Wojna Czarnego Jastrzębia (1832)
(Black Hawk; Sauke, Sac and Fox)
[Kampania]:
 | Minor engagements | Battle of Stillman's Run | Buffalo Grove ambush | Plum River raid | Indian Creek massacre | St. Vrain massacre | Attacks at Fort Blue Mounds | Spafford Farm massacre | Battle of Horseshoe Bend | Battle of Waddams Grove | Battle of Kellogg's Grove | Attack at Ament's Cabin | Battle of Apple River Fort | Sinsinawa Mound raid | Battle of Wisconsin Heights | Battle of Bad Axe |

Porównaj też: | Wojna Czarnego Jastrzębia (Antonga Black Hawk; Plemię Ute) 1865-1872) |

Wojna Black Hawk (Czarnego Jastrzębia) 1832

była konfliktem między Stanami Zjednoczonymi a rdzennymi Amerykanami dowodzonymi przez Black Hawka, przywódcę Sauków .

Wojna wybuchła po tym, jak Wódz Black Hawk i grupa Sauków, Meskwakis (Fox) (obecnie Sac and Fox) i Kickapoos , znanych jako " British Band ", przekroczyli rzekę Missisipi , do amerykańskiego stanu Illinois , z terytorium Indii Iowa w kwietniu 1832 roku. motywy były niejednoznaczne, ale najwyraźniej miał nadzieję na odzyskanie ziemi sprzedanej Stanom Zjednoczonym w spornym traktacie z 1804 r. w St. Louis .

Urzędnicy amerykańscy, przekonani, że Brytyjczycy są wrogo nastawieni, zmobilizowali pograniczną milicję i 14 maja 1832 r. otworzyli ogień do delegacji Indian.

Black Hawk odpowiedział z powodzeniem atakując milicję w Bitwie pod Stillman's Run (Battle of Stillman's Run).
Poprowadził swój zespół w bezpieczne miejsce na terenie dzisiejszego południowego Wisconsin i był ścigany przez siły amerykańskie.

W międzyczasie inni rdzenni Amerykanie przeprowadzali naloty na forty i kolonie w dużej mierze niechronione pod nieobecność milicji.
Niektórzy wojownicy plemion Ho-Chunk (Winnebago) i Potawatomi brali udział w tych najazdach, chociaż większość członków plemienia starała się uniknąć konfliktu. Menominee i Dakota [Sioux] (Siuxowie) plemiona, już skłócone z Saukami i Meskwaki, poparły Stany Zjednoczone.

Pod dowództwem generała Henry'ego Atkinsona siły amerykańskie śledziły British Band.
Milicja pod dowództwem pułkownika Henry'ego Dodge'a dogoniła British Band 21 lipca i pokonała ich w bitwie pod Wisconsin Heights .

Zespół Black Hawka został osłabiony przez głód, śmierć i dezercję, a wielu tubylców, którzy przeżyli, wycofało się w kierunku Missisipi.

2 sierpnia żołnierze amerykańscy zaatakowali resztki Brytyjczyków w bitwie pod Bad Axe , zabijając wielu i chwytając większość pozostałych przy życiu. Black Hawk i inni przywódcy uciekli, ale później poddali się i zostali uwięzieni na rok.

Wojna Black Hawk dał Abraham Lincoln swoją krótką służbę wojskową , chociaż nie widział walki.
Inni uczestnicy, którzy później stali się sławni, to Winfield Scott , Zachary Taylor i Jefferson Davis . Wojna dała impuls amerykańskiej polityce wysiedlania Indian , w ramach której plemiona rdzennych Amerykanów były zmuszane do sprzedaży swoich ziem i przeniesienia się na zachód od rzeki Mississippi, aby tam zamieszkać.

Black Hawk, wódz wojenny Sauków i Wódz w tzw. Wojnie Czarnego Jastrzębia w 1832 r.

Spis treści

1 Tło
1,1 Sporny traktat
1.2 Sauki podzielone
2 Powrót Black Hawka
3 Wojna międzyplemienna i polityka amerykańska
4 Początkowa dyplomacja
5 Bieg Stillmana
6 Pierwsze naloty
7 Amerykańska reorganizacja
8 czerwcowe naloty
9 Ostatnia kampania
9,1 Wzgórza Wisconsin
9,2 Zły topór
10 Następstwa
10.1 Uwięzienie i spuścizna Black Hawka
10.2 Traktaty i przeprowadzki
11 Zobacz też

Tło

W XVIII wieku plemiona indiańskie Sauk i Meskwaki (lub Fox) [Sac and Fox] żyły wzdłuż rzeki Missisipi w dzisiejszych stanach Illinois i Iowa .
Oba plemiona stały się ściśle powiązane po tym, jak zostały wysiedlone z regionu Wielkich Jezior w konfliktach z Nową Francją i innymi plemionami rdzennymi Amerykanami, szczególnie po zakończeniu tak zwanych Wojen Lisów (Fox Wars) w latach 30. XVIII wieku.

Do czasu Wojny Black Hawk populacja obu plemion wynosiła około 6000 osób.

Traktat sporny

Główny artykuł: Traktat z St. Louis (1804) (Treaty of St. Louis (1804))

Ziemia przekazana Stanom Zjednoczonym na mocy traktatu z St. Louis z 1804 r. jest tutaj zaznaczona na żółto.

Gdy Stany Zjednoczone skolonizowały na zachód na początku XIX wieku, urzędnicy rządowi starali się kupić jak najwięcej ziemi rdzennych Amerykanów.
W 1804 r. gubernator terytorialny William Henry Harrison wynegocjował traktat w St. Louis, w którym grupa przywódców Sauk i Meskwaki rzekomo sprzedała swoje ziemie na wschód od Missisipi za ponad 2200 dolarów w towarach i rocznych płatnościach w wysokości 1000 dolarów w towarach.

Traktat stał się kontrowersyjny, ponieważ przywódcy rdzenni nie zostali upoważnieni przez rady plemienne do cedowania ziem.
Historyk Robert Owens przekonywał, że wodzowie prawdopodobnie nie zamierzali rezygnować z własności ziemi i nie sprzedaliby tak cennego terytorium za tak skromną cenę. Historyk Patrick Jung doszedł do wniosku, że wodzowie Sauków i Meskwaki zamierzali scedować trochę ziemi, ale Amerykanie włączyli do języka traktatu więcej terytorium, niż przypuszczali Indianie. Według Junga Saukowie i Maskwaci poznali prawdziwy zakres cesji dopiero po latach.

Traktat z 1804 r. zezwolił plemionom na dalsze korzystanie z oddanej ziemi, dopóki nie została ona sprzedana amerykańskim kolonistom przez rząd USA.
Przez następne dwie dekady Saukowie nadal mieszkali w Saukenuk , ich głównej wiosce, która znajdowała się w pobliżu zbiegu rzek Mississippi i Rock. W 1828 r. rząd Stanów Zjednoczonych w końcu zaczął przeprowadzać pomiary oddanej ziemi pod kątem białych kolonii. Indyjski agent Thomas Forsyth poinformował Sauków, że powinni opuścić Saukenuk i inne ich osady na wschód od Missisipi.

Saukowie podzieleni

Saukowie byli podzieleni co do tego, czy przeciwstawić się realizacji spornego traktatu z 1804 roku.
Większość Sauków zdecydowała się przenieść na zachód od Missisipi, zamiast angażować się w konfrontację ze Stanami Zjednoczonymi.

Przywódcą tej grupy był Keokuk , który pomagał w obronie Saukenuk przed Amerykanami podczas Wojny 1812 roku
Keokuk nie był wodzem, ale jako doświadczony mówca często przemawiał w imieniu wodzów cywilnych Sauk w negocjacjach z Amerykanami. Keokuk uważał traktat z 1804 r. za oszustwo, ale po zobaczeniu rozmiarów amerykańskich miast na wschodnim wybrzeżu w 1824 r. nie sądził, by Saukowie mogli skutecznie przeciwstawić się Stanom Zjednoczonym.

Chociaż większość plemienia zdecydowała się pójść w ślady Keokuka, około 800 Sauków - mniej więcej jedna szósta plemienia - zdecydowało się przeciwstawić amerykańskiej ekspansji. Black Hawk , kapitan wojenny, który walczył przeciwko Stanom Zjednoczonym w wojnie 1812 roku, a teraz miał 60 lat, wyłonił się jako przywódca tej frakcji w 1829 roku.

Podobnie jak Keokuk, Black Hawk nie był cywilem. wódz, ale stał się głównym rywalem Keokuka o wpływy w plemieniu.
Black Hawk faktycznie podpisał traktat w maju 1816 r., który potwierdzał sporną cesję ziemi z 1804 r., ale upierał się, że to, co zostało spisane, różniło się od tego, co powiedziano na konferencji traktatowej.

Według Black Hawka "biali mieli zwyczaj mówienia jednej rzeczy Indianom i odkładania czegoś innego na papier.

Wódz rdzennych Amerykanów w regaliach Keokuk przez George'a Catlina, lata 30. XIX wieku

Black Hawk był zdecydowany utrzymać Saukenuk, wioskę u zbiegu Rock River z Missisipi, gdzie mieszkał i się urodził.
Kiedy Saukowie powrócili do wioski w 1829 roku po corocznym zimowym polowaniu na zachodzie, odkryli, że była ona zajęta przez białych dzikusów, którzy spodziewali się sprzedaży ziemi. Po miesiącach starć ze skłoterami Saukowie wyjechali we wrześniu 1829 roku na kolejne zimowe polowanie. Mając nadzieję na uniknięcie dalszych konfrontacji, Keokuk powiedział Forsythowi, że on i jego zwolennicy nie wrócą do Saukenuk.

Wbrew radom Keokuka i Forsytha frakcja Black Hawka powróciła do Saukenuk wiosną 1830 roku.
Tym razem dołączyło do nich ponad 200 Kickapoos , lud, który często sprzymierzał się z Saukami.

Black Hawk i jego zwolennicy stali się znani jako " British Band ", ponieważ czasami wywieszali brytyjską flagę, aby przeciwstawić się roszczeniom o suwerenność USA, i ponieważ mieli nadzieję na uzyskanie poparcia Brytyjczyków w Fort Malden w Kanadzie.

Gazeta relacja o alarmie wywołanym powrotem Sauka do Saukenuk , Washington National Intelligencer , 13 czerwca 1831


Kiedy brytyjski zespół po raz kolejny powrócił do Saukenuk w 1831 roku, co następuje Black Hawk w urosła do około 1500 osób, a obecnie włączone jakieś Potawatomi, a osoby z bliskich więzi do Sauks i Meskwakis. Amerykańscy urzędnicy postanowili zmusić Brytyjczyków do opuszczenia stanu. Generał Edmund P. Gaines , dowódca Departamentu Zachodniego Armii Stanów Zjednoczonych , zebrał wojska z nadzieją, że zastraszy Black Hawka do odejścia. Armia nie miała kawalerii, która mogłaby ścigać Sauków, gdyby uciekli dalej konno do Illinois, więc 5 czerwca Gaines zażądał od stanowej milicji dostarczenia konnego batalionu. Gubernator IllinoisJohn Reynolds już zaalarmował milicję; zgłosiło się około 1500 ochotników.

Tymczasem Keokuk przekonał wielu zwolenników Black Hawka do opuszczenia Illinois.

25 czerwca 1831 Gaines wysłał wojska na wyspę Vandruff naprzeciwko Saukenuk.
Nazwa wyspy pochodzi od rolnika i handlarza, który obsługiwał prom, a także sprzedawał alkohol tubylcom, co wcześniej skłoniło Black Hawka do nalotu na whisky. Tym razem zarośla urosły, aby uniemożliwić milicjantom lądowanie, więc następnego dnia milicja próbowała zaatakować samą Saukenuk, tylko po to, by odkryć, że Black Hawk i jego zwolennicy opuścili wioskę i ponownie przekroczyli Missisipi. 30 czerwca Black Hawk, Quashquame i inni przywódcy Sauków spotkali się z Gainesem i podpisali porozumienie, w którym Saukowie obiecali pozostać na zachód od Missisipi i zerwać dalsze kontakty z Brytyjczykami w Kanadzie.

Powrót Black Hawka (Czarnego Jastrzębia)

Pod koniec 1831 r. Neapope , wódz cywilny Sauków, wrócił z Fort Malden i powiedział Black Hawk, że Brytyjczycy i inne plemiona Illinois są gotowe wspierać Sauków przeciwko Stanom Zjednoczonym. Nie jest jasne, dlaczego Neapope wysunął te twierdzenia, które okazałyby się bezpodstawne. Historycy opisali raport Neapope'a dla Black Hawka jako "myślenie życzeniowe" i produkt "płodnej wyobraźni". Black Hawk z zadowoleniem przyjął tę informację, chociaż później skrytykował Neapope'a za wprowadzenie go w błąd. Zimę spędził na nieudanej próbie rekrutacji dodatkowych sojuszników z innych plemion i wyznawców Keokuka.

Według błędnego raportu Neapope'a , Wabokieshiek ("Biała Chmura"), szaman znany Amerykanom jako "Prorok Winnebago", twierdził, że inne plemiona są gotowe wspierać Black Hawka. Matka Wabokieshiek była Ho-Chunk (Winnebago), ale jego ojciec należał do klanu Sauków, który zapewniał cywilnych przywódców plemienia. Kiedy Wabokieshiek dołączył do British Band w 1832 roku, został głównym cywilnym szefem grupy Sauk. Jego wioska, Prophetstown , znajdowała się około trzydziestu pięciu mil w górę rzeki Rock od Saukenuk. Wieś zamieszkiwało około 200 osób Ho-Chunk, Sauks, Meskwakis, Kickapoos i Potawatomi, którzy byli niezadowoleni z przywódców plemiennych, którzy odmówili przeciwstawienia się amerykańskiej ekspansji. Chociaż niektórzy Amerykanie określili później Wabokieshiek jako głównego inicjatora wojny Black Hawk, Prorok Winnebago, według historyka Johna Halla, "w rzeczywistości zniechęcił swoich zwolenników do uciekania się do konfliktu zbrojnego z białymi".

5 kwietnia 1832 roku British Band ponownie wkroczyła do Illinois. Licząc około 500 wojowników i 600 niewalczących, przeprawili się w pobliżu ujścia rzeki Iowa do Yellow Banks (dzisiejsza Oquawka, Illinois ), a następnie skierowali się na północ. Intencje Black Hawka po powrocie do Illinois nie są do końca jasne, ponieważ doniesienia zarówno ze źródeł białych, jak i indyjskich są sprzeczne. Niektórzy mówili, że British Band zamierza ponownie zająć Saukenuk, podczas gdy inni, że celem jest Proroctwo. Według historyka Kerry Traska, "nawet Black Hawk mógł nie być pewien, dokąd zmierzają i co zamierzają zrobić".

Gdy British Band przeniósł się do Illinois, amerykańscy urzędnicy wezwali Wabokieshiek, aby poradził Black Hawkowi zawrócić.
Wcześniej Prorok Winnebago zachęcał Black Hawka do przybycia do Proroczego Miasta, argumentując, że porozumienie zawarte z generałem Gainesem z 1831 roku zabrania powrotu do Saukenuk, ale nie zabrania Saukom przeprowadzki do Proroka. Teraz, zamiast powiedzieć Black Hawkowi, żeby zawrócił, Wabokieshiek powiedział mu, że dopóki Brytyjczycy będą pokojowo nastawieni, Amerykanie nie będą mieli innego wyboru, jak tylko pozwolić im osiedlić się w Prophetstown, zwłaszcza jeśli Brytyjczycy i plemiona z tego obszaru wspierał zespół.

Chociaż British Band podróżował z uzbrojonymi strażnikami jako środek ostrożności, Black Hawk prawdopodobnie miał nadzieję uniknąć wojny, kiedy wrócił do Illinois.
Obecność kobiet, dzieci i osób starszych wskazywała, że British Band nie była imprezą wojenną.

Wojna międzyplemienna i polityka amerykańska

Chociaż powrót zespołu Black Hawka zaniepokoił urzędników amerykańskich, byli oni wówczas bardziej zaniepokojeni możliwością wojny między plemionami rdzennych Amerykanów w regionie. Większość relacji o wojnie Black Hawk koncentruje się na konflikcie między Black Hawk a Stanami Zjednoczonymi, ale historyk John Hall twierdzi, że pomija to perspektywę wielu rdzennych Amerykanów. Według Halla "Wojna Black Hawk obejmowała również konflikt międzyplemienny, który tlił się przez dziesięciolecia". Plemiona wzdłuż górnej Mississippi od dawna walczyły o kontrolę nad zmniejszającymi się terenami łowieckimi, a wojna Black Hawk dała niektórym tubylcom okazję do wznowienia wojny, która nie miała nic wspólnego z Black Hawk.

Po wyparciu Brytyjczyków jako dominującej siły zewnętrznej po wojnie 1812 r. Stany Zjednoczone przejęły rolę mediatora w sporach międzyplemiennych. Przed wojną Black Hawk polityka USA zniechęcała do wojny międzyplemiennej. Nie było to ściśle ze względów humanitarnych: wojny międzyplemienne utrudniły Stanom Zjednoczonym zdobycie ziemi indiańskiej i przemieszczenie plemion na Zachód, co było polityką znaną jako usunięcie Indian , która stała się głównym celem pod koniec lat dwudziestych XIX wieku. Wysiłki USA w zakresie mediacji obejmowały wieloplemienne rady traktatowe w Prairie du Chien w 1825 i 1830 r. , w których wyznaczono granice plemienne. Rdzenni Amerykanie czasami mieli pretensje do amerykańskiej mediacji, zwłaszcza młodych mężczyzn, dla których wojna była ważną drogą awansu społecznego.

Fort Armstrong znajdował się na Rock Island, która jest obecnie znana jako Arsenal Island . Widok jest od strony Illinois, z Iowa w tle.

Sytuację komplikował amerykański system łupów . Po tym, jak Andrew Jackson objął prezydenturę USA w marcu 1829 roku, wielu kompetentnych indyjskich agentów zostało zastąpionych przez niewykwalifikowanych lojalistów Jacksona, przekonuje historyk John Hall. Ludzie tacy jak Thomas Forsyth , John Marsh i Thomas McKenney zostali zastąpieni przez mniej wykwalifikowanych mężczyzn, takich jak Felix St. Vrain . W XIX wieku historyk Lyman Draper twierdził, że wojny Black Hawk można było uniknąć, gdyby Forsyth pozostał agentem Sauków.

W 1830 r. przemoc groziła zniweczeniem amerykańskich prób zapobieżenia wojnie międzyplemiennej. W maju Dakota (Siuksowie) ( Santee Sioux; Dakota Sioux) i Menominee zabili piętnastu Meskwaki biorących udział w konferencji traktatowej w Prairie du Chien. W odwecie stroną Meskwakis i Sauks zabity dwadzieścia sześć Menominees, w tym kobiet i dzieci, w Prairie du Chien w lipcu 1831 roku urzędnicy amerykańscy zniechęcało Menominees z zemsty, ale zachodnie zespoły z plemienia utworzyli koalicję z Dakotami (Siuksami), by uderzyć na Sauków i Meskwaki.

Mając nadzieję na zapobieżenie wybuchowi szerszej wojny, amerykańscy urzędnicy nakazali armii amerykańskiej aresztować Meskwaki, którzy zmasakrowali Menominee. Generał Gaines był chory, więc jego podwładny, generał brygady Henry Atkinson , otrzymał przydział. Atkinson był oficerem w średnim wieku, który sprawnie wykonywał zadania administracyjne i dyplomatyczne, zwłaszcza podczas Winnebago War 1827 , ale nigdy nie widział walki. 8 kwietnia wyruszył z koszar Jeffersonaw Missouri, poruszając się parowcem w górę rzeki Missisipi z około 220 żołnierzami. Przez przypadek Black Hawk i jego brytyjski zespół właśnie wkroczyli do Illinois. Chociaż Atkinson nie zdawał sobie z tego sprawy, jego łodzie minęły zespół Black Hawka.

Kiedy Atkinson przybył do Fort Armstrong na Rock Island 12 kwietnia, dowiedział się, że British Band jest w Illinois i że większość Meskwaki, których chciał aresztować, jest teraz z zespołem.
Podobnie jak inni amerykańscy urzędnicy, Atkinson był przekonany, że brytyjski zespół zamierza rozpocząć wojnę. Ponieważ miał do dyspozycji niewiele żołnierzy, Atkinson liczył na wsparcie milicji stanu Illinois.

Napisał do gubernatora Reynoldsa 13 kwietnia, opisując - i być może celowo wyolbrzymiając - zagrożenie, jakie stanowił British Band.
Reynolds, który był chętny do wojny, aby wypędzić Indian ze stanu, odpowiedział tak, jak miał nadzieję Atkinson: wezwał ochotników z milicji do zgromadzenia się w Beardstowndo 22 kwietnia, aby rozpocząć trzydziestodniowy zaciąg. 2100 mężczyzn, którzy zgłosili się na ochotnika, zostało zorganizowanych w brygadę pięciu pułków pod dowództwem generała brygady Samuela Whiteside'a .

Wśród milicjantów był 23-letni Abraham Lincoln , który został wybrany kapitanem swojej kompanii.

Początkowa dyplomacja

Wódz Potawatomi, Shabbona, , próbował utrzymać swoje plemię z dala od wojny.

Po przybyciu Atkinsona na Rock Island 12 kwietnia 1832 roku, on, Keokuk i szef Meskwaki Wapello wysłali emisariuszy do British Band, który teraz wspinał się po rzece Rock.

Black Hawk odrzucił wiadomości radzące mu zawrócić.
Pułkownik Zachary Taylor , regularny oficer armii, który służył pod Atkinsonem, stwierdził później, że Atkinson powinien był podjąć próbę powstrzymania British Band siłą. Niektórzy historycy zgodzili się, argumentując, że Atkinson mógł zapobiec wybuchowi wojny bardziej zdecydowanymi działaniami lub wnikliwą dyplomacją. Cecil Eby oskarżył, że "Atkinson był papierowym generałem, który nie chciał działać, dopóki wszelkie ryzyko nie zostanie wyeliminowane". Kerry Trask twierdził jednak, że Atkinson miał rację, sądząc, że nie ma jeszcze wystarczającej liczby żołnierzy, aby powstrzymać Brytyjczyków. Według Patricka Junga przywódcy obu stron mieli w tym momencie niewielkie szanse na uniknięcie rozlewu krwi, ponieważ milicjanci i niektórzy wojownicy Black Hawka psuli się do walki.

Tymczasem Black Hawk dowiedział się, że plemiona Ho-Chunk i Potawatomi były mniej wspierające, niż się spodziewano.
Podobnie jak w innych plemionach, różne grupy tych plemion często prowadziły inną politykę. Ho-Chunkowie, którzy mieszkali wzdłuż Rock River w Illinois mieli powiązania rodzinne z Saukami; ostrożnie wspierali brytyjski zespół, starając się nie prowokować Amerykanów. Ho-Chunks w Wisconsin byli bardziej podzieleni. Niektóre zespoły, pamiętając swoją stratę dla Amerykanów w Winnebago War 1827 , postanowiły trzymać się z dala od konfliktu. Inni Ho-Chunks związani z Dakotami (Siuksami),i Menominee, w szczególności Waukon Decorah i jego bracia, byli chętni do walki z British Band.

Większość Potawatomów chciała pozostać neutralna w konflikcie, ale było to trudne. Wielu białych osadników, wspominając masakrę w Fort Dearborn z 1812 roku, nie ufali Potawatomi i zakładali, że przyłączą się do powstania Black Hawka. Przywódcy Potawatomi martwili się, że plemię jako całość zostanie ukarane, jeśli jakikolwiek Potawatomi poprze Black Hawka. Na radzie poza Chicago 1 maja 1832 r. przywódcy Potawatomi, w tym Billy Caldwell, "przyjęli rezolucję uznającą każdego Potawatomi, który popierał Black Hawka, za zdrajcę swojego plemienia". W połowie maja wodzowie Potawatomi Shabonna i Waubonsiepowiedział Black Hawkowi, że ani oni, ani Brytyjczycy nie przyjdą mu z pomocą.

Bez brytyjskich dostaw, odpowiednich zapasów i rdzennych sojuszników Black Hawk zdał sobie sprawę, że jego zespół ma poważne kłopoty. Według niektórych relacji był gotów negocjować z Atkinsonem w celu zakończenia kryzysu, ale niefortunne spotkanie z milicją z Illinois zakończyłoby wszelkie możliwości pokojowego rozwiązania.

Bieg Stillmana

Główny artykuł: Bitwa pod Stillman's Run (Battle of Stillman's Run)

Isaiah Stillman , dowódca milicji w bitwie pod Stillman's Run

Brygada milicji generała Samuela Whiteside'a została zmobilizowana do służby federalnej na Rock Island pod dowództwem generała Atkinsona pod koniec kwietnia i podzielona na batalion zwiadowców lub szpiegowski dowodzony przez Jamesa D. Henry'ego , a także cztery pułki (dowodzone przez pułkownika Johna DeWitta, Jacob Fry, John Thomas i Samuel M. Thompson) z sędzią Williamem Thomasem jako kwatermistrzem. Atkinson pozwolił Reynoldsowi, Whiteside'owi i milicji opuścić Rock River 27 kwietnia, podczas gdy on prowadził tyły z regularnymi żołnierzami, kierując swoich najmniej wyszkolonych i zdyscyplinowanych ludzi - aby "ruszyli na Indian, gdyby znaleźli się w pobliżu odległość, nie czekając na mój przyjazd". Gubernator Reynolds towarzyszył wyprawie jako generał dywizji milicji.

10 maja milicja maszerująca w górę rzeki Rock w pogoni za British Band dotarła do Prophetstown (około 35 mil od punktu startowego u zbiegu). Zamiast czekać na plan Atkinsona, spalili pustą wioskę Białej Chmury, po czym udali się około 40 mil w górę rzeki do promu Dixona, gdzie czekali na Atkinsona i jego żołnierzy. Chociaż Reynolds chciał, aby 260 chętnych milicjantów, którzy nie zostali jeszcze federalizowani, kontynuowało pracę jako zwiadowcy, ostrożni Whiteside nalegali, by czekać na Atkinsona w osadzie. Dixon's Ferry został faktycznie założony w 1826 przez Ogee, pół-tubylskiego pochodzenia, gdzie szlak wozów łączący Peorię z kopalniami ołowiu w Galenie przecinał Rock River; osadnicy założyli chaty wzdłuż szlaku Peoria/Galena i na skrzyżowaniu, tak że do 1829 r. poczta obsługiwała osadników w górę rzeki aż do Rockford.

12 maja, dowiedziawszy się, że banda Black Hawka znajduje się zaledwie dwadzieścia pięć mil stąd, gorliwi milicjanci dowodzeni przez majora Isaiaha Stillmana opuścili obóz Whiteside, rozbijając kolejny obóz nad dopływem rzeki Rock, nazwanym później jego imieniem Stillman Valley . Widząc małą grupę tubylców z czerwoną flagą, major Samuel Hackelton i kilku mężczyzn ścigało go bez czekania na rozkazy, a Hackelton zabił tubylca, zanim wrócił do obozu Whiteside z wiadomościami. Jednak Black Hawk i inni byli w pobliżu i 14 maja przed zmierzchem zaatakowali drużynę Stillmana w tak zwanym Battle of Stillman's Run . Relacje z bitwy są różne. Black Hawk stwierdził później, że wysłał trzech ludzi pod białą flagą do pertraktacji, ale Amerykanie uwięzili ich i otworzyli ogień do drugiej grupy emisariuszy, którzy podążyli za nim. Niektórzy milicjanci twierdzili, że nigdy nie widzieli białej flagi; inni wierzyli, że flaga była podstępem używanym przez Indian do założenia zasadzki. Wszystkie relacje zgadzają się, że wojownicy Black Hawka zaatakowali obóz milicji o zmierzchu, że znacznie liczniejsza milicja została rozgromiona, a maruderzy dotarli do obozu Whiteside. Ku zaskoczeniu Black Hawka, jego czterdziestu wojowników zabiło dwunastu milicjantów z Illinois; jego brytyjski zespół poniósł tylko trzy ofiary śmiertelne.

Bitwa pod Stillman's Run okazała się punktem zwrotnym. Przed bitwą Black Hawk nie angażował się w wojnę. Teraz postanowił pomścić to, co uważał za zdradzieckie zabijanie swoich wojowników pod flagą rozejmu. Whiteside również był wściekły, kiedy wrócił na miejsce bitwy z grupą pogrzebową i obejrzał okaleczone zwłoki. Po klęsce Stillmana amerykańscy przywódcy, tacy jak prezydent Jackson i sekretarz wojny Lewis Cass, odmówili rozważenia rozwiązania dyplomatycznego; chcieli głośnego zwycięstwa nad Black Hawk, aby służyć za przykład dla innych rdzennych Amerykanów, którzy mogliby rozważać podobne powstania.

Pierwsze ataki

W obliczu trwających działań wojennych i niewielu sojuszników, na których można polegać, Black Hawk szukał schronienia dla kobiet, dzieci i osób starszych ze swojego zespołu. Przyjmując ofertę od Rock River Ho-Chunk, zespół udał się dalej w górę rzeki do jeziora Koshkonong w Michigan Territory i rozbił obóz w odosobnionym miejscu znanym jako "Wyspa". Gdy niewalczący byli bezpieczni, członkowie British Band wraz z wieloma sojusznikami Ho-Chunk i Potawatomi zaczęli najeżdżać białych osadników. Nie wszyscy rdzenni Amerykanie w regionie poparli ten obrót wydarzeń; przede wszystkim wódz Potawatomi, Shabonna, jeździł po osadach, ostrzegając białych o zbliżających się atakach.

Początkowe grupy najeźdźców składały się głównie z wojowników Ho-Chunk i Potawatomi. Pierwszy atak miał miejsce 19 maja 1832 roku, kiedy Ho-Chunk zaatakował sześciu mężczyzn w pobliżu Buffalo Grove w stanie Illinois , zabijając mężczyznę o nazwisku William Durley. Durley scalped i zniszczone ciała było znaleźć środek Indian Felix St. Vrain . Indyjski agent został zabity i okaleczony wraz z trzema innymi mężczyznami kilka dni później w Kellogg's Grove .

Ho-Chunk i Potawatomi, którzy brali udział w wojnie byli czasami motywowani pretensjami niezwiązanymi bezpośrednio z celami Black Hawka.
Jednym z takich incydentów była Masakra Indian Creek (Indian Creek massacre). Wiosną 1832 r. Potawatomi mieszkający wzdłuż Plemienia Indian Creek byli zdenerwowani, że osadnik o nazwisku William Davis spiętrzył potok, uniemożliwiając rybom dotarcie do ich wioski. Davis zignorował protesty i zaatakował człowieka Potawatomi, który próbował rozebrać tamę. Wojna Black Hawk dała Indian Creek Potawatomi okazję do zemsty. 21 maja około pięćdziesięciu Potawatomi i trzech Sauków z British Band zaatakowało osadę Davisa, zabijając, skalpując i okaleczając piętnastu mężczyzn, kobiet i dzieci. Dwie nastolatki z osady zostały porwane i przewiezione do obozu Black Hawka. Wódz Ho-Chunk o imieniu White Crow negocjował ich uwolnienie dwa tygodnie później. Podobnie jak inne Rock River Ho-Chunk, White Crow próbował udobruchać Amerykanów, jednocześnie potajemnie wspierając British Band.

Amerykańska reorganizacja

Wieści o klęsce Stillmana, Indian Creek massacre i innych mniejszych atakach wywołały panikę wśród białej ludności.
Wielu osadników uciekło do Chicago , wówczas małego miasteczka, które zostało przepełnione głodnymi uchodźcami. Wielu Potawatomi uciekło również do Chicago, nie chcąc dać się złapać w konflikt ani zostać pomylony z wrogami. W całym regionie osadnicy w pośpiechu organizowali oddziały milicji i budowali małe forty.

Po klęsce Stillmana 14 maja, stali bywalcy i milicja kontynuowali wędrówkę w górę rzeki Rock w poszukiwaniu Black Hawka. Milicjanci byli zniechęceni tym, że nie mogli znaleźć brytyjskiego zespołu. Kiedy usłyszeli o najazdach Indian, wielu zdezerterowało, aby móc wrócić do domu i bronić swoich rodzin. Gdy morale gwałtownie spadło, gubernator Reynolds poprosił swoich milicjantów o głosowanie nad kontynuacją kampanii. Generał Whiteside, zniesmaczony występem swoich ludzi, zadecydował o rozstrzygnięciu remisu za rozwiązaniem. Większość brygady Whiteside'a rozwiązała się w Ottawie w stanie Illinois 28 maja. Około 300 ludzi, w tym Abraham Lincoln, zgodziło się pozostać w polu jeszcze przez dwadzieścia dni, dopóki nie zostanie zorganizowana nowa milicja.

Gdy brygada Whiteside'a rozwiązała się, Atkinson zorganizował nową siłę w czerwcu 1832 roku, którą nazwał "Armią Pogranicza". Armia składała się z 629 regularnej piechoty i 3196 ochotników konnej milicji. Milicja została podzielona na trzy brygady dowodzone przez generałów brygady Alexandra Poseya , Miltona Alexandra i Jamesa D. Henry'ego . Ponieważ wielu mężczyzn zostało przydzielonych do lokalnych patroli i obowiązków strażniczych, Atkinson miał tylko 450 stałych żołnierzy i 2100 milicjantów dostępnych do prowadzenia kampanii. O wiele więcej milicjantów służyło w jednostkach, które nie wchodziły w skład trzech brygad Armii Pogranicza. Na przykład Abraham Lincoln ponownie zaciągnął się jako szeregowiec do niezależnej firmy, która została przyjęta do służby federalnej.Henry Dodge , pułkownik milicji terytorialnej z Michigan, który okazał się jednym z najlepszych dowódców w czasie wojny, wystawił batalion konnych ochotników, liczący w szczytowej formie 250 ludzi. Ogólna liczba milicjantów biorących udział w wojnie nie jest dokładnie znana; całość z samego Illinois oszacowano na sześć do siedmiu tysięcy.

Oprócz zorganizowania nowej armii milicji, Atkinson zaczął również rekrutować sojuszników rdzennych Amerykanów, odwracając poprzednią amerykańską politykę zapobiegania wojnom międzyplemiennym. Menominee, Dakota (Siuksowie),i niektóre zespoły Ho-Chunk chciały iść na wojnę przeciwko British Band. Do 6 czerwca agent Joseph M. Street zgromadził około 225 tubylców w Prairie du Chien. W skład tej siły wchodziło około osiemdziesięciu Dakot (Siuksów) pod dowództwem Wabasha i L'Arc, czterdziestu Menominee i kilka zespołów Ho Chunks. Chociaż wojownicy Indian podążali za własnymi przywódcami, Atkinson umieścił siły pod nominalnym dowództwem Williama S. Hamiltona , pułkownika milicji i syna Aleksandra Hamiltona. Hamilton okazałby się niefortunnym wyborem na dowodzenie siłami; historyk John Hall scharakteryzował go jako "pretensjonalny i niewykwalifikowany". Wkrótce Indianie byli sfrustrowani maszerowaniem pod Hamiltonem i niewidzeniem żadnej akcji. Niektórzy zwiadowcy Menominee pozostali, ale większość tubylców ostatecznie opuściła Hamilton i walczyła w wojnie na własnych warunkach.

Czerwcowe napady

W czerwcu 1832 roku, po usłyszeniu, że Atkinson tworzy nową armię, Black Hawk zaczął wysyłać oddziały najeźdźców. Być może mając nadzieję na wyprowadzenie Amerykanów z obozu nad jeziorem Koshkonong, celował w obszary na zachodzie. Pierwszy poważny atak miał miejsce 14 czerwca w pobliżu dzisiejszego South Wayne w stanie Wisconsin , kiedy grupa około 30 wojowników zaatakowała grupę rolników, zabijając i skalpując czterech (Spafford Farm massacre).


Malowanie pagórków, rzeki i drzew
Malowidło przedstawiające pole bitwy w Horseshoe Bend z 1857 r

W odpowiedzi na ten atak, milicja pułkownik Henry Dodge zebrał siły dwudziestu dziewięciu konnych ochotników i wyruszył w pogoń za napastnikami.

16 czerwca Dodge i jego ludzie otoczyli około jedenastu najeźdźców na zakręcie rzeki Pecatonica .

W krótkiej bitwie Amerykanie zabili i oskalpowali wszystkich Indian.
Bitwa nad Horseshoe Bend (Battle of Horseshoe Bend) (lub Bitwy Pecatonica) był pierwszy prawdziwy amerykański zwycięstwo w wojnie, i pomógł przywrócić zaufanie publiczne siły milicji wolontariuszy.

W dniu zwycięstwa Dodge'a kolejna potyczka miała miejsce w Kellogg's Grove w dzisiejszym hrabstwie Stephenson w stanie Illinois .
Siły amerykańskie zajęły Kellogg's Grove w celu przechwycenia oddziałów wojennych najeżdżających na zachód.

W pierwszej bitwie pod Kellogg's Grove (First Battle of Kellogg's Grove) milicja dowodzona przez Adama W. Snydera ścigała brytyjską bandę składającą się z około trzydziestu wojowników.
W walce zginęło trzech milicjantów z Illinois i sześciu rdzennych wojowników.

Dwa dni później, 18 czerwca, milicja pod dowództwem Jamesa W. Stephensona napotkała prawdopodobnie tę samą partię wojenną w pobliżu Yellow Creek . Bitwa Waddams Grove (Battle of Waddams Grove) stała się twardą walką wręcz.
W akcji zginęło trzech milicjantów i pięciu lub sześciu Indian.

6 czerwca, kiedy cywilny górnik został zabity przez najeźdźców w pobliżu wioski Blue Mounds na terytorium Michigan, mieszkańcy zaczęli się obawiać, że Rock River Ho-Chunk dołączy do wojny.

20 czerwca grupa rabusiów Ho-Chunk oszacowana przez jednego naocznego świadka na 100 wojowników zaatakowała fort osadników w Blue Mounds (Attacks at Fort Blue Mounds).
W ataku zginęło dwóch milicjantów, z których jeden został ciężko okaleczony.

Drewniana palisada zwieńczona ścianą z pionowo ułożonych bali i narożnym blokiem
Replika fortu Apple River w Elizabeth, Illinois

24 czerwca 1832 roku Black Hawk i około 200 wojowników zaatakowali pospiesznie zbudowany Fort Apple River , w pobliżu dzisiejszej Elizabeth w stanie Illinois.
Miejscowi osadnicy, ostrzeżeni przed zbliżaniem się Black Hawka, schronili się w forcie, którego broniło od około 20 do 35 milicjantów.

Bitwa Apple River Fort (Battle of Apple River Fort) trwała około czterdziestu pięciu minut.
Kobiety i dziewczęta w forcie pod kierownictwem Elizabeth Armstrong ładowały muszkiety i odlewane kule. Po utracie kilku ludzi, Black Hawk przerwał oblężenie, splądrował pobliskie domy i skierował się z powrotem w stronę swojego obozu.

Następnego dnia, 25 czerwca, partia Black Hawka napotkała batalion milicji dowodzony przez majora Johna Dementa .
W drugiej bitwie pod Kellogg's Grove (Second Battle of Kellogg's Grove) wojownicy Black Hawka przepędzili milicjantów do swojego fortu i rozpoczęli dwugodzinne oblężenie.

Po utracie dziewięciu wojowników i zabiciu pięciu milicjantów Black Hawk przerwał oblężenie i wrócił do swojego głównego obozu nad jeziorem Koshkonong.
To okazałoby się być ostatnim militarnym sukcesem Black Hawka w czasie wojny. Ponieważ jego zespołowi zaczyna brakować jedzenia, postanowił zabrać ich z powrotem przez Missisipi.

Ostatnia kampania

15 czerwca 1832 prezydent Andrew Jackson , niezadowolony z prowadzenia wojny przez Atkinsona, wyznaczył generała Winfielda Scotta na objęcie dowództwa. Scott zebrał około 950 żołnierzy ze wschodnich posterunków armii, kiedy pandemia cholery rozprzestrzeniła się na wschodnią Amerykę Północną. Gdy oddziały Scotta podróżowały parowcem z Buffalo w stanie Nowy Jork , przez Wielkie Jeziora w kierunku Chicago, jego ludzie zaczęli chorować na cholerę, a wielu z nich umierało. W każdym miejscu lądowania statków rozmieszczano chorych, a żołnierzy dezerterowano. Zanim ostatni parowiec wylądował w Chicago, Scottowi pozostało tylko około 350 skutecznych żołnierzy. 29 lipca Scott rozpoczął pospieszną podróż na zachód, przed swoimi żołnierzami, pragnąc przejąć dowództwo nad prawdopodobnie ostateczną kampanią wojny, ale byłoby już za późno, aby zobaczyć jakąkolwiek walkę.

Generał Atkinson, który na początku lipca dowiedział się, że Scott przejmie dowództwo, miał nadzieję na pomyślne zakończenie wojny przed przybyciem Scotta. Amerykanie mieli jednak trudności ze zlokalizowaniem Brytyjczyków, częściowo dzięki fałszywym informacjom przekazanym im przez miejscowych rdzennych Amerykanów. Potawatomi i Ho-Chunk w Illinois, z których wielu starało się zachować neutralność podczas wojny, postanowili współpracować z Amerykanami. Przywódcy plemienni wiedzieli, że niektórzy z ich wojowników pomogli Brytyjczykom, więc mieli nadzieję, że bardzo widoczny pokaz poparcia dla Amerykanów odwiedzie amerykańskich urzędników od karania plemion po zakończeniu konfliktu. Nosząc białe opaski, aby odróżnić się od wrogich Indian, Ho-Chunk i Potawatomi służyli jako przewodnicy armii Atkinsona. Ho-Chunk sympatyzujący z losem ludzi Black Hawka zmylił Atkinsona, myśląc, że British Band wciąż jest nad jeziorem Koshkonong. Podczas gdy ludzie Atkinsona przedzierali się przez bagna i kończyły się zapasy żywności, Brytyjczycy faktycznie przenieśli się o wiele mil na północ. Potawatomi pod wodzą Billy'ego Caldwella zdołał również zademonstrować wsparcie dla Amerykanów, unikając bitwy.

W połowie lipca pułkownik Dodge dowiedział się od kupca metis Pierre'a Paquette'a, że British Band rozbiła obóz w pobliżu bystrza Rock River, obecnie Hustisford w Wisconsin . Dodge i James D. Henry wyruszyli w pościg z Fort Winnebago 15 lipca. British Band, zredukowana do mniej niż 600 osób z powodu śmierci i dezercji, skierowała się w stronę rzeki Missisipi, gdy zbliżała się milicja. Amerykanie ścigali ich, zabijając i skalpując po drodze kilku rdzennych maruderów.

Wzgórza Wisconsin

Główny artykuł: Bitwa o Wisconsin Heights (Battle of Wisconsin Heights)

21 lipca 1832 r. milicjanci dopadli British Band w pobliżu dzisiejszego Sauk City w stanie Wisconsin .
Aby zyskać czas dla niewalczących na przekroczenie rzeki Wisconsin, Black Hawk i Neapope skonfrontowali się z Amerykanami w akcji tylnej straży, która stała się znana jako Bitwa o Wisconsin Heights (Battle of Wisconsin Heights).

Black Hawk miał rozpaczliwą przewagę liczebną, prowadząc około 50 Sauków i 60 do 70 Kickapoos przeciwko 750 milicjantom. Bitwa była koślawym zwycięstwem milicjantów, którzy stracili tylko jednego człowieka zabijając aż 68 wojowników Black Hawka. Pomimo wysokich strat, bitwa pozwoliła dużej części Brytyjczyków, w tym wielu kobietom i dzieciom, uciec przez rzekę. Black Hawk zdołał powstrzymać znacznie większe siły, jednocześnie pozwalając większości swoich ludzi na ucieczkę, trudna operacja wojskowa, która zrobiła wrażenie na niektórych oficerach armii amerykańskiej, gdy się o tym dowiedzieli.

Bitwa o Wisconsin Heights była zwycięstwem milicji; nie było tam żadnych regularnych żołnierzy armii amerykańskiej. Atkinson i stali bywalcy dołączyli do ochotników kilka dni po bitwie. W sile około 400 stałych żołnierzy i 900 milicjantów 27 lipca Amerykanie przekroczyli rzekę Wisconsin i wznowili pościg za British Band.

British Band poruszała się powoli, obciążona rannymi wojownikami i ludźmi umierającymi z głodu. Amerykanie podążyli tropem trupów, porzuconego sprzętu i szczątków koni, które zjedli głodni tubylcy.

Zły topór (Bad Axe)

Główny artykuł: Bitwa pod Bad Axe (Battle of Bad Axe)

Po bitwie o Wisconsin Heights posłaniec z Black Hawk krzyczał do milicjantów, że głodująca brytyjska banda wraca przez Missisipi i nie będzie więcej walczyć.
Nikt w obozie amerykańskim nie zrozumiał jednak przesłania, ponieważ ich przewodnicy Ho-Chunk nie byli obecni, aby interpretować. Black Hawk mógł wierzyć, że Amerykanie otrzymali wiadomość i że nie ścigali go po bitwie o Wisconsin Heights (Battle of Wisconsin Heights). Najwyraźniej spodziewał się, że Amerykanie pozwolą jego zespołowi przeprawić się przez Missisipi bez niepokoju.

Indianki i dzieci uciekające w obronie życia, przygotowujące się do przekroczenia rzeki Missisipi podczas klęski Black Hawka w bitwie pod Bad Axe

Amerykanie jednak nie mieli zamiaru pozwolić British Band uciec.
Warrior , parowiec wyposażony w jednostki artylerii, patrolował rzekę Mississippi, podczas gdy amerykański sprzymierzył Dakota (Siuksów), Menominee i Ho-Chunk obserwował nabrzeże.

1 sierpnia Warrior przybył do ujścia rzeki Bad Axe , gdzie Dakoci (Siuksowie) powiedzieli Amerykanom, że znajdą ludzi Black Hawka.
Black Hawk podniósł białą flagę, próbując się poddać, ale jego intencje mogły zostać zniekształcone w tłumaczeniu. Amerykanie, którzy i tak nie mieli ochoty zaakceptować kapitulacji, sądzili, że Indianie używają białej flagi do założenia zasadzki. Kiedy upewnili się, że Indianie na lądzie są British Band, otworzyli ogień. Dwudziestu trzech Indian zginęło podczas wymiany ognia, podczas gdy tylko jeden żołnierz z parowca Warrior został ranny.


Parowiec Warrior strzelający do uciekających Indian próbujących przedostać się przez rzekę Missisipi w bezpieczne miejsce w stanie Iowa

Po odejściu parowca Warrior Black Hawk postanowił szukać schronienia na północy u Ojibwe (Chippewa) . Tylko około 50 osób, w tym Wabokieshiek, zgodziło się z nim pojechać; pozostali pozostali, zdecydowani przekroczyć Missisipi i wrócić na terytorium Sauków.

Następnego ranka, 2 sierpnia, Black Hawk szedł na północ, kiedy dowiedział się, że armia amerykańska zbliżyła się do członków British Band, którzy próbowali przekroczyć Missisipi. Próbował dołączyć do głównego korpusu, ale po potyczce z wojskami amerykańskimi w pobliżu dzisiejszego Victory, Wisconsin , zrezygnował z tej próby. Sauk szef Weesheetpóźniej skrytykował Black Hawka i Wabokieshika za porzucenie ludzi podczas ostatniej bitwy wojny.

Bitwa Bad Axe rozpoczął się o 9:00 w dniu 2 sierpnia po Amerykanie dogonił resztkami brytyjski zespół kilka mil w dół rzeki od ujścia rzeki Bad Axe. British Band została do tego czasu zredukowana do około 500 osób, w tym około 150 wojowników. Wojownicy walczyli z Amerykanami, podczas gdy rdzenni niekombatanci gorączkowo próbowali przeprawić się przez rzekę. Wiele z nich dotarło na jedną z dwóch pobliskich wysp, ale zostało wysiedlonych po powrocie parowca Warrior w południe, przewożącego żołnierzy i Menominee sprzymierzonych z Amerykanami.

Bitwa była kolejnym koślawym zwycięstwem Amerykanów, którzy stracili zaledwie 14 mężczyzn, w tym jednego Menominee, który zginął w przyjacielskim ogniu i został pochowany z honorami obok białych żołnierzy. Co najmniej 260 członków British Band zginęło, w tym około 110, którzy utonęli podczas próby przeprawy przez rzekę. Chociaż regularni żołnierze armii amerykańskiej generalnie starali się uniknąć niepotrzebnego rozlewu krwi, wielu milicjantów celowo zabijało rdzennych niekombatantów, czasami z zimną krwią. Spotkanie było, według słów historyka Patricka Junga, "mniej bitwą, a bardziej masakrą".

Menominee z Green Bay , którzy zmobilizowali batalion prawie 300 ludzi, przybyli na bitwę zbyt późno. Byli zdenerwowani, że przegapili szansę na walkę ze starymi wrogami, więc 10 sierpnia generał Scott wysłał ich 100 za część brytyjskiego zespołu, która uciekła. Indyjski agent Samuel C. Stambaugh, który im towarzyszył, nalegał, aby Menominee nie brali żadnych skalpów, ale szef Grizzly Bear upierał się, że taki zakaz nie może być egzekwowany. Grupa wytropiła około dziesięciu Sauków, z których tylko dwóch było wojownikami. Menominee zabili i skalpowali wojowników, ale oszczędzili kobiety i dzieci.

Dakotowie (Siuksowie), którzy zgłosili na ochotnika 150 wojowników do walki z Saukami i Meskwaki, również przybyli zbyt późno, aby wziąć udział w bitwie pod Bad Axe, ale ścigali członków British Band, którzy przedostali się przez Missisipi do Iowa. Około 9 sierpnia, w ostatnim starciu wojny, zaatakowali resztki Brytyjczyków wzdłuż rzeki Cedar , zabijając 68 i biorąc 22 jeńców. Ho-Chunk polował również na ocalałych z brytyjskiego zespołu, zabierając od pięćdziesięciu do sześćdziesięciu skalpów.


Następstwa

Wojna Black Hawk spowodowała śmierć 77 białych osadników, milicjantów i zwykłych żołnierzy. Liczba ta nie obejmuje zgonów z powodu cholery, których doświadczyła grupa humanitarna pod dowództwem generała Winfielda Scotta. Szacunki, ilu członków British Band zginęło podczas konfliktu, waha się od około 450 do 600, czyli około połowy z 1100 osób, które wkroczyły do ??Illinois z Black Hawk w 1832 roku.

W wojnie Black Hawk walczyło wielu Amerykanów o ambicjach politycznych. Wzięło w nim udział co najmniej siedmiu przyszłych senatorów USA , podobnie jak czterech przyszłych gubernatorów stanu Illinois; przyszli gubernatorzy Michigan, Nebraski i Terytorium Wisconsin ; oraz dwóch przyszłych prezydentów USA, Taylora i Lincolna. Wojna Black Hawk pokazała amerykańskim urzędnikom potrzebę wojska konnego do walki z wrogiem. W czasie wojny armia amerykańska nie miała kawalerii; jedyni żołnierze konni byli ochotnikami w niepełnym wymiarze godzin. Po wojnie Kongres utworzył Batalion Komandosów Konnych pod dowództwem Henry'ego Dodge'a , który w 1833 roku został rozszerzony do 1. Pułku Kawalerii.

Uwięzienie i dziedzictwo Czarnego Jastrzębia

Statua Black Hawk, miejsce historyczne stanu Black Hawk

Po bitwie pod Bad Axe Black Hawk, Wabokieshiek i ich zwolennicy udali się na północny wschód, aby szukać schronienia u Ojibwe (Chippewa). Urzędnicy amerykańscy zaoferowali nagrodę w wysokości 100 dolarów i czterdzieści koni za schwytanie Black Hawka. Podczas biwakowania w pobliżu dzisiejszego Tomah w stanie Wisconsin , drużyna Black Hawka była widziana przez przechodzącego mężczyznę Ho-Chunk, który zaalarmował swojego wodza wioski. Rada wsi wysłała delegację do obozu Black Hawka i przekonała go do poddania się Amerykanom. 27 sierpnia 1832 Black Hawk i Wabokieshiek poddali się w Prairie du Chien indyjskiemu agentowi Josephowi Street. Pułkownik Zachary Taylor przejął opiekę nad więźniami i wysłał ich parowcem do koszar Jeffersona, w eskorcie poruczników Jeffersona Davisa i Roberta Andersona .

Pod koniec wojny Black Hawk i dziewiętnastu innych liderów British Band zostali uwięzieni w Jefferson Barracks. Większość więźniów została zwolniona w kolejnych miesiącach, ale w kwietniu 1833 Black Hawk, Wabokieshiek, Neapope i trzech innych zostali przeniesieni do Fort Monroe w Wirginii, który był lepiej przystosowany do przetrzymywania więźniów. Amerykańska opinia publiczna była chętna do ujrzenia schwytanych Indian. Wielkie tłumy zgromadziły się w Louisville i Cincinnati, aby ich obserwować. 26 kwietnia więźniowie spotkali się na krótko z prezydentem Jacksonem w Waszyngtonie , zanim zostali zabrani do Fort Monroe. Nawet w więzieniu byli traktowani jak celebryci: pozowali do portretów artystom takim jak Charles Bird King i John Wesley Jarvis , a przed ich wyjazdem zorganizowano kolację na ich cześć.

Po kilku tygodniach amerykańscy urzędnicy postanowili uwolnić więźniów. Najpierw jednak tubylcy musieli odwiedzić kilka dużych miast USA na wschodnim wybrzeżu. Była to taktyka często stosowana, gdy przywódcy rdzennych Amerykanów przybywali na Wschód, ponieważ uważano, że demonstracja wielkości i potęgi Stanów Zjednoczonych zniechęci przyszły opór wobec ekspansji USA. Począwszy od 4 czerwca 1833, Black Hawk i jego towarzysze zostali zabrani na wycieczkę po Baltimore , Filadelfii i Nowym Jorku. Uczestniczyli w kolacjach i przedstawieniach, pokazano im pancernik, różne budynki użyteczności publicznej i paradę wojskową. Ogromne tłumy zebrały się, aby ich zobaczyć. Szczególnym faworytem był przystojny syn Black Hawka, Nasheweskaska (Whirling Thunder). Reakcja na zachodzie była jednak mniej przyjazna. Kiedy więźniowie jechali przez Detroit w drodze do domu, jeden z tłumów spalił i powiesił wizerunki Indian.

Według historyka Kerry'ego Traska Black Hawk i jego współwięźniowie byli traktowani jak celebryci, ponieważ Indianie byli żywym ucieleśnieniem szlachetnego mitu dzikiego , który stał się popularny we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Wtedy i później, argumentuje Trask, biali Amerykanie rozgrzeszyli się ze współudziału w wywłaszczeniu rdzennych Amerykanów, wyrażając podziw lub współczucie dla pokonanych Indian, takich jak Black Hawk. Mitologizacja Black Hawka była kontynuowana, argumentuje Trask, z wieloma tablicami i pomnikami, które później wzniesiono na jego cześć. "Rzeczywiście", pisze Trask, "większość zrekonstruowanych wspomnień o wojnie Black Hawk została zaprojektowana po to, by biali ludzie czuli się dobrze ze sobą". Black Hawk stał się również podziwianym symbolem oporu wśród rdzennych Amerykanów, nawet wśród potomków tych, którzy mu się sprzeciwiali.

Traktaty i usunięcia

Wojna Black Hawk oznaczała koniec rdzennego zbrojnego oporu przeciwko ekspansji USA na Starym Północnym Zachodzie . Wojna zapewniła amerykańskim urzędnikom, takim jak Andrew Jackson, Lewis Cass i John Reynolds, okazję do zmuszenia plemion rdzennych Amerykanów do sprzedaży swoich ziem na wschód od rzeki Missisipi i przeniesienia się na Zachód, co jest polityką znaną jako przesiedlenie Indian . Po wojnie urzędnicy zawarli szereg traktatów, aby wykupić pozostałe roszczenia do ziemi rdzennych Amerykanów na Starym Północnym Zachodzie. Dakoci i Menominee, którzy zdobyli aprobatę amerykańskich urzędników za swoją rolę w wojnie, w dużej mierze unikali powojennej presji na usuwanie, aż do późniejszych dziesięcioleci.

Po wojnie amerykańscy urzędnicy dowiedzieli się, że niektórzy Ho-Chunk pomogli Black Hawkowi bardziej niż wcześniej. Osiem Ho-Chunków zostało na krótko uwięzionych w Fort Winnebago za ich rolę w wojnie, ale oskarżenia przeciwko nim zostały ostatecznie wycofane z powodu braku świadków. We wrześniu 1832, generał Scott i gubernator Reynolds zawarli traktat z Ho-Chunkami na Rock Island. Ho-Chunkowie przekazali całą swoją ziemię na południe od rzeki Wisconsin w zamian za czterdziestomilowy pas ziemi w stanie Iowa i roczne płatności w wysokości 10 000 dolarów przez dwadzieścia siedem lat. Ziemia w Iowa była znana jako "Neutralna Ziemia", ponieważ została wyznaczona w 1830 roku jako strefa buforowa między Dakotami (Siuksowie) i ich wrogami na południu, Saukami i Meskwaki. Scott miał nadzieję, że osadnictwo Ho-Chunków na Neutralnym Ziemi pomoże utrzymać pokój. Ho-Chunks pozostający w Wisconsin zostali zmuszeni do podpisania traktatu o usunięciu w 1837, mimo że przywódcy tacy jak Waukon Decorah byli sojusznikami USA podczas wojny Black Hawk. Generał Atkinson został przydzielony do użycia armii do przymusowej relokacji tych Ho-Chunks, którzy odmówili przeprowadzki do Iowa.

Po traktacie z września 1832 r. z Ho-Chunk, Scott i Reynolds przeprowadzili kolejny z Saukami i Meskwaki, a Keokuk i Wapello służyli jako główni przedstawiciele ich plemion. Scott powiedział zebranym wodzom, że "jeśli jakaś część narodu opuści swój kraj i zacznie wojnę, cały naród jest za to odpowiedzialny". Plemiona sprzedały około 6 milionów akrów (24 000 km 2 ) ziemi we wschodniej części stanu Iowa do Stanów Zjednoczonych za płatności w wysokości 20 000 dolarów rocznie przez trzydzieści lat, między innymi.

Keokuk otrzymał rezerwę w ramach cesji i został uznany przez Amerykanów za głównego wodza Sauków i Meskwaki. Plemiona sprzedały rezerwat Stanom Zjednoczonym w 1836 roku, aw następnym roku dodatkowe ziemie w stanie Iowa. Ich ostatnie ziemie w Iowa zostały sprzedane w 1842 roku, a większość tubylców przeniosła się do rezerwatu w Kansas.

Dzięki decyzji przywódców Potawatomi o pomocy USA w czasie wojny, amerykańscy urzędnicy nie przejęli ziemi plemiennej w ramach reparacji wojennych . Zamiast tego tylko trzy osoby oskarżone o kierowanie Indian Creek massacre zostały osądzone w sądzie; zostali uniewinnieni. Niemniej jednak, dążenie do zakupu ziemi Potawatomi na zachód od Mississippi rozpoczęło się w październiku 1832, kiedy komisarze w Indianie kupili dużą ilość ziemi Potawatomi, mimo że nie wszystkie zespoły Potawatomi były reprezentowane w traktacie. Plemię zostało zmuszone do sprzedania swojej pozostałej ziemi na zachód od Missisipi na mocy traktatu zawartego w Chicago we wrześniu 1833.

Zobacz także

• Wojna Czarnego Jastrzębia (Antonga Black Hawk; plemię Ute) 1865-1872)
• Sixty Years' War (Wojna Szaśćdziesiętnoletnia) (1754-1815)

* * *