Wojny Siuksów - Bitwa pod Wood Lake 1862

Bitwa pod Wood Lake (1862)

Najważniejsi wodzowie tej bitwy:
Wódz Mały Kruk (Little Crow), Mankato ?, Wielki Orzeł, Grzechoczący Biegacz (Rattling Runner)

Bitwa pod Wood Lake
miała miejsce 23 września 1862 roku i była ostatnią bitwą w Wojnie Siuksów w Dakocie (1862)

Dwugodzinna bitwa, która w rzeczywistości miała miejsce nad pobliskim jeziorem Lone Tree, była decydującym zwycięstwem sił amerykańskich dowodzonych przez pułkownika Henry'ego Hastingsa Sibleya.

Po ciężkich stratach zadanych siłom Dakota dowodzonym przez Wodza Małą Wronę (Little Crow), "wrodzy" wojownicy Dakotów rozproszyli się.

Little Crow i 150 jego zwolenników uciekli na północne równiny, podczas gdy inni z Grupy Mdewakanton po cichu dołączyli do "przyjaznego" obozu Dakotów założonego przez Grupy Sisseton i Wahpeton, który wkrótce stał się znany jako Poddanie się w Camp Release

Tło

Presja na Sibleya

Na początku września 1862 r. klęska USA w bitwie pod Birch Coulee i oblężenia Hutchinson , Forest City i Fort Abercrombie wywołały dalszą panikę, ponieważ exodus osadników z Minnesoty trwał. Zarówno gubernator Alexander Ramsey , jak i pułkownik Henry Hastings Sibley zostali ostro skrytykowani za to, że nie podjęli szybszych działań w celu ich ochrony. Wielu republikańskich zwolenników gubernatora Ramseya kwestionowało jego wybór byłego gubernatora i demokraty Henry'ego Sibleya na przywódcę armii, w miażdżących artykułach prasowych, w których oskarżano Sibleya o nadmierną sympatię dla Dakotów ze względu na jego rozległe osobiste i biznesowe powiązania z nimi.

Po wielokrotnych prośbach gubernatora Ramseya, rząd USA zaczął traktować konflikt w Minnesocie poważniej. 6 września 1862 r. Sekretarz Wojny Edwin Stanton utworzył nowy Departament Wojskowy Północnego Zachodu i mianował generała Johna Pope'a na jego dowódcę; sam Pope w końcu dotarł do Minnesoty 16 września. Stanton powiedział Pope'owi, aby "użył wszelkich sił, jakie mogą być konieczne", aby pokonać Dakotów. Pope, pragnąc usprawiedliwić się po swojej porażce w drugiej bitwie pod Bull Run , zaczął wywierać presję na Sibleya, aby ten zdecydowanie wystąpił przeciwko Dakotom , ale miał problemy ze zdobyciem większej liczby żołnierzy, aby wesprzeć wysiłek wojenny.

Nowi rekruci, których udało się zorganizować Sibleyowi, byli bardzo niedoświadczeni, a on sam zmagał się z niedoborem żywności, broni, amunicji i odzieży. Wiele z tych zapasów ostatecznie dotarło do sił Sibleya między 11 a 14 września. 19 września, po dwóch dniach ulewnego deszczu, Sibley opuścił Fort Ridgely wraz z całym swoim dowództwem, rozpoczynając marsz w górę doliny rzeki Minnesota . ^[ 3 ] Szacunki dotyczące wielkości jego dowództwa w tym czasie wahają się od 1450 do 1619 ludzi. ^[ 4 ]^[ 3 ]

Kiedy 22 września Sibley i jego oddziały dotarły do ??Lone Tree Lake, zaczęło im brakować żywności. ^[ 2 ] Nic więc dziwnego, że wygłodniali członkowie "nieposłusznego" 3. Pułku Piechoty Minnesoty skusili się na wyprawę po ziemniaki do Upper Sioux Agency rano 23 września, nieświadomie wywołując wydarzenie znane jako Bitwa pod Wood Lake.

Komunikacja między Sibleyem i Little Crow

Po bitwie pod Birch Coulee pułkownik Sibley zostawił wiadomość dla Little Crow w pudełku po cygarach przymocowanym do pala na polu bitwy, ^[ 6 ] rozpoczynając w ten sposób dialog między oboma obozami. ^[ 7 ]^{:
155?}

W liście napisanym dla niego przez Antoine'a Josepha Campbella około 10 września ^[ 2 ]^{:
178?} Little Crow zasugerował Sibleyowi, że mógłby być skłonny negocjować uwolnienie "stu pięćdziesięciu pięciu więźniów", których traktowali "tak samo dobrze jak nas". ^[ 7 ]^{:
157?} Jego list zakończył się pytaniem: "Chcę się dowiedzieć od ciebie jako przyjaciela, w jaki sposób mogę zaprowadzić pokój dla mojego ludu?"

Pułkownik Henry Sibley

Chociaż bezpieczeństwo więźniów było dla niego najważniejsze, Sibley odmówił negocjacji z Little Crow. Opierając się na informacjach wywiadowczych przekazanych przez posłańców "mieszanej krwi", którzy dostarczali listy Little Crow, Sibley zrozumiał, że wielu Dakotów było coraz bardziej rozczarowanych Little Crow, że niektórzy z jego własnych wojowników spiskowali, aby go zabić, a podziały wśród Dakotów prawdopodobnie będą działać na jego korzyść. ^[ 7 ]

Nieświadomi Little Crow, kilku wodzów Mdewakanton , w tym Wabasha , Wakute i Taopi, zdołało przemycić oddzielny list do Sibleya, wyrażając swój sprzeciw wobec wojny i oferując pomoc. ^[ 7 ] Sibley odpowiedział, zapewniając wodzów: "Nie przybyłem do tego górnego kraju, aby skrzywdzić jakąkolwiek niewinną osobę... ale aby ukarać tych, którzy dopuścili się okrutnych morderstw na niewinnych mężczyznach, kobietach i dzieciach". ^[ 2 ]^{:
179?}

Ponieważ Sibley nie chciał rozpocząć rozmów, dopóki nie uwolni więźniów, Little Crow coraz bardziej zdawał sobie sprawę, że kończą mu się opcje.

Rada wojenna Dakotów

Taoyateduta Mały Kruk

Little Crow (Taoyateduta) otrzymał wiadomość, że wojska Sibleya dotarły do Agencji Dolnych Siouxów i dotrą do obszaru poniżej Żółtego Lekarstwa około 21 września. Posłańcy meldowali o ruchach Sibleya co kilka godzin.

Rankiem 22 września loża żołnierzy Little Crow nakazała wszystkim zdolnym do walki mężczyznom marsz na południe do Yellow Medicine River. Herold obozowy Little Crow ogłosił nagrody dla każdego, kto przyniesie skalpy Sibleya, Josepha R. Browna, Williama H. Forbesa , Louisa Roberta lub Nathana Myricka albo amerykańską flagę. Podczas gdy setki żołnierzy maszerowało dobrowolnie, wielu innych zrobiło to, ponieważ czuli się zmuszeni przez lożę żołnierzy kierowaną przez Cut Nose'a (Marpiyę Okinanajin); dołączył do nich również kontyngent z "przyjaznego" obozu Dakotów, który chciał zapobiec zaskakującemu atakowi na armię Sibleya.

Łącznie 738 mężczyzn zostało policzonych, gdy dotarli do punktu oddalonego o kilka mil od jeziora Lone Tree, gdzie dowiedzieli się, że armia Sibleya rozbiła obóz.

Zwołano radę, aby omówić plan ataku. Little Crow starał się zmotywować wojowników, mówiąc: "Jesteśmy liczni i silni. Ten plan nie tylko zapewni nam łatwe zwycięstwo, ale także mnóstwo łupów, zwłaszcza prowiantu. Pamiętajcie o głodujących w domu". Następnie argumentował, że armię Sibleya można łatwo pojmać, jeśli otoczą obóz pod osłoną ciemności i stwierdził: "Właśnie byłem na skraju urwiska i rozejrzałem się, ze zdumieniem zobaczyłem tam tylko kilka tipi; tylko pięć namiotów oficerskich".

Jednakże Gabriel Renville (Tiwakan) i Solomon Two Stars, dwaj przywódcy z "przyjaznego" obozu Dakotów, którzy odmówili udziału w poprzednich bitwach, stanowczo sprzeciwili się temu planowi. Renville powiedział, że on również blefował i że było o wiele więcej żołnierzy, niż powiedział Little Crow. Zwrócił uwagę, że armia Sibleya miała "lunety" i prawdopodobnie już je widziała, i była gotowa ze swoimi dużymi działami. Two Stars wyśmiał plan Little Crow i powiedział, że był tchórzliwy, "tak tchórzliwy, że niegodny dzielnego Dakoty i wielkiego wodza, który go zaproponował". Powiedział również, że atak w nocy oznaczałby, że nie mieliby wsparcia "przyjaznych": "Nie sądzę, aby twój atak był dobry, ponieważ jeśli zostanie przeprowadzony w nocy, tylko część z nas pójdzie, a wielu nie pójdzie. Twój plan zatem się nie powiedzie". Renville i Two Stars celowo przedłużyli debatę, próbując opóźnić atak do rana, kiedy mieliby większą szansę ostrzec wojska Sibleya.

Przywódcy loży żołnierzy Little Crow mieli trudności z osiągnięciem konsensusu. Jednak Solomon Two Stars zasugerował, że lepiej będzie zaatakować żołnierzy Sibleya z bliskiej odległości, gdy będą maszerować, ponieważ była to taktyka bojowa, która sprawdziła się w przypadku Tetonów (Lakotów) Jeden z przywódców walki, Rattling Runner (Rdainyanka), zięć wodza Wabasha, zgodził się, że jest to najlepszy plan i powiedział, że powinni "leżeć spokojnie" tej nocy i zaatakować w świetle dziennym. Rozciągnięci wzdłuż drogi żołnierze będą maszerować w długiej, słabo bronionej kolumnie. Dowiedziawszy się, że wojska Sibleya zbudowały wał obronny, aby umocnić obóz, przywódcy "wrogiej" loży żołnierzy Dakotów w końcu zgodzili się, że atakowanie ich nad jeziorem w nocy jest niebezpieczne i opracowali plan ataku na wojska na drodze wczesnym rankiem.

Marpiya Okinajin, znany białym osadnikom jako Cut Nose, był jednym z 38 mężczyzn z plemienia Dakotów powieszonych w Mankato po wojnie Dakotów w 1862 roku. Jego ciało zostało wykopane i przekazane doktorowi Williamowi Worrallowi Mayo, a szczątki szkieletu przez dziesięciolecia znajdowały się w zbiorach Mayo Clinic.

Bitwa

Pole namiotowe nad jeziorem Lone Tree

22 września wojska pułkownika Sibleya rozłożyły obóz na wschód od Lone Tree lub Battle Lake, małego jeziora odwadnianego przez strumień płynący na północny wschód do rzeki Minnesota, około pięciu mil na północ od obecnego Echo w Minnesocie. (Historycy doszli do wniosku, że "bitwa została nazwana po prostu na cześć największego jeziora w okolicy" Wood Lake, które znajduje się około trzech mil na południowy zachód od miejsca bitwy. W swojej narracji o wojnie Big Eagle zasugerował, że powodem "błędnej nazwy" bitwy było to, że stara nazwa Lone Tree Lake w brzmiała "M'da-chan", co oznaczało "Jezioro Drewniane (Wood Lake)"

3. Pułk Piechoty Minnesoty rozłożył się obozem wzdłuż grzbietu na południe od potoku, a 6. Pułk Minnesoty znajdował się obok małego jeziora po lewej stronie. 7. Pułk Minnesoty znajdował się z tyłu po prawej stronie za wąwozem potoku. Wszystkie jednostki, karawana i artyleria były częściowo otoczone okopami.

Sibley planował spotkać się z siłami Little Crow dalej na północy, na otwartych równinach nad rzeką Yellow Medicine, gdzie uważał, że jego lepiej wyposażone siły z muszkietami z gwintowanymi gwintami i artylerią z wybuchającymi pociskami będą miały przewagę nad Dakotami z ich dwulufowymi strzelbami

Jego plan na następny dzień zakładał "przekroczenie zalesionej doliny rzeki Yellow Medicine i udanie się do zrujnowanej Agencji Upper Sioux, korzystając z drogi rządowej". ^[ 14 ]

Plan bitwy i pozycje Dakoty

Plan bitwy Dakotów zakładał zaatakowanie wojsk Sibleya maszerujących milę lub więcej na północny zachód od jeziora, wzdłuż drogi prowadzącej do Agencji Upper Sioux

Big Eagle (Wambditanka) później wyjaśnił: "W ustalonym punkcie planowaliśmy ukryć dużą liczbę ludzi na poboczu drogi. W pobliżu jeziora, w wąwozie utworzonym przez odpływ, mieliśmy umieścić kolejny silny oddział. Za wzgórzem na zachodzie miało być więcej ludzi. Myśleliśmy, że kiedy Sibley wyruszy drogą i kiedy czoło jego kolumny dotrze do dalszego końca linii naszej pierwszej dywizji, nasi ludzie otworzą ogień. Ludzie w wąwozie znajdą się wtedy z tyłu białych i zaczną strzelać do tego końca kolumny. Ludzie zza wzgórza wybiegną i zaatakują skrzydło, a potem będziemy mieli jeźdźców daleko po prawej i lewej stronie, którzy nadjadą. Spodziewaliśmy się, że nagły i niespodziewany atak wprowadzi zamieszanie w całą białą siłę i pokonamy ich, zanim zdążą się zebrać. Myślę, że był to dobry plan bitwy... Czuliśmy, że będzie to decydująca walka wojny". ^[ 12 ]

W nocy 22 września Little Crow i wodzowie Dakotów ostrożnie ustawili swoich żołnierzy na pozycjach, często mając wyraźny widok na oddziały Sibleya, które nie były świadome ich obecności. Big Eagle wspominał: "Mogliśmy usłyszeć, jak się śmieją i śpiewają".

Big Eagle był pewien, że plan się powiedzie: "Nasi ukryci ludzie nie zostaliby wykryci. Trawa była wysoka, a miejsca przy drodze i wąwozie były dobrymi kryjówkami. Dowiedzieliśmy się, że Sibley nie był specjalnie wybredny w wysyłaniu zwiadowców i badaniu terenu, zanim go minął. Miał kilku konnych, ale zawsze jechali razem, na czele kolumny, gdy maszerowali, i nie badali terenu po bokach drogi". ^[ 12 ]

Gdy przygotowania dobiegły końca, Mały Wrona, Duży Orzeł i pozostali wodzowie udali się na wzgórze na zachodzie, aby lepiej widzieć walkę. ^[ 12 ] Tymczasem wojownicy Dakotów leżeli w trawie wzdłuż drogi, z kępkami trawy wplecionymi w nakrycia głowy dla kamuflażu, cierpliwie czekając na świt.

Trzeci Pułk Piechoty Minnesoty

"Dziką kartą" wśród oddziałów Sibleya był 3 Pułk Piechoty Minnesoty . 270 ludzi z 3 Pułku Minnesoty pod jego dowództwem poniosło upokarzającą porażkę z rąk Konfederatów w pierwszej bitwie pod Murfreesboro w stanie Tennessee 13 lipca 1862 r., kiedy pułkownik Henry C. Lester postanowił się poddać zamiast iść z pomocą jednemu z ich oddziałów, który został zaatakowany. Zdecydowana większość pułku nie zgodziła się na kapitulację. 3 Pułk Minnesoty został następnie wysłany do St. Louis w stanie Missouri, aby uzyskać zwolnienie warunkowe; ^[ 15 ] pułk był częścią formalnej wymiany jeńców 27 sierpnia 1862 r. i został odesłany z powrotem do Minnesoty.

Wraz z wybuchem wojny Dakota, ludzie z 3. Minnesoty dostrzegli okazję do wykazania się, a pułkownik Sibley pokładał duże nadzieje w swoich doświadczonych weteranach wojny secesyjnej . Jednak 3. Minnesota straciła większość oficerów, którzy wciąż byli przetrzymywani w niewoli przez Konfederatów, z wyjątkiem porucznika Rollina C. Olina. Po dotarciu do Fortu Snelling , major Abraham E. Welch, dawniej z 1. Pułku Piechoty Minnesoty , został wyznaczony na ich dowódcę. ^[ 5 ]

Ezra T. Champlin , który walczył w bitwie jako podoficer, później przyznał: "Mogę tu również stwierdzić, że Trzeci, zirytowany upokarzającą kapitulacją pod Murfreesborough w stanie Tennessee, dokonaną przez tchórzliwego i nieuczciwego dowódcę, w dużej mierze utracił swoją dawną wysoką dyscyplinę i był zupełnie niepokorny, pragnąc jedynie odkupić na polu bitwy swój zraniony honor". ^[ 16 ]

3 Pułk Piechoty Minnesoty zdobył ziemniaki, przechodząc przez pola uprawne w Lower Sioux Agency , i prawie się skończyły, gdy dotarli do Lone Tree Lake. Rano 23 września grupa żołnierzy 3 Pułku postanowiła wyruszyć, aby uzupełnić zapasy.

Atak

Bitwa pod Wood Lake, 1862

Pobudka w obozowisku Sibleya została ogłoszona 23 września o godzinie 4 rano, "aby wymaszerować wcześnie i być gotowym na każdą sytuację awaryjną". ^[ 17 ]^{:
351?} Siły Dakotów czekające w ukryciu spodziewały się, że wojska Sibleya rozpoczną marsz wcześnie rano. ^[ 12 ]

Zamiast tego, około godziny 7 rano, gdy inne oddziały wciąż jadły śniadanie, ^[ 17 ]^:351? grupa żołnierzy z 3. Pułku Piechoty Minnesoty opuściła obóz w czterech lub pięciu wozach, prowadzonych przez furmanów, w których znajdowało się czterech mężczyzn, ^[ 5 ] podczas nielegalnej wyprawy w celu zdobycia ziemniaków w Upper Sioux Agency w pobliżu dzisiejszego kościoła Rock Valle.

Około pół mili od obozu, po przekroczeniu mostu nad strumieniem na drugą stronę wąwozu i przejściu około stu jardów przez wysoką prerię, ich pierwszy wóz został zaatakowany przez oddział 25 wojowników Dakotów, którzy poderwali się i zaczęli strzelać, śmiertelnie raniąc szeregowego Degrove'a Kimballa i kilku innych. ^[ 5 ]^[ 16 ]^[ 4 ] Big Eagle wyjaśnił, że niektóre wozy nie były na drodze i zmierzały prosto na wojowników Dakotów, którzy leżeli czekając w trawie; mężczyźni na pozycjach nie mieli innego wyjścia, jak wstać i strzelać, aby uniknąć przejechania. ^[ 12 ] George Quinn (Wakandayamani), który znajdował się w wąwozie w linii przekraczanej przez żerujących żołnierzy, wspominał, że "pies z żołnierzami szczekał na naszych ludzi, gdy leżeli w trawie i tak zostali odkryci". ^[ 18 ]

Szeregowy William McGee z Kompanii G wyskoczył z pierwszego wozu i odpowiedział ogniem; żołnierze w tylnych wozach zaczęli strzelać; i rozpoczęła się bitwa pod Wood Lake. ^[ 16 ] Big Eagle powiedział: "To oczywiście wywołało walkę, ale nie tak, jak to zaplanowaliśmy. Little Crow to widział i poczuł się bardzo źle". ^[ 12 ]

Z obozowiska dobiegały strzały. Nie czekając na rozkazy Sibleya, major Abraham E. Welch poprowadził 200 ludzi z 3. Pułku Piechoty Minnesoty na prawo od pierwszego ataku i w stronę sił Dakoty, które szybko się gromadziły. ^[ 16 ] Około połowa pułku była trzymana w rezerwie; reszta posuwała się w linii tyralierów. ^[ 5 ]

Kapitan Ezra T. Champlin wspominał: "Nasze dokładne ćwiczenia na Południu pokazały się tutaj z dobrej strony; nasza linia potyczek przesuwała się stale do przodu, strzelając szybko, zmuszając wroga do wycofania się w stronę klifów rzeki Minnesota". ^[ 16 ] Z punktu widzenia rezerwy mógł zobaczyć, że wojownicy Dakotów "utworzyli półkole na naszym froncie, a także po prawej i lewej stronie, poruszając się z wielką aktywnością, wyjąc jak demony, strzelając i wycofując się, ich szybkie ruchy zdawały się pomnażać ich liczebność. Biliśmy ich w doskonałej formie, spychając z powrotem przez falujące prerie". ^[ 16 ]

Gdy w zasięgu muszkietów trwała strzelanina, Little Crow "odjechał na niewielką odległość od konnej grupy i, machając kocem nad głową, wydał okrzyk wojenny, gdy z prerii rozległ się odpowiadający mu okrzyk, a dziesiątki Indian, których wcześniej nie widziano, podniosły się z traw, , jak stwierdza jeden z obecnych, "

Odwrót Trzeciej Minnesoty

3. Minnesota posunęła się około mili od obozu, aż pułkownik Sibley, obawiając się katastrofy, ^[ 2 ] wysłał oficera z rozkazem odwrotu, co wywołało spore zamieszanie. ^[ 16 ] Welch początkowo odmówił, ale ustąpił, gdy pojawiło się więcej bojowników Dakotów, a oficer powrócił z bezpośrednim rozkazem "kategorycznego wycofania się". ^[ 5 ]

Champlin opowiadał: "Rezerwa zrobiła zwrot w tył; strzelcy z prawej strony wbiegli na rezerwę. Sierżanci McDonald i Bowler z lewej utrzymywali linię strzelców w stałym szyku, przedzierając się z powrotem do rezerwy. Bitwa z tego miejsca, około mili od obozu, z powrotem za linią, przez którą właśnie przeszliśmy, była nieuporządkowana i niezależna, każdy robił, co mógł... Ciągła strzelanina została wrzucona do ich zbieżnych szeregów... Nasza linia odwrotu prowadziła w dół do potoku, który przekroczyliśmy, z pagórkami po obu stronach, a tutaj panował sam chaos - z Indianami po prawej stronie, Indianami po lewej, Indianami za nami, atakującymi i krzyczącymi". ^[ 16 ]

Gdy 3. pułk wycofywał się przez strumień i odzyskał stromy brzeg wąwozu w kierunku obozu, major Welch został uderzony piłką i złamał nogę, ^[ 5 ] i został przeniesiony z powrotem do obozu na odległość ćwierć mili, a następnie pozostawiony na wzgórzu, skąd mógł obserwować walkę.

Wzmocnienia i artyleria

Gdy już wycofali się z powrotem przez potok, do ludzi z 3. Pułku Piechoty Minnesoty dołączyło czterdziestu Renville Rangers, oddział "prawie samych mieszańców" ^[ 2 ]^{:
185?} pod dowództwem porucznika Jamesa Gormana, wysłanych przez Sibleya, aby ich wzmocnić. Ludzie Sibleya zajęli stanowisko na płaskowyżu między wąwozem a obozem, a wojownicy Dakotów "wykorzystywali niskie wzgórza graniczące z wąskimi przerwami wzdłuż potoku" ^[ 16 ]

Ignorując rozkazy Sibleya, by się wycofać, ludzie z 3. Minnesoty raz jeszcze zwrócili się na północ. ^[ 2 ]^{:
185?} Według Champlina, "W tym czasie porucznik Olin z 3., z około pięćdziesięcioma ludźmi, wykonał dziki atak... całkowicie rozgromił tych na naszym froncie. Ten atak był tak nagły i niespodziewany z ich strony, że niemal doszło do starcia wręcz. Czternastu lub piętnastu zostało zabitych i wpadło w nasze ręce, nie mając czasu, by ich zabrać... Ponad zgiełkiem muszkietów i wojennymi okrzykami Indian, pamiętam chrapliwy głos sierżanta J. M. Bowlera, ryczącego jak szaleniec: "Pamiętajcie Murfreesborough! Walczcie, chłopcy! Pamiętajcie Murfreesborough!" ^[ 16 ]

Przywódca grupy Quinna, Killing Hawk, został zabity, a ośmiu z trzynastu mężczyzn z ich oddziału zostało zastrzelonych. ^[ 18 ]

Widząc, że wojska Dakoty przechodzą teraz w dół wąwozu, aby spróbować oskrzydlić swoich ludzi z prawej strony, Sibley wydał rozkaz podpułkownikowi Williamowi Raineyowi Marshallowi , z pięcioma kompaniami 7. Pułku Piechoty Minnesoty i sześciofuntowym działem artyleryjskim pod dowództwem kapitana Hendricksa, aby ruszyli w kierunku północnej strony obozu; wydał również rozkaz wzmocnienia ich przez dwie kompanie z 6. Pułku Piechoty Minnesoty. ^[ 19 ]

Pułkownik Marshall rozkazał kapitanowi Jamesowi Gilfillanowi z Kompanii H 7. Pułku, który był na warcie, umieścić połowę swoich ludzi w wykopanych dołach strzeleckich, aby chronić obóz, a resztę swoich ludzi jako tyralierów na skrajnym prawym krańcu ich linii. Marshall wydłużył swoją linię na prawo od działa i lekko do przodu, naprzeciwko wąwozu zajmowanego przez siły Dakotów. Marshall stwierdził w swoim raporcie: "Stopniowo posuwając linię do przodu, ludzie trzymając się blisko ziemi i strzelając, gdy czołgali się do przodu, zdobyłem dobrą pozycję, z której mogłem zaatakować Indian. Tutaj dołączyła do nas kompania kapitana Granta z Szóstego Pułku i zaatakowaliśmy, skutecznie wypierając Indian". ^[ 17 ] Pozostawiając dwie kompanie z artylerią, Marshall poprowadził swoich ludzi w pogoń za siłami Dakotów za wąwozem, dopóki nie zostali odwołani przez Sibleya i poinstruowani, aby zebrać ciała poległych Dakotów. ^[ 17 ]

Na skrajnym lewym skrzydle Sibley wydał rozkaz majorowi Robertowi N. McLarenowi z Kompanii F z 6. Pułku pod dowództwem kapitana Horace'a B. Wilsona, aby "podwójnie szybko okrążyli południową stronę małego jeziora w pobliżu obozu i zajęli grzbiet górujący nad wąwozem" ^[ 19 ] około mili dalej, gdzie duża liczba Dakotów była ustawiona do ataku flankującego. Tam kapitan Wilson został ranny w ramię, ale kompania trzymała oddział Dakotów w ryzach i ostatecznie odepchnęła ich.

Według Wodza Big Eagle : "Indianie, którzy brali udział w walce, radzili sobie dobrze, ale setki naszych ludzi nie wdało się w bój i nie oddało ani jednego strzału. Byli za daleko. Ludzie w wąwozie i linia łącząca ich z tymi na drodze stoczyli najwięcej walki. Ci z nas na wzgórzu zrobili, co mogli, ale wkrótce zostaliśmy wypędzeni... Biali wyparli naszych ludzi z wąwozu szarżą i to zakończyło bitwę".

Mankato zginął od kuli armatniej podczas bitwy pod Wood Lake 23 września 1862 r.

Odwrót Dakoty

W oficjalnym raporcie Sibleya z 23 września 1862 r. stwierdził on: "Bitwa szalała przez około dwie godziny, sześciofuntowa armata i górska haubica były używane z wielkim skutkiem, gdy Indianie, odparci na wszystkich punktach z wielkimi stratami, wycofali się z opadami deszczu. Z przykrością stwierdzam, że po naszej stronie poniosło wiele ofiar... Czterech naszych ludzi zginęło, a od trzydziestu pięciu do czterdziestu zostało rannych, większość z nich, jak się cieszę, nie odniosła poważnych obrażeń".

Wódz Mankato został zabity przez kulę armatnią, której nie chciał uniknąć. ^[ 3 ] Według Big Eagle, "Mankato został tutaj zabity, a my straciliśmy bardzo dobrego i odważnego wodza wojennego. Został zabity przez kulę armatnią, która była tak prawie zużyta, że ??się jej nie bał, i trafiła go w plecy, gdy leżał na ziemi, i zabiła go". ^[ 12 ]

Sibley postanowił nie ścigać wycofujących się sił Dakotów, ponieważ "nie miał kawalerii, która pozwoliłaby mu na energiczny pościg". ^[ 20 ] Big Eagle wspominał później: "Wycofywaliśmy się w pewnym nieładzie, chociaż biali nie zaproponowali nam pościgu. Przekroczyliśmy szeroką prerię, ale ich jeźdźcy nie poszli za nami". ^[ 12 ]

Ciała czternastu Dakotów zostały pochowane przez wojska Sibleya na polu bitwy. ^[ 5 ] Według Big Eagle, Dakota "stracili czternastu lub piętnastu zabitych i całkiem sporo rannych. Niektórzy ranni zmarli później, ale nie wiem ilu. Nie zabraliśmy żadnych zwłok, ale zabraliśmy wszystkich rannych". ^[ 12 ] Jednak George Quinn (Wakandayamani) później zauważył: "Ciało Mankato zostało pochowane z powrotem w naszym obozie, myślę". ^[ 18 ]

Dowiedziawszy się, że część z czternastu poległych Dakotów została oskalpowana przez jego żołnierzy, pułkownik Sibley "wyraził swą surową dezaprobatę i obiecał surową karę każdemu mężczyźnie, który powtórzy takie traktowanie" ^[ 3 ] , pisząc: "Ciała zmarłych, nawet dzikich wrogów, nie będą poddawane upokorzeniom przez cywilizowanych i chrześcijańskich ludzi"

Następstwa

Bitwa pod Wood Lake była decydującym zwycięstwem Stanów Zjednoczonych, z ciężkimi stratami zadanymi Dakotom. Po bitwie 23 września 1862 r. pułkownik Henry Hastings Sibley napisał w liście do swojej żony, że Dakotowie otrzymali "poważny cios" i że jest pewien, że "nie odważą się stawić czoła ponownie". ^[ 3 ] Bitwa oznaczała koniec zorganizowanej wojny dla Dakotów w Minnesocie, chociaż konflikt miał trwać w następnym roku, gdy Sibley ścigał przywódców Siuksów, którzy uciekli na północ. Zwycięstwo USA pod Wood Lake utorowało również drogę do uwolnienia 269 więźniów - prawie wszystkich kobiet i dzieci, z których wiele było przetrzymywanych jako zakładnicy przez ponad pięć tygodni - w Camp Release, a także do poddania się wielu wojowników Dakotów ze świadomością, że Sibley ukarze tylko tych, którzy brali udział w mordowaniu niewinnych ludzi. ^[ 3 ] Za swój udział w bitwie Sibley został później awansowany przez prezydenta Abrahama Lincolna na generała brygady ochotników w Armii Unii

Porażka i odwrót Małego Kruka

Była to ostatnia wielka bitwa stoczona przez Dakotów, z których wielu było już rozczarowanych przywództwem Little Crow. Po powrocie do obozu 23 września Little Crow został opisany jako "zrozpaczony" i "prawie ze złamanym sercem". ^[ 8 ] Poza swoją chatą wygłosił gorzkie przemówienie, o którym opowiada Samuel J. Brown :

"Siedemset wybranych wojowników wychłostanych przez tchórzliwych białych. Lepiej uciekać i rozproszyć się po równinach jak bizony i wilki. Oczywiście, biali mieli duże działa i lepszą broń niż Indianie i przewyższali nas liczebnie cztery lub pięć do jednego, ale to nie powód, dla którego nie powinniśmy ich wychłostać, bo my jesteśmy odważnymi mężczyznami, a oni tchórzliwymi kobietami. Nie mogę wytłumaczyć tej haniebnej porażki. To musi być dzieło zdrajców wśród nas". ^[ 8 ]

W odniesieniu do "zdrajców wśród nas" było jasne, że Little Crow oskarżał "przyjaznych" Dakotów. ^[ 8 ] Kilku Mdewakantonów argumentowało, że "wrodzy" Dakota powinni zaatakować "przyjazny" obóz Dakotów, który uratował większość białych i "mieszanej krwi" więźniów podczas bitwy pod Wood Lake. Przewidując atak, "przyjaciele" wykopali okopy w centrum swoich lóż, w których ukryli więźniów dla ochrony. Little Crow początkowo sympatyzował z tymi, którzy chcieli zaatakować, ale ponad wszystko pragnął uniknąć wojny domowej plemiennej przeciwko swoim krewnym. ^[ 7 ]^{:
160?} Według Antoine'a Josepha Campbella, Little Crow również stwierdził, że nie przyniesie to żadnych korzyści, jeśli skrzywdzi więcej białych cywilów, mówiąc:

"[Byłoby to] złe podejście, bo biali podążą za nami na koniec świata i nie dadzą nam spokoju... Byłoby to okrutne i tchórzliwe". ^[ 7 ]^{:
228?}

Antoine Joseph Campbell przekazał ostatnią wiadomość od pułkownika Sibleya, żądając bezwarunkowej kapitulacji Little Crow, na co Taoyateduta "zaśmiał się szyderczo" i powiedział: "Długi kupiec Sibley chciałby założyć mi linę na szyję, ale nie będzie miał okazji". ^[ 7 ]^{:
160?} Campbell poprosił następnie Little Crow o uwolnienie pozostałych jeńców w obozie. Little Crow się zgodził, a Campbell później poinformował, że uwolniono mu 46 jeńców, ale niektórzy zwolennicy Little Crow zignorowali jego rozkazy i trzymali jeńców przez kilka miesięcy. ^[ 7 ]^{:
161?} Little Crow zawstydził niektórych mężczyzn, którzy stawiali opór i próbowali uwolnić zakładników, mówiąc:

"Dajcie im spokój. Zbyt wiele kobiet i dzieci zostało już zabitych. Gdybyście zabili tylko mężczyzn, moglibyśmy teraz zawrzeć pokój". ^[ 7 ]^{:
161?}

"Wrogi" obóz Dakotów spakował się i rozproszył. Wódz Little Crow i 150-250 zwolenników uciekło na północne równiny, w tym wodzowie Shakopee III , Red Middle Voice i Medicine Bottle II. ^[ 1 ]^[ 23 ] Tymczasem inni Mdewakantonowie dołączyli do "przyjaznego" obozu Dakotów w kolejnych dniach na podstawie wcześniejszej obietnicy Sibleya, że ??ukarani zostaną tylko ci, którzy brali udział w mordowaniu osadników. "Przyjazny" obóz Dakotów pod wodzą Gabriela Renville'a i innych przywódców wziął pod swoją opiekę rosnącą liczbę jeńców "białych" i "mieszanej krwi", ostatecznie uwalniając ich armii pułkownika Sibleya w Camp Release 26 września 1862 r. ^[ 20 ]

Jednostki

Jednostki żołnierzy armii i obywateli

Jednostki biorące udział w bitwie pod Wood Lake to: 3 Pułk Piechoty Minnesoty , dziewięć kompanii 6 Pułku Piechoty Minnesoty , pięć kompanii 7 Pułku Piechoty Minnesoty , jedna kompania 9 Pułku Piechoty Minnesoty , oddział 10 Pułku Piechoty Minnesoty , 38 do 45 Renville Rangers, 28 konnych strażników obywatelskich i 16 obywatelskich artylerzystów. ^[ 3 ]^[ 4 ]^[ 24 ] Adiutant generalny Minnesoty w swoim oficjalnym raporcie po bitwie stwierdził: "Ponieważ najgorętszy ogień wroga ponosił Trzeci Pułk i Renville Rangers, najcięższa część strat została ograniczona do tych oddziałów". ^[ 5 ]^{:
160?} Duża liczba żołnierzy amerykańskich była utrzymywana w pozycji obronnej i nie brała udziału w bitwie.

Ofiary wypadku

W 1907 lub 1908 roku Minnesota Commission on the Wood Lake Battlefield poinformowała, że ??oprócz czterech żołnierzy amerykańskich pochowanych na polu, trzech kolejnych zostało śmiertelnie rannych i wkrótce potem zmarło, co daje łącznie siedmiu zabitych żołnierzy amerykańskich. ^[ 4 ]^[ 2 ]^{:
315?} Czterech żołnierzy z 3 Pułku Piechoty Minnesoty zginęło na polu bitwy lub zostało śmiertelnie rannych; jeden Ranger z Renville został zabity; po jednym żołnierzu z 2 Pułku Piechoty Minnesoty i 7 Pułku Piechoty Minnesoty również zginęło. ^[ 4 ] Według Minnesota Commission on the Wood Lake Battlefield i Renville Rangers/Pioneer Association, Minnesota in the Civil and Indian Wars błędnie wymieniła Josepha Paro (Perrault) jako zabitego pod Wood Lake; zabitym mężczyzną należącym do Rangersów był Ernest Paul (nazwisko błędnie wydrukowane jako "Pole"). ^[ 4 ]^[ 25 ] Raport komisji dotyczący bitwy pod Wood Lake podaje, że rannych zostało łącznie 34 żołnierzy amerykańskich, wielu ciężko, ^[ 4 ] podczas gdy historyk Gary Clayton Anderson szacuje, że liczba rannych była bliższa 50. ^[ 2 ]^{:
185?}

Zwiadowcy Dakoty pod dowództwem Sibleya

Łącznie w dowództwie Sibleya służyło szacunkowo od 10 do 20 Dakotów i mężczyzn "mieszanej krwi" jako zwiadowcy. ^[ 4 ] Jednym z nich był John Otherday (Ampatutokacha) , który pomógł 62 osadnikom uciec z Agencji Upper Sioux , po czym dołączył do armii Sibleya. ^[ 23 ]^[ 3 ] Innym był Simon Anawangmani, który pozostał w obozie Sibleya po tym, jak pomógł pani John Newman i jej trójce dzieci uciec do Fort Ridgely 11 września. Podczas bitwy Anawangmani wbiegł na pole bitwy machając białą flagą, próbując nakłonić wojowników Dakotów do dezercji. ^[ 2 ]^{:
185?} W pewnym momencie Anawangmani podszedł do własnego syna i szybko został otoczony przez "wrogów", którzy rozważali zabicie go, ale został chroniony przez niektórych ze swoich ludzi, którzy tam byli. ^[ 11 ] Zarówno Otherday, jak i Anawangmani upamiętnieni są Pomnikiem Wiernych Indian znajdującym się obok Pomnika Stanowego Birch Coulee. ^[ 26 ]^[ 27 ]

Iron Walker (Mazomani), Wahpeton Dakota, który był orędownikiem pokoju, próbował przejść na stronę Simona Anawangmaniego niosąc flagę rozejmu podczas walk, ale jego noga została oderwana przez kulę armatnią. ^[ 2 ]^{:
185?} Mazomani został zabrany z pola bitwy do obozu, gdzie zmarł na skutek odniesionych ran następnego ranka. Minnesota Historical Society wzniosło tablicę pamiątkową na grobie Mazomaniego w 1984 roku.

Siły Dakoty

Według Samuela J. Browna , 738 Dakotów dotarło na pole bitwy Wood Lake, jak doniósł wódz Little Crow matce Browna, Susan Frenier Brown, w jego obecności. ^[ 8 ] Liczbę tę ustalono, licząc patyki rozdawane każdemu wojownikowi na drodze prowadzącej na pole bitwy, które następnie zbierano w "Yellow Medicine Bottoms", kilka mil od miejsca, w którym rozegrała się bitwa. ^[ 8 ] Historyk Gary Clayton Anderson zauważa, że ??"Mimo to Mdewakantonowie wydawali się wiedzieć, że wielu z tych ludzi jechało po prostu, aby uspokoić przywódców akacita lub obserwować wydarzenia".

Co więcej, na zakończenie rady wojennej 22 września Gabriel Renville cicho wysłał wiadomość, aby "przyjaźni" Dakotowie, którzy w rzeczywistości nie zamierzali walczyć, zebrali się w wąwozie dalej na zachód, ^[ 10 ]^[ 9 ] gdzie spali. ^[ 11 ] Rano, podczas gdy "wrogowie" walczyli w bitwie pod Wood Lake, Solomon Two Stars i inni "przyjaciele" udali się z powrotem do swojego obozu, ^[ 11 ] który znajdował się 12 do 15 mil dalej. ^[ 9 ] Przyjaciele uratowali jeńców z "wrogiego" obozu podczas bitwy i przygotowali się do możliwej walki z wrogami po powrocie. ^[ 9 ]^[ 6 ]^[ 20 ]

Spośród Dakotów, którzy pozostali w siłach Little Crow, wódz Big Eagle oszacował, że "setki" nie zaangażowały się ani nie oddały ani jednego strzału podczas bitwy, po prostu dlatego, że byli zbyt daleko. ^[ 12 ] W swoim raporcie do generała Johna Pope'a z 27 września 1862 r. pułkownik Henry Hastings Sibley zrewidował swoje szacunki dotyczące liczby Dakotów, którzy walczyli w bitwie pod Wood Lake, stwierdzając, że "wrogowie faktycznie zaangażowani w walkę liczyli prawie pięćset zamiast trzystu".

Ofiary wypadku

Chociaż wojska Sibleya odnalazły i pochowały na polu bitwy tylko 14 wojowników Dakotów, ^[ 5 ]^[ 7 ]^{:
159?} Antoine Joseph Campbell, który przez większą część wojny był u boku Little Crow, później doniósł, że zginęło blisko 30 Dakotów. ^[ 10 ]^[ 2 ]^{:
315?} Wśród ofiar znaleźli się wódz Mankato i Killing Hawk, którzy zginęli podczas bitwy.

Zachowanie pola bitwy

30 lipca 2010 r. pole bitwy zostało wpisane do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych jako Wood Lake Battlefield Historic District ze względu na znaczenie na poziomie stanowym w ramach tematów Archeologia/historia-Aborygeńczycy, Archeologia/historia-nie-Aborygeńczycy, Dziedzictwo etniczne/rdzenni Amerykanie i Wojskowość. ^[ 29 ]^[ 30 ] Zostało nominowane jako ostatnie starcie wojny Dakotów z 1862 r., okres przełomowy dla stanu Minnesota i ludu Dakotów , a także za ucieleśnienie wczesnych wysiłków upamiętniających z lat 1907-1910, które zakończyły się powstaniem kamiennego pomnika. ^[ 31 ] Wood Lake Battlefield Preservation Association, we współpracy z American Battlefield Protection Program (ABPP) Narodowej Służby Parków i American Battlefield Trust , nabyło i zachowało 240 akrów pola bitwy Wood Lake. ^[ 32 ] Jednoakrowy teren upamiętniający przy drodze, na którym znajduje się granitowy obelisk, jest własnością Minnesota Historical Society.