zdjęcie Winnetou tarcza amulet szklarski t.1 tyl Współczesna grafikaPolowanie na bizony Popularna animacja indianina

Wikipedia

 | Geografia Indian USA |  Plemiona Indian USA | Historia Indian USA | Kultura i religia Indian | Wojny Indian |

Indiańskie Wojny

Wojny Najważniejszych Plemion
 | Wojny Indian Wielkich Równin | Wojny Indian z Meksykiem (1533-1933) | Wojny Apaczów (1541-1924) | Wojny Komanczów 1706-1875 | Wojny Siuksów 1659-1891 | Wojny Nawahów 1582-1868 | Wojny Czirokezów (Cherokee) 1710-1865 | Bitwy i Wojny Czejenów (Cheyenne) (1676-1879) | Indiańskie Wojny Międzyplemienne | Armia USA |

Wojny Siuksów 1659-1891
Inne artykuły dotyczące Siuksów:
 | Plemię Siuksów | Wojny Siuksów 1659-1891 | Lakota | Dakota | Nakota | Góry Czarne (Black Hills) | Bizony | Indianie Wielkich Równin | Kolonizacja francuska  |

Wojny Siuksów z USA (1854-1891)

Wojny Siuksów [Sioux Wars] z USA (1854-1891), w tym Kampanie Siuksów:

Najważniejsi wodzowie tego okresu:
 |
Little Crow; Mała Wrona (Mdewakanton) | Shakopee | Red Middle Voice | Mankato | Wielki Orzeł (Big Eagle) | Przekłuty Nos (Cut Nose) | Red Cloud; Czerwona Chmura (Oglala) | Crazy Horse; Szalony Koń (Oglala) | Sitting Bull; Siedzący Byk (Hunkpapa) | Black Kettle; Czarny Kocioł (Cheyenne) |

[Ze strony sojuszników USA, byli to: Plenty Coups; Wiele Skaplów Crow (Absaroka), Alligator-Stands-Up Crow (Absaroka), Washakie (Shoshone)]

Strony konfliktu:  |
USA (sojusznicy: Arikara, Crow (Absaroka), Pawnee, Shoshone | przeciw:
SIUKSOWIE (Lakota, Dakota) (sojusznicy: Czejenowie, Arapaho, Kiowa, Komancze)

* * *

Najważniejsze plemiona, które wchodziły w kontakt z Siuksami: (w budowie)
 |
Iroquois | Ojibwe (Chippewa) | Crow (Absaroka) | Pawnee | Shoshone | Cheyenne (Czejenowie) | Arapaho | Kiowa | Komancze | Potawatom | Odawa (Ottawa) | Cree | Assiniboine | Sac and Fox | Winnebago (Ho-Chunk) | Iowa | Arikara | Mandan | Hidatsa |


 Wojny Siuksów z USA
[Sioux Wars] były serią konfliktów pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i różnych podgrup plemieniia
Siuksów (oraz ich sojuszników) osób, które miały miejsce w drugiej połowie XIX wieku.

Najwcześniejszy konflikt miał miejsce w 1854 r., kiedy wybuchła walka w Fort Laramie (Fort Laramie) w Wyoming , kiedy Wojownicy Siuksów zabili 31 amerykańskich żołnierzy w Masakrze Grattan (Grattan Massacre 1854), a finał nadszedł w 1890 r. podczas Wojny Tańców Duchów (Ghost Dance War 1890-1891).


"Ostatni bastion Custera" podczas bitwy pod Little Bighorn (Battle of Little Bighorn) w 1876 roku. Jak większość bitew między Lakotami a armią amerykańską, odbyła się na ziemi nieuznawanej za terytorium Lakotów. (Bitwa odbyła się w Rezerwacie Indian Crow; Crow Indian Reservation ).

Pierwsza wojna Siuksów

Zobacz: Pierwsza wojna Siuksów

Pierwsza wojna Siuksów toczyła się w latach 1854-1856 po Masakrze Grattan (Grattan Massacre 1854). Karna wyprawa i Bitwa pod Ash Hollow 1855 odbyła się we wrześniu 1855 roku.

Wojna w Dakocie 1862

Główny artykuł: Wojna Siuksów w Dakocie (1862)
[Kampania]: bitwy:
 | Konflikt w Acton (1862) | Atak na Lower Sioux Agency (1862) | Bitwa pod Redwood Ferry (1862) | Bitwa o New Ulm (1862) | Slaughter Slough (1862) | Bitwa o Fort Ridgely (1862) | Fort Abercrombie (1862) | Bitwa pod Birch Coulee (1862) | Bitwa pod Acton (1862) | Atak na Forest City (1862) | Atak na Hutchinson (1862) | Bitwa pod Wood Lake (1862) | Poddanie się w Camp Release (1862) |

Santee Sioux ze Szcepu Dakota z zachodniej Minnesoty zbuntowali się 17 sierpnia 1862 r., po tym, jak rząd federalny nie wypłacił rent dożywotnich, które obiecano im w Traktacie z Traverse des Sioux (Treaty of Traverse des Sioux) z 1851 r.

Plemię splądrowało pobliską wioskę New Ulm i zaatakowało Fort Ridgely . (Zobacz: m.in. Bitwa o New Ulm (1862) | Slaughter Slough (1862) | Bitwa o Fort Ridgely (1862))

Zabili ponad 800 niemieckich rolników, w tym mężczyzn, kobiety i dzieci.

Po Bitwie pod Birch Coulee (Bitwa pod Birch Coulee (1862)) 2 września Indianie zostali ostatecznie pokonani 23 września w Bitwie pod Wood Lake (Bitwa pod Wood Lake (1862)).

Większość wojowników biorących udział w walkach uciekła na zachód i północ na terytorium Dakoty (Dakota Territory), aby kontynuować walkę, podczas gdy pozostali Santee poddali się 26 września podczas Odsieczy obozu Armii USA (tzw. Poddanie się w Camp Release (1862)).

W kolejnych procesach o morderstwo skazano na śmierć 303 Indian.
Po bliższym śledztwie z Waszyngtonu, 26 grudnia w mieście Mankato powieszono 38 osób podczas największej masowej egzekucji w Ameryce.

* * *

Konsekwencją był ciągły konflikt USA z Siuksami

Zobacz: Operacje Sibley'a w Dakocie (1863) i Wyprawa Sully'ego w Dakocie (1864)

Po wypędzeniu Siuksów, niektórzy uchodźcy i mężczyźni ze Szczepu Dakota przedostali się na ziemie Lakota.

Bitwy między siłami Departamentu Północno-Zachodniego, a połączonymi siłami Lakotów i Dakotów trwały przez cały 1864 rok.

Podczas Operacji przeciwko Siouxom w Północnej Dakocie w 1863 roku, pułkownik Sibley z 2000 ludzi ścigał Dakotów na terytorium Dakoty. Armia Sibleya pokonała Lakotów i Dakotów w czterech głównych bitwach: Bitwie pod Big Mound (1863) 24 lipca 1863 roku; Bitwie pod Dead Buffalo Lake (1863) 26 lipca 1863 roku; Bitwie pod Stony Lake (1863) 28 lipca 1863 roku; i Bitwa pod Whitestone Hill (1863) 3 września 1863.

Dakota wycofali się dalej, ale w 1864 roku zmierzyli się z północno-zachodnią ekspedycją indiańską Sully'ego.

Generał Alfred Sully poprowadził siły z okolic Fort Pierre w Dakocie Południowej i zdecydowanie pokonał Dakotów w Bitwie pod Killdeer Mountain (1864) 28 lipca 1864 roku i w Bitwie o Badlands (1864) 9 sierpnia 1864 roku.

Ekspedycja Sully'ego z 1864 r. zepchnęła większość wrogich Siuksów na zachód od rzeki Missouri do ich ostatnich twierdz w Kraju Powder River i Black Hills (Góry Czarne).

W następnym roku Północno-zachodnia ekspedycja indiańska Sully'ego z 1865 roku działała przeciwko Dakotom na terytorium Dakoty.
Stany Zjednoczone wysłały przeciwko Siuksom kolejną dużą armię w ramach Ekspedycji Powder River (1865), ale udało im się stawić opór - szczególnie że otrzymali pomoc od zaprzyjaźnionego Plemienia Cheyenne (Czejenów)

W ciągu kolejnych dwóch lat 1866-1868, wkroczenie osadników na ziemie Lakotów wywołało Wojnę Red Cloud (Czerwonej Chmury), tzw. Wojna o Szlak Bozemana (1866-1868).

Pragnienie USA przejęcia kontroli nad Black Hills (Góry Czarne) w Dakocie Południowej, po odkryciu złóż złota, skłoniło rząd do autoryzacji ofensywy w 1876 r. w tzw. Wielkiej Wojnie Siuksów [Wojna o Góry Czarne] (1876-1877)

Do 1881 r. większość Siouxów poddała się amerykańskim siłom zbrojnym.

W 1890 r. Masakra w Wounded Knee zakończyła wszelki skuteczny opór Siouxów.

* * *

Ci, którzy przeżyli, zostali zmuszeni do przeniesienia się do małego rezerwatu nad rzeką Missouri w środkowej Dakocie Południowej.
Rezerwatu Crow Creek (Crow Creek Reservation) , ich potomkowie mieszkają do dziś.

Wojna w Kolorado

Główny artykuł: Wojna w Kolorado 1864

Wojna w Kolorado rozpoczęła się w 1863 r. i była toczona głównie przez amerykańską milicję, podczas gdy armia Stanów Zjednoczonych odgrywała niewielką rolę.

Kilka plemion indiańskich zaatakowało amerykańskie osady na wschodnich równinach (Eastern Plains), w tym Siuksowie Lakota, którzy najechali na północno-wschodnie Kolorado.

29 listopada 1864 roku Ochotnicy z Kolorado pod dowództwem pułkownika John Chivington zaatakowali spokojną wioskę Cheyenne i Arapaho, obozowaną na Sand Creek w południowo-wschodnim Kolorado.
Pod rozkazami, by nie brać jeńców, milicja zabiła około 150 mężczyzn, kobiet i dzieci, okaleczając zmarłych i zabierając skalpy i inne makabryczne trofea bitewne.
Indianie z Sand Creek zostali zapewnieni przez rząd Stanów Zjednoczonych, że będą bezpieczni na okupowanym terytorium, ale antyindiańskie nastroje białych osadników rosły.
Późniejsze dochodzenia Kongresu doprowadziły do krótkotrwałego publicznego oburzenia USA przeciwko rzezi rdzennych Amerykanów.

Po Masakrze w Sand Creek (Sand Creek massacre 1864) ci, którzy przeżyli, dołączyli do obozów Północnej Czejenów na Smokey Hill i rzekach Republikańskich.

Tam fajka wojenna była palona i przekazywana z obozu do obozu wśród Siuksów, Cheyenne i Arapaho obozujących w okolicy oraz zaplanowano i przeprowadzono atak na stację przesiadkową i fort, Camp Rankin w tym czasie, w Julesburg nad rzeką South Platte w styczniu 1865 r.

Ten udany atak, Bitwa pod Julesburgiem (Battle of Julesburg 1865), dowodzony przez Siuksów, którzy byli najlepiej zaznajomieni z terytorium, został przeprowadzony przez około tysiąc wojowników, a następnie nastąpiły liczne najazdy wzdłuż South Platte, zarówno na wschód, jak i na zachód od Julesburga, a drugi najazd na Julesburg na początku lutego.

Po pierwszym nalocie 7 stycznia 500 żołnierzy pod dowództwem generała General Robert B. Mitchell składającego się z Siódmej Kawalerii Iowa , Pierwszej Ochotniczej Kawalerii Weteranów Nebraski oraz Kompanii "B" i "C", Pierwszej Milicji Nebraskiej (na koniach) został usunięty z Platte i był zaangażowany w bezowocne poszukiwania wrogich Indian na równinach na południe od Platte.

Znaleźli obóz nad rzeką Republikańską zajętą przez plemiona dopiero po ich odejściu. Schwytano wiele łupów i zabito wielu białych.

Większość tubylców następnie przeniosła się na północ do Nebraski w drodze do Black Hills (Gór czarnych) i Powder River, ale zatrzymała się, aby spalić stację telegraficzną na Lodgepole Creek, a następnie Zaatakowała stację w Mud Springs na odcięciu rzeki Jules.

Stacjonowało tam 9 żołnierzy, telegrafista i kilku innych cywilów. Indianie rozpoczęli atak, przeganiając inwentarz z zagrody stacji wraz ze stadem bydła. Zaalarmowana telegrafem armia wysłała ludzi z Fort Mitchell i Fort Laramie 4 lutego, w sumie około 150 ludzi.

Przybywając 5 lutego, pierwsza grupa posiłków składająca się z 36 żołnierzy znalazła się w obliczu sił przewagi, szacowanej na 500 wojowników iz dwoma rannymi żołnierzami, zostali zmuszeni do wycofania się do stacji.

Druga grupa licząca 120 żołnierzy pod dowództwem pułkownika William Collins, komendanta Fort Laramie, przybyła 6-go i napotkała 500 do 1000 wojowników. Uzbrojony w powtarzalne karabiny Spencera (Spencer repeating rifles) żołnierze byli w stanie wytrzymać i doszło do impasu. Po około 4 godzinach walki oddział opuścił swoją wioskę i przeniósł swoją wioskę na przylądek Brown's Creek na północnym brzegu North Platte. Siły Collinsa zostały wkrótce wzmocnione przez kolejnych 50 ludzi z Fort Laramie, którzy holowali ze sobą górską haubicę.

W sile około 185 ludzi Collins podążył śladem Indian do ich opuszczonego obozu w Rock Creek Spring, a następnie podążał ich prostym szlakiem na południowy brzeg North Platte w Rush Creek, gdzie napotkali siły około 2000 wojowników na północna strona rzeki.

Nastąpiła nierozstrzygnięta walka i podjęto decyzję o zaprzestaniu pościgu za stroną wojenną.
W swoim raporcie pułkownik Collins słusznie przewidział, że partia jest w drodze do Power River Country i będzie kontynuować najazdy wzdłuż North Platte. Jego szacunki dotyczące ofiar indiańskich podczas dwóch starć wynosiły od 100 do 150, o wiele więcej niż podał Wódz Czejenów George Bent uczestnik imprezy wojennej.

Wiosną 1865 r. na szlaku Oregonu w Nebrasce kontynuowano naloty.
27 stycznia 1865 r., gdy wiał rześki północno-zachodni wiatr, armia podpaliła prerię (fired the prairie) z Fort McPherson do Denver.

Siuksowie, Północni Cheyenne, Północni Arapaho wraz z wojownikami, którzy przybyli na północ po Masakrze w Sand Creek (1864), najechali Szlak Oregon wzdłuż rzeki North Platte, a w lipcu 1865 Zaatakowali oddziały stacjonujące przy Moście Platte przez rzekę North Platte w obecnym miejscu Casper, Wyoming. BYła to tzw. Bitwa o stację Platte Bridge (Battle of the Platte Bridge Station 1865).

Wojna na Prochowej Rzece

Główny artykuł: Wyprawa nad Rzekę Powder [Powder River Expedition] (1865)

W 1865 generał dywizji Grenville M. Dodge nakazał ekspedycję karną przeciwko plemionom Siuksów, Cheyenne i Arapaho, które żyły w regionie Black Hills (Góry Czarne).

Dowództwo objął generał Patrick E. Connor, mając do dyspozycji setki żołnierzy regularnych i ochotników. Connor podzielił swoje siły na trzy kolumny, pierwsza była pod dowództwem pułkownika Nelson Cole i została przydzielona do działania wzdłuż rzeki Loup (Loup River) w Nebrasce.

Druga kolumna, pod dowództwem ppłk Samuela Walkera (Lt Col Samuel Walker) , miała podróżować na północ od Fort Laramie, aby zająć obszar na zachód od Black Hills (Góry Czarne), podczas gdy trzecia, prowadzona przez generała Connora i pułkownika James H. Kidd, maszerować w górę rzeki Powder River.

Tylko drobne potyczki miały miejsce do 29 sierpnia 1865 roku, kiedy kolumna Connora składająca się z około 400 ludzi napotkała około 500 Arapahów pod dowództwem Wodza Czarnego Niedźwiedzia (Black Bear) w Bitwie nad Tongue River (1865).

Tego ranka ludzie Connora zaatakowali i zdobyli wioskę oraz rozgromili obrońców, którzy bez powodzenia kontratakowali.

Kilka dni później mała grupa żołnierzy i cywilnych geodetów została zaatakowana przez Arapaho w tak zwanej Walce Sawyerów (1865), trzech Amerykanów zginęło i była to ostatnia potyczka w Wyprawie nad Rzekę Powder [Powder River Expedition] (1865).


Mapa wskazująca pola bitew wojen Lakota (1851-1890) i terytorium Indian Lakota opisane w Traktacie z Fort Laramie (1851). Większość bitw "pomiędzy Szczepami Dakota [Lakota] były na ziemiach należących do Indian innych plemion, które gwarantował im Traktat z Fort Laramie od 1851 roku". Równolegle rwający konflikt między Stanami Zjednoczonymi i Lakota polujących na Bizony w 1860, a od lat1870-ych nastąpiło "zderzenie się dwóch rozwijających się imperiów". Stały nacisk Szczepu Lakota na obszarach traktatowych należących do mniejszych plemion zapewnił Stanom Zjednoczonym zdecydowane wsparcie Indiańskich Sojuszników z Plemion Arikara oraz Crow (Absaroka) podczas Wojen z Siuksami,słuących także czynnie w Armii USA jako tzw. "Indiańscy Skauci".
(Kliknij obrazek aby powiekszyć)

Wojna Czerwonej Chmury

Główny artykuł: Wojna Czerwonej Chmury (1866-1868)

W związku z rosnącym zapotrzebowaniem na bezpieczną podróż Szlakiem Bozemana (Bozeman Trail) do pól złota w Montanie, rząd USA próbował negocjować nowe traktaty z Indianami Lakota, którzy byli prawnie uprawnieni do kraju Powder River, przez który wiódł szlak, na mocy Traktatu z Fort Laramie 1851 r. (Treaty of Fort Laramie of 1851).

Ponieważ wojsko wysłało jednocześnie dwa bataliony 18. Dywizji Piechoty pod dowództwem pułkownika Henry B. Carrington w celu założenia nowych fortów do pilnowania Bozeman Road, Indianie odmówili podpisania jakiegokolwiek traktatu i opuścili Fort Laramie z determinacją, by bronić swojej ziemi.

Carrington wzmocnił Fort Reno i założył dwa dodatkowe forty dalej na północ ( Fort Phil Kearny i Fort C. F. Smith ) latem 1866 roku.

Jego strategia, oparta na rozkazach z wyższego dowództwa, polegała na zabezpieczeniu drogi, a nie na walce z Indianami. W tym samym czasie Czerwona Chmura i inni wodzowie szybko zdali sobie sprawę, że nie są w stanie pokonać w pełni bronionego fortu, więc wciąż napadali na każdy konwój i grupę podróżną, jaką mogli znaleźć na drodze.

Młodzi chętni wojownicy z Plemion Lakota, Cheyenne i Arapaho tworzyli grupy wojenne, które atakowały grupy drwali w pobliżu fortów, a także pociągi towarowe, aby odciąć ich zapasy.

Najbardziej znanymi wśród nich były Crazy Horse (Szalony Koń) z Oglala, Gall z Hunkpapa i Hump z Miniconjou.

21 grudnia 1866 r. Indianie ostrzelali drwali pracujących w pobliżu Fort Phil Kearny. Grupą pomocową dowodził kapitan William J. Fetterman.
Oddział Fettermana został wciągnięty w zasadzkę przez około 1000-3000 Indian i zniszczony.
Ze względu na wysokie straty po stronie amerykańskiej, Indianie nazywali tę walkę "bitwą stu zabitych"; wśród Białych nazywano to "Masakrą Fettermana" (Fetterman Fight (1866)).

Po walce z Fettermanem rząd Stanów Zjednoczonych doszedł do wniosku, że forty na Szlaku Bozemana są drogie w utrzymaniu (zarówno pod względem zaopatrzenia, jak i siły roboczej) i nie zapewniają bezpieczeństwa podróżującym wzdłuż Drogi.
Jednak Czerwona Chmura odmówił udziału w jakimkolwiek spotkaniu z komisjami traktatowymi w 1867 roku.

Dopiero po ewakuacji fortów w kraju Powder River i spaleniu wszystkich trzech przez Indian, udał się do Fort Laramie latem 1868 roku , gdzie podpisano Traktat z Fort Laramie (1868) (Treaty of Fort Laramie (1868)).
Ustanowił Rezerwat Great Sioux (Great Sioux Reservation) który obejmował całe terytorium Dakoty Południowej na zachód od rzeki Missouri.
Zadeklarował również dodatkowe terytorium, sięgające aż do rzek Yellowstone i North Platte, jako terytorium nieoddzielone do wyłącznego użytku Indian.

Walki na początku lat 70. XIX wieku

Główny artykuł : Wyprawa Yellowstone (1873)

7 maja 1868 r. plemię Crow odstąpiło ziemię Stanom Zjednoczonym, w tym obszary wzdłuż Yellowstone w stanie Montana.

Armia została zaatakowana przez Lakota w 1872 roku, gdy ochraniała wyprawy geodezyjne dla Północnej Linii Kolejowej Pacyfiku (Northern Pacific Railway) w dół rzeki.

W następnym roku Lakotowie przeprowadzili ataki na armię amerykańską na pięcioletnim terytorium USA w Bitwie pod Honsinger Bluff (Honsinger Bluff 1873) i Bitwie pod Pease Bottom (Pease Bottom 1873).

Dalej na wschód żołnierze i zwiadowcy Arikara z Fort McKean w Missouri musieli walczyć atakując Lakota 26 sierpnia 1872 roku.
Prawie 300 Lakotów zaatakowało fort 14 października.

Około 100 Lakotów zaatakowało w pobliżu Fort Abraham Lincoln 7 maja 1873 r.
Oba forty znajdowały się na byłym terytorium Lakotów, które plemię odstąpiło Stanom Zjednoczonym w w tym samym czasie co utworzenie Wielkiego Rezerwatu Siuksów (Great Sioux Reservation) w 1868 r.

Zwłaszcza po masakrze Lakotów na Indianach Pawnee (Massacre on the Pawnee Indians 1873; Massacre Canyon) w południowo-zachodniej Nebrasce 5 sierpnia 1873 r. Komisarz ds. Indian opowiedział się za twardszą linią przeciwko wszystkim Lakotom nękającym ludzi, zarówno Indian , jak i białych, poza uznaną domeną Lakotów z 1868 r. "W swoim rocznym raporcie z 1873 r. zalecił, aby ci [Sioux] Indianie wędrujący na zachód od linii Dakoty zostali zmuszeni przez wojsko do wejścia do Wielkiego Rezerwatu Siuksów".

"Wielka Wojna Siuksów" mogła rozpocząć się w 1873 roku, ale nic się nie stało.

Wielka Wojna Siuksów

Główny artykuł: Wielka Wojna Siuksów z 1876 r.

Wielka Wojna Siuksów odnosi się do serii konfliktów z lat 1876-1877, w których brały udział plemiona Lakota Siuksów i Północnych Czejenów .

Po napływie górników złota do Gór Czarnych (Black Hills) w Południowej Dakocie wybuchła wojna, gdy miejscowi zwolennicy Wodza Sitting Bull (Siedzący Byk) i Crazy Horse (Szalony Koń) opuścili swoje rezerwaty, najwyraźniej po to, by iść na wojenną ścieżkę i bronić świętych Gór Czarnych (Black Hills).

W pierwszej większej bitwie wojny, 17 marca 1876 roku, około 300 ludzi pod dowództwem pułkownika Joseph J. Reynolds zaatakowało 225 północnych Cheyenne i kilku wojowników Oglala w Bitwie nad Powder River (Battle of Powder River 1876) co zakończyło się zwycięstwem Stanów Zjednoczonych.

Podczas walk Czejeni zostali zmuszeni do wycofania się wraz z rodzinami dalej w górę Rzeki Prochowej (Powder River), pozostawiając po sobie duże ilości broni i amunicji.

Następnie miała miejsce wielka Bitwa pod Rosebud (Battle of Rosebud 1876) 17 czerwca, kiedy 1500 wojowników Lacota Siuksów i Północnych Cheyenne, dowodzonych przez samego Szalonego Konia, pokonało 1300 Amerykanów pod dowództwem generała George Crooka .

Crook wycofał się, co pomogło doprowadzić do niesławnej Bitwy pod Little Big Horn (Battle of Little Big Horn), która rozpoczęła się 25 czerwca.

Pułkownik George Custer , dowodzący siłą ponad 600 żołnierzy, został ciężko pokonany, tracąc ponad 300 zabitych lub rannych ludzi, w tym on sam.

Kolejne poważne starcie miało miejsce w Bitwie o Slim Buttes (Battle of Slim Buttes 1876) 9 i 10 września, kiedy pododdziały 1 Pułku Kawalerii dowodzonego przez kapitana Anson Mills , przemieszczając się w kierunku miasteczka Deadwood, aby zabezpieczyć zapasy dla dowództwa Crook, zlokalizowały i zaatakowały wioskę Siuksów.

Dull Knife Fight (Dull Knife Fight 1876), w dniu 25 listopada, i Bitwa pod Wolf Mountain (Battle of Wolf Mountain 1877) w dniu 8 stycznia 1877 roku były to ostatnie główne walki w konflikcie.

Podczas tego ostatniego Nelson A. Miles obronił grzbiet przed serią nieudanych ataków kierowanych przez Crazy Horse, który wkrótce poddał się w Forcie w Camp Robinson, kończąc w ten sposób wojnę.

Wojny lat 80-ych

Zobacz: Bitwa pod Pumpkin Creek 1880

Na początku 1880 roku Lakota rozpoczęli wojnę wzdłuż rzeki Yellowstone w pobliżu Fort Keogh.
3 lutego Grupa Indian Hunkpapa ze Szczepu Lakota walczyła z Inianami z Plemienia Gros Ventres, a 15 Wojowników z innej grupy Lakota zaatakowało trzech kosiarzy nad Powder River, zabijając jednego i śmiertelnie raniąc drugiego.

Ocalały pracownik zgłosił incydent do Fort Keogh, a sierżant Thaddeus B. Glover, kapral Edwards, szeregowy Charles W. Gurnsey, szeregowy George E. Douglass i czterech innych żołnierzy Kompanii B, 2. Pułku Kawalerii Stanów Zjednoczonych oraz siedmiu Indiańskich zwiadowców (Skautów) otrzymało rozkaz wyruszenia 5 lutego w poszukiwaniu odpowiedzialnych Lakotów.

Bitwa, która została nazwana jako Bitwa nad Pumpkin Creek, , znana również jako Bitwa pod Volborgiem, została stoczona w dniach 7-8 lutego 1880 roku przez żołnierzy i zwiadowców Stanów Zjednoczonych przeciwko wojownikom Siuksów.
Bitwa miała miejsce w pobliżu Pumpkin Creek, dopływu rzeki Tongue, na Terytorium Montany, w dzisiejszej Montanie.

Wojna Tańca Duchów

Główny artykuł: Wojny Tańców Duchów (Ghost Dance War 1890-1891)

Od listopada 1890 do stycznia 1891 nierozwiązane żale doprowadziły do ostatniego poważnego konfliktu z Siuksami. Koślawe starcie, które obejmowało prawie połowę piechoty i kawalerii armii regularnej, spowodowało, że ocalali wojownicy złożyli broń i wycofali się do swoich rezerwatów.

Tej jesieni Siuksowie zostali przeniesieni do dużego rezerwatu na Terytorium Dakoty (Dakota Territory), ale rząd naciskał na nich, by podpisali traktat rezygnujący z dużej części ich ziemi.

Siedzący Byk (Sitting Bull) wcześniej wrócił z Kanady i przez kilka lat utrzymywał razem ruch oporu Siuksów.

Ale latem 1889 agent rezerwacyjny, James McLaughlin , zdołał zabezpieczyć podpisy Siuksów, utrzymując ostateczną radę traktatową w tajemnicy przed Siedzącym Bykiem. Traktat podzielił ich 35 000 akrów (142 km2) na sześć małych rezerwatów.

W październiku 1890 roku Kopiący Niedźwiedź (Kicking Bear) i Krótki Byk (Short Bull) przyniosły Siuksom ostatnią nadzieję na opór.

Nauczyli ich Tańca Ducha (Ghost Dance), czegoś, czego nauczyli się od Wovoka , szamana (medicine man) z plemienia Paiute .
Powiedział im, że wiosną ziemia zostanie pokryta nową warstwą gleby, która pogrzebie białych ludzi, podczas gdy rdzenni Amerykanie, którzy wykonali Taniec Duchów (Ghost Dance), zostaną zawieszeni w powietrzu.
Trawa i Bizony powrócą wraz z duchami ich zmarłych przodków.
Ruch Ghost Dance rozprzestrzenił się na zachodnie rezerwaty. Rząd USA uznał to za zagrożenie i wysłał swoje wojsko.

W rezerwatach Siuksów McLaughlin kazał aresztować Kopiącego Niedźwiedzia, podczas gdy aresztowanie Siedzącego Byka 15 grudnia 1890 r. spowodowało walkę między policją rezerwatu a Tancerzami Duchów, w której zginął Siedzący Byk (Sitting Bull).

Dwa tygodnie później wojsko przechwyciło zespół Tancerzy Duchów Wodza Big Foot .
Były to Miniconjou Sioux, głównie kobiety, które straciły mężów i innych męskich krewnych w wojnach z armią amerykańską. Kiedy pułkownik James W. Forsyth próbował rozbroić ostatni Miniconjou ze swoich karabinów, wybuchł strzał, a okoliczni żołnierze otworzyli ogień.
Armatki Hotchkissa (Hotchkiss guns) zniszczyły obóz nad Wounded Knee Creek (Wounded Knee Creek), zabijając, według niektórych szacunków, 300 z 350 mężczyzn, kobiet i dzieci.

Osamotniony 9 Pułk Kawalerii

Batalion 9. Pułku Kawalerii przeprowadzał zwiad w pobliżu Białej Rzeki (dopływ rzeki Missouri) (White River (Missouri River tributary)), około 50 mil na północ od agencji indiańskiej w Pine Ridge , kiedy doszło do Masakry Wounded Knee (Wounded Knee Massacre), i całą noc jechał na południe, aby dotrzeć do rezerwatu.

Wczesnym rankiem 30 grudnia 1890 oddziały F, I i K dotarły do agencji Pine Ridge, jednak ich wóz z zaopatrzeniem, strzeżony przez oddział D znajdujący się za nimi, został zaatakowany przez 50 wojowników Siuksów w pobliżu Cheyenne Creek (około 2 mil od agencji indiańskie).
Jeden żołnierz został natychmiast zabity. Konwój wozów bronił się okrążając wozy.

Kapral William Wilson zgłosił się na ochotnika do zaniesienia wiadomości do agencji w Pine Ridge, aby uzyskać pomoc po tym, jak Indiańscy zwiadowcy (Skauci) odmówili wyjazdu. Wilson ruszył przez krąg wozów, ścigając Siuksów i jego żołnierzy osłaniających go. Wilson dotarł do agencji i ogłosił alarm. 9. Pułk Kawalerii w agencji przybył, aby uratować żołnierzy pozostawionych na mieliźnie, a Siuksowie się rozproszyli. Za swoje czyny kapral Wilson otrzymał Medal Honoru (Medal of Honor).

Walka o Misję Drexel

Walka o Misję Drexel (Drexel Mission Fight 1890) nastąpiła później.

Zimowe straże

9 Pułk Kawalerii stacjonował w rezerwacie Pine Ridge przez resztę zimy 1890-1891 do marca 1891 r., rozbijając namioty.
Do tego czasu 9 Pułk Kawalerii był jedynym pułkiem w rezerwacie po tym, jak jako pierwszy przybył w listopadzie 1890 r.