APACZE Jicarilla

Zobacz też: Wojny Jicarilla (1849-1855)

Jicarilla Apache ( hiszp. [xika'?i?a] ),
jeden z kilku luźno zorganizowanych autonomicznych zespołów wschodniego Apache , odnosi się do członków Jicarilla Apache Nation mieszkających obecnie w Nowym Meksyku i mówiących w południowym języku atabaskim .

Lokalizacja plemion Apaczów pod koniec XVIII wieku (Ch - Chiricahua, WA - Zachodni Apaczowie , M - Mescalero , J - Jicarilla , L - Lipan , Pl - Plains Apache , N - Navajo , osobna ludność mówiąca pokrewnym językiem)

Dzisiejsze pierwotne lokalizacje ludów Apaczów (skala i kolory jak wyżej)

Termin jicaryla pochodzi z meksykańsko-hiszpańskiego i oznacza "mały koszyk" , odnoszący się do małych zapieczętowanych koszyków, których używali jako naczyń do picia.

Sąsiednie zespoły Apache, takie jak Mescalero i Lipan , były znane jako Kinya-Inde("Ludzie mieszkający w stałych domach").
Jicarilla nazywali siebie także Haisndayin tłumaczonym jako "ludzie, którzy przybyli z dołu", ponieważ wierzyli, że są jedynymi potomkami pierwszych ludzi, którzy wyłonili się z podziemi, siedziby Mężczyzny i Kobiety przodków, którzy pierwsi ludzie.

Jicarilla Apache żyli w półkoczowniczym życiu w górach Sangre de Cristo i na równinach południowego Kolorado i północnego Nowego Meksyku , a przed 1525 rokiem n.e. zamieszkiwali Wielkie Równiny . Przez lata żyli stosunkowo spokojnie, sezonowo podróżując do tradycyjnych polowań, zbieractwa i uprawy wzdłuż koryt rzecznych. Jicarilla dowiedzieli się o rolnictwie i garncarstwie od ludów Puebloan oraz o przetrwaniu na równinach od Indian Plainsi miał bogatą i zróżnicowaną dietę oraz styl życia. Praktyki rolnicze Jicarilli rozszerzyły się do punktu, w którym wymagały znacznej ilości czasu i energii. W rezultacie ludzie stali się dość mocno osiedleni i mieli tendencję do angażowania się w działania wojenne rzadziej niż inne grupy wschodnich Apaczów. Począwszy od 1700 roku kolonialnej Nowej Hiszpanii , presja ze strony innych indiańskich plemion, takich jak Komanczów , a później zachodnim ekspansji w Stanach Zjednoczonych spowodowało znaczne straty materialne, wydalenia z ich świętych ziem i przeniesienia do terenów nie nadających się do przeżycia.

Od połowy XIX wieku do połowy XX wieku były szczególnie trudne, ponieważ bandy plemienne zostały wysiedlone, zawarte i złamane traktaty, narażona na znaczną utratę życia z powodu gruźlicy i innych chorób oraz brak szans na przeżycie. Przez 1887, otrzymali rezerwację, która została rozszerzona w 1907 roku obejmuje grunty bardziej sprzyjającego ranching i rolnictwa, aw ciągu kilku dziesięcioleci, zdali sobie sprawę, bogate zasoby naturalne z San Juan Basin pod ziemi rezerwacji.

Członkowie plemienia przeszli z półkoczowniczego stylu życia i są teraz wspierani przez swoją branżę wydobycia ropy i gazu , gier kasynowych , leśnictwa , rancza i turystyki w rezerwacie. Jicarilla nadal znane z ceramiki , koszykarstwa, i paciorków .

Zawartość

1 Historia
1,1 Wczesna historia
1.2 Święta ziemia i historia stworzenia
1,3 Presja na ziemię Jicarilla Apache
1,4 Zespoły Ollero i Llanero
1,5 Bitwa pod Cieneguilla
1.5.1 Tło
1.5.2 Bitwa i następstwa
1,6 Rezerwacja Jicarilla
2 rząd plemienny
3 Rezerwacja
4 Kultura
5 Gospodarka
6 Edukacja
7 Znani ludzie
8 Zobacz też
9 Uwagi
10 Bibliografia
11 Dalsze czytanie
12 Zewnętrzne linki

Historia

Wczesna historia

Apaczowie Jicarilla są jedną z grup językowych Athabaskan , które wyemigrowały z Kanady do 1525 roku n.e. i prawdopodobnie kilkaset lub więcej lat wcześniej [5] i żyli na obszarze, który uważali za swoją ziemię ograniczoną czterema świętymi rzekami w północnym Nowym Meksyku i południowe Kolorado: Rio Grande , Pecos , Arkansas i Canadian River zawierające święte szczyty i pasma górskie. Duża ich liczba żyła także wzdłuż rzeki Cimarron [ potrzebne źródło ] i rozciągała się na równiny północno-zachodniego Teksasu oraz zachodnie części Oklahomy iKansas . [6] [7] Ich terytorium pokrywało się z terytorium kilku innych plemion. [ potrzebne źródło ] Znaleziono je w dolinie Chama w stanie Nowy Meksyk i wskazują na wschód w XVII wieku. Przed tym czasem i przybyciem Hiszpanów Jicarilla prowadziła względnie spokojną egzystencję. [8]

Kulturowo Jicarilla była pod silnym wpływem Indian z równin na wschodzie i Indian Pueblo na zachodzie, w wyniku czego ich własna kultura wykazywała połączenie koczowniczych polowań i osiadłych cech rolniczych. Jedną z charakterystycznych cech Indian z równin w kulturze Jicarilla był nacisk na najazdy i działania wojenne. Po kontakcie z Hiszpanami częstotliwość i intensywność nalotów wzrosła z wykorzystaniem i zapotrzebowaniem na konie. [ potrzebne cytowanie ]

W XVII wieku Jicarillas byli półnomadami, uprawiając sezonowe rolnictwo , którego nauczyli się od mieszkańców Pueblo i Hiszpanów z Nowej Hiszpanii wzdłuż rzek przepływających przez ich terytorium. [9] [10]

Apache są połączone z Dismal rzeki kultury zachodnich Plains, [11], na ogół przypisać Paloma i Quartelejo (również Cuartelejo) Apaczów. Ceramika Jicarilla Apache została również znaleziona w niektórych miejscach kompleksu Dismal River. [12] Niektórzy ludzie z kultury Dismal River dołączyli do Apaczów Kiowa w Black Hills w Południowej Dakocie . Pod naciskiem Komanczów z zachodu oraz Pawnee i Francuzów ze wschodu, Kiowa i pozostali ludzie kultury Dismal River wyemigrowali na południe, gdzie później dołączyli do narodów Lipan Apache i Jicarilla Apache.[12]

W XIX wieku sadzili różne rośliny wzdłuż rzek, zwłaszcza wzdłuż górnego biegu rzeki Arkansas i jej dopływów, czasami stosując nawadnianie, aby pomóc w uprawie dyni, fasoli, dyni, melonów, grochu, pszenicy i kukurydzy. Stwierdzili, że rolnictwo w górach jest bezpieczniejsze niż na otwartych równinach. W XVII wieku polowali głównie na bizony, a następnie na antylopy, jelenie, owce górskie, łosie i bawoły. Na wolności kobiety zbierały jagody, agawę, miód, cebulę, ziemniaki, orzechy i nasiona. [9] [10]

Święta ziemia i historia stworzenia

Plemiona Apaczów ca. XVIII wiek: WA - Zachodni Apacze , N - Navajo , Ch - Chiricahua , M - Mescalero , J - Jicarilla , L - Lipan , Pl - Plains Apache
Z historii stworzenia Jicarilla , ziemia ograniczona czterema świętymi rzekami została im zapewniona przez Stwórcę , z wybranymi miejscami do komunikowania się ze Stwórcą i duchami, świętymi rzekami i górami, które należy szanować i chronić, oraz bardzo specyficznymi miejscami do zdobywania przedmiotów do ceremonialnych rytuałów , takich jak biała glina znaleziona 18 mil (29 km) na południowy wschód od Taos , czerwona ochra 20 mil (32 km) na północ od Taos i żółta ochra na górze w pobliżu Picuris Pueblo . Wierzą, że "serce świata" znajduje się w pobliżu Taos. [13] [14]

Tradycyjne opowieści Jicarilla o White Shell Woman, Killer of the Enemies, Child of the Water i innych przedstawiają miejsca i ludzi w pobliżu dla nich wyjątkowych, takich jak wąwóz Rio Grande , Picuris Pueblo , źródła i bagna w pobliżu El Prado , Hopewell Lake, a zwłaszcza z Taos Pueblo i czterech świętych rzek. Jicarilla tworzyła świątynie w miejscach, które miały duchowe znaczenie, dzieląc niektóre miejsca z obszaru Taos z Taos Pueblo. [15]

O związku z Taos, w 1865 r. ksiądz Antonio José Martínez , ksiądz z Nowego Meksyku, skomentował, że Jicarilla ma długą historię zamieszkiwania między górami a wioskami i wytwarzania ceramiki jako ważnego źródła dochodu. Glina do wyrobu ceramiki pochodziła z obszarów Taos i Picuris Pueblo. [16]

Presja na ziemię Jicarilla Apache
Ze względu na wzrost liczby innych populacji, Manifest Destiny i Indian Wars , tradycyjny kulturowy i ekonomiczny styl życia Apaczów stał się napięty. Wiele osób zginęło z powodu głodu, wojen indiańskich , w tym bitwy pod Cieneguilla i chorób nierdzennych dla kontynentu amerykańskiego, na które nie mieli odporności.

Na początku XVIII wieku Jicarilla powszechnie najeżdżali plemiona równin na ich wschodzie i wykorzystywali owoce swoich sukcesów w handlu z Indianami Pueblo i Hiszpanami. [ potrzebne cytowanie ]

Kiedy Komanczowie , którzy otrzymali broń od Francuzów, wraz ze swymi bliskimi sojusznikami i krewnymi, Ute , wysuwali się na równiny, plądrowali różne wschodnie ludy Apaczów (Jicarilla, Mescalero i Lipan ) okupujące południowe równiny dla kontroli . Kiedy zostali zepchnięci z równiny, Jicarilla przenieśli się w góry i w pobliże pueblo i misji hiszpańskich , gdzie szukali sojuszu z ludami Puebloan i hiszpańskimi osadnikami. [8]Na przykład w 1724 r. Komanczowie unicestwili kilka band Apaczów, którzy zmusili ich do "porzucenia połowy kobiet i dzieci, a następnie spalili kilka wiosek, zabijając wszystkich oprócz sześćdziesięciu dziewięciu mężczyzn, dwie kobiety i trzech chłopców". Jicarillas zostali zmuszeni do szukania schronienia we wschodnich górach Sangre de Cristo na północ od Taos Pueblo w Nowym Meksyku. Niektórzy zdecydowali się przenieść do Pecos Pueblo w Nowym Meksyku lub dołączyć do zespołów Mescalero i Lipan w Teksasie. [17]W 1779 r. połączone siły Jicarilli, Ute, Pueblo i hiszpańskich żołnierzy pokonały Komanczów, którzy po kolejnych siedmiu latach i kilku kolejnych kampaniach wojskowych w końcu wystąpili o pokój. Następnie Jicarilla byli w stanie ponownie osiedlić się na swoim starym terytorium plemiennym w południowym Kolorado. [18]

Zespoły Ollero i Llanero
Geografia terytorium plemiennego Jicarilla składa się z dwóch fundamentalnych środowisk, które pomogły ukształtować podstawową organizację społeczną Plemienia na dwie grupy: Llaneros (ludzi z równin) i Olleros (ludzi z górskich dolin). [19] [20] [21] Każdego września oba zespoły rywalizują w ceremonialnych wyścigach podczas Gojiiya. Po wypchnięciu z równin przez 1750, Jicarilla stali się bliskimi sojusznikami swoich dawnych wrogów - dwóch grup dzisiejszego Południowego Plemienia Ute . [ potrzebne cytowanie ]

Olleros , że ludzie gór - ceramika czyni klan, aka Północnej Jicarilla , żył zachód od Rio Grande wzdłuż rzeki Chama [22] Nowy Meksyk i Kolorado, osiadł jako rolnicy, stał garncarzy i mieszkał częściowo w Pueblo -Jak wsie ( 6 grup lokalnych). Zaczęli dotowanie ich utrzymanie poprzez sprzedaż błyszczem glinianej ceramiki i wikliny i nauczył się od swoich farm Pueblo sąsiadów. Ollero po hiszpańsku oznacza "garncarzy". Ich autonim, czyli imię dla siebie, to Saidindedla "ludzi piasku" lub "ludzi gór" lub "mieszkańców gór"; Hiszpańskie tłumaczenie to Hoyeros, co oznacza "ludzie z górskiej doliny". [19] [20] [21] The Capote Band of Utes ( Kapota , Kahpota ), żyjąca na wschód od Wielkiego Podziału na południe od rzeki Conejos i na wschód od Rio Grande na zachód w kierunku gór Sangre de Cristo , w dolinie San Luis wzdłuż górnego biegu rzeki Rio Grande i wzdłuż rzeki Animas , centrowanie w okolicach dzisiejszej Chama i Tierra Amarilla zHrabstwo Rio Arriba , dołączyło do sojuszu z Olleros (jak Muache z Llaneros) przeciwko plemionom południowych równin, takim jak Comanche i Kiowa (ich dawni sojusznicy) oraz Southern Arapaho i Southern Cheyenne i utrzymywało stosunki handlowe z ludami Puebloan [23]
Llaneros , klan Plains ludzie, aka Wschodniej Jicarilla , żył jako nomadów w tipi , zwanych kozhan przez Jicarilla, a następnie i ściganym Buffalo na równinach na wschód od Rio Grande centrujących wzdłuż górnego biegu rzeki kanadyjskiego. Zimą mieszkali w górach między rzeką Canadian River a Rio Grande, obozowali i handlowali w pobliżu Picuris Pueblo w Nowym Meksyku , Pecos w Nowym Meksyku i Taos w Nowym Meksyku (8 lokalnych grup). Ich autonim, czyli nazwa dla nich samych, to Gulgahén dla "Ludzi z Równin"; Hiszpanie nazwali to Llaneros - "mieszkańcami równin".[19] [21] [24] Ich bliskimi sojusznikami byli Muache Band of Utes ( Mouache , Mahgruhch , Mahgrahch , Muwac ), mieszkający na wschodnich zboczach Gór Skalistych od Denver w Kolorado na północy do Las Vegas w Nowym Meksyku na południu i którzy handlowali jak Llaneros z Taos Pueblo - dlatego często nazywani Taos-Ute - razem Jicarilla-Muache walczyli z wrogimi Comanche, Kiowa, Southern Arapaho i Southern Cheyenne na południowych równinach. [ potrzebne cytowanie ]
Bitwa pod Cieneguilla

Południowo-zachodni system obronny przed wojną secesyjną. Źródło: Serwis Parku Narodowego
Bitwa Cieneguilla (czyt sienna-GEE-ya; angielski: małe bagno) było zaangażowanie grupy Jicarilla Apaczów, ich Ute sojuszników oraz amerykańskich 1 Regiment Kawalerii w dniu 30 marca 1854 roku [25] w pobliżu, co jest teraz Pilar , Nowy Meksyk . [26]

Tło
W połowie XIX wieku wybuchły napięcia między Hiszpanami , wieloma narodami rdzennymi Amerykanami i osadnikami ze Stanów Zjednoczonych rozszerzającymi się na zachód , gdy wszyscy szukali i zgłaszali roszczenia do ziemi na południowym zachodzie. Choroby, na które rdzenni Amerykanie nie byli odporni, "zdziesiątkowały" ich plemiona, stwarzając większą presję, by ich ziemie zostały im odebrane. Wraz ze wzrostem napięć rdzennych Amerykanów i licznymi próbami przeniesienia ich z ich tradycyjnych terenów łowieckich i zbierackich oraz świętych ojczyzn, Jicarilla stawała się coraz bardziej wrogo nastawiona w swoich wysiłkach, by chronić swoje ziemie. [27]W 1850 r. Jicarillas stanowili najpoważniejsze zagrożenie ze strony Indii dla podróżnych na szlaku Santa Fe przez północno-wschodni Nowy Meksyk oraz dla osadników przygranicznych w tym regionie. [ Potrzebne źródło ] opracowany Stany Zjednoczone wojskowych do systemu obrony z fortów i wojska, aby ograniczyć ataki na zachodzie podróżnych. Fort Union powstał częściowo w celu zapewnienia ochrony przed Jicarillas. Zakłócenia i "wzajemne niezrozumienie" kultury doprowadziły do ??wojny między Hiszpanami, narodami rdzennymi Amerykanami i Amerykanami. [27]

Leo E. Oliva, autor Fort Union i Frontier Army na południowym zachodzie , zauważa, że: "Trzy grupy kulturowe na południowym zachodzie miały różne koncepcje życia rodzinnego, wartości osobistych, relacji społecznych, religii, użytkowania i własności ziemi i innych własności, jak najlepiej uzyskać zaopatrzenie w życie i wojnę". [27]

Fort Union został założony przez pułkownika Edwina Vose Sumnera, który 2 sierpnia 1851 r. rozkazał kompanii K 1. Dragoons majora Jamesa Henry'ego Carletona chronić podróżnych na zachód między Missouri a terytorium Nowego Meksyku na szlaku Santa Fe . [27] Gubernator Terytorium Nowego Meksyku William Carr Lane zawarły traktaty z Jicarilla i innymi rdzennymi plemionami Ameryki z Nowego Meksyku, aby przenieść się do rezerwatów i pokojowo zająć się rolnictwem na nowych ziemiach oraz uzgodnić płatności w celu rekompensaty za utratę dostępu do ich polowań, zgromadzeń i świętej ojczyzny. Jednak rząd Stanów Zjednoczonych wycofał fundusze na tę umowę, zdradzając członków plemienia rdzennych Amerykanów. Sytuację dodatkowo komplikował fakt, że wszystkie uprawy zasiane przez członków plemienia nie powiodły się, a ludzie kontynuowali najazdy, aby przetrwać. [27]

Bitwa i następstwa

Cenotaf oznaczający miejsce, w którym znaleziono ciało zabitego dragona
W marcu 1854 Lobo Blanco , wódz Jicarilla, poprowadził grupę 30 wojowników, którzy najechali stado koni kontrahenta dla Fort Union; oddział 2. Pułku Dragonów Amerykańskich, dowodzony przez porucznika Davida Bella, ścigał najeźdźców, tocząc walkę na rzece kanadyjskiej i zabijając wielu z nich, w tym wodza, który był wielokrotnie ranny, a ostatecznie zabity przez zmiażdżenie go pod głazem (4 marca). ). [28]

Pod koniec marszu mjr George A. Blake, dowódca kantonu Burgwin, wysłał oddział 1. amerykańskiego Dragona liczący 60 żołnierzy (kompania I i część kompanii F) do patrolowania szlaku Santa Fe, a 30 marca , 1854, połączone siły około 250 Apaczów i Utów walczyły z dragonami amerykańskimi , dowodzonymi przez porucznika Johna Wynna Davidsona , niedaleko Pilar w stanie Nowy Meksyk , znanej wówczas jako Cieneguilla. [29] Bitwa trwała 2, [30] lub 4 godziny według ocalałego żołnierza Jamesa A. Bennetta (aka James Bronson). Jicarilla, dowodzona przez ich głównego wodza, Francisco Chacona i Flechasa Rayadasa , walczyli przy użyciu karabinów skałkowychi strzały , zabijając 22 i raniąc kolejnych 36 z 60 dragonów, którzy następnie wycofali się do Ranchos de Taos lżejszymi o 22 konie i większość zapasów wojskowych. [27] [31] [32]

Podpułkownik Philip St. George Cooke z 2. pułku dragonów od razu zorganizował ekspedycję w pogoni za Jicarilla. Z pomocą 32 Indian i meksykańskich skautów Pueblo pod dowództwem kapitana Jamesa H. Quinna, z Kit Carsonem jako głównym przewodnikiem. Po zimowej pogoni przez góry Cooke dogonił Jicarillę, której przywódca Flechas Rayadas zaoferował porozumienie o pokoju w zamian za konie i broń, którą Jicarilla zdobyła podczas bitwy, ale układ nie został zaakceptowany. 8 kwietnia Cooke Chief walczył z członkami plemienia w ich obozie w kanionie Ojo Caliente . Rozproszając się w małych grupach, Jicarilla unikała dalszego pościgu, ale wielu zginęło z powodu surowej, zimnej pogody. [27] [33][32]

Duża jednostka pod dowództwem majora Jamesa H. Carletona ponownie walczyła z Jicarillas w pobliżu Fisher's Peak w górach Raton, zabijając kilku Jicarillas, a Francisco Chacon odpowiedział, próbując zasadzkę na żołnierzy ze 150 wojownikami, ale Jicarillas zostały ominięte: pięciu wojowników zginęło, a sześciu zostało rannych, a siedemnaście wśród kobiet i dzieci rozproszyło się i prawdopodobnie zmarło z zimna i głodu podczas ucieczki. [32] W maju Francisco Chacon wysłał wiadomość do Santa Fe o pokój i poddał się w Abiquiu. [32] Część Jicarillas udała się na północ i dołączyła do swoich sojuszników, Muache i Kahpota Utes.

Rezerwacja Jicarilla

Portret mężczyzny Jicarilla, 1904

Portret dziewicy Jicarilla, 1905
Po ekspansji Stanów Zjednoczonych na zachód i jej wpływie na ich źródła utrzymania, w połowie lat pięćdziesiątych XIX wieku rozpoczęto próby przeniesienia Apaczów Jicarilla, którzy stawali się coraz bardziej wrogo nastawieni do tych nacisków. Ponadto stosunki z Hiszpanami również stały się wrogie, gdy Hiszpanie schwytali i sprzedali członków plemienia Apaczów w niewolę. Po latach wojen, zerwania traktatów, relokacji i bycia jedynym plemieniem na południowym zachodzie bez rezerwacji, dwie grupy Jicarilla Llanero i Ollero zjednoczyły się w 1873 roku i wysłały delegację do Waszyngtonu, aby zaapelować o rezerwację . Ostatecznie prezydent Stanów Zjednoczonych Grover Cleveland stworzył rezerwat Apaczów Jicarilla na mocy dekretu wykonawczego Stanów Zjednoczonychpodpisana 11 lutego 1887 r. [34]

Chociaż Olleros i Llaneros sprzeciwiali się sobie nawzajem w kwestii lokalizacji rezerwatu Jicarilla, kiedy w końcu go uzyskali, duchowo przygnębiające było uświadomienie sobie, że nie będą już wędrować po swoich tradycyjnych świętych ziemiach i mieć dostęp do świętych miejsc. [7] Po osiedleniu zajmowali odrębne obszary rezerwatu. Animozje wywodzące się z tego okresu utrzymywały się w XX wieku, przy czym Olleros zwykle identyfikowano jako postępowców, a Llaneros jako konserwatystów. [35]

Grunty w rezerwacie, z wyjątkiem tych, które należały do ??członków nieplemiennych, nie nadawały się pod uprawę . W celu przetrwania sprzedawano drewno z rezerwatu. W 1907 r. pod rezerwat zabezpieczono dodatkowe grunty o łącznej powierzchni 742 315 akrów (3 004 km 2 ), które nadawały się na hodowlę owiec, która stała się dochodowa w latach dwudziestych XX wieku. Do tego czasu wiele osób cierpiało z powodu niedożywienia, a nawet 90% członków plemienia miało gruźlicę w 1914 roku; W latach dwudziestych wydawało się prawdopodobne, że naród Jicarilla Apache może wyginąć z powodu jaglicy , gruźlicy i innych chorób. Po kilku trudnych okresach hodowlanych wielu poprzednich hodowców owiecprzeniesiony do siedziby plemiennej w Dulce w stanie Nowy Meksyk . Jicarilla cierpiała z powodu braku możliwości ekonomicznych przez dziesięciolecia. [7] [36] [37]

Rozwój ropy i gazu rozpoczął się w rezerwacie po II wojnie światowej, co dało do 1 miliona dolarów rocznie, z których część została przeznaczona na plemienny fundusz stypendialny i na rozwój obiektu Stone Lake Lodge. [36] [37] W 1982 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł w sprawie Merrion v. Jicarilla Apache Tribe , 455 U.S. 130 (1982), że plemię miało prawo nakładać podatki odprawowe na firmy naftowe, które wierciły w poszukiwaniu ropy naftowej i gazu ziemnego. na ziemi rezerwacji. [38]

Jako środek spłaty utraconych ziem plemiennych, Jicarilla otrzymała w 1971 r. ugodę za 9,15 miliona dolarów. [36] Jicarilla Apache wystąpiła z roszczeniem o odszkodowanie do rządu USA, gdy utworzono Indian Claims Commission . [39] Komisji przedłożono dwutomowe sprawozdanie techniczne na temat dotacji hiszpańskich i meksykańskich, zarówno niepotwierdzone, jak i potwierdzone jako część sprawy. [40] Plemię otrzymało 9 150 000 $ w ostatecznym wyroku Komisji z 20 kwietnia 1971 r. [41]

Rząd plemienny

Obecna lokalizacja ludów Apaczów, w tym Jicarilla.
Jicarilla Apache to uznana na szczeblu federalnym jednostka plemienna, która w 1937 zorganizowała formalny rząd i przyjęła konstytucję . Tradycyjni przywódcy plemienni zostali wybrani jako pierwsi członkowie rady plemiennej . [42] W 2000 roku plemię oficjalnie zmieniło nazwę na Jicarilla Apache Nation. [43] [44]

Veronica E. Velarde Tiller, autorka Culture and Customs of the Apache Indians pisze: "Wszystkie uprawnienia rządów plemiennych odzwierciedlały tradycyjne wartości ludu Apaczów. Ochrona, zachowanie i zachowanie dobrodziejstw 'Matki Ziemi', a wszyscy jego mieszkańcy są świętą wartością podzielaną przez wszystkich Indian, a Apacze bardzo pragnęli, aby ta koncepcja została włączona do ich konstytucji plemiennej". [45]

Ważna wartość dzielenia się została włączona do konstytucji, na mocy której Indianie Apaczowie deklarują, że zasoby rezerwatu są "utrzymywane dla dobra całego plemienia". [ Ten cytat wymaga cytatu ] Ponadto, cała ziemia w rezerwacie jest w posiadaniu Rezerwatu Apaczów Jicarilla, jednego z dwóch rezerwatów w Stanach Zjednoczonych, gdzie ziemia nie jest własnością jednostek, ale całego narodu plemiennego. [45] Członkowie plemienia to osoby, które są co najmniej 3/8 Jicarilla Apache. [46]

Rząd składa się z następujących oddziałów: [47]

wykonawczy , którego prezes i wiceprezes pełnią czteroletnią kadencję
legislacyjny , z ośmioma członkami pełniącymi oszałamiającą czteroletnią kadencję
sędziowie sądów , sądów plemiennych i sądów apelacyjnych powoływani przez prezydenta.
Jej stolicą jest Dulce , które stanowi ponad 95 procent populacji rezerwatu, w pobliżu skrajnego północnego krańca. Większość biur plemiennych znajduje się w Dulce.

Rezerwacja
Jicarilla Indian Reservation przy 36 ° 33'16 "N 107 ° 04'26" W , znajduje się w dwóch północnych Nowy Meksyk okręgach:

Hrabstwo Rio Arriba
Hrabstwo Sandoval .
od granicy z Kolorado na południe do Kuby w Nowym Meksyku . Rezerwacja znajduje się wzdłuż US Route 64 i NM 537 . [48]

Rezerwacja ma powierzchnię 1364,046 mil kwadratowych (3532,864 km2) i liczyła 2755 mieszkańców według spisu z 2000 roku . [49] Większość jego mieszkańców mieszka w plemiennej społeczności głównej Dulce , w pobliżu północnego krańca rezerwatu.

Południowa część rezerwatu to otwarte równiny, a północna część znajduje się w zadrzewionych Górach Skalistych. [50] Ścieżki migracyjne ssaków i ptaków przecinają rezerwat sezonowo, w tym lwa górskiego, niedźwiedzia czarnego, łosia, gęsi kanadyjskiej i indyka. Pstrąg tęczowy, potokowy i tęczowy jest zarybiony w siedmiu jeziorach rezerwatu, ale roczne warunki, takie jak niskie opady, powodują wysokie pH . Od 1995 do 2000 roku poziom jezior był bardzo niski z powodu suszy ; W rezultacie większość ryb została zabita w tamtych latach. Rezerwat znajduje się w basenie San Juan , który jest bogaty w paliwa kopalne . Zagłębie jest największym producentem ropy naftowej wzdłużGóry Skaliste i drugi co do wielkości producent gazu ziemnego w Stanach Zjednoczonych. [51] [52]

Kultura
Jicarilla są tradycyjnie matrilokalni i są zorganizowani w matrylinearne klany. Niektóre praktyki swoich sąsiadów z Pueblo włączyli do własnych tradycji. Słyną z doskonałego wyrobu koszy z charakterystycznymi diamentami, krzyżami lub zygzakami, a także z przedstawieniami jeleni, koni lub innych zwierząt. Są znani ze swojej pracy z paciorkami i utrzymywania przy życiu skrzypiec Apache . [9] [53]

W latach 70. około 70% Jicarillas nadal trzymało się swoich tradycyjnych wierzeń religijnych. [ potrzebne cytowanie ]

Od 2000 roku około 70% plemienia praktykuje zorganizowaną religię, z których wielu to chrześcijanie . Jicarilla jest używana przez około połowę członków plemienia, głównie przez starszych mężczyzn i kobiety. [2]

Praktyki ceremonialne składają się z:

Święto dojrzewania, zwane w Jicarilla "keesta", to ceremonia przejścia dla dziewcząt lub młodych kobiet. [54]
Wydarzenia roczne obejmują: [48]

Little Beaver Celebration z pow-wow , rodeo , ciągiem konnym i pięciomilowym wyścigiem w połowie lipca.
Stone Lake Fiesta z uroczystymi tańcami , rodeo i wyścigami pieszych co 14 i 15 września.
Ekonomia
Gospodarka Jicarilla Narodu opiera się na górnictwie , leśnictwie , gier , turystyki , handlu detalicznego i rolnictwa , [55] , w tym:

Studnie naftowe i gazowe należące do plemienia i przez nie obsługiwane. [2] [56] Na ziemiach plemiennych powstaje farma fotowoltaiczna o mocy 50 MW . [57]
Drewno. [2]
Hodowla bydła i owiec. [2] [58]
Zastrzeżeni pracownicy rządowi, w skład których wchodzi około 50% członków plemienia. [55]
Pracownicy firmy Dulce. [2]
Sztuka tradycyjna, w tym koszykarstwo i garncarstwo. [2]
Należące do plemienia Apache Nugget Casino na północ od Kuby w Nowym Meksyku oraz Best Western Jicarilla Inn and Casino w Dulce. [59]
Plemię jest również właścicielem i operatorem stacji radiowej KCIE (90,5 FM) w Dulce, Nowy Meksyk. [60]
Chociaż połowa XX wieku przyniosła dodatkowe możliwości gospodarcze [55], wśród członków plemienia panuje wysokie bezrobocie i niski standard życia . From the Tiller's Guide to Indian Country: Economic Profiles of American Reservations , wydanie 2005:

Stopa bezrobocia - 14,2%
Siła robocza - 11051
Lud Jicarilla mieszka w domach, w których prowadzi styl życia podobny do innych Amerykanów. Koszt żywności w lokalnych sklepach spożywczych jest wyższy niż w pobliżu większych miast USA. Mają dostęp do wszystkich nowoczesnych udogodnień i korzystają zgodnie ze swoimi pragnieniami i możliwościami finansowymi. [61] Wysokie bezrobocie i poziomy dochodów na poziomie ubóstwa spowodowały wysoki wskaźnik przestępczości , co w dużej mierze przyczyniło się do wysokiej częstości występowania nadużywania [alkoholu], średnio 1,7% populacji rdzennych Amerykanów w Stanach Zjednoczonych i nawet 30% na niektórych obszarach wiejskich lub rezerwacje. [61]

Edukacja
Dzieci uczęszczają do szkoły publicznej w rezerwacie. Do lat sześćdziesiątych niewiele dzieci ukończyło szkołę średnią; Biuro do spraw Indian programów edukacyjnych i Chester A. Faris stypendialne programy z dochodów z ropy naftowej i gazu od 1960 stwarzają możliwości dla szkolnictwa wyższego . W latach siedemdziesiątych niektórzy członkowie plemienia uzyskali stopnie naukowe . Biura pomocy edukacyjnej zostały utworzone przez plemiona Apaczów w latach 80. XX wieku, aby pomóc uczniom w nawigowaniu w ich karierze edukacyjnej.