MOHAWKOWIE (Mohawk)
Mohawkowie
( Mohawk : Kanien'kehá?ka [1] ) są najbardziej
wysuniętą na wschód częścią Konfederacji
Haudenosaunee lub Irokezów.
Są Iroquoian -speaking Rdzenni ludzie z Ameryki
Północnej , ze społeczności w południowo-wschodniej
Kanadzie i na północy stanu Nowy Jork , głównie
wokół jeziora Ontario i St Lawrence River . Jako jeden
z pięciu pierwotnych członków Ligi Irokezów ,
Kanien'kehá?ka są znani jako Strażnicy Wschodnich
Drzwi - tradycyjni strażnicy Konfederacji Irokezów
przed najazdami ze wschodu.
Mapa rzeki Mohawk
Historycznie, lud Kanien'kehá?ka pierwotnie mieszkał w
dolinie rzeki Mohawk w dzisiejszej północnej części
stanu Nowy Jork, na zachód od rzeki Hudson . Ich
terytorium rozciągało się na północ do rzeki Św.
Wawrzyńca , południowego Quebecu i wschodniego Ontario
; na południe do większego New Jersey i do Pensylwanii;
wschód do Zielonej Góry z Vermont ; i na zachód do
granicy z tradycyjnym terytorium ojczyzny Irokezów
Oneida .
Zawartość
1 Wspólnoty Kanien'kehá?ka
2 Historia
2,1 Pierwszy kontakt z europejskimi osadnikami
2,2 Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
2,3 Po rewolucji
2,4 XX wiek do zaprezentowania
2,5 Ślusarze Mohawk w Nowym Jorku
3 Problemy współczesne
3.1 Kasyna
4 Kultura
4.1 Religia
4.2 Tradycyjny strój
4.3 Małżeństwo
4.4 Społeczności
5 Znani Mohawk
6 Narody Irokezów
7 Zobacz też
8 Uwagi
9 Bibliografia
10 Zewnętrzne linki
Wspólnoty Kanien'kehá?ka
Tancerka Kanien'kehá?ka na pow wow 2015
Współczesny spektakl taneczny Quebec Kanien'kehá?ka na
Wikimanii 2017
Członkowie ludu Kanien'kehá?ka mieszkają obecnie w
osadach w północnym stanie Nowy Jork i
południowo-wschodniej Kanadzie.
Ludzie Mohawk znajdują się na północnym wschodzie
USAKanien?keKanien?keKana'tsiohare?keKana'tsiohare?keAhkwesásneAhkwesásneKahnawa?keKahnawa?keKa'nehsata?keKa'nehsata?keTioweró:
tonTioweró:
tonKenhte?keKenhte?keWahtaWahtaOhswe?kenOhswe?ken
Współczesne społeczności Kanien'kehá?ka
Wiele społeczności Kanien'kehá?ka ma dwie grupy
wodzów, którzy są w pewnym sensie rywalizującymi
rywalami rządowymi. Jedna grupa to dziedziczne wodzowie
nominowanych przez Klan Mother matriarch w tradycyjny
sposób Kanien'kehá?ka. Kanien'kehá?ka większości
rezerw ustanowiła konstytucje z wybranymi przywódcami i
radnymi, z którymi rządy Kanady i USA zwykle wolą
zajmować się wyłącznie. Społeczności samorządowe
są wymienione poniżej, pogrupowane według szerokiego
skupienia geograficznego, z uwagami na charakter
zarządzania społecznościami znajdującymi się w
każdym z nich.
Północny Nowy Jork:
Kanien?ke (Ganienkeh) "Miejsce krzemienia".
Tradycyjne zarządzanie.
Kana'tsiohare?ke "Miejsce umytego wiadra".
Tradycyjne zarządzanie.
Wzdłuż św. Wawrzyńca w Quebecu:
Ahkwesásne (St. Regis, Nowy Jork i Quebec/Ontario,
Kanada) "Gdzie bębny kuropatwy". Tradycyjne
rządy, wybory zespołów/plemienia.
Kahnawa?ke (na południe od Montrealu) "Na bystrzach
". Kanada, tradycyjne rządy, wybory
zespołów/plemień.
Ka'nehsata?ke ( Oka ) "Gdzie jest skorupa
śnieżna". Kanada, tradycyjne rządy, wybory
zespołów/plemień.
Tioweró:ton (Sainte-Lucie-des-Laurentides, Quebec).
Kanada, wspólne zarządzanie między Kahnawa?ke i
Ka'nehsata?ke.
Południowe Ontario:
Kenhte?ke (Tyendinaga) "Na zatoce". Tradycyjne
rządy, wybory zespołów/plemienia.
Wáhta (Gibson) "Klon". Tradycyjne rządy,
wybory zespołów/plemienia.
Ohswé?ken "Sześć Narodów Wielkiej Rzeki".
Tradycyjne rządy, wybory zespołów/plemienia.
Kanien'kehá?ka stanowią większość populacji tego
rezerwatu Sześciu Narodów Irokezów. W Kanadzie
istnieją również pomarańczowe loże Kanien'kehá?ka .
Biorąc pod uwagę zwiększoną aktywność w zakresie
roszczeń o ziemię, wzrost dochodów plemiennych z
powodu ustanowienia gier w określonych rezerwatach lub
rezerwatach, konkurencyjne przywództwo, tradycyjną
jurysdykcję rządową, kwestie podatkowe i ustawę
indyjską , społeczności Kanien'kehá?ka borykają się
ze znacznym konfliktem wewnętrznym od końca XX wieku.
Historia
Pierwszy kontakt z europejskimi osadnikami
W języku Mohawk ludzie Mohawk nazywają siebie
Kanien'kehá?ka ("ludzie krzemienia").
Kanien'kehá?ka stali się bogatymi kupcami, ponieważ
inne narody w ich konfederacji potrzebowały ich
krzemienia do wyrobu narzędzi. Ich mówiący po
algonkińsku sąsiedzi (i konkurenci), mieszkańcy
Muh-heck Haeek Ing ("miejsce z jedzeniem"),
Mohikanie , nazywali mieszkańców Ka-nee-en Ka Maw Unk
Lin , co oznacza "ludzi niedźwiedzi". .
Holendrzy słyszeli i pisali ten termin jako Mohawk , a
także określali Kanien'kehá?ka jako Egil lub Maqua .
Na francuskich kolonistów dostosować te ostatnie
terminy jak Aignier i maqui , odpowiednio. Odnosili się
również do ludzi przez rodzajowy Irokez , francuskie
pochodzenie algonkińskiego terminu Pięciu Narodów, co
oznacza "Wielkie Węże". Algonquianie i
Irokezi byli tradycyjnymi konkurentami i wrogami.
W górnych regionach doliny rzeki Hudson i Mohawk
Mohawkowie od dawna mieli kontakt z algonkińskimi
Mohikanami , którzy zajmowali terytoria wzdłuż rzeki
Hudson, a także z innymi ludami Algonquian i Irokezów
na północy wokół Wielkich Jezior . Mohawkowie
rozszerzyli swoje wpływy na dolinę rzeki St. Lawrence ,
którą utrzymywali jako tereny łowieckie. Uważa się,
że pokonali Irokezów św. Wawrzyńca w XVI wieku i
zachowali kontrolę nad swoim terytorium. Oprócz
polowań i rybołówstwa, Mohawkowie przez wieki
uprawiali produktywną kukurydzę na żyznych terenach
zalewowych wzdłuż rzeki Mohawk, na zachód od Pine Bush
.
28 czerwca 1609 r. banda Huronów poprowadziła Samuela
De Champlaina i jego załogę do kraju Mohawków, przy
czym Mohawkowie byli całkowicie nieświadomi tej
sytuacji. Samuel De Champlain dał jasno do zrozumienia,
że ??chce zniszczyć Mohawków po ich napadach na
sąsiednie narody. 29 lipca 1609 roku setki Huronów i
wielu z francuskiej załogi Champlaina wycofało się z
misji, zniechęcone tym, co nas czekało.
Sześćdziesięciu Indian Huron i Samuel De Champlain
oraz dwóch Francuzów widzieli kilka Mohawków w
jeziorze niedaleko Ticonderoga; Mohawkowie też je
zauważyli. Samuel De Champlain i jego załoga cofnęli
się na chwilę, a po wylądowaniu na plaży podeszli do
barykady Mohawków. Następnie spotkali Mohawków na
barykadzie, 200 wojowników wyszło z barykady za
czterema wodzami. Byli równie zdumieni widząc się
nawzajem, Samuel De Champlain zaskoczony ich postawą,
pewnością siebie i strojem, Mohawkowie zaskoczeni
stalowym kirysem Samuela De Champlainai kask. Jeden z
wodzów podniósł swój łuk na Champlain i Indianie.
Champlain oddał trzy strzały przebijające się prosto
przez wodzów Mohawków i ich drewnianą zbroję, która
chroniła ich przed kamiennymi strzałami, zabijając ich
natychmiast. Mohawkowie stali w szoku przez sekundę,
dopóki nie zaczęli ciskać strzałami w tłum, wkrótce
zaczęła się bójka i Mohawkowie wycofali się z
czystego szoku, widząc szkody, jakie ta nowa technologia
zadała ich wodzom i wojownikom. Był to pierwszy kontakt
Mohawka z Europejczykami . Incydent ten wywołał także
wojny bobrowe .
W XVII wieku Mohawkowie napotkali zarówno Holendrów ,
którzy weszli w górę rzeki Hudson i założyli w 1614
r. placówkę handlową u zbiegu rzek Mohawk i Hudson,
jak i Francuzów, którzy przybyli na południe na ich
terytorium z Nowej Francji (obecnie -dzień Quebec).
Holendrzy zajmowali się głównie handlem, a Francuzi
prowadzili również handel futrami . W tym czasie
Mohawkowie walczyli z Huronami w wojnach bobrowych o
kontrolę nad handlem futrami z Europejczykami. Ich
misjonarze jezuiccy byli aktywni wśród Rdzennych
Narodów i rdzennych Amerykanów, poszukując
nawróconych na katolicyzm .
W 1614 Holendrzy otworzyli punkt handlowy w Fort Nassau w
Nowej Holandii . Holendrzy początkowo handlowali futrami
z miejscowym Mahicanem, który zajmował tereny wzdłuż
rzeki Hudson. Po najeździe w 1626, kiedy Mohawkowie
osiedlili się wzdłuż południowej strony rzeki Mohawk
[2] : s. xix-xx w 1628, przeprowadzili atak na Mahican,
spychając ich z powrotem na obszar dzisiejszego
Connecticut . Mohawkowie uzyskali niemal monopol na
handel futrami z Holendrami, zakazując pobliskim
algonkińskim ludom z północy lub wschodu handlu z
nimi, ale nie kontrolowali tego całkowicie.
Kontakt z Europejczykami spowodował wyniszczającą
epidemię ospy wśród Mohawków w 1635 roku;
zmniejszyło to ich populację o 63%, z 7740 do 2830,
ponieważ nie mieli odporności na nową chorobę. Do
1642 r. przegrupowali się z czterech do trzech wiosek,
odnotowanych przez katolickiego księdza misjonarza
Izaaka Joguesa w 1642 r. jako Ossernenon , Andagaron i
Tionontoguen , wzdłuż południowego brzegu rzeki Mohawk
od wschodu do zachodu. Zostały one nagrane przez osoby
mówiące innymi językami z różną pisownią, a
historycy usiłowali pogodzić różne relacje, a także
powiązać je z badaniami archeologicznymi tych
obszarów. Na przykład Johannes Megapolensis,
holenderski minister, zapisał pisownię tych samych
trzech wiosek jako Asserué, Banagiro i Thenondiogo. [2]
Badania archeologiczne z końca XX wieku wykazały, że
Ossernenon znajdowało się około 9 mil na zachód od
obecnego miasta Auriesville; oba zostały błędnie
pomieszane przez tradycję, która rozwinęła się pod
koniec XIX wieku w Kościele katolickim . [3] [4]
Podczas gdy Holendrzy później założyli osady w
dzisiejszych Schenectady i Schoharie , dalej na zachód w
Dolinie Mohawk, kupcy z Fort Nassau nadal kontrolowali
handel futrami. Schenectady zostało założone
zasadniczo jako osada rolnicza, gdzie Holendrzy przejęli
część dawnych pól kukurydzy Mohawk na równinie
zalewowej wzdłuż rzeki. Poprzez handel Mohawk i
Holendrzy stali się swego rodzaju sojusznikami.
Podczas ich sojuszu Mohawkowie pozwolili holenderskiemu
protestanckiemu misjonarzowi Johannesowi Megapolensisowi
wejść do ich społeczności i nauczać
chrześcijańskiego przesłania. Działał z obszaru Fort
Nassau przez około sześć lat, pisząc w 1644 zapis
swoich obserwacji Mohawków, ich języka (którego się
nauczył) i ich kultury. Chociaż zauważył ich rytuał
torturowania jeńców, przyznał, że w ich
społeczeństwie było niewiele innych zabójstw,
zwłaszcza w porównaniu z Holandią w tamtym okresie.
[5] [6]
Stosunki handlowe między Mohawkami i Holendrami pomogły
im utrzymać pokój nawet w okresie wojny Kiefta i wojen
Esopus , kiedy Holendrzy toczyli lokalne bitwy z innymi
rdzennymi ludami. Ponadto holenderscy partnerzy handlowi
wyposażyli Mohawk w broń do walki z innymi pierwszymi
narodami sprzymierzonymi z Francuzami , w tym z Ojibwe ,
Huron-Wendat i Algonquin . W 1645 Mohawk zawarł na
pewien czas pokój z Francuzami, którzy starali się
utrzymać część handlu futrami. [7]
Podczas wojny Pequot (1634-1638), Pequot i inni
algonkińscy Indianie z przybrzeżnej Nowej Anglii
szukali sojuszu z Mohawkami przeciwko angielskim
kolonistom z tego regionu. Zakłóceni stratami
związanymi z ospą Mohawkowie odmówili sojuszu. Zabili
Pequot sachem Sassacus, który przybył do nich w
poszukiwaniu schronienia, i zwrócili część jego
szczątków angielskiemu gubernatorowi Connecticut,
Johnowi Winthropowi , jako dowód jego śmierci. [8]
Zimą 1651 r. Mohawkowie zaatakowali na południowym
wschodzie i pokonali Algonquian na obszarach
przybrzeżnych. Wzięli od 500 do 600 jeńców. W 1664
Pequot z Nowej Anglii zabił ambasadora Mohawk,
rozpoczynając wojnę, która doprowadziła do
zniszczenia Pequot, gdy Anglicy i ich sojusznicy w Nowej
Anglii weszli w konflikt , próbując stłumić rdzennych
Amerykanów w regionie. Mohawk zaatakował również
innych członków konfederacji Pequot, w wojnie, która
trwała do 1671. [ potrzebne źródło ]
W 1666 roku Francuzi zaatakowali Mohawków w centralnej
części Nowego Jorku , paląc trzy wioski Mohawków na
południe od rzeki i ich zapasy żywności. Jednym z
warunków pokoju było przyjęcie przez Mohawk misjonarzy
jezuickich . Począwszy od 1669, misjonarze próbowali
nawrócić Mohawków na chrześcijaństwo , prowadząc
misję w Ossernenon 9 mil na zachód [3] [4] od
dzisiejszego Auriesville w stanie Nowy Jork do 1684,
kiedy Mohawkowie zniszczyli ją, zabijając kilku
księży.
Z czasem niektórzy nawróceni Mohawkowie przenieśli
się do jezuickich wiosek misyjnych założonych na
południe od Montrealu nad rzeką St. Lawrence na
początku XVIII wieku: Kahnawake (kiedyś pisane jako
Caughnawaga , nazwane od wioski o tej nazwie w Dolinie
Mohawk) i Kanesatake . Do tych Mohawków dołączyli
członkowie innych rdzennych ludów, ale liczebnie
zdominowali osady. Wielu nawróciło się na katolicyzm.
W latach czterdziestych XVIII wieku Mohawk i Francuzi
założyli kolejną wioskę, znaną jako Akwesasne .
Dziś rezerwat Mohawków, rozciąga się nad rzeką St.
Lawrence i dzisiejszymi granicami międzynarodowymi aż
do Nowego Jorku w Stanach Zjednoczonych, gdzie jest znany
jako Rezerwat St. Regis Mohawk .
Kateri Tekakwitha , urodzona w Ossernenon pod koniec lat
pięćdziesiątych XVII wieku, została zauważona jako
konwertyta z plemienia Mohawk na katolicyzm. Po śmierci
rodziców przeprowadziła się z krewnymi do Caughnawaga
na północnym brzegu rzeki. [2] Była znana ze swojej
wiary i zbudowano dla niej sanktuarium w Nowym Jorku. Pod
koniec XX wieku została beatyfikowana i kanonizowana w
październiku 2012 roku jako pierwsza święta katolicka
pochodzenia indiańskiego. Jest również uznawana przez
kościoły biskupie i luterańskie.
Po upadku Nowej Holandii na Anglię w 1664, Mohawk w
Nowym Jorku handlował z Anglikami, a czasami działał
jako ich sojusznicy. Podczas króla Filipa wojny ,
Metacom , Sachem walczących Wampanoag Pokanoket ,
zdecydował się zimą z jego wojowników w 1675 roku w
pobliżu Albany zachęcani przez Anglików, Mohawk
zaatakowany i zabity wszystko ale 40 400 Pokanoket.
Od lat 90. XVI wieku misjonarze protestanccy starali się
nawrócić Mohawk w kolonii w Nowym Jorku. Wielu
ochrzczono angielskimi nazwiskami, innym nadano zarówno
imię, jak i nazwiska w języku angielskim.
Pod koniec siedemnastego i na początku osiemnastego
wieku pierwsi narody Mohawków, Algonków i Abenaki w
Nowej Anglii brały udział w najazdach przeprowadzanych
przez Francuzów i Anglików na swoje osiedla podczas
wojny królowej Anny i innych konfliktów. Prowadzili
rosnący handel jeńcami, przetrzymując ich dla okupu.
Żaden z rządów kolonialnych na ogół nie negocjował
w sprawie wspólnych jeńców, a zebranie funduszy na
okup za swoich mieszkańców należało do lokalnych
społeczności europejskich. W niektórych przypadkach
najeźdźcy francuscy i abenaki transportowali jeńców z
Nowej Anglii do Montrealu i wiosek misyjnych Mohawk.
Mohawk w Kahnawakeadoptowali liczne młode kobiety i
dzieci, aby dodać do swoich członków, ponosząc straty
w chorobach i działaniach wojennych. Na przykład,
wśród nich było wielu ocalałych z ponad 100 jeńców
wziętych do nalotu na Deerfield w zachodnim
Massachusetts. Minister Deerfield został wykupiony i
wrócił do Massachusetts, ale jego córka została
adoptowana przez rodzinę Mohawków i ostatecznie
zasymilowała się i poślubiła mężczyznę Mohawk. [9]
W epoce wojny francusko-indyjskiej (znanej również jako
wojna siedmioletnia ) stosunki partnerskie Anglo-Mohawk
utrzymywali tacy ludzie jak Sir William Johnson w Nowym
Jorku (w imieniu Korony Brytyjskiej), Conrad Weiser (w
imieniu kolonia Pensylwanii ) i Hendrick Theyanoguin (dla
Mohawka ). Johnson zwołał Kongres Albany w czerwcu
1754, aby omówić z przywódcami Irokezów naprawę
uszkodzonych stosunków dyplomatycznych między
Brytyjczykami a Mohawkami, wraz z zapewnieniem ich
współpracy i wsparcia w walce z Francuzami [10] w
potyczkach w Ameryce Północnej.
Amerykańska wojna o niepodległość
W drugiej i trzeciej ćwierci XVIII wieku większość
Mohawków w prowincji Nowy Jork żyła wzdłuż rzeki
Mohawk w Canajoharie . Kilku mieszkało w Schoharie , a
reszta mieszkała około 30 mil w dół rzeki, w zamku
Tionondorage, zwanym także Fort Hunter . Te dwie
główne osady były tradycyjnie nazywane Zamkiem Górnym
i Zamkiem Dolnym. Dolny Zamek prawie przylegał do
Warrensbush Sir Petera Warrena . Sir William Johnson ,
brytyjski nadinspektor ds. Indian, zbudował swój
pierwszy dom na północnym brzegu rzeki Mohawk, prawie
naprzeciw Warrensbush i założył osadę Johnstown .
Mohawkowie byli jednymi z czterech Irokezów, którzy
sprzymierzyli się z Brytyjczykami podczas amerykańskiej
wojny o niepodległość . Mieli długie stosunki
handlowe z Brytyjczykami i mieli nadzieję na uzyskanie
wsparcia, aby uniemożliwić kolonistom wkraczanie na ich
terytorium w dolinie Mohawk. Joseph Brant działał jako
dowódca wojenny iz powodzeniem prowadził najazdy na
brytyjskich i etnicznych niemieckich kolonistów w
dolinie Mohawk, którym administracja brytyjska
przyznała ziemię w pobliżu katarakt w dzisiejszym
Little Falls w stanie Nowy Jork .
Kilku wybitnych Mohawków, takich jak sachem Little
Abraham (Tyorhansera) w Fort Hunter, pozostało
neutralnych przez całą wojnę. [11] Joseph Louis Cook
(Akiatonharónkwen), weteran wojny francusko-indyjskiej i
sojusznik rebeliantów, zaoferował swoje usługi
Amerykanom, otrzymując komisję oficerską od Kongresu
Kontynentalnego . Poprowadził wojowników Oneidy
przeciwko Brytyjczykom. Podczas tej wojny Johannes
Tekarihoga był cywilnym przywódcą Mohawków. Zmarł
około 1780 roku. Catherine Crogan , matka klanu i żona
wodza wojennego Mohawków Josepha Branta , nazwała
swojego brata Henry'ego Crogana nowym Tekarihoga.
W odwecie za najazdy Branta w dolinie zbuntowani
koloniści zorganizowali Ekspedycję Sullivana .
Przeprowadził rozległe naloty na inne osady Irokezów w
centralnym i zachodnim Nowym Jorku, niszcząc 40 wiosek,
uprawy i magazyny zimowe. Wielu Mohawków i innych
Irokezów wyemigrowało do Kanady, szukając schronienia
w pobliżu Fortu Niagara , walcząc o przetrwanie zimy.
Po rewolucji
Teyoninhokovrawen ( John Norton ) odegrał znaczącą
rolę w wojnie 1812 roku, prowadząc wojowników
Irokezów z Grand River do bitwy z Amerykanami. Norton
był po części Cherokee, a po części Szkotem .
Po amerykańskim zwycięstwie Brytyjczycy zrzekli się
swoich praw do lądowania w koloniach, a Amerykanie
zmusili swoich sojuszników, Mohawków i innych, do
oddania swoich terytoriów w Nowym Jorku. Większość
Mohawków wyemigrowała do Kanady, gdzie Korona dała im
część ziemi w ramach rekompensaty. Mohawkowie z
Górnego Zamku uciekli do Fortu Niagara , podczas gdy
większość z Dolnego Zamku udała się do wiosek w
pobliżu Montrealu .
Joseph Brant poprowadził dużą grupę Irokezów z
Nowego Jorku do rezerwatu Sześciu Narodów w Grand River
w Ontario . Brant przez resztę życia był przywódcą
politycznym Mohawków. Ta ziemia rozciągała się 100
mil od szczytu rzeki Grand do źródła jeziora Erie,
gdzie wypływa. [12] Inny wódz wojenny Mohawków, John
Deseronto , poprowadził grupę Mohawków do Zatoki
Quinte . Inni Mohawkowie osiedlili się w okolicach
Montrealu i rzeki, dołączając do ustalonych
społeczności (obecnie rezerwatów) w Kahnawake ,
Kanesatake i Akwesasne .
11 listopada 1794 r. przedstawiciele Mohawków (wraz z
innymi narodami Irokezów) podpisali traktat Canandaigua
ze Stanami Zjednoczonymi, który zezwalał im na
posiadanie tam ziemi.
Mohawkowie walczyli jako sojusznicy Brytyjczyków
przeciwko Stanom Zjednoczonym w wojnie 1812 roku .
XX wiek do chwili obecnej
W 1971 roku Mohawk Wojownik Society , również
Rotisken'rakéhte w języku Mohawk, została założona w
Kahnawake , obowiązki Warrior Towarzystwa jest
stosowanie blokad dróg, eksmisje i zajęcia w celu
uzyskania prawa do swoich ludzi, te taktyki stosowane są
również wśród wojownika, aby chronić środowisko
przed zanieczyszczeniem. Godne uwagi ruchy
zapoczątkowane przez Mohawk Warrior Society to: blokady
Oka Crisis w 1990 roku i okupacja placu budowy w
Kaledonii latem 2020 roku, w akcie solidarności
przemianowali ulicę, na której znajduje się plac
budowy, na "1492 Land Back Uliczka".
13 maja 1974 r. o 4:00 rano Mohawkowie z rezerwatów
Kahnawake i Akwesasne odzyskali tradycyjną ziemię
Mohawków w pobliżu Old Forge w stanie Nowy Jork,
zajmując Moss Lake, opuszczony obóz dla dziewcząt.
Rząd stanu Nowy Jork próbował zakończyć operację,
ale po negocjacjach stan zaoferował Mohawkom trochę
ziemi w Miner Lake, gdzie od tego czasu się osiedlili.
Mohawkowie zorganizowali się w celu uzyskania większej
suwerenności w swoich rezerwach w Kanadzie, naciskając
na władzę nad swoim ludem i ziemiami. Napięcia z
rządami prowincji Quebec i rządami krajowymi były
napięte podczas niektórych protestów, takich jak
kryzys Oka w 1990 roku.
W 1993 roku grupa Akwesasne Mohawks zakupiła 322 akrów
ziemi w mieście Palatine w hrabstwie Montgomery w stanie
Nowy Jork, którą nazwali Kanatsiohareke . Oznaczało to
powrót do ziemi ich przodków.
Ślusarze Mohawk w Nowym Jorku
Mohawkowie pochodzili z Kahnawake i innych rezerwatów,
aby pracować w przemyśle budowlanym w Nowym Jorku na
początku połowy XX wieku. Pracowali także na budowie w
Quebecu. Mężczyźni byli ślusarzami, którzy pomagali
budować mosty i drapacze chmur, a których nazywano
skywalkerami z powodu ich pozornej nieustraszoności.
[13] Pracowali od lat 30. do 70. XX wieku na specjalnych
umowach o pracę jako specjaliści i uczestniczyli w
budowie Empire State Building . Firmy budowlane
stwierdziły, że ślusarze Mohawk nie boją się
wysokości ani niebezpiecznych warunków. Ich kontrakty
oferowały niższe niż przeciętne zarobki ludności
rdzennej i ograniczone członkostwo w związkach
zawodowych . [14] Około 10% wszystkich hutników w USA
to Mohawki, w porównaniu z około 15% wcześniej w XX
wieku. [15]
Praca i życie w domu Mohawk ślusarzy zostało
udokumentowane w Don Owen "s 1965 National Board of
Canada Film dokumentalny wysokiej stali . [16]
Społeczność Mohawk, która uformowała się na
niewielkim obszarze Brooklynu , którą nazwali
"Little Caughnawaga", od ich ojczyzny, jest
udokumentowana w Reaghan Tarbell's Little Caughnawaga: To
Brooklyn and Back , pokazanym na PBS w 2008 roku. Ta
społeczność była najbardziej aktywny od lat 20. do
60. XX wieku. Rodziny towarzyszyły mężczyznom, w
większości pochodzącym z Kahnawake ; razem wracali do
Kahnawake latem. Tarbell pochodzi z Kahnawake i pracował
jako kurator filmowy w George Gustav Heye Centerz
Narodowego Muzeum Indian Amerykańskich , znajduje się w
dawnym Custom House w dolnym Manhattanie . [17]
Od połowy XX wieku Mohawkowie tworzyli również własne
firmy budowlane. Inni wrócili do projektów
nowojorskich. Skywalkers Mohawk zbudowali budynki World
Trade Center, które zostały zniszczone podczas ataków
11 września , pomogli ratować ludzi z płonących wież
w 2001 roku, a następnie pomogli rozebrać
pozostałości budynku. [18] Około 200 ślusarzy Mohawk
(spośród 2000 ślusarzy ogółem na miejscu)
uczestniczyło w odbudowie One World Trade Centerna
Dolnym Manhattanie. Zwykle jeżdżą 360 mil od rezerwatu
Kahnawake nad rzeką St. Lawrence w Quebecu, aby
pracować w tygodniu na dolnym Manhattanie, a następnie
wracają w weekend, aby być z rodzinami. Wybrane
portrety tych ślusarzy z Mohawk zostały zamieszczone w
internetowym eseju fotograficznym magazynu Time we
wrześniu 2012 roku. [19]
Problemy współczesne
Kasyna
Zarówno wybrani wodzowie, jak i kontrowersyjne
Stowarzyszenie Wojowników zachęcali do hazardu jako
sposobu na zapewnienie plemiennej samowystarczalności w
różnych rezerwatach lub rezerwatach indiańskich.
Tradycyjni wodzowie mieli tendencję do sprzeciwiania
się hazardowi z powodów moralnych oraz ze strachu przed
korupcją i przestępczością zorganizowaną. Takie
spory wiązały się również z podziałami religijnymi:
tradycyjni wodzowie są często kojarzeni z tradycją
Longhouse, praktykującą wartości demokratyczne oparte
na konsensusie, podczas gdy Stowarzyszenie Wojowników
zaatakowało tę religię i zapewniło niezależność. W
międzyczasie wybrani szefowie byli zwykle kojarzeni
(choć w znacznie luźniejszy i ogólniejszy sposób) z
wartościami demokratycznymi , ustawodawczymi i
rządowymi kanadyjskimi.
15 października 1993 r. gubernator Mario Cuomo wszedł w
porozumienie "Tribal-State Compact między St. Regis
Mohawk First Nation a stanem Nowy Jork".
Porozumienie umożliwiło rdzennym mieszkańcom
prowadzenie hazardu, w tym gier takich jak bakarat ,
blackjack , kości i ruletka , w rezerwacie Akwesasne w
hrabstwie Franklin zgodnie z indyjską ustawą o grach
hazardowych (IGRA). Zgodnie z warunkami porozumienia z
1993 r., New York State Racing and Wagering Board, New
York State Policea Tribal Gaming Commission St. Regis
Mohawk powierzono nadzór nad grami. Obowiązki organów
ścigania spadły na policję stanową, a niektóre
sprawy związane z egzekwowaniem prawa pozostawiono
społeczności. Zgodnie z wymogami IGRA, porozumienie
zostało zatwierdzone przez Departament Spraw
Wewnętrznych Stanów Zjednoczonych przed wejściem w
życie. Było kilka rozszerzeń i poprawek do tego paktu,
ale nie wszystkie zostały zatwierdzone przez Departament
Spraw Wewnętrznych USA .
12 czerwca 2003 r. Sąd Apelacyjny w Nowym Jorku
potwierdził orzeczenia sądów niższej instancji, że
gubernator Cuomo przekroczył swoje uprawnienia,
zawierając porozumienie bez autoryzacji ustawodawczej i
ogłosił porozumienie nieważne [20] 19 października
2004 r. gubernator George Pataki podpisał ustawa
uchwalona przez legislaturę stanową, która
ratyfikowała pakt jako nunc pro tunc , z kilkoma
dodatkowymi drobnymi zmianami. [21]
W 2008 roku Mohawk Nation pracował nad uzyskaniem zgody
na posiadanie i prowadzenie kasyna w hrabstwie Sullivan w
stanie Nowy Jork na Monticello Raceway . Departament
Spraw Wewnętrznych USA odrzucił tę akcję, chociaż
Mohawkowie uzyskali zgodę gubernatora Eliota Spitzera ,
pod warunkiem wynegocjowania i zatwierdzenia albo
poprawki do obecnego paktu, albo nowego paktu.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych odrzuciło wniosek
Mohawków o oddanie tej ziemi w zaufanie. [22]
Na początku XXI wieku toczyły się dwie sprawy sądowe,
które dotyczyły hazardu rdzennych Amerykanów i
roszczeń do ziemi w Nowym Jorku. Stan Nowy Jork wyraził
podobne zastrzeżenia do tego, że Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych powierzyło inne ziemie uznaniu federalnemu
"plemionom" (obraźliwe określenie używane
tylko przez osadników), które uznałyby tę ziemię za
suwerenne terytorium rdzennych Amerykanów, na którym
może stworzyć nowe obiekty do gier. [23] Drugi pozew
twierdzi, że indyjska ustawa o przepisach dotyczących
gier narusza Dziesiątą Poprawkę do Konstytucji Stanów
Zjednoczonych, która jest stosowana w stanie Nowy Jork.
W 2010 roku toczyła się przed Sądem Okręgowym Stanów
Zjednoczonych dla Zachodniego Okręgu Nowego Jorku . [24]
Kultura
Religia
Tradycyjna religia Mohawków jest w większości
animistyczna . "Większość religii opiera się na
pierwotnym konflikcie między dobrem a złem". [25]
Wielu Mohawków nadal wyznaje religię Longhouse .
W 1632 roku grupa misjonarzy jezuickich, znanych obecnie
jako Męczennicy Kanadyjscy, kierowana przez Izaaka
Joguesa, została schwytana przez grupę Mohawków i
sprowadzona do Ossernenon (obecnie Auriesville w stanie
Nowy Jork). Jogues i spółka próbowali nawrócić
Mohawków na katolicyzm, ale Mohawkowie wzięli ich do
niewoli, torturowali, maltretowali i zabijali. [26] Po
ich męczeństwie przybyli nowi francuscy misjonarze
jezuiccy i wielu Mohawków zostało ochrzczonych w wierze
katolickiej. Dziesięć lat po śmierci Joguesa w
Ossernenon urodziła się Kateri Tekakwitha , córka
wodza Mohawków i Tagaskouity, rzymskokatolickiej kobiety
z Algonquin, a później została kanonizowana jako
pierwsza indiańska święta. Religia stała się
narzędziem konfliktu między Francuzami a Brytyjczykami
w kraju Mohawk. Reformowany duchowny Godfridius Dellius
głosił również wśród Mohawków. [27]
Tradycyjny strój
Ta sekcja wymaga dodatkowych cytatów do weryfikacji .
Pomóż ulepszyć ten artykuł , dodając cytaty do
wiarygodnych źródeł . Materiały niepochodzące ze
źródła mogą zostać zakwestionowane i usunięte. (
grudzień 2012 ) ( Dowiedz się, jak i kiedy usunąć ten
szablon wiadomości )
Historycznie, tradycyjna fryzura mężczyzn Mohawk i
wielu mężczyzn z innych grup Konfederacji Irokezów
polegała na usuwaniu większości włosów z głowy
przez wyrywanie (nie golenie) kępka po kępce włosów,
aż wszystko, co pozostało, było mniejsze sekcja,
która była noszona w różnych stylach, które mogą
się różnić w zależności od społeczności. Kobiety
nosiły długie włosy, często odziane w tradycyjny
tłuszcz niedźwiedzi lub zawiązane z powrotem w jeden
warkocz.
W tradycyjnych strojach kobiety często nosiły latem
topless i nosiły spódnice z jeleniej skóry. W
chłodniejszych porach kobiety nosiły sukienki z
jeleniej skóry. Mężczyźni nosili latem spodnie z
jeleniej skóry. W chłodniejsze dni dodawali legginsy ze
skóry jelenia, koszulę ze skóry jelenia, opaski na
ramiona i kolana oraz nosili torbę myśliwską z
piórami i krzemiennymi strzałami. Kobiety i
mężczyźni nosili marszczone szwy, za kostkę mokasyny
z kolczykami i naszyjnikami wykonanymi z muszelek.
Biżuteria została również stworzona przy użyciu
kolców jeżozwierza, takich jak pasy Wampum . Do
nakrycia głowy mężczyźni używali kawałka futra
zwierzęcego z dołączonymi piórami jeżozwierza i
rysami. Kobiety od czasu do czasu nosiły tiary z
materiału z koralików. Później ubiór po kontakcie z
Europejczykami łączył kilka kawałków materiału,
takich jak wełniane spodnie i spódnice. [28] [29]
Małżeństwo
Ludzie z Narodu Mohawk mają matrylinearny system
pokrewieństwa, z pochodzeniem i dziedziczeniem
przekazywanym przez linię żeńską. Dziś ceremonia
ślubna może być zgodna ze starą tradycją lub
zawierać nowsze elementy, ale nadal jest używana przez
wiele par małżeńskich Mohawk Nation. Niektóre pary
wybierają małżeństwo na sposób europejski i sposób
Longhouse, przy czym ceremonia Longhouse zwykle odbywa
się jako pierwsza. [30]
Społeczności
Repliki siedemnastowiecznych długich domów zostały
zbudowane w punktach orientacyjnych i wioskach
turystycznych, takich jak Kanata Village , Brantford,
Ontario i wioska interpretacyjna Akwesasne
"Tsiionhiakwatha". Inne Longhouses Mohawk
Nation znajdują się na terytorium Mohawków, które
przechowują recytacje prawa Mohawk, ceremonialne
rytuały i Longhouse Religion (lub "Code of Handsome
Lake "). Obejmują one:
Ohswé?ken (Sześć Narodów) [31] Terytorium Pierwszego
Narodu, Ontario posiada sześć ceremonialnych Longhouse
Wspólnoty Mohawków.
Wáhta [32] Terytorium Pierwszego Narodu, Ontario posiada
jeden uroczysty Longhouse Wspólnoty Mohawków.
Kenhte?ke (Tyendinaga) [33] Terytorium Pierwszego Narodu,
Ontario posiada jeden uroczysty Longhouse Wspólnoty
Mohawków.
Ahkwesásne [34] Terytorium Pierwszego Narodu, które
rozciąga się na granicach Quebecu, Ontario i Nowego
Jorku, posiada dwa długie domy Mohawk Ceremonial
Community Longhouses.
Ka'nehsata?ke Terytorium Pierwszego Narodu, Quebec
posiada jeden uroczysty Longhouse Wspólnoty Mohawków.
Kahnawa?ke [35] Terytorium Pierwszego Narodu, Quebec,
posiada trzy ceremonialne Longhouse Community Mohawk.
Kanien?ke [36] Terytorium Pierwszego Narodu w stanie Nowy
Jork posiada jeden uroczysty Longhouse Wspólnoty
Mohawków.
Kana'tsiohara?ke [37] Terytorium Pierwszego Narodu w
stanie Nowy Jork posiada jeden uroczysty Longhouse
Wspólnoty Mohawków.
|
