Wojny Indian USA - Wojna Czarnego Jastrzębia 1865-1872

Wojna Czarnego Jastrzębia (Ute)
1865-1872

Zobacz także z Wikipedii tematy zwiazane z Plemieniem Ute: (w budowie)
| Plemię Ute | Kampania Wojskowa Ute 1879-1880 (z serwisu www.legendsofamerica.com)- tj. w części głównej | |

Uwaga: Nie mylić z Wojną Czarnego Jastrzębia Sauke Fox z 1632 r. (!)

Zobacz też: Plemię Ute

Wojna Czarnego Jastrzębia (Black Hawk) (Plemię Ute)
jest, to nazwa szacowanych 150 bitew , potyczek, napadów i zobowiązań wojskowych odbywających się od 1865 do 1872 roku, głównie między Mormona osadników w Hrabstwo Sanpete , Sevier County i innych części centralnej i południowej Utah oraz członkowie 16 plemion Ute , Southern Paiute , Apaczów i Navajos (Nawahowie) , dowodzonych przez lokalnego wodza wojennego Ute, Antonga Black Hawk .

Konflikt spowodował opuszczenie niektórych osad i utrudnił ekspansję Mormonów w regionie.

Lata 1865-1867 były zdecydowanie najbardziej intensywnym konfliktem, chociaż konflikty z przerwami miały miejsce do czasu interwencji wojsk federalnych w 1872 roku.
Terytorium Utah wydało na wojnę 1,5 miliona dolarów (równowartość 29,16 miliona dolarów w 2020 roku), a później zażądało zwrotu kosztów od Rząd Stanów Zjednoczonych.

Wojownik Ute i jego narzeczona w 1874, fot . John K. Hillers .

Spis treści:
1 Przyczyny i powody
1,1 Osadnicza wersja przyczyn
1.2 Ute wersja przyczyn
2 Oś czasu
2,1 Wydarzenia prowadzące do wojny
2.2 Podczas wojny
3 Wydarzenia
3.1 Masakra w Niedźwiedziej Rzece
3.2 Traktat hiszpański widelec
3,3 Walka na squaw
3.4 Wojna Navajo (Nawahów)
3,5 Ucieczka z więzienia Manti
3,6 Masakra w Circleville
3,7 Rajd Scypiona i Bitwa pod Żwirowym Brodem
3,8 Bitwy w Dolinie Ostu i Diamentowych Rozwidleniach
3,9 Ostatni nalot Black Hawka
3.10 Śmierć Izaaka Pottera
3.11 negocjacje
3.12 Taniec duchów
4 Wyniki (Następstwa)
5 Zobacz też

Przyczyny i powody

Ostateczne przyczyny Wojny Czarnego Jastrzębia (Black Hawk War)są nieznane. Brak pisanej historii w tamtym czasie utrudnia ustalenie przyczyny i skutku. Jednak historie i opinie przekazywane ustnie ze strony rdzennych Amerykanów i strony osadników dają wgląd w stan rzeczy w czasie prowadzącym do konfliktu.

Wydaje się, że zarówno Ute i osadników apologetyka zgadzają się, że wojna nie została uruchomiona przez jednego osobliwego zdarzenia, ale przez szereg zdarzeń. Obie strony chciały ziemi, ale do czasu wybuchu wojny każda ze stron prawdopodobnie wierzyła, że obie kultury nie mogą już żyć razem w pokoju. Próbowali żyć w harmonii od około 1849 roku, kiedy pionierzy mormonów osiedlili się w Manti i dołączyli do plemienia Sanpits w SanpeteDolina. Jednak w ciągu kilku lat 1849 miały miejsce sporadyczne akty agresji po obu stronach, prowadzące do wojny. W 1865 roku incydent Jake'a Arapeena i Johna Lowry'ego Jr. w Manti zapoczątkował oficjalny początek otwartej wojny między tubylcami a osadnikami.

John A. Peterson opisuje swój punkt widzenia czasu:

Święci w Dniach Ostatnich (Mormoni) uważali się za będących w stanie otwartej wojny.
Zbudowali dziesiątki fortów [takich jak Willden Fort ] i opuścili dziesiątki osad, podczas gdy setki mormońskich milicjantów ścigało swoich iluzorycznych [sic] przeciwników przez pustynię z niewielkim powodzeniem. Prośby o powołanie oddziałów federalnych przez osiem lat nie były brane pod uwagę. Niezdolni do rozróżnienia różnic między członkami plemienia, sfrustrowani Mormoni na oślep zabijali Indian , w tym kobiety i dzieci"

Odkąd pionierzy mormonów uciekli do doliny Utah w 1848 r. i zbudowali swój fort w Provo , bandy Timpanogos Ute zostały zepchnięte na bok przez żądania osadników dotyczące pastwisk i pól uprawnych. Frustracje po obu stronach doprowadziły do kilku krótkich bitew. Po " Bitwie o Fort Utah " w 1850 r., " Wojnie Walkerów " w latach 1853-1854 i " Wojnie Tintic " w 1856 r. przywódcy mormonów przekonali przywódców Ute do zaprzestania działań wojennych, gdy straty poniesione przez Ute zostały zrekompensowane żywnością, prezenty i obietnice przyszłej przyjaźni.

Plemię Ute przetrwało przez wieki dzięki geografii i surowemu klimatowi Utah , ale białe osady to zniszczyły.
Szczepy Ute w centralnych dolinach Utah zostały wypchnięte z tradycyjnych obszarów polowań i żerowania przez mormońskie miasta, farmy i zwierzęta gospodarskie, co spowodowało, że niektóre grupy Ute głodowały. Bydło lub konie wypasane przez osadników były czasami przyjmowane jako rodzaj "czynszu" za użytkowanie przez osadników ziemi, na której Utes mieszkał od wieków. Podczas wojny Black Hawk, wódz Black Hawk i sojusznicy zrobili interes polegający na zabieraniu tysięcy głów bydła , transportowaniu ich z terytorium Utah i sprzedawaniu lub wymienianiu ich za towary i pieniądze z "brokerami" takimi jak Isaac Potter. Niektórzy sugerują, że Black Hawk uważał, że utrata żywego inwentarza była najszybszym sposobem ingerencji w rozwój osiedli.

Kłopoty, które pojawiły się między Mormonami a Utami, wynikały ze starć kultur . Osadnicy odmówili zaakceptowania kultury rdzennych Amerykanów, a rdzenni Amerykanie odrzucili skolonizowaną przez osadników kulturę praw własności. Kultura rdzennych Amerykanów obejmowała dzielenie się bydłem, podczas gdy kultura osadników obejmowała kupno i sprzedaż ziemi. Koegzystencja i kompromis wydawały się nieosiągalne.

Widok z otoczeniem

Widok tablicy.
Pomnik opisujący początki wojny Black Hawk w pobliżu zjazdu na autostradę I-70 w Salina w stanie Utah .

Osadnicza wersja przyczyn

Z punktu widzenia osadników mormonów było kilka powodów, aby iść na wojnę, zostali wypędzeni z Nowego Jorku (i innych stanów) z powodu ich nowych przekonań religijnych (m.in. dotyczyło to mężczyzn mających wiele żon, ale od tego czasu nie praktykowana od ponad stu lat). Szukali schronienia, aby dalej praktykować swoje wierzenia i przybyli na terytorium Utah, chcąc stworzyć kolonię dla wierzeń LDS, sanktuarium do praktykowania bez prześladowań. Gdy osadnicy zaczęli zajmować więcej ziemi, postrzegali Ute jako zagrożenie dla ich przyszłej kolonii, ponieważ w 1849 r. Chief Walker zaoferował osadnikom ziemię, uważali, że ziemia teraz do nich należy, co było nieporozumieniem. Osadnicy zaczęli wkraczać i przejmować ziemie zajmowane i używane przez plemiona, niszczenie pastwisk przez niezrozumienie właściwego wypasu i nawadniania rolnictwa. To spowodowało, że niektóre bandy głodowały i nie były w stanie się wyżywić, co doprowadziło do kradzieży koni lub żywego inwentarza Osadnikom.

W sobotę 8 kwietnia 1865 r. wódz wojenny Ute Black Hawk (Czarny Jastrząb) i wódz Jake Arapeen (znany również jako wódz Yene-wood , następca wodza Wah-Kara z plemienia Timpanogous), syn wodza Arapeen (senior) i grupa innych Ute pojawił się na spotkaniu rady w Manti w pobliżu obecnej szkoły podstawowej. Biali spodziewali się, że Utowie przybyli rozwiązać spory dotyczące 15 zabitych sztuk bydła (z których jedno należało do Johna Lowry'ego), ale Arapeen zażądał odszkodowania za niedawną śmierć ojca na ospę podczas zimowej epidemii 1864-1865.

Ute wierzył, że osadnicy używali nadprzyrodzonych środków do usuwania tubylców.
Utes sądził również, że mogą powstrzymać chorobę i śmierć, niszcząc białych przywódców. Osadnik John Lowry, interpreter dla Inspektora Nadzoru Spraw Indian w stanie Utah, wierzył w będąc spokojny i przyjazny kiedy przyjaźń była możliwa i nauczył Ute i Shoshone języków. Wierzył jednak również, że osadnicy mogą przeżyć tylko wtedy, gdy szybko ukarają za utratę bydła i zemszczą się za śmierć swoich przyjaciół. Lowry, który mógł być pijany, twierdził, że chroni nieuzbrojoną rodzinę i siebie; Wódz Arapeen zaczął się kłócić. Wódz Sow-ok-soo-bet i Toquana, syn wodza Sowiette, przypomnieli Arapeenowi, że mormoni często pomagali tubylcom z jedzeniem i ubraniami, i nalegali na pokojowe rozwiązanie tej sprawy. Arapeen przyłożył strzałę do swojego łuku; Lowry natychmiast złapał Arapeena za włosy i ściągnął go z konia. Na ziemi doszło do krótkiej przepychanki i niespokojni współpracownicy po obu stronach oddalili ich od siebie. Arapeen został ciężko pobity.

W tym momencie Ute przetrwał 15 lat wdzierania się białych i 10 lat życia w rezerwacie. Dwa dni po tym incydencie mała grupa jeźdźców z Manti została napadnięta na Nine Mile, a Peter Ludvingson zginął.

Ute wersja przyczyn

Przyczyny z perspektywy Ute zostały podane w słowach wodza Walkary w wywiadzie z tłumaczem MS Martinas 1853. "On (Walkara) powiedział, że zawsze był przeciwny osiedlaniu się białych na ziemiach indyjskich, szczególnie tej części, którą twierdzi ;. i na którym mieszka jego zespół i na którym przebywał od dzieciństwa, a jego rodzice przed nim Mormoni, kiedy po raz pierwszy rozpoczął rozliczanie Salt Lake Valley, był przyjacielski i obiecał im wiele wygód i trwałej przyjaźni - że nadal przyjaźnili się przez krótki czas, dopóki nie stali się silni liczebnie, potem zmieniło się ich postępowanie i traktowanie wobec Indian - nie tylko traktowano ich nieżyczliwie, ale wielu było bardzo nadużywane i ten kurs jest kontynuowany do chwili obecnej - czasami traktowano ich z dużą surowością - byli gnani przez tę ludność z miejsca na miejsce - na wszystkich ich terenach łowieckich w dolinach i grobach założono osady ich ojców zostało rozerwanych przez białych. Kontrastuje to ze spotkaniem wodza Walkary z Brighamem Youngiem w 1849 roku, kiedy Walkara zaoferował swoje letnie tereny łowieckie w Sanpetedla osady białej. Jednym z prawdopodobnych powodów tego zaproszenia było to, że Walkara pozyskał bydło, aby nakarmić swój lud.

Wiele ataków na osadników było odwetem za złamane obietnice, złe traktowanie lub inne czyny, które zraniły lub zabiły Ute w ciągłej interakcji między białymi a Utes między końcem 1849 a 1873 roku.
Na przykład ojciec Richarda Ivie został zamordowany przed Scipio za zamordowanie przez Richarda Ute zwanego Starym Biskupem w Utah Valley szesnaście lat wcześniej.

Wersja rdzennych Amerykanów uznaje, że incydent w Manti nie był jedyną przyczyną wojny, ale był raczej ostatnim z kilku wydarzeń, które od 1849 roku wzbudziły gniew i frustrację tubylców. Niektóre z tych wydarzeń obejmowały zabójstwo rodziny Black Hawka w Battle Creek 1849 (w którą brał udział John Lowry), zabicie 70 jego krewnych, w tym ścięcie w Fort Utah w 1850 roku, masakra Bear River w 1863 roku i masakra "Squaw Fight" w Grass Valley w 1865 roku. była lokalna susza w 1864 r., a także niedobory żywności w osiedlach mormonów i niedostarczenie przez amerykańskiego agenta indyjskiego wystarczających zapasów do Ute w nowym rezerwacie Uintahsprowadził wiele rodzimych zespołów na skraj głodu. Uważa się, że przywódcy Ute, a zwłaszcza wódz Black Hawk, byli świadomi, że w ciągu kilku lat życie, jakie wiedzieli, że dobiega końca, tworzenie "rezerwatów" dla plemion było wyrokiem śmierci. Osobista agonia wodza Black Hawka była spowodowana tym, że jego ludzie byli coraz bardziej głodni, chorzy, a ich alarmująca śmiertelność była zmuszana do życia w warunkach rezerwatu. Zazwyczaj plemiona otrzymywały najmniej nadające się do zamieszkania obszary na terytorium Utah, co uniemożliwiało hodowlę i hodowlę zwierząt.

Black Hawk osobiście doświadczył nieufności i pogardy osadników dla swojego ludu. Został pobity za rzekomą kradzież wiadrem ; członkowie jego rodziny zostali zastrzeleni, a ich głowy podobno odebrane jako trofea podczas wojny w Fort Utah. Został zmuszony do poprowadzenia milicji mormonów przeciwko własnemu ludowi. Nie był sam; inni tubylcy bardzo cierpieli fizyczne i emocjonalne udręki z powodu białych osadników, którzy byli na ich ziemiach.

Pomnik rdzennego Amerykanina z pionierskimi osadnikami w Pioneer Heritage Gardens w Manti w stanie Utah.

Oś czasu

Pomnik upamiętniający pierwszych osadników zabitych przez tubylców w Manti w stanie Utah 4 października 1853 r.

1849 - Chief Walker (Walkara) spotkał się z Brighamem Youngiem, aby zaoferować letnie tereny łowieckie dla osady White (błędna interpretacja)
1849 - Morderstwo rodziny Black Hawka w Battle Creek (w które był zaangażowany John Lowry)
Listopad 1849 - Osadnicy przybywają do Sanpete nieprzygotowani. Tubylcy zabierają osadnikom zwierzęta pozostawione na śniegu.
1850 - Zabicie 70 krewnych Black Hawka, w tym ścinanie głów w Forcie Utah
2 stycznia 1852 - HR Day, indyjski agent dystryktu, pisze w liście o rosnącym poczuciu zagłady Utów z powodu wkroczenia osadników na tereny łowieckie.
Kwiecień 1853 - meksykańscy handlarze niewolników zakazali Mormonom Sanpete handlu z Ute
Lipiec 1853-maj 1854 - wojna Walkera rozpoczęła się i osiadła poza Sanpete
1 października 1853 - Czterech nieuzbrojonych mężczyzn ciągnących pszenicę z Manti do Salt Lake City zostało okaleczonych w Uintah Springs (obecnie Fountain Green ) w tak zwanej Fountain Green Massacre .
4 października 1853 - Dwóch mężczyzn, John Ely Warner i William Mills, zabici w młynie przemiału w pobliżu Manti.
Październik 1853 - Partia kapitana Johna Gunnisona zmasakrowana w pobliżu Fillmore .
6 stycznia 1854 Osada Allreda (obecnie Spring City ) została spalona. Osadnicy ruszyli i założyli Efraima .
12 maja 1854 - Wódz Walkara i Brigham Young zawierają porozumienie pokojowe w hrabstwie Juab .
1855 - Zmarł Walkara. Jego brat Arapeen zastąpił Walkarę na stanowisku wodza.
1855 - Garland Hurt i indyjski agent dystryktu wezwał tubylców do szybkiego przyjęcia kultury i ekonomii białych mężczyzn.
1855 - W Mayfield powstaje rezerwat Indian Twelve Creek .
23 grudnia 1855 - Wódz Arapeen przekazuje ziemię swoich ojców Brighamowi Youngowi w Efraimie w nadziei na trwały pokój.
Listopad 1857 - Rezerwat Twelve Mile Creek kwitnie.
4 czerwca 1858 - Indianie Sanpitch zmasakrowali 4 nieuzbrojonych duńskich podróżników (Jens Jergensen, jego ciężarna żona Hedevig Marie Jensen Jorgensen, Jens Terklesen i Christian I. Kjerluf) w masakrze w Salt Creek Canyon .
29 stycznia 1863 - masakra nad Bear River . Pięćset trzydzieści jeden ludzi Szoszonów zostało zabitych przez armię amerykańską na północ od granicy Utah i Idaho.
1864 - Rezerwat Twelve Mile Creek zostaje rozwiązany, gdy rdzenni Amerykanie zaprzestali konserwacji.
1864 - Akt Kongresu wymagał od Ute zrzeczenia się wszelkich praw do ziemi i tytułu własności oraz przeniesienia się do Rezerwatu Uintah w ciągu roku.
1864-1865 (zima) - epidemia ospy ogarnia pasmo Ute. Wódz Arapeen (senior) był wśród ofiar.
18 lipca 1865 - Masakra w Grass Valley, ścięty wódz starego Timpanogos. Następnie amerykańscy żołnierze otoczyli obóz i otworzyli ogień do plemienia zabijając kobiety, mężczyzn i dzieci.
1849-1873 Wiele ataków na osadników było odwetem za złamane obietnice, złe traktowanie lub inne czyny, które zraniły lub zabiły Ute w ciągłej interakcji między białymi a Utes.

W czasie wojny

Pomnik opisujący niektóre forty w Manti .

8 kwietnia 1865 - Wódz Yenewood (aka "Jake Arapeen") i tłumacz John Lowry rywalizowali ze sobą. Oficjalny początek wojny.
10 kwietnia 1865 - Peter Ludvingson z Manti zginął w spotkaniu Ute z osadnikami w Nine Mile.
26 maja 1865 - We wczesnych godzinach porannych John i Elizabeth Given wraz z ich dziećmi Johnem Juniorem, Mary, Anną i Martą zostali zabici przez bandę Ute. Utah - granica hrabstwa Sanpete .
1865 - Black Hawk i jego zespół zabili 32 białych w hrabstwach Sanpete i Sevier i ukradli ponad 2000 sztuk bydła i koni.
1866 - przywódcy mormonów skonsolidowali osady i hodowlę bydła w hrabstwach Sanpete i Sevier w fortach w Manti, Efraim, Mount Pleasant , Moroni i Gunnison . Fort Tabernakulum zbudowany w Manti.
18 kwietnia 1866 - Chief Sanpitch (ojciec Black Hawka) zabity w pobliżu Fountain Green.
19 sierpnia 1868 - podpisanie rozejmu w Dolinie Truskawek.
26 września 1870 - Wódz Black Hawk umiera na gruźlicę
Wrzesień 1872 - Ostatnia biała ofiara Ute.

Wydarzenia

Pierwszy atak miał miejsce w Manti 10 kwietnia, kiedy Black Hawk poprowadził szesnastu Ute do wypędzenia stada bydła pod Manti. Kilku młodych mężczyzn wyjechało zobaczyć, co się dzieje, i wpadło na Ute, którzy zaczęli strzelać. Jeden z młodych mężczyzn został zastrzelony, a reszta uciekła z powrotem do Manti. Rdzenni Amerykanie wokół Manti już rozbili obóz i wyjechali, wiedząc, że niedługo rozpoczną się działania wojenne. Utowie zabrali czterdzieści sztuk bydła i zawieźli je do Kanionu Salina.

Osiemdziesięciu czterech żołnierzy Legionu pod dowództwem pułkownika Reddicka Allreda 12 kwietnia ruszyło do Kanionu Salina. Myśląc, że rdzenni Amerykanie uciekną przed tak imponującym pokazem siły, milicja nie przewidziała zasadzki. W wąskim odcinku kanionu Utowie wylewali strzały i pociski na konną milicję poniżej. Natychmiastowa panika, która wybuchła wśród nieprzeszkolonej milicji, okazała się katastrofą. Tylko ich szybkość odwrotu zapobiegła zastrzeleniu większej części Legionu. Zostawili jednego rannego młodzieńca na pastwę losu, a ciało drugiego. Nie zatrzymali się, dopóki nie dotarli do Saliny i musieli tej nocy słuchać drwin i drwin Black Hawka i jego ludzi. Allred został zwolniony z dowództwa, a pułkownik Warren S. Snow został wyznaczony do przejęcia funkcji w sytuacji zagrożenia.

Zbyt bojąc się wrócić do kanionu, by odzyskać ciała, Snow namówił Sanpitcha , wodza Doliny Sanpete , by zbadał dla nich Kanion Salina, aby osadnicy mogli odzyskać ciała dwóch młodych mężczyzn. Kiedy Sanpitch wrócił z wiadomością, że Black Hawk przeszedł przez przełęcz do Castle Valley , Legion powrócił do kanionu i sprowadził zmarłych: Jensa Sorensona, który został strasznie okaleczony, i Williama Kearnesa, syna mormońskiego biskupa Gunnison, który był starannie chroniony. Wrócili również przekonani, że Sanpitch spotkał się z Black Hawk i wysłał go przez przełęcz, sugerując, że Chief Sanpitch był architektem całej sprawy.

Masakra Bear River
Główny artykuł: Rzeka Bear Massacre

Masakra w Bear River miała miejsce 29 stycznia 1863 roku. Chociaż w rzeczywistości nie była to część wojny Black Hawk, mogła wpłynąć na tubylców mieszkających w innych częściach Utah, gdzie wybuchła wojna Black Hawk. Armia amerykańska pod dowództwem pułkownika Patricka Edwarda Connora zabiła pięciuset trzydzieści jeden Szoszonów - wśród nich starcy, 90 kobiet i dzieci. Po zakończeniu rzezi żołnierze przeszli przez indiańską wioskę, gwałcąc kobiety i uderzając siekierami w głowy kobiet i dzieci, które już umierały z ran. Wódz Łowców Niedźwiedzi i podwódz Lehi zostali zabici. Żołnierze spalili 75 lóż rdzennych Amerykanów, zajęli 1000 buszlipszenicy i mąki oraz 175 koni Szoszonów. Podczas gdy żołnierze opiekowali się rannymi i zabierali ich zmarłych z powrotem do Camp Douglas w Salt Lake City w celu pochówku, setki ciał rdzennych Amerykanów pozostawiono na polu dla wilków i wron przez prawie dwa lata. Brigham Young spełnił prośbę rządu federalnego, dostarczając Connorowi kawalerii z milicji Utah. Chociaż mormońscy osadnicy w Cache Valley wyrazili swoją wdzięczność za "ruch pułkownika Connora jako interwencję Wszechmogącego" w ich imieniu, masakra nad Bear River również została odsunięta na bok w historii Utah, a całą winę zrzucono na Connora. .

Traktat hiszpański widelec (Treaty of Spanish Fork)

Brigham Young osobiście zainteresował się rozstrzygnięciem tego, co było postrzegane jako sprzeczka między osadnikami z Doliny Sanpete a mieszkańcem Ute.

W czerwcu 1865 roku wezwał wszystkich wodzów starej gwardii, z którymi negocjował w poprzednich konfliktach Ute/Mormon, na spotkanie na farmie Indian w Spanish Fork, aby wypracować porozumienie pokojowe. Sowiette, starzejący się wódz Utes Północnych, Tabby z Uintah Utes, Antero (imiennik Góry Antero ) i Kanoshz Pahvant Utes, Mountain, brat Black Hawka i Sow-ok-soo-bet zgodzili się spotkać w pierwszym tygodniu czerwca. W rezultacie wodzowie w towarzystwie 500 Utes pojawili się, aby zobaczyć, co będzie dalej. Sanpitch przyszedł w ostatniej chwili. Nadinspektor Indian na tym terytorium odczytał warunki traktatu, który po prostu wymagał od Utów zrzeczenia się wszelkich ziem na terytorium z wyjątkiem dorzecza Uintah, aby wszystkie ataki na osadników, górników i innych zaprzestały między sobą wojny. w samoobronie i mieli zwrócić się do renegatów, którzy szukali schronienia wśród nich. W zamian rząd USA obiecał płacić plemieniu coroczną opłatę w wysokości 25 000 dolarów przez dziesięć lat, potem 20 000 dolarów przez dwadzieścia lat, a następnie 15 000 dolarów przez kolejne 30 lat. Obiecano im 30 000 dolarów za nienazwane ulepszenia w dorzeczu Uintahi 10 000 dolarów na szkołę zawodową. Obiecano im przemiał i tartaki , osobiste domy dla sygnatariuszy traktatu. Szefowie wysłuchali, a następnie poprosili o prywatne spotkanie z Brighamem Youngiem.

Brigham Young spotkał się z nimi i wezwał ich do zaakceptowania traktatu jako najlepszej możliwej umowy. Postrzegał to jako sposób na pomoc biednej Ute, która rok po roku była wypierana z krajobrazu, nie mając nic do pokazania. Następnie wodzowie udali się do swoich namiotów, aby pomyśleć o tym, co zostało powiedziane. Następnego ranka wodzowie zostali zapytani o ich poglądy na traktat. Starsi wodzowie sugerowali, aby Brigham Young nie wprowadzał ich w błąd i zachęcali pozostałych do podpisania. Kanosh i Sanpitch po prostu odmówili porzucenia swojej ziemi, chcąc zachować rzeczy takie, jakie były przez długi czas. Po dodatkowych konsultacjach wodzowie, z wyjątkiem Sanpitcha, zgodzili się na traktat i zapisali swoje znaki w gazecie 8 czerwca 1865 roku. Sanpitch pozostał w swoim namiocie, odmawiając podpisania. Reszta wodzów ustawiła się w kolejce, aby odebrać obowiązkowe prezenty od nadinspektora i przywódców kościelnych. Sanptich został przekonany do przyjęcia prezentów, ale odmówił umieszczenia jego nazwiska w gazecie. Przypomniano wodzom Ute, że ich obowiązkiem jest oddać każdego, kto zerwał pokój i zgromadzenie się rozpadło. W międzyczasie Black Hawk zaatakował Thistle Valley, niecałe dziesięć mil od miejsca negocjacji traktatowych.

Należy również zauważyć, że traktaty zawarte między Ute a Kościołem Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich nigdy nie zostały ratyfikowane przez rząd USA, były jedynie porozumieniami. Jedynie rząd Stanów Zjednoczonych miał uprawnienia do zawierania traktatów z rdzenną ludnością.

Walka Squaw (The Squaw Fight)

Tygodnie następujące po hiszpańskim Traktacie Wideł stawały się z każdym dniem coraz bardziej napięte, ponieważ seria odosobnionych zabójstw białych osadników i kradzieży żywego inwentarza kosztowała miasta Sanpete Valley setki bydła i koni. Orson Hyde, prezydent lokalnego palika w Sanpete Valley, nakazał milicji położyć kres nalotom. Kazał swojej milicji "grubo wykorzystać Indian", aby dać im nauczkę. W tym samym czasie Brigham Young podróżował przez dolinę, nawołując do powściągliwości pomimo straszliwych strat. 14 lipca 1865 w Manti dotarła wiadomość, że dwóch kolejnych mężczyzn zostało zabitych w Glenwood w Sevier Valleyi wypędzono ponad 300 sztuk bydła. Tego nie można było tolerować i po raz kolejny milicja została wezwana przez samego Brighama Younga i nakazała postawienie odpowiedzialnych rdzennych Amerykanów przed wymiarem sprawiedliwości. Pod przywództwem Warrena Snowa Legion pomaszerował do Glenwood pod osłoną ciemności, aby mogli zaskoczyć najeźdźców. Zmusili Mountain, brata Black Hawka, by był ich przewodnikiem w ciemności. Wymknął się i poszedł bezpośrednio ostrzec Black Hawka o zamiarach Legionu. Podążyli za rdzennym Amerykaninem, który powiedział, że może ich zaprowadzić do Black Hawka. Dotarli do Grass Valley 18 lipca. Gdy odpoczywali po nocnym marszu, strażnik zauważył duży zagajnik jałowcówktóry ukrywał obóz w Ute. Myśląc, że są małą częścią zespołu Black Hawka, 13 mężczyzn i chłopców z Ute stawiało opór, gdy zostało otoczonych przez 100 milicjantów. Po czterogodzinnej walce dziesięciu zginęło, dwóch uciekło, a trzeci dostał się do niewoli. Reszta obozowiska składała się z kobiet, dzieci i starców. Kilka kobiet i dzieci zostało rannych lub zabitych podczas bójki, pozostawiając kilku więźniów. Kiedy jeden z jeńców zaatakował nożem jednego z mężczyzn, zastrzelił ją. To spowodowało, że inne kobiety wpadły w gwałtowną panikę, a mężczyźni po prostu je zastrzelili. Cały incydent nazwano później "Squaw Fight". Milicja przystąpiła do plądrowania obozu, co ma wartość. Snow wykrzyczał ich z powrotem do porządku, grożąc aresztowaniem i postawieniem przed sądem wojennym każdego, kto odmówiłby wykonania jego rozkazów. Historia mówiona rdzennych Amerykanów maluje zimniejszą wersję, że większość zabitych została rozstrzelana, w tym kobiety, dzieci i słabi starzy ludzie. Jednemu chłopcu udało się uciec, mówiąc, że obóz miał papier od biskupa z Salina, stwierdzający, że byli dobrymi rdzennymi Amerykanami; milicja najwyraźniej nie poprosiła o przepustkę. Walka Squaw była ponurym precedensem, który będzie się powtarzał raz po raz.

Wojna Navajo (Nawahów)
(Częśść wojen Nawahów, rozpoczętych konfliktem z hiszpańskim Meksykiem w 1582 r)

Wojna Plemienia Navajos (Nawahowie) nie była bezpośrednio częścią wojny Black Hawk, ale mogła być źródłem niektórych rodzimych wojowników, którzy walczyli w wojnie Black Hawk.
Sukces Black Hawka przyciągnął wojowników z innych Ute w Kolorado, Apaczów z Nowego Meksyku i wielu Navajos (Nawahów) .

Zimą 1866 Black Hawk i jego zespół udali się do regionu Four Corners , gdzie przyjął wielu nowych rekrutów.
Dołączyło do niego tak wielu Navajos (Nawahowie), że utworzyli prawie połowę jego najeźdźców. Navajos (Nawahowie) zostali zdziesiątkowani przez armię amerykańską pod dowództwem Kita Carsona i zmuszeni do opuszczenia ojczyzny ich przodków. Pozostali Navajos nie mogli się doczekać szansy na odbudowanie swoich stad kosztem białych osadników.

Manuelito, najważniejszy wódz Navajo odmawiający przeniesienia się do rezerwatu Bosque Redondo , wspólnie dowodził nalotami Black Hawka na osiedla mormonów w południowym Utah w 1866 roku.
Ataki rozpoczęły się w Pipe Springs , a następnie w osadzie mormonów na granicy Arizona- Utah. Odwet za nalot na Pipe Springs spowodował śmierć czterech nieuzbrojonych Paiutów za morderstwa, z którymi nie mieli nic wspólnego. To sprowadziło kilku wojowników Paiute do zespołu Black Hawka.

Hopi, słysząc o ruchach Navajos (Nawahowie), obawiali się, że zostaną zaatakowani i uderzyli jako pierwsi, wpadając w zasadzkę Navajos Wodza Manuelito.
Naloty kontynuowano w osiedlach Paria i Kanab, który wysłał prośby o pomoc w walce z nalotami.

W kolejnych latach naloty kontynuowane na południu przez Navajos (Nawahowie) i Paiutes , które podniosły napięcie do gorączki, co doprowadziło do najgorszej masakry wojny w Circleville . Wódz Kanosh przewidział, że w 1867 roku sześć tysięcy Navajos (Nawahowie) zniszczy miasta mormonów w południowym Utah.

Ucieczka z wiezienia Manti

Próbując stłumić opór Ute, zaproponowano, aby przywódcy Ute zostali aresztowani, innymi słowy przetrzymywani jako zakładnicy, aby zapobiec dalszym najazdom i zabójstwom. Wódz Sanpitch został aresztowany za grożenie zaatakowaniem Nefiego i został uwięziony z kilkoma innymi osobami w sądzie okręgowym w Manti. Po zakuciu w kajdany Sanpitch zgodził się pomóc Warrenowi Snowowi wytropić każdego, kto ma powiązania z Black Hawkiem. Po słowach Sanpitcha Warren Snow schwytał kilku mężczyzn, którzy podobno byli kiedyś z Black Hawk, trzech zostało osądzonych i straconych w Manti. Pozostałym Ute uwięzionym w sądzie pozwolono odwiedzać ich żony, a obawy przed podobnymi egzekucjami przestraszyły jeńców do planowania ucieczki. Kobiety przemycały swoim mężom dłuto i noże. Wieczorem 20 marca 1867 roku pięciu mężczyzn uciekło. Strażnikowi udało się zastrzelić dwóch więźniów. Pozostali zostali wytropieni i zastrzeleni. Ci, którzy wciąż byli w łańcuchach, w tym Sanpitch, mogli tylko oglądać wydarzenia. Następnego dnia zestrzelono na zewnątrz kobietę i małego chłopca, którzy mieli pomagać uciekinieromMoroni, Utah . Pozostali więźniowie postanowili spróbować ucieczki i dostali wiadomość do Black Hawka, że ??zamierzają spróbować drugiej ucieczki z więzienia. Kobiety nadal mogły odwiedzać i ponownie przemycano noże i akta do więzienia. Utowie zdołali otworzyć łańcuchy i ukryć je przed strażnikami przez kilka dni. Kanosh poprosił o uwolnienie Sanpitcha, ale otrzymał odmowę. Black dokonał nalotu na Salinę, mając nadzieję, że wyciągnie siły z Manti, ale Warren Snow wierzył, że prawdziwy atak nastąpi w Dolinie Sanpete, więc podwoił straże w sądzie, mówiąc swoim ludziom, aby byli przygotowani do walki. Zdesperowani, by uciec Sanpitch i pozostali uciekli następnej nocy, 14 kwietnia. Jedna z kobiet zdołała otworzyć zatrzaśnięte drzwi i Ute wysunęli się z kajdan.i w noc. W ciągu kilku minut podniesiono alarm. Sanpitch został ranny przez przypadkowy strzał w ciemność, ale uciekł. Manti wpadł w panikę, gdy rodziny zabarykadowały się w swoich domach. Przerażeni mężczyźni i chłopcy polowali przez miasto, szukając Ute, wierząc, że sam Black Hawk może w każdej chwili wjechać do miasta. Pojmani Ute zostali zastrzeleni lub poderżnięto im gardła. Sanpitch i czterem innym udało się wymknąć poszukiwaczom z Manti. Włamali się do chaty, zabrali jedzenie i koce i skierowali się na podnóża na południowy zachód od Fountain Green w pobliżu Cedar Cliffs (obecnie Birch Creek), gdzie zostali zauważeni. Drugiego dnia grupa poszukiwawcza znalazła Sanpitcha, który z powodu rany nie był w stanie poruszać się szybciej. Został zabity na miejscu przez miejscową załogęi zakopany u podstawy dużej skały. Namierzyli i zastrzelili lub poderżnęli gardło pozostałej trójce uciekinierów z Ute. Góra, na której zginął Sanpitch, nosi teraz jego imię.

Masakra w Circleville

W 1866 r. konfrontacje mormonów i rdzennych Amerykanów były gorące.
Urzędnicy kościelni nakazali rozbrojenie Pajutów. Black Hawk i jego zespół zabili wielu w ciągu roku, broniąc swoich praw do swojej ziemi. Zdeterminowany obóz Paiutes pozostał w Dolinie Kręgu (Box Creek - obecnie Circleville), próbując zaprzyjaźnić się z Mormonami. Mormoni jednak czuli, że w każdej chwili znajdują się w niebezpieczeństwie, ponieważ niektórzy tubylcy byli tak agresywni, że Święci wierzyli, że niebezpieczeństwo jest nieuchronne.

21 kwietnia 1866 r. ekspres z Fort Sanford dotarł do Circleville w stanie Utah opowiadanie o Paiute, który udawał przyjaciela, zastrzelił białego mężczyznę należącego do milicji stacjonującej w pobliskim forcie. Mieszkańcom Circleville powiedziano, aby chronili się przed rdzennymi Amerykanami, którzy obozowali w ich dolinie. Po otrzymaniu tych informacji mieszkańcy Circleville zwołali zebranie miejskie. Po długiej dyskusji zdecydowano, że powinni aresztować wszystkich Paiutów, którzy byli w pobliżu obozu i zabrać ich do Circleville na zamknięcie. Każdy sprawny fizycznie mężczyzna w mieście wyruszył, by przejąć opiekę nad obozem rdzennych Amerykanów i otoczyli obóz nocą. James TS i biskup William Jackson Allred udali się do obozu rdzennych Amerykanów i przekonali rdzennych Amerykanów, aby przybyli na spotkanie w Circleville. Powiedzieli rdzennym Amerykanom, że otrzymali list i chcą, aby im go przeczytano. Wszyscy rdzenni Amerykanie zgodzili się dobrowolnie udać się do Circleville z mężczyznami, z wyjątkiem jednego młodego wojownika, który odmówił wyjazdu i zaczął strzelać do grupy. Grupa odpowiedziała ogniem, zabijając młodzieńca. Reszta rdzennych Amerykanów została następnie zabrana na muszkę do Circleville i odczytano im list. Rdzennym Amerykanom powiedziano, że mają być zatrzymani jako więźniowie.

Rdzenni Amerykanie zostali zatrzymani i tej nocy umieszczeni w domu spotkań pod strażą. Pojmani rdzenni Amerykanie, w sumie 26, wykazywali wiele niepokojów. Wieczorem następnego dnia niektórzy rdzenni Amerykanie zdołali uwolnić się z więzów, aby uciec. Strażnicy zastrzelili dwóch rdzennych Amerykanów, którzy próbowali uciec. Pozostałych uwięzionych rdzennych Amerykanów przeniesiono do podziemnej piwnicy. Podczas kolejnego spotkania w mieście, osadnicy postanowili zabić pozostałych uwięzionych rdzennych Amerykanów. Rdzenni Amerykanie zostali wyprowadzeni z piwnicy, w sumie 24 osoby, w tym mężczyźni, kobiety i dzieci. Uderzono ich w tył głowy, aby ich ogłuszyć, a następnie poderżnięto im gardła, pozostawiając ich do wykrwawienia się na śmierć. Dwóm młodym chłopcom i więźniarce udało się uciec przed egzekucją.

Następnego dnia troje dzieci zostało znalezionych w pobliskiej jaskini i zabranych przez Jamesa Allreda do Marysvale. Allred zamierzał sprzedać lub zamienić się na dzieci. Mała dziewczynka została zabita brutalnym uderzeniem. Podczas gdy los jednego z chłopców jest nieznany, drugi Allred zabrał się do Spring City. Tam Allred rozmawiał z Peterem Monsonem, aby zaoferować chłopca na sprzedaż. Zawarto umowę o konia i buszel pszenicy w zamian za chłopca. Chłopiec mieszkał w szopie na narzędzia i był mile widziany, ponieważ zaprzyjaźnił się z córką Petera Monsona, która została oszpecona przez poparzenia twarzy. Peter i Bertha Monsonowie adoptowali chłopca i nazwali go David Monson. Nie potrafił czytać ani pisać, poza tym, że nauczył się podpisywać się swoim nazwiskiem. Większość wymowy nazwy Monson wyszła jako "Munson" lub "Munsen". David poślubił Laurę Jensen i razem mieli 8 dzieci. 4 córki i 4 synów. Pewnego dnia David pojechał na cały dzień do Salt Lake City, zabierając ze sobą syna Davida Leoniala. Pod wpływem impulsu pojechał do Wyoming (szukając pracy przy strzyżeniu owiec i przecinaniu połączeń kolejowych), zostawiając swojego 12-letniego syna samego w Salt Lake City. Zostawił swojego młodego syna bez pieniędzy, bez transportu i bez możliwości powrotu na Górę Przyjemną. David Leonial przebył 300-milową wędrówkę do domu poprzez serię autostopowych przejażdżek i spacerów. David Leonial nigdy więcej nie widział ani nie słyszał od swojego ojca. Był znany w Wyoming jako "Indian Dave" Monson i zmarł podczas przecinania połączeń kolejowych w 1925 roku i szacowany na około 60-65 lat. Został pochowany w Saratoga, WY. Do końca życia nie wysyłał wsparcia finansowego, nie nawiązywał kontaktu ani nie próbował komunikować się z żoną lub dziećmi. Najstarszy syn Davidsa (również nazwany) David Leonial Monson miał dwóch synów. Najstarszy (również noszący imię) David Peter był, aż do swojej śmierci w 2017 roku w wieku 90 lat, najstarszym żyjącym członkiem Koosharem Band of the Paiute Indian Tribe. Drugi najstarszy syn Indian Dave Monson (Arthur LeRoy) został błędnie nazwany Munsen na jego nagrobku po tym, jak zginął w wypadku przy kopalni węgla.

Rajd Scypiona i Bitwa pod Żwirowym Brodem

W czerwcu 1866 r. wraz z wieścią wzrosło zagrożenie dla osiedli Sanpete i Sevier. Black Hawk zagroził, że w tym roku sprowadzi wystarczającą liczbę ludzi, by zniszczyć Manti i Warrena Snowa. 125 dodatkowych milicji zostało wysłanych na południe od Salt Lake, aby zapobiec takiemu atakowi. Black Hawk skupił się na Scypionie, gdy usłyszał o pokazie siły w Dolinie Sanpete. Scypion ilustruje osobisty charakter ataków podczas wojny. To był dom rodziny Jamesa Russella Ivie. Richard Ivie (syn Jamesa Russella Ivie) był odpowiedzialny za działania wojenne podczas wojny w Fort Utah, kiedy zamordował Ute o imieniu Old Bishop i zatopił jego obciążone ciało w rzece Provo . Inny syn, James Alexander Ivie, został oskarżony o rozpoczęcie wojny Walkerakiedy uderzył Ute w głowę pistoletem i brał udział w wojnie Tintic, która doprowadziła do śmierci przyjaciela Black Hawka Squasha Heada i zranienia Chiefa Tintic. Grupa 100 Utów i sojuszników zaczęła wypasać razem 350 sztuk bydła z pastwisk w pobliżu Scypiona. Zabili 14-letniego chłopca pasterskiego i zastrzelili starszego Jamesa Russella Ivie pełnego strzał i odzierali go ze wszystkiego oprócz butów. Zbierając 75 koni, Utowie i ich sojusznicy przenieśli stado przez Scipio Gap do Sevier Valley. Ludzie Scypiona ruszyli za stadem, ale zostali zmuszeni do odwrotu, gdy tylna straż Black Hawka ruszyła do ataku na miasto, które zostało praktycznie bezbronne. Utowie wycofali się w kierunku Kanionu Salina z największym pojedynczym schwytaniem żywego inwentarza w konflikcie.

Osadnicy ze Scypiona wysłali biegaczy do Gunnison i Fillmore po pomoc. William Pace z Legionu Nauvoo zebrał 20 ludzi, którzy mieli nadzieję złapać Black Hawka, zanim zdąży uciec. Opuścili Gunnison i maszerowali przez noc, by dotrzeć do Saliny, zanim stado zostanie przepędzone. Widział głowę stada do Żwirowego brodu na rzece Sevier i pojechał tam, by powstrzymać Ute przed kradzieżą bydła i koni. Po zbliżeniu się do brodu zastał około 60 Utów strzegących brodu. Posłał po pomoc do Richfieldai próbował opóźnić brodowanie stada przedłużającą się walką z bronią. Zdając sobie sprawę, że nie może wytrzymać ataku, rozkazał swoim ludziom wycofać się poza zasięg. Kilku Ute próbowało odepchnąć ich od brodu, szarżując na prawie bezbronną milicję. Sam Black Hawk i jego główny porucznik Tamaritz byli dwoma z tych ludzi. Koń Black Hawka został wystrzelony spod niego, a następnie został trafiony w brzuch. Tamaritz też został ranny. Kilka minut później milicja Gunnison, pozbawiona amunicji, ruszyła do przodu. Utowie przepędzili stado przez rzekę w kierunku Kanionu Salina w chwili, gdy milicja Richfield przybyła konno, aby zobaczyć stado zbliżające się do ujścia Kanionu Salina i milicję Gunnison jadącą do domu. Zranienie Blacka i Tamaritz ostatecznie zakończyło wojnę Black Hawk i sam Black Hawk zaledwie cztery lata później. W międzyczasie kilku innych wodzów przejęło władzę, w tym brat Black Hawka, Mountain, Issac Potter i Richard James.

Atak na Scypiona miał dwie bezpośrednie konsekwencje. Mormoni, którym od początku konfliktu nakazano "ufortyfikować", sprzeciwiali się rozkazom, ponieważ walki najczęściej ograniczały się do dolin Sanpete i Sevier. Niepowodzenie Scypiona w budowaniu fortów zostało wykorzystane jako zły przykład przez przywódców kościelnych LDS w ich ponownym wezwaniu do budowy fortów w większych miastach i opuszczenia mniejszych odległych miast, dopóki nie ustaną działania wojenne. Te tymczasowe forty często były budowane na chybił trafił, ale sprawdziły się przeciwko lekko uzbrojonym Ute i sojusznikom, którzy atakowali białe osady.

Drugi ponownie dotyczył rodziny Ivie. James Ivie, syn starszego Ivie zamordowanego w Scipio, szalał z zemsty na Ute. Stary szaman z Pahavnt Ute imieniem Panikary popełnił błąd, odwiedzając Scypiona, prosząc o jedzenie. Był znany jako "dobry Indianin" o pokojowym usposobieniu. Biskup Thomas Callister z Fillmore, który akurat przebywał w Scypionie, doradził Panikary, aby opuściła miasto, ponieważ w Ivie jest krew i mogą być kłopoty. Panikary wzięła prezenty z oferowanego jedzenia i skierowała się w stronę Fillmore. Po powrocie z daremnej pogoni za Czarnym Jastrzębiem młodszy James Ivie, usłyszawszy, że Ute był w Scipio zaledwie kilka godzin wcześniej, ścigał się za Panikarym i zamordował go na miejscu. Biskup Scypiona ciężko jechał, by powstrzymać Ivie, ale nie udało mu się zapobiec zabójstwu. Callister był zniesmaczony morderstwem i pojechał bezpośrednio do obozu wodza Kanosha, aby poinformować go o incydencie. Do tego momentu Pahavant Ute nie był otwarcie zaangażowany w walkę. Kanosh podziękował Callisterowi za szczerość, ale wódz wojenny, Moshoquop i 27 wojowników, poszli za Callisterem do jego domu w Fillmore gniewnie domagając się sprawiedliwości. Callister przekonał Ute, że Brigham Young byłby sprawiedliwszym sędzią. Utowie zgodzili się i odjechali. Później Ivie została aresztowana i osądzona za morderstwo przez sędziego i ławę przysięgłych, w całości mormonów, i została uniewinniona, gdy zasugerowano, że Panikary był naprawdę szpiegiem Black Hawka. Biskup Callister był tak zdenerwowany wynikiem, że ekskomunikował Ivie z kościoła. Do tego momentu Pahavant Ute nie był otwarcie zaangażowany w walkę. Kanosh podziękował Callisterowi za szczerość, ale wódz wojenny, Moshoquop i 27 wojowników, poszli za Callisterem do jego domu w Fillmore gniewnie domagając się sprawiedliwości. Callister przekonał Ute, że Brigham Young byłby sprawiedliwszym sędzią. Utowie zgodzili się i odjechali. Później Ivie została aresztowana i osądzona za morderstwo przez sędziego i ławę przysięgłych, w całości mormonów, i została uniewinniona, gdy zasugerowano, że Panikary był naprawdę szpiegiem Black Hawka. Biskup Callister był tak zdenerwowany wynikiem, że ekskomunikował Ivie z kościoła. Do tego momentu Pahavant Ute nie był otwarcie zaangażowany w walkę. Kanosh podziękował Callisterowi za szczerość, ale wódz wojenny, Moshoquop i 27 wojowników, poszli za Callisterem do jego domu w Fillmore gniewnie domagając się sprawiedliwości. Callister przekonał Ute, że Brigham Young byłby sprawiedliwszym sędzią. Utowie zgodzili się i odjechali. Później Ivie została aresztowana i osądzona za morderstwo przez sędziego i ławę przysięgłych, w całości mormonów, i została uniewinniona, gdy zasugerowano, że Panikary był naprawdę szpiegiem Black Hawka. Biskup Callister był tak zdenerwowany wynikiem, że ekskomunikował Ivie z kościoła. Utowie zgodzili się i odjechali. Później Ivie została aresztowana i osądzona za morderstwo przez sędziego i ławę przysięgłych, w całości mormonów, i została uniewinniona, gdy zasugerowano, że Panikary był naprawdę szpiegiem Black Hawka. Biskup Callister był tak zdenerwowany wynikiem, że ekskomunikował Ivie z kościoła. Utowie zgodzili się i odjechali. Później Ivie została aresztowana i osądzona za morderstwo przez sędziego i ławę przysięgłych w całości mormonów i została uniewinniona, gdy zasugerowano, że Panikary naprawdę był szpiegiem Black Hawka. Biskup Callister był tak zdenerwowany wynikiem, że ekskomunikował Ivie z kościoła.

Bitwy o Dolinę Ostu i Diamentowe Widły

Czerwiec 1866 wciągnął Uintah Ute do konfliktu. Do tego czasu do Black Hawka dołączyło kilku zapalonych młodych wojowników, ale szef Tabby-To-Kwanah(Tabby) i inni trzymali Ute w rezerwacie Uintah Valley z dala od wojny. Wezwanie dodatkowych 350 ludzi z hrabstw Salt Lake i Davis do wzmocnienia osiedli mormonów rozgniewało Tabby'ego i jego bojowników. Ale brat Black Hawka, Mountain, Isaac Potter i Richard prowadzili oddzielne grupy wojenne w kierunku Utah Valley. Znaleźli oddział Legionu Nauvoo w stanie Indianola i zaatakowali. Przez większość dnia przygwoździli milicję, ale drugi oddział pod dowództwem Johna L. Ivie przybył późno i uchronił pierwszy oddział przed przytłoczeniem. Żołnierze byli przekonani, że atak poprowadził komendant Tabby. Kiedy przybyło dodatkowych 130 ludzi pod dowództwem Warrena Snowa, postanowiono ścigać Ute w górę hiszpańskiego kanionu wideł. Obawiając się kolejnej katastrofy w Kanionie Salina, żołnierze poruszali się ostrożnie, ale po przybyciu na Przełęcz Szczytu Żołnierzy odkryli, że Utowie rozdzielili się i poszli w różnych kierunkach. Odwrócił swoich ludzi i poprowadził ich z powrotem do doliny Sanpete.

Mountain poprowadził swoich ludzi do Spanish Fork, by zemścić się na Williamie Berrym, który przed laty pobił Black Hawka starym wiadrem za rzekomą kradzież. Zabili Berry'ego, odjechali około czterdziestu sztuk bydła i koni i uciekli w góry Wasatch przez Maple Canyon. Milicja, która była już w pogotowiu, ruszyła w pościg. Przechwycili Ute w Diamond Fork River, ale zostali pokonani liczebnie i przygwożdżeni przez przypadkowe strzały i strzały z karabinu. Drugi oddział ośmiu ludzi rzucił się na Ute, a trzech zostało zastrzelonych. Pozostali postawili Ute w ogniu krzyżowym. Utowie po cichu wycofali się, zostawiając bydło i obóz, które zostały splądrowane przez milicję. Wśród sprzętu, który znaleźli, przedmioty wydane przez USA, które wskazywały, że Utowie przyjmowali żywność i zapasy w Rezerwacie Uintah. Przywódcy milicji przysięgli, że widziano białych mężczyzn kierujących Utami. Obawiano się, że amerykańscy indyjscy urzędnicy pomagali i podżegali Utowie w ich wojnie przeciwko Mormonom.

Te incydenty były punktem zwrotnym w wojnie. Mormoni zaczęli być czujni, do czego wielokrotnie zachęcał ich Brigham Young. Budowa fortów i ewakuacja małych osiedli, łączenie stad bydła pod strażą oraz setki dodatkowych żołnierzy patrolujących powszechnie używane szlaki kanionów utrudniały Ute wypędzenie bydła i koni z pierwszych dwóch lat wojny. Tabby wykorzystał swoje wpływy po pokonaniu rezerwatu Ute, aby utrzymać większość swoich ludzi z dala od konfliktu. Dopiero w 1872, w ostatnich dniach wojny, rezerwat Utes spowodował dalsze kłopoty. "Klęska" rezerwatu Utes zachęciła mormonów do dalszego zapobiegania atakom, gdy tylko jest to możliwe.

Ostatni rajd Black Hawka

Wiosną 1867 r. setki milicji Legionu Nauvoo z północnego Utah zalały środkowe Utah, zdeterminowane, by zachować ścisłą czujność w stosunku do osiedli i ich zwierząt gospodarskich oraz tras patrolowych, o których wiadomo, że są używane przez Ute i ich sojuszników. Doszło do kilku odosobnionych ataków, z których jeden miał na celu schwytanie i zabicie Warrena Snowa, co ledwo udało się uniknąć. Zamknięto dziesiątki rancz i osad, a coraz więcej osadników przenosiło się do miast z fortami dla ochrony. Z taką obecnością wojskową w centrum Utah, Black Hawk przesunął swoje siły na południe i zaplanował nalot na Parowan w Iron County, który do tej pory nie odczuwał nic poza niepokojem. Do 21 lipca 1867 roku głównym celem wydawało się duże stado 700 sztuk bydła i koni, które zostało zebrane i umieszczone pod strażą. ale inni najeźdźcy zaczęli łapać porozrzucane zwierzęta w pobliżu Paragonah, kiedy strażnicy zauważyli ich i podniesiono alarm. Utowie zostali ścigani do kanionu, gdzie ostatecznie zostali zmuszeni do pozostawienia koni, aby uciec w stromym terenie. Black Hawk wycofał się, zdając sobie sprawę, że niemożliwe będzie przetransportowanie skradzionego bydła przez wysokie płaskowyże nad Cedar City i Parowan.

Black Hawk nigdy w pełni nie wyzdrowiał z rany w Gravelly Ford rok wcześniej. Miał też gruźlicę i podupadał na zdrowiu. Dwa tygodnie później, w sierpniu Black Hawk i mała grupa zwolenników wjechała do rezerwatu Uintah i ogłosiła tamtejszemu agentowi, że jest gotowy na rozmowy pokojowe z białymi.

Śmierć Izaaka Pottera

Isaac "Ike" Potter był białym mężczyzną z kilkoma żonami w hrabstwie Utah , który był odszczepionym mormonem, który został wyjęty spod prawa.
Był znanym złodziejem bydła i koni i prawdopodobnie jednym z głównych pośredników w sprzedaży skradzionego bydła Black Hawka. Doniesienia o białych mężczyznach prowadzących naloty na Ute były powszechne, a Ike Potter był najbardziej znanym z nich.

Pod koniec czerwca 1867 Ike Potter wraz z grupą Ute i sojuszników wysłali zapotrzebowanie na wołowinę i inne zapasy do Williama W. Cluffa , biskupa mormonów z Coalville w hrabstwie Washington.
Żądanie zostało rzekomo odrzucone, a Potter odpowiedział, że Black Hawk zejdzie i zmiecie mormonów. Oskarżono Pottera o podżeganie tubylców do czynów podpalających przeciwko osiedlom mormonów. Nalot na tartak wyprowadził milicję, która przypadkowo dowiedziała się, gdzie obozowali Potter i jego ludzie. Otoczyli obóz i aresztowali Pottera, dwóch innych apostatów mormonów Charlesa Wilsona i Johna Walkera (19), 16 Ute i Navajos pod zarzutem kradzieży krowy. Odprowadzono ich z powrotem do Coalville, aby stanąć przed sądem. Lokalni Daniciobawiali się, że Potter zostanie uwolniony przez "gojowskiego" sędziego Snydera (który wcześniej zwolnił ich po aresztowaniu za rzekomą kradzież) i postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. 1 sierpnia 1867 r. pod strażą w budynku szkolnym w Coalville około godziny dwunastej w nocy zjawiło się w budynku około dziesięciu lub dwunastu uzbrojonych ludzi i nakazało więźniom opuścić.

Po dotarciu na ulicę zostali umieszczeni w jednym szeregu, w niewielkiej odległości od siebie, a w każdej przestrzeni między nimi ustawiło się po dwóch uzbrojonych ludzi. Pozostali zajęli pozycje z przodu iz tyłu utworzonej w ten sposób procesji. W tym porządku maszerowali główną ulicą Coalville, przez głównie zamieszkaną część miasta. Przybywszy na przedmieścia, a ich oprawcy nadal się poruszali, Porter odwrócił się i powiedział do Walkera: "John, oni nas zamordują! Czy nie chciałbyś zobaczyć swojej matki przed śmiercią?" Wtedy jeden z uzbrojonych mężczyzn maszerujących za Potterem wbił mu lufę strzelby w usta. Potter przerażony krzyknął "morderstwo!" Po czym uzbrojony mężczyzna wystrzelił broń w ciało Pottera z tak bliskiej odległości, że spowodował jego natychmiastową śmierć. Po wystrzeleniu broni zarówno Wilson, jak i Walker oderwali się i uciekli, by ratować życie. Wilson został wyprzedzony i zabity na brzegu rzeki Weber. Gdy Walker uciekł, ładunek ze strzelby drasnął jego pierś i zranił rękę i nadgarstek. Nie miał na sobie ani płaszcza, ani kamizelki, a szarża podpaliła jego koszulę i biegnąc gasił ogień krwią z ran. Był wysportowanym młodzieńcem i wkrótce zdystansował swoich prześladowców. Chociaż podczas pościgu oddano do niego kilka strzałów, dotarł do rzeki bez dalszych obrażeń, przepłynął i dzięki temu uniknął zamachu. Po wielu trudach udało mu się dotrzeć do Camp Douglas, gdzie dowódca, usłyszawszy o tym, co się stało, udzielił mu wsparcia i ochrony. Wilson został wyprzedzony i zabity na brzegu rzeki Weber. Gdy Walker uciekł, ładunek ze strzelby drasnął jego pierś i zranił rękę i nadgarstek. Nie miał na sobie ani płaszcza, ani kamizelki, a szarża podpaliła jego koszulę i biegnąc gasił ogień krwią z ran. Był wysportowanym młodzieńcem i wkrótce zdystansował swoich prześladowców. Chociaż podczas pościgu oddano do niego kilka strzałów, dotarł do rzeki bez dalszych obrażeń, przepłynął i dzięki temu uniknął zamachu. Po wielu trudach udało mu się dotrzeć do Camp Douglas, gdzie dowódca, usłyszawszy o tym, co się stało, udzielił mu wsparcia i ochrony. Wilson został doścignięty i zabity na brzegu rzeki Weber. Gdy Walker uciekł, ładunek ze strzelby drasnął jego pierś i zranił rękę i nadgarstek. Nie miał na sobie ani płaszcza, ani kamizelki, a szarża podpaliła jego koszulę i biegnąc gasił ogień krwią z ran. Był wysportowanym młodzieńcem i wkrótce zdystansował swoich prześladowców. Chociaż podczas pościgu oddano do niego kilka strzałów, dotarł do rzeki bez dalszych obrażeń, przepłynął i dzięki temu uniknął zamachu. Po wielu trudach udało mu się dotrzeć do Camp Douglas, gdzie dowódca, usłyszawszy o tym, co się stało, udzielił mu wsparcia i ochrony. Nie miał na sobie ani płaszcza, ani kamizelki, a szarża podpaliła jego koszulę i biegnąc gasił ogień krwią z ran. Był wysportowanym młodzieńcem i wkrótce zdystansował swoich prześladowców. Chociaż podczas pościgu oddano do niego kilka strzałów, dotarł do rzeki bez dalszych obrażeń, przepłynął i dzięki temu uniknął zamachu. Po wielu trudach udało mu się dotrzeć do Camp Douglas, gdzie dowódca, usłyszawszy o tym, co się stało, udzielił mu wsparcia i ochrony. Nie miał na sobie ani płaszcza, ani kamizelki, a szarża podpaliła jego koszulę i biegnąc gasił ogień krwią z ran. Był wysportowanym młodzieńcem i wkrótce zdystansował swoich prześladowców. Chociaż podczas pościgu oddano do niego kilka strzałów, dotarł do rzeki bez dalszych obrażeń, przepłynął i dzięki temu uniknął zamachu. Po wielu trudach udało mu się dotrzeć do Camp Douglas, gdzie dowódca, usłyszawszy o tym, co się stało, udzielił mu wsparcia i ochrony.

Jedyną wymówką, jaką kiedykolwiek twierdził którykolwiek z oskarżonych, było to, że Potter, Wilson i Walker próbowali uciec i zostali zastrzeleni podczas ucieczki. W świetle faktu, że Potterowi zostało poderżnięte gardło, a ubranie spalone od szarży, która go zabiła, a koszula Walkera została podpalona przez strzał, który go zranił, takie twierdzenie jest absurdalne. Zeznania pokazały, że Ezra Hinkley dowodził uczestnikami afery i kierował ich ruchami. Nie był wówczas mieszkańcem Coalville, jego dom znajdował się w Salt Lake City. Pojechał do Coalville wkrótce po aresztowaniu Pottera, Wilsona i Walkera. Po śmierci Pottera i Wilsona przeniósł się na stałe do Coalville, wkrótce został mianowany sędzią spadkowym hrabstwa Summit w miejsce sędziego Snydera i pełnił tę funkcję przez wiele lat. Walker przebywał przez pewien czas w Fort Douglas po tym, jak oskarżone strony zostały popełnione, ale przed wyznaczonym terminem zebrania się wielkiej ławy przysięgłych sądu okręgowego opuścił fort, aby odwiedzić swoją matkę w Coalville. Nie odwiedził swojej matki, ale w tajemniczy sposób zniknął i od tego czasu nie był widziany ani słyszany. Bez wątpienia został zamordowany przed dotarciem do domu. Jego zeznania były niezbędne do wytoczenia sprawy oskarżonemu, a jego zniknięcie dało im doskonały immunitet. Bez wątpienia został zamordowany przed dotarciem do domu. Jego zeznania były niezbędne do wytoczenia sprawy oskarżonemu, a jego zniknięcie dało im doskonały immunitet. Bez wątpienia został zamordowany przed dotarciem do domu. Jego zeznania były niezbędne do wytoczenia sprawy oskarżonemu, a jego zniknięcie dało im doskonały immunitet.

Negocjacje

Kiedy Black i jego rodzina w rezerwacie Uintah byli gotowi do negocjacji, rząd USA w końcu wkroczył na swoje. Nadinspektor Franklin Head pojechał do Agencji Uintah, aby wypracować porozumienie pokojowe, które położy kres wrogom. Zauważył, że wszyscy wodzowie Północnych Ute już zebrali się gotowi do rozmowy. W połowie września rząd miał wszystko, czego chciał od Black Hawka. Nie tylko przestanie napadać, ale obiecał wykorzystać swoje wpływy, by przekonać Tamawitza i innych, by przybyli do Agencji Uintah i przestali nękać białych. Black Hawk wyjaśnił, że to nie jego zespół spowodował wszystkie kłopoty, obwiniając o to Elk Mountain Utes.

Wiosna 1868 roku zaczęła się jako nadzieja dla wysiedlonych osadników mormonów. Domagali się powrotu do swoich domów, na farmy, rancza i miasta. Pierwszy pociąg wozów, który odbił osady w dolinie Sevier, został zaatakowany przez Tamaritz i niewielki oddział. Przesiedlenie zostało odroczone na co najmniej rok. Było kilka ataków na pojedyncze osoby i pojedyncze kradzieże, ale polityka czujności Mormonów uniemożliwiła Ute sukces. Black Hawk wysłał wiadomości do przywódców, którzy byli pod jego władzą lub sprzymierzyli się z nim, aby wejść i negocjować z rządem. Jego traktowanie było pozytywnym przykładem i jeden lub dwóch najeźdźców dotarło do rezerwatu Uintah. Tamaritz i jego zespół poddali się w sierpniu.

Negocjacje między lokalnymi Utami a przywódcami osad toczyły się przez całe lato. Tabby spotkał się z przywódcami w Heber City, Orson Hyde spotkał się z Sowiette, Toquana w Nephi, indyjskim agentem Dimickiem Huntingtonemspotkał się z Ute w Dolinie Truskawek, a Hamilton Kearnes spotkał się z Ute w Salinie, aby zapalić fajkę pokoju i wręczyć prezenty. Przywódcy Elk Mountain spotkali się z Superintendent Head i wydawało się, że walki zbliżają się do szybkiego zakończenia. W świadomości osadników mormonów i urzędników terytorialnych wojna się skończyła. Kolejne pojedyncze incydenty między osadnikami i rdzennymi ludami w środkowej i południowej części stanu Utah, choć nie są bezpośrednio związane z wojną Black Hawk, zostały uwzględnione przez współczesnych historyków, przedłużając daty wojny od 1868 r. do przymusowego przeniesienia wszystkich Ute do Agencji Uintah we wschodniej części stanu Utah w 1872 roku.

Taniec ducha

Jako wodz po wodzu rezygnował z działań wojennych, napięcia osłabły w 1869 roku. Pojawiły się doniesienia o zamordowanych Ute, którzy znaleźli się w niewłaściwym miejscu, gdy zostali zaczepieni przez białych żądnych zemsty. Na przykład dziewczynkę Ute wychowaną w rodzinie mormonów w Fairview znaleziono z poderżniętym gardłem. Zdarzały się sporadyczne naloty, podczas których zabierano kilka koni lub zabijano krowę przez nieznane osoby. Rezerwat Uintah nie był spokojnym miejscem, Ute z wielu zespołów byli zmuszeni mieszkać w bliskim sąsiedztwie, co powodowało problemy, a młodsi wojownicy chcieli być poza domem, ale trzymani w ryzach przez swoich przywódców.

Rok 1870 przyniósł w Utah wczesną wersję Tańca Ducha . Główne wierzenia pochodziły od Nevady Paiutes, która nauczała, że istnieje sposób na przywrócenie przodków, tych, którzy zmarli dawno temu i niedawno zmarłych. Ci, którzy chcieli wziąć udział, musieli udać się na wielkie spotkanie, a ci, którzy odmówili, zachorowali i umrzeli. Tysiące Północnych Ute, Szoszonów i Bannock spotkało się w pobliżu Soda Springs w Idaho, aby wizja mogła się wydarzyć. Spotkanie zaalarmowało zarówno urzędników terytorialnych, jak i nominatów federalnych, którzy obawiali się, że spotkanie może być początkiem wielkiej konfederacji, aby wypędzić białych z dolin. Szefowie Ute zapewnili nadinspektora, że spotkanie miało charakter religijny i nie miało na celu nikomu zagrażać. Wydarzenie odbyło się bez incydentów i wszyscy wrócili do swoich domów.

1871 sprowadził nowego gubernatora na terytorium Utah, który zobowiązał się, że po nim to gubernatorzy, a nie Brigham Young, będą rządzić w Utah. Jednym z jego pierwszych działań było rozwiązanie Legionu Nauvoo, terytorialnej milicji stanu Utah. Mobilizacje i ćwiczenia były zabronione, a oficerów wycofano ze służby, podczas gdy setki dodatkowych żołnierzy przeniesiono do Fort Douglas z widokiem na Salt Lake City. Brigham Young i Daniel Wells zostali aresztowani za wspólne pożycie. Legion Nauvoo początkowo odmówił posłuszeństwa i sprawy przybrały punkt kulminacyjny 4 lipcaParada w 1871 roku, gdzie zawsze maszerował Legion. Dowódca posterunku w Fort Douglas był przygotowany do użycia siły, aby powstrzymać marsz milicji. Legion zamrugał pierwszy i konfrontacja się skończyła. Ośmielony gubernator Schaffer zabronił jakiejkolwiek grupie uzbrojonych mężczyzn wychodzenia po zapasy bez pisemnej zgody. Przesłany mu list pozostał bez odpowiedzi, a jedynym wyjściem było poproszenie o interwencję wojsk z Fort Douglas. Pozostawiło to osadników bez żadnej realnej ochrony przed sporadycznymi kradzieżami i zagrożeniami, które pojawiały się na odległych obszarach. To przygotowało scenę dla ostatniego aktu Wojny Black Hawk w Utah.

Północne Ute zgodziły się na organizację Tańca Duchów.
Spotkanie i miejsce wybrane przez wizję znajdowało się w pobliżu Fountain Green w dolinie Sanpete. Szacuje się, że do maja tego roku zgromadziło się tam 2000 Utów. Kolejne 2000 Szoszonów pod dowództwem Wodza Washakie było już w drodze, plotka głosiła, że spodziewano się również tysięcy Siuksów, Cheyenne (Czejenów) i innych wschodnich plemion.

Wszyscy oczekiwali pojawienia się Głosu Zachodu, proroka Paiute, który "przepowiedziałby przyszłość Indian w Ameryce". Tak duże zgromadzenie zaalarmowało mieszkańców Sanpete, którzy obawiali się, że Utowie wezmą odwet za zabójstwa w wojnie Black Hawk. Urzędnicy federalni wierzyli, że w jakiś sposób Brigham Young zorganizował spotkanie, aby przejąć kontrolę nad Native People. Głos Zachodu się nie pojawił, więc rdzenni Amerykanie usadowili się, by czekać. Mieszkańcy miast byli wkrótce oblegani prośbami o żywność i prezenty. Przywódcy wkrótce napisali do gubernatora, skarżąc się, że mężczyźni są zmuszani do chodzenia po mieście z bronią w dzień iw nocy, aby chronić siebie i swoją własność. Urzędnicy federalni obawiali się, że wojska mogą wywołać kłopoty i nic nie zrobili. Biali handlowcy wkrótce znaleźli gotowy rynek nawhisky i amunicja. W czerwcu Shiberetch Utes ogłosili, że nadszedł czas, aby rozpocząć wojnę z Mormonami i zaprosili każdego, aby dołączył do nich w Grass Valley w górach na wschód od Sanpete Valley. Zabili pasterza, kiedy przedzierali się przez dolinę i wyjeżdżali z niej. Natychmiast rozpoczęły się naloty na akcje w dolinach Sanpete i Sevier. Zdając sobie sprawę, że władze mormońskie są bezsilne, by pomóc, mieszkańcy zwrócili się bezpośrednio o pomoc do komendanta w Fort Douglas, co było bezprecedensowym krokiem w sprawach Indian. Ute zostało zaatakowane w odpowiedzi na zabójstwa.

Zaniepokojony nagłym wybuchem działań wojennych Daniel Well zaapelował do generała Morrowa o pomoc w stłumieniu nowego powstania, obawiając się, że ograniczony konflikt może szybko wymknąć się spod kontroli. Morrow zgodził się i natychmiast wezwał 500 byłych milicjantów Legionu Nauvoo, aby pomaszerowali na południe, aby rozproszyć Taniec Duchów. W rezultacie uniknięto masakry, a różne grupy rdzennych Amerykanów zebrane na ceremonii Tańca Duchów zostały rozproszone. Utowie otrzymali rozkaz powrotu do Rezerwatu Uintah. W tym roku zamordowano jeszcze dwóch mormonów. Opór Północnej Ute zakończył się, gdy oddziały federalne zostały rozmieszczone w celu utrzymania Ute w rezerwacie Uintah. Czarna wojna w Utah się skończyła.

Wyniki (Następstwa)

Wojna Black Hawk w stanie Utah miała dalekosiężne i nieprzewidziane skutki zarówno dla mormonów, jak i Ute.
Po 1872 Mormoni w stanie Utah byli w stanie rozbudowywać osady, gdy imigranci powiększali populacje w dolinach bez zagrożenia oporem Ute. Ściganie najeźdźców z Ute przez niezbadane regiony Utah w rzeczywistości pomogło zbadać obszary pod nowe osiedla jako odstające od większych miast. Ranczerymogli zajmować ziemię z dala od skupisk ludności bez obawy, że zostaną zaatakowani. Mormoni przyjęli armię jako siłę, która może wykonywać swoją pracę bez zagrażania lokalnej autonomii. Społeczności stały się bardziej niezależne, gdy zdały sobie sprawę, że lokalne decyzje były często lepiej dostosowane do lokalnych warunków niż zwracanie się o poradę do Salt Lake. Mormoni byli mniej zdolni do kontrolowania funkcji rządu, gdy urzędnicy federalni rozpoczęli długą krucjatę, aby zakończyć poligamię i kontrolę mormonów nad rządem i gospodarką.

Wojna Black Hawka była katastrofą dla Północnych Ute. Zostali zmuszeni na stałe do Rezerwatu Uintah, aby żyć w zależności od skorumpowanych agentów rządowych. Żadne obietnice zawarte w jakimkolwiek traktacie nie zostały całkowicie spełnione. Warunki traktatów, które ograniczały Ute, były sztywno egzekwowane, ale obietnice w traktacie, które urzędnicy terytorialni i przywódcy mormonów podali, były w dużej mierze ignorowane. Powstały podziały wewnątrzplemienne, które przetrwały do czasów współczesnych. Ute zostali zmuszeni do porzucenia tradycyjnego stylu życia i pozostawieni sami sobie w jednej z najmniej nadających się do zamieszkania części Utah. Choroby, warunki życia, beznadziejność, alkoholizm i ubóstwo drastycznie zmniejszyły populację Ute. Chociaż trudno jest oszacować przemieszczające się populacje, Dimick Huntington, tłumacz dla władz terytorialnych, oszacował, że w 1865 r. w stanie Utah było około 23 000 rdzennych Amerykanów. W 1872 r. oszacował tę liczbę na 10 000. Choć te liczby wydają się współczesnym historykom przesadzone, wskazuje to, że okres ten wywarł straszliwe żniwo w Ute. Nie wszyscy w tych szacunkach zginęli, wielu po prostu wyjechało z terytorium, ale liczba zgonów z powodu chorób, głodu i wojny była katastrofalna dla Utes Północnych. Populacja Ute kontynuowała gwałtowny spadek, tak że w chwili pisania tego tekstu (2008 r.) zapisało się 3120 Utes z Północy, w porównaniu z 2500 w 1980 r.

Zobacz także:

Pierwsza Wujna Czrnego Jstrzębia (Sax&Fox) 1832 (First Black Hawk War)
Wojny Indian USA
Manifest Przeznaczenia (Manifest Destiny)