Bibliografia:

Frank Raymond Secoy, Zmieniające się wzorce militarne na Wielkich Równinach, 1953.
Richard White, Zdobycie Zachodu: Ekspansja Siuksów Zachodnich w XVIII i XIX wieku, Journal of American History, 65 (wrzesień 1978), s. 319-43.
Thomas D. Hall, Zmiany społeczne na południowym zachodzie w latach 1350-1880, 1989.
Richard White, The Middle Ground: Indianie, imperia i republiki w regionie Wielkich Jezior w latach 1650-1815, 1991.
Daniel K. Richter, Próba Longhouse: Ludzie Ligi Irokezów w erze kolonizacji europejskiej, 1992.
Stan Hoig, Wojny plemienne Południowych Równin, 1993.

3) Wojny Indian Ameryki Północnej:
Wojny między Indianami Ameryki Północnej a Europejczykami i Euro-Amerykanami

Pomimo różnorodności społeczeństw euroamerykańskich i indiańskich, wojny między nimi miały pewne cechy wspólne. W większości epok konfliktów euroamerykanie mieli indiańskich sojuszników; żołnierze euroamerykańscy byli bardziej brutalni i mniej zdyscyplinowani niż żołnierze zawodowi; koczownicze grupy Indian zazwyczaj prowadziły wojnę bardziej wytrwale niż te bardziej osiadłe; a wybuch i ekspansja wojny zwykle wynikały z dążenia euroamerykańskiego do zdobycia ziem indiańskich.

W XVI i XVII wieku mocarstwa europejskie ustanowiły obecność militarną w Ameryce Północnej, z której mogły zgłaszać i bronić roszczeń - na mocy prawa odkrycia, zasiedlenia lub podboju - do ogromnych części kontynentu już zamieszkanego przez Indian. W odpowiedzi wielu rdzennych Amerykanów prowadziło wojny, aby przeciwstawić się europejskiej dominacji kolonialnej. W XVII wieku Konfederacja Powhatan zagroziła istnieniu Kolonii Wirginii atakami w latach 1622 i 1644. Cztery dekady po spustoszeniu Pequotów w wojnie z Pequotami (1636-37); koloniści z Nowej Anglii stanęli w obliczu potężnego powstania wśród Algonkinów żyjących w ich granicach w Wojnie króla Filipa (1675-76). Powstanie Pueblo (1680) wygnało Hiszpanów z Nowego Meksyku na trzynaście lat. W XVIII wieku koloniści w Wirginii i obu Karolinach siłą przejmowali ziemię od plemion Tuscaror, Yamasee i Cherokee, podczas gdy Francuzi tłumili zbrojny opór plemion Natchez, Czikasaw i Fox.

W tych i innych wojnach wiele grup Indian flirtowało ze zjednoczonym sojuszem panindiańskim przeciwko kolonistom, ale takie sojusze zwykle nie dochodziły do ??skutku. Wraz z klęską Francuzów w Wojnie francusko-indiańskiej (1754-1763), Indianie na zachód od Appalachów znaleźli się w sytuacji zagrożenia, ponieważ nie mogli już rozgrywać Francuzów przeciwko Anglikom. Świadomy, że obecność tylko jednego europejskiego mocarstwa w ich pobliżu oznaczała rozpad starego systemu handlowego, w 1763 roku wódz Ottawy Pontiac zjednoczył wiele grup wcześniej sprzymierzonych z Francuzami w celu wyparcia Anglików z Doliny Ohio. Rebelia Pontiaca (1763-1766), chociaż stosunkowo skuteczna w scementowaniu sojuszu panindiańskiego, ostatecznie upadła. Rząd angielski próbował osiągnąć pokój w 1763 roku poprzez królewską proklamację rozdzielającą Indian i angielskich osadników na szczycie Gór Appalachów. Choć obietnica zawarta w proklamacji, że wszystkie ziemie na zachód od Appalachów będą zarezerwowane dla Indian, osłabiła sojusz Pontiaca, nie zmniejszyła ona w żaden sposób presji ze strony Europejczyków i Amerykanów na ziemie Indian, gdyż amerykańscy handlarze, osadnicy i spekulanci bez przeszkód napływali do Doliny Ohio.

Przez całą erę kolonialną europejskie rywalizacje imperialne nakładały się na wojny między Europejczykami a Indianami. Na przykład podczas wojen króla Wilhelma (1689-97), królowej Anny (1702-13) i króla Jerzego (1744-48) Francuzi wspierali najazdy Algonkinów na kolonie angielskie, podczas gdy udomowieni Indianie z Nowej Anglii i niektórzy sojusznicy Irokezów pomagali Anglikom. W wojnie francusko-indiańskiej Francuzi i ich sojusznicy, głównie Algonkini, początkowo poczynili imponujące postępy w kontrolowaniu Doliny Ohio, począwszy od Klęski Braddocka (1755), tylko po to, by zostać pokonanymi przez liczniejszych Anglików i ich zwolenników Irokezów. Indianie walczyli jako europejscy sojusznicy w tych wojnach, aby promować własne postrzegane interesy w zdobywaniu broni i innych dóbr handlowych oraz jeńców do adopcji, statusu lub zemsty. Aż do końca wojny francusko-indiańskiej Indianie z powodzeniem wykorzystywali te imperialne spory do zachowania swojej swobody działania.

Wojna o niepodległość zmusiła jednak Indian z Eastern Woodlands do radzenia sobie ze Stanami Zjednoczonymi, które na mocy Traktatu Traktatu Paryskiego (1783) przejęły wszystkie brytyjskie roszczenia na południe od Wielkich Jezior i na wschód od Missisipi. Stany Zjednoczone zachęcały do ??osadnictwa na nowo nabytych ziemiach, a wynikające z tego naciski euroamerykańskie na ziemie indiańskie generowały sporadyczne walki na Starym Północnym Zachodzie. Pod koniec lat osiemdziesiątych XVIII wieku Szaunisi i inni Indianie rozpoczęli ataki, które przetoczyły się przez Indianę, Ohio i zachodnią Pensylwanię, i solidnie pokonali kontyngenty armii USA w 1790 ("Klęska Harmara") i 1791 ("Klęska St. Claira", która zadała 900 ofiar 1400 Amerykanom pod wodzą Arthura St. Claira). Dopiero w 1794 roku wojska amerykańskie zdołały stłumić ataki Indian w bitwie pod Fallen Timbers, w której generał Anthony Wayne zdecydowanie pokonał Indian, zapewniając - na razie - kontrolę Starego Północnego Zachodu nad Europą i Ameryką

Po porażce w 1794 r. i Traktacie z Greenville (1795 r.) indiańska baza lądowa nadal się kurczyła aż do 1809 r., kiedy bracia Shawnee Tecumseh i Tenskwatawa propagowali przesłanie jedności i natywizmu Indian wśród plemion Starego Północnego Zachodu. Napięcia w regionie osiągnęły punkt kulminacyjny, gdy Indianie wykorzystali Wojnę z 1812 r. między Stanami Zjednoczonymi a Anglią, aby prowadzić własną wojnę. Pomimo kilku początkowych zwycięstw na polu bitwy, te wysiłki Indian nie zrobiły nic więcej niż chwilowe opóźnienie ukończenia amerykańskiej dominacji na Starym Północnym Zachodzie. Ostatnia próba Indian nie powiodła się w Wojnie Black Hawk (1832 r.).

Na południu różnorodni przywódcy Creek zjednoczyli się, aby przeciwstawić się białym najazdom. Chociaż niektórzy Creek opowiadali się za dostosowaniem, ich głosy nie zostały usłyszane, ponieważ biali z Georgii, Alabamy, Kentucky i Tennessee, ostatni pod przywództwem Andrew Jacksona, domagali się ziemi i zemsty za domniemane okrucieństwa Creek. Wynikająca z tego wojna Creek (1811-14) zakończyła się bitwą pod Horseshoe Bend w Alabamie, w której zginęło 800 Indian, co było największą porażką Indian w bitwie w historii USA. Czirokezi zostali wypędzeni na zachód w Szlaku Łez (1838-39). Większość Indian Florydy została podbita i zmuszona do ucieczki na zachód w Wojnach Seminolów (1818; 1835-42; 1855-58). Podobnie jak Indianie na Starym Północnym Zachodzie, Indianie z Południa ulegli ekspansji USA.

Pokój, przerywany jedynie okresowym zbrojnym oporem wobec polityki przesiedleń, trwał do końca Wojny meksykańskiej w 1848 roku. Po tym konflikcie rząd USA i Indianie na zachód od rzeki Missisipi stanęli w obliczu nowej fali migracji na zachód, napędzanej odkryciami złota w Kalifornii. Liczni, ale rozproszeni Indianie Kalifornii stanęli w obliczu lokalnych oddziałów i milicji, a nie wojsk federalnych. Rezultat był druzgocący; jeśli Euro-Amerykanie gdziekolwiek na kontynencie dopuścili się ludobójstwa wobec Indian, to właśnie w Kalifornii. W latach 1850-1860 wojna, choroby i głód zmniejszyły populację Indian Kalifornii ze 150 000 do 35 000. Kiedy poszukiwacze złota znaleźli złoto w północno-zachodniej części Pacyfiku, w tym regionie wybuchła wojna. Armia amerykańska brała udział w wojnach nad rzeką Rogue (1855-56), Yakima (1855-56) i Spokane (1858), aby zmusić pewną liczbę plemion do osiedlenia się w rezerwatach we wschodniej części Oregonu i Waszyngtonu.

Modocowie i Nez Percé stawili najbardziej zdecydowany opór w północno-zachodnim Pacyfiku. Ci pierwsi, pod przywództwem Keintpoosa, ukryli się na dziesięciomilowym obszarze złóż lawy pełnym jaskiń i rowów. Z tej korzystnej pozycji 60 wojowników Modoców powstrzymywało 1000 żołnierzy federalnych przez siedem miesięcy w 1873 roku. Kiedy Modocowie w końcu się poddali, Stany Zjednoczone straciły czterech ich przywódców, a pozostałych wysłały na Terytorium Indiańskie. Nez Percé, pod przywództwem Wodza Josepha, poprowadzili armię przez ponad 1500 mil surowego terenu w Idaho, Wyoming i Montanie, aż większość z nich została schwytana na krótko przed próbą przekroczenia granicy kanadyjskiej w 1877 roku.

Początkowo Stany Zjednoczone starały się chronić szlaki lądowe prowadzące na zachodnie wybrzeże przed możliwymi atakami Indian. Podczas gdy w latach 40. XIX wieku ataki te były minimalne, Indianie wcześnie odczuli obecność migrantów, ponieważ przywieźli ze sobą choroby i zdziesiątkowali zwierzynę łowną wzdłuż szlaków. Takie reperkusje zaostrzyły napięcia. Traktat z Fort Laramie, sponsorowany przez Stany Zjednoczone w 1851 r., miał na celu zachowanie pokoju na równinach poprzez ograniczenie plemion do wyznaczonych terenów. Jednak walki wybuchły, ponieważ strony w dużej mierze zignorowały warunki traktatu, a migracja Amerykanów nadal miała szkodliwy wpływ na stada bizonów, od których Indianie z równin byli zależni w kwestii utrzymania. Chociaż migracja Amerykanów na zachód tymczasowo ustała podczas Wojny secesyjnej, napięcia między Indianami a osadnikami pozostały wysokie. W Minnesocie grupy Wschodnich Siouxów napadły na amerykańskie osady w 1862 r., tylko po to, by stawić czoła odwetowi ze strony wojsk amerykańskich, które zepchnęły wielu z nich na równiny. Ci Siouxowie stawili czoła stosunkowo zdyscyplinowanym amerykańskim wojskom i poradzili sobie znacznie lepiej niż Czejenowie i Arapaho z rąk ochotniczej milicji Kolorado. Sporadyczne najazdy Indian na podróżujących Szlakiem Santa Fe wywołały w Kolorado obawy przed powszechną wojną z Indianami. Mając nadzieję na prewencyjny atak, John Chivington poprowadził ochotników z Denver w rzezi większości grupy Czejenów Black Kettle, wraz z kilkoma południowymi Arapaho w pobliżu Sand Creek - miejsca w południowo-wschodnim Kolorado, gdzie rząd USA obiecał im bezpieczeństwo. Masakra w Sand Creek (1864) przyspieszyła zemstę Czejenów i Arapaho, gdy dołączyli do Siouxów w tym, co miało być sporadyczną dwudziestoletnią wojną przeciwko Stanom Zjednoczonym. W Wojnach z Indianami Wielkich Równin (1854-1890) żołnierze amerykańscy prowadzili wojnę, aby otworzyć równiny na bezpieczne podróże i osiedlanie się, ograniczając Indian do rezerwatów; wojownicy z Wielkich Równin dążyli do zwiększenia indywidualnego statusu poprzez wojenne akty odwagi i zachowanie swojego sposobu życia. Indianie z równin musieli teraz stawić czoła ogromnej liczbie Europejczyków-Amerykanów, ponieważ rozwój kolei zapewnił białym żołnierzom i osadnikom wydajny i ekonomiczny transport na sporne terytorium. Ostatecznie zniszczenie przez USA głównego źródła pożywienia Indian - Bizonów - w połączeniu z ciągłymi atakami na wioski indiańskie podporządkowało sobie Indian na równinach.

Mimo to Indianie z Wielkich Równin stawiali zacięty opór. Na północy wojownicy wodza Oglala Red Cloud powstrzymali budowę szlaku Bozeman między Fort Laramie a zachodnią Montaną (1866-1867). W 1868 roku Siouxowie otrzymali gwarancje traktatowe USA dotyczące ich terytorium, w tym Black Hills w Dakocie Południowej. Jednak na północnych równinach zwycięstwa te okazały się krótkotrwałe. Odkrycie złota w Black Hills w latach 70. XIX wieku doprowadziło do nowych nacisków białych na ziemie Siouxów, ponieważ Stany Zjednoczone nie wywiązały się z warunków Traktatu z Fort Laramie z 1868 roku. Wojownicy Crow i Shoshone pomagali amerykańskim żołnierzom w ich wysiłkach na rzecz podboju i uspokojenia kraju Siouxów. Zdeterminowana, by pomścić unicestwienie George'a Armstronga Custera i większości Siódmego Pułku Kawalerii w bitwie pod Bitwie pod Little Bighorn w 1876 roku, armia wytrwała, aż ostatni z północnych Indian Wielkich Równin się poddał. W 1877 roku zbrojny opór Siuksów praktycznie ustał, gdy wódz Siedzący Byk uciekł do Kanady, a Szalony Koń się poddał.

Na południowych równinach podobny los spotkał Kiowów, Komanczów i południowych Czejenów. Ograniczeni przez Teksańczyków na południu i osadników wzdłuż rzeki Platte na północy, podczas Traktatu o Medycynie w 1867 roku, Indianie ci zgodzili się żyć w rezerwatach w zamian za ochronę i zaopatrzenie rządu federalnego. Kiedy rząd federalny nie dostarczył obiecanych dostaw, mężczyźni z plemienia Indian opuścili rezerwaty, aby polować i przeprowadzać napady. Gen. Philip H. Sheridan i inni oficerowie odpowiedzieli zimowymi kampaniami przeciwko wioskom indiańskim w regionie, począwszy od 1868 roku. Wojna trwała do 1875 roku, kiedy to prawie wszyscy Indianie z południowych równin poddali się życiu w rezerwatach. Ostateczne rozwiązanie nastąpiło w tragedii znanej jako Bitwa pod Wounded Knee (1890).

Na amerykańskim Południowym Zachodzie, ostatnim regionie Stanów Zjednoczonych, który stawił czoła intensywnej presji euroamerykańskiej na ziemię, różne grupy Apaczów pod przywództwem takich wybitnych przywódców jak Cochise, Victorio i Geronimo stawiały prawdopodobnie najdłuższy opór militarny Indian wobec ekspansji euroamerykańskiej. W przeciwieństwie do pobliskich Navajo, których bardziej osiadły tryb życia zmusił ich do poddania się w latach 60. XIX wieku, perspektywa poddania się amerykańskim wojskom postawiła Apaczów przed katastrofalną zmianą stylu życia. Co więcej, Apacze zamieszkiwali bardziej nierówne terytorium niż Navajo, a ich bardziej koczowniczy tryb życia ułatwiał im przekraczanie i ponowne przekraczanie granicy z Meksykiem, gdy uciekali przed wojskami USA. Opór Apaczów zakończył się w 1886 roku dopiero po tym, jak armia wysłała do regionu tysiące żołnierzy i pozwoliła im przekroczyć granicę z Meksykiem w pogoni za Apaczami.

Bibliografia

Francis Paul Prucha, Miecz Republiki: Armia Stanów Zjednoczonych na pograniczu 1783-1846, 1969; powtórzenie 1977.
Robert M. Utley, Frontier Regulars: Armia Stanów Zjednoczonych i Indianie, 1866-1890, 1973.
Russell Thornton, Holocaust i przetrwanie Indian amerykańskich: historia populacji od 1492 r., 1987.
David J. Weber, Hiszpańska granica w Ameryce Północnej, 1992.
Stan Hoig, Wojny plemienne Południowych Równin, 1993.
Ian K. Steele, Warpaths: Invasions of North America, 1994.
Colin G. Calloway, red., Nasze serca padły na ziemię: spojrzenie Indian z Wielkich Równin na to, jak utracono Zachód, 1996.
Jill Lepore, Nazwa wojny: wojna króla Filipa i początki amerykańskiej tożsamości, 1998.

-------------------------------------------------------------------------------------------
cytat za: https://corescholar.libraries.wright.edu/context/biw/article/1022/viewcontent/Inter_tribal_Disunity__
_An_Analysis_of_Inter_tribal_Conflict_During_the_Black_Hawk_War_of_1832__HST_3000_.pdf

[Autor analizuje w poniższym artykule nigdy głębiej nie analizowane również rozłamy wewnatrzplemienne, które dzieliły różne frakcje wewnątrz plemion, w obliczu nacisku rządu USA, który starał się skłucić przywódców plemiennych indian w celu realizacji zasady "Dziel i rządż" - osłabiając tym samym realną siłę buntu plemion wobec ekspansji USA.]

Best Integrated Writing:
Journal of Excellence in Integrated Writing Courses at Wright State,
Jesień 2015 (tom 2)

Artykuł nr 2

Niezgoda międzyplemienna:
Analiza konfliktu międzyplemiennego podczas Wojny Black Hawk w 1832 r.

MEGAN BAILEY HST 3000-01: Wprowadzenie do analizy historycznej
Wiosna 2014
Dr Noeleen McIlvenna Dr McIlvenna zauważa, że Megan wykonała wspaniałą pracę, rozwijając złożoną historię z jasnością i świetną analizą. Zaczęła wcześnie i była gotowa pracować nad wieloma wersjami roboczymi.

Wiosną 1832 roku około tysiąca stu Indian z plemion Sauk i Fox zignorowało wyraźny rozkaz rządu federalnego Stanów Zjednoczonych, aby opuścić swoje ojczyzny w Illinois i osiedlić się na zachodnim brzegu rzeki Missisipi.

Pod przywództwem odważnego wojownika Sauk, Black Hawk (Czarny Jastrząb), narody Sauk i Fox, znane jako British Band, próbowały pokojowo stawić opór ekspansjonistycznej polityce rządu federalnego. Jednak seria gwałtownych wydarzeń szybko przerodziła kontrolowaną demonstrację determinacji Black Hawka w pełnoskalową wojnę przeciwko Stanom Zjednoczonym latem 1832 roku.

Badając wojnę Black Hawk (pol. Czarny Jastrząb) z 1832 roku, współcześni historycy i naukowcy skupiali się głównie na napięciach między Indianami a Stanami Zjednoczonymi, charakterze i sławie Black Hawka, polityce usuwania Indian przez rząd federalny Stanów Zjednoczonych oraz licznych potyczkach i bitwach wojny Black Hawka.

Jednakże niewielu historyków dokładnie przeanalizowało i opisało wpływ konfliktów międzyplemiennych podczas wojny Black Hawk. Seria wydarzeń przed latem 1832 r. zaostrzyła konflikty międzyplemienne między plemionami Sauk, Fox, Menominee, Winnebago i Santee Sioux. Te wcześniejsze rywalizacje doprowadziły do intensywnej zdrady i przemocy między różnymi plemionami podczas wojny Black Hawk w 1832 r. Ponadto rząd Stanów Zjednoczonych zaostrzył napięcia między różnymi plemionami, co udaremniło ogólnoindiański ruch rewitalizacji i doprowadziło do zdrady, przemocy i śmierci między plemionami. Tak więc wrogość między plemionami, zaostrzona przez rekrutację plemienną i łapówki pieniężne od rządu Stanów Zjednoczonych, odegrała znaczącą rolę w ostatecznym upadku Black Hawk i jego zwolenników.

Black Hawk utrzymywał, że wojna Black Hawk z 1832 r. wywodzi się z traktatu z 1804 r., który został podpisany przez różnych członków plemion Sauk i Fox. Traktat z 1804 r. odstąpił Stanom Zjednoczonym znaczną część ziemi w zamian za pieniądze.

Całkowity zasięg zrzeczonych ziem obejmował duże obszary wschodniego Missouri, zachodniego Illinois i południowo-wschodniego Wisconsin. Jednak liczni wojownicy Sauków, w tym Black Hawk, nalegali, że Quashquame, Sauk, który podpisał traktat, nie miał do tego upoważnienia. Z tego powodu Black Hawk odmówił uznania traktatu za wiążący. Uważał ponadto, że Amerykanie byli nieuczciwi i unikali odpowiedzi wobec Quashquame w kwestii traktatu i ilości ziemi przekazanej Stanom Zjednoczonym. W swojej książce The Black Hawk War of 1832 historyk Patrick J. Jung pisze, że w wyniku makiawelicznego traktatu z 1804 r. Saukowie i Foxowie "rozwinęli intensywną nieufność do urzędników federalnych i dokumentów, które ze sobą nosili". Traktat z 1804 r. doprowadził również do zaostrzenia napięć plemiennych i nieuchronnego rozłamu narodów Sauków i Foxów. Znaczna liczba zawziętych członków z każdego plemienia, w tym Black Hawk, dołączyła do sojuszu panindyjskiego kierowanego przez wodza Szaunisów Tecumseha i jego brata, Proroka Szaunisów, którzy tymczasowo zjednoczyli rozproszone plemiona Zachodu trans-Appalachów z Brytyjczykami przeciwko Stanom Zjednoczonym podczas wojny w 1812 roku.

Jung pisze, że po wojnie w 1812 roku zwycięskie Stany Zjednoczone zaczęły wzmacniać i rozszerzać "swoją obecność wojskową w Dolinie Missisipi i górnych Wielkich Jeziorach".

W ten sposób Stany Zjednoczone starały się kontrolować i pośredniczyć w narastającym konflikcie międzyplemiennym między różnymi narodami Indian amerykańskich. Długotrwałe i zacięte rywalizacje między plemionami z Północnego Zachodu skutkowały częstymi morderczymi atakami, pomimo prób Departamentu Wojny zorganizowania rad pokojowych w Prairie Du Chien, w dzisiejszym Wisconsin. Jak na ironię, te brutalne ataki były spowodowane przede wszystkim rażącym lekceważeniem przez rząd Stanów Zjednoczonych wcześniej podpisanych traktatów. Według wybitnego autora i historyka Ronalda Satza, rząd federalny nie podjął "żadnego długoterminowego planowania dotyczącego lokalizacji stałego domu dla Indian z Dzikiego Północnego Zachodu".

Plemiona rdzennych Amerykanów były stale wysiedlane ze swoich ziem i zmuszane do osiedlania się na terenach zamieszkanych przez rywalizujące plemiona. W konsekwencji odmowa rządu federalnego Stanów Zjednoczonych przestrzegania wiążących umów traktatowych często skutkowała nadmierną wrogością międzyplemienną.

Różne stanowiska dotyczące polityki rządu Stanów Zjednoczonych w zakresie usuwania rdzennych Amerykanów również odegrały znaczącą rolę w zaostrzeniu napięć między różnymi członkami plemion Sauk i Fox. W artykule zatytułowanym "Preludium do katastrofy: przebieg stosunków między Indianami i Białymi, które doprowadziły do wojny Czarnego Jastrzębia w 1832 r." autor Anthony Wallace omawia skomplikowaną hierarchię władzy między członkami plemion Sauk i Fox.Pisze, że w plemionach byli konkretni członkowie, głównie wodzowie pokoju, którzy opowiadali się za współpracą w kierunku polityki usuwania przez rząd federalny USA. Na przykład Keokuk, znany przywódca Sauków i odwieczny rywal Black Hawk, zachęcał rdzennych Amerykanów do współpracy ze Stanami Zjednoczonymi, jednocześnie utrzymując neutralne stanowisko wobec oporu Black Hawk. Jednak byli też wodzowie wojenni i wojownicy, w tym Black Hawk, którzy opowiadali się zarówno za pokojowym, jak i brutalnym oporem. Wallace przypuszcza, że te odmienne ideologie tragicznie doprowadziły do apatii, zdrady i przemocy wśród plemion podczas wojny.

Niepewne relacje Black Hawk z Keokuk wymagają dalszego zbadania podczas badania konfliktów międzyplemiennych przed wojną Black Hawk. Zarówno Black Hawk, jak i Keokuk byli wysoko szanowanymi przywódcami i wojownikami w narodach Sauków i Fox. W ten sposób ich odmienne opinie na temat tego, jak plemiona Sauk i Fox powinny radzić sobie z polityką ekspansji Stanów Zjednoczonych, doprowadziły do zaostrzenia napięć wewnątrzplemiennych.6 W swojej autobiografii Black Hawk wspominał: "byliśmy podzielonym narodem, tworzącym dwie partie.

Keokuck będąc na czele jednego, chętnym do targowania się o nasze prawa tylko za jego dobre zdanie białych. byłem na czele drugiej partii i byłem zdecydowany utrzymać moją wioskę."

Black Hawk i jego zwolennicy również uważali politykę ustępstw Keokuka wobec rządu Stanów Zjednoczonych za akt tchórzostwa. W swojej autobiografii Black Hawk chłodno zauważył: "Patrzyłem na niego [Keokuka] jak na tchórza i nie odważnego, który porzucił swoją wioskę, aby zająć ją obcy."8 Seria nowych problemów w latach dwudziestych XIX wieku odegrała znaczącą rolę w pogłębianiu nastrojów antyamerykańskich wśród plemion północno-zachodnich. W odpowiedzi na powstanie Winnebago z 1827 r. przeciwko Stanom Zjednoczonym gubernator Ninian Edwards zażądał, aby rząd federalny usunął wszystkich rdzennych Amerykanów z ziem przekazanych Illinois. Black Hawk i jego zwolennicy odmówili jednak opuszczenia swoich ziem.

Po serii impasów między Black Hawkiem, jego zwolennikami i generałem USA Edmundem Gainesem, Black Hawk niechętnie zgodził się opuścić wschodnią część Missisipi 30 czerwca 1831 r. Jednak kilka miesięcy później Black Hawk został wprowadzony w błąd przez Napope'a, "wysokiego rangą cywilnego wodza British Band", że Brytyjczycy i inne plemiona indiańskie zaoferowały poparcie jego sprawie przeciwko Stanom Zjednoczonym. Ośmielony tym rzekomym wsparciem,Black Hawk po raz kolejny postanowił przenieść swój lud z powrotem za rzekę Missisipi. W rzeczywistości Black Hawk i British Band "byli odizolowaną 'wioską', opuszczoną przez współplemieńców" i pozbawioną odpowiednich środków do życia.

Rząd Stanów Zjednoczonych odpowiedział na "akty rebelii" Black Hawk, rekrutując rywalizujące plemiona Indian amerykańskich, aby poparły ich sprawę przeciwko Black Hawk i British Band. Na przykład Stany Zjednoczone utworzyły wyrachowany sojusz z zaprzysiężonym wrogiem Sauków i Foxesów, Santee Sioux.

Ponadto Stany Zjednoczone zwróciły się o pomoc do Winnebagosów z Missisipi River, którzy w dużym stopniu mieszali się z Siouxami i byli ich sojusznikami. W rezultacie Santee Sioux i Mississippi Winnebagos posiadali cenną wiedzę o tym terenie i wielokrotnie w trakcie wojny oferowali kluczowe informacje dotyczące miejsca pobytu bandy Black Hawk. Ważne jest również zauważenie, że chociaż Rock River Winnebagos udzielili pewnej pomocy bandzie Black Hawk podczas wojny, służyli również jako przewodnicy armii Stanów Zjednoczonych. W związku z tym, z powodu łapówek pieniężnych od Stanów Zjednoczonych, Black Hawk i British Band mieli trudności z utworzeniem i utrzymaniem godnego zaufania sojuszu z innymi plemionami z Północnego Zachodu.

Stany Zjednoczone wykorzystały dalej wrogość międzyplemienną na swoją korzyść, werbując pomoc plemienia Menominee. Plemiona Menominee, Fox i Sauk miały niezwykle skomplikowaną i burzliwą historię przed 1832 rokiem. Na przykład 31 lipca 1831 roku grupa wojenna składająca się z około stu wojowników Fox i Sauk dokonała masakry dwudziestu sześciu Menominee obozujących w pobliżu Prairie Du Chien. Masakra Menominee była odpowiedzią na zamordowanie piętnastu delegatów Fox przez grupę Santee Sioux i Menominee na początku maja 1830 roku. Delegaci Fox zostali wezwani przez kapitana USA Wynkoopa Warnera w celu omówienia pokojowego porozumienia ze swoimi wrogami, ale zostali tragicznie zmasakrowani, aby odpokutować za przeszłe przewinienia. Incydent Warnera i masakra Menominee zaostrzyły wrogość międzyplemienną do takiego stopnia, że wojna między narodami Fox, Sauk, Menominee i Sioux wydawała się nieunikniona. Chociaż ostatecznie zapobiegły wojnie na pełną skalę rady pokojowe i traktat kompensacyjny Stanów Zjednoczonych, wrogość międzyplemienna nadal wrze. Ponadto stosunki między Menominee, Saukami i Foxes były tak wrogie, że Menominee zaczęli pomagać armii Stanów Zjednoczonych podczas wojny Black Hawk, zanim oficjalnie o nią poproszono.

Black Hawk, świadomy rekrutacji plemiennej armii Stanów Zjednoczonych i zamiarów wojny na pełną skalę, był gotowy zgodzić się na warunki określone przez rząd. Rząd federalny był jednak zdecydowany raz na zawsze unicestwić rebelię. Ponadto napięcia między plemionami Sauk i Fox a Stanami Zjednoczonymi były wysokie. Te narastające wrogości doprowadziły w konsekwencji do serii potyczek, w szczególności bitwy pod Stillman's Run, która położyła kres wszelkim nadziejom na pokojowe rozwiązanie.

2 sierpnia 1832 r. doszło do ostatecznego starcia między bandą Black Hawk a siłami generała Henry'ego Atkinsona. Co ciekawe, Black Hawk i sześćdziesięciu jego zwolenników nieumyślnie nie wzięło udziału w głównej rzezi. Nieświadomy, że siły Atkinsona były oddalone o zaledwie jeden dzień marszu, Black Hawk oddzielił się od głównych sił British Band i skierował się na północ, aby szukać schronienia u Odżibwejów. Pozostali członkowie British Band, w tym kobiety i dzieci, desperacko próbowali uciec przed siłami Atkinsona i indiańskimi sojusznikami przez rzekę Missisipi. Jednak zdecydowana większość została bez potrzeby i bezlitośnie wymordowana przez amerykańskich ochotników podczas próby.

Po bitwie pod Bad Axe zginęła około połowa z pierwotnych tysiąca stu Indian, którzy stanowili British Band. Niestety, ci, którzy uciekli przez rzekę, zostali zmasakrowani przez grupę zwerbowanych wojowników Siuksów. W swojej autobiografii Black Hawk ze smutkiem wspominał: "Z żalem odkryłem, że duża grupa Siouxów ścigała i zabiła wiele naszych kobiet i dzieci, które bezpiecznie przedostały się przez Missisipi". 13 Black Hawk potępił działania Siouxów, oświadczając, że "nikt, poza tchórzami, nie byłby nigdy winny takiego okrucieństwa, które zawsze było praktykowane wobec naszego narodu przez Siouxów".

Chociaż Siouxowie działali na polecenie urzędników Stanów Zjednoczonych, ich zacięta rywalizacja i brutalna historia z narodami Fox i Sauk niewątpliwie przyczyniły się do dobrowolnego udziału Siouxów w masakrze.

Niestety, pod koniec wojny Black Hawk przeżyło tylko stu pięćdziesięciu członków British Band.

Black Hawk był również ścigany i ostatecznie schwytany przez Winnebagos z Missisipi River i przekazany rządowi jako nagroda. W liście napisanym do FP Blaira ze St. Louis Globe, generał Joseph M. Street cieszył się ze zwycięstwa armii Stanów Zjednoczonych nad Black Hawk i British Band. Street napisał: "Szanowny Panie: Wojna z Indianami dobiegła końca. Sławni przywódcy wrogich Indian,Black Hawk i Prorok, zostali dostarczeni do mnie w tym miejscu 27. ultimo [poprzedniego miesiąca - redaktor], przez kampery mojej agencji... Spodziewam się otrzymać około pięćdziesięciu lub sześćdziesięciu kolejnych jeńców wziętych przez Indian". Generał Street ujawnił ponadto, że podczas bitwy nad Missisipi zwerbował kilku swoich agentów indiańskich, aby zapewnili osobistą ochronę przed innymi wrogimi Indianami. Tak więc decyzja Winnebagosów znad rzeki Missisipi o dostarczeniu Black Hawka i jego pozostałych zwolenników rządowi Stanów Zjednoczonych ilustruje znaczenie zrozumienia konfliktu międzyplemiennego podczas wojny Black Hawka. Chociaż duża liczba Indian opierała się ekspansji białych, zaciekłe rywalizacje między plemionami i interesy pieniężne przyczyniły się do ostatecznego upadku Black Hawka i Brytyjskiej Bandy.16 Współcześni historycy i naukowcy mogliby twierdzić, że konflikt międzyplemienny odegrał jedynie niewielką rolę w wojnie Black Hawka. W końcu siły zbrojne Stanów Zjednoczonych znacznie przewyższały liczebnie bandę Black Hawka. Dlatego Stany Zjednoczone odniosłyby zwycięstwo niezależnie od konfliktu międzyplemiennego. Jednak gdyby Black Hawkowi udało się wyrównać szanse, jednocząc plemiona północno-zachodnie, wojna Black Hawka mogłaby mieć zupełnie inny wynik.

Ponadto Stany Zjednoczone w dużym stopniu polegały na Winnebagos, Menominees i Santee Sioux w kwestii wywiadu dotyczącego miejsca pobytu Black Hawk i British Band. Stany Zjednoczone nie posiadały również odpowiedniej wiedzy na temat niezamieszkanego Terytorium Północno-Zachodniego. Tak więc bez pomocy różnych przewodników i zwiadowców indiańskich Black Hawk i jego zwolennicy mogliby łatwo uniknąć schwytania. I ostatecznie to Winnebagos znad rzeki Missisipi, a nie Stany Zjednoczone, odnieśli sukces w schwytaniu Black Hawk.17 Wojna międzyplemienna nieodwracalnie zaszkodziła sukcesowi British Band w wojnie Black Hawk. Bez kluczowego wsparcia plemion północno-zachodnich opór przeciwko armii Stanów Zjednoczonych był daremny. W przeciwieństwie do Tecumseha podczas wojny w 1812 r. Black Hawk nie był w stanie zjednoczyć rywalizujących plemion pod jednym panindyjskim sojuszem przeciwko Stanom Zjednoczonym w 1832 r. Chociaż różne plemiona, w tym Chippewa i Potawatomi, sympatyzowały ze stanowiskiem oporu Black Hawka, odmówiły otwartego poparcia i przyłączenia się do jego panindyjskiego ruchu. Wynikało to głównie z ich przekonania, że opór przeciwko rządowi Stanów Zjednoczonych jest straconą sprawą. Tak więc,sukces Black Hawk i British Band w odzyskaniu ich odstąpionych ojczyzn został udaremniony przez podziały międzyplemienne, łapówki pieniężne, rekrutację plemienną i samą siłę militarną Stanów Zjednoczonych.

Źródła wtórne:

Jung, Patrick J. Wojna Czarnego Jastrzębia z 1832 r. Norman: University of Oklahoma Press, 2007.
Rooney, Elizabeth B. "Historia wojny Czarnego Jastrzębia". The Wisconsin Magazine of History 40, nr 4 (lato 1957): 274283.
Satz, Ronald N. Polityka wobec Indian amerykańskich w erze Jacksona. Lincoln: University of Nebraska Press, 1975.
Wallace, Anthony FC "Preludium do katastrofy: przebieg stosunków Indian i White, które doprowadziły do Wojny Czarnego Jastrzębia z 1832 r."
The Wisconsin Magazine of History 65, nr 4 (lato 1982): 247288.

-------------------------------------------------------------------------------------------
zobacz też:
https://uapress.arizona.edu/book/north-american-indigenous-warfare-and-ritual-violence

Recenzja Książki :

Wojna i przemoc rytualna wśród rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej
(ang. North American Indigenous Warfare and Ritual Violence)

Richard J. Chacon (redaktor), Rubén G. Mendoza (redaktor)

Pomimo dowodów na wojny i gwałtowne konflikty w prekolumbijskiej Ameryce Północnej, naukowcy twierdzą, że skala i zakres przemocy rdzennych Amerykanów są przesadzone. Twierdzą, że błędne przedstawienie naukowe poniżyło ludność tubylczą, podczas gdy w rzeczywistości żyła ona razem w pokoju i harmonii. Odrzucając to twierdzenie, ta przełomowa książka przedstawia jasne dowody - z wielu dyscyplin akademickich - że ludność tubylcza angażowała się w wojny i przemoc rytualną na długo przed kontaktem z Europejczykami. W dziesięciu dobrze udokumentowanych i dogłębnie zbadanych rozdziałach czternastu czołowych naukowców beznamiętnie opisuje źródła i konsekwencje wojny i przemocy Indian Ameryki Północnej, w tym przemocy rytualnej. Pierwotnie zaprezentowane na sympozjum American Anthropological Association, ich ustalenia stanowią przekonujący argument, że rozlew krwi i zabijanie były wplecione w tkankę życia rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej przez wiele stuleci.

Redaktorzy twierdzą, że brak uznania roli wojny i przemocy w życiu rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej jest sam w sobie pozostałością kolonialnej represji - pozbawiania rdzennych wojowników ich historii zbrojnego oporu. Eseje te dokumentują konkretne akty przemocy rdzennych Amerykanów na całym kontynencie północnoamerykańskim. Włączając w to wkład antropologów, archeologów, historyków i etnografów, twierdzą oni nie tylko, że przemoc istniała, ale także, że była ważnym i często celebrowanym elementem życia Indian Ameryki.

-------------------------------------------------------------------------------------------
zobacz też:

https://www.quora.com/What-is-an-example-of-intertribal-conflict-between-two-different-Native-American-tribes

Gliniany Tom Były funkcjonariusz organów ścigania w Biurze ds. Indian

Siouxowie i Mandanowie pracowali 5 lat w rezerwacie Standing Rock. Wszyscy tak bardzo chwalili się do dziś, jak wymordowali lud Mandan (przepraszam, nie jestem pewien pisowni nazwy). Musiało to być w 1000% zasługą ziemi, ponieważ była to dobra łowiecka i rolnicza, a także rybacka.

Obszar Siouxów był dumny i chwalił się niemal ludobójstwem wobec tubylców, mówiąc, że gdyby nie byli tak słabi, nie straciliby swojej ziemi. Mandanowie byli pokojowym plemieniem, bardzo innowacyjnym, inteligentnym ludem, o wiele bardziej niż Siouxowie. Siouxowie ich wybili, zabijając mężczyzn i kobiety i rozbijając dzieci o skały, wszystko dla ziemi, na której teraz znajdują się ich rezerwaty.

Jednak gdy przybyli biali ludzie, nie wiedzieli o posiadaniu ziemi, ponieważ nie było to częścią ich kultury, jak mówią, ale ludobójstwo było. Opowiadali mi tę historię kilka razy ludzie z plemienia Sioux i byli bardzo dumni z dokonywania ludobójstwa na innym plemieniu.

* * *

William Osborn
Zaktualizowano 6 czerwca
Powiązany: Czy plemiona indiańskie toczyły ze sobą bitwy w różnych regionach Ameryki Północnej?

Zdobycie pełnej listy takich bitew jest niemal niemożliwe, nie w ostatniej kolejności z powodu niedoboru kronik z czasów prekolumbijskich. Ale wiemy, że wojna była czymś znanym wszystkim tubylczym plemionom obu Ameryk; w istocie wojna była częścią religii niektórych plemion. I tak jak Europejczycy, plemiona Indian amerykańskich walczyły o terytorium, zasoby, zemstę i niewolników (niewolnictwo było dość powszechną praktyką wśród plemion).

Jeśli zdefiniujemy "główną" wojnę w kategoriach ilości rozlewu krwi, prawdopodobnie wiele "głównych wojen" między plemionami aborygeńskimi w Ameryce Północnej miało miejsce na południe od rzeki Rio Grande, gdzie gęstość zaludnienia była znacznie większa. Jedną z głównych wojen była inwazja Tolteków i okupacja ziem Majów w południowym Meksyku (stan Meksyk znajduje się w Ameryce Północnej, wbrew powszechnemu przekonaniu). Niewątpliwie pochłonęła tysiące ofiar, a społeczeństwo Majów zostało wywrócone do góry nogami, a skutki inwazji na stałe wpłynęły na kulturę Majów. A w Ameryce Południowej Imperium Inków prowadziło liczne wojny podbojowe.

Wieki później Aztekowie zbudowali imperium, przelewając ogromne ilości krwi podczas podboju wielu innych plemion w środkowym Meksyku. Aztekowie nigdy nie zaznali spokoju na długo - ich główny bóg, Huitzilopochtli, bóg wojny, żądał ofiar. A ponieważ Aztekowie byli prawdopodobnie najbardziej płodnymi praktykami składania ofiar z ludzi (nie wspominając o rytualnym kanibalizmie) w historii świata, musieli często szukać ofiar na nowych terytoriach.

Ale były też duże wojny między Indianami amerykańskimi na północ od Rio Grande. Badania archeologiczne przeprowadziła Kristen A. Kuckelman i in. (2006), którzy przeprowadzili badania nad wojnami, które miały miejsce w regionie Mesa Verde na południowym zachodzie dzisiejszych Stanów Zjednoczonych w XIII wieku n.e. (na długo przed nadejściem odkryć europejskich), w których używano łuków i strzał, kamiennych toporów, drewnianych pałek i włóczni jako broni. Większość odkrytych pochówków należała do ofiar zabitych na wojnie, wykazując "ślady złamań czaszki, a ich jednolitość sugerowała, że ??większość z nich została zadana kamiennymi toporami..., a ślady nacięć na czaszce wskazywały na skalpowanie". Populacja około 40 000 osób w tym regionie została zredukowana do zera w ciągu 30 lat, prawdopodobnie dlatego, że ocaleni ostatecznie uciekli przed ciągłą wojną. Kuckelman powiedział: "Badania archeologiczne nad wojnami Indian Ameryki Północnej wskazują, że zamiast być odosobnionym w regionie Mesa Verde, gwałtowne konflikty były powszechne w Ameryce Północnej [przynajmniej] już pod koniec XIII i na początku XIV wieku".

Po przybyciu Europejczyków do Ameryki Północnej, zapisali oni niektóre wojny i bitwy Indian z Indianami, które miały miejsce po przybyciu białego człowieka. Na przykład odnotowano, że Irokezi wymordowali cały naród Huronów, ich tradycyjnego wroga. Poniżej znajduje się tylko mała próbka innych zapisanych relacji o atakach Indian na siebie nawzajem:.

1712-13, Catawbas i Muskogees zabili ponad 1000 Tuscaroras. Pojmanych mężczyzn uśmiercono torturami, a kobiety porwano. .

W 1775 r. Dakotowie [Siouxowie], znani z wojny z co najmniej dwudziestoma sześcioma innymi plemionami, wymordowali całą grupę mężczyzn, kobiet i dzieci z plemienia Kiowa.

Lata 20. XIX wieku, w niespodziewanym ataku Kommanczów zginęło 96 mężczyzn, kobiet i dzieci z plemienia Osagów.

1837 r. oddział wojenny Kiowa zabił 48 Czejenów.

W 1854 roku duża grupa składająca się z ponad 300 Sac i Fox oraz kilku Potowatomi stoczyła walkę z mieszaną grupą Czejenów, Arapahów, Osagów i Kruków, w wyniku czego wielu z tych plemion poniosło śmierć.

W 1862 roku grupa Szaunisów, Delawarów, Wichitas i Caddoes dokonała masakry 137 mężczyzn, kobiet i dzieci z plemienia Tonkawa spośród ostatnich 300 osób, w wyniku czego przy życiu pozostało tylko 163 osoby.

W 1866 roku plemię Piegan Blackfeet zabiło ponad 300 przedstawicieli plemienia Kruków i Gros Ventre, a w 1874 roku Piegan zabili dużą liczbę przedstawicieli plemienia Kruków.

W 1883 roku Osagowie dokonali masakry dużej liczby Kiowa;

1884: Kiowa wymordowali grupę 113 Pawnee.

John C. Ewers napisał, że "w nieznanych stuleciach międzyplemiennych wojen uważa się, że Indianie Ameryki nieludzko torturowali, mordowali, skalpowali i w inny sposób maltretowali i zamordowali znacznie więcej osób swojego rodzaju w nieustannej rywalizacji i niekończących się waśniach niż we wszystkich konfliktach między Indianami a Europejczykami. Nie ma wątpliwości, że o wiele więcej Indian zostało zabitych przez innych Indian niż przez wszystkich białych żołnierzy i cywilów". (John Canfield Ewers był amerykańskim etnologiem i kuratorem muzeum. Znany ze swoich studiów nad sztuką i historią Indian Wielkich Równin, został opisany przez The New York Times jako jeden z "najważniejszych interpretatorów kultury Indian amerykańskich" w swoim kraju. Odegrał kluczową rolę w założeniu Narodowego Muzeum Historii Ameryki i został jego dyrektorem w 1964 roku. W chwili śmierci był emerytowanym etnologiem Smithsonian Institution. Był pierwszym laureatem nagrody Smithsonian's Exceptional Service Award).

Społeczeństwa prymitywne nie były bardziej pokojowe niż społeczeństwa zaawansowane technologicznie. Wojny między plemionami aborygeńskimi były ograniczone jedynie ze względu na ich stosunkowo niższe technologie wojskowe (w porównaniu z Europejczykami), ale od czasu do czasu wojny Indian amerykańskich kończyły się ludobójstwem.

Jak napisał w 2007 r. psycholog z Harvardu Steven Pinker, "ilościowe dane dotyczące liczby ciał - takie jak proporcja prehistorycznych szkieletów ze śladami po siekierze i osadzonymi grotami strzał lub proporcja mężczyzn we współczesnym plemieniu zbierackim, którzy giną z rąk innych mężczyzn - sugerują, że społeczeństwa przedpaństwowe były o wiele bardziej brutalne niż nasze". Według Pinkera XVII-wieczny filozof Thomas Hobbes "miał rację", gdy nazwał życie przedpaństwowe "wojną wszystkich ze wszystkimi". Pinker oparł swój pogląd na książkach takich jak War Before Civilization: The Myth of the Peaceful Savage (Oxford University Press, 1996) antropologa Lawrence'a Keeleya z University of Illinois i Constant Battles: The Myth of the Peaceful, Noble Savage (Saint Martin's Press, 2003) archeologa Stevena LeBlanca z Harvardu. "Psy wojny rzadko były na smyczy" w przedkolumbijskim Nowym Świecie, napisał Keeley.

Źródło: John Horgan, opublikowane 22 listopada 2010 r. w Scientific American