Wielka Wojna Siuksów
(Wojna o Góry Czarne; 1876-1877)

Strony Konfliktu:
USA i Plemię Crow (Wrony, Kruki, Absaroka), przeciw:
Plemię Siuksów: Lakota oraz w sojuszu z Północni Czejenowie, Arapaho Północne

Najważniejsi wodzowie tego okresu:
 | Szalony Koń | Siedzący Byk | Mały wilk | Tępy nóż |

[Kampania]:
 | poczatek, zobacz - Potyczka o Stada Bydła i Potyczka pod Fort Reno, w Ramach Wyprawy Big Horn (1876), [a w tym także : Battle of Powder River (1876)] | Bitwa pod Prairie Dog Creek (1876) | Bitwa o Rosebud (1876) | Bitwa pod Little Bighorn (1876) | Bitwa pod Warbonnet Creek (1876) | Bitwa o Slim Buttes (1876) | Bitwa pod Cedar Creek (1876) | Dull Knife Fight (1876)| Bitwa o Wolf Mountain (1877) | Bitwa o Little Muddy Creek (1877) |

Wielka Wojna Siouxów z 1876 r.,
znana również jako Wojna Black Hills,
była serią bitew i negocjacji, które miały miejsce w latach 1876 i 1877 w sojuszu Szczepu Lakota Plemienia Siuksów i Pólnocnych Czejenów przeciwko USA.

Przyczyną wojny było pragnienie rządu USA uzyskania własności Gór Czarnych (Black Hills)

Odkryto złoto w Black Hills, osadnicy zaczęli wkraczać na ziemie Indian, a Lakota i Czejenowie odmówili oddania własności. Tradycyjnie amerykańscy wojskowi i historycy umieszczają Lakota w centrum historii, szczególnie ze względu na ich liczebność, ale niektórzy Indianie uważają, że Czejenowie byli głównym celem amerykańskiej kampanii.

Ostatni bastion Custera w Little Bighorn w rezerwacie Indian Crow

Wśród wielu bitew i potyczek wojny była Bitwa pod Little Bighorn; często nazywana Ostatnią Walką Custera, jest to najbardziej osławione ze wszystkich starć między armią amerykańską a konnymi Indianami z Wielkich Równin.
Pomimo zwycięstwa Indian, Amerykanie wykorzystali zasoby narodowe, aby zmusić Indian do poddania się, głównie atakując i niszcząc ich obozowiska i własność. Wielka Wojna Siuksów miała miejsce pod rządami prezydentów USA Ulyssesa S. Granta i Rutherforda B. Hayesa. Porozumienie z 1877 r. (19  Stat. 254, uchwalone 28 lutego 1877 r.) oficjalnie anektowało ziemie Siuksów i na stałe ustanowiło rezerwaty indiańskie.

Tło

Cheyenne migrowali na zachód do Black Hills i Powder River Country przed Lakotami i zapoznali ich z kulturą koni około 1730 roku. Pod koniec XVIII wieku rosnące plemię Lakotów zaczęło rozszerzać swoje terytorium na zachód od Rzeki Missouri. Wyparli Kiowów i zawarli sojusze z Cheyenne i Arapaho, aby przejąć kontrolę nad bogatymi terenami łowieckimi Bizonów na północnych Wielkich Równinach Black Hills, położone w dzisiejszej zachodniej Dakocie Południowej, stały się ważnym źródłem dla Lakotów tyczek, zasobów roślinnych i drobnej zwierzyny.

Mapa Wielkiego Rezerwatu Siouxów, założonego w 1868 r. "Nieprzekazane ziemie" dla Lakota i Czejenów znajdowały się na zachód od rezerwatu w Montanie i Wyoming. Chęć rządu USA, aby uzyskać Black Hills, była główną przyczyną Wielkiej Wojny Siouxów.

Na początku XIX wieku Północni Czejenowie stali się pierwszymi, którzy prowadzili wojnę na poziomie plemiennym.
Ponieważ Amerykanie pochodzenia europejskiego używali wielu różnych nazw dla Czejenów, wojsko mogło nie zdawać sobie sprawy z ich jedności.

Armia USA zniszczyła siedem obozów Czejenów przed 1876 r. i trzy kolejne w tym samym roku, więcej niż jakiekolwiek inne plemiona ucierpiały w tym okresie.
Od 1860 r. Czejenowie byli główną siłą w wojnie na Równinach.
"Żadna inna grupa na Równinach nie osiągnęła tak scentralizowanej organizacji plemiennej i władzy".

Traktat z Fort Laramie z 1868 r., podpisany ze Stanami Zjednoczonymi przez przywódców Lakota i Pólnocnych Czejenów po Wojnie Czerwonej Chmury , wyznaczył część terytorium Lakotów jako Wielki Rezerwat Siouxów.
Obejmował on zachodnią połowę Dakoty Południowej, w tym region Black Hills do ich wyłącznego użytku. Przewidywano także duże "nieprzekazane terytorium" w Wyoming i Montanie, Powder River Country, jako tereny łowieckie Lakota i Pólnocnych Czejenów.
Zarówno na terenie rezerwatu, jak i na nieprzekazanej ziemi, białym mężczyznom zakazano wstępu, z wyjątkiem urzędników rządu USA.

Rosnąca liczba górników i osadników wkraczających na terytorium Dakoty szybko zniweczyła jednak ochronę. Rząd USA nie mógł powstrzymać osadników. W 1872 r. urzędnicy terytorialni rozważali wycinkę bogatych zasobów drewna z Black Hills, które miały być spławiane Rzeką Cheyenne do Missouri, gdzie nowe osady na równinach potrzebowały drewna. Obszar wyniesienia geograficznego sugerował potencjał zasobów mineralnych. Kiedy komisja zwróciła się do Red Cloud Agency z prośbą o możliwość zrzeczenia się Black Hills przez Lakotów, pułkownik John E. Smith zauważył, że jest to "jedyna część [ich rezerwatu], która ma dla nich jakąkolwiek wartość". Doszedł do wniosku, że "nic poza ich unicestwieniem nie da im tego".

W rezultacie Lakota i Czejenowie zaczęli przemieszczać się na zachód, na tereny należące do mniejszych plemion. Większość bitew w nadchodzącej wojnie miała być stoczona "na ziemiach, które ci Indianie odebrali innym plemionom od 1851 roku".
Rezultatem był opór wobec Lakotów ze strony lokalnego plemienia Crow, które miało traktat na tym obszarze. Już w 1873 roku wódz Crow Blackfoot wezwał Stany Zjednoczone do podjęcia działań militarnych przeciwko intruzom z Indii.

Stała inwazja Lakotów na obszary traktatowe należące do mniejszych plemion gwarantowała, że Stany Zjednoczone znajdą sojuszników w Plemieniu Arikara i Krukach (Crow, Absaroka), [werbując spośród nich Zwiadowców Indiańskich] którzy postrzegali Lakota i Czejenów jako intruzów.

W 1874 roku rząd wysłał Ekspedycję Custera w celu zbadania Black Hills. Lakota byli zaniepokojeni jego wyprawą. Zanim kolumna Custera wróciła do Fort Abraham Lincoln , wiadomość o odkryciu złota została rozesłana telegraficznie w całym kraju. Obecność cennych zasobów mineralnych została potwierdzona w następnym roku przez Ekspedycję Geologiczną Newtona-Jenneya. Poszukiwacze, zmotywowani paniką gospodarczą z 1873 roku, zaczęli napływać do Black Hills wbrew Traktatowi z Fort Laramie. Ten napływ zamienił się w powódź, gdy tysiące górników najechało wzgórza, zanim gorączka złota się skończyła. Zorganizowane grupy przybyły z tak odległych stanów jak Nowy Jork, Pensylwania i Wirginia

Początkowo armia Stanów Zjednoczonych walczyła o to, by górnicy nie wpuszczali ich do regionu. Na przykład w grudniu 1874 r. grupa górników pod wodzą Johna Gordona z Sioux City w stanie Iowa zdołała uniknąć patroli armii i dotrzeć do Black Hills, gdzie spędzili trzy miesiące, zanim armia ich wyrzuciła. Jednak takie eksmisje zwiększyły presję polityczną na Grant Administration, by zabezpieczyć Black Hills przed Lakotami.

Siedzący Byk, z Grupy Hunkpapa, był jednym z głównych przywódców Siuksów.

W maju 1875 r. delegacje Siouxów pod przewodnictwem Spotted Tail, Red Cloud i Lone Horn udały się do Waszyngtonu, aby w ostatniej chwili przekonać prezydenta Ulyssesa S. Granta do przestrzegania istniejących traktatów i powstrzymania napływu górników na ich terytoria. Spotkali się z Grantem, Sekretarzem Spraw Wewnętrznych Columbusem Delano i Komisarzem ds. Indian Edwardem Smithem. Przywódcy USA powiedzieli, że Kongres chciał zapłacić plemionom 25 000 dolarów za ziemię i zmusić je do przeniesienia się na Terytorium Indiańskie (w dzisiejszej Oklahomie). Delegaci odmówili podpisania nowego traktatu z tymi postanowieniami. Spotted Tail powiedział: "Mówisz o innym kraju, ale to nie jest mój kraj; mnie to nie dotyczy i nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Nie urodziłem się tam... Jeśli to taki dobry kraj, powinieneś wysłać tam białych ludzi, którzy są teraz w naszym kraju, i zostawić nas w spokoju".
Chociaż wodzom nie udało się znaleźć pokojowego rozwiązania, nie przyłączyli się do Szalonego Konia i Siedzącego Byka w wojnie, która nastąpiła.

Później tego samego roku komisja USA została wysłana do każdej z agencji indiańskich, aby przeprowadzić rady z Lakotami. Mieli nadzieję uzyskać aprobatę ludu i w ten sposób wywrzeć presję na przywódców Lakotów, aby podpisali nowy traktat. Próba rządu zabezpieczenia Black Hills nie powiodła się.

Podczas gdy Black Hills znajdowały się w centrum narastającego kryzysu, niechęć Lakotów do rozszerzania interesów USA na inne części terytorium Lakotów rosła. Na przykład rząd zaproponował, aby trasa Northern Pacific Railroad przebiegała przez ostatnie z wielkich terenów łowieckich bizonów.
Ponadto armia amerykańska przeprowadziła kilka niszczycielskich ataków na obozy Czejenów przed 1876 r.

Walczący

Liczba indiańskich wojowników biorących udział w wojnie jest kwestionowana, szacunki wahają się od 900 do 4000 wojowników. Siedem grup Lakota Sioux w latach 70. XIX wieku liczyło prawdopodobnie 15 000 mężczyzn, kobiet i dzieci, ale większość z nich mieszkała w Wielkim Rezerwacie Sioux i nie brała udziału w walkach. Agent ds. Indian w listopadzie 1875 r. powiedział, że Indianie mieszkający na nieodstąpionych terenach liczyli "kilkaset wojowników". Generał Crook oszacował, że może stawić czoła nawet 2000 wojowników. Większość Siouxów, którzy pozostali na nieodstąpionym terytorium, na którym miała się odbyć wojna, to Oglala i Hunkpapa, których liczba w sumie wynosiła około 5500.

Do tego dodano około 1500 północnych Czejenów i Arapaho, co dało w sumie wrogą populację indiańską liczącą około 7000 osób, w tym nawet 2000 wojowników. Liczbę wojowników biorących udział w bitwie Bitwie pod Little Bighorn szacuje się na 900-2000.

Indianie mieli przewagę w mobilności i znajomości kraju, ale wszyscy Indianie byli wojownikami na pół etatu.
Wiosną byli częściowo unieruchomieni przez słabość swoich koni, które przetrwały długą zimę przy ograniczonym pożywieniu. Większość lata i jesieni spędzali na polowaniu na bizony, aby wyżywić swoje rodziny. Około połowa wojowników indiańskich była uzbrojona w broń palną, od karabinów powtarzalnych po przestarzałe muszkiety, a druga połowa w łuki i strzały. Krótki, mocny łuk indiański został zaprojektowany do użytku z konia i był zabójczy na krótkim dystansie, ale prawie bezużyteczny przeciwko odległemu lub dobrze ufortyfikowanemu wrogowi. Amunicji brakowało. Wojownicy indiańscy tradycyjnie walczyli o indywidualny prestiż, a nie o cele strategiczne, chociaż Crazy Horse wydaje się zaszczepić w Siouxach poczucie zbiorowego wysiłku. Czejenowie byli najbardziej scentralizowani i najlepiej zorganizowani spośród Indian Wielkich Równin.
Siouxowie i Czejenowie toczyli również wojnę ze swoimi odwiecznymi wrogami, plemionami Kruków i Szoszonów, co uszczupliło ich zasoby w znacznym stopniu.

Aby walczyć z Siouxami, armia amerykańska miała szereg fortów otaczających Wielki Rezerwat Siouxów i nieodstąpione terytorium.

Największe siły skierowane przeciwko Indianom w pewnym momencie miały miejsce latem 1876 r. i składały się z 2500 żołnierzy rozmieszczonych na nieodstąpionym terytorium i towarzyszących im setek indiańskich zwiadowców i cywilów.
Wielu żołnierzy to niedawni imigranci, niedoświadczeni na pograniczu i w wojnie z Indianami. Żołnierze kawalerii byli uzbrojeni w rewolwery jednostrzałowe kalibru .45 oraz Springfield model 1873, jednostrzałowy karabin ładowany odtylcowo, który dawał żołnierzom dużą przewagę w zasięgu nad większością indiańskiej broni palnej.

Podpułkownik George Armstrong Custer zginął w bitwie pod Little Bighorn wraz z 268 żołnierzami.

Rozpoczęcie wojny

Grant i jego administracja zaczęli rozważać alternatywy dla nieudanego przedsięwzięcia dyplomatycznego.

Na początku listopada 1875 r. generał porucznik Philip Sheridan, dowódca Dywizji (Departamentu) Missouri, i generał brygady George Crook, dowódca Departamentu Platte, zostali wezwani do Waszyngtonu, aby spotkać się z Grantem i kilkoma członkami jego gabinetu w celu omówienia kwestii Black Hills.

Zgodzili się, że armia powinna zaprzestać eksmisji intruzów z rezerwatu, otwierając w ten sposób drogę dla Gorączki złota w Black Hills .
Ponadto omawiali rozpoczęcie działań militarnych przeciwko grupom Lakotów i Północnych Czejenów, którzy odmówili przybycia do agencji indiańskich na naradę. Inspektor ds. Indian Erwin C. Watkins poparł tę opcję. "Moim zdaniem prawdziwą polityką" - napisał - "jest wysłanie przeciwko nim wojsk zimą, im szybciej, tym lepiej, i zmuszenie ich do poddania się".

Zaniepokojony rozpoczęciem wojny z Lakotami bez prowokacji, rząd poinstruował agentów indiańskich w regionie, aby powiadomili wszystkich Lakotów i Siuksów o konieczności powrotu do rezerwatu do 31 stycznia 1876 r., w przeciwnym razie może dojść do działań militarnych.
Agent USA w Standing Rock Agency wyraził zaniepokojenie, że jest to za mało czasu, aby Lakota mogli odpowiedzieć, ponieważ głęboka zima ogranicza podróże. Jego prośba o przedłużenie terminu została odrzucona. Generał Sheridan uznał ćwiczenie powiadamiania za stratę czasu. "Kwestia powiadomienia Indian o przybyciu jest prawdopodobnie dobrze spisana na papierze", skomentował, "ale najprawdopodobniej Indianie uznają to za dobry żart".

Tymczasem w siedzibach rady Grup niepodlegających traktatowi przywódcy Lakotów poważnie dyskutowali o powiadomieniu o powrocie. Short Bull, członek bandy Soreback Band of the Oglala, później wspominał, że wiele band zebrało się nad rzeką Tongue. "Około stu mężczyzn wyszło z agencji, aby namówić wrogów do przybycia pod pretekstem, że problem z Black Hills ma zostać rozwiązany" - powiedział. "...Wszyscy wrogowie zgodzili się, że ponieważ było późno [w sezonie] i musieli polować na tipi [tj. polować na bawoły], przyjdą do agencji następnej wiosny".

Gdy termin 31 stycznia minął, nowy Komisarz ds. Indian, John Q. Smith, napisał, że "bez otrzymania jakichkolwiek wiadomości o wniosku Siedzącego Byka, nie widzę powodu, dla którego, według uznania Szanownego Sekretarza Wojny, operacje wojskowe przeciwko niemu nie miałyby się rozpocząć natychmiast". Jego przełożony, Sekretarz Spraw Wewnętrznych Zachariah Chandler zgodził się, dodając, że "wspomniani Indianie zostają niniejszym przekazani Departamentowi Wojny w celu podjęcia takich działań ze strony Armii, jakie uznacie za stosowne w danych okolicznościach".

8 lutego 1876 r. generał Sheridan wysłał telegram do generałów Crooka i Terry'ego, nakazując im rozpoczęcie zimowych kampanii przeciwko "wrogom", rozpoczynając w ten sposób Wielką Wojnę Siuksów w latach 1876-1877.

Wojny Lakotów (1854-1890): pola bitew i Terytorium traktatowe Lakotów z 1851 r . Większość bitew "pomiędzy armią a Dakotami [Lakotami] toczyła się na ziemiach, które Indianie ci odebrali innym plemionom od 1851 r.".
(Kliknij aby powiększyć)

Kampania Reynoldsa

Więcej informacji: Bitwa pod Powder River

Podczas gdy generał Terry zwlekał, generał Crook natychmiast rozpoczął pierwszy atak. Wysłał pułkownika Josepha J. Reynoldsa z sześcioma kompaniami kawalerii, którzy zlokalizowali wioskę z około 65 schroniskami i zaatakowali rankiem 17 marca 1876 r. Crook towarzyszył kolumnie, ale nie pełnił żadnej roli dowódczej. Jego oddziały początkowo przejęły kontrolę i spaliły wioskę, ale szybko wycofały się pod ostrzałem wroga. Oddziały amerykańskie pozostawiły kilku żołnierzy na polu bitwy, co doprowadziło do sądu wojskowego pułkownika Reynoldsa. USA zdobyły stado kucyków, ale następnego dnia Lakota odzyskali wiele ich koni w rajdzie. W tym czasie armia uważała, że zaatakowali Crazy Horse; jednak w rzeczywistości była to wioska Północnych Czejenów (dowodzona przez Starego Niedźwiedzia, Dwa Księżyce i Białego Byka) z kilkoma Oglala (dowodzona przez He Doga⁾

Wyprawy letnie

Trzy kolumny kampanii letniej 1876 r

Późną wiosną 1876 roku ruszyła druga, znacznie większa kampania. Z Fortu Abraham Lincoln maszerowała Kolumna Dakotów, dowodzona przez generała Alfreda Terry'ego, z 15 kompaniami lub około 570 ludźmi, w tym Custerem i wszystkimi 12 kompaniami Siódmegu Pułku Kawalerii. Kolumna Montany, dowodzona przez pułkownika Johna Gibbona, opuściła Fort Ellis. Generał Crook dowodził trzecią kolumną, która opuściła Fort Fetterman, aby udać się na północ. Plan zakładał, że wszystkie trzy kolumny zbiegną się jednocześnie na terenach łowieckich Lakotów i przygwożdżą Indian między nadciągającymi wojskami.

Bitwa pod Różą (Rosebud)

Więcej informacji: Bitwa pod Rosebud

Kolumna generała Crooka jako pierwsza nawiązała kontakt z północnymi grupami w Bitwie pod Rosebud 17 czerwca. Podczas gdy Crook ogłosił zwycięstwo, większość historyków zauważa, że ??Indianie skutecznie powstrzymali jego postępy. Tak więc bitwa pod Rosebud była co najmniej taktycznym remisem, jeśli nie zwycięstwem dla Indian. Następnie generał Crook pozostał w obozie przez kilka tygodni, czekając na posiłki, co w zasadzie wyłączyło jego kolumnę z walki na znaczny okres czasu.

Bitwa nad Little Bighorn

Więcej informacji: Bitwa pod Little Bighorn

Custer i ostatni z jego ludzi zostali zabici i pochowani tutaj. Wioska indiańska znajdowała się po drugiej stronie linii drzew oznaczającej rzekę Little Bighorn. Aby odwiedzić stare pole bitwy dzisiaj, konieczne jest wejście do rezerwatu Indian Crow - dokładnie tak samo było w 1876 roku.

Podpułkownik George Armstrong Custer i Siódma Kawaleria otrzymali rozkaz od głównej Kolumny Dakotów, aby zbadać doliny rzek Rosebud i Bighorn. 25 czerwca 1876 r. napotkali dużą wioskę na zachodnim brzegu Little Bighorn. Wojska amerykańskie zostały poważnie pobite w bitwie nad Little Bighorn, a zginęło prawie 270 ludzi, w tym Custer. Custer podzielił swoje siły tuż przed bitwą, a jego bezpośrednie dowództwo nad pięcioma kompaniami kawalerii zostało unicestwione bez żadnych ocalałych. Dwa dni później połączone siły składające się z kolumny pułkownika Gibbona, wraz ze sztabem kwatery głównej Terry'ego i piechotą Kolumny Dakotów, dotarły do ??tego obszaru i uratowały amerykańskich ocalałych z bitwy pod Reno-Benteen. Następnie Gibbon skierował swoje siły na wschód, ścigając szlaki, ale nie mogąc zaangażować wojowników Siuksów i Czejenów w bitwę.

Bitwa pod Slim Buttes

Więcej informacji: Marsz konny i Bitwa pod Slim Buttes

Wzmocniony Piątą Kawalerią, generał Crook ruszył w pole. Na krótko spotkał się z generałem Terrym, wkrótce ruszył na własną rękę, ale nie znalazł dużej wioski. Ponieważ zabrakło mu zapasów, jego kolumna skierowała się na południe i wykonała marsz nazwany Horsemeat March w kierunku osad górniczych w poszukiwaniu pożywienia. 9 września 1876 r. kompania uderzeniowa z jego kolumny w drodze do Deadwood w celu zdobycia zapasów natknęła się na małą wioskę w Slim Buttes, którą zaatakowała i splądrowała. Crazy Horse dowiedział się o ataku na wioskę i następnego dnia poprowadził kontratak, który został odparty. Po dotarciu do Camp Robinson siły Crooka rozwiązały się.

Represje wobec agencji

Po porażce Custera nad Little Bighorn, armia zmieniła taktykę. Zwiększyła liczebność wojsk w agencjach indiańskich. Tej jesieni przydzieliła większość wojsk do armii na potrzeby operacji. Przejęła konie i broń należącą do przyjaznych band w agencjach, obawiając się, że zostaną one przekazane stawiającym opór bandom północnym. W październiku 1876 r. wojska armii otoczyły wioski Red Cloud i Red Leaf. Aresztowały i na krótko uwięziły przywódców, uznając ich za odpowiedzialnych za niewydawanie osób przybywających do obozu z wrogich band. Stany Zjednoczone wysłały kolejną komisję do agencji. Według historyka Colina Callowaya, "Kongres uchwalił prawo wygasające wszystkie prawa Lakotów poza Wielkim Rezerwatem Siouxów".

Kampania Mackenziego

Pułkownik Ranald S. Mackenzie i jego Czwarty Pułk Kawalerii zostali przeniesieni do Departamentu Platte po porażce nad Little Bighorn. Początkowo stacjonowali w Camp Robinson, gdzie stanowili trzon ekspedycji Powder River, która wyruszyła w październiku 1876 r. w celu zlokalizowania północnych wiosek. 25 listopada 1876 r. jego kolumna odkryła i pokonała wioskę Północnych Czejenów w Walce Dull Knife na Terytorium Wyoming. Po zniszczeniu ich domków i zapasów oraz skonfiskowaniu koni Północni Czejeni wkrótce się poddali. Mieli nadzieję, że pozwolą im pozostać z Siouxami na północy. Zmuszono ich do przeniesienia się do rezerwatu Południowych Czejenów na Terytorium Indiańskim. Po trudnej naradzie zgodzili się na wyjazd.

Kiedy przybyli do rezerwatu w dzisiejszej Oklahomie, warunki były bardzo trudne: niewystarczające racje żywnościowe, brak żywych bawołów w pobliżu rezerwatu i malaria. Część Północnych Czejenów, dowodzona przez Małego Wilka i Tępego Noża, próbowała powrócić na północ jesienią 1877 r. w ramach Exodusu Północnych Czejenów. Udało im się dotrzeć na północ. Po podzieleniu się na dwie grupy, ta dowodzona przez Tępego Noża została schwytana i uwięziona w nieogrzewanych koszarach w Forcie Robinson bez jedzenia i wody. Kiedy Czejeni uciekli 9 stycznia 1878 r., wielu z nich zginęło z rąk armii amerykańskiej w późniejszej Masakrze w Forcie Robinson (1879).
Ostatecznie rząd USA przyznał Północnym Czejenom północną rezerwację, Rezerwat Północnych Czejenów w dzisiejszej południowej Montanie

Kampanie Milesa

Inną strategią armii USA było rozmieszczenie wojsk głęboko w sercu Terytorium Lakotów. Jesienią 1876 roku pułkownik Nelson A. Miles i jego Piąty Pułk Piechoty utworzyli Cantonment na Tongue River (później przemianowany na Fort Keogh), z którego operował przez całą zimę 1876-77 przeciwko wszystkim wrogom, jakich mógł znaleźć. W styczniu 1877 roku walczył z Crazy Horse i wieloma innymi bandami w bitwie Bitwie pod Wolf Mountain. W kolejnych miesiącach jego wojska walczyły z Lakotami w Clear Creek, Spring Creek i Ash Creek. Ciągła kampania Milesa zmusiła wielu Północnych Czejenów i Lakotów do poddania się lub przedostania się przez granicę do Kanady. Później Miles dowodził armią USA podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej.

Aneksja

Porozumienie z 1877 r. (19  Stat. 254 , uchwalone 28 lutego 1877 r.) oficjalnie odebrało Siuksom ziemie i na stałe ustanowiło rezerwaty indiańskie.

Wysiłki dyplomatyczne

Wojownik indiański, obraz Frederica Remingtona

Podczas gdy dowódcy wojskowi zaczęli planować wiosenną kampanię przeciwko Lakotom i Północnym Czejenom, którzy odmówili przybycia, podjęto szereg działań dyplomatycznych mających na celu zakończenie wojny.

"Sprzedaj albo głoduj"

Po porażce w Bitwie nad Little Bighorn w czerwcu 1876 r. Kongres odpowiedział, dodając do ustawy o środkach dla Indian z 1876 r. (uchwalonej 15 sierpnia 1876 r.) zasadę "sprzedaj lub głodź" (19  Stat. 192), jak nazywali ją Siuksowie. Na jej mocy Siuksom odcięto wszelkie racje żywnościowe do czasu zakończenia działań wojennych i przekazania Black Hills Stanom Zjednoczonym.

Misja George'a Sworda

W miarę jak zima się przedłużała, do obozu Robinson dotarły pogłoski, że północne bandy są zainteresowane poddaniem się. Dowódca wysłał delegację pokojową. Około 30 młodych mężczyzn, głównie Oglala i Pólnocni Czejenowie, opuściło Agencję Red Cloud 16 stycznia 1877 r., aby odbyć niebezpieczną podróż na północ. Jednym z najbardziej prominentnych członków tej delegacji był młody Oglala o imieniu Enemy Bait (później lepiej znany jako George Sword). Był synem wybitnego wodza Brave Bear. Delegacja znalazła Crazy Horse na Powder River, ale nie znalazła żadnych oznak, że był gotowy się poddać. Inne pobliskie obozy Oglala były jednak bardziej skłonne usłyszeć wiadomość i poważnie rozważały poddanie się w agencjach. Pod koniec lutego część delegacji kontynuowała podróż, aby znaleźć Północnych Czejenów, którym dostarczyli tę samą wiadomość.

Misja Spotted Tail

Wpływowy Wódz Brulé, Spotted Tail, również zgodził się poprowadzić delegację pokojową na spotkanie z "wrogami". Opuszczając swoją agencję 12 lutego 1877 r., w sile około 200 osób, Spotted Tail ruszył na północ wzdłuż wschodniego skraju Black Hills. Wkrótce znaleźli dużą wioskę Miniconjou pod Wodzem Touch the Clouds, w pobliżu Short Pine Hills nad Rzeką Little Missouri. Po kilku dniach narad zgodzili się wejść i poddać się w Spotted Tail Agency.

Delegacja Spotted Tail kontynuowała podróż do Little Powder River, gdzie spotkała się z Miniconjou, Sans Arc, Oglala i kilkoma północnymi Czejenami, w tym przywódcami takimi jak Black Shield, Fast Bull, Lame Deer i Roman Nose. Większość tych grup zgodziła się również udać do Spotted Tail Agency, aby się poddać. Crazy Horse nie był w obozie, ale jego ojciec dał konia członkowi delegacji, jako dowód, że przywódca wojenny Oglala był gotowy się poddać.

Misja Johnny'ego Brughiera

Nie chcąc być gorszym od wysiłków dyplomatycznych generała Crooka, pułkownik Miles wysłał inicjatywę pokojową ze swojego Tongue River Cantonment. Zwiadowca Johnny Brughier, wspomagany przez dwie pojmane kobiety Czejenów, znalazł wioskę Północnych Czejenów nad Little Bighorn. Spotykali się na naradach przez kilka dni. Jego wysiłki doprowadziły do ??tego, że duży kontyngent Północnych Czejenów ostatecznie poddał się w Tongue River Cantonment

Misja Czerwonej Chmury

13 kwietnia druga delegacja opuściła agencję Red Cloud, na której czele stał znany przywódca Oglala Red Cloud, z prawie 70 innymi członkami różnych band. Delegacja ta spotkała ludzi Crazy Horse'a w drodze do agencji, aby się poddać, i towarzyszyła im przez większą część drogi.

Poddaje się

Ciągłe kampanie wojskowe i intensywne wysiłki dyplomatyczne zaczęły w końcu przynosić rezultaty wczesną wiosną 1877 r., gdy duża liczba północnych band zaczęła się poddawać. W kwietniu 1877 r. adiutant generała Crooka napisał do przyjaciela: "Jestem teraz w pełni przekonany, że wielka wojna z Siouxami dobiegła końca i że będziemy mieli jeszcze jedną szansę na pokój". ^{[ potrzebne źródło ]} Duża liczba północnych Czejenów, dowodzona przez Dull Knife i Standing Elk, poddała się w Red Cloud Agency 21 kwietnia 1877 r. Zostali wysłani na Terytorium Indian w następnym miesiącu. Touch the Clouds i Roman Nose przybyli z bandami do Spotted Tail Agency. Crazy Horse poddał się ze swoją bandą w Red Cloud 5 maja.

Podczas gdy wielu Lakotów poddało się w różnych agencjach wzdłuż rzeki Missouri lub w północno-zachodniej Nebrasce, Sitting Bull poprowadził duży kontyngent przez międzynarodową granicę do Kanady. Generał Terry był częścią delegacji wysłanej w celu negocjacji z bandami, mając nadzieję przekonać ich do poddania się i powrotu do USA, ale początkowo odmówili. Sitting Bull później zgodził się poddać na żądanie swojego przyjaciela Jean-Louisa Legare. ^[54] W latach 1880-81 większość Lakotów z Kanady poddała się w Fort Keogh i Fort Buford . Siły amerykańskie przetransportowały ich parowcem do Standing Rock Agency w 1881 r.

Wielka Wojna Siouxów z lat 1876-77 stanowiła ostry kontrast z wojną Red Clouda, która miała miejsce dekadę wcześniej. W latach 60. XIX wieku przywódcy Lakotów cieszyli się szerokim poparciem ze strony swoich grup w walce. Natomiast w latach 1876-77 prawie dwie trzecie wszystkich Lakotów osiedliło się w agencjach indiańskich, aby przyjmować racje żywnościowe i zdobywać środki do życia. Takie grupy nie wspierały walk ani nie brały w nich udziału.