Szlaki ekspansji białych na zachód USA

SZLAKI EKSPANSJI NA ZACHÓD

Zobacz również : Szlaki Osadnicze i wojskowe w Kansas

Oraz: Stacje dyliżansowe

* * *

Zobacz też: Historyczne szlaki Kolorado

Znane Szlaki Osadnicze w Kolorado:

* * *

Szlaki lądowe

na amerykańskim Starym Zachodzie (Dziki Zachód) zostały zbudowane przez pionierów i imigrantów w XIX wieku, a zwłaszcza w latach 1829-1870 jako alternatywa dla transportu morskiego i kolejowego.

Ci imigranci zaczęli osiedlać się w dużej części Ameryki Północnej na zachód od Wielkich Równin w ramach masowych migracji lądowych w połowie XIX wieku. Settlers emigracji ze wschodnich Stanów Zjednoczonych zostały pobudzone przez różne motywy, wśród nich prześladowań religijnych i bodźców ekonomicznych, aby przejść do miejsc w daleko na zachód drogami tym Oregon Trail, California Trail i Mormon Trail

Po zakończeniu wojny amerykańsko-meksykańskiej (Mexican-American War) w 1849 r. nowe, rozległe podboje Ameryki ponownie przyciągnęły masową imigrację. Ustawodawstwo, takie jak Ustawa o Roszczeniach (Donation Land Claim Act) dotyczących darowizn i ważne wydarzenia, takie jak Kalifornijska Gorączka Złota (California Gold Rush), dodatkowo skłaniały ludzi do podróżowania drogą lądową na zachód.

Dwie główne sieci transportowe oparte na wagonach, jedna zazwyczaj rozpoczynająca się w Missouri, a druga w meksykańskiej (ówcześnie, przed rewolucja hiszpańskiej) prowincji Santa Fe de Nuevo México [Nowy Meksyk], służyły większości osadników w erze ekspansji na zachód.

Trzy z tras w stanie Missouri - Oregon Trail, California Trail i Mormon Trail - były wspólnie określane jako Emigrant Trails.

Historycy szacują, że co najmniej 500 000 emigrantów korzystało z tych trzech szlaków w latach 1843-1869 i pomimo rosnącej konkurencji ze strony kolei transkontynentalnych (transcontinental railroads), niektóre z nich były używane nawet do początku XX wieku.

Główne trasy południowe to Santa Fe Trail , Southern Emigrant Trail oraz Old Spanish Trail (trade route) , a także będącą następcą Mormon Road , południowej odnogi Szlaku Kalifornijskiego używanej zimą, która również wykorzystywała zachodnią część Starego Szlaku Hiszpańskiego (Old Spanish Trail (trade route)).
Niezależnie od wybranego szlaku, podróż była często powolna i żmudna, obarczona ryzykiem chorób zakaźnych , odwodnienia , niedożywienia , urazów i trudnych warunków pogodowych, a nawet jeden na dziesięciu podróżnych umierał po drodze, zwykle w wyniku chorób .

Historia tych szlaków i osadników, którzy nimi przemierzali, od tego czasu głęboko zakorzeniła się w kulturze i folklorze Stanów Zjednoczonych jako jedne z najbardziej znaczących wpływów na kształtowanie treści i charakteru narodu.
Pozostałości wielu kolein można nadal obserwować w różnych miejscach na amerykańskim Zachodzie. Podróżni mogą swobodnie podążać różnymi trasami szlaków emigracyjnych na nowoczesnych autostradach, korzystając z oznaczeń objazdowych w zachodnich stanach.

Spis treści:

1 Wybór szlaku
2 Szlak Santa Fe
3 Stary Szlak Hiszpański
4 Szlak oregoński
5 Szlak Kalifornijski
6 Szlak Mormonów
7 Południowy Szlak Emigrantów
8 Zobacz też
9 Bibliografia

Wybór szlaku

Pionierzy na terenach, które w XIX wieku stały się zachodnimi Stanami Zjednoczonymi, mieli do wyboru kilka tras.

Niektóre z najwcześniejszych to Meksykanie na południowym zachodzie. Handel amerykański z Meksykiem Północnym utworzył Szlak Santa Fe (Santa Fe Trail) między St. Louis i Santa Fe, podążając XVIII-wieczną trasą zapoczątkowaną przez Imprium Hiszpańskie [patrz: Eksploracja hiszpańska].

Z Santa Fe amerykańscy kupcy podążali starym El Camino Real de Tierra Adentro na południe do Chihuahua przez El Paso del Norte .

Stary Szlak Hiszpański Old Spanish Trail (trade route) od Santa Fe , z Nowego Meksyku do Los Angeles , w Meksykańskiej (ówcześnie przed rewolucją) Alta California [Kalifornia], rozwinięta w latach 1829-1830, aby wspierać handel wyrobami z wełny z Nowego Meksyku dla koni i mułów z Kalifornii oraz przewoziła grupy handlarzy futrami i emigrantów z Nowego Meksyku do Południowej Kalifornii (Southern California).

Podążając śladami zapoczątkowanymi przez handlarzy futrami, Oregon Trail od Independence Missouri do Terytorium Oregonu (Oregon Territory) rozwinął się, przecinając centralne Wielkie Równiny (Great Plains) , Rocky Mountains i północną Great Basin .

Odchodząc od tej trasy, niektórzy pionierzy udali się na południowy zachód Szlakiem Kalifornijskim (California Trail) z Fort Hall, Oregon Territory do Sutters Fort w meksykańskiej Alta California.
Na południe odchodził również Szlak Mormonów (Mormon Trail) z Nauvoo w stanie Illinois do Salt Lake City, Terytorium Utah (Utah Territory).

W ciągu dwudziestu pięciu lat 1841-1866 od 250 000 do 650 000 ludzi "wyciągało paliki" i kierowało się tymi szlakami na zachód. Około jedna trzecia wyemigrowała do Oregonu, jedna trzecia do Kalifornii, a jedna trzecia do Utah, Kolorado i Montany.

Chociaż często mówi się, że północne szlaki rozpoczynały się w niektórych miastach na rzece Missouri (Missouri River), pionierzy podążający jednym z trzech szlaków zwykle opuszczali jeden z trzech punktów "zeskoku" na parowcach Missouri obsługiwanych przez porty rzeczne : Independence, Missouri lub Saint Joseph, Missouri lub Council Bluffs, Iowa. (Niegdyś znane jako Kanesville w stanie Iowa do 1852 r.; po pogłębianiu rzeki na początku lat 50. XIX wieku to ostatnie miasto u zbiegu Missouri-Platte stało się najczęstszym punktem wyjścia, ponieważ znajdowało się w pobliżu rzeki Platte, wzdłuż której wznoszą się wschodnie szlaki do South Pass nad Fort Laramie.)

Szlaki z tych miast (i kilku innych) zbiegały się na w większości pustych równinach środkowej Nebraska w pobliżu dzisiejszego Kearney, w pobliżu Fort Kearney.

Na wschodnich równinach szlak emigrantów biegnie wzdłuż rzeki North Platte do Wyoming.
Szlak biegnie wzdłuż rzeki w górę rzeki do Fort Laramie , ważnej placówki wojskowej i handlowej w regionie. Przed rokiem 1850 uważano, że północna strona rzeki jest nieprzejezdna poza Fort Laramie, więc konwoje wozów , które podróżowały po północnej stronie rzeki przez Nebraskę, musiały podjąć niebezpieczną przeprawę w forcie.

Plan Fortu Laramie

Od ich zbiegu połączone szlaki biegły kolejno wzdłuż rzek Platte, North Platte i Sweetwater na zachód przez całą szerokość Nebraski i Wyoming (Trasa północna jest czasami nazywana Child's Route. Powyżej Fort Laramie, Child's Route biegnie wzdłuż rzeki North Platte, w pobliżu zbudowanego w 1867 r. Fort Fetterman, łącząc się ze Szlakiem Bozemana [Bozeman Trail])
Jest to punkt, w którym odcinek Szlaku Bozeman w Wyoming skręcał na północ do pól złota Montany w latach 60. XIX wieku.

Przekroczały one następnie granicę kontynentalną na południe od pasma Wind River (Wind River Range) przez South Pass w południowo-zachodnim Wyoming.

Najpopularniejszym pojazdem dla pionierów z Oregonu i Kalifornii był kryty wóz (covered wagon) ciągnięty przez zaprzęg wołów lub mułów (które były wielce preferowane ze względu na ich wytrzymałość i siłę od koni ) na suchym, półpustynnym terenie powszechnym na wyżynach upał lata.
W późniejszych latach, za radą Brighama Younga, wielu emigrantów mormonów przeprawiło się do Utah z wózkami ręcznymi.

Dla wszystkich pionierów niedobór wody pitnej i paliwa do pożarów był częstym, brutalnym wyzwaniem podczas podróży, które potęgowały duże wahania temperatury typowe dla górskich wyżyn i wyżyn, gdzie w latach osiemdziesiątych lub dziewięćdziesiątych odczyty w świetle dziennym mogą spadać. gwałtownie do lodowatej, pozornie nocnej temperatury w niskich temperaturach czterdziestych.
W wielu bezdrzewnych obszarach, odchody bizonów (buffalo chips) były najczęstszym źródłem paliwa.

Trasy California Trail, Mormon Trail i Oregon Trail na zachód od Gór Skalistych i obszary złotonośne

Podczas wojny Mexican-American War wagon [wóz] do Kalifornii, znany jako Cooke's Wagon Road lub Sonora Road , został zbudowany przez Nowy Meksyk, Sonora i Alta California [Kalifornia] od Santa Fe w Nowym Meksyku do San Diego .

Przecinała najbardziej wysuniętą wówczas na północ część Meksyku.
Podczas kalifornijskiej gorączki złota (California Gold Rush) używane trasy do Kalifornii zostały rozszerzone o Siskiyou Trail z Oregonu.
Na południu czterdzieści dziewiątek korzystało z Cooke Wagon Road, aż niektórzy znaleźli skrót, Tucson Cutoff.

Ta trasa, nie zamknięta dla podróżowania zimą, umożliwiała podróżnym przybywającym do Terytorium Nowego Meksyku Santa Fe Trail lub drogą San Antonio-El Paso Road rozwiniętą w 1849 roku, przez zachodni Teksas do El Paso, gdzie podążała za El Camino Real de Tierra Adentro na północ, aby połączyć się z Cooke's Wagon Road / Southern Emigrant Trail na przejściu przez skrzyżowanie w San Diego (San Diego Crossing).

W 1856 r., w ramach ulepszenia trasy jako drogi wojskowej, zbudowano odcięcie (skrót) do Cooke's Spring z Mesilla (część Meksyku do 1853 r.). Z Cooke's Spring droga biegła do Yuma Crossing (ważnego gospodarczo i militarnie zwężenia szlaku, odkrytej w 1620 r, przez Hernando de Alarcón) do Kalifornii i dalej do Los Angeles .
Ta trasa stała się Południowm Szlakiem Emigracyjnym (Southern Emigrant Trail).

Z Los Angeles do pól złota można było dotrzeć drogą lądową dwiema drogami na północ, starym El Camino Viejo lub drogą, która stała się Stockton - Los Angeles Road. W epoce gorączki złota to właśnie tymi drogami pędzono wiele stad owiec i bydła do Kalifornii i na pola złota.

Po zablokowaniu przełęczy Sierras i Gór Skalistych w zimie, kolejna zimowa trasa, Mormon Road między Salt Lake City a Los Angeles, została opracowana przez ekspedycję mormonów z ich nowych osiedli w Salt Lake City i wokół nich, a także przez jakiś oddział Mormon Battalion żołnierzy powracających do Utah w latach 1847-48.

Pierwsze znaczące wykorzystanie trasy nastąpiło pod koniec 1849 r. przez grupy czterdziestu dziewiątek (Forty-Niners) i niektóre pociągi mormonów, aby uniknąć przekraczania zaśnieżonych gór Sierra Nevada (Sierra Nevada Mountains), łącząc się ze Starym Szlakiem Hiszpańskim w południowym Utah i podążając nim, z zmiany trasy szlaków mułów tylko po to, by wagony mogły je przejechać po raz pierwszy. Wkrótce potem była to trasa, którą podążali mormońscy osadnicy do południowo-zachodniego Utah, amisja w Las Vegas i osada w San Bernardino w Kalifornii .

Ta trasa wozów, nazywana również przez niektórych jej wczesnych podróżników Trasą Południową (Southern Route), Szlaku Kalifornijskiego, pozostała niewielką trasą migracyjną, a na początku lat 50. XIX wieku trasą pocztową.

Po pewnych zmianach na trasie między Cajon Pass a granicą Kalifornii i w południowym Utah, w 1855 roku, stał się znaczącym sezonowym szlakiem handlowym między Kalifornią a Utah, aż do 1869, kiedy kolej transkontynentalna zakończyła zimową izolację Utah.

Do 50 000 osób, czyli jedna dziesiąta emigrantów, którzy próbowali przekroczyć kontynent, zmarło podczas podróży, w większości z powodu chorób zakaźnych, takich jak cholera , rozsianych przez złe warunki sanitarne: tysiące podróżujących wzdłuż lub w pobliżu tych samych cieków wodnych każdego lata, podróżnicy w dół rzeki były podatne na wchłanianie ścieków w górnym biegu rzeki, w tym odpadów ustrojowych.
Wrogie konfrontacje z Indianami , choć często obawiali się osadników, były stosunkowo rzadkie przed wojną secesyjną (American Civil War).

Większość osadników podróżowała w dużych grupach lub "pociągach" [taborach, konwojach] liczących do kilkuset wozów, dowodzonych przez mistrza wozów (wagon master).
W 1859 r. rząd wydał przewodnik zatytułowany The Prairie Traveler, aby pomóc emigrantom przygotować się do podróży.

Szlak Santa Fe

Główny artykuł: Szlak Santa Fe (Santa Fe Trail)

Szlak Santa Fe był XIX-wiecznym szlakiem transportowym przez środkową Amerykę Północną, który łączył Independence w stanie Missouri z Santa Fe w Nowym Meksyku. Pionierski w 1821 r. przez Williama Becknella, służył jako ważna droga handlowa do czasu wprowadzenia linii kolejowej do Santa Fe w 1880 r. Santa Fe znajdowało się blisko końca El Camino Real de Tierra Adentro, która prowadziła handel z Mexico City.

Trasa omijała północną krawędź i przecinała północno-zachodni róg Comancherii, Terytorium Komanczów, którzy domagali się rekompensaty za udostępnienie szlaku i stanowił kolejny rynek dla amerykańskich kupców.
Komancze najeżdżający dalej na południe w Meksyku odizolowali Nowy Meksyk, czyniąc go bardziej zależnym od amerykańskiego handlu, i zapewnili Komanczom stały dopływ koni na sprzedaż. W latach 40. XIX wieku ruch szlaków wzdłuż doliny Arkansas był tak duży, że stada żubrów nie mogły dotrzeć do ważnych sezonowych pastwisk, co przyczyniło się do ich upadku, co z kolei przyspieszyło upadek władzy Komanczów w regionie.
Szlak był używany jako trasa amerykańskiej inwazji na Nowy Meksyk w 1846 r. podczas wojny meksykańsko-amerykańskiej.

Po przejęciu przez Stany Zjednoczone Południowego Zachodu, kończącym wojnę meksykańsko-amerykańską, szlak pomógł otworzyć region na rozwój gospodarczy i osadnictwo Stanów Zjednoczonych, odgrywając istotną rolę w ekspansji Stanów Zjednoczonych na nabyte przez nią ziemie.
Trasa drogi jest dziś upamiętniana przez National Park Service jako Narodowy Szlak Historyczny Santa Fe. Trasa autostrady, która z grubsza biegnie ścieżką szlaku przez całą długość Kansas, południowo-wschodniego krańca Kolorado i północnego Nowego Meksyku, została wyznaczona jako National Scenic Byw Santa Fe Trail.

Stary szlak hiszpański

Główny artykuł: Stary Szlak Hiszpański (Old Spanish Trail)

Stary Hiszpański Szlak był świadkiem krótkiego, ale wściekłego rozkwitu w latach 1830-1848 jako szlak handlowy łączący Santa Fe w Nowym Meksyku i Los Angeles w Kalifornii. Szlak opuścił Santa Fe i podzielił się na dwie trasy. Oddział Południowy lub Główny skierował się na północny zachód, przez góry San Juan w Kolorado, do okolic Green River w stanie Utah. Oddział Północny udał się na północ do doliny San Luis w Kolorado i przeszedł na zachód przez przełęcz Cochetepa, aby podążać za rzekami Gunnison i Kolorado, aby spotkać Oddział Południowy w pobliżu rzeki Green. Z centralnego Utah szlak prowadził na południowy zachód do obszaru, który obecnie dzieli Utah, Nevada i Arizona. Przekroczył południową Nevadę i przeszedł przez pustynię Mojave do misji San Gabriel i Los Angeles.

Szlak oregoński
Główny artykuł: Szlak oregoński (Oregon Trail)

Szlak Oregoński, najdłuższy z lądowych szlaków używanych podczas ekspansji Stanów Zjednoczonych na zachód, został po raz pierwszy wyśledzony przez osadników i handlarzy futrami, którzy podróżowali do Kraju Oregon . Główna trasa Oregon Trail zatrzymywała się w Fort Hall w Hudson's Bay Company , głównej trasie zaopatrzenia wzdłuż szlaku w pobliżu dzisiejszego Pocatello, gdzie Szlak Kalifornijski rozdzielał się na południe. Następnie szlak oregoński przecinał równinę Snake River w dzisiejszym południowym Idaho i Blue Mountains w północno-wschodnim Oregonie, zanim dotarł do doliny Willamette. Był to jedyny praktyczny sposób, aby osadnicy w wozach bez narzędzi, żywego inwentarza i zapasów mogli przeprawić się przez góry i zwykle uważali go za kluczowy dla osadnictwa na amerykańskim Zachodzie. Jednymi z pierwszych, którzy przebyli szlak oregoński byli chrześcijańscy misjonarze, członkowie Episkopalnego Kościoła Metodystycznego, którzy założyli Misję Metodystyczną w 1834 roku. Mimo że nie nawrócili wielu, byli pod wrażeniem krótkiego czasu potrzebnego na dotarcie do wybrzeże Pacyfiku. Amerykańskich osadników przyciągnęły plotki o tym, że zawsze świeciło tam słońce, a pszenica rosła do wysokości człowieka. Podróż na zachód była przyjemna, ale na trasie były niebezpieczeństwa i wyzwania. Były choroby: cholera, odra, ospa i czerwonka. Dzieci były miażdżone pod zakrytymi kołami wozów, ludzie tonęli w rzekach, ginęli, głodowali, zabijali rdzenni Amerykanie (bardzo niewielu osadników), zamarzali na śmierć, stratowani przez bawoły lub przypadkowo zastrzeleni. W tych wypadkach zginęło wielu osadników. Około 20 000 do 30 000 zmarło na Szlaku Oregońskim w ciągu 40 lat.

Amerykańscy osadnicy zaczęli podążać tropem w 1841 roku, a pierwszą zarejestrowaną grupą wagonów osadników była "Wielka Migracja" z 1843 roku, licząca około 900 osadników, kierowana częściowo przez Marcusa Whitmana . tymczasowa rząd Oregon ustalono takie osadników w 1843 zasadniczo ograniczone do Willamette Valley. Traktat Oregon 1846 Oregon podzielił kraj między Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, głównie wzdłuż równoleżnika 49.. Terytorium Oregon powstała wkrótce potem, w 1848 roku, a ponad 12.000 amerykańskich osadników zrobiony podróż tam w ciągu dekady.

Rodziny zwykle rozpoczynały swoją podróż w Independence w stanie Missouri, w pobliżu rzeki Missouri, a najlepszy czas na podróż to okres od kwietnia do września. Podróż przez cały szlak oregoński w krytym wozie trwała od czterech do sześciu miesięcy, podążając krętym szlakiem o długości 2000 mil (3200 km) przez prerie, pustynie i góry do północno-zachodniego wybrzeża Pacyfiku . Podróż była ciężką próbą siły i wytrzymałości, więc podróżnicy często dołączali do pociągów wagonówpodróżując około 12-15 mil (19-24 km) dziennie. Osadnicy często musieli pokonywać zalane rzeki. Indianie zaatakowali wagony; jednak z 10 000 zgonów, które miały miejsce w latach 1835-1855, tylko 4 procent było wynikiem ataków indyjskich. Wypadki cholery, ospy i broni palnej były głównymi przyczynami śmierci na szlaku. Żywności, wody i drewna zawsze brakowało, a osadnicy często natykali się na zanieczyszczone oczka wodne. Latem na szlaku ciągnęły się pociągi wozów, jednostki wojskowe, misjonarze, polowania, kupcy, a nawet wycieczki krajoznawcze. Niektórzy osadnicy skarżyli się, że czasami musieli wyruszać wcześnie rano, aby znaleźć dobre obozowisko przed tłumem. Inni mówili o potrzebie noszenia masek chroniących przed kurzem wzbijanym przez ruch uliczny.

Szlak Kalifornijski

Główny artykuł: Szlak Kalifornijski (California Trail)

Główna trasa Szlaku Kalifornijskiego rozgałęziła się od Szlaku Oregońskiego na zachód od Fort Hall, gdy imigranci szli dalej, idąc na południowy zachód do dzisiejszej Nevady , a następnie wzdłuż rzeki Humboldt do Sierra Nevada . California Trail stał się intensywnie używany po tym, jak kalifornijska gorączka złota skłoniła ponad 250 000 poszukiwaczy złota i rolników do podróżowania lądem po polach złota i bogatych polach uprawnych Kalifornii w latach 40. i 50. XIX wieku. Dziś na rozległych niezagospodarowanych terenach między Casper, Wyoming i Zachodnim Wybrzeżem można zobaczyć ponad 1000 mil kolein i śladów.

Szlak Mormonów

Główny artykuł: Szlak Mormonów (Mormon Trail)

Szlak Mormonów został stworzony przez członków Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich , zwanych "Mormonami", którzy osiedlili się na terenie dzisiejszego Wielkiego Jeziora Słonego w stanie Utah. Szlak Mormonów szedł częścią Szlaku Oregońskiego, a następnie rozgałęział się w punkcie handlu futrami zwanym Fort Bridger , założonym przez słynnego górala Jima Bridgera . Kierując się na południe i podążając dolinami rzek na południowy zachód do doliny Wielkiego Jeziora Słonego, Brigham Young poprowadził pierwszych mormonów do dzisiejszego Utah w 1847 roku. Mormon Trail ma 1300 mil długości i rozciąga się od Nauvoo w stanie Illinoisdo Salt Lake City w stanie Utah. Szlak Mormonów był używany przez ponad 20 lat po tym, jak korzystali z niego Mormoni i został zarezerwowany do zwiedzania. Początkowy ruch mormonów z Nauvoo w stanie Illinois do Doliny Wielkiego Jeziora Słonego odbył się w dwóch segmentach: jeden w 1846 i jeden w 1847. Pierwszy segment, przez Iowa do rzeki Missouri, obejmował około 265 mil. Drugi odcinek, od rzeki Missouri do doliny Wielkiego Jeziora Słonego, obejmował około 1032 mil.

W latach 1846-1869 ponad 4600 Mormonów zginęło, podróżując integralną częścią drogi na zachód, Mormon Pioneer Trail.
Szlak rozpoczął się w Nauvoo w stanie Illinois, przebył Iowa, połączony z Great Platte River Road nad rzeką Missouri, a zakończył w pobliżu Wielkiego Jeziora Słonego w Utah. Na ogół podążając wcześniej istniejącymi szlakami, szlak prowadził dziesiątki tysięcy mormonów do nowego domu i schronienia w Wielkiej Kotlinie. Z ich pracy powstał stan Deseret , później przekształcony w Terytorium Utah, a w końcu stan Utah.

Osadnicy mormońscy mieli podobne doświadczenia z innymi podróżującymi na zachód: mozołem chodzenia setki mil, duszący kurz, gwałtowne burze, błoto, ekstremalne temperatury, zła woda, uboga pasza, choroby i śmierć. Swoje przeżycia zapisywali w dziennikach, pamiętnikach i listach. Mormoni byli jednak wyjątkową częścią tej migracji. Ich przeprowadzka do Doliny Wielkiego Jeziora Słonego była reakcją na ich gwałtowne wypędzenie z Missouri i Illinois. Ponieważ było to również motywowane chęcią zachowania tożsamości religijnej i kulturowej, konieczne było znalezienie wyizolowanego obszaru, w którym mogliby na stałe osiedlić się i praktykować swoją religię w pokoju.

Południowy Szlak Emigracyjny

Główny artykuł: Południowy Szlak Emigrantów (Southern Emigrant Trail)

Southern Emigrant Trail był główną drogą lądową dla imigracji do Kalifornii ze wschodnich Stanów Zjednoczonych, która podążała Santa Fe Trail do Nowego Meksyku podczas kalifornijskiej gorączki złota . W przeciwieństwie do tras bardziej północnych, wozy pionierskie mogły podróżować tą trasą przez cały rok, ponieważ przełęcze górskie nie były blokowane przez śnieg. Ale szlak miał tę wadę, że latem były wysokie upały i brak wody w pustynnych regionach Terytorium Nowego Meksyku i na Pustyni Kolorado w Kalifornii. I tak był używany jako trasa podróży i handlu między wschodnimi Stanami Zjednoczonymi a Kalifornią. Ponadto ranczerzy poganiali tą trasą wiele stad bydła i owiec na nowe rynki.

San Antonio San Diego Poczta Linia , działająca w 1857-1858, a następnie w dużej mierze tę drogę, podobnie jak Butterfield Overland Poczta od 1858-1861.

Związany z Santa Fe Trail i San Antonio-El Paso Road , przez El Camino Real de Tierra Adentro, południowy szlak emigrantów w 1849 r. prowadził na zachód od El Camino Real do skrzyżowania San Diego . Po 1855 r. biegła z Mesilla w Nowym Meksyku na zachód do Tucson w Arizonie , a następnie wzdłuż rzeki Gila do promów na rzece Kolorado w pobliżu tego, co stało się Fort Yuma . Przekroczył pustynię Kolorado do Vallecito , a następnie do rancza Warnera . Z Warnera droga rozwidlała się na północny zachód do Los Angeles lub na zachód na południowy zachód do San Diego .

Z każdego z tych miast podróżny mógł kontynuować podróż na północ drogą lądową do pól złota na wybrzeżu, przez El Camino Real lub przez przełęcz Tejon do doliny San Joaquin, przez to, co stało się Stockton - Los Angeles Road lub El Camino Viejo . Alternatywnie mogliby wziąć statki do San Francisco z San Diego lub San Pedro .

Zobacz także:

******************************************
(Cytat za: https://www.legendsofamerica.com/we-pathways-hough/)