Szczep Dakota - Grupa Sisseton

Zobacz także inne tematy związane z Siuksami:  | Plemię Siuksów | Lakota | Dakota | Nakota | Wojny Siuksów | Góry Czarne (Czarne Wzgórza; Black Hills) |  |  | Bizony | Indianie Wielkich Równin | Kolonizacja francuska  |

Sisseton Wahpeton Oyate z Rezerwatu Lake Traverse (jęz. Dakota, Sisíthu?wa? Wa?péthu?wa? oyáte), dawniej Sisseton-Wahpeton Siuksów Tribe/Dakota Nation,
to plemię uznane przez rząd federalny, składające się z dwóch grup i dwóch pododdziałów ludu Isanti lub Santee Dakota (Szczepu Dakota)

Znajdują się w Rezerwacie Lake Traverse w północno-wschodniej Dakocie Południowej

Rezerwat Jeziora Traverse

Rezerwat Lake Traverse i jego granice zostały ustalone na mocy Traktatu Lake Traverse z 1867 r.

Od 1884 do 1913 r. rząd plemienny opierał się na koncepcji Soldier's Lodge. Z powodu zewnętrznych nacisków ze strony federalnych agentów indiańskich i misjonarzy religijnych , a także wewnętrznych zamieszek, w 1913 r. plemię utworzyło komitet doradczy. Stanowił on podstawę rządu do 1946 r.

W 1934 r. rząd federalny nalegał na plemię, aby przyjęło przepisy ustawy Wheeler-Howard, znanej również jako Indian Reorganization Act. Do 1946 r. plemię zreorganizowało się, ustanawiając obecny system statutów i wybierając rząd plemienny w Agency Village. Ponownie uzyskało samorząd jako uznane przez rząd federalny plemię Sisseton Wahpeton Siuksów. Władza została ustanowiona w Traktacie Lake Traverse z 1867 r.

Od 1946 do 2002 roku plemię uznane przez rząd federalny znane było jako Sisseton Wahpeton Sioux Tribe. Przez krótki okres w 1994 roku identyfikowali się jako Sisseton-Wahpeton Dakota Nation. Podczas wyborów plemiennych w 2002 roku zatwierdzili środek zmieniający nazwę na Sisseton Wahpeton Oyate, co w języku Dakota oznacza "ludzie lub naród".

Zapisy i okręgi

Obecna liczba członków plemienia wynosi około 12 000 członków rozproszonych w siedmiu dystryktach zlokalizowanych w rezerwacie. Około 2004 r. w rezerwacie żyło 9894 osób.

Traktat z 1851 r. Traverse des Sioux

Zobacz więcej: Traktat Traverse des Sioux

23 lipca 1851 r. został zawarty Traktat Traverse des Sioux pomiędzy rządem Stanów Zjednoczonych a (Dakota) Sioux z Terytorium Minnesoty. Gubernator terytorialny Alexander Ramsey i Komisarz ds. Indian Luke Lea zainicjowali traktat, aby uzyskać koncesje na bogate ziemie rolnicze w Minnesocie dla osadników europejsko-amerykańskich. Siouxowie odstąpili duże połacie ziemi, od Iowa na północ do granicy kanadyjsko-amerykańskiej.

Niektóre grupy, takie jak Sisseton i Wahpeton, wahały się, czy oddać tak wiele, ale niechętnie to zrobiły; rząd federalny wykazał podczas Wojny Black Hawk (Wojny Czarnego Jastrzębia) w 1832 r. gotowość do walki, gdy strony indiańskie wahały się przed negocjacjami.

W postanowieniach traktatu uwzględniono kwotę pieniężną w wysokości 1 665 000 dolarów w gotówce i rentach, z rezerwacjami w Upper Agency w pobliżu Granite Falls w Minnesocie i kolejną w Lower Agency w pobliżu Redwood Falls w Minnesocie, rozciągającą się od 20 mil szerokości do około 70 mil długości.

Upper Sioux posiadali terytorium, na którym znajdowały się niektóre z ich starych wiosek i było bardziej znane pod względem polowań i rybołówstwa.
Lokalizacja Lower Agency wymagała wysiedlenia wielu Siouxów z ich tradycyjnych obszarów leśnych i ich nie zadowoliła. W ostatniej chwili rząd dołączył poprawkę "traders-paper", która przydzieliła 400 000 dolarów rent handlarzom, którzy mieli roszczenia wobec Indian i Indian biracialnych, którzy w przeciwnym razie nie dzieliliby korzyści, ale cierpieli z powodu dyskryminacji w dużej części społeczeństwa europejsko-amerykańskiego.

Podczas okresu Masakry w Spirit Lake w 1857 r., tj. powstania przeciw Białym części Grupy Wahpekute z innego Szczepu Dakotów, Plemienia Siuksów (Dakota Wschodnia lub Santee) - Sisseton pozostali bierni.

W 1858 roku przywódcy Dakotów pod w obecności Wodza Sleepy Eyes (Ishtakhaba) udali się do Waszyngtonu, aby podpisać dwa kolejne traktaty, oddając rezerwat na północ od rzeki Minnesota (którego granice nigdy nie zostały zatwierdzone przez Kongres USA).

Wódz Mazasa (Czerwone Żelazo), ok. 1860 r.

Napływ białych osadników, chęć posiadania większej ilości ziemi przez rząd federalny, a także brak zapłaty całości obiecanych rent, presja dostosowania się do chrystianizowanych zwyczajów, utrata terenów łowieckich i rybackich oraz ogólne niezadowolenie grup Dakotów były katalizatorami prowadzącymi do wojen z Indianami na równinach , które trwały przez następne 30 lat.

Wojna Dakotów z 1862 r.

Zobacz: Wojna w Dakocie 1862, [Kampania]

W sierpniu 1862 r. niepokoje wśród wschodnich grup Santee Dakota osiągnęły punkt kulminacyjny w postaci otwartej walki z osadnikami w tym, co później nazwano Wojną w Dakocie 1862 r. konfliktem Dakotów lub powstaniem Siouxów.

4 sierpnia 1862 r. grupy Sisseton i Wahpeton były w stanie uzyskać żywność i zaopatrzenie od agencji indiańskiej, ale 17 sierpnia grupy Mdewakanton i Wahpekute zostały odrzucone. Agent ds. Indian USA i senator stanu Minnesota Thomas J. Galbraith odmówili dystrybucji zaopatrzenia bez otrzymania zapłaty od Siouxów. Na szczycie mającym na celu rozwiązanie tej sprawy przywódcy Dakotów poprosili handlarza Andrew Myricka o poparcie ich sprawy. Jego odpowiedź była podobno obraźliwa.

Jego oświadczenie oburzyło lud Dakotów. Dzień wcześniej, 16 sierpnia, pieniądze z renty dotarły do St. Paul w Minnesocie w celu dystrybucji i zostały wysłane do Fort Ridgely 17 sierpnia, ale wtedy było już za późno.
Historycy odnotowują działania czterech aki-ci-ta (wojowników) Dakotów w osadzie w Acton, hrabstwo Meeker, jako początek konfliktu. Młody aki-ci-ta podobno ukradł jajka osadnikowi, co doprowadziło do konfrontacji, w której zginęło pięciu białych mężczyzn. Wkrótce wybuchły gwałtowne konflikty w innych miejscach regionu.

Początkowo Dakota odnieśli zwycięstwa w Bitwie pod Redwood Ferry, ataku na New Ulm i Bitwie pod Birch Coulee, a także ponieśli niewielkie straty w Bitwie pod Fort Ridgely, gdzie Amerykanie pochodzenia europejskiego ponieśli duże straty, ale odnieśli zwycięstwo.

Grupy Sisseton-Wahpeton nie brały udziału w zabijaniu rodzin osadników, które zdefiniowały wczesne konflikty. Większość z 4000 członków dwóch północnych plemion sprzeciwiła się walkom. Duża liczba Sisseton i Wahpeton przyjęła zarówno rolnictwo na własne potrzeby, jak i chrześcijaństwo, i miała zarówno obiekcje moralne, jak i silne powody w interesie własnym, aby utrzymać pokój z białymi.

Dakota aki-ci-ta oblegała Fort Abercrombie przez sześć tygodni i zakłóciła linie zaopatrzeniowe i transport z północy i Kanady , a także kurierów zmierzających do St. Cloud i Fort Snelling.
Walki na dużą skalę zakończyły się 26 września 1862 r., kiedy sześć kompanii milicji z Minnesoty i jednostka artylerii zaatakowały pozycje Dakoty w Bitwie pod Wood Lake. Trzy dni później siły Dakoty poddały się w Camp Release, gdzie 269 jeńców wojennych zostało zwolnionych do wojsk dowodzonych przez pułkownika Henry Sibleya. W kolejnych tygodniach trwały drobne potyczki. Historycy szacują łączną liczbę ofiar na 800 do ponad 1000 cywilów i żołnierzy, ale dokładne liczby nigdy nie zostały ustalone.

W 1904 roku rząd federalny zezwolił na założenie szkoły z internatem dla przedstawicieli różnych plemion , Wahpeton Indian School , która miała powstać poza rezerwatem w Wahpeton w Północnej Dakocie . Otwarta w 1908 roku, była zarządzana przez Biuro ds. Indian i była ostatnią szkołą z internatem utworzoną przez rząd, a także jedną z ostatnich, które działały.