Wojny Indian USA - Terytorium Indian w Wojnie Secesyjnej

Zobacz też: Terytorium Indiańskie

Podczas amerykańskiej wojny secesyjnej
większość obecnego stanu Oklahoma została wyznaczona jako Terytorium Indiańskie

Stanowiło ono niezorganizowany region , który został wydzielony specjalnie dla plemion indiańskich i był zajmowany głównie przez plemiona, które zostały przesiedlone ze swoich przodków w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych na mocy Ustawy o przesiedleniu Indian z 1830 r. Jako część Teatru Trans-Missisipi, Terytorium Indiańskie było miejscem licznych potyczek i siedmiu oficjalnie uznanych bitew, w które zaangażowane były zarówno oddziały indiańskie sprzymierzone ze Skonfederowanymi Stanami Ameryki , jak i rdzenni Amerykanie lojalni wobec rządu Stanów Zjednoczonych, a także inne wojska Unii i Konfederacji.

Większość przywódców plemiennych na Terytorium Indiańskim sprzymierzyła się z Konfederacją.
W sumie co najmniej 7860 Indian z Terytorium Indiańskiego służyło w armii Konfederacji jako oficerowie i szeregowcy; większość pochodziła z Pięciu Cywilizowanych Plemion: Czirokezów, Czikasawów, Czoktawów, Krików i Seminoli. Unia zorganizowała kilka pułków Gwardii Narodowej Indian , które służyły na Terytorium Indiańskim, a czasami na przyległych obszarach Kansas, Missouri i Arkansas

Mapa terytorium niezorganizowanego, 1860 r.

Sojusze Indian z USA

Przed wybuchem wojny rząd Stanów Zjednoczonych przeniósł wszystkich żołnierzy z Terytorium Indian do innych kluczowych obszarów, pozostawiając terytorium bez ochrony przed Teksasem i Arkansas, które już dołączyły do ??Konfederacji. Konfederacja zainteresowała się tym terytorium, szukając możliwego źródła żywności w przypadku blokady Unii, połączenia z terytoriami zachodnimi i bufora między Teksasem a Kansas będącym pod kontrolą Unii . Na początku wojny siły Konfederacji przejęły forty armii USA na tym obszarze. W czerwcu i lipcu 1861 r. oficerowie Konfederacji negocjowali z plemionami Indian amerykańskich w sprawie wsparcia bojowego. Po odmowie zgody na aneksję ziem Creek przez Konfederację, główny wódz Creek Opothleyahola poprowadził zwolenników Creek Unii do Kansas, musząc walczyć po drodze. Przywódcy każdego z Pięciu Cywilizowanych Plemion , działając bez jednomyślności swoich rad, zgodzili się na aneksję przez Konfederację w zamian za pewne prawa, w tym ochronę i uznanie obecnych ziem plemiennych.

Po dotarciu do Kansas i Missouri, Opothleyahola i rdzenni Amerykanie lojalni wobec Unii utworzyli trzy pułki ochotnicze znane jako Indian Home Guard . Walczyły one na Terytorium Indiańskim i w Arkansas.

Następujące narody indiańskie nie tylko doświadczyły przymusowej migracji z rąk rządu amerykańskiego, ale również podpisały traktaty sojusznicze z CSA:

Mapa stanów Skonfederowanych , obejmująca głównie stany przygraniczne Missouri i Kentucky, które były w większości zgodne z Unią, ale głęboko podzielone i podzielone, a także stany z jej południową granicą, takie jak Konfederacja i Unioniści, Terytorium Arizony i sprzymierzone plemiona na terenie dzisiejszej Oklahomy

Logistyka

Po opuszczeniu swoich fortów na Terytorium Indian na początku wojny secesyjnej, armia Unii nie była przygotowana na wyzwania logistyczne związane z próbą odzyskania kontroli nad terytorium od rządu Konfederacji. Obszar ten był w dużej mierze niezagospodarowany w porównaniu do sąsiadów: drogi były rzadkie i prymitywne, a koleje jeszcze na tym terytorium nie istniały. Indianie popierający Unię porzucili własne farmy z powodu najazdów Indian popierających Konfederację i uciekli do Kansas lub Missouri, szukając tam ochrony u lepiej zorganizowanych sił Unii. Unia nie miała wystarczającej liczby żołnierzy, aby kontrolować kilka dróg, a utrzymanie dużej operacji wojskowej z życia z ziemi nie było wykonalne. Zostało to zademonstrowane w 1862 r., gdy "Indian Expedition" generała Williama Weera na Terytorium Indian z Kansas spotkała się z katastrofą, gdy żywność i zapasy szybko się wyczerpały, a pociągi zaopatrzeniowe Unii nie dotarły.

Działania militarne

Pierwsza bitwa na tym terytorium
miała miejsce 19 listopada 1861 r. Opothleyahola zjednoczył Indian dla sprawy Unii w Deep Fork.
W jego obozie przebywało łącznie 7000 mężczyzn, kobiet i dzieci. Siły 1400 żołnierzy Konfederacji pod dowództwem pułkownika Douglasa H. Coopera zainicjowały Bitwę pod Round Mountain , ale zostały odparte po kilku falach, co doprowadziło do porażki Południa. Opothleyahola przeniósł następnie swój obóz w nowe miejsce w Chustenalah. 26 grudnia 1861 r. siły Konfederacji ponownie zaatakowały, tym razem zmuszając Opothleyaholę i jego ludzi do dotarcia do Kansas podczas śnieżycy.

Zdecydowane zwycięstwo Unii w Bitwie pod Pea Ridge w północno-zachodnim Arkansas w marcu 1862 r. ustanowiło kontrolę federalną nad Arkansas i Missouri oraz ograniczyło zdolność rządu Konfederacji do ochrony swoich indiańskich sojuszników. Stand Watie, który walczył pod Pea Ridge, i inni oficerowie działający z Terytorium Indian musieli walczyć bez wsparcia. Armia Unii odzyskała swoje forty na terytorium, ale została zmuszona do ich tymczasowego porzucenia, gdy stanęła w obliczu ciągłych najazdów Standa Watiego; później Unia odzyskała je ponownie. Stand Watie był ostatnim dowódcą Konfederacji na polu bitwy, który się poddał.

Ekspedycja Indiańska z 1862 r.

W 1862 roku generał Unii James G. Blunt wydał pułkownikowi Williamowi Weerowi rozkaz poprowadzenia wyprawy na Terytorium Indiańskie. Wyprawa obejmowała pięć białych pułków, dwa pułki indiańskie i dwa bataliony artylerii, łącznie ponad 5000 ludzi. Głównym celem wyprawy było eskortowanie uchodźców indiańskich, którzy uciekli do Kansas, z powrotem do ich domów na Terytorium Indiańskim; drugorzędnym celem było utrzymanie terytorium dla Unii. Wyprawa Weera wyruszyła z Baxter Springs w Kansas i odniosła wczesny sukces w Bitwie pod Locust Grove na Terytorium Indiańskim 3 lipca. Ekspedycja obozowała w Locust Grove przez dwa tygodnie, czekając na pociąg z zaopatrzeniem Unii. Jeden oddział z głównych sił ruszył do Fort Gibson, co spowodowało wycofanie się stacjonujących tam Konfederatów. Jednakże pociąg zaopatrzeniowy Unii nie przybył, a zapasy żywności, paszy i amunicji zaczęły się kończyć. Weer wahał się, co robić dalej i znalazł ukojenie w intensywnym piciu. Ludzie pod jego dowództwem wkrótce zbuntowali się, aresztując Weera i powierzając dowództwo pułkownikowi Frederickowi Salomonowi, kończąc wyprawę przed dalszymi postępami na terytorium Indian.
Wyprawa zachęciła do zorganizowania trzech pułków Indian Home Guard w celu wsparcia Unii.

Pierwsza bitwa pod Cabin Creek

Artykuł główny: Pierwsza bitwa pod Cabin Creek

Dwa starcia zbrojne miały miejsce na polu bitwy pod Cabin Creek w Narodzie Czirokezów na Terytorium Indiańskim.
Miejscem bitwy było miejsce, w którym Texas Road przecinała Cabin Creek, w pobliżu dzisiejszego miasta Big Cabin w Oklahomie. Zarówno pierwsza, jak i druga bitwa pod Cabin Creek zostały stoczone przez armię Konfederatów w celu zakłócenia transportu zaopatrzeniowego armii Unii z Fort Scott do Fort Gibson.

W pierwszej bitwie pod Cabin Creek, która miała miejsce 1-2 lipca 1863 r., eskortą Unii dowodził pułkownik James Monroe Williams. Williams został zaalarmowany o ataku i pomimo tego, że wody potoku wezbrały po deszczu, przeprowadził udany kontratak na okopaną pozycję Konfederatów i zmusił ich do ucieczki. Bitwa ta była pierwszą, w której wojska afroamerykańskie walczyły ramię w ramię ze swoimi białymi towarzyszami.

Bitwa pod Honey Springs

Artykuł główny: Bitwa pod Honey Springs

Honey Springs Depot, miejsce częstych potyczek, zostało wybrane przez generała Jamesa G. Blunta jako miejsce starcia największych sił Konfederatów na Terytorium Indian. Przewidując, że siły Konfederatów pod dowództwem generała Douglasa H. Coopera spróbują połączyć się z siłami generała Williama Cabella, który zmierzał do ataku na Fort Gibson, Blunt zbliżył się do Honey Springs 17 lipca 1863 r. z siłą 3000 ludzi, w tym Indian i byłych niewolników afroamerykańskich. Rano 17 lipca stoczył bitwę z Cooperem w Bitwie pod Honey Springs, który dowodził siłą 3000-6000 ludzi, składającą się głównie z Indian. Wojska Coopera stały się niezorganizowane i wycofały się, gdy mokry proch strzelniczy powodował niewypały, a deszcz utrudniał im ruchy. Bitwa była największą bitwą wojny na Terytorium Indian. Po bitwie, która w zasadzie zapewniła Unii Terytorium Indian, wojna partyzancka stała się głównym sposobem walki między przeciwnymi siłami na tym terytorium.

Bitwa pod Perryville

Artykuł główny: Bitwa pod Perryville (terytorium Indian)

Perryville, miasto w połowie drogi między Boggy Depot i Scullyville przy Texas Road , stało się głównym magazynem zaopatrzeniowym dla armii Konfederatów. Po bitwie pod Honey Springs generał Cooper wycofał się do Perryville, gdzie jego wojska mogły zostać zaopatrzone. Generał Blunt, który wrócił do Fort Gibson, dowiedział się, że Konfederaci się tam przegrupowali i wierzył, że jego wojska mogą zdobyć magazyn i zniszczyć siły Coopera. Blunt ponownie zebrał siły i poprowadził je do Perryville. Przybywając tam 23 sierpnia 1863 r., odkrył, że dowódcy Konfederatów, Cooper i Watie, już wyruszyli do Boggy Depot. W Perryville pozostała tylko mała straż tylna dowodzona przez generała brygady Williama Steele. Blunt zaatakował pod osłoną ciemności, a obie strony wymieniły ogień artyleryjski. Siły Unii szybko rozproszyły Konfederatów, którzy ostatecznie wycofali się ponownie, pozostawiając swoje zapasy. Siły Blunta zdobyły wszystkie zapasy, jakie mogły wykorzystać, a następnie spaliły miasto. Zamiast podążać za wycofującymi się Konfederatami na południowy zachód w stronę Boggy Depot, Blunt przystąpił do ataku na Fort Smith , który zdobył 1 września 1863 r.

Bitwa pod Middle Boggy

Artykuł główny: Bitwa pod Middle Boggy

13 lutego 1864 roku siły liczące około 350 żołnierzy Unii wspierane przez dwie haubice zaatakowały placówkę Konfederatów na Terytorium Indian. Placówka była strzeżona przez około 90 słabo uzbrojonych żołnierzy Konfederatów. Placówka znajdowała się w miejscu, w którym Dragoon Road przecinała Middle Boggy River. Konfederaci stawiali opór, powstrzymując wojska Unii przez około pół godziny, a następnie uciekli pieszo w kierunku Fortu Washita. Armia Unii ogłosiła zwycięstwo, ponieważ zginęło 49 Konfederatów, podczas gdy siły Unii nie poniosły żadnych ofiar. Starcie nie miało strategicznego wpływu na wynik wojny secesyjnej. Była to ostatnia znacząca potyczka wojny na Terytorium Indian. Była to porażka Konfederatów, ale złe traktowanie cywilów i zabijanie rannych żołnierzy przez wojska Unii wzmocniło determinację Konfederatów i ich sympatyków do kontynuowania walki.

Druga bitwa pod Cabin Creek

Druga bitwa pod Cabin Creek była częścią planu opracowanego przez generała brygady Konfederacji Standa Watiego, który awansował ze stopnia pułkownika po pierwszej bitwie pod Cabin Creek. Plan zakładał atak sił Konfederacji na środkowy Kansas z Terytorium Indiańskiego, najazd na obiekty Armii Unii i zachęcenie plemion indiańskich w zachodnim Kansas do przyłączenia się do ataku na wschodnią część stanu. Watie przedstawił plan swojemu przełożonemu, generałowi Samuelowi B. Maxeyowi, 5 lutego 1864 r. Maxey zatwierdził plan pod warunkiem, że atak rozpocznie się do 1 października, tak aby zbiegł się z atakiem na Missouri zaplanowanym już przez generała Sterlinga Price

Wojna partyzancka

Od 1864 do wczesnego lata 1865 roku działania wojenne na Terytorium Indian składały się głównie z ataków partyzanckich. Pułkownik Konfederacji William Quantrill i jego gang dokonali szeregu rajdów na ziemiach Pięciu Cywilizowanych Plemion. Uzbrojone gangi znane jako "wolni rabusie" głównie kradły konie i bydło, paląc jednocześnie społeczności zarówno Konfederatów, jak i zwolenników Indian. Trzecim typem maruderów była jednostka Armii Konfederacji dowodzona przez generała Standa Watiego, która atakowała tylko cele o wartości militarnej. Niszczyli tylko domy i stodoły używane przez wojska Unii jako kwatery główne, do kwaterowania wojsk lub przechowywania zapasów. Watie atakował również wojskowe pociągi dostawcze, ponieważ nie tylko pozbawiały one wojska Unii żywności, paszy i amunicji, ale dawały znaczne ilości innych łupów, które mógł rozdawać swoim ludziom. Jednym z najbardziej znaczących sukcesów Watiego w tym czasie była zasadzka na parowiec JR Williams we wrześniu 1864 r. Watie poddał się wraz ze swoimi żołnierzami w Doaksville 23 czerwca 1865 r.

Następstwa

W Fort Towson na ziemiach Czikasawów generał Stand Watie oficjalnie został ostatnim generałem Konfederacji, który poddał się 25 czerwca 1865 roku. Watie udał się do Waszyngtonu, aby negocjować w imieniu swojego plemienia pod koniec tego roku; jako główny wódz grupy prokonfederackiej wybranej w 1862 roku, starał się o uznanie Południowego Narodu Czirokezów. Wrócił do domu dopiero w maju 1866 roku. Rząd USA negocjował tylko z Czirokezami, którzy poparli Unię; mianował Johna Rossa prawowitym głównym wodzem (wyjechał na wygnanie w 1862 roku, gdy większość poparła Konfederację).

W ramach traktatów rekonstrukcyjnych urzędnicy amerykańscy wymusili na plemionach koncesje ziemskie; wymagano również od Czirokezów i innych plemion wyzwolenia niewolników i przyznania im pełnych praw jako członkom ich plemion, w tym praw do rent i przydziałów ziemi. Południowi Czirokezi chcieli, aby rząd USA zapłacił za relokację wyzwoleńców z plemienia Czirokezów. Później kwestia obywatelstwa wywołała spór, gdy ziemie Indian amerykańskich zostały przydzielone gospodarstwom domowym na mocy Komisji Dawesa. Na początku XX wieku Naród Czirokezów zagłosował za wykluczeniem wyzwoleńców z plemienia, chyba że mieli również bezpośrednie pochodzenie od Czirokezów (a nie tylko wyzwoleńców z plemienia Czirokezów) wymienionych w Dawes Rolls (1902-1906).

Oklahoma (na zachód od czerwonej linii) i Terytoria Indiańskie (na wschód od czerwonej linii) w 1890 r