Wojny Indian USA - Wyprawa Big Horn (1876)

Wyprawa Big Horn (1876)

Zobacz też: Bitwa nad Powder River (1876)

Ekspedycja Bighorn, lub Ekspedycja Bighorn

Ekspedycja Bighorn, była operacją wojskową Armii Stanów Zjednoczonych przeciwko Indianom Lakota (Siuksowie) i Czejenom na Terytorium Wyoming i Terytorium Montany.

Chociaż żołnierze zniszczyli jedną wioskę Północnych Czejenów i Grupy Oglala Szczepu Lakota (Siuksowie) podczas Bitwy nad Powder River (1876) , wyprawa wzmocniła opór Lakota i Północnych Czejenów przeciwko próbie zmuszenia ich przez Stany Zjednoczone do sprzedaży Black Hills [Góry Czarne (Czarne Wzgórza)] i zamieszkania w rezerwacie, co zapoczątkowało Wielką Wojna Siuksów [Wojna o Góry Czarne] (1876-1877)

Tło

Traktat z Fort Laramie (1868) przyznał Lakota i ich północnym sojusznikom Czejenom rezerwat, w tym Black Hills na terytorium Dakoty i duży obszar "nieodstąpionego terytorium" na terenie, który stał się Montaną i Wyoming .
Oba obszary były przeznaczone wyłącznie dla Indian, a biali, z wyjątkiem urzędników rządowych, mieli zakaz wstępu.

W sierpniu 1874 roku żołnierze wyprawy na Black Hills pod dowództwem podpułkownika George'a A. Custera potwierdzili odkrycie złota w Black Hills.
Spowodowało to, że Stany Zjednoczone podjęły próbę odkupienia Hills od Siouxów. Stany Zjednoczone nakazały wszystkim grupom Lakota i Czejenów przybycie do agencji indiańskich w rezerwacie do 31 stycznia 1876 roku w celu negocjacji sprzedaży. Niektóre z band nie zastosowały się do rozkazu i gdy termin 31 stycznia minął, Komisarz ds. Indian John Q. Smith, napisał, że "bez otrzymania jakichkolwiek wiadomości o wniosku Wodza Siedzącego Byka, nie widzę powodu, dla którego... operacje wojskowe przeciwko niemu nie miałyby się rozpocząć natychmiast". 8 lutego 1876 r. generał Phillip Sheridan wysłał telegram do generałów George R. Crooka i Alfreda H. Terry, nakazując im podjęcie zimowych kampanii przeciwko "wrogom".

1-3 marca

W mroźną pogodę Generał brygady George Crook, dowódca Departamentu Platte, wyruszył na północ z Fortu Fetterman w pobliżu Douglas w Wyoming 1 marca 1876 roku. Celem generała Crooka było uderzenie na Indian, gdy byli najbardziej bezbronni w swoich zimowych obozach. Uważano, że Wodzowie Siedzący Byk, Crazy Horse (Szalony Koń) i ich zwolennicy byli nad rzekami Powder, Tongue lub Rosebud.

Siły Crooka składały się z 883 ludzi, w tym dziesięciu kompanii kawalerii USA i dwóch kompanii piechoty, wraz z cywilnymi pakowaczami, zwiadowcami, przewodnikami i reporterem gazety, Robertem E. Strahornem z Denver's Rocky Mountain News Wysoko cenionym przez Crooka naczelnym zwiadowcą był Frank Grouard , który mieszkał wśród Lakota i mówił ich językiem.

Potyczka stada bydła

Wczesnym rankiem 3 marca 1876 r. na północ od Fort Fetterman indiańscy wojownicy zaatakowali stado bydła Big Horn Expedition , liczące ponad 200 zwierząt. Dwóch pasterzy strzeliło do wojowników, a Indianie odpowiedzieli ogniem. Jeden z cywilnych pracowników rządowych, pasterz bydła James Wright, został ciężko ranny kulą. Wojownicy odjechali i schwytali większość bydła. Wright zmarł w wyniku ran odniesionych w walce 28 marca 1876 r.

4-5 marca

Zamieć śnieżna 5 marca przyniosła ponad stopę śniegu i znacznie opóźniła postępy Crooka.

Temperatury spadły tak nisko, że termometry nie mogły odnotować zimna. Żołnierze musieli podgrzewać widelce w węglach ognia, aby zapobiec przymarznięciu zębów do języków. Kolumna Crooka powoli podążała Szlakiem Bozemana na północ od Fort Reno, docierając do niego 5 marca. Fort został opuszczony przez armię osiem lat wcześniej. Ekspedycja założyła bazę zaopatrzeniową w pobliżu opuszczonego posterunku, a Crook nakazał pozostawienie wozów w składzie. Piechota towarzysząca kolumnie, kompanie C i I 4. Pułku Piechoty USA, pod dowództwem kapitana Edwina M. Coatesa, miała służyć jako straż stacji. Tego wieczoru ekspedycja rozbiła obóz na wschodnim brzegu Powder River naprzeciwko fortu.

Potyczka w Forcie Reno

O godzinie 20:00 5 marca 1876 roku żołnierze pełnili służbę na posterunkach, a obóz spał, gdy wojownicy Sioux lub Cheyenne ukrywający się w pobliżu wschodniego krańca obozu nagle otworzyli ogień do linii pikiet piechoty. Żołnierze na warcie odpowiedzieli ogniem, ale ponieważ była ciemna noc, obie strony widziały tylko błyski strzałów. Śpiący obóz szybko się obudził i wielu żołnierzy ruszyło w stronę linii pikiet. W strzelaninie, która nastąpiła, szeregowy James M. Slavey z Kompanii I, z 4 Półku Piechoty został ranny w policzek przez kulę. Potyczka trwała niecałą godzinę. Jednym z aspektów, który sprawił, że starcie było rzadkie, było to, że była to bitwa nocna, co nie było częstym wydarzeniem podczas wojen z Indianami Amerykańskimi

6-16 marca

6 marca wyprawa Bighorn kontynuowała podróż na północ, a 7 marca pięć batalionów kawalerii wyruszyło w kierunku ujścia Prairie Dog Creek do Rzeki Tongue.

Po dotarciu do tego punktu 12 marca dziesięć kompanii kawalerii najpierw ruszyło w dół Tongue, a następnie do źródeł Otter Creek, docierając tam 16 marca. 16 marca zwiadowca Frank Grouard dostrzegł dwóch wojowników Grupy Oglala Szczepu Lakota obserwujących żołnierzy.

Z tego powodu Grouard uznał, że obóz Lakota Wodza Wojennego Crazy Horse (Szalonego Konia) może znajdować się w pobliżu.
Zostało to zgłoszone Crookowi, który o godzinie 17:00 16 marca podzielił swoje dowództwo i wysłał pułkownika Josepha J. Reynoldsa (kolegę z klasy prezydenta Ulyssesa S. Granta z West Point i weterana Wojny amerykańsko-meksykańskiej oraz Wojny secesyjnej) na nocny marsz z około 383 ludźmi, dostarczając im racje żywnościowe na jeden dzień i podążając szlakiem dwóch Oglala na południowy wschód w kierunku Powder River.

Generał Crook zabrał ze sobą około 300 ludzi wyprawy i karawanę, z którą planował spotkać się z Reynoldsem przy ujściu Lodge Pole Creek 17 marca.
W nocy Frank Grouard i inni zwiadowcy poprowadzili marsz Reynoldsa i podążali szlakiem dwóch wojowników w śniegu. Doprowadziło to do tego, czego szukali, wioski Indian Czejenów i Lakota, którą opisali jako zawierającą ponad 100 schronisk na zachodnim brzegu Powder River.
Zwiadowcy natychmiast przekazali tę informację pułkownikowi Reynoldsowi.

Bitwa nad Powder River

Artykuł główny: Bitwa nad Powder River (1876)

Wieś była jednak nieco dalej na północ niż oczekiwano, w wyniku czego początkowo tylko 2. Kompania Kawalerii K kapitana Jamesa Egana, licząca 47 ludzi, w tym podporucznik John G. Bourke, zaatakowała wioskę od południa, podczas gdy inne kompanie zostały opóźnione przez odległość i trudny teren. Żołnierze byli pod ostrzałem przez około pięć godzin, gdy około 14:30, po całkowitym zniszczeniu wioski, Reynolds nakazał swoim żołnierzom wycofanie się. Schwytano ponad 700 indiańskich kucyków. W swoim przedwczesnym pośpiechu wycofania się, dowództwo pozostawiło ciała trzech martwych żołnierzy, z których jeden był we wsi, a dwóch w szpitalu polowym, a także szeregowego Lorenzo E. Ayersa, który został ciężko ranny i następnie zabity przez mściwych Indian. Mężczyźni przedostali się na wschodni brzeg zamarzniętej rzeki Powder, wycofując się na południe.

Dowództwo Reynoldsa wycofało się około 21 mil (34 km) na południe tego popołudnia i wieczoru, przekraczając i ponownie przekraczając zamarzniętą rzekę Powder, gdy było to konieczne, w górę rzeki do ujścia Powder i Lodge Pole Creek, docierając tam po godzinie 21:00 w stanie wyczerpania. Jednak generał Crook nie był tam, ponieważ rozbił obóz ponad 10 mil (16 km) na północny wschód i nie poinformował Reynoldsa o swojej nowej lokalizacji.

Chociaż Indianie stracili tylko dwóch do trzech zabitych i jednego do trzech rannych podczas bitwy, stracili większość swojego mienia i, jak powiedział wojownik Czejenów Wooden Leg, "popadli w wielką biedę".
Ludzie szli kilka dni, aby dotrzeć do wioski Lakota Wodza Crazy Horse (Szalonego Konia) dalej na północ, w pobliżu Little Powder River, gdzie otrzymali schronienie i jedzenie.
Po drodze kilku Czejenów zamarzło na śmierć.

Armia stwierdziła, że wioska składała się z około 104 domków, w tym tipi i wikiup, podczas gdy relacje Czejenów mówią, że wioska miała około 40-65 tipi i około 50 innych budowli.
Zatem tego dnia wioskę indiańską tworzyło około stu budowli. Liczba wojowników biorących udział w bitwie wynosiła od 100 do 250, podczas gdy obecnych było około 383 żołnierzy amerykańskich i cywilów.

18-26 marca

Wczesnym rankiem 18 marca Czejenowie odzyskali ponad 500 kucyków, ale pułkownik Reynolds rozkazał swoim ludziom, aby nie ścigali. Około 13:30 tego dnia dowództwo Crooka dołączyło do Reynoldsa z taborem jucznym, a sześć kompanii w końcu mogło odebrać swoje racje żywnościowe i koce. Zjednoczona kolumna powróciła do bazy zaopatrzeniowej w Old Fort Reno, gdzie rannych żołnierzy umieszczono w wozach, a kompanie kapitana Coatesa z 4. piechoty dołączyły do ??wyprawy Big Horn po dwóch tygodniach rozłąki. 26 marca 1876 r. całe dowództwo, z wyjątkiem czterech żołnierzy zabitych 17 marca, powróciło do Fort Fetterman na Terytorium Wyoming, kończąc 26-dniową kampanię.

Następstwa

Trasa wyprawy Big Horn obejmowała ponad 410 mil (660 km) przez pięć obecnych hrabstw w dwóch stanach. Dowództwo poniosło ponad 79 ofiar z różnych przyczyn, w tym 4 zabitych, 8 rannych, 1 ranny w wypadku i ponad 66 odmrożonych. Pułkownik Reynolds został oskarżony o zaniedbanie obowiązków, ponieważ nie wsparł należycie pierwszego ataku na Powder River całym swoim dowództwem; spalił zdobyte zapasy, żywność, koce, szaty bawole i amunicję zamiast zachować je do użytku armii; a przede wszystkim stracił setki zdobycznych koni. W styczniu 1877 r. jego sąd wojskowy w Cheyenne, Terytorium Wyoming uznał Reynoldsa za winnego wszystkich trzech zarzutów.

Został skazany na zawieszenie w obowiązkach i dowództwie na jeden rok.
Przyjaciel Reynoldsa i kolega z klasy w West Point, prezydent Ulysses S. Grant, umorzył wyrok, ale Reynolds nigdy więcej nie odbył kary. Joseph J. Reynolds przeszedł na emeryturę z powodu niepełnosprawności 25 czerwca 1877 r., dokładnie rok po kulminacyjnej bitwie Wielkiej Wojny Siuksów nad Little Bighorn.
Nieudana wyprawa Crooka i Reynoldsa oraz ich niezdolność do wyrządzenia poważnych szkód Lakota i Czejenom prawdopodobnie zachęciły Indian do oporu wobec żądań Stanów Zjednoczonych.