ZDOBYWANIE ZACHODU:
ARMIA W WOJNACH Z INDIANAMI, 1865-1890

Teatr działań wojennych był niezamieszkany lub słabo zaludniony, a duże odległości i ekstremalne różnice klimatyczne i geograficzne potęgowały ograniczenia siły roboczej, problemy logistyczne i komunikacyjne oraz trudności w przemieszczaniu się.

      Misja granicząca regularnej armii została przerwana przez wybuch wojny secesyjnej, a zadanie radzenia sobie z Indianami zostało przekazane ochotnikom. Chociaż Indianie wykazali się świadomością tego, co się dzieje i czerpali pewną satysfakcję z faktu, że ich wrogowie walczyli ze sobą, istnieje niewiele dowodów na to, że wykorzystali okres przejściowy między wycofaniem regularnych żołnierzy a rozmieszczeniem ochotników. Tak zwane Wielkie Powstanie Siouxów w Minnesocie w 1862 r., które wywołało aktywną kampanię w regionie Upper Missouri River w latach 1863 i 1864, było spontaniczne, a inne starcia na Zachodzie były wynikiem nie wycofania regularnej armii z Zachodu, ale gry bardziej podstawowych i ugruntowanych sił. Jednostki ochotnicze były w wielu przypadkach dowodzone przez ludzi o zupełnie innym charakterze niż jednostki regularnej armii. W jednym przypadku ochotnicza jednostka kawalerii z Kolorado, dowodzona przez pułkownika-ochotnika o nazwisku John M. Chivington, zaatakowała i dokonała masakry kilkuset pokojowych Indian Czejenów w Sand Creek w Kolorado w 1864 r. w jednym z najgorszych okrucieństw wojen zachodnich. Istniały niebezpieczeństwa w poleganiu na jednostkach ochotniczych w tej zasadniczej roli pokojowej. W każdym razie do 1865 r. ogólna siła armii w departamentach granicznych była mniej więcej dwukrotnie większa niż w 1861 r. Ochotnicy dotrzymywali kroku ciągłemu i stopniowo powiększającemu się ruchowi na zachód, dalej rozwijając system fortów, który rozpoczęli ich poprzednicy.

      Regionalne systemy obronne ustanowione na Zachodzie w latach 50. i 60. XIX wieku stanowiły ramy dla rozmieszczenia armii, gdy wracała ona z wojny secesyjnej do obowiązków granicznych. Pod koniec lata 1866 r. ogólne dowództwo i struktura administracyjna obrony granicy obejmowały Dywizję Missouri, obejmującą departamenty Arkansas, Missouri, Dakota i Platte; Dywizja Pacyfiku, składająca się z departamentów Kalifornii i Kolumbii; oraz niezależny Departament Zatoki, którego obszar obejmował Teksas. Jednak w 1870 r. Dywizja Pacyfiku obejmowała

Departamenty Kolumbii, Kalifornii i Arizony oraz Departament Missouri obejmowały departamenty Dakoty, Platte i Missouri; Departament Teksasu został włączony do Dywizji Południa.
      Wyzwaniem dla Armii na Zachodzie było zarówno środowisko, jak i przeciwnik, a latem 1866 roku generał Grant wysłał szereg starszych oficerów inspektorów po całym kraju, aby obserwowali i raportowali warunki. Teatr wojny był niezamieszkany lub tylko słabo zaludniony, a jego duże odległości i ekstremalne różnice klimatu i geografii nasiliły ograniczenia siły roboczej, problemy logistyczne i komunikacyjne oraz trudności w przemieszczaniu się. Rozszerzenie systemu kolejowego tylko stopniowo łagodziło sytuację. Przede wszystkim konne plemiona z Równin były inną rasą niż Indianie, z którymi Armia miała wcześniej do czynienia na zalesionych obszarach Wschodu. Pomimo faktu, że armia walczyła z Indianami na zachodzie w okresie po wojnie z Meksykiem, wiele z bezpośredniego doświadczenia jej oficerów i żołnierzy zostało utracone w latach wojny secesyjnej. Dopóki nie udało się przywrócić sprawności na pograniczu, armia będzie polegać na nieco nieuchwytnym zbiorze wiedzy, który charakteryzuje każdą instytucję, wzmocnionym przez doprawione doznania wojny secesyjnej.
      Spośród oficerów, którzy przeszli na czoło armii w wojnach z Indianami, niewielu miało doświadczenie na pograniczu i z Indianami. Na najwyższych szczeblach na początku Grant miał tylko przedsmak samotności posterunku granicznego jako kapitan. William T. Sherman służył w Kalifornii w latach 50. XIX wieku, ale nie brał udziału w walkach. Philip H. Sheridan służył około pięciu lat na północnym zachodzie jako młodszy oficer, ale ani Nelson A. Miles, ani Oliver O. Howard nie znali żadnej służby na pograniczu. Wesley Merritt, George A. Custer i Ranald S. Mackenzie wszyscy ukończyli West Point do wojny secesyjnej; a John Gibbon miał jedynie niewielki udział w wojnie z Seminolami i pełnił służbę garnizonową na Zachodzie. Alfred Sully, również weteran wojny z Seminolami i aktywny uczestnik kampanii przeciwko Siouxom w latach wojny secesyjnej, popadł w zapomnienie, podczas gdy Philip St. George Cooke został wyprzedzony przez wiek, a doświadczenie Edwarda RS Canby'ego zostało przedwcześnie utracone przez jego śmierć z rąk Indian. Christopher Augur, Alfred H. Terry i George Crook byli jednymi z niewielu wyższych rangą dowódców armii w wojnach z Indianami, którzy mieli doświadczenie na pograniczu przed wojną secesyjną.
      Tak więc w dużej mierze oficerowie wojen z Indianami byli produktami wojny secesyjnej. Wielu z nich przywiozło na pogranicze wybitne osiągnięcia, ale był to nowy konflikt z nieortodoksyjnym wrogiem. Ci, którzy podchodzili do nowego przeciwnika z szacunkiem i uczyli się jego metod, stali się najlepszymi wojownikami z Indianami, a w niektórych przypadkach najbardziej pomocnymi w promowaniu rozwiązania problemu Indian. Niektórzy, którzy nie mieli szacunku dla "dzikusów" i przywiązywali zbyt dużą wagę do metod i osiągnięć wojny secesyjnej, zapłacili karę na polu bitwy. Kapitan William J. Fetterman miał być jednym z pierwszych, którzy polegli, gdy w 1866 r. rozpoczął się ostatni rozdział wojen z Indianami.

Szlak Bozemana

      Podczas gdy wojna secesyjna była jeszcze w toku, w Montanie odkryto złoto i poszukiwacze fortuny zaczęli przybywać w te rejony. Linie komunikacyjne do pól wokół Virginia City przebiegały okrężnymi drogami, a presja na bardziej bezpośredni dostęp rosła. Armia zbadała możliwości i przyjęła trasę, zapoczątkowaną przez Johna Bozemana, rozciągającą się od Fort Laramie nad rzeką North Platte i szlakiem Oregon, na północny zachód wzdłuż wschodniej podstawy i wokół północnego ramienia gór Bighorn. Niestety, szlak przecinał tereny łowieckie, które traktat z 1865 r. zarezerwował dla Siuksów, Północnych Czejenów i Arapahów.

      Batalion pułkownika Carringtona liczący 700 ludzi opuścił Fort Laramie w czerwcu 1866 r. w drodze do kraju Big Horn. Pomimo groźby Red Cloud, że sprzeciwi się temu posunięciu, kilka rodzin, w tym dowódcy, towarzyszyło siłom. W Forcie Reno nad Powder River, kilka mil za końcem telegrafu, Carrington z regularną kompanią odciążył dwie kompanie 5. Ochotników USA, byłych więźniów Konfederacji, którzy stali się tak zwanymi zmobilizowanymi Jankesami, gdy zgodzili się do służby Indianom na pograniczu w zamian za ich wolność. Dalej na północny zachód, 225 mil od Fort Laramie, Carrington wybrał miejsce na dopływie Piney do Powder River, aby zbudować swoją kwaterę główną, Fort Phil Kearny. Pięć kompanii pozostało tam, podczas gdy dwie pozostałe zostały wysłane o kolejne dziewięćdziesiąt mil, aby założyć Fort CF Smith na północnym krańcu Big Horns.
      Fort Phil Kearny stał się centrum uwagi wroga i podczas swojego krótkiego istnienia pozostawał w stanie oblężenia. 21 grudnia 1866 roku Indianie zaatakowali drewniany pociąg sześć mil od fortu. Kapitan Fetterman, który otrzymał stopień podpułkownika w działaniach wojny secesyjnej i teraz chwalił się, że z osiemdziesięcioma ludźmi może przejechać przez cały Naród Siuksów, poprosił o poprowadzenie kolumny odsieczy. Indiańskie wabiki zachęcająco demonstrowały przed grupą ratunkową, wycofując się stopniowo przez Lodge Trail Ridge na północny zachód od posterunku. Fetterman dał się nabrać na podstęp i wbrew rozkazom Carringtona przekroczył grzbiet z osiemdziesięcioma ludźmi za plecami. W starannie przeprowadzonej zasadzce Indianie wymordowali całą siłę, w tym dwóch cywilów, którzy poszli wypróbować swoje nowe karabiny powtarzalne Henry, broń znacznie lepszą od ładowanych odprzodowo Springfieldów noszonych przez piechotę i karabinów Spencer noszonych przez kawalerzystów w oddziale.
      Armia odniosła większy sukces w dwóch innych znaczących akcjach na szlaku Bozemana. W sierpniu 1867 roku Indianie rozpoczęli oddzielne, ale najwyraźniej skoordynowane ataki na oddział siana w pobliżu Fort Smith i oddział drzewny poza Fort Kearny. W walce na Hayfield 19 żołnierzy i 6 cywilów pod dowództwem porucznika Sigismunda Sternberga, wyposażonych w przerobione odtylcowe Springfieldy i kilka karabinów powtarzalnych, odparło znacznie większe siły, tracąc tylko 3 zabitych i 2 rannych. W walce o wozy kpt. James Powell, wraz z 31 podobnie uzbrojonymi ludźmi, którzy stacjonowali za wozami, wyjętymi z podwozi, odpierał znacznie większe siły Siuksów i Czejenów przez dobre cztery godziny, wytrzymując ataki konne i piesze kilkuset wojowników w różnych momentach, zabijając tylko 6 osób i raniąc 2.
      Ryzykowne jest posługiwanie się statystykami dotyczącymi udziału Indian i ich ofiar w kampaniach zachodnich. Relacje są bardzo różne, oparte na wątpliwych dowodach i wymagają pewnego balansowania i żonglowania, aby osiągnąć ogólny rząd wielkości, a tym bardziej dokładnej oceny faktów w danej sytuacji. Nie ma wątpliwości, że Siouxowie i Czejenowie ponieśli poważne straty w walkach pod Hayfield i Wagon Box. Dla armii były to jednak starcia obronne; brakowało jej wystarczających sił na Górnych Równinach, aby podjąć działania ofensywne. Jednocześnie na Wschodzie panowało nastawienie, aby traktować Indian, a nie ich karać. Rząd wycofał garnizony i porzucił drogę Montana w lipcu 1868 r.

Gdybym ja lub dowódcy departamentu mieli wysłać strażników do każdego punktu, w którym są proszeni, potrzebowalibyśmy na równinach stu tysięcy ludzi, głównie kawalerii. Każde miejsce na każdej drodze i każda mała osada wzdłuż pięciu tysięcy mil granicy potrzebuje swojego pułku kawalerii lub piechoty, aby chronić je przed połączoną siłą wszystkich Indian, z powodu absolutnej możliwości ataku ze strony połączonych sił wszystkich Indian. Zarówno

      Armia, jak i obywatele na Zachodzie mieli szczęście, że Indianie rzadko działali wspólnie w obrębie lub między plemionami, chociaż gdyby tak zrobili, Armia mogłaby regularnie zatrudniać duże jednostki zamiast rozpraszać wojska w małych oddziałach na całej granicy i mogłaby mieć również więcej szczęścia w zmuszaniu nieuchwytnych przeciwników do stanięcia i walki. Ale wojska i jednostki były na wagę złota, tak bardzo w 1868 roku, że generał dywizji Philip H. Sheridan postanowił wypróbować niezwykły sposób, aby wypełnić swoje obowiązki w Departamencie Missouri.
      Sheridan nakazał majorowi George'owi A. Forsythowi "zatrudnić pięćdziesięciu pierwszorzędnych, wytrzymałych pionierów, którzy mieli być wykorzystywani jako zwiadowcy przeciwko wrogim Indianom, a dowodzić nimi będziesz sam". Zrekrutowany w fortach Harker i Hays w Kansas, oddział wyruszył w teren pod koniec sierpnia w regionie uczęszczanym przez Komanczów, Kiowów, Południowych Czejenów i Arapahów, powiększonych o Siuksów wędrujących na południe od Platte. Plemiona były niespokojne: Kansas Pacific Railroad posuwał się przez ich kraj, strasząc bizony - ich źródło pożywienia, odzieży i schronienia - i przyciągając białych osadników. Czejenowie wciąż tlili się po masakrze 200 pokojowych żołnierzy Czarnego Kotła, w tym kobiet i dzieci, dokonanej przez pułkownika Johna M. Chivingtona i jego ochotników z Kolorado na Sand Creek w 1864 roku i zademonstrowali swoją nieufność do białych, gdy generał dywizji Winfield Scott Hancock wkroczył na ich teren z dużą ekspedycją w 1867 roku.
      Forsyth i Indianie zderzyli się na Arickaree Fork of the Republican River o świcie 17 listopada 1868 roku, gdy połączony oddział wojenny złożony z 600 Czejenów, Siuksów i Arapahów zaatakował go w pozycji obronnej na małej wyspie w korycie rzeki. Indianie kontynuowali walkę przez trzy dni, raniąc Forsytha i piętnastu jego zwiadowców oraz zabijając jego zastępcę, porucznika Fredericka H. Beechera, jego chirurga i czterech innych żołnierzy. Wśród indiańskich ofiar w tej bitwie o wyspę Beecher znalazł się wpływowy przywódca Czejenów Roman Nose. Pierwszą jednostką ratowniczą, która przybyła na miejsce zdarzenia, była kompania czarnoskórych żołnierzy z 10. Pułku Kawalerii pod dowództwem kapitana Louisa H. Carpentera.
      Pod koniec lat 60. XIX wieku polityka rządu polegająca na usuwaniu Indian z pożądanych obszarów, graficznie reprezentowana przez wcześniejsze przeniesienie Pięciu Cywilizowanych Plemion z Południowego Wschodu do Oklahomy (Czirokezi nazywali to Szlakiem Łez), wyczerpała się i została zastąpiona przez skoncentrowanie ich w rezerwatach. Praktyka umieszczania plemion w innych niż rodzime lub zdrowe otoczenie i dołączania do nieprzyjaznych grup doprowadziła do więcej niż jednej wojny z Indianami. Niektóre grupy uznały za wygodne akceptowanie statusu rezerwatu i rządowych racji żywnościowych w miesiącach zimowych, wracając na wojenną ścieżkę i szlak myśliwski w łagodniejszych porach roku. Wiele grup wielu plemion odmówiło przyjęcia traktatów oferowanych przez komisję pokojową i sprzeciwiło się rządowi pokusa ograniczenia ich do określonych granic geograficznych; armia musiała wymusić ich podporządkowanie. Na swoim terenie generał Sheridan planował teraz uderzyć na Indian w ich stałych obozach zimowych.
      Podczas gdy kampania zimowa stwarzała poważne problemy logistyczne, dawała możliwości osiągnięcia decydujących rezultatów. Jeśli schronienie, żywność i inwentarz Indian mogły zostać zniszczone lub schwytane, nie tylko wojownicy, ale także ich kobiety i dzieci byli na łasce armii i żywiołów, a nie pozostawało nic innego, jak tylko poddać się. Taktyka ta, sprowadzająca się do całkowitego zniszczenia kultury Indian, wywołała pewne pytania moralne u wielu oficerów i żołnierzy, które nigdy nie zostały zadowalająco rozwiązane.
      Sheridan opracował plan, zgodnie z którym 3 kolumny miałyby się spotkać na zimowiskach Indian tuż na wschód od Texas Panhandle: 1 z Fort Lyon w Kolorado, 1 z Fort Bascom w Nowym Meksyku i 1 z Camp Supply na Terytorium Indian, które później nazwano Oklahomą. 7. Pułk Kawalerii pod dowództwem podpułkownika George'a A. Custera stoczył główną bitwę kampanii. Custer znalazł Indian nad rzeką Washita i uderzył na wioskę Cheyenne Black Kettle z jedenastoma kompaniami i z czterech kierunków o świcie 29 listopada 1868 r., gdy orkiestra pułkowa grała "Gerry Owen", wciąż pułkową pieśń 7. kawalerii. Rozgorzała zacięta walka, którą Indianie kontynuowali z otaczającego terenu. Około południa Custer dowiedział się, że była to tylko jedna z wielu wiosek Czejenów, Arapahów, Kiowów i Komanczów rozciągających się na wiele mil wzdłuż Washita. Stając w obliczu takich przeciwności, Custer pospieszył, aby zniszczyć wioskę i jej zapasy, a zwłaszcza około 875 kucyków i koni; zastosował manewr ofensywny, aby oszukać wroga; i pod osłoną ciemności wycofał się z pola, biorąc 53 kobiety i dzieci jako jeńców. 7. kawaleria straciła 21 oficerów i żołnierzy zabitych i 13 rannych w bitwie nad Washita; Indianie stracili prawdopodobnie 50 zabitych i tyle samo rannych. Bitwa ta była kolejnym przypadkiem ataku na Indian w miesiącach zimowych, kiedy zniszczenie ich wiosek i zmagazynowanej żywności zabiło lub osłabiło ich bardziej niż początkowy atak militarny.
      Kiowas i Komancze nie zrezygnowali lekko ze swoich terenów łowieckich i nie porzucili swojego stylu życia. Niektórzy żyli niespokojnie w rezerwacie na terytorium Indian wokół Fort Sill; inni wytrwali. Sherman, teraz generał dowodzący Armią Stanów Zjednoczonych; Sheridan, dowodzący Dywizją Missouri; i ich dowódcy polowi musieli podjąć kilka kolejnych dużych kampanii, zanim te plemiona zostały zmuszone do zaakceptowania życia w rezerwacie. W 1871 roku Kiowas z rezerwatu wkroczyli do Teksasu, zabijając kilku woźniców z rządowego taboru wozów. Generał Sherman, odwiedzając Fort Sill, kazał aresztować odpowiedzialnych przywódców (Satantę, Satanka i Big Tree) w dramatycznej konfrontacji na posterunku między uzbrojonymi Indianami a żołnierzami, w której tylko opanowanie Shermana zapobiegło eksplozji. Satank został później zabity podczas próby ucieczki, a Satanta i Big Tree zostali osądzeni i uwięzieni na dwa lata. Ponownie w areszcie w 1876 roku, Satanta odebrał sobie życie.
      Na południowych równinach doszło do innych incydentów, zanim podporządkowano sobie tamtejszych Indian. Kampania armii w latach 1874-1875, znana jako wojna nad rzeką Red River, obejmowała około 3000 żołnierzy i została rozpoczęta w pięciu kolumnach, jedna pod dowództwem pułkownika Nelsona A. Milesa, a druga pod dowództwem pułkownika Ranalda S. Mackenziego, z baz w Teksasie, Nowym Meksyku i Terytorium Indian przeciwko schronieniu w Panhandle w Teksasie.