dopuścili się własnych aktów kanibalizmu, jedząc swoich zmarłych, aby przeżyć po rozbiciu się statku w zatoce Galveston. Mieszkańcy Karankawy byli zszokowani hiszpańskim kanibalizmem, który uznali za odrażający. [5] Biali nigdy nie byli świadkami aktu kanibalizmu, a relacje z drugiej i trzeciej ręki są wątpliwe. [4] [5] [7] [16]

Psy
Karankawa wyróżniała się tym, że byli jednym z niewielu znanych plemion, które hodują psy [ potrzebne źródło ] [ wątpliwe - dyskutować ] . Psy karankawan, z gatunku podobnego do kojota lub podobnego do wilka, towarzyszyły Karankawa podczas polowań, pływania i rekreacji. [7] Psy były pozbawione głosu, miały proste uszy i lisie pyski. [4]

Historia
Wczesne spotkania z Hiszpanami i Francuzami (XVI-XVII w.)

Indyjska tablica kempingowa i cmentarzysko Karankawa znajduje się na plaży Jamaica na zachodnim krańcu wyspy Galveston
W 1528 roku jedna z dwóch barek zebranych przez ocalałych z nieudanej ekspedycji Pánfilo de Narváez na Florydę osiadła na mieliźnie na wyspie Galveston. Ocalałych, w tym Cabeza de Vaca, opiekowała się kapela Capoque z Karankawa. [20] Od 1527 r. Cabeza de Vaca żyła przez siedem lat wśród plemion przybrzeżnych, zarabiając na życie jako lekarz i okazjonalny handlarz. [4] Podczas swojego pobytu de Vaca poinformował, że śmiertelna choroba żołądka zmniejszyła populację Karankawa o około połowę; charakter i ofiary wynikające z tej choroby nie są znane. [21]De Vaca donosił, że ekstensywny handel miał miejsce z grupami śródlądowymi na całej długości dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. Po wprowadzeniu konia przez Hiszpanów te sieci handlowe wzmocniły się. [17]

Henri Joutel , towarzysz Roberta Caveliera de La Salle podczas jego ostatniej wyprawy w 1687 r., odnotował kilka plemion żyjących na wybrzeżu, w tym Karankawa (które napisał jako Korenkake i Koinekahe). [5] [4] Jego obserwacje były takie, że Karankawa byli raczej pokojowi niż wrogo nastawieni. Po pierwszym spotkaniu Joutel donosi, że Karankawa "zademonstrowali swoją przyjaźń, kładąc ręce na sercu, co oznaczało, że byli zadowoleni, że nas widzą". [7] Zauważył również, że posiadali konie, które niewątpliwie pochodziły od Hiszpanów. [4]

Kiedy de La Salle ukradł kilka kajaków z Karankawy, aby popłynąć w górę rzeki i założyć Fort St. Louis, mieszkańcy Karankawa byli wściekli. Kiedy usłyszeli o odejściu de La Salle i późniejszej śmierci, zaatakowali około dwudziestu francuskich osadników pozostałych w forcie i zmasakrowali wszystkich oprócz pięciu. Ci, którzy przeżyli, zostali przymusowo wytatuowani i zmuszeni do podążania za Karankawą w ich wyprawach myśliwskich i rybackich; zostały ostatecznie uratowane przez hiszpańską ekspedycję w 1689 roku. [5] [4]

Relacje z Hiszpanami
Przedsięwzięcie La Salle pobudziło Hiszpanów do aktywnej eksploracji i kolonizacji południowego Teksasu. Hiszpańskie poszukiwania Fort St. Louis, aby sprawdzić, czy Francuzi powrócili, doprowadziły do ??potyczki między Karankawą a Hiszpanami i rozpoczęcia działań wojennych między tymi dwiema grupami. [5]

W 1691 kapitan Domingo Teran poprowadził połączoną ekspedycję lądowo-morską do Teksasu, aby wzmocnić niedawno utworzone misje i szukać francuskiej obecności. Obie wyprawy były źle zarządzane i doprowadziły do ??chwilowego zaniku zainteresowania Hiszpanami. [5]

Jednak ciągłe działania francuskie skłoniły Hiszpanów do stałego zajęcia obszaru Zatoki Matagorda . [5]

La Bahía del Espiritu Santo, kompleks misyjny, został założony w 1722 roku na południowym brzegu rzeki San Antonio. Początkowo Karankawa nie byli wrogo nastawieni do Hiszpanów. Jednak w 1723 r. doszło do potyczki między Hiszpanami a Karankawą, po której Karankawa wycofała się z misji i stała się wrogami. Do 1727 r. grabieże z Karankawy zmusiły kompleks misji i prezydio do przeniesienia się w głąb lądu do rzeki Guadalupe, gdzie pozostawały do ??1749 r. Karankawa z powodzeniem zmniejszyła hiszpańskie roszczenia do wybrzeża Teksasu. [4] [5]

W latach 30. XVIII wieku Karankawa i inne plemiona z Teksasu były postrzegane przez Hiszpanów jako główna przeszkoda w kontrolowaniu północnej Nowej Hiszpanii. W 1749 roku Jose Escandon został mianowany gubernatorem i przedstawicielem wicekróla, wyznaczonym do podboju i zasiedlenia północnego Meksyku i regionu Teksasu oraz do sporządzania map, badań i zapoznawania się z obszarem i tubylcami. Zalecił przeniesienie misji La Bahía ze względu na wrogość tubylców i niesprzyjający klimat. [5]

Nowa misja, Mission Rosario, została założona w 1754 roku. Była w ciągłym strachu przed rewoltą tubylców w misji i często apelowała do La Bahía o pomoc wojskową. Ogólnie rzecz biorąc, jako ośrodek duchowy i "cywilizacyjny" był niezwykle nieskuteczny. Karankawa uciekł, gdy został poddany jakimkolwiek karom cielesnym, i nadal korzystał z zasobów zapewnianych przez Hiszpanów, nie będąc od nich zależnym. [5]

Z biegiem czasu Karankawa zaczęła mówić po hiszpańsku z wielką płynnością i przyjęła dla siebie hiszpańskie imiona, aby ułatwić interakcję z białymi. [5] [4]

Pod koniec XVIII wieku odrodził się opór i siła Karankawy. Hiszpanie zaczęli postrzegać ich jako niezdolnych do nawrócenia na życie misyjne, a niektórzy zaczęli planować ich eksterminację. Jednak żaden z tych programów nie został zrealizowany. [5]

W 1806 misja Rosario została połączona z misją Refugio. W 1830 r. Refugio i La Bahía del Espiritu Santo uległy sekularyzacji. [5]

Relacje z Anglikami i Francuzami
Podczas gdy Hiszpanie próbowali włączyć Karankawę do swojego imperium, Karankawa prowadzili czysto ekonomiczne stosunki z Anglikami i Francuzami, wymieniając skóry i jelenie na broń (tj. muszkiety, broń) i artykuły gospodarstwa domowego. [5] [4]

Spotkania z Jeanem Lafitte
Kiedy wyspę Galveston w latach 1817-1821 okupował pirat Jean Lafitte , niektórzy z jego ludzi porwali kobietę z Karankawy. W odpowiedzi około trzystu Karankawów ruszyło do ataku. Kiedy Lafitte dowiedział się o ich obozowisku i zbliżającym się ataku, wysłał dwustu swoich ludzi, uzbrojonych w dwa działa, by stawić czoła Karankawie. Gdy Karankawa straciła około trzydziestu ludzi, wycofali się na stały ląd, ścigając piratów. Na kontynencie zginęło jeszcze kilku Karankawa. [4] [5]

Spotkania z kolonistami z Teksasu

Obraz "The Settlement of Austin's Colony" Henry'ego Arthura McArdle w izbie Izby Reprezentantów na Kapitolu w Teksasie. Pokazano, jak Stephen F. Austin zbiera swoich kolonistów przeciwko Indianom Karankawa około 1824 roku, gdy do drzwi chaty podchodzi nienazwany zwiadowca, aby wszcząć alarm.
Austin został wprowadzony do Karankawas poprzez spotkanie ze spokojnym plemieniem Coco. Po kilku rozmowach i wymianie tytoniu i patelni Moses Austin uznał ich za dobrych przyjaciół, ale po ostrzeżeniu, że Karankawas u ujścia pobliskiej rzeki, Moses napisał w swoim dzienniku, że Karankawas są uniwersalnymi wrogami człowieka i nie można się z nimi zaprzyjaźnić. i muszą zostać usunięte, aby anglo-amerykańscy osadnicy mogli żyć w pokoju. [22]

W 1821 r. Moses Austin otrzymał dotację gruntową Austin na osiedlenie 300 rodzin między Zatoką Galveston a rzeką Kolorado. Karankawa starali się utrudnić ich postępy, zabijając osadników strzegących statku Johna Motleya i kradnąc ich zapasy. W 1825 r. osadnicy połączyli siły, by zaatakować Karankawę. Stephen Austin zlecił kapitanowi Kuykendallowi poprowadzenie ochotników do wypędzenia ich z terytorium, które rozciągało się do rzeki Lavaca. Gonili Karankawę do Manahila Creek, gdzie wstawiał się za nimi hiszpański misjonarz i kazał im obiecać, że nigdy więcej nie wyruszą na wschód od Lavaca. Ta obietnica została jednak złamana i spotkała się z nieproporcjonalną przemocą ze strony teksańskich kolonistów. [4] [5]

Upadek społeczności Karankawa
Podczas wojny teksańsko-meksykańskiej niektórzy mieszkańcy Karankawy służyli w armii meksykańskiej. Bardzo ucierpieli w bitwie pod Alamo w 1836 roku, a Teksańczycy ciężko zemścili się za ich służbę. [4] [5] [7]

19-letni syn wodza Jose Marii, Walupe, został schwytany przez Meksykanów i zabity. Jego ojciec wszedł na pokład statku teksańskiego osadnika i ogłosił zamiar zemsty. Jednak on i większość jego ludzi zginęło. [5] Antonio, który twierdził, że jest bratem Jose Marii, został po tym wodzem. Podczas jego administracji i później populacja Karankawa znacznie zmniejszyła się z powodu chorób, konfliktów z Europejczykami i walk wewnętrznych. [5]

W latach czterdziestych XIX wieku Karankawa składała się z dwóch grup: jedna osiedliła się na wyspie Padre , a druga złożyła wniosek o osiedlenie się w meksykańskim stanie Tamaulipas. Po wygnaniu z ojczyzny ta ostatnia grupa podobno plądrowała i kradła; rząd meksykański następnie nakazał żołnierzom ich ujarzmić. Generał Avalos otrzymał rozkaz przeniesienia Karankawy do granicy Tamaulipas i Nuevo León. Oba stany spierały się o Karankawę i ostatecznie zostały zwrócone do Reynosa. Po kolejnych napadach, Karankawa zostali wywiezieni do Teksasu. [5] [4]

W 1858 roku sędzia Rosario w Meksyku wysłał wiadomość do burmistrza Reynosa, że ??próbował aresztować Karankawa, ale przenieśli się na północ od granicy amerykańskiej poza jego jurysdykcję. Dodał, że Meksykanie i Amerykanie powinni współpracować na rzecz aresztowania Karankawów. Później w tym samym roku Juan Cortina dokonał niespodziewanego ataku na niedawno zwróconą Karankawę i unicestwił ówczesnych, uważanych za ostatnich członków plemienia. [4] [5] [7] W badaniu na temat Karankawy opublikowanym w 1888 jeden z rozmówców "myślał, że niektóre [Karankawa] mogą nadal istnieć, ale nie mógł powiedzieć gdzie". [4]

Środowisko
Karankawa podróżował w rejon gór i dorzeczy. Polowali i zbierali żywność z rzek i gór. [17]

W regionie, który zamieszkiwała Karankawa, wzdłuż wybrzeża znaleziono liczne małe kawałki asfaltu w wyniku wycieku ropy pod Zatoką Meksykańską. Te kawałki były używane do wiązania grotów strzał z ich trzonami; jako powłoka do ceramiki, takiej jak ollas , słoiki i miski; oraz jako sposób na wodoodporność plecionych koszy.