Incydent w Pawnee Fork (1867)

Incydent w Pawnee Fork
był wydarzeniem w trakcie Kampanii wojennej, jaką rozpoczął Gen. Dyw. Winfield Scott Hancock, który kierował departamentem Spraw Wewnętrznych USA od 1866 r.

Rolą Gen. Dyw. Winfielda Scotta Hancocka, była kontrola Plemion Indiańskich zamieszkujących Wielkie Równiny.
Był to teren administracyjny ponad milion mil 2 obejmujący cały obszar między rzeką Missisipi i Górami Skalistymi, tzw. Great Plains (Wielkie Równin), która uprzednio był zarządzany przez Armię Wydziału Missouri.

Generał Winfield Scott Hancock

W trakcie Kampanii Hancock nakazał 12 kwietnia 1867 r. zdobycie Obozu Wspólnej Wioski Południowych Czejenów i Siuksów ze Szczepu Oglala, który został założony trzydzieści mil dalej w Pawnee Fork (nad Pawnee River) , ale po wejściu okazało się, że jest opuszczony. Indianie, obawiając się powtórki Masakry Sand Creek (1864), już odeszli i rozproszyli się.
Hancock rozkazał George Armstrongowi Custerowi, aby poprowadził 7. Pułk Kawalerii w pościg.
Hancock czekał trzy kolejne dni, a następnie 19 kwietnia 1867 roku nakazał spalenie obozu, pomimo ostrzeżeń agentów indiańskich, że to uczyni wojnę pewną.

Kopia rozkazów Hancocka o zniszczeniu wioski indiańskiej.

Tło

Aby lepiej zrozumieć sytuację na Wielkich Równinach, a szczególnie sytuację, która miała miejsce później, ważne jest przeanalizowanie wydarzeń, które do niej doprowadziły.

Począwszy od lat 30. XIX wieku, znaczna liczba stałych osad została założona na tym, co wcześniej było terytorium różnych Plemion Indian.
Nie godząc się z tym. Poszczególne Plemiona Indian dokonywały na osady białych osadników ataków, najazdów i kontrnajazdów w odpowiedzi na agresję osadników..

Przed Wojną secesyjną , armia amerykańska była tylko sporadycznie zaangażowana w te konflikty graniczne, obsadzając forty, ale ograniczona do garstki większych wypraw ze względu na ograniczenia siły militarnej.
Podczas Wojny secesyjnej, regularna armia wycofała się prawie całkowicie do walki na wschodzie, a najazdy Indian na białych osadników wzrosły dramatycznie. Unia, nie miał zasobów wojskowych, aby walczyć zarówno ze Skonfederowanymi Stanami Ameryki, jak i plemionami Indian.

Regularne jednostki wojskowe zostały zastąpione przez ochotniczą piechotę i kawalerię stworzoną przez poszczególne stany, zachodnie rządy terytorialne lub lokalne milicje. Jednostki te walczyły z Indianami i utrzymywały otwartą komunikację ze wschodem, utrzymując zachód dla Unii i pokonując konfederackie próby zdobycia Terytorium Nowego Meksyku.

Po 1865 r. (Koniec Wojny Secesyjnej) krajowa polityka USA wzywała wszystkich Indian do asymilowania się z populacją amerykańską jako obywatele lub do spokojnego życia w rezerwatach.
Najazdy i wojny między plemionami zostały przez USA zakazane, a uzbrojone bandy indiańskie, które uciekały z z rezerwatów w poszukiwaniu wolności, były zdaniem rządu USA odpowiedzialne za grabież i rabunek i gwałty, które winny być z całą surowością karane. W tym celu Armia USA wysyłała kontyngenty wojskowe przeciwko Indianom, aby w poszczególnych Kampaniach przwrócić na Zachodzie USA spokój i porządek.

Po Wojnie Secesyjnej wojsko zaczęło odbudowywać swoją pozycję wzdłuż granicy. Równolegle, ze względu na szczupłość sił USA, podjęto rozmowy pokojowe z poszczególnymi Plemionami Indiańskimi.

Zawarto Traktat z Little Arkansas (1865) podpisany między Stanami Zjednoczonymi Ameryki, a Plemionami Kiowa, Komanczami, Apaczami z Wielkich Równin [tzw. Plains (Kiowa) Apacze], Południowymi Czejenami i Południowymi Arapaho nad Rzeką Little Arkansas w stanie Kansas w październiku 1865 roku. Traktat ten był nietrwały.

Po tym traktacie w 1867 r. podpisano Traktat Medicine Lodge (1867), który pomógł umocnić system rezerwacyjny dla Indian Wielkich Równin. Polityka ta ostatecznie stała się częścią Polityki Pokojowej prezydenta Ulyssesa S. Granta, która stawiała pracę misyjną i edukację ponad walkę. Polityka Pokojowa prezydenta Granta stała się ważną częścią relacji białych z Indianami na wiele lat.

Traktat Medicine Lodge (1867), podpisany w pobliżu dzisiejszego Medicine Lodge w Kansas w 1867 r., przewidywał utworzenie dwóch rezerwatów na Terytorium Indiańskim, jednego dla Komanczów i Kiowa oraz jednego dla Południowych Czejenów i Arapaho. Zgodnie z traktatem rząd miał zapewnić plemionom mieszkania, szkolenia rolnicze oraz żywność i inne zaopatrzenie. W zamian Indianie zgodzili się zaprzestać najazdów i ataków na osady. Dziesiątki wodzów poparło traktat, a niektórzy członkowie plemienia dobrowolnie przenieśli się do rezerwatów, ale nigdy nie został on oficjalnie ratyfikowany, a kilka grup Indian nadal przebywających na Równinach nie uczestniczyło w negocjacjach.

W 1867 roku armia USA rozpoczęła polowanie na Bizony, aby sabotować źródła pożywienia Indian zamieszkujących równiny.
Zniszczenie stad bizonów było katastrofą dla Indian z Wielkich Równin, zarówno w rezerwatach, jak i poza nimi. Cały koczowniczy tryb życia opierał się na zwierzętach. Były one wykorzystywane jako żywność, paliwo i materiały budowlane. Bez obfitości bizonów, Indianie z Wielkich Równin nie mieli środków na utrzymanie.

Zaognienie konfliktów

Konflikt na Południowych Równinach między Indianami a Armią USA trwał od lat.

Pod koniec Wojny secesyjnej USA próbowały przekonać Indian Wielkich Równin do życia w rezerwatach. W celu realizacji tej polityki pod ogólnym dowództwem generała Granta przeprowadzono szereg jednoczesnych wypraw wojskowych .

Generał Winfield Scott Hancock dowodził jednym z takich przedsięwzięć w Zachodnim Kansas. Jego głównym, ale nie jedynym celem byli Południowi Czejenowie w regionie Smoky Hills.
Był to tzw. Szlak "wrogich Indian".
Przed kolonizacją amerykańską ziemia wzdłuż Rzeki Smoky Hill była ulubionym terenem łowieckim Indian Wielkich Równin.

Plemiona Indian używali tego obszaru jako terenu łowieckiego oraz pułapkowego i rościli sobie prawa do ziemi wzdłuż Rzeki Saline aż do lat 50. XIX wieku, kiedy to zaczęli przybywać amerykańscy osadnicy.
Wraz z nadejściem Gorączki złota na Pike's Peak w 1858 roku, starożytny szlak indiański wzdłuż rzeki znany jako Smoky Hill Trail stanowił najkrótszą i najszybszą trasę na zachód przez Kansas.
Aby chronić podróżnych, Armia USA zbudowała kilka fortów wzdłuż szlaku, w tym Fort Downer, Fort Harker, Fort Hays, Fort Monument i Fort Wallace.

Początkowo stosunki między uczestnikami Gorączki złota Pike's Peak (1858), a plemionami Indian z Front Range i doliny Platte były przyjazne.

Podjęto próbę rozwiązania konfliktów poprzez negocjowanie Traktatu z Fort Wise (1861), który ustanowił rezerwat w południowo-wschodnim Kolorado, ale traktat nie został zaakceptowana przez wszystkich wędrujących wojowników, szczególnie Psich Żołnierzy Czejenów.

Ataki Sił zbrojnych USA

Podczas Wojny Secesyjnej regularne oddziały armii zostały wycofane do służby i zastąpione przez Ochotników z Kolorado , surowych ludzi, którzy często opowiadali się za eksterminacją Indian.
Ataki zespołów Indian Wielkich Równin na pojedyncze zagrody na wschód od Denver, na pogłębianie osiedli w Kansas, a na stacjach linii scenicznych wzdłuż South Platte i wzdłuż Smoky Hill Trail, spowodowało, że osadnicy w Kolorado i Kansas przyjęli morderczą postawę wobec Indian, wzywając do eksterminacji.

Dowodzili nimi John Chivington i George L. Shoup , którzy przyjęli politykę strzelania na oczach wszystkich napotkanych Indian, politykę, która w krótkim czasie wywołała powszechną wojnę na równinach Kolorado i Kansas

Podobnie okrucieństwo okazywane przez Ochotników z Kolorado podczas Masakry w Sand Creek (1864) spowodowało, że Indianie, zwłaszcza Dog Soldiers (Psi Żołnierze Czejenów), zaangażowali się w brutalną zemstę.

Na początku lat 60. XIX wieku napięcia wzrosły i osiągnęły punkt kulminacyjny w Wojnie w Kolorado (1864-1865) i Masakrze w Sand Creek (1864), gdzie ochotnicy z Kolorado napadli na spokojną wioskę Czejenów, zabijając kobiety i dzieci , co przygotowało grunt pod dalszy konflikt.

Masakra Sand Creek w 1864 r. doprowadziła do śmierci wielu niewinnych kobiet i dzieci Czejenów, a odwetowe ataki Dog Soldiers "Psich Żołnierzy" Czejenów spowodowały spustoszenie w gospodarstwach w Kolorado i Kansas.

29 listopada 1864 r. milicja z terytorium Kolorado odpowiedziała na serię Indiańskich ataków na białe osady, atakując obóz Cheyenne i Arapaho na Sand Creek w południowo-wschodnim Kolorado, z rozkazem nie brania jeńców. Milicja zabiła około 200 Indian, z których dwie trzecie stanowiły kobiety i dzieci , zabierając skalpy i inne makabryczne trofea bitewne.

Po masakrze ocaleni dołączyli do obozów Czejenów na Smokey Hill i Republican Rivers. Palili fajkę wojenną i przekazywali ją z obozu do obozu pośród obozujących w okolicy Siuksów, Cheyenne i Arapaho, a także zaplanowali atak na stację sceniczną i fort w Julesburgu, który przeprowadzili w styczniu 1865 r. w Bitwie pod Julesburgiem (1865).

Po tym ataku nastąpiły liczne naloty wzdłuż Rzeki South Plate zarówno na wschód, jak i na zachód od Julesburga, a drugi najazd na Julesburg na początku lutego. Większość Indian przeniosła się następnie na północ do Nebraski w drodze do Black Hills (Gór Czarnych) i Kraju Powder River.

Wojna Hancocka

Zobacz: Wojna Hancocka 1867

Wiosną 1867 roku, w odpowiedzi na ataki na granicę, generał Winfield Hancock poprowadził 1400 żołnierzy w kampanii zastraszania. Celem było zastraszenie Dog Soldiers, zaciekłej grupy wojowników składającej się głównie z Czejenów, ale także innych grup, w tym Arapaho i Lakotów.
Dog Soldiers napadali na Wielkie Równiny w odwecie za masakrę w Sand Creek, która miała miejsce w 1864 roku. W wyprawie Hancocka uczestniczył George Armstrong Custer i 7. Pułk Kawalerii.

7 Pułk Kawalerii Custera.

Po zakończeniu wojny secesyjnej armia amerykańska i jej ambitni oficerowie zwrócili uwagę na zachód, gdzie na drodze Ekspansji na zachód stały Plemiona Indian. Spośród przywódców plemion kilku wyróżniało się wśród oficerów w Forcie Larned w marcu 1867 r., w tym Satanta i Kicking Bird z Plemienia Kiowa; Tall Bull, White Horse, Bull Bear, Roman Nose i Black Kettle z Plemienia Czejenów; oraz Little Raven z Plemienia Arapaho.

W marcu 1867 r. kapitan Henry Asbury z 3. pułku piechoty przedstawił swój pogląd na sytuację z Fortu Larned, zauważając: "Czejenowie niewiele mówią, ale są jednymi z najniebezpieczniejszych Indian na Wielkich Równinach ze względu na ich wyższe cechy jako żołnierzy".

Generał Winfield Scott Hancock, bohater Unii z Bitwy pod Gettysburgiem, przybył do zachodniego Kansas w 1867 roku. Hancock nie miał doświadczenia w kontaktach z Indianami amerykańskimi, choć był pewien, że będzie w stanie ich opanować.

12 kwietnia Hancock spotkał się z kilkoma Wodzami Czejenów w Forcie Larned. Ponieważ Hancock nie mógł prawnie zawierać traktatów z plemionami, starał się ich zastraszyć, aby przyłączyli się do interesów USA.

"Dobrze wiecie, że jeśli pójdziecie na wojnę z białym człowiekiem, przegracie. Mam ze sobą wielu wodzów, którzy dowodzili większą liczbą ludzi, niż kiedykolwiek widzieliście, i stoczyli więcej wielkich bitew, niż wy"
- ostrzegł wodzów Hancock.

Hancock zakończył spotkanie, wskazując, że chce spotkać się z innymi wodzami. W tym celu Hancock i jego oddziały pojechali na zachód od Fortu Larned w kierunku połączonej wioski Czejenów i Szczepu Lakotów .

Spotkawszy się najpierw z wodzami Dog Soldiers 12 kwietnia Hancock zażądał zaprzestania działań wojennych. 14 kwietnia wiele kobiet i dzieci Czejenów i Lakotów z pobliskich wiosek uciekło, obawiając się kolejnej Masakry, takiej jak ta, która miała miejsce w Sand Creek w 1864 roku.

Wyprawa Hancocka wyruszyła w kwietniu do zachodniego Kansas i od początku miała trudny początek.

Rycina przedstawiająca wyprawę Hancocka, 2 kwietnia 1867 r. (z Harper's Weekly)

Incydent w wiosce Pawnee Fork (nad rzeką Pawnee River)

Gdy armia zbliżyła się do wioski 14 kwietnia, grupa wojowników Czejenów wyjechała im na spotkanie, odzwierciedlając ich pokaz siły militarnej.
Pułkownik Ned Wynkoop, Agent Czejenów i Arapaho w Forcie Larned w latach 1866-1868, wyjechał między linie, aby poprosić wojowników o zachowanie spokoju i pozostanie na miejscu. Wojownicy się zgodzili, a oddziały maszerowały w odległości jednej mili od wioski.

Wojownicy Czejenów i Lakotów wyruszają na spotkanie sił Hancocka, gdy te zbliżają się do wioski Indian. Autor: Jerry Thomas

Hancock nakazał zdobycie obozu, ale po wejściu okazało się, że jest opuszczony.
Indianie, obawiając się powtórki Masakry Sand Creek (1864), już odeszli i rozproszyli się.
Hancock czekał trzy dni, a następnie nakazał spalenie obozu, pomimo ostrzeżeń agentów indiańskich, że to uczyni wojnę pewną.

Hancock rozkazał George Armstrongowi Custerowi, aby poprowadził 7. Pułk Kawalerii w pościg. Była to pierwsza akcja Custera w wojnach z Indianami. Nie była zbyt udana, rozproszonych Indian trudno było śledzić, a gdy Custer zatrzymał się w Fort Hays po paszę dla swoich koni, okazało się, że jej nie ma i utknął tam.

15 kwietnia podpułkownik George Armstrong Custer i jego 7. Pułk kawaleria otrzymali rozkaz ścigania uciekających Czejenów i Lakotów. Kiedy byli w swoich wioskach, usłyszeli wieść o zbliżającym się 7. Pułku Kawalerii, co wywołało panikę. Wódz Roman Nose nakazał swoim ludziom milczenie, a Czejeni wykorzystali falisty teren regionu do ukrycia swoich ruchów, co doprowadziło do bezowocnego pościgu przaz Custera.
Ponadto Czejeni umiejętnie wykorzystali drogi wodne jak autostradę, aby przechytrzyć wroga.

Dla sił generała Hancocka jego wyprawa wydawała się skazana na porażkę od samego początku.
Walka z wrogiem, którego słabo rozumieli, w regionie, którego nie znali, zmierzenie się z Psimi Żołnierzami okazało się zniechęcającym zadaniem.

19 kwietnia George Armstrong Custer i jego 7. Pułk Kawalerii przybyli do Fort Hays w Kansas po stosunkowo bezowocnym pościgu za wycofującymi się Czejenami.
Custer przybył spodziewając się dużej ilości zaopatrzenia i prowiantu dla swoich żołnierzy, ale niestety okazało się, że Fort Hays jest jałowy i nie zapewniał zbyt wiele głodnym żołnierzom. Dezercja zaczęła się pojawiać w kwietniu.
Do końca miesiąca 65 ludzi zdezerterowało z 7. Pułku Kawalerii

Tymczasem tego samego dnia, ponad 50 mil na południowy zachód od Fort Hays, generał Hancock i większość ekspedycji stanęli przed innym dylematem. Wbrew protestom agenta ds. Indian Edwarda Wynkoopa, Hancock postanowił zniszczyć opuszczoną wioskę tipi Cheyenne i Lakota na brzegach Rzeki Pawnee River (tzw. Obóz w Pawnee Fork).

Zniszczenie obozu w Pawnee Fork w odwecie za ataki Indian, wywołało Wojnę z Indianami, niepotrzebnie, według wielu komentatorów, zarówno ówczesnych jak i współczesnych.

Kolorowana wersja rysunku, który ukazał się w Harper's Weekly, przedstawiającego wojska Hancocka palące wioskę Indian Czejenów-Lakotów.

Następstwa

23 kwietnia Po Zniszczeniu wioski Cheyenne, generał Hancock wysłał swoją ekspedycję, bez 7. Pułku Kawalerii, do Fort Dodge w stanie Kansas. Tam próbował naradzić się z Wodzami Kiowa, Kicking Birdem i Stumbling Bearem

Obaj wyrazili chęć spotkania się z Hancockiem ze względu na bliską odległość do Fort Dodge i pobliskiej rzeki Arkansas. Tymczasem wielu Cheyenne, którzy uciekli przed wyprawą Hancocka, uciekło na południe od Arkansas Rover.

Również 23 kwietnia Hancock otrzymał wiadomość o kradzieży 11 mułów ze stacji w Cimarron Crossing.
Hancock początkowo obwinił Cheyenne za incydent, ale nie udało się zebrać żadnych bezpośrednich dowodów wskazujących na to, że to oni dokonali kradzieży. W raporcie z maja sam Hancock przyznał, że nie ma dowodów potwierdzających, że to Cheyenne ukradli muły. Hancock miał pozostać w Fort Dodge jeszcze przez kilka dni, rozważając swój następny ruch, jednocześnie kontynuując naradę z Wodzami Plemion Kiowa i Arapaho.

Obaj wodzowie Kiowa wyrazili zainteresowanie utrzymaniem pokojowych stosunków i pozostaniem we wsiach na południe od rzeki Arkansas - obejmujących południowo-zachodni Kansas i zachodnią Oklahomę.
Spotkanie Hancocka miało na celu wykorzystanie Plemion Kiowa i Plains (Kiowa) Apacze jako sojuszników, podczas gdy winę zrzucono na Cheyenne.

Wieść o zniszczeniu wioski szybko rozeszła się wśród Indiańskich plemion Wielkich Równin.
W rezultacie ataki odwetowe Czejenów miały nastąpić przez całe lato 1867 roku.

Atak Indian atak na wóz towarowy autorstwa Charlesa Mariona Russella

Bitwy szalały w całym Kansas: ((Zobacz: fragment poświęcony bitwom w Kansas)
Walka pod Fort Dodge (1867), 12 czerwca 1867; Bitwa pod Fort Wallace (1867), 21-22 czerwca 1867; Walka Baca's Wagon Train (1867), 22 czerwca 1867; Bitwa pod Pond Creek Station (1867) i Bitwa pod Black Butte Creek, 26 czerwca 1867; Masakra Kiddera, 2 lipca; Bitwa pod Saline River (1867), 1-2 sierpnia; i Bitwa pod Prairie Dog Creek (Beaver Creek Battle) [1867], 21-22 sierpnia.

Wzrosła również liczba najazdów na Szlak osadniczy Santa Fe Trail, takich jak Walka Baca's Wagon Train (1867), 22 czerwca 1867 i Masakra w Plum Buttes (1867), 9 września 1867

--------------------------------------------------------------------------------------------

cytat za: https://core.tdar.org/document/371808/historical-archeology-at-the-village-on-pawnee-fork-ness-county-kansas

Archeologia historyczna w wiosce Pawnee Fork, hrabstwo Ness, Kansas

Autor(zy): Bruce Jones 

Rok: 2002

Streszczenie

Obszerne inwentaryzacje i wykopaliska przeprowadzone przez archeologa-amatora Earla Mongera oraz dwa epizody testów ewaluacyjnych przeprowadzonych przez archeologów Kansas State Historical Society w 1976 i 1977 roku

potwierdziły lokalizację Połączonej Wioski Cheyenne-Oglala, która Została zniszczona na rozkaz generała dywizji Winfielda S. Hancocka w kwietniu 1867 roku.

Praca Mongera i badania Society ujawniły kilka skupisk spalonych i zniszczonych historycznych materiałów euroamerykańskich, wraz z kilkoma innymi artefaktami, które są wyraźnie wytworzone przez Indian amerykańskich. Skupiska artefaktów korelują ze stosami rzeczy indiańskich, które wojska Hancocka zebrały i spaliły po ucieczce mieszkańców wioski z wyprawy wojskowej. Kontekst archeologiczny materiałów artefaktycznych dobrze pasuje do różnych historycznych opisów wioski i jej zniszczenia.

Historyczne towary handlowe lub materiały z renty indiańskiej odzyskane podczas wykopalisk obejmują blaszane kubki z czasów wojny secesyjnej, różnorodne klamry, które prawdopodobnie przedstawiają uprząż lub uprząż, części broni palnej, guziki do hełmów i mundurów, żelazne fragmenty czajników i pieców, części młynków do kawy, szkło butelkowe i naczynia oraz skrawki blachy mosiężnej. Artefakty produkcji Indian amerykańskich obejmują odłupane kamienne groty pocisków, kamienny młot, złoża ochry i kamień bawoli - skamieniałość bakulitu, która została zmodyfikowana w fetysz bizona. Nie zaobserwowano wyraźnych dowodów na istnienie struktur domków, chociaż zidentyfikowano kilka małych form słupkowych.