Wodzowie Indian - Mała Wrona (Little Crow) 1810-1863

Mała Wrona
(Little Crow, 1810-1863; ind. Taoyateduta)

Little Crow III (język Dakota - Thaóyate Dúta; ok. 1810 - 3 lipca 1863)
był Wodzem Grupy Mdewakanton, który w 1862 roku dowodził Szczepem Dakotów w pięciotygodniowej Wojnie przeciwko Stanom Zjednoczonym w Dakocie 1862 r.

W 1846 roku, po przetrwaniu gwałtownej rywalizacji o przywództwo ze swoimi przyrodnimi braćmi, Taoyateduta został wodzem swojego zespołu i przyjął imię Little Crow. Odegrał kluczową rolę w podpisaniu Traktatu Mendota z 1851 roku , na mocy którego większość ich ziem w dzisiejszej Minnesocie i Iowa została przekazana Stanom Zjednoczonym. W 1858 roku Little Crow poprowadził delegację przywódców Dakotów do Waszyngtonu, gdzie rząd USA wywierał na nich presję, aby oddali pozostałe im ziemie na północ od górnej Rzeki Minnesota Stawiając czoła gniewowi i nieufności w kraju, Little Crow przegrał wybory na rzecznika plemienia w 1862 roku, po czym próbował zmienić swoje tradycjonalistyczne nawyki.

Tego lata poważne trudności ekonomiczne, głód i napięcia z rządowymi Agentami indiańskimi, Handlarzami futer i szybko rosnącą populacją europejskich i amerykańskich osadników doprowadziły do niepokojów wśród Dakotów, szczególnie wśród młodszego pokolenia myśliwych. 17 sierpnia 1862 r. czterech myśliwych Dakotów zabiło pięciu anglo-amerykańskich osadników, w tym dwie kobiety. Obawiając się kary, zwrócili się o pomoc do frakcji wodzów i naczelników Dakotów, którzy chcieli wojny totalnej, aby wypędzić osadników z regionu. Wybranym przez nich przywódcą był Little Crow, który początkowo próbował ich odwieść. Wskazał na daremność walki z "białymi ludźmi", ale ostatecznie zgodził się ich poprowadzić. Little Crow przysiągł zginąć razem z nimi i wywołał masakrę setek osadników, a także pojmanie prawie 300 "mieszańców krwi" i białych zakładników, prawie wszystkich kobiet.

Little Crow spotkał się ze znacznym sprzeciwem wielu Dakotów, szczególnie farmerów i konwertytów chrześcijańskich, którzy woleli utrzymać pokój ze Stanami Zjednoczonymi, sprzeciwiali się zabijaniu cywilów i chcieli uwolnić jeńców. We wrześniu Little Crow wymienił serię wiadomości z pułkownikiem Henrym Hastingsem Sibleyem, oferując negocjacje, ale Sibley odmówił rozpoczęcia rozmów, dopóki zakładnicy nie zostaną uwolnieni. Chociaż żądania Amerykańskiej wojny secesyjnej spowolniły reakcję militarną USA, armia ochotnicza pod dowództwem Sibleya pokonała siły Little Crow zdecydowanie w Bitwie pod Wood Lake 23 września 1862 r.

Po porażce Little Crow uniemożliwił swoim zwolennikom atakowanie innych Dakotów lub zabijanie zakładników i uciekł z grupą z nich na północne równiny. Miał nadzieję na uzyskanie wsparcia od innych plemion indiańskich, a także Brytyjczyków w Kanadzie. Odrzucony przez inne plemiona i pozostawiony z malejącą liczbą zwolenników, Little Crow powrócił do Yellow Medicine ze swoim synem Wowinape pod koniec czerwca 1863 roku. Little Crow został zastrzelony 3 lipca 1863 roku przez dwóch osadników, ojca i syna. Oskalpowali go i zabrali jego ciało do Hutchinson w Minnesocie, gdzie zostało wystawione na widok publiczny i okaleczone. Państwo zapłaciło ojcu 500 dolarów za zabicie Little Crow, a synowi 75 dolarów za jego skalp.

Szczątki Little Crowa zostały później ekshumowane przez wojska armii. W 1879 roku Minnesota Historical Society wystawiło jego szczątki w Kapitolu Stanowym Minnesoty, ale usunęło je w 1915 roku na prośbę wnuka Little Crowa, Jessego Wakemana.

W 1971 roku stowarzyszenie w końcu zwróciło szczątki Little Crowa rodzinie Wakeman w celu godnego pochówku w First Presbyterian Church and Cemetery (Flandreau, Dakota Południowa) Miejsce pochówku Little Crowa zostało wpisane do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych w 2017 roku.

Taoyateduta, znany jako Mała Wrona (Little Crow), przywódca Mdewakanton podczas Wojny w Dakocie (1862) ok. 1863

Wczesne życie

Było co najmniej trzech wodzów zwanych Małym Krukiem, w tym dziadek Taoyateduty Cetanwakanmani (Čhetá? Wakhúwa Máni, dosłownie "Jastrząb, który poluje pieszo"), którego Francuzi nazywali "Petit Corbeau"; jego ojciec Wakinyantanka ("Wielki Grzmot"); i najbardziej znany, sam Taoyateduta. Dokładne pochodzenie europejskiej nazwy "Mały Kruk" jest niejasne. Niektórzy sugerują, że było to błędne tłumaczenie "Krogulca" lub "Szarżującego Jastrzębia" , podczas gdy inni wyjaśniają, że mężczyźni byli znani z noszenia skóry lub skrzydeł kruka na plecach lub zwisających z pasów jako totemu.

Jego imię Dakota, Thaóyate Dúta, jest najczęściej tłumaczone jako "Jego Czerwony Naród"; inne warianty obejmują "Jego Czerwony Lud" i "Jego Szkarłatny Naród". Istnieje wiele spekulacji na temat roku jego urodzenia. Podczas gdy na jego nagrobku podano rok urodzenia jako 1818, historyk Gary Clayton Anderson dochodzi do wniosku, że najbardziej prawdopodobne wydaje się, że urodził się w 1810 roku, opierając się na dokumentach szkoły misyjnej i fakcie, że Taoyateduta służył jako wojownik w kontyngencie Dakota Sioux zaciągniętym przez USA w Wojnie Czarnego Jastrzębia w 1832 roku.

Był jednym z co najmniej dziesięciu chłopców urodzonych przez Big Thunder (Waki?ya?ta?ka) Little Crow II i jego trzy żony. Uważa się, że Taoyateduta był synem pierwszej żony Big Thunder, Miniokadawin, która pochodziła z grupy Wabasha. Dorastał z fizjologiczną osobliwością, podwójnym rzędem zębów.

Wczesne lata w Kaposii

Taoyateduta urodził się w wiosce Kaposia w plemieniu Mdewakanton Dakota , znanej również jako wioska Little Crow. Przez lata Kaposia najprawdopodobniej miała wiele lokalizacji po wschodniej stronie rzeki Missisipi , ale uważa się, że znajdowała się na obszarze między Wakan Tipi a mokradłami Pigs Eye , tuż poniżej dzisiejszego Indian Mounds Park , mniej więcej w czasie narodzin Taoyateduty. ^[11]^[12]

W następstwie traktatu o przekazaniu ziemi z 1837 r. podpisanego przez plemię Mdewakanton Dakotów i Stany Zjednoczone, grupa Kaposia, jedyna grupa Mdewakanton mieszkająca na odstąpionym obszarze, przeniosła się przez rzekę z terenów podmokłych na tereny dzisiejszego South St. Paul

Jako młody człowiek Taoyateduta opuścił Kaposię i udał się na zachód. W tamtym czasie nie cieszył się popularnością w zespole ojca ze względu na aroganckie zachowanie, zwłaszcza wobec przyrodnich braci. Mówiono, że został zmuszony do odejścia, ponieważ niektórzy mężczyźni grozili mu śmiercią za romanse z ich żonami. Przez ponad dekadę Taoyateduta odwiedzał Kaposię bardzo rzadko i tylko przez krótki czas.

Lata Lac qui Parle

Po ślubie Taoyateduta miał porzucić swoje "złe nawyki". Przez pewien czas mieszkał nad Rzeką Des Moines i Rzeką Cannon z Grupą Wahpekute , gdzie wziął dwie żony - córki Wodza Grupy Wahpekute, najprawdopodobniej Tasagye (The Cane) - i miał co najmniej troje dzieci.

W 1838 roku opuścił Grupę Wahpekute i rozstał się ze swoimi pierwszymi dwiema żonami. Przeniósł się dalej na zachód i osiedlił w Lac qui Parle, gdzie poślubił cztery córki Inyangmani, Wodza Grupy Wahpeton, z którym miał mieć co najmniej dwadzieścia dzieci.

Taoyateduta został później zapamiętany przez lekarza dr Asę W. Danielsa jako oddany ojciec, który był szczególnie dumny ze swojego najstarszego syna i "miał naturalną miłość do dzieci".

Lac qui Parle było również domem dla dużej społeczności Grupy Mdewakanton, w tym wielu krewnych Taoyateduty, takich jak Mary Tokanne Renville (żona Josepha Renville'a, którego matka również pochodziła z zespołu Kaposia) i jej brat Left Hand. Tam Taoyateduta nauczył się czytać i pisać w języku Dakota , a także trochę angielskiego i arytmetyki. Uczył się u Gideona Hollistera Ponda w 1837 roku i uczęszczał na zajęcia w prezbiteriańskiej szkole misyjnej w latach 1844-45. Ponadto uczęszczał do kościoła w misji Lac qui Parle i wykazywał zainteresowanie nauką o chrześcijaństwie , chociaż nie porzucił swojej rodzimej religii ani zwyczajów. Dwie żony Taoyateduty nawróciły się na chrześcijaństwo, chociaż później opuściły kościół, a misjonarz Stephen Return Riggs napisał w tym czasie, że uważał, że sam Taoyateduta może być "zbawiony".

W tym czasie Taoyateduta zajmował się również handlem alkoholem, transportując alkohol na zachód w celu wymiany na futra lub konie. Było to lukratywne źródło dochodu dla wielu handlarzy futrami , w tym Josepha Renville'a i Josepha R. Browna . Taoyateduta był przebiegłym przedsiębiorcą, który był dobry w liczbach; lubił hazard i najwyraźniej miał system wygrywania w pokera , "umiejętność, w której miał niewielu równych sobie, białych lub Indian". ^[2]^{:
38, 43?} Dr Daniels opisał pamięć Taoyateduty jako "niezwykle trwałą" i argumentował, że w późniejszych latach pozwalała mu ona "dokładnie składać obietnice złożone lata wcześniej tym Indianom i urzędnikom rządowym oraz podawać dokładną kwotę należnych im pieniędzy, dolarowi i centowi".

W 1841 roku Taoyateduta wybrał się na polowanie z Henrym Hastingsem Sibleyem , regionalnym kierownikiem American Fur Company , "mieszanym" handlarzem futer Alexandrem Faribaultem i wieloma innymi. Sibley i jego przyjaciele dosiedli koni i ścigali duże stado ponad tysiąca łosi w stałym tempie przez pięć dni; Taoyateduta dotrzymywał im kroku pieszo przez całą drogę, rozmawiając z nimi, gdy pokonywali 25 mil każdego dnia, i imponował wszystkim swoją wytrzymałością. Historyk Anderson pisze: "Incydent ten pokazał również, że Taoyateduta był człowiekiem, który, gdy decydował się wziąć udział w wydarzeniu, był gotów włożyć wszelki wysiłek, aby zaimponować innym". ^[2]

W latach Lac qui Parle reputacja Taoyateduty ucierpiała z powodu kontaktów z przyjaciółmi i partnerami myśliwskimi, takimi jak Jack Frazer, myśliwy "mieszanej krwi", który dorastał z Dakotami i został bliskim przyjacielem Henry'ego Sibleya. ^[14] Wśród starszych Dakotów Frazer był znany jako "raczej podejrzanego faceta... świętokradczego, ciągle naśmiewającego się ze zwyczajów Dakotów, a nawet naśladującego ich duchy" ^[2]^{:
36-37?} i był znany ze swojego lekceważącego stosunku do władzy. ^[14] Inne skargi na Taoyatedutę dotyczyły tego, że był "leniwy" ^[1], wolał handlować futrami niż samemu polować, ponieważ było to bardziej opłacalne ^[2]^{:
37, 41?} i że nie przyłączył się do oddziałów wojennych przeciwko Odżibwejom , z wyjątkiem jednej okazji. ^[1] Jednakże Taoyateduta zyskał także wielu wielbicieli w Lac qui Parle "ze względu na swój gładki sposób mówienia, przyjemne maniery i rzadko spotykany dobry osąd".

Walka o wodzostwo

Śmierć Wielkiego Gromu

Po powrocie do Kaposii ojciec Taoyateduty, Big Thunder (Wakinyantanka), został śmiertelnie ranny w październiku 1845 roku po przypadkowym wystrzeleniu z broni. Stary wódz wraz z jedną ze swoich żon i dwoma lub trzema wnukami wyruszył wozem ciągniętym przez woły, aby zebrać świeżo dojrzałe zboże na swoim polu na wzgórzu za wioską Kaposia . Gdy wóz wjeżdżał na wzgórze, załadowany pistolet zaczął się zsuwać w kierunku tyłu wozu, który był otwarty. Big Thunder złapał pistolet za lufę i ciągnął go w swoją stronę, gdy wystrzelił. Został zabrany z powrotem do Kaposii, aby zobaczyć się z szamanem. Chirurg George F. Turner również przyjechał z Fort Snelling, aby go zbadać, ale ani szaman, ani chirurg nie mogli nic zrobić, aby go uratować. Big Thunder zmarł trzy dni później.

Przed śmiercią Wakinyantanka mianował na swojego następcę jednego z młodszych przyrodnich braci Taoyateduty, mówiąc, że nie jest zadowolony z Taoyateduty, mimo że to on miał zostać mianowany wodzem. Podarował również młodszemu bratu swoje medale - w tym medal prezydencki, który otrzymał jego ojciec, Cetanwakanmani, po jego wizycie w Waszyngtonie w 1824 roku - jako symbol, że został wybrany na przywódcę grupy.

(Dwadzieścia siedem lat później Henry Hastings Sibley twierdził, że był świadkiem rozmowy Wielkiego Gromu z Taoyatedutą na jego łożu śmierci, a nie jego młodszego brata. ^[16] Jednak historyk Return Ira Holcombe, który zebrał zeznania naocznych świadków z co najmniej dziewięciu innych źródeł, w tym członków rodziny Little Crow, napisał, że twierdzenie Sibleya jest sprzeczne ze wszystkimi innymi relacjami na temat śmierci Wielkiego Gromu, które stwierdzały, że Taoyateduta znajdował się ponad 200 mil dalej w chwili śmierci jego ojca; że dowiedział się o śmierci ojca dopiero po co najmniej dwóch tygodniach; i że wrócił do Kaposii z Lac qui Parle dopiero po kilku miesiącach. ^[1] Gary Clayton Anderson sugeruje, że mógł to być przypadek pomyłki i że w 1845 roku Sibley prawdopodobnie nie był w stanie odróżnić Taoyateduty od swojego brata.

Powrót do Kaposii

Wieś Kaposia (ok. 1846-1848)

Dowiedziawszy się o śmierci ojca, Taoyateduta spędził jesień i zimę na dokładnym planowaniu powrotu do Kaposii. Taoyateduta uważał, że ma prawo ubiegać się o rolę wodza, ale dowiedział się, że dwóch jego przyrodnich braci jest gotowych walczyć z nim na śmierć i życie. Oświadczyli, że ponad dekada nieobecności Taoyateduty w Kaposii dyskwalifikuje go z przejęcia władzy. ^[2]^{:
44?} Jednak Taoyateduta dowiedział się, że w Kaposii są inni, którzy poprą go jako wodza bandy; zrozumieli, że nie jest już "głupi" i zmienił swoje postępowanie. ^[1]

Taoyateduta czekał na swój powrót do wiosny 1846 roku. Gdy lód stopniał, zszedł rzeką Minnesota z Lac qui Parle. Zorganizował dużą grupę przyjaciół i krewnych, aby mu towarzyszyli, w tym Mdewakantonowie, tacy jak jego kuzyn Lorenzo Lawrence, "pełnokrwisty" Dakota, którego rodzina była chrześcijańskimi konwertytami; kilku Wahpetonów; i trzy jego żony. ^[1]^[2]^{:
44?} Gdy zbliżali się do wiosek Shakopee i Black Dog, coraz większa liczba zwolenników była zachęcana do dołączenia do nich. Gdy dotarli do Kaposii, Taoyateduta był wspierany przez sporą flotyllę łodzi. Wieść dotarła do Kaposii przed ich przybyciem i duży tłum powitał ich na brzegu rzeki. ^[1]

Uzbrojeni w broń dwaj przyrodni bracia Taoyateduty ostrzegli go, by nie lądował, grożąc: "Jeśli to zrobisz, zginiesz". Gdy Taoyateduta wyszedł z łodzi, jego brat krzyknął: "Nie jesteś tu mile widziany. Idź i zamieszkaj w Lac qui Parle. Teraz jesteś Wahpetonem, a nie Mdewakantonem. Wracaj, albo będę strzelał". Taoyateduta podszedł, skrzyżował ramiona na piersi i powiedział głośno: "Strzelaj tam, gdzie wszyscy mogą zobaczyć. Nie boję się i wszyscy o tym wiedzą". Jego brat wystrzelił i trafił Taoyatedutę, który upadł tyłem w ramiona Tukanmaniego (Wędrowca wśród Świętych Kamieni), co spowodowało, że zwolennicy Taoyateduty rzucili się do przodu i przegonili braci. ^[1]

Wystrzelona z bliskiej odległości kula przeszła przez oba przedramiona Taoyateduty, łamiąc mu kości; jego klatka piersiowa i twarz również zostały ranne, ale on wciąż żył. Został zabrany do chirurga w Fort Snelling, który zalecił amputację, której Taoyateduta odmówił. Wrócił do Kaposii, gdzie opiekowali się nim szamani. Według Andersona, "Jego rany powoli się goiły, ale przez resztę życia Taoyateduta nosił okropne blizny po tej próbie zamachu. Jego nadgarstki pozostały zdeformowane, jego ręce zwisały niezgrabnie z nich i zawsze je zakrywał. Nigdy nie odzyskał pełnej sprawności palców". ^[2]^{:
44?}

Niedługo potem starsi wioski uznali, że Taoyateduta zachował się odważnie. Wielu obserwatorów zgodziło się, że jego przetrwanie było oznaką, że jest przeznaczony do zostania wodzem. Starsi zatwierdzili egzekucję dwóch przyrodnich braci Taoyateduty przez jego zwolenników. Taoyateduta przejął więc całkowitą kontrolę jako wódz bandy Kaposia i przyjął imię "Little Crow". ^[2]^{:
44-45?}

Wczesne lata jako Wódz

Wieś Kaposia (1851)

Jako nowy wódz, było jasne, że Taoyateduta traktował swoje obowiązki bardzo poważnie. Zwerbował do pomocy agenta Indian Amosa Bruce'a, który zorganizował przyrzeczenia abstynencji w Kaposia . Sam Little Crow złożył przyrzeczenie na siedem miesięcy i stał się silnym orędownikiem trzeźwości . ^[2]^{:
46?} Lekarz Asa W. Daniels miał poświadczyć wiele lat później, że "Little Crow był człowiekiem dobrych nawyków; [ja] nigdy nie wiedziałem, żeby używał odurzających trunków". ^[7] Historyk Anderson pisze: "Chociaż picie nie ustało całkowicie, przyrzeczenia doprowadziły do ??natychmiastowego spadku spożycia alkoholu, ku wielkiemu zdziwieniu wielu białych obserwatorów. Sukces programu przyciągnął uwagę władz rządowych, które zauważyły ??wzrost wpływów Little Crow". ^[2]^{:
46?} Jesienią 1846 roku, przypomniawszy sobie lata buntu i psot, Mały Kruk odpowiedział: "Wtedy byłem tylko dzielnym wojownikiem, teraz jestem wodzem".

Jednym z jego kolejnych ruchów było zaproszenie pastora Thomasa Smitha Williamsona, doktora medycyny, do przeprowadzki z Lac qui Parle do Kaposii . Williamson przybył do Kaposii i założył kościół i szkołę Dakota , mając nadzieję, że poparcie ważnego wodza zachęci więcej Mdewakantonów do nawrócenia się na chrześcijaństwo . Po przybyciu odkrył, że Little Crow przekonał starszych wioski do przyjęcia misjonarzy ze względu na medyczne wykształcenie Williamsona, co miałoby wiele zalet, w tym zapewnienie szczepień przeciwko ospie. Ku jego rozczarowaniu, sam Little Crow nie wykazywał zainteresowania uczęszczaniem do kościoła, a tylko garstka uczestników chodziła tam regularnie. ^[2]^{:
46, 50?}

Edukacja w Kaposii

Głównym powodem zaproszenia Williamsona przez Little Crowa była prawdopodobnie edukacja. Cenił sobie edukację, jaką otrzymał w szkole misyjnej w Lac qui Parle i chciał podobnych doświadczeń dla swoich dzieci w Kaposia. Jego krewni z Mdewakanton z Lac qui Parle, którzy przeprowadzili się z nim do Kaposia, tacy jak Lorenzo Lawrence, również lobbowali za szkołami, mimo że sami mieszkańcy wioski sprzeciwiali się edukacji w przeszłości. Zimą 1846-47 i 1847-48 Little Crow i dwóch jego młodszych przyrodnich braci regularnie uczęszczało do nowej szkoły misyjnej Williamsona w Kaposia. W pierwszym roku zapisało się 54 uczniów, a średnio 12 uczniów uczęszczało na zajęcia każdego dnia. W drugim roku średnia dzienna frekwencja wynosiła do 30 uczniów dziennie. Jedna z córek zmarłego Josepha Renville'a , Marguerite Renville, uczyła większości zajęć. ^[2]^{:
50-52?}

Jednak kłopoty zaczęły się, gdy agent ds. Indian Bruce w 1847 r. zalecił rządowi oferowanie własnych programów edukacyjnych w wioskach Mdewakanton. ^[2]^{:
50?} Traktat o cesji ziemi podpisany ze Stanami Zjednoczonymi w 1837 r. określał, że 5000 USD rocznie będzie odkładane na fundusz edukacyjny dla Dakotów Mdewakanton kontrolowanych przez rząd, zamiast być wypłacane w formie rent. ^[17]^[18] Wydano bardzo niewiele z tych pieniędzy i wkrótce pojawiły się spory o to, jak dokładnie fundusz edukacyjny powinien być rozdzielany. Gdy rozeszła się wieść o budowie szkół, handlarze zachęcali Dakotów do sprzeciwienia się im, mając nadzieję, że jeśli wystarczająco dużo osób będzie narzekać, rząd nie będzie miał innego wyjścia, jak rozdysponować fundusze pomiędzy osoby prywatne, zamiast inwestować w szkoły, co z kolei przyniosłoby korzyści handlarzom. ^[2]^{:
50?} Podejrzenia wzrosły również co do tego, czy misjonarze przez cały czas korzystali z funduszu edukacyjnego. Williamson zaprzeczył, jakoby był zainteresowany jakąkolwiek pomocą rządową, chociaż w przeszłości otrzymywał niewielkie dotacje. Little Crow ponownie poparł szkołę misyjną w styczniu 1849 r., ale wiosną 1849 r. nawet wódz i jego zwolennicy wydawali się tracić zainteresowanie i przestali uczęszczać na zajęcia. ^[2]^{:
51?}

Williamson, przy wsparciu American Board of Commissioners for Foreign Missions , postanowił następnie poeksperymentować z internatem, aby zachęcić więcej dzieci Dakotów do pozostania w szkole. Little Crow poparł jego wysiłki i wysłał dwójkę swoich dzieci, aby zamieszkały z Williamsonem, w tym jego najstarszego syna, Wowinape'a i jego córkę Emmę. Wowinape miał dwa lub trzy lata, gdy po raz pierwszy wszedł do szkoły z internatem w 1849 roku, ale Little Crow tymczasowo go wycofał, wyjaśniając, że niektórzy mieszkańcy wioski grozili otruciem jego syna, jeśli pozwolono mu zostać z misjonarzami. Wowinape wrócił do szkoły z internatem wraz z Emmą w latach 1850-1851, ale dzieci zostały ponownie zabrane ze szkoły po roku. Historyk Anderson pisze: "Little Crow nigdy nie był w stanie przekonać przeciwników edukacji w swojej wiosce, a ponieważ debata na temat szkół przyniosła zagrożenia dla bezpieczeństwa jego dzieci, wódz Kaposia zaczął się wahać w swoim poparciu dla edukacji".

Handel i łowiectwo

Wraz ze wzrostem sprzeciwu wobec szkół, Little Crow ponownie skupił swoją energię na handlu i hazardzie za futra na zachodzie. Według handlarza futrami Martina McLeoda , w 1848 roku Little Crow i prawie wszyscy w Kaposia byli rzekomo zaangażowani w handel whisky za futra, przedsięwzięcie, które postawiło ich w bezpośredniej konkurencji z Henrym Hastingsem Sibleyem i jego handlarzami. Sibley, McLeod i inni próbowali patrolować rzeki i ostatecznie wciągnęli armię w zatrzymywanie wszelkich łodzi Dakotów, które mogły przewozić "kontrabandę", ponieważ działalność ta została uznana za nielegalną przez ustawę. McLeod zidentyfikował również Little Crow i jednego z jego braci jako osoby odnoszące znaczne sukcesy w hazardzie za futra w ramach swoich sieci pokrewieństwa w Lac qui Parle. Ponadto uważa się, że Little Crow był zamieszany w co najmniej jeden incydent kradzieży futer z loży Odżibwejów, którzy zostali znalezieni na polowaniu na ziemiach Dakotów. Handlując i grając w gry hazardowe o futra, a czasami polując, Little Crow i mężczyźni z Kaposii znaleźli dodatkowe sposoby na wniesienie wkładu w gospodarkę wsi, zamiast polegać wyłącznie na programie rolniczym i rentach, do których mieli prawo na mocy traktatu o cesji ziemi z 1837 r. podpisanego przez Dakotów i Stany Zjednoczone. ^[2]^{:
52-53?}

Negocjacje traktatowe

Portret Małego Kruka (1851) namalowany przez Franka Blackwella Mayera w Traverse des Sioux, gdzie obaj mężczyźni byli obserwatorami

W 1851 r. Little Crow odegrał kluczową rolę w negocjacjach Traktatu z Mendoty , który stanowił, że Indianie Grupy Mdewakanton i Grupy Wahpekute otrzymają 1 410 000 dolarów amerykańskich, z czego większość miała być powiernictwem i wypłacana w formie rent, za odstąpienie swoich ziem rządowi USA. Warunki traktatu wymagały od nich przeniesienia się do rezerwatu po obu stronach rzeki Minnesota . W 1858 r. poprowadził delegację Mdewakanton-Wahpekute do Waszyngtonu, gdzie Little Crow i inni przywódcy zostali zmuszeni do oddania północnej połowy pozostałych im posiadłości wzdłuż rzeki Minnesota, jako części kolejnego traktatu o odstąpieniu ziemi. ^[19]

Little Crow był obecny w Traverse des Sioux i podpisał traktat Mendota ^[20] , na mocy którego grupy zgodziły się przenieść na ziemię wydzieloną wzdłuż rzeki Minnesota na zachód od ich tradycyjnego terytorium. ^[21] Traktat ratyfikowany przez Senat Stanów Zjednoczonych usunął Artykuł 3 traktatu, który wydzielił tę ziemię. ^[21] Plemię zostało zmuszone do wynegocjowania nowego traktatu pod groźbą przymusowego przesiedlenia na Terytorium Dakoty i przyznano mu ziemię tylko po jednej stronie rzeki.

Wiosną 1862 r. Little Crow przegrał wybory na przewodniczącego plemienia z Traveling Hail z powodu braku zaufania do jego roli w negocjowaniu traktatu z 1858 r. i odmowy poparcia programu rolniczego. Zrozpaczony polityczną porażką Little Crow zaczął być bardziej otwarty na zmianę swojej religii i stylu życia, aby bardziej przypominać "białego człowieka". ^[2]^{:
121?} Jednak wydarzenia latem 1862 r. zmieniły wszystko. Z powodu słabych zbiorów w poprzednim roku, ograniczonych polowań i odmowy handlarzy i agentów indiańskich dostarczania żywności na kredyt, wielu Dakotów głodowało. Nawet po tym, jak zbiory letnie zaczęły łagodzić kryzys, niepowodzenie rządu federalnego w dostarczaniu rent na czas doprowadziło do powszechnego gniewu i nieufności, szczególnie wśród osób niebędących rolnikami. ^[2]^{:
121-29?}

Little Crow próbował dostosować się do zwyczajów Stanów Zjednoczonych. ^[22] Odwiedził prezydenta Jamesa Buchanana w Waszyngtonie, DC , zastąpił rodzime ubrania spodniami i kurtkami z mosiężnymi guzikami, wstąpił do Kościoła Episkopalnego i zajął się rolnictwem. Jednak w 1862 roku jego grupa głodowała. Uprawy w ich małym rezerwacie zawiodły, zwierzyna była nadmiernie polowana, a Kongres nie wypłacał rent wymaganych przez traktat. Wypłaty opóźniły się z powodu wybuchu wojny secesyjnej. Pojawiły się pogłoski, że "Wielka Rada" Kongresu wydała całe swoje złoto na walkę z wojną secesyjną i nie miała pieniędzy. ^[23] W miarę jak plemię stawało się głodne, a żywność marniała w magazynach handlarzy w agencjach Sioux, zdolność Little Crow do powstrzymywania swoich ludzi pogarszała się.

Wojna Dakotów z 1862 r.

Artykuł główny: Wojna Dakotów z 1862 r.

4 sierpnia 1862 roku tłum Dakotów włamał się do magazynu żywności w Upper Sioux Agency . ^[24] Porucznik Timothy J. Sheehan, zdając sobie sprawę, że pokój nie zostanie przywrócony, dopóki nie nastąpi dystrybucja żywności, wezwał posiłki od kapitana Johna S. Marsha z Fort Ridgely . ^[2]^{:
123?} Po usłyszeniu wieści o konflikcie Little Crow pośpiesznie pojechał do Yellow Medicine i następnego dnia wziął udział w dyskusjach z agentem ds. Indian Thomasem J. Galbraithem , misjonarzem Stephenem Return Riggsem , misjonarzem Johnem P. Williamsonem i handlarzem Andrewem Myrickiem . Na radzie Little Crow zauważył, że Dakotom należą się pieniądze na zakup żywności, zasugerował, aby Galbraith "zawarł jakieś porozumienie", na mocy którego handlarze udzielą kredytu i ostrzegł, że "kiedy ludzie są głodni, sami sobie pomagają". Przedstawiciel handlarzy, Andrew Myrick, odpowiedział: "Jeśli chodzi o mnie, to jeśli są głodni, niech jedzą trawę", co wywołało oburzenie wśród Sissetonów i Wahpetonów którzy byli obecni. Napięta sytuacja została rozładowana po przybyciu kapitana Johna S. Marsha, który polecił agentowi Galbraithowi otwarcie jego magazynu i nakazał swoim ludziom aresztowanie każdego handlarza, który podsycałby dalszy gniew i niepokoje wśród Dakotów

17 sierpnia 1862 roku czterech młodych myśliwych z plemienia Dakotów pokłóciło się z osadnikiem i zabiło pięciu cywilów, w tym dwie kobiety, w pobliżu małej osady o nazwie Acton Bojąc się kary, myśliwi uciekli z powrotem do wioski Rice Creek, gdzie opowiedzieli swoją historię Cut Nose'owi, Little Six (Shakopee III) i Red Middle Voice, którzy popierali pójście na wojnę, aby wypędzić osadników z regionu. Następnie grupa odwiedziła Little Crow w środku nocy; uważali Little Crow za jedynego tradycjonalistycznego wodza z wystarczającymi wpływami politycznymi i prestiżem, aby poprowadzić totalną wojnę. Little Crow początkowo próbował ich odwieść, radząc im, aby skonsultowali się ze swoim wybranym rzecznikiem i wskazując na bezcelowość wystąpienia przeciwko "białym ludziom". Jednak ostatecznie zgodził się poprowadzić wojowników, mówiąc: "Taoyateduta nie jest tchórzem: umrę razem z tobą". Zwołano radę, wypowiedziano wojnę, a Little Crow następnego ranka nakazał atak na Dolną Agencję Siouxów (Lower_Sioux_Agency) rozpoczynając Wojnę Dakotów z 1862 roku

Pod przywództwem Taoyateduty, Dakota odnieśli pewne sukcesy w zasadzce na mały oddział wojsk amerykańskich pod dowództwem kapitana Marsha w Redwood Ferry, ataku na grupę pogrzebową w Bitwie pod Birch Coulee (1862) i zabiciu wielu nieprzygotowanych osadników. Jednak dwa ataki Dakotów na Fort Ridgely zostały udaremnione przez żołnierzy i cywilów, którzy, mimo że byli w mniejszości, użyli armaty fortu, aby odeprzeć atakujących. Little Crow został ranny ogniem armatnim w drugim ataku na Fort Ridgely i nie przyłączył się do Ataku na New Ulm (1862). Dakota zaatakowali New Ulm dwukrotnie, a grupa osadników i ochotników, mimo że była w mniejszości, odparła wojowników. Ataki na Forest City, Hutchinson i Fort Abercrombie również zostały odparte. Dakota zaatakowali białych cywilów w całym obszarze.

Ostatecznie siły Little Crow poniosły klęskę w Bitwie pod Wood Lake 23 września 1862 r., po czym Little Crow i wielu jego wojowników uciekło na zachód, zabierając ze sobą trzech białych chłopców jako jeńców. Jeden z chłopców, George Washington Ingalls, lat 9 (kuzyn autorki Laury Ingalls ), był świadkiem zabicia i skalpowania swojego ojca Jedidiaha oraz pojmania jego trzech sióstr na początku konfliktu. Pod koniec wiosny 1863 r. Little Crow i jego zwolennicy rozbili obóz w pobliżu granicy kanadyjsko-amerykańskiej. Na początku czerwca 1863 r. wykupili chłopców w zamian za koce i konie.

Śmierć

Decydując, że plemię musi przyjąć mobilny tryb życia, pozbawione swojego terytorium podczas wojny, Little Crow poprowadził grupę łupieżczą, aby ukraść konie z jego dawnej ziemi w Minnesocie. Jego ludzie nie chcieli tego zrobić. Wieczorem 3 lipca 1863 r., gdy on i jego syn Wowinape zbierali maliny, ^[30] zostali zauważeni przez Nathana Lamsona i jego syna Chaunceya. Czwórka ta wdała się w krótką strzelaninę. Little Crow zranił starszego Lamsona, ale został śmiertelnie postrzelony zarówno przez Lamsona, jak i jego syna. Wódz kazał swojemu synowi uciekać.

Lamsonowie rozdzielili się i każdy z nich przebył prawie 12 mil do Hutchinson w Minnesocie, aby podnieść alarm. Następnego dnia grupa poszukiwawcza wróciła i znalazła ciało niezidentyfikowanego mężczyzny z plemienia Dakota. Ciało miało na sobie płaszcz, który rozpoznali jako należący do białego osadnika Jamesa McGannon, który został zabity dwa dni wcześniej. Oskalpowali mężczyznę z plemienia Dakota, a później przywieźli ciało z powrotem do Hutchinson. Następnie ciągnęli jego ciało wzdłuż głównej ulicy miasta. W uszy i nos mężczyzny włożono petardy i je odpalono. Ciało ostatecznie wrzucono do dołu w rzeźni. Później zostało ścięte.

Henry H. Cross, Mały kruk. 1863. Instytut Sztuki w Minneapolis

28 lipca 1863 roku Wowinape został schwytany przez wojska armii USA w pobliżu Devil's Lake na terytorium Dakoty. Poinformował żołnierzy o śmierci Little Crow. 16 sierpnia funkcjonariusze odnaleźli i ekshumowali ciało wodza. Tożsamość Little Crow została potwierdzona na podstawie blizn na nadgarstkach. W następnym roku legislatura przyznała Nathanowi Lamsonowi 500 dolarów za "oddanie wielkiej służby państwu". ^[34] Jego syn Chauncey Lamson otrzymał nagrodę w wysokości 75 dolarów za skalp, chociaż otrzymał ją tego samego dnia, w którym ogłoszono nagrodę generała adiutanta za wojowników Dakotów, 4 lipca 1863 roku.

Minnesota Historical Society nabyło skalp Little Crowa w 1868 r., a jego czaszkę w 1896 r. Inne kości zebrano w innych okresach. Te ludzkie trofea były wystawiane publicznie przez dziesięciolecia. ^[36] W 1971 r. Society zwróciło szczątki Little Crowa jego wnukowi Jesse Wakemanowi (synowi Wowinape) w celu pochówku. ^[33] Przy drodze do pola, na którym zginął Little Crow, umieszczono małą kamienną tablicę pamiątkową.

Dziedzictwo

W 1937 roku miasto Hutchinson wzniosło dużą brązową statuę Little Crow w miejscu z widokiem na rzekę Crow w pobliżu mostu Main Street prowadzącego do dzielnicy biznesowej w centrum miasta. Stworzył ją lokalny artysta Les Kouba , który później stał się znany ze swojej sztuki przyrodniczej. ^[37]

W 1971 roku Jesse Wakemen zorganizował ponowny pochówek szczątków swojego dziadka Little Crow w First Presbyterian Church and Cemetery w Flandreau w Dakocie Południowej . Kościół i cmentarz zostały wpisane do amerykańskiego Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych w 2017 roku. ^[38]

W 1982 roku rzeźbiarz Robert Johnson i Kouba stworzyli zaktualizowaną statuę Little Crow dla miasta Hutchinson, ponieważ poprzednia została zniszczona przez pogodę. Została ona usunięta w 2007 roku i umieszczona w McLeod County Historical Society, aby umożliwić budowę nowego mostu Main Street nad rzeką. Eheim Park został tutaj przeprojektowany, a statuę planowano ponownie zainstalować w niższej pozycji w 2009 roku, aby widzowie mogli docenić symbole na przylądku. Statua ponownie góruje nad rzeką Crow. ^[39]

Maskę upamiętniającą Little Crow zainstalowano w pobliżu wodospadu w Minnehaha Park w Minneapolis jednak odlewnia twierdzi, że nie ma żadnego związku między Little Crow a tym miejscem.

W kulturze popularnej

Wódz Mały Kruk pojawia się jako jeden z głównych bohaterów drugoplanowych w ostatnim tomie Powieści Złoto Gór Czarnych trylogii powieściowej opowiedzianej z perspektywy Plemienia Dakotów Santee , autorstwa polskiego pisarza Alfreda Szklarskiego i jego żony Krystyny Szklarskiej. (Zobacz też: Góry Czarne)