Indiańskie plemiona USA- Havasupai

HAVASUPAI

Havasupai
(Havasupai: Havsuw"Baaja ) są American Indian plemienia, którzy żyli w Wielkim Kanionie przez co najmniej przez ostatnie 800 lat.

Havasu oznacza "niebiesko-zieloną wodę", a pai "ludzie".

Znajduje się głównie w obszarze znanym jako Havasu Canyon, tego Yuman -speaking populacja raz określone roszczenia do obszaru o rozmiarach Delaware (1,6 mln akrów [650,000 ha]).

Jednak w 1882 r. plemię zostało zmuszone przez rząd federalny do porzucenia wszystkich z wyjątkiem 518 akrów (210 ha) swojej ziemi. Srebrny pęd i Santa Fe Railroad w efekcie zniszczony żyzną ziemię.

Co więcej, powstanie Wielkiego Kanionu jako parku narodowego w 1919 r. zepchnęło Havasupai na skraj przepaści, ponieważ ich ziemia była konsekwentnie wykorzystywana przez Służbę Parku Narodowego.

Przez cały XX wiek plemię używało amerykańskiego systemu sądowniczego do walki o przywrócenie ziemi. W 1975 roku plemieniu udało się odzyskać około 185 000 akrów (75 000 ha) ziemi swoich przodków dzięki uchwaleniu ustawy o rozszerzeniu Parku Narodowego Wielkiego Kanionu.

Jako środek przetrwania, plemię zwróciło się w stronę turystyki, przyciągając tysiące ludzi rocznie do swoich strumieni i wodospadów w rezerwacie Indian Havasupai .

Kobieta Havasupai w uroczystym stroju

Spis treści:
1 Historia
1,1 Związek z Hualapai
1.2 Przed 1882 r.
1,3 1882-1920
1,4 1921-1975
1,5 1976-obecnie
1,6 2003-2010 kontrowersje dotyczące próbki krwi
2 Tradycyjna kultura
2,1 Rolnictwo
2.2 Polowanie
2,3 Zgromadzenie

Historia

Związek z Hualapai

Etnicznie Havasupai i Hualapai to jeden naród, chociaż dziś są to odrębne politycznie grupy w wyniku polityki rządu USA.

Hualapai ( Pa'a lub Pai ) miał trzy subtribes: The Plateau Ludzi , Bliski Mountain Ludzi i Yavapai Fighter .

Podplemiona zostały podzielone na siedem szczepów, które same podzieliły się na trzynaście zespołów regionalnych lub grup lokalnych.
Lokalne grupy składały się z kilku rozszerzonych grup rodzinnych, żyjących w małych wioskach: Havasupai byli po prostu regionalną grupą Havasooa Pa'a (lub grupą lokalną) Nyav-kapai("Ludzie Wschodu") z podplemienia Plateau People .

Kosz Havasupai, ok. 1930 r . 1907

Przed 1882

Plemię tradycyjnie w dużym stopniu polegało na rolnictwie, łowiectwie i zbieractwie jako środkach przetrwania. Chociaż zamieszkują głównie nad i wewnątrz Wielkiego Kanionu, który składa się głównie z surowego terenu, rezerwat plemienia był również domem dla pewnej bujnej roślinności i seledynowoniebieskiej wody Havasu Creek . Ich nazwa, oznaczająca "Lud Błękitno-Zielonych Wód", odzwierciedla to.

Mówi się, że Havasupai istniały w Wielkim Kanionie i wokół niego od ponad ośmiu stuleci. Niewiele wiadomo o plemieniu przed pierwszym odnotowanym spotkaniem Europejczyków w 1776 roku z hiszpańskim księdzem Francisco Garcesem.
[patrz: Eksploracja hiszpańska]
Garces poinformował, że widział około 320 osobników w swoim czasie z Havasupai, liczba ta zmniejszyła się na przestrzeni wieków, gdy ekspansja na zachód i katastrofy naturalne znacznie zmniejszyły liczebność populacji.

W pierwszej połowie XIX wieku, z wyjątkiem wprowadzenia koni przez Hiszpanów, ekspansja USA na zachód wpłynęła na Havasupai mniej niż na inne rdzenne populacje Zachodu.

Nawet gdy interakcja z osadnikami powoli wzrastała, codzienne życie plemienia niewiele się zmieniło, dopóki srebro nie zostało odkryte w 1870 r. przez Cataract Creek.
Migracja poszukiwaczy na ten teren była niemile widziana. Havasupai szukali ochrony przed wtargnięciem zachodnich pionierów na ich ziemię i szukali pomocy, ale bezskutecznie.
Zarządzeniem prezydenta Rutherforda Hayesa z 1880 r. ustanowiono dla plemienia mały rezerwat chroniony federalnie, ale nie obejmował on terenów górniczych wzdłuż potoku (Hirst, 1985).

W tej epoce stosunki Havasupai z innymi plemionami rdzennych Amerykanów były na ogół mieszane.
Więzy i interakcje z plemieniem Hopi, którego rezerwat znajdował się w bliskim sąsiedztwie, były silne, ponieważ oba narody prowadziły ze sobą wiele transakcji.

Hopi wprowadzili rośliny takie jak tykwa i słonecznik, które ostatecznie stały się podstawą diety Havasupai.
Mimo to Havasupai nie byli bez wrogów, ponieważ byli konsekwentnie w konflikcie z Yavapai i południowymi Paiute, którzy kradli i niszczyli uprawy zasiane przez Havasupai.

1882-1920

Dwie Indianki Havasupai przed domem tubylców, kanion Havasu, ok.1899

W 1882 roku prezydent Chester A. Arthur wydał zarządzenie, zgodnie z którym cała ziemia na płaskowyżu kanionu, tradycyjnie wykorzystywana jako zimowe domy plemienia, miała stać się własnością publiczną Stanów Zjednoczonych. Nakaz w efekcie zepchnął Havasupai na działkę o powierzchni 518 akrów (2,10 km2) w Cataract Canyon, zabierając prawie całą ich aborygeńską ziemię na amerykański użytek publiczny. Według doniesień Havasupai byli całkowicie nieświadomi tego czynu przez kilka lat.

Dwie Indianki Havasupai z "Kathakami" na plecach, ok. 1900

Utrata prawie całej ich ziemi nie była jedynym problemem, z którym borykali się Havasupai: wzrost liczby osadników w lokalnym regionie spowodował uszczuplenie zwierzyny łownej wykorzystywanej do polowań, a erozja gleby (w wyniku złych technik nawadniania) dotknęła z serii niedoborów żywności. Co więcej, interakcja z osadnikami wywołała śmiertelne epidemie chorób wśród członków plemienia, których wyniszczyła ospa, grypa i odra. Do 1906 r. pozostało tylko 166 członków plemienia - połowa liczby, którą Garces widział, gdy po raz pierwszy zetknął się z plemieniem w 1776 r.
W pewnym momencie było tylko 40 kobiet i 40 mężczyzn w wieku rozrodczym , co spowodowało populację genetyczną wąskie gardło .

W XIX wieku kontynentalny system kolejowy został znacznie rozbudowany. W 1897 r. rozpoczęto budowę ostrogi linii kolejowej Santa Fe, która miała prowadzić bezpośrednio do Wielkiego Kanionu; do 1901 roku linia była otwarta. Podczas swojej wizyty w Wielkim Kanionie w 1903 roku prezydent Theodore Roosevelt spotkał dwóch Havasupai w Ogrodzie Indyjskim. Roosevelt powiedział im o tworzonym parku i że będą musieli opuścić teren.
W 1908 roku Wielki Kanion został uznany za pomnik narodowy, a do 1919 roku otrzymał status Parku Narodowego.
Jednak dopiero w 1928 r. Havasupai ostatecznie opuścili Ogród Indyjski, wypędzony przez Służbę Parków Narodowych.

1921-1975

Problemy dotyczące zdrowia w populacji Havasupai ograniczyły jej wzrost do punktu, w którym prawie całe pokolenie zostało stracone z powodu śmiertelności niemowląt i dzieci. Niskie morale rozprzestrzeniło się w całym plemieniu, prowadząc do wzrostu hazardu, alkoholizmu i przemocy.

W miarę upływu lat Havasupai zdali sobie sprawę, że nie mogą liczyć na przetrwanie w swojej amerykańskiej sytuacji społecznej bez uwzględnienia przynajmniej niektórych jej aspektów. Łamanie koni, praca na farmach, a nawet służenie jako pracownicy Parku Narodowego Wielkiego Kanionu były opcjami dla członków plemienia. Havasupai walczyli o zachowanie swoich metod i tradycji, ale rząd federalny i National Park Service ogólnie odnosiły się do tych wysiłków lekceważąco i przyspieszyły tempo działań, takich jak burzenie tradycyjnych domów mieszkańców i zastępowanie ich chatami. W miarę, jak na przestrzeni lat dochodziło do podobnych przypadków, metody Parku stały się jasne: domagano się ostatecznych 518 akrów (2,10 km 2 ).

W tym okresie plemię nieustannie walczyło z rządem, aby odzyskana ziemia została im zwrócona.
W 1968 plemię wygrało sprawę Indian Claim Commission przeciwko Stanom Zjednoczonym. Ustalenia sądu stwierdzały, że Havasupai nielegalnie odebrano im część ziemi w 1882 roku i że plemię miało prawo do odzyskania ziemi z USA po godziwej wartości rynkowej (ICC 210). Ta wartość wyniosła 55 centów za akr, czyli nieco ponad milion dolarów. Chociaż sprawa była punktem zwrotnym dla Havasupai w tym sensie, że sąd udowodnił, że rząd federalny niewłaściwie przejął ich ziemię, nadal nie została ona właściwie zwrócona plemieniu.

Jednak rozmach, jaki Havasupai nabrali dzięki sprawie MTK, nastąpił w latach 70., gdy plemię kontynuowało walkę o przywrócenie im ich tradycyjnych terytoriów. W 1974 roku, zdobywając poparcie administracji Nixona, a także wpływowych gazet, takich jak Los Angeles Times, Wall Street Journal i San Francisco Chronicle, plemię zaczęło naciskać na ustawę kongresową S. 1296, która faktycznie wróci ich ziemia została przekazana przez Kongres.

Miesiące narad i zwłoki ze strony niektórych kongresmanów prawie doprowadziło do upadku ustawy, ale na kilka dni przed jesienną przerwą Kongresu ustawa została ostatecznie uchwalona przez obie Izby i trafiła do biurka prezydenta. Podobnie Bill usiadł na biurku prezydenta Geralda Forda, dopóki ostateczne możliwych momentów, zanim został podpisany i przekazany do prawa w dniu 4 stycznia 1975 roku S. 1296 przyznano Hawasupajowie tytuł zaufania do około 185 tysięcy akrów (750 km 2 ) ; kolejne 95 300 akrów (386 km 2 ) wyznaczono jako "Havasupai Use Lands", nadzorowane przez National Park Service, ale dostępne do tradycyjnego użytku przez Havasupai.

Drabina rurowa

W tym okresie w kanionie obecne były również interesy górnicze. Tunele to znajomy widok na terenie kempingu, a najgłębszy z nich ma około 91 metrów. Największa z kopalni znajduje się w Węglanym Kanionie, sąsiadującym z wodospadem Havasu, gdzie wciąż można znaleźć szyny i drewno schodzące po trzech poziomach. Po raz ostatni wydobywano tu ołów podczas II wojny światowej. Strażniczka Gale Burak, która przez kilka lat pracowała w Wielkim Kanionie, opowiadała o swoich doświadczeniach jako kucharz w obozie wydobywczym twardej skały firmy Havasu , gdzie obecnie znajduje się kemping. Poniżej Mooney Falls słynna "drabina" rurowa wspięła się na złoże wanadu .

1976-obecnie

Mooney Falls

Po zwrocie dużej części ich ziemi Havasupai jako plemię ponownie zaczęli się rozwijać. Chociaż wiele codziennych zwyczajów, które istniały przed 1882 rokiem, nie jest dobrze ugruntowanych dzisiaj, Havasupai nadal szanują i zachowują tradycje swoich przodków. Według stanu na 2019 r. plemię liczy około 730 członków, z których około 400 mieszka w rezerwacie.

Obecnie plemię zaczęło wykorzystywać piękno swojej ziemi, przekształcając ją w cel turystyczny dla odwiedzających Wielki Kanion. Członkowie plemienia często pracują jako pakowacze i/lub pracownicy dla przedsięwzięć turystycznych lub pracują w schronisku, biurach turystycznych, kawiarni itp.

2003-2010 kontrowersje dotyczące próbki krwi

W 2003 r. wybuchły protesty, gdy odkryto, że Arizona State University wykorzystała próbki krwi dobrowolnie nabyte od Havasupai do "badania przyczyn zaburzeń behawioralnych/medycznych", z początkowym celem ustalenia, czy wysoki odsetek zachorowań na cukrzycę typu 2 wśród Dorośli Havasupai mieli ten sam gen, który powoduje wysokie wskaźniki cukrzycy u ludzi Pima .

Przeprowadzono wiele badań genetycznych, w tym jedno, które wykazało, że ich przodkowie wyemigrowali z Azji do Ameryki Północnej , co jest sprzeczne z tradycyjnym przekonaniem Havasupai, że plemię powstało w kanionie.
Inny wykazał stosunkowo wysoki poziom pokrewieństwo, które może skutkować problemami zdrowotnymi . Chociaż jest to normalny i oczekiwany wynik wąskiego gardła populacyjnego na początku XX wieku, publikacja wyników zraniła ludzkie uczucia i sprawiła, że poczuli się napiętnowani.

ASU poniosła opłaty prawne w wysokości 1 700 000 USD i ostatecznie zgodziła się zapłacić uczestnikom Havasupai 700 000 USD.
Od tego czasu twierdzono, że badania naukowe nad genomami rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej były utrudnione z powodu obaw naukowców przed wpadnięciem w podobną sytuację prawną.

Kultura tradycyjna

Rolnictwo

Przed nastaniem czasów nowożytnych rolnictwo było podstawowym środkiem postępu i przetrwania dla Havasupai.
Podczas gdy zimą członkowie plemienia stacjonowali na płaskowyżu kanionu, latem nawadnianie pól uprawnych sprowadzało członków z powrotem do ścian kanionu.

Choć Wielki Kanion jest tak rozległy i nierówny, jest to poniekąd anomalią, że Havasupai byli w stanie utrzymać się i rozwijać rolniczo w tak obszernym krajobrazie. Z powodu braku dostępnej gleby bogatej w składniki odżywcze sugerowano, że plemię uprawiało tylko 200 akrów (0,81 km 2 ) ziemi na dnie kanionu. Chociaż brakowało miejsca, technologia nawadniania plemienia była znacznie bardziej zaawansowana niż inne na południowym zachodzie, co pozwoliło im na intensywne rolnictwo. Jednak położenie na dnie kanionu sprawiło, że pola były podatne na powodzie w wyniku deszczu i wylania Cataract Creek, jak miało to miejsce w 1911 roku, kiedy prawie całe pole uprawne zostało zniszczone.

W 1920 roku, aby rozwiązać ten problem, rząd federalny pomógł plemieniu w budowie nowego systemu irygacyjnego, który był ogólnie skuteczny w powstrzymywaniu erozji gleby spowodowanej przelewaniem się wody.

Historycznie głównymi uprawami Havasupai były kukurydza, fasola, dynia, słoneczniki, tykwy i trochę bawełny. Kukurydza, główna uprawa plemienia, była zwykle zbierana w późniejszych miesiącach letnich. Podczas uprawy stosowano technikę rolniczą zwaną cepukaka, aby chronić kukurydzę przed przewiewaniem, gdy osiągnie określoną wysokość. W tej technice rolnik poluzował glebę wokół kukurydzy, a następnie wciągnął ją na wzgórze wokół podstawy łodygi. Wraz z ich tradycyjnymi uprawami, Havasupai zostali wprowadzeni do melonów, arbuzów i drzew sadowniczych wraz z przybyciem Hiszpanów. W latach czterdziestych rośliny te stały się podstawą diety Havasupai.

Polowanie

Łuk i strzała miały pierwszorzędne znaczenie dla myśliwego Havasupai. Zbudowane z niezidentyfikowanego drzewa, cały proces tworzenia, gięcia i projektowania wszedł w budowę tych narzędzi myśliwskich. Wraz z ekspansją na zachód pojawił się jednak karabin; z biegiem lat broń stała się podstawowym narzędziem łowieckim dla mężczyzn. Słowo "strzałka" również zaczęło zastępować "kulę" (Whiting, 1985).

Przez lata owce i jelenie były dominującą zwierzyną Havasupai, ale drobna zwierzyna, w tym króliki i wiewiórki, były również używane jako pokarm. [4] Historycznie Havasupai polowali w dużych grupach, a podział zwierzyny wśród myśliwych był ogólnie sprawiedliwy. Jednak w XX wieku, z powodu nadmiernych polowań i sąsiedniego rozwoju, populacje dużych zwierząt łownych, takich jak owce, stały się rzadkie. W rezultacie Havasupai zostali zmuszeni do zmiany swoich zwyczajów łowieckich, aby dostosować się do ekspansjonistów, co z kolei sprawiło, że członkowie plemienia byli mniej skłonni do dzielenia się z innymi.

Zgromadzenie

Zbieranie dzikich roślin i nasion było zazwyczaj wykonywane przez kobiety Havasupai. Zastosowano dwie podstawowe metody: 1) wybijanie nasion bezpośrednio z roślin oraz 2) zebranie główek roślin, zanim nasiona były gotowe do opadnięcia. Pożądane było, aby kobiety znalazły lżejsze pokarmy, które można łatwo przenieść na płaskowyż zimą. Ponadto preferowane były suche pokarmy, które można było przechowywać przez dłuższy czas, aby zapobiec zepsuciu. Orzechy włoskie, dzikie candytuft i kaktusy beczkowe to tylko kilka z wielu roślin i nasion zbieranych przez kobiety podczas wiosennych i letnich miesięcy.