1 stycznia 1862 r. George EH Day (Specjalny Komisarz ds. Dakoty) napisał list do prezydenta Lincolna. Day był prawnikiem z Saint Anthony, któremu powierzono zbadanie skarg Siouxów.

Napisał:

Odkryłem liczne naruszenia prawa i wiele oszustw popełnionych przez byłych agentów i superintendenta. Myślę, że mogę udowodnić oszustwa na kwotę od 20 do 100 tysięcy dolarów i przekonać każdego rozsądnego inteligentnego człowieka, że Indianie, których odwiedziłem w tym stanie i Wisconsin, zostali oszukani na ponad 100 tysięcy dolarów w ciągu ostatnich czterech lat. Sam superintendent Major Cullen zaoszczędził, jak mówią wszyscy jego przyjaciele, ponad 100 tysięcy w ciągu czterech lat z pensji wynoszącej 2 tysiące dolarów rocznie, a wszyscy agenci, których pensje wynoszą 1500 dolarów rocznie, stali się bogaci.

Jednakże wpływ oświadczenia Myricka na Little Crow i jego bandę był jasny. W liście do Generała Sibleya

Little Crow stwierdził, że był to główny powód rozpoczęcia wojny:

"Szanowny Panie - Z jakiego powodu rozpoczęliśmy tę wojnę, powiem Panu. To z powodu Majora Galbraita [sic] zawarliśmy traktat z Rządem, który jest bardzo korzystny dla tego, co niewiele dostajemy, a potem nie możemy tego dostać, dopóki nasze dzieci nie umierają z głodu - to z handlarzami Pan A[ndrew] J. Myrick powiedział Indianom, że będą jeść trawę lub własne odchody".

16 sierpnia 1862 r. płatności traktatowe dla Dakotów dotarły do St. Paul w Minnesocie  i następnego dnia zostały dostarczone do Fort Ridgely. Dotarły zbyt późno, aby zapobiec przemocy.

Wojna

Incydent w Acton i jego następstwa

Zobacz: Konflikt w Acton (1862)

17 sierpnia 1862 roku czterech młodych mężczyzn z plemienia Dakotów na polowaniu zabiło pięciu osadników w pobliżu osady w Acton Township w Minnesocie Niektóre relacje mówią, że mężczyźni działali na zasadzie wyzwania, po kłótni o to, czy powinni kraść jajka. Inne mówią, że mężczyźni zostali sprowokowani, gdy farmer odmówił im jedzenia lub wody, lub alkoholu. Wśród ofiar znajdował się Robinson Jones, który prowadził urząd pocztowy, pensjonat i sklep, oraz cztery inne osoby, w tym jego żona i 15-letnia adoptowana córka.

Zdając sobie sprawę, że mają kłopoty, czterech mężczyzn - Wahpetonowie, którzy poślubili kobiety z plemienia Mdewakanton - wróciło do wioski Rice Creek, aby opowiedzieć swoją historię Red Middle Voice, przywódcy swojej grupy, oraz Cut Nose, "głównemu żołnierzowi" ich loży. Red Middle Voice lobbował u swojego siostrzeńca, wodza Shakopee III, o wsparcie i razem udali się do wioski Little Crow w pobliżu Lower Sioux Agency.

W środku nocy w domu Little Crow zwołano naradę wojenną, w której uczestniczyli również inni przywódcy plemienia Mdewakanton, tacy jak Mankato, Wabasha, Traveling Hail i Big Eagle. Przywódcy byli podzieleni co do kierunku działań; według wielu relacji sam Little Crow początkowo był przeciwny powstaniu i zgodził się mu przewodzić dopiero po tym, jak pewien wściekły młody dzielny wojownik nazwał go tchórzem. O świcie Little Crow nakazał, aby tego ranka nastąpił atak na Agencję Dolnych Siouxów.

Historyczka Mary Wingerd nie zgadza się z nowoczesną terminologią nazywającą to wojną Dakotów, twierdząc, że to "całkowity mit, że wszyscy Dakoci poszli na wojnę przeciwko Stanom Zjednoczonym" i że zamiast tego była to "frakcja, która przeszła do ofensywy". Szacuje, że w "powstaniu Siouxów" brało udział mniej niż 1000 mężczyzn, głównie Mdewakantonów z populacji ponad 7000 Dakotów. Według Wingerd do walki mogło dołączyć nawet 300 Sissetonów i Wahpetonów - tylko ułamek z 4000, którzy mieszkali w pobliżu Upper Sioux Agency - wbrew starszyźnie plemiennej, która sprzeciwiała się udziałowi w tym, co ostrzegała, że będzie samobójczą ofensywą.

Ta fotografia nosi tytuł "Ludzie uciekający przed masakrą Indian w 1862 r. w Minnesocie, przy obiedzie na prerii". Jest to prawa połowa stereogramu opublikowanego przez Whitney's Gallery, St. Paul, Minn. To zdjęcie przedstawia w rzeczywistości "mieszankę krwi", którą uratowali niewrogo nastawieni Dakota. Dziewczyna na pierwszym planie owinięta w pasiasty koc to Elise Robertson, siostra Thomasa Robertsona, mieszanej krwi, która pełniła rolę pośrednika między wrogimi i niewrogo nastawionymi Dakotami a białymi.

Atak na Agencję Lower Sioux

Zobacz także: Atak na Lower Sioux Agency (1862) i Bitwa pod Redwood Ferry (1862)

18 sierpnia 1862 r. Little Crow poprowadził grupę w niespodziewanym ataku na Agencję Lower Sioux (lub Redwood). Kupiec Andrew Myrick był wśród pierwszych zabitych. Ranny, uciekł przez okno na strychu, ale został zastrzelony podczas biegu w stronę pól kukurydzy. Odciętą głowę Myricka znaleziono później z trawą w ustach, w odwecie za odpowiedź Myricka, "Niech jedzą trawę!", gdy kilka tygodni wcześniej zapytano go, czy jest skłonny udzielić kredytu Dakocie, gdy rządowe wypłaty renty nie dotarły. Zabijanie zostało na jakiś czas zawieszone, podczas gdy napastnicy skupili się na plądrowaniu sklepów w poszukiwaniu mąki, wieprzowiny, ubrań, whisky, broni i amunicji, umożliwiając innym ucieczkę do Fort Ridgely, czternaście mil dalej.

Łącznie w agencji zabito trzynastu urzędników, handlarzy i pracowników rządowych; kolejnych siedmiu zginęło podczas ucieczki; dziesięciu wzięto do niewoli; około 47 osób uciekło.

Jeńcy

Podczas chaosu początkowych ataków, niektórzy Dakota próbowali ostrzec swoich przyjaciół z Agencji Dolnych Siouxów, aby uciekli. Nawet ci, którzy brali udział w atakach, robili wyjątki, jeśli chodzi o to, kto został zabity.
Pastor Samuel Hinman później opowiadał, że sam Little Crow przybył do misji episkopalnej, gdy zaczęła się strzelanina, spojrzał na niego wrogo i odszedł, pozwalając Hinmanowi i jego asystentce Emily West uciec do Fort Ridgely. George Spencer, urzędnik w sklepie handlowym, przypisał zasługę głównemu żołnierzowi Little Crow, Wakinyantawie (His Own Thunder), który uratował mu życie, oddając go pod swoją ochronę.

Spencer został jednym z niewielu białych mężczyzn wziętych do niewoli podczas wojny; reszta jeńców to głównie kobiety i dzieci.
Dużą liczbę jeńców stanowili Dakoci "mieszanej krwi". Chociaż wielokrotnie grożono osadnikom o mieszanej krwi, nawet najbardziej brutalni mężczyźni zachowywali powściągliwość, gdy przypominano im, że zabijając Dakotów o mieszanej krwi, narażają się na zemstę ze strony "pełnokrwistych" krewnych swoich ofiar.

Duża liczba jeńców wziętych na początku konfliktu stanowiła dylemat dla przywódców wojny Dakotów. Big Eagle i inni argumentowali, że powinni zostać zwróceni do fortu, ale Little Crow nalegał, że byli cenni dla wysiłku wojennego i powinni być przetrzymywani jako zakładnicy dla ich własnej ochrony. Podczas gdy jeńcy byli początkowo przetrzymywani przez żołnierzy, którzy ich pojmali, w miarę upływu dni logistyka wyżywienia i opieki nad jeńcami została podzielona szerzej między rodziny w obozowisku Little Crow.

Temat gwałtu i znęcania się nad jeńcami podczas wojny Dakotów jest kontrowersyjny.
Spośród białych kobiet i dziewcząt, które zostały wzięte do niewoli w trakcie wojny, aż 40 było w wieku od dwunastu do czterdziestu lat.

Historyk Gary Clayton Anderson stwierdza, że prawie wszystkie młode dziewczyny wzięte do niewoli i większość kobiet w średnim wieku zostały zmuszone do związków, które mężczyźni Dakotów postrzegali jako "małżeństwo".
Wymienia "szansę na zdobycie żony" jako jeden z wielu różnych motywów, dla których młodzi mężczyźni Dakotów brali udział w początkowych dniach konfliktu, obok zemsty, grabieży i szansy na zdobycie zaszczytów w wojnie. W pierwszym wieczorze konfliktu, 18 sierpnia 1862 r., odnotowano co najmniej jeden szeroko opisywany przypadek gwałtu. Istnieją również trzy dobrze udokumentowane przypadki kobiet wziętych do niewoli, które zostały "adoptowane" i chronione przez rodziny Dakotów przed potencjalnymi agresorami.

Wczesne ofensywy Dakotów

Zobacz także: Bitwy o New Ulm (1862) i Bitwa o Fort Ridgely (1862)

"Oblężenie Miasteczka New Ulm w Minnesocie" Henry'ego Augusta Schwabe

Pewni początkowego sukcesu, Dakota kontynuowali ofensywę i zaatakowali osadę New Ulm w Minnesocie 19 sierpnia 1862 r., a następnie ponownie 23 sierpnia 1862 r. Początkowo Dakota postanowili nie atakować silnie bronionego Fortu Ridgely wzdłuż rzeki i zwrócili się w stronę miasta, zabijając osadników po drodze. W momencie ataku na New Ulm mieszkańcy zorganizowali obronę w centrum miasta i byli w stanie powstrzymać Dakotów podczas krótkiego oblężenia. Dakota przebili się przez części umocnień i spalili większą część miasta. Tego wieczoru burza stłumiła działania wojenne, uniemożliwiając dalsze ataki Dakotów.

Regularni żołnierze i milicja z pobliskich miast (w tym dwie kompanie 5. Pułku Piechoty Minnesoty, stacjonującego wówczas w Fort Ridgely) wzmocnili New Ulm. Mieszkańcy nadal budowali barykady wokół miasta.

Płonący Fort Ridgely (obraz olejny z 1890 r.)

Dakota zaatakowała Fort Ridgely 20 i 22 sierpnia 1862 r. Chociaż Dakota nie byli w stanie zdobyć fortu, 21 sierpnia zaatakowali oddział ratunkowy z fortu do New Ulm. Obrona w Bitwie pod Fort Ridgely (1862 )dodatkowo ograniczyła zdolność sił amerykańskich do pomocy odległym osadom. Dakota napadali na farmy i małe osady w całej południowo-środkowej Minnesocie i na ówczesnym wschodnim terytorium Dakoty

Odpowiedź wojskowa państwa

Pułkownik Henry Hastings Sibley

19 sierpnia 1862 roku gubernator Minnesoty Alexander Ramsey poprosił swojego długoletniego przyjaciela i rywala politycznego, byłego gubernatora Henry'ego Hastingsa Sibleya, o poprowadzenie wyprawy w górę rzeki Minnesota w celu odciążenia Fortu Ridgely i przyznał mu stopień oficerski pułkownika ochotników. Sibley nie miał wcześniejszego doświadczenia wojskowego, ale znał Dakotów i przywódców oddziałów Mdewakanton, Grupy Wahpekute, Sisseton i Wahpeton, ponieważ handlował między nimi od czasu przybycia do Doliny Rzeki Minnesota 28 lat wcześniej jako przedstawiciel American Fur Company

Koniec oblężenia Fort Ridgely

Po otrzymaniu wiadomości napisanej przez porucznika Timothy'ego J. Sheehana o powadze ataków na Fort Ridgely, pułkownik Sibley postanowił poczekać na posiłki, broń, amunicję i prowiant przed opuszczeniem 26 sierpnia Sibley wyruszył w kierunku Fort Ridgely z 1400 ludźmi, w tym sześcioma kompaniami 6. Pułku Piechoty Ochotniczej Minnesoty i 300 "bardzo nieregularnej kawalerii". 27 sierpnia awangarda konnych pod dowództwem pułkownika Samuela McPhaila przybyła do Fort Ridgely i przerwała oblężenie; reszta sił Sibleya przybyła następnego dnia i rozbiła obóz poza fortem. Wielu z 250 uchodźców, z których niektórzy byli przetrzymywani w Forcie Ridgely przez jedenaście dni, zostało przetransportowanych do St. Paul . 29 sierpnia.

Jednostki milicji pod dowództwem Sibleya w Fort Ridgely:

• Konna gwardia św. Pawła Cullena kapitana Williama J. Cullena
• Kompania kapitana Josepha F. Beana "Eureka Squad"
• Kompania kapitana Davida D. Lloyda zorganizowana w hrabstwie Rice
• Kompania jeźdźców kapitana Calvina Pottera
• Bateria lekkiej artylerii kapitana Marka Hendricka
• Kompania konnych żołnierzy kapitana JR Sterretta zebrana w Lake City

Obrona wzdłuż południowej i południowo-zachodniej granicy

28 sierpnia gubernator Ramsey wysłał sędziego Charlesa Eugene'a Flandraua do kraju Blue Earth, aby zabezpieczyć południową i południowo-zachodnią granicę stanu, rozciągającą się od New Ulm do północnej granicy Iowa. 3 września Flandrau otrzymał stopień oficerski pułkownika w ochotniczej milicji Minnesoty. Ustanowił swoją kwaterę główną w South Bend, cztery mile na południowy zachód od Miasta Mankato, gdzie utrzymywał straż składającą się z 80 ludzi. Flandrau zorganizował linię fortów, obsadzoną przez żołnierzy pod jego dowództwem, w New Ulm, Garden City, Winnebago, Blue Earth, Martin Lake, Madelia i Marysburg. Flandrau i jego kompanie zostały zastąpione 5 października 1862 r. przez 25 Pułk Piechoty Wisconsin

Brygada Północnej Granicy Iowa

W stanie Iowa, niepokój związany z atakami Dakotów doprowadził do zbudowania linii fortów od Sioux City do Iowa Lake . Region ten został już zmilitaryzowany z powodu Masakry w Spirit Lake w 1857 roku. Po rozpoczęciu konfliktu w 1862 roku, Iowa Legislature zezwoliła na "nie mniej niż 500 konnych mężczyzn z hrabstw granicznych w najwcześniejszym możliwym momencie i na rozmieszczenie ich tam, gdzie są najbardziej potrzebni", choć liczba ta wkrótce została zredukowana. Chociaż w stanie Iowa nie doszło do żadnych walk, powstanie Dakotów doprowadziło do szybkiej eksmisji nielicznych pozostałych niezasymilowanych Dakotów.

Spotkania na początku września

Naloty w środkowej Minnesocie

Po poniesieniu porażek w dolinie rzeki Minnesota, Little Crow oddzielił się od głównych sił i ruszył na północ do centralnej Minnesoty. 3 września 1862 roku oddział 10. Pułku Minnesota Infantry został zaatakowany przez Little Crow w Bitwie pod Acton (1862) i wycofał się do ufortyfikowanego miasta Hutchinson. 4 września nastąpiły nieudane oblężenia umocnionych miast : Atak na Hutchinson (1862) i Atak na Forest City (1862), ale Dakota odeszli z wieloma łupami, w tym zdobytymi końmi.

Bitwa pod Birch Coulee

Artykuł główny: Bitwa pod Birch Coulee (1862)

31 sierpnia, podczas gdy Sibley szkolił nowych żołnierzy i czekał na dodatkowe oddziały, broń, amunicję i żywność, wysłał grupę 153 mężczyzn na wyprawę pogrzebową, aby odnaleźć i pochować zmarłych osadników i żołnierzy oraz ustalić, co stało się z kapitanem Johnem S. Marshem i jego ludźmi podczas Bitwy pod Redwood Ferry (1862).

W skład kompanii wchodzili członkowie 6. Pułku Piechoty Minnesoty i konni żołnierze Straży Granicznej Cullen, a także drużyny i woźnice wysłani w celu pochowania zmarłych, którym towarzyszyło około 20 cywilów, którzy poprosili o dołączenie do grupy pogrzebowej. Wczesnym rankiem 2 września 1862 roku grupa 200 mężczyzn z plemienia Dakotów otoczyła i zasadziła się na ich obóz, rozpoczynając 31-godzinne oblężenie znane jako Bitwa pod Birch Coulee (1862), które trwało do czasu przybycia pułkownika Henry'ego Hastingsa Sibleya z większą liczbą żołnierzy i artylerią 3 września.

Wojsko stanowe poniosło największe straty w czasie wojny: 13 żołnierzy zginęło na ziemi, prawie 50 zostało rannych, a ponad 80 koni zostało zabitych podczas gdy potwierdzono śmierć tylko 2 żołnierzy z plemienia Dakotów.

Litografia z 1912 r. przedstawiająca Bitwę pod Birch Coulee (1862), autorstwa Paula G. Biersacha (1845-1927)

Ataki w północnej Minnesocie i na terytorium Dakoty

Zobacz też : Walki w okolicach Fort Abercrombie (1862)

Dalej na północ Dakota zaatakowała kilka nieufortyfikowanych postojów dyliżansów i przepraw przez rzekę wzdłuż Szlaków Red River, ustalonego szlaku handlowego między Fort Garry (obecnie Winnipeg, Manitoba) a Saint Paul w Minnesocie, w Dolinie Red River w północno-zachodniej Minnesocie i wschodnim Terytorium Dakoty.

Wielu osadników i pracowników Kompanii Zatoki Hudsona i innych lokalnych przedsiębiorstw w tym słabo zaludnionym kraju schroniło się w Fort Abercrombie , położonym w zakolu Rzeki Czerwonej Północy około 25 mil (40 km) na południe od dzisiejszego Fargo w Dakocie Północnej . Między końcem sierpnia a końcem września Dakota przeprowadziła kilka ataków na Fort Abercrombie; wszystkie zostały odparte przez obrońców, w tym Kompanię D 5. Pułku Piechoty Minnesoty, która tam stacjonowała, przy wsparciu innych jednostek piechoty, żołnierzy-obywateli i "Północnych Rangersów".

W międzyczasie ruch parowców i łodzi płaskodennych na rzece Red River ustał. Listonosze, kierowcy dyliżansów i kurierzy wojskowi ginęli podczas prób dotarcia do takich osiedli jak Pembina w Północnej Dakocie; Fort Garry; St. Cloud w Minnesocie; i Fort Snelling. Ostatecznie garnizon w Forcie Abercrombie został zastąpiony przez Minnesota Volunteer Infantry z Fortu Snelling, a cywilnych uchodźców przeniesiono do St. Cloud.

Wzmocnienia armii

Ze względu na wymagania Amerykańskiej wojny secesyjnej, generał adiutant Oscar Malmros i gubernator Minnesoty Alexander Ramsey musieli wielokrotnie apelować o pomoc do gubernatorów innych stanów północnych, Departamentu Wojny Stanów Zjednoczonych i prezydenta Abrahama Lincolna. Ostatecznie Sekretarz Wojny Edwin Stanton utworzył Departament Północno-Zachodni

6 września 1862 r. i mianował generała Johna Pope'a , który został pokonany w Drugiej bitwie pod Bull Run, na jego dowódcę, z rozkazem stłumienia przemocy "przy użyciu wszelkiej niezbędnej siły". Pope dotarł do Minnesoty 16 września. Uznając powagę kryzysu, Pope polecił pułkownikowi Henry'emu Hastingsowi Sibleyowi, aby zdecydowanie działał, ale miał problemy ze zdobyciem dodatkowych wojsk federalnych na czas wysiłku wojennego. Pope poprosił również o "dwa lub trzy pułki" z Wisconsin. Ostatecznie 22 września przybył jedynie 25. Ochotniczy Pułk Piechoty Wisconsin, wysłany w celu obrony tymczasowych posterunków wojskowych wzdłuż "granicy Minnesoty".

Rekrutacja do piechoty Minnesoty została wznowiona na dobre w lipcu 1862 r., po apelu prezydenta Lincolna o 600 000 ochotników do walki z armią Unii w wojnie secesyjnej. Wraz z wybuchem wojny w Minnesocie w sierpniu kwatera główna generała adiutanta stanu wydała rozkaz 6., 7., 8. , 9. i 10. ochotniczym pułkom piechoty Minnesoty, które wciąż były w trakcie tworzenia, aby wysłały wojska pod dowództwem Sibleya, gdy tylko zostaną utworzone kompanie. Wielu żołnierzy, którzy zostali wysłani na urlop do czasu zbiorów, zostało szybko odwołanych, a nowych rekrutów zachęcano do zaciągania się, dostarczając własną broń i konie, jeśli to możliwe.

Zaniepokojony brakiem doświadczenia swoich żołnierzy, Sibley nalegał na Ramseya, aby przyspieszył powrót 3. Pułku Piechoty Minnesoty do Minnesoty po ich upokarzającej kapitulacji przed Konfederatami w pierwszej Bitwie pod Murfreesboro Zaciągnięci żołnierze 3. Pułku Piechoty Minnesoty zostali formalnie wymienieni jako jeńcy na zwolnieniu warunkowym 28 sierpnia. Pod dowództwem majora Abrahama E. Welcha, który służył jako porucznik w 1. Pułku Piechoty Minnesoty, dołączyli do sił Sibleya w Fort Ridgely 13 września.

Bitwa pod Wood Lake

Artykuł główny: Bitwa pod Wood Lake (1862)

Ostateczna decydująca bitwa wojny miała miejsce w Bitwie pod Wood Lake 23 września 1862 r. i była zwycięstwem sił amerykańskich dowodzonych przez pułkownika Henry'ego Hastingsa Sibleya. Po przybyciu większej liczby żołnierzy, broni, amunicji i prowiantu całe dowództwo Sibleya opuściło Fort Ridgely 19 września.

Według szacunków miał 1619 ludzi w swojej armii, w tym 270 ludzi z 3. Minnesoty, dziewięć kompanii z 6. Pułku Minnesoty , pięć kompanii z 7. Pułku Minnesoty, jedną kompanię z 9.Pułkiem , 38 Renville Rangers, 28 konnych strażników obywatelskich i 16 obywatelskich artylerzystów. Sibley planował spotkać się z ludźmi Little Crow na otwartych równinach nad rzeką Yellow Medicine , gdzie, jak sądził, jego lepiej zorganizowane i lepiej wyposażone siły z muszkietami z gwintowanymi gwintami i artylerią z pociskami wybuchającymi miałyby przewagę nad Dakotami wyposażonymi w dwulufowe strzelby

Tymczasem wysłannicy Dakotów co kilka godzin meldowali o ruchach Sibleya. Wódz Little Crow i jego loża żołnierzy otrzymali wiadomość, że wojska Sibleya dotarły do Agencji Dolnych Siouxów i dotrą do obszaru poniżej rzeki Yellow Medicine około 21 września. Rano 22 września loża żołnierzy Little Crow nakazała wszystkim zdolnym do walki mężczyznom marsz na południe do rzeki Yellow Medicine. Podczas gdy setki żołnierzy maszerowało dobrowolnie, inni poszli, ponieważ byli zagrożeni przez lożę żołnierzy kierowaną przez Wodza Cut Nose (Przekłuty Nos) [Marpiya Okinanajin]; dołączył do nich również kontyngent z "przyjaznego" obozu Dakotów, który chciał zapobiec niespodziewanemu atakowi na armię Sibleya.

Łącznie 738 mężczyzn zostało naliczonych, gdy dotarli do punktu kilka mil od Lone Tree Lake, gdzie dowiedzieli się, że Sibley rozbił obóz. Zwołano radę, a Little Crow zaproponował zaatakowanie i zdobycie obozu tej nocy. Jednak Gabriel Renville (Tiwakan) i Solomon Two Stars stanowczo sprzeciwili się jego planowi, twierdząc, że Little Crow niedocenił wielkości i siły dowództwa Sibleya, że atakowanie w nocy było "tchórzostwem" i że jego plan się nie powiedzie, ponieważ oni i inni nie pomogą im.

Dowiedziawszy się, że armia ufortyfikowała obóz, Rattling Runner (Rdainyanka) i przywódcy "wrogiej" kwatery żołnierzy Dakotów w końcu zgodzili się, że atak tej nocy będzie niebezpieczny i zaplanowali atak na wojska Sibleya, gdy będą maszerować drogą do Agencji Upper Sioux wczesnym rankiem.

W nocy 22 września Little Crow, Wódz Wielki Orzeł (Big Eagle) i inni ostrożnie ustawili swoich ludzi na pozycjach pod osłoną ciemności, często mając wyraźny widok na wojska Sibleya, które nie były świadome ich obecności. Wojownicy Dakotów leżeli w wysokiej trawie wzdłuż drogi z kępkami trawy wplecionymi w nakrycia głowy dla kamuflażu, cierpliwie czekając na świt, kiedy spodziewali się, że wojska zaczną maszerować.

Ku wielkiemu zaskoczeniu Dakotów, około godziny 7 rano 23 września, grupa żołnierzy z 3 Pułku Piechoty Minnesoty opuściła obóz w czterech lub pięciu wozach, w nieautoryzowanej podróży w celu zdobycia ziemniaków w Upper Sioux Agency. Około pół mili od obozu, po przekroczeniu mostu nad strumieniem na drugą stronę wąwozu i wejściu 100 jardów w wysokie prerie, pierwszy wóz należący do Kompanii G został zaatakowany przez oddział 25-30 mężczyzn Dakotów, którzy poderwali się i zaczęli strzelać. Jeden żołnierz wyskoczył z wozu i odpowiedział ogniem; żołnierze w tylnych wozach zaczęli strzelać; rozpoczęła się Bitwa pod Wood Lake (1862) .

Nie czekając na rozkazy ani pozwolenie, major Abraham E. Welch poprowadził 200 ludzi z 3 Pułku Piechoty Minnesoty z linią tyralierów po lewej i prawej stronie w rezerwie. Dotarli do punktu oddalonego o 300 jardów od strumienia, gdy oficer podjechał do majora Welcha z poleceniem od pułkownika Sibleya, aby wycofał się do obozu. Welch niechętnie posłuchał, a ludzie z 3. Minnesoty wycofali się w dół zbocza w stronę strumienia, gdzie ponieśliby większość strat.

Bitwa pod Wood Lake, 1862

Gdy 3. Minnesota wycofała się za strumień, dołączyła do nich jednostka Renville Rangers, jednostka "prawie samych żołnierzy o mieszanej krwi" pod dowództwem porucznika Jamesa Gormana, wysłana przez Sibleya, aby ich wzmocnić. Siły Dakotów utworzyły wachlarzowatą linię, zagrażając ich flance. Widząc, że Dakotowie przechodzą teraz w dół wąwozu, aby spróbować oskrzydlić swoich ludzi z prawej strony, Sibley nakazał podpułkownikowi Williamowi Raineyowi Marshallowi, z pięcioma kompaniami 7. Pułku Piechoty Minnesoty i sześciofuntowym działem artyleryjskim pod dowództwem kapitana Marka Hendricksa, aby posuwali się w kierunku północnej strony obozu; nakazał również dwóm kompaniom z 6. Pułku Piechoty Minnesoty, aby ich wzmocniły. Marshall rozmieścił swoich ludzi zarówno w okopach, jak i w szyku bojowym, strzelając, gdy stopniowo czołgali się do przodu, a w końcu szarżując, skutecznie wypychając Dakotów z wąwozu. Na skrajnym lewym skrzydle major Robert N. McLaren poprowadził kompanię z 6. pułku wokół południowego brzegu jeziora, aby bronić grzbietu górującego nad wąwozem i pokonał flankujący atak Dakotów po drugiej stronie.

Bitwa nad Wood Lake zakończyła się po około dwóch godzinach, gdy Little Crow i jego ludzie wycofali się w nieładzie. Wódz Mankato zginął w bitwie od kuli armatniej. Big Eagle później wyjaśnił, że setki wojowników Dakotów nie było w stanie zaangażować się ani oddać strzału w bitwie, ponieważ byli rozmieszczeni zbyt daleko. Sibley zdecydował się nie ścigać wycofującego się Dakotę, głównie dlatego, że nie miał kawalerii, aby to zrobić.

Na jego rozkaz ludzie Sibleya odzyskali i pochowali 14 poległych Dakotów. Dokładne straty Dakotów nie są znane, ale walka skutecznie zakończyła wojnę. Sibley stracił siedmiu ludzi, a kolejnych 34 zostało poważnie rannych.

Mankato zginął od kuli armatniej podczas bitwy pod Wood Lake 23 września 1862 r.

Poddanie się w obozie

Artykuł główny: Poddanie się w Camp Release (1862)

W Camp Release 26 września 1862 r. Dakota Peace Party przekazała 269 byłych więźniów oddziałom dowodzonym przez pułkownika Sibleya. Wśród jeńców znalazło się 162 "mieszańców krwi" (rasy mieszanej) i 107 białych, głównie kobiety i dzieci, którzy byli przetrzymywani jako zakładnicy przez "wrogi" obóz Dakotów, który rozpadł się, gdy Little Crow i część jego zwolenników uciekła na północne równiny. W kolejne noce coraz większa liczba mężczyzn z plemienia Mdewakanton, którzy brali udział w bitwach, po cichu dołączyła do "przyjaznych" Dakotów w Camp Release; wielu nie chciało spędzać zimy na równinach i przekonała ich wcześniejsza obietnica Sibleya, że ukarze tylko tych, którzy zabili osadników.

Poddani mężczyźni z plemienia Dakotów i ich rodziny zostali zatrzymani, podczas gdy procesy wojskowe odbywały się od września do listopada 1862 r. Spośród 498 procesów 303 mężczyzn zostało skazanych na śmierć. Prezydent Lincoln zamienił wyroki wszystkim oprócz 38. Kilka tygodni przed egzekucją skazani mężczyźni zostali wysłani do Miasta Mankato , podczas gdy 1658 Indian i "mieszańców krwi", w tym ich rodziny i "przyjaźni" Dakotowie, zostało wysłanych do kompleksu na południe od Fort Snelling

Ucieczka i śmierć Małego Kruka (Małej Wrony)

Little Crow uciekł na północ 24 września, rano po bitwie pod Wood Lake, przysięgając, że nigdy więcej nie wróci do doliny rzeki Minnesota. On i Mdewakanton, którzy poszli za nim, mieli nadzieję na sojusz z Zachodnimi Siuksami [Nakota]- w tym Yanktonami, Yanktonai i Lakota - i mieli nadzieję na uzyskanie wsparcia Brytyjczyków w Kanadzie, ale otrzymali mieszane odpowiedzi. Little Crow został odprawiony przez wodza Standing Buffalo i Sisseton na północ od Big Stone Lake, a także przez Yanktonów na południowy zachód wzdłuż rzeki Missouri.

Odrzucony przez przywódców innych plemion i w towarzystwie malejącej liczby własnych zwolenników, Little Crow ostatecznie powrócił do Minnesoty pod koniec czerwca 1863 roku. Został zabity 3 lipca 1863 roku w pobliżu Hutchinson w Minnesocie, podczas zbierania malin ze swoim nastoletnim synem, Wowinape. Parę dostrzegli Nathan Lamson i jego syn Chauncey, którzy byli na polowaniu. Lamson i Little Crow wymienili ogień, a Little Crow został śmiertelnie ranny kulą w pierś.

Kilka tygodni później, gdy odkryto, że ciało należało do Little Crow, Lamson otrzymał nagrodę w wysokości 500 dolarów od stanu Minnesota za jego skalp. W 1879 roku Minnesota Historical Society wystawiło szczątki szkieletu Little Crow na wystawę w Kapitolu Stanowym Minnesoty Jednym z głównych przeciwników wystawy był były chirurg Lower Sioux Agency, dr Asa Daniels, który w 1908 roku napisał, że "takie widowisko odbija się smutno na człowieczeństwie chrześcijan". Na prośbę wnuka Little Crow, Jesse Wakemana, jego szczątki usunięto z wystawy w 1915 roku i ostatecznie zwrócono rodzinie w celu pochówku w 1971 roku przez historycznego archeologa Alana Woolwortha Wakeman zauważył tego dnia, że sposób, w jaki potraktowano szczątki Little Crow, "rozgniewał" go i jego ludzi bardziej niż sposób, w jaki został zabity.

Wódz Standing Buffalo poprowadził swój oddział na północne równiny i do Kanady, gdzie wędrowali przez dziewięć lat. Po jego śmierci w starciu z Gros Ventre w Montanie, jego syn zabrał oddział do Saskatchewan. Tam ostatecznie otrzymali rezerwat, w którym pozostali Północni Sissetonowie.

Następstwa

Próby (Procesy Sądowe)

27 września 1862 r. pułkownik Henry Hastings Sibley nakazał utworzenie komisji wojskowej w celu przeprowadzenia procesów Dakotów. Rok później sędzia adwokat generalny orzekł, że Sibley nie miał uprawnień do zwoływania procesów Dakotów ze względu na poziom swoich uprzedzeń i że jego działania naruszyły Artykuł 65 Artykułów Wojennych Stanów Zjednoczonych . Jednak do tego czasu egzekucje już miały miejsce, a Amerykańska wojna domowa nadal odwracała uwagę rządu USA.

Same procesy były pod wieloma względami niedoskonałe, nawet według standardów wojskowych; a oficerowie, którzy je nadzorowali, nie prowadzili ich zgodnie z prawem wojskowym. Ponad 400 procesów rozpoczęło się 28 września 1862 r. i zakończyło 3 listopada; niektóre trwały krócej niż 5 minut. Nikt nie wyjaśnił postępowania oskarżonym, a Dakotowie nie byli reprezentowani przez obrońców.

Historyczka prawa Carol Chomsky pisze w Stanford Law Review:

Dakotowie zostali osądzeni nie w stanowym lub federalnym sądzie karnym, ale przed komisją wojskową złożoną wyłącznie z osadników z Minnesoty. Zostali skazani nie za zbrodnię morderstwa, ale za zabójstwa popełnione w czasie wojny. Oficjalna kontrola została przeprowadzona nie przez sąd apelacyjny, ale przez prezydenta Stanów Zjednoczonych. Między Amerykanami a członkami narodów indiańskich toczyło się wiele wojen, ale w żadnej innej Stany Zjednoczone nie stosowały sankcji karnych w celu ukarania pokonanych w wojnie.

Procesy odbywały się również w atmosferze skrajnej rasistowskiej wrogości wobec oskarżonych, wyrażanej przez obywateli, wybranych urzędników stanu Minnesota i przez mężczyzn prowadzących procesy. Do 3 listopada komisja wojskowa przeprowadziła procesy 392 mężczyzn z plemienia Dakotów, z czego 42 osądzono w ciągu jednego dnia. Nic dziwnego, że biorąc pod uwagę społecznie wybuchowe warunki, w jakich odbywały się procesy, do 7 listopada zapadły wyroki. Komisja wojskowa ogłosiła, że 303 więźniów z plemienia Dakotów zostało skazanych za morderstwo i gwałt i skazanych na karę śmierci.

Prezydent Lincoln został poinformowany o wyrokach przez generała dywizji Johna Pope'a 10 listopada 1862 r. w telegraficznym komunikacie z Minnesoty. Jego odpowiedź do Pope'a brzmiała: "Proszę przesłać, tak szybko jak to możliwe, pełny i kompletny zapis tych wyroków skazujących. A jeśli zapis nie wskazuje bardziej winnych i wpływowych winowajców, proszę sporządzić dokładne oświadczenie w tych kwestiach i przesłać je do mnie. Proszę przesłać wszystko pocztą".

Kiedy wyroki śmierci zostały upublicznione, Henry Whipple, biskup episkopalny Minnesoty i reformator polityki wobec Indian w USA, odpowiedział publikując otwarty list. Jesienią 1862 roku udał się również do Waszyngtonu, aby nalegać na Lincolna, aby postępował łagodnie. Z drugiej strony, generał Pope i senator Minnesoty Morton S. Wilkinson ostrzegali Lincolna, że biała ludność sprzeciwia się łagodniejszemu traktowaniu. Gubernator Ramsey ostrzegł Lincolna, że jeśli nie zostaną straceni wszyscy 303 Dakotowie, "[P]rywatna zemsta na całej tej granicy zastąpi oficjalny osąd nad tymi Indianami".

Lincoln ukończył przegląd transkryptów 303 procesów z pomocą dwóch prawników Białego Domu w ciągu niecałego miesiąca. 11 grudnia 1862 r. zwrócił się do Senatu w sprawie swojej ostatecznej decyzji (o co został poproszony w uchwale przyjętej przez ten organ 5 grudnia 1862 r.):

Nie chcąc działać z taką łagodnością, która mogłaby zachęcić do kolejnego wybuchu z jednej strony, ani z taką surowością, która mogłaby być prawdziwym okrucieństwem z drugiej, spowodowałem, że starannie zbadałem zapisy procesów, aby najpierw nakazać egzekucję tych, którzy zostali uznani za winnych gwałtu na kobietach. Wbrew moim oczekiwaniom znaleziono tylko dwie osoby z tej klasy. Następnie nakazałem dalsze badanie i klasyfikację wszystkich, którzy, jak udowodniono, brali udział w masakrach, w odróżnieniu od udziału w bitwach . Ta klasa liczyła czterdzieści osób i obejmowała dwie skazane za gwałt na kobietach. Jednej z nich Komisja, która ich sądziła, stanowczo zaleca zamianę kary na dziesięć lat więzienia. Nakazałem, aby pozostałych trzydziestu dziewięciu zostało straconych w piątek, 19-go bieżącego miesiąca."

Ostatecznie Lincoln zamienił wyroki śmierci na 264 więźniów i zezwolił na egzekucję 39 mężczyzn. Jednak "[23 grudnia] [Lincoln] zawiesił egzekucję jednego ze skazanych mężczyzn [...] po tym, jak [generał] Sibley telegrafował, że nowe informacje sprawiły, że zaczął wątpić w winę więźnia". W ten sposób liczba skazanych mężczyzn została zredukowana do ostatecznych 38.

Nawet częściowa łaska doprowadziła do protestów ze strony Minnesoty, które trwały do momentu, gdy Sekretarz Spraw Wewnętrznych zaoferował białym mieszkańcom Minnesoty "rozsądne odszkodowanie za popełnione grabieże".  Republikanie nie poradzili sobie tak dobrze w wyborach w 1864 r. w Minnesocie, jak wcześniej. Ramsey (wówczas senator) poinformował Lincolna, że więcej powieszeń skutkowałoby większą większością wyborczą. Prezydent podobno odpowiedział: "Nie stać mnie na wieszanie ludzi za głosy".

Wykonanie

Kompanie D, E i H z 9. Pułku Minnesoty, kompanie A, B, F, G, H i K z 10. Pułku Minnesoty i 1. Pułk Minnesota Cavalry były częścią 2000-osobowej straży wojskowej dla 38 więźniów powieszonych 26 grudnia 1862 r. w Mankato w stanie Minnesota Pozostaje to największą jednodniową masową egzekucją w historii Ameryki. Wielkość sił straży została podyktowana liczbą rozgniewanych mieszkańców Minnesoty obozujących w Mankato i obawą, co chcieliby zrobić z więźniami, którzy nie zostaną powieszeni.

Rysunek przedstawiający mszę powieszenia w Mankato w Minnesocie w 1862 r.

Egzekucja była publiczna, na kwadratowej platformie zaprojektowanej tak, aby można ją było opuścić spod skazańców. Szubienica została zbudowana wokół zewnętrznej części kwadratu z dziesięcioma pętlami na każdej stronie. Po tym, jak chirurdzy pułkowi stwierdzili śmierć mężczyzn, zostali oni pochowani masowo w niezamarzniętym piasku na rzece Minnesota. Przed ich pochówkiem nieznana osoba o pseudonimie "Dr. Sheardown" prawdopodobnie zdjęła część skóry więźniów. Pomimo obecności dużej straży przy grobie, wszystkie ciała zostały ekshumowane i zabrane pierwszej nocy.

Przynajmniej trzech przywódców Dakotów uciekło do Kanady.
W styczniu 1864 r. Little Six i Medicine Bottle (Wódz Shakopee) zostali schwytani, odurzeni, porwani i zabrani przez granicę kanadyjsko-amerykańską do Fort Pembina, gdzie zostali aresztowani przez majora Edwina AC Hatcha. Niezależny Batalion Kawalerii Hatcha zabrał obu wodzów do Fort Snelling, gdzie zostali osądzeni, a później powieszeni w listopadzie 1865 r. Little Leaf zdołał uniknąć schwytania.

Następstwa medyczne

Ze względu na duże zapotrzebowanie na zwłoki do badań anatomicznych, kilku lekarzy chciało uzyskać ciała po egzekucji. Grób otwarto ponownie w nocy, a ciała rozdzielono między lekarzy, co było powszechną praktyką w tamtych czasach. William Worrall Mayo otrzymał ciało Ma?piyi Akan Naži? (Stoi na chmurach), znanego również jako Wódz "Przekłuty Nos (Cut Nose)". Mayo przywiózł ciało Ma?piyi Akan Naži? do Le Sueur w Minnesocie, gdzie dokonał sekcji w obecności kolegów lekarzy. Następnie szkielet został oczyszczony, wysuszony i polakierowany. Mayo przechowywał go w żeliwnym kotle w swoim domowym biurze. Jego synowie otrzymali pierwsze lekcje osteologii na podstawie tego szkieletu.

Pod koniec XX wieku, możliwe do zidentyfikowania szczątki Ma?piyi Akan Naži? i innych Dakotów zostały zwrócone przez Mayo Clinic plemieniu Dakotów w celu ponownego pochówku zgodnie z Native American Graves Protection and Repatriation Act. Mayo Clinic ufundowało stypendium dla studenta pochodzenia indiańskiego jako przeprosiny za niewłaściwe wykorzystanie ciała wodza.

Marpiya Okinajin, znany białym osadnikom jako Cut Nose, był jednym z 38 mężczyzn z plemienia Dakotów powieszonych w Mankato po wojnie Dakotów w 1862 roku. Jego ciało zostało wykopane i przekazane doktorowi Williamowi Worrallowi Mayo, a szczątki szkieletu przez dziesięciolecia znajdowały się w zbiorach Mayo Clinic.

Uwięzienie

Pozostali skazani Dakota zostali przetrzymywani w więzieniu tej zimy. Następnej wiosny zostali przeniesieni do Camp McClellan w Davenport, Iowa , gdzie byli więzieni od 1863 do 1866 roku. Do czasu ich uwolnienia jedna trzecia więźniów zmarła z powodu chorób. Ocalałych wysłano wraz z rodzinami do Nebraski. Ich rodziny zostały już wydalone z Minnesoty.

Podczas pobytu w obozie Kearney, więzieniu Dakotów w obozie McClellan, misjonarze prezbiteriańscy próbowali nawrócić Dakotów na chrześcijaństwo i zmusić ich do porzucenia rodzimych wierzeń i praktyk kulturowych i duchowych.

W 1864 roku zmiana dowództwa w obozie pozwoliła na łagodniejsze podejście do Dakotów. Wykorzystując fascynację ogółu społeczeństwa, zaczęli wytwarzać przedmioty ozdobne, takie jak pierścionki, koraliki, drewniane ryby, siekiery oraz łuki i strzały, i sprzedawali je, aby zaspokoić swoje potrzeby w obozie internowania, takie jak koce, ubrania i żywność. Wysyłali również koce, ubrania i pieniądze swoim rodzinom, które zostały przymusowo zesłane do rezerwatu Crow Creek w Dakocie Południowej. Oprócz paczek utrzymywali więzi rodzinne, komunikując się za pośrednictwem poczty. Oszuści wykorzystywali publiczną bigoterię, wykorzystując Dakotów jako widowiska, sprzedając dwugodzinne sesje oglądania, zmuszając Dakotów do publicznych wyścigów konnych i płacąc im za ceremonie taneczne.

Podczas uwięzienia Dakotowie nadal walczyli o należne im odszkodowanie za ziemie przekazane traktatem, a także o wolność, nawet werbując pomoc życzliwych strażników obozowych i osadników. W kwietniu 1864 roku uwięzieni Dakotowie pomogli opłacić podróż misjonarza Thomasa Williamsona do Waszyngtonu, aby argumentował na rzecz uwolnienia więźniów. Otrzymał on przychylną audiencję u prezydenta Lincolna, ale tylko kilku Dakotów zostało zwolnionych, częściowo z powodu zastrzeżenia, jakie Lincoln zawarł z kongresmenami z Minnesoty, którzy nadal odmawiali ułaskawienia. Pozostali Dakotowie zostali ostatecznie uwolnieni dwa lata później przez prezydenta Andrew Johnsona, w kwietniu 1866 roku. Wraz ze swoimi rodzinami z rezerwatu Crow Creek zostali przeniesieni do rezerwatu Santee Sioux w Nebrasce.

Kongres Stanów Zjednoczonych zniósł wschodnie rezerwaty Dakotów i Winnebago (Ho-Chunk) w Minnesocie i uznał ich traktaty za nieważne. W maju 1863 roku wschodni Dakotowie i Ho-Chunk uwięzieni w Forcie Snelling zostali wygnani z Minnesoty. Zostali umieszczeni na statkach rzecznych i wysłani do rezerwatu w dzisiejszej Dakocie Południowej zostali początkowo zmuszeni do przeniesienia się do rezerwatu Crow Creek, ale później przenieśli się do Nebraski w pobliże Ludu Omaha , aby utworzyć rezerwat Winnebago

Internowanie na wyspie Pike

7 listopada 1862 roku pozostałych 1658 Dakotów, którzy nie brali udziału w walkach - głównie kobiety, dzieci i starsi, ale także 250 mężczyzn - rozpoczęło 150-milową podróż z Lower Sioux Agency do Fort Snelling. Podróżowali w taborze wozów o długości czterech mil, chronionym przez zaledwie 300 żołnierzy pod dowództwem podpułkownika Williama Marshalla. Marshall nalegał, aby The Saint Paul Daily Press przypomniało obywatelom mieszkającym wzdłuż ich trasy, że eskortowani przez nich Dakotowie to "nie winni Indianie... ale przyjaźni Indianie, kobiety i dzieci". Jednak gdy karawana dotarła do Henderson, rozwścieczony tłum "uzbrojony w broń palną, noże, pałki i kamienie" przytłoczył żołnierzy i zaatakował Dakotów, śmiertelnie raniąc dziecko. Dotarli w końcu do Fortu Snelling wieczorem 13 listopada 1862 roku.

Początkowo zostali osiedleni w otwartym obozie poniżej Fort Snelling, ale wkrótce zostali przeniesieni do ogrodzonego obozu, aby chronić ich przed dalszymi atakami. Warunki życia i warunki sanitarne były kiepskie, a w obozie wybuchły choroby zakaźne, takie jak odra, zabijając szacunkowo od 102 do 300 Dakotów.

W kwietniu 1863 roku Kongres USA zniósł rezerwację, uznał wszystkie poprzednie traktaty z Dakotami za nieważne i podjął kroki w celu całkowitego wydalenia Dakotów z Minnesoty. Stan wyznaczył nagrodę w wysokości 25 dolarów za skalp każdego mężczyzny Dakotów znalezionego na wolności w granicach stanu, aby zapewnić ich usunięcie. Jedyny wyjątek od tego ustawodawstwa dotyczył 208 Mdewakanton, którzy pozostali neutralni lub pomagali białym osadnikom w konflikcie.

W maju 1863 roku 1300 ocalałych Dakotów zostało stłoczonych na pokładzie dwóch statków parowych i przeniesionych do rezerwatu Crow Creek na terytorium Dakoty . W tym czasie miejsce to zostało dotknięte suszą , która utrudniła zamieszkanie. Oprócz tych, którzy zmarli w trakcie podróży, ponad 200 Dakotów zmarło w ciągu sześciu miesięcy od przybycia, wiele z nich to dzieci.

Relacje z pierwszej ręki

Do 1894 r. większość publikowanych relacji z wojny była przedstawiana z punktu widzenia osadników i żołnierzy pochodzenia europejsko-amerykańskiego, którzy brali udział w wojnie, a w mniejszym stopniu kobiet, które wzięto do niewoli. Wiele z tych narracji w pierwszej osobie koncentrowało się na relacjach ofiar okrucieństw popełnionych w czasie wojny.

Pierwszą opublikowaną opowieść o wojnie, opowiedzianą z punktu widzenia przywódcy Dakotów, który walczył w powstaniu, zebrał historyk Return Ira Holcombe w 1894 roku. Holcombe przeprowadził wywiad z Wodzem Big Eagle (Wielki Orzeł) przy pomocy dwóch tłumaczy.

W 1988 roku historycy Gary Clayton Anderson i Alan R. Woolworth opublikowali Through Dakota Eyes: Narrative Accounts of the Minnesota Indian War of 1862. Tom zawiera fragmenty trzydziestu sześciu narracji Dakotów. Wiele z tych narracji pochodzi od naocznych świadków wydarzeń "mieszanej krwi". Narracje odzwierciedlają spektrum poglądów na konflikt, reprezentatywnych dla frakcji w społeczności Dakotów.

Opowieści osadników

Istnieje wiele relacji z pierwszej ręki autorstwa Amerykanów pochodzenia europejskiego na temat wojen i najazdów. Na przykład kompilacja Charlesa Bryanta zatytułowana Indian Massacre in Minnesota zawierała te drastyczne opisy morderstw osadników w nocy 18 sierpnia, zaczerpnięte z wywiadu z Justiną Kreiger na temat wydarzeń, których nie była bezpośrednim świadkiem:

Pan Massipost miał dwie córki, młode damy, inteligentne i wykształcone. Te dzikusy zamordowały w najbardziej okrutny sposób. Głowę jednej z nich znaleziono później, odciętą od ciała, przywiązaną do haczyka i powieszoną na gwoździu. Jego syn, dwudziestoczteroletni młodzieniec, również został zabity. Pan Massipost i ośmioletni syn uciekli do Nowego Ulmu. Córka pana Schwandta, enceinte [w ciąży], została rozcięta, jak się później dowiedziałem, dziecko zabrane żywcem od matki i przybite gwoździami do drzewa. Syn pana Schwandta, w wieku trzynastu lat, który został pobity przez Indian, aż do śmierci, jak przypuszczano, był obecny i widział całą tragedię. Widział dziecko zabrane żywcem od ciała jego siostry, pani Waltz, i przybite gwoździami do drzewa na podwórzu. Walczyło jeszcze jakiś czas po tym, jak wbito w nie gwoździe! Miało to miejsce w poniedziałek, 18 sierpnia 1862 roku, w godzinach porannych.

Chociaż Mary Schwandt później zakwestionowała tę makabryczną wersję wydarzeń, opierając się na rozmowach ze swoim bratem Augustem Schwandtem, który był świadkiem zabójstwa swojej rodziny, historia przybijania dzieci do płotów i drzew była powtarzana wielokrotnie w gazetach w Minnesocie, przez innych ocalałych z masakry i przez historyków. Szczegóły pochówku ofiar zabójstw również donosiły, że nigdy nie znaleziono takiego dziecka.

Artykuły wstępne w gazetach

SP Yeomans, redaktor Sioux City Register, ok. 30 maja 1863 r., napisał "z niezachwianą pogardą dla ludzkości" artykuł wyrażający niezadowolenie z przybycia do Iowa kobiet i dzieci z plemienia Dakotów, wygnanych z Minnesoty:

Dawniej ulubiony parowiec, Florence - pisał - "przypłynął do naszego portu we wtorek; ale zamiast pogodnych twarzy kapitana Throckmortena i urzędnika Gormana zobaczyliśmy twarze nieznajomych; a zamiast zwykłego załadunku towarów dla naszych kupców, statek był zatłoczony od dziobu do rufy i od ładowni do pokładu huraganowego starymi kobietami i papużkami - w sumie około 1400 - niewalczącymi resztkami Santee Sioux z Minnesoty, w drodze do nowego domu..

Dakota zachowali własne relacje o wydarzeniach, których doświadczył ich lud.

* * *

Konflikt ciągły

Zobacz: Operacje Sibley'a w Dakocie (1863) i Wyprawa Sully'ego w Dakocie (1864)

Po wypędzeniu Siuksów, niektórzy uchodźcy i mężczyźni ze Szczepu Dakota przedostali się na ziemie Lakota.

Bitwy między siłami Departamentu Północno-Zachodniego, a połączonymi siłami Lakotów i Dakotów trwały przez cały 1864 rok.

Podczas Operacji przeciwko Siouxom w Północnej Dakocie w 1863 roku, pułkownik Sibley z 2000 ludzi ścigał Dakotów na terytorium Dakoty. Armia Sibleya pokonała Lakotów i Dakotów w czterech głównych bitwach: Bitwie pod Big Mound (1863) 24 lipca 1863 roku; Bitwie pod Dead Buffalo Lake (1863) 26 lipca 1863 roku; Bitwie pod Stony Lake (1863) 28 lipca 1863 roku; i Bitwa pod Whitestone Hill (1863) 3 września 1863.

Dakota wycofali się dalej, ale w 1864 roku zmierzyli się z północno-zachodnią ekspedycją indiańską Sully'ego.

Generał Alfred Sully poprowadził siły z okolic Fort Pierre w Dakocie Południowej i zdecydowanie pokonał Dakotów w Bitwie pod Killdeer Mountain (1864) 28 lipca 1864 roku i w Bitwie o Badlands (1864) 9 sierpnia 1864 roku.

Ekspedycja Sully'ego z 1864 r. zepchnęła większość wrogich Siuksów na zachód od rzeki Missouri do ich ostatnich twierdz w Kraju Powder River i Black Hills (Góry Czarne).

W następnym roku Północno-zachodnia ekspedycja indiańska Sully'ego z 1865 roku działała przeciwko Dakotom na terytorium Dakoty.
Stany Zjednoczone wysłały przeciwko Siuksom kolejną dużą armię w ramach Ekspedycji Powder River (1865), ale udało im się stawić opór - szczególnie że otrzymali pomoc od zaprzyjaźnionego Plemienia Cheyenne (Czejenów)

* * *

Konflikty trwały

W ciągu kolejnych dwóch lat 1866-1868, wkroczenie osadników na ziemie Lakotów wywołało Wojnę Red Cloud (Czerwonej Chmury), tzw. Wojna o Szlak Bozemana.

Pragnienie USA przejęcia kontroli nad Black Hills (Góry Czarne) w Dakocie Południowej, po odkryciu złóż złota, skłoniło rząd do autoryzacji ofensywy w 1876 r. w tzw. Wielkiej Wojnie Siuksów [Wojna o Góry Czarne] (1876-1877)

Do 1881 r. większość Siouxów poddała się amerykańskim siłom zbrojnym.

W 1890 r. Masakra w Wounded Knee zakończyła wszelki skuteczny opór Siouxów.

Nagrody

W reakcji na najazdy Dakotów na południową Minnesotę, 4 lipca 1863 roku gubernator Ramsey nakazał generałowi adiutantowi stanu, Oscarowi Malmrosowi, wydanie rozkazów generalnych nr 41, inicjujących "ochotniczych zwiadowców", którzy, dostarczając własną broń, sprzęt i prowiant, patrolowali od miasta Sauk Centre do północnego krańca hrabstwa Sibley. Oprócz dwóch dolarów dziennie, za skalpy mężczyzn z plemienia Dakotów oferowano nagrody w wysokości 25 dolarów. 20 lipca pierwotny rozkaz dotyczący nagród został zmieniony, aby ograniczyć go do "wrogich" mężczyzn, zamiast wszystkich mężczyzn z plemienia Dakotów, a skalpy nie były już wymagane. Za osoby niebędące w służbie wojskowej oferowano nagrodę w wysokości 75 dolarów za skalp; kwota ta została zwiększona do 200 dolarów przez Henry Swifta, nowego gubernatora Minnesoty, 22 września 1863 roku. Gazety z tamtego okresu opisywały odebranie wielu skalpów, w tym skalpu Taoyateduty (Małego Kruka). Łącznie wypłacono 325 dolarów czterem osobom zbierającym nagrody.

Minnesota po wojnie

Podczas wojny co najmniej 30 000 osadników opuściło swoje gospodarstwa i domy w dolinie rzeki Minnesota i na otaczających ją terenach preriowych. Rok później nikt nie powrócił do 19 z 23 hrabstw dotkniętych konfliktem.

Po wojnie secesyjnej obszar ten został jednak ponownie zasiedlony. W połowie lat 70. XIX wieku był ponownie wykorzystywany i rozwijany przez europejskich Amerykanów w celach rolniczych.

Rząd federalny ponownie ustanowił rezerwat Indian Lower Sioux w miejscu Lower Sioux Agency w pobliżu Morton. Dopiero w latach 30. XX wieku Stany Zjednoczone utworzyły mniejszy rezerwat Indian Upper Sioux w pobliżu Granite Falls

Chociaż niektórzy Dakotowie sprzeciwiali się wojnie, większość została wydalona z Minnesoty, w tym ci, którzy próbowali pomóc osadnikom. Wódz Yankton Sioux, uderzony przez Ree, wysłał część swoich wojowników, aby pomóc osadnikom, ale nie został uznany za wystarczająco przyjaznego, aby pozwolono mu pozostać w stanie bezpośrednio po wojnie. W latach 80. XIX wieku wielu Dakotów powróciło do doliny rzeki Minnesota, zwłaszcza rodziny Good Thunder, Wabasha, Bluestone i Lawrence. Dołączyło do nich rodziny Dakotów, które żyły pod ochroną biskupa Henry'ego Benjamina Whipple i kupca Alexandra Faribaulta

Pod koniec lat 20. konflikt zaczął przechodzić do sfery ustnej tradycji w Minnesocie. Relacje naocznych świadków były przekazywane z pierwszej ręki osobom, które przeżyły do lat 70. i początku lat 80. Historie niewinnych osób i rodzin walczących o przetrwanie pionierskich farmerów, zabitych przez Dakotów, pozostały w świadomości społeczności preriowych w południowo-środkowej Minnesocie. Potomkowie 38 zabitych Dakotów i ich ludzie również pamiętają wojnę i pozbawienie ich ziemi i zesłanie na wygnanie na zachód.

Podczas powstania utworzono baterię New Ulm na mocy prawa milicji, aby bronić osady przed Dakotami. Ta milicja jest jedyną milicją z czasów wojny secesyjnej, jaka pozostała w Stanach Zjednoczonych do dziś. Wielu osadników w New Ulm wyemigrowało z niemieckiej społeczności w Ohio. W 1862 roku, po usłyszeniu o powstaniu, ich byli sąsiedzi w Cincinnati kupili 10-funtową haubicę górską i wysłali ją do Minnesoty. Generał Sibley podarował baterii jedną z 6-funtowych armat z Fort Ridgely. Obecnie te działa znajdują się w posiadaniu Brown County Museum.

Odrzucenie przemówienia Ramsey'a i przeprosiny skierowane do ludu Dakotów

16 sierpnia 2012 r. gubernator Minnesoty Mark Dayton wydał proklamację wzywającą do Dnia Pamięci i Pojednania z okazji 150. rocznicy wojny Dakotów, a także odrzucając wezwania gubernatora Alexandra Ramseya do eksterminacji ludu Dakotów lub wygnania go ze stanu, gdy przemawiał do legislatury stanu Minnesota we wrześniu 1862 r.; nakazano również opuszczenie flag na terenie całego stanu do połowy masztu. Dayton oświadczył między innymi, że "okrucieństwo i przemoc, które były powszechne 150 lat temu w Minnesocie, nie są teraz akceptowane ani dozwolone". 2 maja 2013 r. Dayton ponownie odrzucił przemówienie Ramseya z września 1862 r., które, jak twierdził, go "przeraziło", i wezwał do Dnia Pojednania, który również obejmował opuszczenie flag do połowy masztu. 26 grudnia 2019 r. gubernator Minnesoty Tim Walz przeprosił za powieszenia w Mankato w 1862 r. i inne akty skierowane przeciwko ludowi Dakotów podczas udziału w corocznym Dakota 38+2 Memorial Ride and Run, który odbył się w miejscu powieszenia. Walz oświadczył między innymi, że "W imieniu mieszkańców Minnesoty i jako gubernator składam najszczersze kondolencje z powodu tego, co się tu wydarzyło, i najgłębsze przeprosiny za to, co stało się ludowi Dakotów" oraz że "Chociaż nie możemy cofnąć ponad 150 lat traumy zadanej rdzennym mieszkańcom przez rząd stanowy, możemy zrobić wszystko, co możliwe, aby zapewnić, że rdzenni mieszkańcy są dziś widziani, słyszani i cenieni".

Ziemia zwrócona

12 lutego 2021 r. rząd Minnesoty i Minnesota Historical Society przekazały własność połowy ziem w pobliżu Battle of Lower Sioux Agency społeczności Lower Sioux Minnesota Historical Society posiadało około 115 akrów ziemi, podczas gdy rząd stanowy posiadał prawie 114 akrów. O zwrocie swoich ziem prezydent Lower Sioux Robert Larsen powiedział: "Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej zdarzyło się, że państwo oddało ziemię plemieniu. [Nasi przodkowie] płacili za tę ziemię raz po raz swoją krwią, swoim życiem. To nie jest sprzedaż; zapłacili za nią ci, których już tu nie ma".

Pomniki i miejsca pamięci