Wojny Indian USA - Wojna Jicarilla (1849-1855)

Wojna Jicarilla (Apache)
1845-1855

| Bitwa pod Point of Rocks (White Massacre 1849) | Masakrą w Wagon Mound (1850) | Bell's Fight | Wojna Jicarilla i Ute (1854) | Bitwie pod Cieneguilla (1854) Cieneguilla | Bitwą w Kanionie pod Ojo Caliente (1854) Ojo Caliente Canyon |

Zobacz także z Wikipedii tematy zwiazane z Plemieniem Ute: (w budowie)
| Plemię Ute | Kampania Wojskowa Ute 1879-1880 (z serwisu www.legendsofamerica.com)- tj. w części głównej | |

Zobacz też: Plemię Ute, Szczep Jicarilla, Szlak Santa Fe, Fort Union

Wojna Jicarilla rozpoczęła się w 1849 roku i była toczona pomiędzy Apaczami ze Szczepu Jicarilla a Armią USA na Terytorium Nowego Meksyku

Wojownicy Plemienia Ute również odegrali znaczącą rolę w konflikcie, ponieważ byli sprzymierzeni z Jicarillami.

Wojna rozpoczęła się, gdy Apacze ze Szczepu Jicarilla i Plemienia Ute zaczęli napadać na osadników na Szlaku Santa Fe .
Ostatecznie w 1853 roku Armia USA odpowiedziała, co doprowadziło do serii bitew i kampanii, które zakończyły się w 1854 roku, gdy dużej wyprawie wojskowej udało się stłumić większość przemocy.
Jednak pewne drobne potyczki trwały do 1855 roku.

Kit Carson w 1854 roku autorstwa Williama Ranneya

Wojna

Dolores Gunnerson twierdzi, że "Jicarilla przenieśliby swoją wierność na Amerykanów i służyli im tak wiernie, jak służyli Hiszpanom, gdyby Anglosasi byli skłonni zaakceptować ich jako "przyjaciół" i sojuszników".
Dalej stwierdza, że "Jicarilla byli w stanie wojny ze Stanami Zjednoczonymi przez zaledwie półtora roku i spędzili prawie cały ten okres na unikaniu wojsk, zamiast walczyć".

Wojna rozpoczęła się w 1849 roku, kiedy Grupa Jicarilla i Ute zabiła osadników jadących Karawaną wozów na Szlaku Santa Fe.
Wydarzenie to, czasami nazywane Białą masakrą (1849), zyskało wówczas znaczny rozgłos i w znacznym stopniu przyczyniło się do uprzedzenia ludności anglosaskiej do plemienia.

Rok później grupa listonoszy została zabita przez Wojwników z Plemion Jicarilla i Ute w tym, co nazywa się Masakrą w Wagon Mound (1850).
Różne incydenty w ciągu następnej połowy dekady nadal zwiększały napięcia między Amerykanami a Jicarillas, co doprowadziło do tego, że obie strony zaczęły coraz bardziej nie ufać sobie nawzajem aż do zimy 1853-1854, kiedy to armia rozpoczęła działania.

Małe oddziały wojenne Jicarilla i Ute napadały na odległe osady, a także karawany na szlaku Santa Fe na północny wschód od Fort Union.
W 1854 roku ich wypady zbliżały się do otwartej wojny

Wojna Apaczów Jicarilla i Ute z 1854 r.

Zobacz: Wojna Jicarilla i Ute (1854)

W lutym 1854 roku rządowy dostawca wołowiny zatrudniony przez rząd Nowego Meksyku zgłosił armii, że kilka sztuk jego bydła zostało skradzionych przez Jicarilla, więc w odpowiedzi oddział dragonów z 2. Pułku Dragonów został wysłany, aby odzyskać skradzione mienie. 5 marca porucznik Bell napotkał grupę wojowników pod dowództwem Wodza Lobo Blanco nad rzeką Canadian River.

Nie było pewne, czy Lobo Blanco i jego zwolennicy byli odpowiedzialni za skradzione mienie, ale armia od dawna podejrzewała, że banda Lobo Blanco zabija białych i latynoskich osadników.
Następnie doszło do bitwy, w której zginął wódz i czterech jego wojowników, a Amerykanie stracili dwóch ludzi.

Następnego dnia konflikt zaostrzył się, gdy Grupa Jicarilla i Ute napadła na stado bydła w pobliżu Fort Union, zabijając w tym procesie dwóch pasterzy.
Następnie 1. Pułk Dragonów Armii USA rozpoczął wyprawę do Apaczerii.

Pierwsze starcie miało miejsce 30 marca, kiedy porucznik John Davidson rozpoczął nieautoryzowany atak na Wioskę Jicarilla w pobliżu dzisiejszego Pilar w Nowym Meksyku.

W późniejszej Bitwie pod Cieneguilla (1854), sześćdziesięciu amerykańskich kawalerzystów walczyło z około 250 wojownikami Jicarilla i Ute pod dowództwem wodza wojennego Flechasa Rayadasa.
Walki rozpoczęły się około godziny 8:00 rano i trwały ponad trzy godziny, do końca których zginęło 22 żołnierzy, a 36 zostało rannych. Dowództwo Davidsona zostało zmuszone do odwrotu, zadając około 20 ofiar siłom tubylczym.

Tydzień później, 8 kwietnia, duża siła około 200 amerykańskich kawalerzystów, 100 ludzi z 3. Pułku Piechoty i 32 zwiadowców, znalazła Jicarilla Wodza Chacona w Kanionie Ojo Caliente

Podczas bitwy, która nastąpiła, zwana Bitwą w Kanionie pod Ojo Caliente (1854), dowódca Philip St. George Cooke pokonał około 150 wojowników, zabijając pięciu z nich i raniąc sześciu innych, nie ponosząc żadnych strat do własnego oddziału. Jicarillas zostali w tym momencie rozproszeni, a bez obozu wielu z nich zginęło w ekstremalnie zimnej pogodzie.

Bitwa była również godna uwagi, ponieważ brał w niej udział Kit Carson, który dowodził armią amerykańską podczas wyprawy, i porucznik George Sykes, który później dowodził V Korpusem Armii Potomaku, w amerykańskiej wojnie secesyjnej.
Po Bitwie nad Ojo Caliente (1854) wojna była w większości zakończona, z wyjątkiem kilku mniejszych rajdów i potyczek w ciągu następnych kilku miesięcy.

Zobacz także:

Pierwsza Wojna Czarnego Jstrzębia (Sax&Fox) 1832 (First Black Hawk War)
Wojny Indian USA
Manifest Przeznaczenia (Manifest Destiny)