Wojny Indian Wielkich Równin

Zobacz też : Wielkie Równiny, Indianie Wielkich Równin, Wojny Międzyplemienne

A także:
Opracowanie z: https://hd.housedivided.dickinson.edu/node/36573
pt. Wojny Indian Równinnych (1863-1867)

Tematyczny przegląd Wojen na Wielkich Równinach

Arikara War (1823)
Ataki Indian na Pawnee Rock 1826 r.
Bitwa pod Wyspą Chouteau (1816)
Wojny teksańsko-indiańskie z USA (1836-1877)
- Wojny Komanczów (1836-1877)
- Wyprawa na Wzgórzach Antylopy (1858)
- K ampania przeciw Komanczom (1867-1875)
  w tym: Wojna Hancocka 1867
- Wojna o Rekę Czerwoną (1874-1875)
- Wojna z Łowcami Bizonów (1876-1877)
Wojny Siuksów [Sioux Wars] z USA (1854-1891), w tym Kampanie Siuksów
- Pierwsza wojna Siuksów [First Sioux War] 1854-1856 [Kampania]; (Grattan Massacre 1854, Bitwa pod Ash Hollow 1855)
- Wojna w Dakocie (1862) [Kampania]
  Kontynuacja:
  - Operacje Sibley'a w Dakocie (1863) [Kampania]
  - Wyprawa Sully'ego w Dakocie (1864) [Kampania]
- Wojna w Kolorado (1864-1865) [Kampania]
- Wyprawa Powder River (1865) [Powder River Expedition] (1865) [Kampania]
- Wojna Czerwonej Chmury [Wojna Szlak Bozemana] (1866-1868) [Kampania]
  w tym równolegle: Wojna Hancocka 1867
- Wyprawa Yellowstone (1873) [Kampania]
- Wielka Wojna Siuksów [Wojna o Góry Czarne] (1876-1877) [Kampania]
  w tym: Wyprawa Big Horn (1876) [Kampania], [a w tym: Battle of Powder River (1876)]
- Exodus Północnych Czejenów (1878-1879) [Kampania]
- Pine Ridge Campaign (1890-1891) Wounded Knee Massacre 1890, Walka o Misję Drexel (1890), Wojna Tańca Ducha (1890-1891)
Bitwy i Wojny Czejenów (Cheyenne) (1676-1879),
w tym:
Bitwa pod Solomon's Fork (1857)
Wojna Hancocka 1867 [Kampania]
oraz: Exodus Północnych Czejenów (1878-1879) [Kampania]
Wojna Hancocka 1867 [Kampania]

Podczas Wojen z Indianami amerykańskimi na terenie USA

w połowie i pod koniec XIX wieku wojownicy Indiańscy z Wielkich Równin, czasami określani Stereotypowo w ówczesnych źródłach kolonialnych, określani w Kulturze popularnej jako dzielni, stawiali opór Ekspansji na zachód USA na ziemiach swoich przodków dokonywanej przez osadników ze Stanów Zjednoczonych.

Chociaż Wielkie Równiny zamieszkiwała różnorodna grupa ludów, istniało wiele wspólnych cech w ich praktykach wojennych.

Historia

Najwcześniejsi hiszpańscy odkrywcy w XVI wieku nie uważali Indian z Wielkich Równin za szczególnie wojowniczych Wichita w Kansas i Oklahomie żyli w rozproszonych osadach bez umocnień obronnych. Hiszpanie początkowo utrzymywali przyjazne kontakty z Apaczami (Querechos) w Panhandle w Teksasie.

Trzy czynniki doprowadziły do wzrostu znaczenia wojny w kulturze Indian Wielkich Równin.

Po pierwsze, kolonizacja Hiszpańskiego Nowego Meksyku i Hiszpańskiego Teksasu w trakcie Eksploracja hiszpańskiej południowych terenów dzisiejszego USA,która stymulowała najazdy i kontrnajazdy Hiszpanów i Indian w celu zdobycia towarów i niewolników.

Po drugie, kontakt Indian z francuskimi handlarzami futrami, który zwiększył rywalizację między plemionami, prowadząc do Wojen Międzyplemiennych Indian o kontrolę nad handlem i szlakami handlowymi.

Po trzecie, nabycie konia i większa mobilność, jaką to zapewniało Indianom Wielkich Równin.

Wśród Indian Wielkich Równin od XVII do końca XIX wieku wojna rozwijała się jako sposób na utrzymanie się i sport.
Młodzi mężczyźni zdobywali prestiż i łupy, walcząc jako wojownicy, a ten indywidualistyczny styl walki zapewniał, że sukcesy w walce indywidualnej i zdobywanie trofeów wojennych były wysoko cenione

Obraz przedstawia szybkość i brutalność starcia kawalerii amerykańskiej z Indianami Wielkich Równin.

Taktyka

Indianie z Wielkich Równin napadali na siebie nawzajem (Wojny Międzyplemienne), na kolonie hiszpańskie i coraz częściej na nacierającą granicę Anglosasów, by zdobyć konie i inną własność. Broń i inne towary europejskie zdobywali głównie poprzez handel.
Ich głównymi produktami handlowymi były skóry Bizonów i skóry bobrów.

Najsłynniejsze zwycięstwo, jakie kiedykolwiek odnieśli Indianie Wielkich Równin nad Stanami Zjednoczonymi, Bitwa pod Little Bighorn w 1876 roku, została wygrana przez Lakotów (Siuksów) i Czejenów walczących w obronie.

Chociaż potrafili być wytrwali w obronie, wojownicy Indian z Wielkich Równin przeszli do ofensywy głównie dla korzyści materialnych i prestiżu.
Najwyższe odznaczenia wojskowe przyznawano za "liczenie zamachu stanu" - dotknięcie żywego wroga. Bitwy między Indianami często polegały na demonstrowaniu odwagi przez wojowników walczących ze sobą, zamiast prób osiągnięcia konkretnych celów wojskowych.

Nacisk kładziono na zasadzki i akcje uderzeniowe, a nie na zbliżaniu się do wroga.
Sukces często mierzono liczbą koni lub dóbr zdobytych w napadzie. Straty były zazwyczaj niewielkie. "Indianie uważają za lekkomyślność atakowanie, gdy jest pewne, że niektórzy z nich zostaną zabici". Biorąc pod uwagę ich mniejszą liczebność, strata nawet kilku ludzi w bitwie mogła być katastrofalna dla grupy, a szczególnie w bitwach takich jak: Druga Bitwa pod Adobe Walls w 1874 r. w Teksasie i Bitwa pod Rosebud w 1876 r. w Montanie.
Indianie przerwali bitwę, mimo że wygrywali, ponieważ straty nie były uważane za warte zwycięstwa.

Decyzje o tym, czy walczyć, czy nie, podejmowano na podstawie stosunku kosztów do korzyści; nawet strata jednego wojownika nie była uznawana za wartą utraty kilku skalpów, ale jeśli udało się zdobyć stado koni, strata jednego lub dwóch wojowników była uważana za akceptowalną. Ogólnie rzecz biorąc, biorąc pod uwagę niewielkie rozmiary grup i ogromną populację Stanów Zjednoczonych, Indianie z Wielkich Równin starali się unikać ofiar w bitwie i unikali walki, jeśli oznaczała ona straty.

Logistyka

Ze względu na swoją mobilność, wytrzymałość, umiejętności jeździeckie i znajomość rozległych równin, które były ich domeną, Indianie z Wielkich Równin często odnosili zwycięstwa w bitwach z armią amerykańską w erze amerykańskiej Ekspansji Białych na Terytoria Indian od 1803 do około 1890 roku.

Jednak chociaż Indianie wygrali wiele bitew, nie mogli podejmować długich kampanii.
Armie Indian amerykańskich mogły być gromadzone tylko na krótkie okresy czasu, ponieważ wojownicy musieli również polować, aby zdobyć pożywienie dla swoich rodzin.

Wyjątkiem od tej reguły były Najazdy na Meksyk dokonywane przez Komanczów i ich sojuszników, podczas których najeźdźcy często przez miesiące utrzymywali się z bogactw meksykańskich hacjend i osad.

Jazda konna

Indianie z Wielkich Równin uczyli się jazdy konnej od najmłodszych lat, na małych koniach Rasy cayuse, pierwotnie wprowadzonych przez hiszpańskich konkwistadorów i Hiszpańskich Eksploratorów Ameryki Północnej

Zazwyczaj jeździło się na nich bez siodła, mając jedynie koc dla wygody.
Z dużej odległości wojownik trzymał się boku konia i używał go jako tarczy, jednocześnie odpowiadając ogniem z własnej broni lub łuku i strzał. Najbardziej znanymi wojownikami ze wszystkich Indian Wielkich Równin byli Komancze, o których The Economist napisał w 2010 roku: "Potrafili wystrzelić stado strzał, wisząc na boku galopującego konia, wykorzystując zwierzę jako ochronę przed ogniem. Widok ten zadziwiał i przerażał ich białych (i indiańskich) przeciwników".
Amerykański historyk SC Gwynne nazwał Komanczów "największą lekką kawalerią na ziemi" w XIX wieku, której najazdy na Teksas przerażały amerykańskich osadników.

Insygnia

Aby zostać wojownikiem i tym samym zdobyć prawo do noszenia orlego pióra, Indianie z niektórych plemion musieli dokonać aktu odwagi w imieniu swojego plemienia.

Dla Indian Wielkich Równin, takich jak Crow (Absaroka), Czejenowie, Lakota czy Apacze, obejmowało to zabicie i skalpowanie wroga, schwytanie konia, rozbrojenie przeciwnika, zinfiltrowanie obozu wroga, wzięcie jeńca lub uderzenie przeciwnika w bitwie bez zabijania go.
Wręczenie orlego pióra, tradycyjnego insygnium indiańskiego wojownika, było ważnym rytuałem przejścia w wiek męski, po którym wojownik przyjmował nowe imię. Niewielu Indian Ameryki Północnej otrzymało w ciągu swojego życia więcej niż trzy pióra orła ze względu na rzadkość występowania tego ptaka i jego święty status, ale wyjątkowo odważni i utalentowani wojownicy, tacy jak Siedzący Byk, Geronimo czy Cochise, mogli ostatecznie zdobyć wystarczająco dużo piór, aby wykonać z nich wojenny kapelusz

Indianie Wielkich Równin często ozdabiali swoje koszule wojenne z jeleniej skóry skalpami wrogów, napierśnikami z kości jako ochroną przed bronią białą, pazurami niedźwiedzia, kolcami jeżozwierza lub zębami wilka, aby zademonstrować swoje umiejętności łowieckie, srebrnymi konchami wykonanymi z dolarów Morgana lub meksykańskich pesos oraz misternymi szklanymi koralikami. Ten strój spełniał podwójne zadanie: przerażał wrogów i zapewniał wojownikowi jak najlepszy wygląd przed Wielkim Duchem, jeśli zginął w bitwie. Powszechne wzory koralików, które miały chronić noszącego je w bitwie, obejmowały błyskawicę, diamenty i krzyże lub zygzaki w kolorze białym, cyjanowym, czarnym, czerwonym, pomarańczowym i żółtym.

Wśród plemion takich jak Pawnee, Irokezi i Mohawkowie wojownicy otrzymywali irokeza jako część inicjacji w męskość. W tych kulturach odważnym nie wolno było ogolić głowy, dopóki nie zobaczyli bitwy. Tatuaże i bliznowce były również używane przez plemiona południowo-wschodnie, takie jak Cherokee, Seminole i Creek, aby umożliwić wojownikowi zademonstrowanie swojej odporności na ból, oznaczyć wierność konkretnemu plemieniu lub stan cywilny oraz uzyskać łaski od zwierząt totemicznych , takich jak Kruk, Wielki Niedźwiedź lub wąż. Na wieki przed przybyciem pierwszych pionierów szamani tatuowali odważnych za pomocą kolców kaktusa zanurzonych w tuszu na bazie węgla

Uzbrojenie

Broń krótkiego zasięgu

Z bliska wojownicy indiańscy preferowali broń ostrą, taką jak noże.
Tomahawki pierwotnie rzeźbiono z kamienia, ale w XVIII wieku można było nabyć poprzez handel kute żelazne topory. Niektóre miały ozdobne wycięcia w kształcie gwiazdy lub serca, a tomahawki wodzów plemiennych czasami miały cybuch fajki. Włóczniami można było rzucać lub używać ich jako lanc. Do innych powszechnie używanych broni należały pałki z kulistą końcówką i pałki wojenne z kolbą karabinową zdobione mosiężnymi pinezkami wziętymi ze starych kufrów spalonych jako drewno opałowe przez amerykańskich pionierów Bohaterskie czyny zapisywano poprzez wycinanie nacięć w pałce lub, rzadziej, poprzez przymocowanie pióra orła.

Malowidło przedstawiające indiańskiego wojownika z trzema orlimi piórami.

Broń dalekiego zasięgu

Podstawową bronią indiańskiego wojownika był krótki, gruby łuk , przeznaczony do użytku konnego i zabójczy, ale tylko na krótki dystans. Broni zwykle brakowało, a amunicji brakowało wojownikom indiańskim. Niedobory amunicji w połączeniu z brakiem szkolenia w zakresie posługiwania się bronią palną oznaczały, że preferowaną bronią był łuk i strzały. Jednak po wojnie secesyjnej broń palna była w powszechnym użyciu. Rząd USA za pośrednictwem Agencji Indian sprzedawał Indianom z Wielkich Równin broń do polowań, ale nielicencjonowani handlarze wymieniali broń na skóry Bizonów.

Bohaterowie wojen z Pierwszymi Narodami posługiwali się wieloma różnymi typami broni, w tym pistoletami skałkowymi dla koni ,długimi karabinami, rewolwerami Colt, muszkietami Springfield, Karabinami odtylcowymi Remington, karabinami Sharps przejętymi od kawalerii amerykańskiej oraz karabinami powtarzalnymi, takimi jak Winchester Yellowboy lub karabin Spencer

W służbie amerykańskiej

Zobacz też : Wojny Indiańskie na Terytorium Indian podczas Wojny Secesyjnej, oraz Indiańscy zwiadowcy i tropiciele armii Stanów Zjednoczonych

Indiańscy zwiadowcy i tropiciele armii Stanów Zjednoczonych służyli rządowi USA od czasów wojny secesyjnej .

Podczas wojen z Indianami Plemiona Pawnee, Crow (Absaroka) i Tonkawa sprzymierzyły się z amerykańską kawalerią przeciwko swoim starym rywalom, Apaczom i Siuksom. Sierżant I-See-O z Plemienia Kiowa nadal pełnił czynną służbę w okresie I wojny światowej.
[Zobacz : Zwiadowcy Apaczów | Zwiadowcy Arikara | Czarni Skauci Seminolów | Skauci Navajo | Zwiadowcy Pawnee | Zwiadowcy Crow ]

Plemię Pawnee stało się sojusznikiem USA, po tzw. Bitwie Battle Creek (1859)
W pobliżu tego miejsca, 12 lipca 1859 r., Nebraska Territorial Militia i US Army Dragoons, w sumie 300 ludzi, pod wspólnym dowództwem generała Johna Miltona Thayera i porucznika Beverly Holcombe Robertson, przygotowywali się do ataku na dużą wioskę Pawnee.

Zaalarmowani Pawnee natychmiast się poddali.
Wojna Pawnee z 1859 r. zakończyła się bez rozlewu krwi.

Pawnee Scouts wzięli udział z wyróżnieniem w Bitwie nad rzeką Tongue (1865), podczas Wyprawy Powder River (1865) przeciwko Szczepom Lakota z Plemienia Siuksów , Czejenów i Arapaho oraz w Bitwie pod Summit Springs (1869) [w ramach Kampanii Komanczów]
Walczyli także wraz z USA w Wielkiej Wojnie Siuksów w 1876 roku [Wojna o Góry Czarne] (1876-1877).

Dziedzictwo

Wielu Indian Ameryki Północnej wstąpiło do amerykańskich sił zbrojnych podczas I i II wojny światowej. Joe Medicine Crow nosił barwy wojenne na polu bitwy i został odznaczony przez starszych swojego plemienia orlimi piórami oraz tytułem wodza, ponieważ każdy z czterech bohaterskich czynów, których dokonał w Europie, odpowiadał tradycyjnym wymaganiom liczenia zamachów stanu

Nazwa Peace of the Braves była używana w odniesieniu do kilku porozumień pokojowych z Pierwszymi Narodami Kanady.

Źródła

Time-Life: Dziki Zachód (1971-80), autorstwa różnych autorów

Zobacz także

* * * * *

Wojny na Wielkich Równinach

Zobacz też : Wielkie Równiny, Indianie Wielkich Równin

Tło

Wojny Indian w Texasie

Główne artykuły: Wojny Indian z Teksasem (1820-1875) i Wojny Komanczów z Meksykiem (1821-1875)

W XVIII i początku XIX wieku Hiszpańscy osadnicy z południa i wschodu, szczególnie w Hiszpańskim Teksasie i Hiszpańskim Nowym Meksyku weszli w konflikt między innymi z Apaczami, Komanczami, Karankawami i Plemieniem Wichita na północy i zachodzie.

Jako sojusznicy Francji, popadli w konflikt z Hiszpanami, którzy mieli kilka posterunków i misji w południowym Teksasie.
W 1758 roku Komancze i Wichita Zniszczyli misję hiszpańską w San Sabá de la Santa Cruz.
W następnym roku Hiszpanie wysłali 500-osobową armię na północ, aby zaatakować wioskę Taovaya w Spanish Fort_(Texas) w Teksasie.

W Bitwie pod Twin Villages w 1759 roku, armia Indian spotkała Hiszpanów i towarzyszących im jako sojusznicy Apaczów i rozgromiła ich, zdobywając dwa działa i zabijając lub raniąc około 50 Hiszpanów i zatrzymała dalszą ekspansję hiszpańską w Teksasie.. Nieudany atak Hiszpanów na wioski Wichita w Teksasie i Oklahomie spowodowały, ośmielone tym faktem dalsze napady Indian.

Najazdy Komanczów na osady hiszpańskie i ich sojuszników Apaczów Lipan w Teksasie oraz defensywna postawa Hiszpanów charakteryzowały następne 70 lat. Komancze i ich sojusznicy najechali setki mil w głąb Meksyku (patrz: Wojny Komanczów z Meksykiem 1821-1875).

Josiah P. Wilbarger skalpowany przez Komanczów, 1833

Eksploratorzy Szlaku Santa Fe

Zobacz więcej: Rodzina Chouteau i Szlak Santa Fe

Stolicą Handlu Futrami stało się Miasto St. Louis założone 15 lutego 1764 roku przez francuskiego handlarza René-Auguste Chouteau Jr. (1749-1829).
Francuskie rodziny zbudowały gospodarkę miasta na Handlu Futrami z Osagami i bardziej odległymi plemionami wzdłuż Rzeki Missouri i dalej na zachód i południe aż do Rzeki Arkansas.
Bracia Chouteau uzyskali od Hiszpanii monopol na handel futrami z Miastem Santa Fe na terenie Nowego Meksyku, rozpoczynając drogę ekspansji na zachód i południe znany jako Szlak Santa Fe.

Już pod koniec XVIII wieku na teren Nowego Meksyku i Teksasu zaczęli przenikać pierwsi handlarze zwłaszcze francuscy, w tym także traperzy amerykańscy zajmujący się Handlem Futrami.

Zakup Luizjany przez USA

W 1803 r. Stany Zjednoczone Nabyły Terytorium Luizjany, choć granice terytorium zostały ustalone dopiero w 1819 r.
Po 1803 r. traperzy i handlarze odwiedzili Santa Fe i jego okolice, ale legalny handel między Meksykiem a Stanami Zjednoczonymi rozpoczął się dopiero w 1821 r., kiedy Meksyk uzyskał niepodległość.

W ramach Zakupu Luizjany (1803) Miasto St. Louis stało się stolicą i bramą do nowego terytorium.
Niedługo po oficjalnym przekazaniu władzy, Prezydent USA Thomas Jefferson zlecił Wyprawę Lewisa i Clarka. Ekspedycja wyruszyła z St. Louis w maju 1804 roku wzdłuż rzeki Missouri, aby zbadać rozległe terytorium. Zarówno Lewis, jak i Clark mieszkali w St. Louis po wyprawie.
Wielu innych odkrywców, osadników i traperów później podążyło podobną trasą na Zachód.

Kolejna duża liczba amerykańskich osadników i Handlarzy Futrami dotarła do Teksasu w latach 30. XIX wieku, a do lat 70. XIX w. wybuchła seria zbrojnych konfrontacji, głównie między Teksańczykami a Komanczami.

Pierwsze zatargi Indian z Teksasem

Pierwszą godną uwagi bitwą z amerykańskimi osadnikami była Masakra w Fort Parker (1836), w której ogromna grupa wojenna Komanczów, Kiowa, Wichita i Delaware zaatakowała teksańską placówkę w Fort Parker.
Zginęła niewielka liczba osadników zginęła podczas najazdu lecz uprowadzenie Cynthii Ann Parker i dwójki innych dzieci wywołało powszechne oburzenie wśród Teksańczyków.

Republika Teksasu uzyskała niepodległość od Meksyku w 1836 roku.
Rząd Teksasu pod przywództwem prezydenta Sama Houstona pod przewodnictwem Prezydenta Teksasu Sama Houstona prowadził politykę zaangażowania w sprawy Komanczów i Kiowa.
Houston mieszkał z Plemieniem Cherokee, ale Czirokezi połączyli siły z siłami meksykańskimi, by walczyć z Teksasem.

Houston chciał rozwiązć konflikt bez użycia broni, nie chcąc wierzyć, że Cherokee chwycą za broń przeciwko jego rządowi.

Administracja Mirabeau B. Lamara podążyła za rządami Houstona i przyjęła zupełnie inną politykę wobec Indian. Lamar usunął Plemię Cherokee na zachód, a następnie starał się deportować Komanczów i Kiowa.

Doprowadziło to do serii bitew, w tym do Walki w Council House (1840), w którym teksańska milicja zabiła 33 Wodzów Komanczów podczas negocjacji pokojowych.

Komancze zemścili się podczas Wielkiego Najazdu w 1840 roku, a kilka dni później nastąpiła Bitwa pod Plum Creek (1840).

Quanah Parker, syn Wodza Komanczów i osadnika z Teksasu; historia jego rodziny obejmuje historię Wojen Teksańsko-Indiańskich

Administracja Lamara była znana z nieudanej i kosztownej polityki wobec Indian; koszt Wojny z Indianami przekraczał roczne dochody rządu przez całą jego czteroletnią kadencję. Po nim nastąpiła druga administracja Houston, która wznowiła dotychczasową politykę dyplomatyczną. Teksas podpisał traktaty ze wszystkimi plemionami, w tym z Komanczami.

W latach czterdziestych i pięćdziesiątych XIX wieku Komancze i ich sojusznicy przenieśli większość swoich Najazdów do Meksyku, wykorzystując Teksas jako bezpieczną przystań przed meksykańskim odwetem.

Teksas dołączył do Unii w 1846 roku, a Rząd Federalny USA i Teksas podjęły walkę między Indianami z Wielkich Równin, a osadnikami.
Konflikty były szczególnie okrutne i krwawe na pograniczu Teksasu w latach 1856-1858, ponieważ osadnicy nadal rozszerzali swoje osady na Komancherię .
(Zobacz też bitwa z Czejenami na pograniczu Teksasu: Bitwa pod Solomon's Fork (1857))

Pierwsza teksańska wyprawa do serca Komancherii miała miejsce w 1858 roku, tak zwana Wyprawa na Wzgórza Antylopy (1858), naznaczona Bitwą pod Little Robe Creek (1858).

Walki między osadnikami a Indianami trwały w 1860 roku, a milicja teksańska zniszczyła obóz Indian w Bitwie nad Pease River (1860).

W następstwie bitwy Teksańczycy dowiedzieli się, że odbili Cynthię Ann Parker, małą dziewczynkę schwytaną przez Komanczów w 1836 roku. Wróciła do życia z rodziną, ale tęskniła za dziećmi, w tym za synem Quanahem Parkerem.
Był on synem Parkera i wodza Komanczów Pety Nocony i został wodzem wojennym Komanczów w Drugiej Bitwie o Adobe Walls (1874).
Ostatecznie poddał się przeważającej sile rządu federalnego i przeniósł się do rezerwatu w południowo-zachodniej Oklahomie w 1875 roku.

Walki Indian na Wielkich Równinach

Główne artykuły: Traktat z Fort Laramie (1851), Bitwa pod Solomon's Fork (1857), Traktat z Fort Wise (1861), Wojna w Dakocie (1862), Masakra w Sand Creek (1864), Wojna w Kolorado (1864-1865), Ekspedycja nad rzeką Powder (1865), Wojna Czerwonej Chmury (1866), Wielka Wojna Siuksów z lat 1876-1877, Bitwa Little Bighorn (1876) i Masakra Wounded Knee (1890)

Zobacz też : Wielkie Równiny i Indianie Wielkich Równin

Bitwa pod Wyspą Chouteau (1816)

Zobacz: Bitwa pod Wyspą Chouteau (1816)

Zimą 1815-1816 roku August P. Chouteau i Jules de Munn próbowali rozszerzyć terytorium handlowe Chouteau na doliny górnych Rzek Platte i Arkansas, a także drogą lądową do Santa Fe w Nowym Meksyku, odkrywając części szlaku, który później stał się znany jako Górska odnoga (Mountain Route) Szlaku Santa Fe

Wiosną 1816 roku wrócili do Missouri z futrami zebranymi poprzedniej zimy.
Niedługo po przebyciu drogi na wschód od obecnej granicy Stanu Kolorado / Kansas zostali zaatakowani przez około 200 Indian z Plemienia Pawnee w pobliżu Rzeki Arkansas.
Chouteau i jego ludzie szybko przeprawili się przez płytkie wody rzeki na dużą wyspę z drewna, gdzie znaleźli schronienie.

Traperzy wykorzystali swoje torby z futrami do barykad. Jeden traper zginął, a trzech zostało rannych.
Jednak siedmiu Indian Pawnee zginęło w bitwie.
Pawnee później powiedzieli, że była to najbardziej śmiertelna sprawa, w jakiej kiedykolwiek brali udział, ponieważ nigdy wcześniej nie widzieli broni palnej.

Wyspa była później znana podróżnym wzdłuż Szlak Santa Fe jako "Wyspa Chouteau" i została opisana jako "piękne miejsce z bogatym dywanem trawy, zachwycającymi gajami i mocno zalesionym dnem".
Położona około sześciu mil na zachód od Lakin w Kansas, w hrabstwie Kearny.
Wyspa Chouteau zniknęła dawno temu z powodu erozji spowodowanej przez Rzekę Arkansas.

Wojna Arikarów (1823)

była Pierwszym konfliktem militarnym między USA a Plemieniem Arikara w 1823 roku, który toczył się na Wielkich Równinach wzdłuż górnej rzeki Missouri na Terytorium Niezorganizowanym (obecnie w Dakocie Południowej).

Dla Stanów Zjednoczonych wojna ta była pierwszą, w której armia Stanów Zjednoczonych została wysłana do operacji na zachód od rzeki Missouri na Wielkich Równinach (!)

Wojna, pierwszy i jedyny konflikt między Arikarami a USA, nastąpiła jako odpowiedź na atak Arikarów na obywateli USA zaangażowanych w handel futrami.

2 czerwca 1823 r. Wojownicy Arikara zaatakowali traperów pracujących dla Rocky Mountain Fur Company Ashleya nad Rzeką Missouri, zabijając około 15 osób. Ocalali traperzy wycofali się w dół rzeki i ukryli w schronach, gdzie pozostali przez ponad miesiąc.

Stany Zjednoczone odpowiedziały połączonymi siłami złożonymi z 230 żołnierzy 6. Pułku Piechoty, 750 sprzymierzonych Siuksów oraz 50 traperów i innych pracowników kompanii pod dowództwem podpułkownika Henry Leavenwortha z Fort Atkinson, Nebraska

Siły Indiańskie otrzymały obietnice koni i łupów Arikara, a wraz z upadkiem wiosek wroga nowe pasma górskie miały się otworzyć dla Siuksów.

9 sierpnia 1823 Leavenworth przybył do wiosek Arikara i rozpoczął atak, używając kawalerii Siuksów, ale został on odparty przez Arikara.
10 sierpnia Leavenworth nakazał ostrzał artyleryjski. Był on w dużej mierze nieskuteczny, strzały padały poza wioskami, w którym to momencie Leavenworth nakazał atak piechoty.
Regularnej piechocie nie udało się wkroczyć do wiosek, podobnie jak pomocniczym oddziałom Siuksów, którzy opuścili pole bitwy z kilkoma zdobytymi końmi i załadowani kukurydzą zabraną z pól uprawianychprzez Indian.

Obawiając się dalszych ataków, Arikara opuścili wioskę tej nocy. Leavenworth wyruszył, by wrócić do Fort Atkinson 15 sierpnia. Wioska Arikara została spalona za nim przez pełnych urazy członków Missouri Fur Company, ku wielkiemu gniewowi Leavenwortha.

Armia USA poniosła pierwsze straty na zachodzie podczas Wojny Arikara. Siedem osób utonęło w Missouri.

Ataki Indian na Pawnee Rock 1826 r.

Zobacz szerzej : Ataki Indian na Pawnee Rock 1826 r.

Pawnee Rock było miejscem, które natura uznała za ważny punkt spotkań i zasadzek dla grasujących na preriach Indian, a dla nich, zwłaszcza dla niegdyś potężnych i morderczych Pawnee, których nazwę uwieczniono na skale, stanowiło ono przyjemne, małe schronienie, z którego można było obserwować przepływających Handlarzy z Santa Fe i rzucało się na nich niczym jastrzębie, by ukraść ich łupy i skalpy na Szlaku Santa Fe.

W czasach, gdy Handel w Santa Fe osiągnął szczyt, Pawnee stanowili najgroźniejsze plemię na wschodnich równinach centralnych, a przewoźnicy towarów i Traperzy (Handlarze Futrami) rzadko uchodzili cało z potyczek z nimi przy przeprawie przez Walnut, Pawnee Rock, Fork of the Pawnee, czy w Little Coon Creeks i Big Coon Creeks.

Wspomniany region był miejscem krwawszych konfliktów między różnymi Indianami z Wielkich Równin, być może, niż jakakolwiek inna część kontynentu. Szczególnie był areną wojny na śmierć i życie, gdy Pawnee spotkali swoich dziedzicznych wrogów, Czejenów

Pawnee Rock otrzymało swoją nazwę w chrzcie krwi, ale istnieje wiele wersji co do czasu i sponsorów. To właśnie tam Kit Carson zabił swojego pierwszego Indianina, a od tej walki, jak sam mi powiedział, rozbita masa czerwonego piaskowca otrzymała swój charakterystyczny tytuł.

Było późną wiosną 1826 roku, kiedy Kit był jeszcze chłopcem, miał zaledwie 17 lat. Pułkownik Ceran St. Vrain, wówczas wybitny agent jednej z wielkich firm futrzarskich, przygotowywał wyprawę do odległych Gór Skalistych

Maszerowali więc przez około trzy tygodnie, aż dotarli do Walnut Creek Crossing, gdzie zobaczyli pierwsze oznaki obecności Indianm gdy nagle pół tuzina Pawnee, dosiadających kucyków, okropnie pomalowanych i wydających najbardziej demoniczne okrzyki, wyskoczyło z wysokiej trawy na dnie rzeki.

Następnego ranka, o świcie, grupa Pawnee zaatakowała transport na poważnie i nie dawała spokoju małemu oddziałowi przez cały dzień, następną noc i do następnej północy, prawie trzy dni. O północy drugiego dnia pułkownik rozkazał ludziom zaprzęgnąć się i spróbować przejechać do przeprawy przez Pawnee Fork, odległej o trzynaście mil. Udało im się tam dotrzeć, walcząc bez utraty żadnego ze swoich ludzi lub zwierząt. Szlak przecinał strumień w kształcie podkowy, a raczej, w wyniku podwójnego zakrętu strumienia, gdy wpada do rzeki Arkansas, droga przecinała go dwukrotnie.

Transport ledwie się rozciągnął na przeciwległym brzegu, gdy Indianie wystrzelili salwę pocisków i deszcz strzał z obu stron Szlaku; ale zanim zdążyli załadować i wystrzelić ponownie, ruszył na nich potężny atak pod dowództwem pułkownika St. Vraina i Carsona. Wystarczyło tylko kilka chwil, by oczyścić z uporczywych Indian, a transport ruszył dalej. Podczas całej walki mała grupa straciła czterech zabitych i siedmiu rannych ludzi, jedenaście zabitych mułów i dwadzieścia ciężko rannych.

Na samym początku handlu z Nowym Meksykiem, siedmiu Amerykanów zostało zaskoczonych przez dużą grupę Pawnee w pobliżu Skały i zmuszonych do wycofania się tam w poszukiwaniu bezpieczeństwa. Tam, bez wody i z niewielką ilością prowiantu, byli oblegani przez swoich krwiożerczych wrogów przez dwa dni, aż grupa kupców przybywających Szlakiem Santa Fe uwolniła ich od niebezpiecznej sytuacji i obecności wroga.

Napór Osadników amerykańskich na Indiańskie pogranicze

Amerykańscy osadnicy i traperzy Handlujący Futrami rozprzestrzenili się na zachodnie terytoria Stanów Zjednoczonych i założyli Szlak Santa Fe Trail i Szlak Oregoński.

Stosunki między amerykańskimi osadnikami a Indianami były na ogół pokojowe.
Właściciele firma handlowej Bent, którzy założyli w 1833 roku Old Fort Bent na Szlaku Santa Fe mieli przyjazne stosunki z Czejenami i Arapaho.

Oficjalne wyprawy wojskowe USA i pierwsze Traktaty z Indianami Wielkich Równin

Zobacz szerzej : Pierwsza Wyprawa Dragonów z 1834 r. i Druga Wyprawa Dragonów z 1835 r.

Zanim większe wyprawy wojskowe wyruszyły na terytoria zajmowane przez Indian Wielkich Równin, pojedyncze oddziały wolontariuszy, kupców i zorganizowanych osadników wyprawiały były na wysunięte rubieże, zakładając Placówki Handlowe i Forty graniczne (przy których powatawały osady) w celu zrówno ochrony granic jak i szczególnie zabezpieczenia szaków handlowych i osadniczych.

Zaangażowanie militarne Armii USA na Wielkich Równinach

Szczególnie istotna była ochrona Szlaku Santa Fe, który wódł niebezpicznymi terenami, narażonymi na Ataki Indian, przez Stany Missouri, Kansas, Oklahoma, Teksas, Nowy Meksyk i Kolorado.
Takimi wysuniętymi placówkami były na przykład Old Fort Bent, Fort Leavenworth, Fort Snelling, Fort Gibson

Pierwsza eskorta wozów na Szlaku Santa Fe

Wiosną 1829 roku major Bennett Riley z Armii USA otrzymał rozkaz wyruszenia z czterema kompaniami 6. Pułku Regularego Pichoty na Szlak Santa Fe, jako pierwsza wojskowa eskorta kiedykolwiek wysłana w celu ochrony karawan kupców jadących i wracających między Zachodnią Missouri a Santa Fe. Kapitan Philip St. George Cooke z Pułku Dragonów towarzyszył dowództwu i prowadził wierny dziennik podróży.

Major Bennett C. Riley

Oddział wyruszył z Fort Leavenworth, który wówczas nazywano kantonem i 5 czerwca Riley przekroczył rzekę Missouri.
Po pięciu dniach marszu dotarli do Round Grove, gdzie karawana otrzymała rozkaz spotkania się i oczekiwania na eskortę. Liczba handlarzy wynosiła około siedemdziesięciu dziewięciu mężczyzn, a ich konwój składał się z 38 wozów ciągniętych przez muły i konie. Przy średniej prędkości 14 mil dziennie, kolejne pięć dni marszu doprowadziło ich do Council Grove.

Stamtąd oddział dotarł do celu - Wyspy Chouteau położonej na rzece Arkansas, która znajdowała się wówczas na granicy między USA a Nowym Meksykiem, około połowy lipca. Nasze rozkazy brzmiały: nie maszeruj dalej na terytorium Meksyku, a jako zabezpieczenie handlu utworzono prom do środkowego koryta rzeki.
Oddział oczekiwał na powrót karawany do początków października.

Frachtowce karawany wozów Szlaku Santa Fe

14 października ponownie wyruszyli w drogę powrotną. Niedługo potem zobaczyliśmy dym unoszący się nad odległymi wzgórzami; najwyraźniej były to sygnały wskazujące różnym grupom Indian nasz marsz. W marszu stale uczestniczyły wielkie stada Bizonów. Czasami setka lub dwie - fragment z tłumu - zbliżały się na dwieście lub trzysta jardów do kolumny i groziły szarżą, która okazałaby się katastrofalna dla mułów i ich woźniców. 8 listopada wkroczyli spowrotem do Fortu Leavenworth.
Karawana wozów wraz z eskortą była wielokrotnie atakowana przez Indian.

Indiański sygnał dymny

Pierwsza Wyprawa Dragonów z 1834 r.

Pierwszy formalny kontakt przedstawicieli rządu USA z Indianami Wielkich Równin miał miejsce w trakcie tzw. "Pierwszej Wyprawy Dragonów z 1834 r." (znana również jako Wyprawa Dodge-Leavenwortha), która była misją badawczą Armii USA na południowo-zachodnich Wielkich Równinach, Stanów Zjednoczonych.

Był to pierwszy oficjalny kontakt między Rządem USA, a Indianami z Wielkich Równin Południowych.

21 lipca 1834 roku pułkownik Dodge i pozostali mężczyźni dotarli do Wioski Indian Plemienia Wichita w Devils Canyon. Jeden z mężczyzn z plemienia Wichita był ojcem kobiety podróżującej z wyprawą. Spotkanie zaowocowało ułatwieniem negocjacji Dodge z plemieniem następnego dnia, podczas których Dodge zaprosił plemię do wysłania przedstawicieli do Waszyngtonu. Wywalczył również uwolnienie białego chłopca, którego Wichita pojmali poprzedniej wiosny.

Dodge spotkał się także z kilkoma Kiowa, którzy przybyli z kilkoma Komanczami. Inna kobieta podróżująca z grupą Leavenworth-Dodge była Kiową, która została porwana przez Osagów w 1833 roku. Dodge zwrócił ją jej plemieniu, zyskując ich przyjaźń. Namawiał trzy plemiona, aby unikały ataków na białych i wschodnich Indian. Kilka dni później główna część ekspedycji wyruszyła do Fort Gibson, dokąd dotarli 15 sierpnia 1834 roku.

Druga Wyprawa Dragonów z 1835 r.

Jej zadaniem było nawiązanie przyjaznego kontaktu z plemionami indiańskimi zamieszkującymi tereny Centralnych Wielkich Równin aż do Gór Skalistych, aż do granicy z Meksykiem na zachodzie

Podróżując najpierw w górę rzeki Platte, nawiązali kontakt z plemionami Otoe, Omaha, Pawnee i Arikara

Kontynuując podróż na południe wzdłuż Przedniego pasma Gór Skalistych (Front_Range), dotarli do Fortu Old Bent's Fort 6 sierpnia.

W Old Bent's Fort wyprawa odbyła narady z Arapahe, Cheyenne, Black Feet, Gros Ventres i innymi.

Następstwa Wypraw

Zobacz: Traktat Camp Holmes z 1835 r.

Pułkownik Henry Dodge, który spotkał się z kilkoma plemionami południowych równin przy północnym rozwidleniu rzeki Red River, przekonał ich do wysłania delegatów do Fort Gibson na negocjacje.

W maju 1835 roku dragoni pod dowództwem majora Richarda B. Masona wymaszerowali na zachód z Fort Gibson, aby skontaktować się z Plemionami Indian Wielkich Równin i zaproponować rozmowy.

W rezultacie w 1835 r. plemiona zawarły pierwsze Traktaty z rządem USA w Camp Holmes w Oklahomie.
Podobne porozumienie osiągnięto z Kiowa, Plains (Kiowa) Apacze i Tawakoni (Wichita) w Fort Gibson w 1837 r.

Pierwszy Traktat z Fort Laramie (1851)

Zobacz: Pierwszy Traktat z Fort Laramie (1851)

Chociaż wielu europejskich i europejsko-amerykańskich migrantów do zachodniej Ameryki Północnej przeszło wcześniej przez Wielkie Równiny Szlakiem Oregonu i Szlakiem Santa Fe, to Kalifornijska gorączka złota (1848-1855), która rozpoczęła się w 1848 r., znacznie zwiększyła ruch.

Rząd USA podjął negocjacje z Plemionami Wielkich Równin zamieszkującymi obszary między rzekami Arkansas i Missouri w celu zapobieżenia konfliktowi i zapewnienia migrantom ochrony prawa drogi.
Pokój na Szlaku Oregon Trail został ustanowiony na mocy tzw. Pierwszego Traktatu z Fort Laramie (1851) podpisanego w 1851 r. między USA, a Indianami Wielkich Równin i Indianami z północy Góry Skalistych.

Traktat zezwalał osadnikom na przechodzenie, budowanie dróg i stacjonowanie wojsk wzdłuż Szlaku Oregon Trail.

Pierwsze walki Czejenów z USA

Zobacz: Bitwa pod Solomon's Fork (1857)

Pierwsza większa, choć bardzo mało znana, potyczka Indian Plemienia Czejenów z Armią USA miała miejsce 9 lipca 1857 roku nad Solomon Fork na Rzece Smoky Hill w północno-centralnym Terytorium Kansas, w pobliżu dzisiejszego Penokee na historycznym Szlaku Smoky Hill Trail

Ekspedycja karna dowodzona przez pułkownika Edwina "Bulla" Sumnera ścigała Czejenów od maja w odwecie za ataki na karawany emigrantów.
Część sił Sumnera w końcu odkryła dużą grupę wojenną Czejenów czekającą na nich na północnym brzegu rzeki. Kawaleria zaatakowała i rozgromiła Czejenów, rozpraszając ich w wielu kierunkach, zabijając kilku walczących po każdej stronie.
Armia kontynuowała pościg za tymi rozbitymi grupami od 29 lipca do 18 sierpnia.

Tak zwana "Kampania Czejenów z 1857 roku" to historyczne relacje z Pierwszej prawdziwej kampanii przeciwko Indianom z Wielkich Równin - znanej jako Bitwa nad Solomon Fork.
To mało znane starcie miało miejsce w północno-zachodnim Kansas, w pobliżu dzisiejszego Penokee, w hrabstwie Graham w stanie Kansas

Gorączka Złota Pike's Peak Gold Rush

Zobacz szerzej: Gorączka złota Pike's Peak Gold Rush (1858)

Gorączka Złota znana jako Pike Peak Gold Rush z 1859 roku wprowadziła znaczną ilość białej ludności do Front Range (Wschodniego Pasma) Gór Skalistych, wspieranych przez Szlaki handlowe i osadnicze, które przecinały centralne Great Plains (Wielkie Równiny).

Począwszy od 1859 roku, wraz z Gorączką złota w Kolorado, europejsko-amerykańscy osadnicy przenieśli się na ziemie zarezerwowane dla Plemienia Czejenów i innych Indian z Wielkich Równin.
Ilość podróżujących znacznie wzrosła wzdłuż Szlaku Emigrant Trail wzdłuż South Platte River, a niektórzy emigranci zatrzymali się tu przed udaniem się do Kalifornii.

Przez kilka lat panował pokój między osadnikami a Indianami.
Jedyne konflikty były związane z endemiczną wojną między Czejenami i Arapaho na Wielkich Równinach i Plemieniem Ute w górach.

Kolejne próby zawarcia pokoju z indianami

Negocjacje USA z Wodzem Black Kettle i innymi Wodzami Cheyenne na rzecz pokoju zaowocowały Traktatem z Fort Wise (1861): ustanowiono mały rezerwat dla Cheyenne w południowo-wschodnim Kolorado w zamian za terytorium uzgodnione w Traktacie Fort Laramie z 1851 roku.

Wielu Czejenów nie podpisało traktatu, a oni nadal żyli i polowali na swoich tradycyjnych terenach w Smokey Hill i basenach rzek republikańskich, między Arkansas a South Platte, gdzie było mnóstwo Bizonów.

Tępy nóż (Dull Knife) [Morning Star] ( Cheyenne : Vóóhéhéve lub Lakota (Siuksowie) : Tamílapéšni ), wódz Północnego Cheyenne w Bitwie pod Little Bighorn (1876)

Wysiłki zmierzające do zawarcia szerszego pokoju trwały, ale wiosną 1864 r. John Evans , gubernator Terytorium Kolorado, i John Chivington, dowódca Colorado Volunteers, obywatelskiej milicji, rozpoczęli serię ataków na Indian biwakujących lub polujących na równinach, które zakończyło się tzw. Masakrą w Sand Creek (1864) i dalszym zaostrzeniem konfliktów.

Dalsze niepokoje na granicy z Indianami

Postępujące osadnictwo po uchwaleniu Homestead Act z 1862 r. i rozwijające się Transkontynentalne linie kolejowe po Wojnie secesyjnej jeszcze bardziej zdestabilizowały sytuację, stawiając białych osadników w bezpośredniej konkurencji o ziemię i zasoby Great Plains (Wielkie Równiny) i Gór Skalistych na zachodzie

Kolejne czynniki dotyczyły odkrycia złota w Montanie podczas Montana Gold Rush z lat 1862-1863 i otwarcie Szlaku Bozemana, co doprowadziło do Wojny Czerwonej Chmury (1866-1868), , a później także do Wielkiej Wojny Siuksów w latach 1876-1877 w wyniku odkrycia złota w Black Hills (Góry Czarne) i Gorączki złota w latach 1875-1878.

Górnicy, ranczerzy i osadnicy rozprzestrzenili się na równinę, co doprowadziło do narastających konfliktów z populacją Indian na Zachodzie. (Zobacz: Amerykański "Dziki Zachód").
Wiele plemion walczyło z amerykańskimi osadnikami w tym czy innym czasie, począwszy od Plemienia Ute z Wielkiej Kotliny (Great_Basin) po Plemię Nez Perce w Stanie Idaho.

Bitwy, posterunki armii i ogólna lokalizacja Plemion na amerykańskim Zachodzie (kliknij aby powiekszyć)

Początek Wojen z Siuksami

Zobacz szerzej: Wojny Siuksów z USA (1854-1891)

Lecz Siuksowie z północnych Wielkich Równin i Apacze z południowego zachodu prowadzili najbardziej agresywną wojnę, prowadzoną przez zdecydowanych, wojowniczych przywódców, takich jak Czerwona Chmura i Szalony Koń.

Siuksowie byli stosunkowo nowymi przybyszami na Wielkich Równinach, ponieważ poprzednio byli osiadłymi rolnikami w regionie Wielkich Jezior. Ruszyli na zachód, wypierając inne Plemiona indiańskie i stając się przerażającymi wojownikami.

Apacze uzupełniali swoją gospodarkę, napadając również na na inne Plemiona i praktykowali wojnę, aby pomścić śmierć krewnego.

Podczas Amerykańskiej wojny secesyjnej regularne jednostki armii zostały wycofane z terenów Pogranicza, aby walczyć na wschodzie. Zostały zastąpione przez ochotniczą piechotę i kawalerię powołaną przez stany Kalifornia i Oregon, przez zachodnie rządy terytorialne lub lokalne milicje.
Te jednostki Walczyły z Indianami i utrzymywały otwartą komunikację ze wschodem, utrzymując zachód dla Unii i pokonując próbę zdobycia Terytorium Nowego Meksyku przez Konfederatów.

Po zakończeniu w 1865 r. Wojny secesyjnej, polityka narodowa USA wzywała wszystkich Indian do Asymilacji z amerykańską populacją jako obywateli lub do pokojowego życia w rezerwatach.
Najazdy i Wojny między plemionami były niedozwolone, a uzbrojone bandy Indian z rezerwatów były zagrożone odpowiedzialnością Armii USA za ich łapanie i odsyłanie.Temu celowi służyło także zakładanie przez Armię nowych Osad, placóweki i fortów, wzdluż istniejących Szlaków Szlaków ekspansji osadniczej na zachód, które ingerowały w tradycyjne tereny Indian, wywołując liczne konflikty o charakterze zbrojnym, potycek i wojen, jak np. cytowana powyżej Wojny Czerwonej Chmury (1866-1868), zwana także "Wojną o Szlak Bozemana"

Bitwa Wagon Box Fight (1867), niedaleko Fortu Phil Kearny, podczas Wojny Czerwonej Chmury (1866-1868)

Dalsze konflikty

Podjęto próbę rozwiązania konfliktów poprzez negocjowanie Traktatu z Fort Wise (1861), który ustanowił rezerwat w południowo-wschodnim Kolorado, ale traktat nie został zaakceptowana przez wszystkich wędrujących wojowników, szczególnie Psich Żołnierzy Czejenów.

Na początku lat 60. XIX wieku napięcia wzrosły i osiągnęły punkt kulminacyjny w Wojnie w Kolorado (1864-1865) i Masakrze w Sand Creek (1864), gdzie ochotnicy z Kolorado napadli na spokojną wioskę Czejenów, zabijając kobiety i dzieci , co przygotowało grunt pod dalszy konflikt.

Pokojowe stosunki między osadnikami a Indianami z równin Kolorado i Kansas były wiernie utrzymywane przez wiele plemion, ale wśród osadników z Kolorado rosło nastawienie do usunięcia Indian.

Okrucieństwo ataków na ludność cywilną podczas Wojny w Dakocie (1862), (w której Wojownicy Dakotów, zbiorczo znanymi jako Santee Siuks zostali pokonani) przyczyniło się do tych nastrojów, podobnie jak następne walki i kilka poważnych incydentów, które miały miejsce w dolinie Platte i na terenach na wschód od Denver.

Wojna w Dakocie (1862)

Główny artykuł: Wojna w Dakocie (1862)

Wojna w Dakocie 1862r. (w starszych autorytetach i popularnych tekstach częściej nazywana Powstaniem Siuksów z 1862 r.) była pierwszym poważnym zbrojnym starciem między USA a Siuksami (Dakota).

Po sześciu tygodniach walk w Minnesocie, dowodzonych głównie przez wodza Taoyatedutę (Mała Wrona; Little Crow), zapisy jednoznacznie wskazują, że w konflikcie zginęło ponad 500 amerykańskich żołnierzy i osadników, choć znacznie więcej mogło zginąć podczas małych rajdów lub po schwytaniu.
Liczba zabitych Siuksów w powstaniu jest w większości nieudokumentowana.

Po wojnie 303 wojowników Siuksów zostało skazanych za morderstwo i gwałt przez amerykańskie trybunały wojskowe i skazanych na śmierć.
Większość wyroków śmierci została złagodzona przez prezydenta Lincolna, ale 26 grudnia 1862 r. w Mankato w stanie Minnesota, 38 mężczyzn z Dakota Sioux zostało powieszony w miejscu, które do dziś jest największą masową egzekucją w historii USA.

Po wypędzeniu Dakoty niektórzy uciekinierzy i wojownicy udali się na ziemie Lakota w obecnej Dakocie Północnej .
Bitwy trwały między pułkami Minnesoty i połączone siły Szczepów Lakota i Dakota do 1864 roku, gdy Pułkownik Henry Sibley ścigał Siuksów na terytorium Dakoty, a kontynuował tę operację Generał Alfred Sully w 1865 roku.

Osadnicy uciekający przed wojną w Dakocie z 1862 r.

Konsekwencje - ciągły konflikt USA z Siuksami

Zobacz: Operacje Sibley'a w Dakocie (1863) i Wyprawa Sully'ego w Dakocie (1864)

Po wypędzeniu Siuksów, niektórzy uchodźcy i mężczyźni ze Szczepu Dakota przedostali się na ziemie Lakota. Bitwy między siłami Departamentu Północno-Zachodniego, a połączonymi siłami Lakota i Dakotów trwały przez cały 1864 rok.

Podczas Operacji przeciwko Siouxom w Północnej Dakocie w 1863 roku, pułkownik Sibley z 2000 ludzi ścigał Dakotów na terytorium Dakoty.
Armia Sibleya pokonała Lakota i Dakotów w czterech głównych bitwach: Bitwie pod Big Mound (1863) 24 lipca 1863 roku; Bitwie pod Dead Buffalo Lake (1863) 26 lipca 1863 roku; Bitwie pod Stony Lake (1863) 28 lipca 1863 roku; i Bitwa pod Whitestone Hill (1863) 3 września 1863.

Dakota wycofali się dalej, ale w 1864 roku zmierzyli się z północno-zachodnią ekspedycją indiańską Sully'ego.
Generał Alfred Sully poprowadził siły z okolic Fort Pierre w Dakocie Południowej i zdecydowanie pokonał Dakotów w Bitwie pod Killdeer Mountain (1864) 28 lipca 1864 roku i w Bitwie o Badlands (1864) 9 sierpnia 1864 roku. Ekspedycja Sully'ego z 1864 r. zepchnęła większość wrogich Siuksów na zachód od rzeki Missouri do ich ostatnich twierdz w Kraju Powder River i Black Hills (Góry Czarne). W następnym roku Północno-zachodnia ekspedycja indiańska Sully'ego z 1865 roku działała przeciwko Dakotom na terytorium Dakoty.
Stany Zjednoczone wysłały przeciwko Siuksom kolejną dużą armię w ramach Ekspedycji Powder River (1865), ale udało im się stawić opór - szczególnie że otrzymali pomoc od zaprzyjaźnionego Plemienia Cheyenne (Czejenów)

W ciągu kolejnych dwóch lat 1866-1868, wkroczenie osadników na ziemie Lakota wywołało kolejną Wojnę Red Cloud (Wojnę Czerwonej Chmury), tzw. Wojna o Szlak Bozemana (1866-1868), jedyną, która zakończyła się sukcesem Indian.

Sytuacja na Zachodzie przed okresem wielkich wojen z Indianami

Regularne oddziały armii USA zostały wycofane z terenów Zachodniego pogranicza do służby podczas wojny secesyjnej i zastąpione przez Ochotników z Kolorado , surowych ludzi, którzy często opowiadali się za eksterminacją Indian.

Dowodzili nimi John Chivington i George L. Shoup , którzy podążyli za przykładem Johna Evansa, gubernator terytorialny Kolorado.
Przyjęli politykę strzelania na oczach wszystkich napotkanych Indian, politykę, która w krótkim czasie wywołała powszechną wojnę na równinach Kolorado i Kansas - Wojnę w Kolorado (1864-1865).

Ataki zespołów Indian Wielkich Równin na pojedyncze zagrody na wschód od Denver, na pogłębianie osiedli w Stanie Kansas, a na stacjach linii kolejowych wzdłuż South Platte (np. Bitwa pod Mostem na South Patte 1865), oraz takich jak Atak na Julesburg (1865), i wzdłuż Smoky Hill Trail, spowodowało, że osadnicy w Kolorado i Kansas przyjęli morderczą postawę wobec Indian, wzywając do eksterminacji.

Podobnie okrucieństwo okazywane przez Ochotników z Kolorado podczas Masakry w Sand Creek (1864) spowodowało, że Indianie, zwłaszcza Dog Soldiers (Psi Żołnierze Czejenów), zaangażowali się w brutalną zemstę.

Wojna w Kolorado, Masakra w Sand Creek i wojna Siuksów z 1865 roku

Główne artykuły: Wojna w Kolorado (1864-1865), Masakra Sand Creek (1864) i Wyprawa nad Rzekę Powder [Powder River Expedition] (1865)

29 listopada 1864 r. milicja z terytorium Kolorado odpowiedziała na serię Indiańskich ataków na białe osady, atakując obóz Czejenów i Arapaho na Sand Creek w południowo-wschodnim Kolorado, z rozkazem nie brania jeńców.
Milicja zabiła około 200 Indian, z których dwie trzecie stanowiły kobiety i dzieci , zabierając skalpy i inne makabryczne trofea bitewne.

Po masakrze ocaleni dołączyli do obozów Czejenów na Smokey Hill i Republican Rivers.
Palili fajkę wojenną i przekazywali ją z obozu do obozu pośród obozujących w okolicy Siuksów, Czejenów i Arapaho, a także zaplanowali atak na stację sceniczną i Fort w Julesburgu (późniejszy Camp Rankin i Fort Sedgwick), który przeprowadzili w styczniu 1865 r. w Bitwie pod Julesburgiem (1865).

Po tym ataku nastąpiły liczne naloty wzdłuż Rzeki South Plate zarówno na wschód, jak i na zachód od Julesburga, a drugi najazd na Julesburg na początku lutego. Większość Indian przeniosła się następnie na północ do Nebraski w drodze do Black Hills (Gór Czarnych) i Kraju Powder River.

Mochi , południowa Czejenka w obozie Wodza Black Kettle, została wojowniczką po swoich doświadczeniach w Masakrze w Sand Creek (1864)

Wiosną 1865 r. na Szlaku Oregon Trail w Nebrasce kontynuowano naloty.
Indianie najechali Szlak Oregoński wzdłuż rzeki North Platte i zaatakowali wojska stacjonujące przy moście przez North Platte w Casper w stanie Wyoming w Bitwie pod mostem Platte (1865) .

Kampania Generała Hancocka

Zobacz: Incydent w Pawnee Fork (1867) i Wojna Hancocka 1867

Po Amerykńskiej wojnie domowej wszyscy Indianie zostali przydzieleni do rezerwatów, a rezerwaty znajdowały się pod kontrolą Departamentu Spraw Wewnętrznych.
Kontrola Wielkich Równin spadła podkontrolę Armii USA, Departamentu Missouri , teren administracyjny ponad milion mil2 obejmujący cały obszar między rzeką Missisipi i Gór Skalistych.

Gen. Dyw. Winfield Scott Hancock, który kierował departamentem od 1866 r., niewłaściwie prowadził kampanię, między innymi wydając decyzję o zaatakowaniu połączonego osiedla Siuksów i Czejenów, którzy przybyli na rozmowy pokojowe w Pawnee Fork .

Latem i jesienią 1867 roku, kontynuując swoje coroczne sezonowe wyprawy między rzekami Arkansas i Platte, w regionie, który był również ich najlepszym miejscem do polowań na Bizony, bandy Indian Siuksów, Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho przeprowadzały wyprawy na białych w zachodnich Wielkich Równinach w Kansas.
Ponadto, znaleźli zachętę w wojnie, którą wojsko toczyło specjalnie przeciwko ich klanom w 1867 roku, oraz w wspomnieniach takich okrucieństw, jak Masakra w Sand Creek (1864).
Wreszcie, ruch transkontynentalnej kolei na zachód rozciągnął się na cały Kansas, przynosząc ze sobą wiele stałych białych osad.

W latach 1867-1868 Cheyenne (Czejenowie) byli w rozłamie, a zwolennicy pokoju (być może większość) wycofali się na południe z Kansas, a młodsze, nieugięte społeczności wojowników kontynuowały najazdy.
Te ostatnie latem 1867 roku skutecznie uniknęły dużej wyprawy dowodzonej przez generała majora Winfielda S. Hancocka i w tym procesie zyskały sympatię Amerykanów na wschodzie, którzy poparli pokojowe negocjacje po tym, jak Hancock próbował zmusić Czejenów do poddania się i spalił ich opuszczone wioski, gdy tego nie zrobili.

W wyniku tego ataku Siuksowie i Czejenowie napadli na dyliżanse pocztowe, spalili stacje i zabili pracowników.
Zgwałcili również, zabili i porwali wielu osadników na pograniczu.

Generał Winfield Scott Hancock, bohater Unii z Bitwy pod Gettysburgiem, przybył do zachodniego Kansas w 1867 roku. Hancock nie miał doświadczenia w kontaktach z Indianami amerykańskimi, choć był pewien, że będzie w stanie ich opanować.

Wiosną 1867 roku, w odpowiedzi na ataki Dog Soldiers ("Psich Żołnierzy" Czejenów) na granicę, generał Winfield Hancock poprowadził 1400 żołnierzy w kampanii zastraszania.
Celem było zastraszenie Dog Soldiers, zaciekłej grupy wojowników składającej się głównie z Czejenów, ale także innych grup, w tym Arapaho i Lakotów.

Dog Soldiers napadali na Wielkie Równiny w odwecie za Masakrę w Sand Creek (1864).
W wyprawie Hancocka uczestniczył George Armstrong Custer i 7. Pułk Kawalerii.

Wyprawa Hancocka wyruszyła w kwietniu do zachodniego Kansas i od początku miała trudny początek.

W kwietniu 1867 roku Hancock przeniósł duże siły do Fort Larned i zażądał, aby przywódcy Indian spotkali się tam z nim. Chodziło o zastraszenie Indian pokazem siły. Edward W. Wynkoop, Agent ds. Indian dla Południowych Czejenów i Arapaho, ostrzegł go, że Indianie uznają to za akt agresji i że nie jest to właściwe dla negocjacji pokojowych.
Hancock zignorował tę radę.

Rycina przedstawiająca wyprawę Hancocka, 2 kwietnia 1867 r. (z Harper's Weekly)

Incydent w Pawnee Fork

Zobacz: Incydent w Pawnee Fork (1867)

12 kwietnia Hancock spotkał się z kilkoma Wodzami Czejenów w Forcie Larned.
Ponieważ Hancock nie mógł prawnie zawierać traktatów z plemionami, starał się ich zastraszyć, aby przyłączyli się do interesów USA.

Wspólny obóz Południowych Czejenów i Siuksów ze Szczepu Oglala został założony trzydzieści mil dalej w Pawnee Fork (nad Pawnee River).
Tylko garstka Indian weszła do fortu na rozmowy z Hacockiem, w tym Tall Bull, ówczesny przywódca Czejeńskich Psich Żołnierzy.

Hancock zagroził im wojną, jeśli nie zgodzą się na jego warunki, ale odpowiedzieli, wracając do obozu.
Rozgniewany, że wielu przywódców Indian nie spotkało się z nim, Hancock oświadczył, że jeśli Indianie nie przyjdą do niego, on pójdzie do nich i przygotował się do przeniesienia wszystkich swoich sił do Ataku na Pawnee Fork (Incydent w Pawnee Fork (1867)).

Agenci Indian ponownie ostrzegli go, że zostanie to odebrane jako agresja.
Indianie próbowali powstrzymać Hancocka przed zbliżaniem się do obozu, podpalając prerię, ale im się to nie udało.

Hancock nakazał zdobycie obozu 12 kwietnia 1667 r, ale po wejściu okazało się, że jest opuszczony. Indianie, obawiając się powtórki Masakry Sand Creek (1864), już odeszli i rozproszyli się.
Hancock czekał trzy dni, a następnie nakazał spalenie obozu, pomimo ostrzeżeń agentów indiańskich, że to uczyni wojnę pewną.

Wojna Hancocka

Zobacz: Wojna Hancocka 1867

Hancock rozkazał George Armstrongowi Custerowi, aby poprowadził 7. Pułk Kawalerii w pościg. Była to pierwsza akcja Custera w wojnach z Indianami. Nie była zbyt udana, rozproszonych Indian trudno było śledzić, a gdy Custer 19 kwietnia zatrzymał się w Fort Hays po paszę dla swoich koni, okazało się, że jej nie ma i utknął tam.
Okazało się, że Fort Hays jest jałowy i nie zapewniał zbyt wiele głodnym żołnierzom. Dezercja zaczęła się pojawiać w kwietniu. Do końca miesiąca 65 ludzi zdezerterowało z 7. Pułku Kawalerii

Dla sił generała Hancocka jego wyprawa wydawała się skazana na porażkę od samego początku. Walka z wrogiem, którego słabo rozumieli, w regionie, którego nie znali, zmierzenie się z Psimi Żołnierzami okazało się zniechęcającym zadaniem.

Po Zniszczeniu wioski Cheyenne, generał Hancock wysłał swoją ekspedycję, bez 7. Pułku Kawalerii, do Fort Dodge w stanie Kansas. Tam 23 kwietnia próbował naradzić się z Wodzami Kiowa, Kicking Birdem i Stumbling Bearem.

Obaj wyrazili chęć spotkania się z Hancockiem ze względu na bliską odległość do Fort Dodge i pobliskiej rzeki Arkansas. Tymczasem wielu Cheyenne, którzy uciekli przed wyprawą Hancocka, uciekło na południe od Arkansas Rover.

Obaj wodzowie Kiowa wyrazili zainteresowanie utrzymaniem pokojowych stosunków i pozostaniem we wsiach na południe od rzeki Arkansas - obejmujących południowo-zachodni Kansas i zachodnią Oklahomę. Spotkanie Hancocka miało na celu wykorzystanie Plemion Kiowa i Apaczów jako sojuszników, podczas gdy winę zrzucono na Cheyenne.

23 kwietnia Hancock otrzymał również wiadomość o kradzieży 11 mułów ze stacji w Cimarron Crossing.
Hancock początkowo obwinił Indian Cheyenne za incydent, ale nie udało się zebrać żadnych bezpośrednich dowodów wskazujących na to, że to oni dokonali kradzieży. W raporcie z maja sam Hancock przyznał, że nie ma dowodów potwierdzających, że to Cheyenne ukradli muły.
Hancock miał pozostać w Fort Dodge jeszcze przez kilka dni, rozważając swój następny ruch, jednocześnie kontynuując naradę z Wodzami Plemion Kiowa i Arapaho.

Wieść o zniszczeniu wioski szybko rozeszła się wśród plemion.

Bitwy szalały w całym Kansas: Bitwa pod Fort Dodge (1868), 12 czerwca; Bitwa pod Fort Wallace, 21-22 czerwca; Baca's Wagon Train, 22 czerwca; Bitwa pod Pond Creek Station i Bitwa pod Black Butte Creek, 26 czerwca; Masakra Kiddera, 2 lipca; Bitwa pod Saline River, 1-2 sierpnia; i Bitwa pod Prairie Dog Creek (Beaver Creek Battle), 21-22 sierpnia.

Wzrosła również liczba najazdów na Szlak osadniczy Santa Fe Trail

Bitwa pod Prairie Dog Creek [Beaver Creek Battle] (21 sierpnia 1867), zakończyła w tym roku ofensywne operacje armii na granicy Stanu Kansas.

Następstwa Wojny Hancocka

Wraz ze wzrostem kosztów wojny rząd USA szukał alternatyw.
Pod koniec lata Hancock został przeniesiony do innego dowództwa i zastąpiony przez Generała Philipa Sheridana.
Fort Larned, gdzie dyplomacja zaczęła się rozpadać tej wiosny, odegrał znaczącą rolę w zakończeniu sezonu wojennego w październiku 1867 r., wspierając negocjacje w sprawie Traktatu Medicine Lodge (1867).

W sierpniu 1868 roku generał Philip Sheridan zastąpił Hancocka na stanowisku dowódcy Departamentu Missouri i został poproszony przez pełniącego obowiązki gubernatora Kolorado Franka Halla o pomoc po tym, jak 79 osadników zostało zabitych w powtarzających się atakach na farmy, rancza, stacje pośrednie i szlaki turystyczne. Główny wysiłek Sheridana miał zostać podjęty na południe od Arkansas podczas zimowej kampanii na Terytorium Indian (dzisiejsza Oklahoma), ale pozostał aktywny w Kansas podczas cieplejszej pogody, patrolując Arkansas z 7. Pułkiem Kawalerii i obszar między rzekami Republican i Smoky Hill z 10. Pułkiem Kawalerii, co w rezultacie doprowadziło do Bitwy o Wyspę Beecher (1868) w Kolorado i dalszych konfliktów.

Wojna Czerwonej Chmury (1866-1868) i Traktat z Fort Laramie (1868)

Wojna Czerwonej Chmury

Główny artykuł: Wojna Czerwonej Chmury

Wojna Czerwonej Chmury (nazywana również Wojną o Szlak Bozemana lub Wojną rzeki Powder) była konfliktem zbrojnym pomiędzy koalicją ludów Lakota, Północnych Czejenów i Północnych Arapaho przeciwko USA i Crow (Absaroka), który miał miejsce na terytoriach Wyoming i Montany w latach 1866-1868.

Wojna toczyła się o kontrolę nad zachodnią częścią Kraju Powder River w obecnym północno-środkowym Wyoming

W 1863 roku Amerykanie pochodzenia europejskiego wytyczyli Szlak Bozemana przez serce tradycyjnego terytorium Czejenów, Arapaho i Lakota.

Była to najkrótsza i najłatwiejsza trasa z Fort Laramie i Szlaku Oregon Trail do pól złota w Montanie

W latach 1864-1866 szlakiem przemierzało około 3500 górników, osadników-emigrantów i innych, którzy rywalizowali z Indianami o kurczące się zasoby w pobliżu szlaku.

Stany Zjednoczone nazwały wojnę na cześć Red Cloud (Czerwona Chmura), wybitnego Wodza Oglala Siuksów Lakota sprzymierzonego z Czejenami i Arapaho.

Czerwona Chmura ok 1900

Armia USA zbudowała forty w odpowiedzi na ataki na cywilnych podróżnych, korzystając z prawa traktatowego do "ustalania dróg, wojska i innych posterunków". Wszystkie trzy forty znajdowały się na terytorium Indian z Plemienia Crow (Absaroka) w 1851 roku i zostały zaakceptowane przez tych Indian. Crow (Absaroka) uważali, że najlepiej chronią swoje interesy, współpracując z armią USA.

Wojna Czerwonej Chmury składała się głównie z ciągłych, niewielkich najazdów Indian i ataków na żołnierzy i cywilów w trzech fortach w kraju Powder River, co wyniszczało te garnizony. Największa akcja wojny, Walka Fettermana (1866) (w której zginęło 81 ludzi po stronie USA), była najgorszą klęską militarną poniesioną przez USA na Wielkich Równinach aż do Bitwy pod Little Bighorn (1876) w Rezerwacie Indian Crow dziesięć lat później. "... najbardziej dramatyczne bitwy między armią a Dakotami [w latach 60. i 70. XIX wieku] miały miejsce na ziemiach, które Indianie ci zabrali innym plemionom od 1851 roku".

Po zawarciu pokoju na mocy Traktatu z Fort Laramie w 1868 r. Lakota i ich sojusznicy odnieśli zwycięstwo. Uzyskali prawną kontrolę nad zachodnim krajem Powder River, zburzyli forty i na stałe zamknęli Szlak Bozemana.

Bitwa Wagon Box Fight (1867), niedaleko Fort Phil Kearny, podczas Wojny Czerwonej Chmury (1866-1868)

Traktat z Fort Laramie 1868

Główny artykuł: Traktat z Fort Laramie (1868)

Traktat z Fort Laramie 1868 (znany również jako Traktat Siuksów z 1868 r.) - - porozumienie między USA, a Plemionami Siuksów Grupy Oglala, Miniconjou, ze Szczepu Lakota, Yanktonai ze Szczepu Dakota (Sante) oraz Plemieniem Arapaho, zawarte po niepowodzeniu Pierwszego traktatu z Fort Laramie (1851) podpisanego w 1851 r.

Traktat podzielony jest na 17 artykułów. Ustanowił Wielki Rezerwat Siouxów, w tym własność Black Hills (Góry Czarne) i wyznaczył dodatkowe ziemie jako "nieprzekazane terytorium indiańskie" na obszarach Dakoty Południowej, Wyoming, Nebraski i prawdopodobnie Montany

Ustanowił, że rząd USA będzie miał prawo karać nie tylko białych osadników, którzy popełnili przestępstwa przeciwko plemionom, ale także członków plemienia, którzy popełnili przestępstwa i mieli zostać przekazani rządowi, zamiast stawiać się przed sądami plemiennymi. Przewidywał, że rząd porzuci forty wzdłuż Szlaku Bozemana i zawierał szereg postanowień mających na celu zachęcenie do przejścia na rolnictwo i przybliżenie plemion "do białego człowieka". Traktat chronił określone prawa stron trzecich niebiorących udziału w negocjacjach i skutecznie zakończył Wojnę Czerwonej Chmury (1866-1868). Postanowienie to nie obejmowało Plemię Ponca, którzy nie byli stroną traktatu i nie mieli możliwości wniesienia sprzeciwu, gdy amerykańscy negocjatorzy traktatu "nieumyślnie" złamali odrębny traktat z Ponca, bezprawnie sprzedając całość rezerwatu Ponca przez Lakota, zgodnie z artykułem II tego traktatu.

Stany Zjednoczone nigdy nie interweniowały, aby zwrócić ziemie Ponca. Zamiast tego Lakota rościli sobie prawa do ziemi Ponca jako swojej własności i zaczęli atakować i żądać daniny od Ponca aż do 1876 roku, kiedy to prezydent USA Ulysses S. Grant postanowił rozwiązać sytuację, jednostronnie nakazując przesiedlenie Ponca na Terytorium Indiańskie (siłą w następnym roku i doprowadziło do śmierci ponad 200 osób.

Traktat został wynegocjowany przez członków wyznaczonej przez rząd Indian Peace Commission i podpisany między kwietniem a listopadem 1868 r. w pobliżu Fort Laramie, na Terytorium Wyoming , a ostatnimi sygnatariuszami byli sam Red Cloud (Czerona Chmura) i towarzyszący mu ludzie. Animozje wokół porozumienia szybko się nasiliły, w 1876 r. ponownie Wybuchła otwarta wojna (Wielka Wojna Siuksów w latach 1876-1877), a w 1877 r. rząd USA jednostronnie zaanektował chronione na mocy traktatu ziemie tubylcze.

Kampanie Sheridana, znana także jako Kampania przeciw Komanczom

Główne artykuły: Bitwa nad Rzeką Washita 1868, Marias Massacre (1870) i Kampania przeciw Komanczom (1867-1875)

Philip Sheridan był wojskowym gubernatorem Luizjany i Teksasu w 1866 roku, ale prezydent Johnson usunął go z tego stanowiska, twierdząc, że rządzi obszarem z absolutną tyranią i niesubordynacją. Wkrótce potem Generał Hancock został usunięty ze stanowiska szefa Departamentu Missouri, a Sheridan zastąpił go w sierpniu 1867 r. Rozkazano mu spacyfikować równiny i przejąć kontrolę nad Indianami, i natychmiast wezwał generała Custera z powrotem do dowództwa 7. Pułku Kawalerii ; Hancock go zawiesił.

Departament Missouri był w kiepskim stanie po przybyciu Sheridana.
Komisarze rządowi podpisali Traktatu Pokojowy Medicine Lodge (1867) w październiku 1867 r. z Komanczami , Kiowa , Plains (Kiowa) Apache, Czejenami i Arapaho, który oferował im rezerwat do życia wraz z żywnością i zaopatrzeniem , ale Kongresowi nie udało się go przyjąć.

Obiecane dostawy od rządu nie docierały do Indian i zaczęli głodować, w liczbie około 6000. Sheridan miał wtedy tylko 2600 ludzi do kontrolowania ich i obrony przed wszelkimi najazdami lub atakami, a tylko 1200 jego ludzi było konnych. Ci ludzie również mieli niedostatek zaopatrzenia i stacjonowali w fortach, które były w złym stanie. Były to również w większości niesprawdzone jednostki, które zastąpiły emerytowanych weteranów z wojny secesyjnej.

Sheridan próbował poprawić warunki placówki wojskowej i Indian na równinach poprzez strategię pokojową.
Na początku jego dowództwa członkowie Czejenów i Arapaho podążali za nim w jego podróżach z Fort Larned do Fort Dodge, gdzie rozmawiał z nimi. Przynieśli mu swoje problemy i wyjaśnili, że obiecane dostawy nie są dostarczane.
W odpowiedzi Sheridan dał im hojny zapas racji żywnościowych.

Niedługo potem Osady w Dolinie Saline zostały zaatakowane , po czym nastąpiły inne brutalne najazdy i porwania w regionie.
Sheridan chciał odpowiedzieć siłą, ale ograniczała go polityka pokojowa rządu i brak dobrze zaopatrzonych oddziałów konnych. Nie mógł rozmieścić oficjalnych jednostek wojskowych, więc zlecił grupę 47 strzelców z pogranicza i strzelców wyborowych zwanych Avengersami Salomona . Badali naloty w pobliżu Arickaree Creek i zostali zaatakowani przez Indian 17 września 1868 roku. Avengersi byli oblegani przez osiem dni przez około 700 indyjskich wojowników, ale udało im się ich powstrzymać, dopóki nie przybyły jednostki wojskowe. Avengers stracili sześciu mężczyzn, a kolejnych 15 zostało rannych. Sherman w końcu udzielił Sheridanowi upoważnienia do zdecydowanej reakcji na te groźby.

Karykatura z Harper's Weekly z 21 grudnia 1878 przedstawia generała Philipa Sheridana i sekretarza spraw wewnętrznych Carla Schurza

Sheridan uważał, że jego żołnierze nie będą w stanie ścigać koni Indian w miesiącach letnich, więc używał ich jako siły obronnej do końca września i października. Jego siły były lepiej odżywione i ubrane niż Indianie i mogły rozpocząć kampanię w miesiącach zimowych.

Jego zimowa kampania w 1868 roku rozpoczęła się od 19. Ochotników Kansas z 7. Kawalerii Custera, wraz z pięcioma batalionami piechoty pod dowództwem majora Johna H. Page'a, które wyruszyły z Fort Dodge 5 listopada. Kilka dni później siły przeniosły się z Fort Bascom do Fort. Cobb składający się z jednostek 5 Pułku Kawalerii i dwóch kompanii piechoty, gdzie spotkały się z jednostkami z 3 Pułku Kawaleriiwyjazd z Fort Lyon. Sheridan wyreżyserował miesiąc otwarcia kampanii z Camp Supply . Jednostki z 5. i 3. Pułku Kawalerii spotkały się w Fort Cobb bez śladu 19. Pułku Kansas, ale miały przewagę nad grupą Indian w pobliżu, a Custer poprowadził za nimi siły.

Amerykańska kawaleria atakuje indiańską wioskę

Siły Custera zaatakowały Indian Czejenów Wodza Black Kettle w Bitwie nad Rzeką Washita 1868, a około 100 Indian zostało zabitych, a 50 wziętych do niewoli. Custer stracił 21 zabitych i 13 rannych, a jednostka zaginęła pod dowództwem majora Elliotta. Custer zastrzelił 675 kucyków, które miały kluczowe znaczenie dla przetrwania Indian na równinach. Natychmiast po bitwie Sheridan spotkał się z reakcją polityków z Waszyngtonu, którzy bronili Black Kettle jako kochającego pokój Indianina. Rozpoczęło to kontrowersje, czy wydarzenie to najlepiej określić jako zwycięstwo militarne, czy jako masakrę, dyskusję, która trwa wśród historyków do dziś.

Podążając za Rzekę Washita, Sheridan nadzorował remont 19. Pułku Kansas i osobiście poprowadził ich w dół rzeki Washita w kierunku Gór Wichita. Spotkał się z Custerem nad rzeką Washita i szukali zaginionego oddziału majora Elliotta. Znaleźli ciała zaginionego oddziału oraz ciała pani Blynn i jej dziecka, które zostały zabrane przez Indian poprzedniego lata w pobliżu Fortu Lyon. Klęska pod Washita przestraszyła wiele plemion, a Sheridan zdołał w grudniu zgarnąć większość ludzi Kiowa i Comanche w Fort Cobb i przenieść ich do rezerwatów. Rozpoczął negocjacje z Chief Little Robe of Cheyennes i Yellow Bear o życie w rezerwatach. Sheridan rozpoczął wówczas budowę Camp Sill, zwanego później Fort Sill, nazwany na cześć generała Silla, który zginął w Stone River .

Sheridan został wezwany z powrotem do Waszyngtonu po wyborze prezydenta Granta . Został poinformowany o awansie na generała porucznika armii i przeniesiony z departamentu. Sheridan zaprotestował i pozwolono mu pozostać w Missouri w randze generała porucznika.

Ostatnie pozostałości Indiańskiego oporu pochodziły od żołnierzy Tall Bull Dog oraz elementów plemion Siuksów i Północnych Czejenów. 5. Pułk Kawalerii z Fort McPherson został wysłany do załatwienia sytuacji na Rzece Platte w Nebrasce.
W maju obie siły zderzyły się w Bitwie pod Summit Springs (1869) i Indianie byli usuwani z regionu.

To zakończyło Kampanię Sheridana, ponieważ Indianie zostali z powodzeniem usunięci z Platte i Arkansas, a większość indiańskich mieszkańców Kansas została osiedlona w rezerwatach. Sheridan odszedł w 1869 roku, by objąć dowództwo Armii i został zastąpiony przez generała dywizji Schofielda.

Kampania przeciw Komanczom

Zobacz: Kampania przeciw Komanczom (1867-1875)

Równolegle z innymi walkami w latach 1867-1875 jednostki wojskowe Armii USA walczyły z Komanczami w serii ekspedycji i kampanii, aż Komanczowie poddali się i przenieśli do rezerwatu.

Plemię Komanczów było jednym z głównych źródeł oporu tubylców w regionie, który stał się Oklahomą i Teksasem, i często wchodził w konflikty zarówno z innymi plemionami, jak i nowszymi osadnikami.

Wraz z wybuchem wojny secesyjnej niektóre plemiona indiańskie próbowały dostosować się do tego, co uważały za zwycięską stronę.

W przypadku Komanczów plemię podpisało traktat z Konfederacją, a po zakończeniu wojny zostało zmuszone do złożenia przysięgi wierności rządowi Stanów Zjednoczonych w Fort Smith .
To niewiele zrobiło, aby zakończyć cykl najazdów, który stał się typowym dla tego regionu.

Rozprzestrzeniając się na rozległym obszarze południowych Wielkich Równin, Komanczowie ciężko walczyli dyplomatycznie o utrzymanie władzy w kontrolowanym przez siebie regionie.

Równolegle z tym, po niepowodzeniach Armii USA w Wojnie Hancocka, nowy Prezydent Ulyssesa S. Grant wypracował tzw. "Politykę pokojowę prezydenta Ulyssesa S. Granta", której zasady opierały się na priorytetecie pracy misyjnej i edukacji nad walkami.
Polityka pokojowa prezydenta Granta stała się na wiele lat ważną częścią stosunków Amerykański-Indiańskich.

W Traktacie z Little Arkansas (1865) w 1865 r. Plemię Komanczów otrzymało duży kawałek ziemi obejmujący części Oklahomy i Teksasu.
Niektóre części tego regionu, znane jaki Komanczeria, wkrótce stały się częścią rezerwatu Indian .

Mapa pokazująca, położenie Komanczów w Komanczerii w XIX wieku.

Traktat ten został później zastąpiony Traktatem Medicine Lodge Treaty (1867) w 1867 roku, (który wspominany był powyżej) i który pomógł utrwalić system rezerwatowy dla Indian Wielkich Równin.

"Kampania Komanczów"

Frakcja Plemienia Komanczów, Quahadi, była prawdopodobnie najbardziej odporna na osadników anglosaskich.
Sceptycznie nastawieni do tego, co przyniosą, Quahadi unikali kontaktu z tymi ludźmi. Towary nigdy nie były wymieniane między grupami, a z powodu tego odosobnienia były one w dużej mierze odporne na zarazy cholery w 1816 i 1849 roku tak bardzo, że inni Komancze bali się ich.

Byli najbogatszymi Komanczami pod względem koni i bydła i nigdy nie podpisali traktatu pokojowego. To właśnie ta frakcja Komanczów sprawiała amerykańskim wojskom najwięcej kłopotów w tym okresie.
Generał William T. Sherman wysłał cztery kompanie kawalerii z armii Stanów Zjednoczonych pod dowództwem Ranalda S. Mackenzie, dowodzącego 4. Pułkiem Kawalerii, aby pojmały Indian (wśród których prawdopodobnie byli również Komancze), odpowiedzialnych za Napad na Wagon Warren (1871).
Zadanie to ostatecznie przekształciło się w wyeliminowanie zagrożenia ze strony Plemienia Komanczów, a mianowicie Quanah Parkera i jego Quahadi.

Quanah Parker , wybitny przywódca Komanczów, w ceremonialnych insygniach, ca. 1892

Mackenzie i jego ludzie opracowali styl walki mający na celu powolne pokonanie Komanczów, zamiast stawiania im czoła w otwartej bitwie.
Pułkownik Mackenzie wyruszył na kilka ekspedycji do Komanczerii, aby zniszczyć zimowe obozy i uprawy Komanczów, a także ich konie i bydło.

Lllano Estacado

Jesienią 1871 roku Mackenzie i jego 4. Kawaleria, a także dwie kompanie 11. Dywizji Piechoty przybyły do Teksasu, zaczęły szukać swojego celu.
Kampania rozpoczęła się w regionie Llano Estacado, gdzie podobno obozowali Komancze.

Podcza trzech wypraw lat 1871-1872 Mackenzie ustanowił silny patrol graniczny w kilku fortach w okolicy, takich jak Fort Richardson , Fort Griffin i Fort Concho. C
hociaż bezpośrednie walki między obiema siłami były niewielkie, taktyka amerykańska odniosła sukces.
Śledząc Plemię Komanczów w całym regionie i niszcząc każdy z ich obozów, Mackenzie i jego kawaleria byli w stanie utrudnić Komanczom właściwe przygotowanie się do zimy.

Trzecia wyprawa Mackenzie we wrześniu 1872 roku była największa. Schwytając 130 indiańskich kobiet i dzieci, kradnąc konie i plądrując indiańskie obozy, Mackenzie i 4 Pułk Kawalerii kilkakrotnie okrążyli region z pomocą 24. Pułku Piechoty i jego Zwiadowców z Tonkawa.

Więźniowie ci zostali później wykorzystani w umowie zawartej między żołnierzami w Fort Sill, a plemieniem Komanczów, tzw. Pokój w zamian za zakładników.
Komanczowie zgodzili się na warunki i w regionie panował okres pokoju.
W tym okresie pokoju Mackenzie kontynuował patrolowanie i eksplorację regionu Llano Estacado przez obszary południowe i centralne, jednocześnie tworząc drugi front na zachodzie, aby oddzielić Komanczów od ich źródła broni i żywności.

Zimą 1873 roku w Fort Sill mieszkała rekordowa liczba Komanczów, a po wymianie zakładników nastąpił zauważalny spadek przemocy między Amerykanami, a Indianami. Jednak próbując sfinalizować poddanie ludu Komanczów, nastąpił nacisk w kierunku polowania na Bizony, aby wyeliminować źródło pożywienia Indian pozostających poza rezeerwatami, a tym samym zmusić ich do przeprowadzki do rezerwatów. (Zobacz też: Wojna z Łowcami Bizonów (1876-1877))
W rezultacie gatunek Bizonów stał się zagrożony, a ci Komancze, których nie było w Fort Sill, byli na skraju śmierci głodowej.

Pozostałe Plemiona Indian zaczęły gromadzić się w północnym rozwidleniu Rzeki Czerwonej, centrum powoli zanikającego regionu Komanczerii.
Z powodu napięć między nimi a Biurem ds. Indian, Indianie postrzegali wstrzymanie racji żywnościowych jako wypowiedzenie wojny i odpowiednio działali.

Wojna o Rzekę Czerwoną

Zobacz szerzej: Wojna o Rzekę Czerwoną (1874-1875)

Po klęsce Indian w tzw. Drugiej Bitwa pod Adobe Walls (1874) urzędnicy federalni USA wydali rozkaz stwierdzający, że wszyscy Indianie z Południowych Wielkich Równin mają zamieszkać na wyznaczonych terenach rezerwatu do 1 sierpnia 1874 r.

Pole bitwy Adobe Walls

Po upływie terminu około 2000 Komanczów pozostało w regionie Komancherii.
Kiedy odmówili przeprowadzki, rząd Stanów Zjednoczonych wysłał 1400 żołnierzy, rozpoczynając operację, która stała się znana jako Wojna o Rzekę Czerwoną (1874-1875) . Decydująca bitwa zwana Bitwą w Kanionie Palo Duro (1874) rozegrała się 28 września 1874 roku.
Pułkownik Mackenzie i jego Zwiadowcy Black Seminole i Zwiadowcy z Tonkawy zaskoczyli Komanczów, a także szereg innych plemion, i zniszczyli ich obozy.

Bitwa zakończyła się tylko trzema ofiarami Komanczów, ale doprowadziła do zniszczenia zarówno obozu, jak i stada kuców Komanczów.
Ta porażka oznaczała koniec wojny między Komanczami, a Amerykanami.

Wojna o Góry Czarne, tzw. Wielka Wojna Siuksów 1876-1877

W 1875 roku wybuchła Wielka Wojna Siuksów w latach 1876-1877 , kiedy Gorączka złota w Górach Czaqrnych z 1874 r. przeniknęła do Black Hills (Góry Czarne) .

Rząd postanowił zaprzestać eksmisji intruzów z Gór Czarnych i zaproponował odkupienie ziemi od Siuksów.
Kiedy odmówili, rząd postanowił zamiast tego zająć ziemię i dał czas Indianom ze Szczepu Lakota do 31 stycznia 1876 r., aby powrócili do rezerwatów.

Custer and Bloody Knife (klęcząc po lewej), ulubiony Indiański Skaut Custera

Plemiona nie wróciły do rezerwatów w terminie, a podpułkownik George Custer odnalazł główny obóz Lakota i ich sojuszników w Bitwie pod Little Bighorn (1876) .
Custer i jego ludzie zostali oddzieleni od głównego oddziału i wszyscy zostali zabici przez znacznie liczniejszych Indian dowodzonych przez Wodza Szalonego Konia i zainspirowanych przez wcześniejszą wizję zwycięstwa propagowaną przez Szamana i Wodza Siedzącego Byka .

Anheuser-Busch był przedsiębiorstwem piwowarskim i wykonane tam odbitki fotografii stały się dramatycznym obrazem przedstawiającym " Ostatnią walkę Custera"
Rozprowadzał je w ramie i wisiały w wielu amerykańskich salonach jak kampania reklamowa, pomagając stworzyć popularny obraz tej bitwy.

Kampania Pine Ridge

Zobacz szerzej : Kampania Pine Ridge (1890-1891) i Masakra Wounded Knee (1890)

Wojna Tańca duchów

Zobacz szerzej : Wojna Tańca duchów (1890-1891)

Lakota przeprowadzili rytuał Tańca Duchów w rezerwacie Wounded Knee w Południowej Dakocie w 1890 roku, a armia próbowała ich ujarzmić.

Buffalo Soldiers 25 Pułku Piechoty, 1890

Ostrzał wybuchł 29 grudnia 1890 r. podczas tej próby, a żołnierze zabili do 300 Indian, głównie starców, kobiety i dzieci w Masakrze Wounded Knee (1890) .
Po masakrze autor L. Frank Baum napisał: " Pionier już wcześniej oświadczył, że nasze jedyne bezpieczeństwo zależy od całkowitej eksterminacji Indian. podążaj za nim jeszcze jednym złem i zetrzyj te nieokiełznane stworzenia z powierzchni ziemi".

Masowy grób pległych Lakota po Masakrze Wounded Knee (1890)

Wpływ wojen na populację Indian

Dalsze informacje: Historia ludności rdzennych mieszkańców obu Ameryk.

W amerykańskim spisie powszechnym z 2010 r. wykryto 2 932 248 Amerykanów, którzy określili się jako rdzenni Amerykanie lub rdzenni mieszkańcy Alaski, co stanowi około 0,9% populacji USA.
Kanadyjski spis ludności z 2011 r. wykazał 1 836 035 Kanadyjczyków, którzy określili się jako rdzenni mieszkańcy (lub Eskimosi lub Metysowie), około 4,3% populacji Kanady.

Nie ma zgody co do tego, ile osób mieszkało w obu Amerykach przed przybyciem Europejczyków, ale nadal prowadzone są szeroko zakrojone badania. Współczesne szacunki wahają się od 2,1 miliona do 18 milionów ludzi żyjących na kontynencie północnoamerykańskim przed kolonizacją europejską, ale US Census Bureau stwierdziło w 1894 roku, że Ameryka Północna była prawie pustym kontynentem w 1492 roku i że populacja Indii "nie mogła przekroczyć znacznie więcej niż 500 tysięcy".

Liczba Indian spadła w XIX wieku poniżej pół miliona z powodu chorób zakaźnych, konfliktów z Europejczykami, Wojen Międzyplemiennych Indian, asymilacji, migracji do Kanady i Meksyku oraz spadku liczby urodzeń.
Główną przyczyną były choroby zakaźne przenoszone przez europejskich odkrywców i kupców.

Biuro Spisu Ludności Stanów Zjednoczonych (1894) przedstawiło swoje szacunki dotyczące zgonów spowodowanych konkretnie wojną w ciągu 102 lat między 1789 a 1891 rokiem, w tym 8500 Indian i 5000 białych zabitych w "indywidualnych sprawach":

Wojen Indian pod rządami Stanów Zjednoczonych było ponad 40.
Kosztowały życie około 19 000 białych mężczyzn, kobiet i dzieci, w tym zabitych w indywidualnych walkach, oraz życie około 30 000 Indian.
Rzeczywista liczba zabitych i rannych Indian musi być znacznie wyższa niż podana liczba.
Pięćdziesiąt procent więcej byłoby bezpiecznym szacunkiem.