Maskra (Walka) Kiddera (1867)

Wodzowie biorący udział w bitwie: Tobacco, Pawnee Killer

Walka Kiddera (lub Masakra Kiddera)
z 2 lipca 1867 r. odnosi się do potyczki w pobliżu obecnego Goodland w stanie Kansas, w której uczestniczył oddział dziesięciu żołnierzy i indiański zwiadowca z 2. Pułku Kawalerii Stanów Zjednoczonych pod dowództwem podporucznika Lymana S. Kiddera, którzy zostali zaatakowani i zmieceni przez mieszane siły Lakotów i Czejenów

Zginęło również dwóch Lakotów, w tym wódz Yellow Horse.

Walka miała miejsce w okresie wojen indiańskich na równinach zachodnich i była incydentem w kampanii znanej jako Wojna Hancocka (1867)

Odkrycie szczątków porucznika Kiddera i dziesięciu jego ludzi, Harper's Weekly, 1867

Lyman Kidder

Urodzony w Vermont, porucznik Lyman Kidder był synem polityka i sędziego Jeffersona P. Kiddera.
Jego rodzina przeprowadziła się na terytorium Dakoty, a on służył w amerykańskiej wojnie secesyjnej . W styczniu 1867 roku został mianowany podporucznikiem w regularnej armii.
Był wujem Jeffa Kiddera, stróża prawa z Dzikiego Zachodu

Misja Kiddera

W czerwcu 1867 roku Kidder i jego ludzie otrzymali rozkaz odebrania meldunków od generała Williama T. Shermana do podpułkownika George A. Custera, obozującego nad Rzeką Republican w Nebrasce.
Grupa porucznika Kiddera dotarła do obozowiska, ale przed ich przybyciem Custer stał się niespokojny i przesunął swoje siły na południe, a następnie na północny zachód.
Kiedy porucznik Kidder odkrył, że siły Custera odeszły, najwyraźniej pomyślał, że Custer przesunął się na południe do Fort Wallace

Przypadkowe spotkanie i walka

W drodze do Fort Wallace, Kidder i jego oddziały zostali zauważeni przez myśliwych polujących na Bizony z Grupy Oglala Szczepu Lakota, którzy zaalarmowali mieszkańców dwóch małych obozowisk nad pobliskim Little Beaver Creek w Kolorado, że żołnierze z jucznymi mułami zmierzają w ich kierunku i wkrótce dotrą.
Mieszkańcami obozu byli Indianie Oglala i Czejenowie, którzy polowali na Bizony w tym rejonie.

W obozie Oglala, Wódz Pawnee Killer i Bear Raising Mischief byli przywódcami.
Wiodącymi mężczyznami w pobliskim obozie Czejenów byli Tangle Hair, Tobacco i Howling Wolf. Wraz z nimi obozowało dziewięciu młodych Żołnierzy Dog Soldiers, wśród nich Two Crows i Good Bear, którzy później przekazali jedyny zachowany raport naocznego świadka walki innemu Wodzowi Czejenów George Bentowi, który z kolei dostarczył go na piśmie George E. Hyde'owi

29 czerwca część mężczyzn Lakotów i wszyscy mężczyźni Czejenów pozostali w obozie, ponieważ był to niezwykle ciepły dzień, relaksując się w cieniu swoich domków, podczas gdy kobiety szyły i rozmawiały.
Mężczyźni Czejenów mieli swoje kucyki ustawione w pobliżu swoich domków i gdy zostali zaalarmowani, jako pierwsi pojechali na spotkanie żołnierzy.

Kiedy ludzie Kiddera zauważyli dwunastu zbliżających się Psich Żołnierzy, pognali galopem w poszukiwaniu obronnej pozycji i wkrótce zeskoczyli z koni, szukając schronienia w zagłębieniu.
Psi Żołnierze okrążyli żołnierzy USA, strzelając do nich, podczas gdy mężczyźni Oglala, którzy przybyli wkrótce potem i walczyli w stylu Lakotów, zeskoczyli z koni i podeszli do żołnierzy pieszo.

Według relacji Czejenów, zwiadowca Lakotów Red Bead, który był z żołnierzami, zawołał do swoich współplemieńców, aby ich oszczędzono, ale jego prośby nie zostały wysłuchane przez wściekłych wojowników, którzy uznali go za zdrajcę.
Dwóch z krążących wojowników Czejenów, Tobacco i Good Bear, wystawiając się na ogień żołnierzy, straciło kucyki postrzelone spod siebie, podczas gdy dwóch wojowników Oglala zginęło w walce.
Jednym z nich był Yellow Horse, który został Wodzem tuż przedtem.
Według naocznych świadków walka trwała krótko.

Wszyscy członkowie grupy Kiddera zostali zabici, a Indianie Lakota skalpowali ich i rytualnie okaleczyli, aby uniemożliwić im walkę w zaświatach, rozbijając im czaszki, przecinając ścięgna rąk i nóg, odcinając im również nosy, a następnie wypełniając każde martwe ciało strzałami.
Red Bead również został skalpowany, ale jego skalp rzucono w pył obok niego w geście pogardy za zwiad przeciwko współplemieńcom.

Dwóch zabitych mężczyzn z Lakotów to dwaj z zaledwie czterech Indian zabitych przez wojska amerykańskie w całej Kampanii Wojny Hancocka (1867).
Pozostali dwaj to One Bear i Eagle Nest, dwaj członkowie "przyjaznego" obozu Południowych Czejenów z grupy Wodza Black Kettle, zabici w Cimmarron Crossing w pobliżu Fortu Larned podczas próby wydostania się ze strefy działań wojennych.

Następstwa

Kiedy Custer wysłał żołnierzy na poszukiwania grupy porucznika Kiddera, znaleźli oni martwego konia armii na szlaku, a następnie ślady trwającej bitwy na kilka mil wzdłuż Beaver Creek.
12 lipca zwiadowca Custera, Will Comstock, znalazł okaleczone ciała grupy Kiddera na północ od Beaver Creek w północnym hrabstwie Sherman w stanie Kansas. Armia doszła do wniosku, że mężczyźni zostali zabici przez grupę wojowników Czejenów i Siuksów dowodzoną przez Pawnee Killera

Ciało Kiddera, zidentyfikowane po koszuli, zostało zabrane przez jego ojca, sędziego na terytorium Dakoty, do pochówku w rodzinnej mogile w St. Paul w Minnesocie

Ciała pozostałych żołnierzy przewieziono do Fort Wallace i pochowano. Kiedy Fort Wallace zamknięto w latach 80. XIX wieku, szczątki żołnierzy przeniesiono do Fort Leavenworth, gdzie zostały ponownie pochowane.

Wielu artystów przedstawiało przybycie Custera na miejsce walki. W swojej książce My Life on the Plains Custer opisał to w następujących słowach:
"Każde ciało zostało przebite od 20 do 50 strzałami, a strzały znaleziono w postaci, w jakiej pozostawiły je dzikie demony, najeżone na ciałach".

W 1967 roku "Przyjaciele Biblioteki Goodland Kansas" wznieśli tablicę pamiątkową ku czci żołnierzy i skauta na ziemi należącej do Kuhrt Farms.