Wojna Czerwonej Chmury -- Traktat z Fort Laramie 1868

Traktat z Fort Laramie (1868)

Strony Konfliktu:
USA i Plemię Crow (Wrony, Kruki, Absaroka), przeciw:
Plemię Siuksów: Lakota oraz w sojuszu z Północni Czejenowie, Arapaho Północne

Traktat z Fort Laramie 1868
(znany również jako Traktat Siuksów z 1868 r.)
- porozumienie między USA, a Plemionami Siuksów Grupy Oglala, Miniconjou, ze Szczepu Lakota, Yanktonai ze Szczepu Dakota (Sante) oraz Plemieniem Arapaho, zawarte po niepowodzeniu Pierwszego traktatu z Fort Laramie (1851) podpisanego w 1851 r.

Traktat podzielony jest na 17 artykułów. Ustanowił Wielki Rezerwat Siouxów, w tym własność Black Hills (Góry Czarne) i wyznaczył dodatkowe ziemie jako "nieprzekazane terytorium indiańskie" na obszarach Dakoty Południowej, Wyoming, Nebraski i prawdopodobnie Montany

Ustanowił, że rząd USA będzie miał prawo karać nie tylko białych osadników, którzy popełnili przestępstwa przeciwko plemionom, ale także członków plemienia, którzy popełnili przestępstwa i mieli zostać przekazani rządowi, zamiast stawiać się przed sądami plemiennymi. Przewidywał, że rząd porzuci forty wzdłuż Szlaku Bozemana i zawierał szereg postanowień mających na celu zachęcenie do przejścia na rolnictwo i przybliżenie plemion "do białego człowieka". Traktat chronił określone prawa stron trzecich niebiorących udziału w negocjacjach i skutecznie zakończył Wojnę Czerwonej Chmury (1866-1868). Postanowienie to nie obejmowało Plemię Ponca, którzy nie byli stroną traktatu i nie mieli możliwości wniesienia sprzeciwu, gdy amerykańscy negocjatorzy traktatu "nieumyślnie" złamali odrębny traktat z Ponca, bezprawnie sprzedając całość rezerwatu Ponca przez Lakota, zgodnie z artykułem II tego traktatu.

Stany Zjednoczone nigdy nie interweniowały, aby zwrócić ziemie Ponca. Zamiast tego Lakota rościli sobie prawa do ziemi Ponca jako swojej własności i zaczęli atakować i żądać daniny od Ponca aż do 1876 roku, kiedy to prezydent USA Ulysses S. Grant postanowił rozwiązać sytuację, jednostronnie nakazując przesiedlenie Ponca na Terytorium Indiańskie (siłą w następnym roku i doprowadziło do śmierci ponad 200 osób.

Traktat został wynegocjowany przez członków wyznaczonej przez rząd Indian Peace Commission i podpisany między kwietniem a listopadem 1868 r. w pobliżu Fort Laramie, na Terytorium Wyoming , a ostatnimi sygnatariuszami byli sam Red Cloud (Czerona Chmura) i towarzyszący mu ludzie. Animozje wokół porozumienia szybko się nasiliły, w 1876 r. ponownie Wybuchła otwarta wojna (Wielka Wojna Siuksów w latach 1876-1877), a w 1877 r. rząd USA jednostronnie zaanektował chronione na mocy traktatu ziemie tubylcze.

Traktat stanowił podstawę sprawy Sądu Najwyższego z 1980 r. , United States v. Sioux Nation of Indians, w której sąd orzekł, że ziemie plemienne objęte traktatem zostały nielegalnie przejęte przez rząd USA, a plemieniu należy się odszkodowanie wraz z odsetkami. W 2018 r. kwota ta wyniosła ponad 1 miliard dolarów. Siouxowie odmówili zapłaty, żądając zamiast tego zwrotu swojej ziemi, czego nie można byłoby kwestionować, gdyby zaakceptowano odszkodowanie pieniężne.

Tło

Zobacz także: Wyprawa Powder River (1865) i Wojna Czerwonej Chmury

Mapa 1. Niektóre terytoria określone przez Traktat Fort Laramie z 1851 r. Później i w różnych okresach każde plemię zawierało nowe traktaty z USA. Rezultatem była często zmieniająca się mozaika większych i mniejszych części początkowych przydziałów, nowo utworzonych rezerwatów i dawnych ziem plemiennych przekształconych w nowe terytorium USA . Pogrubiony kontur przedstawia obszar traktatu Sioux z 1851 r.

Pierwszy Traktat z Fort Laramie, podpisany w 1851 r., miał na celu rozwiązanie sporów między plemionami a rządem USA, a także między samymi plemionami na współczesnych obszarach Montany, Wyoming, Nebraski oraz Północnej i Południowej Dakoty. Stanowił on, że plemiona zawrą pokój między sobą, zezwolą na pewien zewnętrzny dostęp do swoich ziem (w celu takich działań, jak podróżowanie, pomiary i budowa niektórych rządowych placówek i dróg) oraz że plemiona będą odpowiedzialne za krzywdy popełnione przez swoich ludzi. W zamian rząd USA zaoferuje plemionom ochronę i będzie wypłacał rentę w wysokości 50 000 dolarów rocznie.

W momencie podpisania traktatu Stany Zjednoczone nie rościły sobie praw do żadnej ziemi objętej traktatem. Zdefiniowano pięć "odpowiednich terytoriów" uczestniczących plemion - Sioux, Arapaho i Cheyenne , Crow , Assiniboine , Arikara , Hidatsa ^[ d ] i Mandan . Na północ od Sioux, Arikara, Hidatsa i Mandan posiadali wspólne terytorium . Terytorium Crows rozciągało się na zachód od terytorium ich tradycyjnych wrogów ^[ 6 ]^{:
103, 105, 134-6?} w plemieniu Sioux. Rzeka Powder podzieliła te dwa terytoria. ^[ 7 ]^{:
595?}

Gdy Senat obniżył rentę z pierwotnych 50 lat do 10 lat, wszystkie plemiona oprócz Kruków zaakceptowały tę obniżkę. Niemniej jednak traktat uznano za obowiązujący. ^[ 7 ]^{:
594?}

Traktat z 1851 r. zawierał szereg niedociągnięć, które przyczyniły się do pogorszenia stosunków i późniejszej przemocy w ciągu kilku następnych lat. Z punktu widzenia międzyplemiennego brak jakichkolwiek "postanowień wykonawczych" chroniących granice z 1851 r. okazał się wadą dla Crow oraz Arikara, Hidatsa i Mandan. ^[ 8 ]^{:
87?} Rząd federalny nigdy nie wywiązał się ze swojego obowiązku ochrony zasobów plemiennych i terenów łowieckich i dokonał tylko jednej płatności na rzecz renty. ^[ 4 ]^[ 5 ]^[ 9 ]

Chociaż rząd federalny działał poprzez demokrację przedstawicielską , plemiona robiły to poprzez konsensus , a chociaż lokalni wodzowie podpisali traktat jako przedstawiciele, mieli ograniczoną władzę kontrolowania innych, którzy sami nie wyrazili zgody na warunki. Oczywiście nie da się tego potwierdzić, ponieważ Indianie nie mieli pisma, a zatem nie mieli sposobu na zapisanie swojej filozofii politycznej ^[^{potrzebne
źródło}^] . Odkrycie złota na zachodzie i budowa Union Pacific Railroad doprowadziły do ??znacznego zwiększenia podróży przez ten obszar, w dużej mierze poza terytorium Siouxów w 1851 roku. Prowadziło to coraz częściej do starć między plemionami, osadnikami i rządem USA, a ostatecznie do otwartej wojny między Siouxami (oraz Czejenami i uchodźcami Arapaho z masakry w Sand Creek w Kolorado w 1864 roku) ^[ 10 ]^{:
168-70?} a białymi w 1866 roku.

Mapa 2. Mapa przedstawiająca główne bitwy Wojny Czerwonej Chmury , wraz z głównymi granicami traktatowymi. Podczas Wojny Czerwonej Chmury Siouxowie pokonali armię USA na tych samych równinach, na których wcześniej pokonali Kruków . W 1868 roku USA i Siouxowie rozpoczęli negocjacje dotyczące zachodniego obszaru Powder River , chociaż żadna ze stron nie posiadała praw traktatowych do tego terenu.

Żadne z pozostałych plemion, które podpisały traktat z 1851 r., nie brało udziału w bitwie z żołnierzami amerykańskimi, a większość sprzymierzyła się z armią.

Gdy międzyplemienny pokój z 1851 roku wkrótce został zerwany, Arikara, Hidatsa i Mandan zwrócili się do Stanów Zjednoczonych o wsparcie militarne przeciwko najazdom Indian Sioux w 1855 roku. ^[ 12 ]^{:
106?} Latem 1862 roku trzy plemiona opuściły wszystkie swoje stałe wioski ziemne na terytorium traktatowym na południe od Missouri , które teraz znajdowało się pod kontrolą Siouxów, i zamieszkały razem w wiosce Like-a-Fishhook na północ od rzeki.

W połowie lat 50. XIX wieku zachodnie grupy Siouxów przekroczyły rzekę Powder i wkroczyły na terytorium objęte traktatem Crow. Wódz Siouxów, Red Cloud, zorganizował grupę wojenną przeciwko obozowi Crow u ujścia rzeki Rosebud w 1856 roku. ^[ 19 ]^{:
119-124?} Pomimo że Crows toczyli "... zakrojone na szeroką skalę bitwy z najeżdżającymi Siouxami" w pobliżu dzisiejszej Wyoli w Montanie, ^[ 14 ]^{:
84?} Siouxowie przejęli zachodni obszar rzeki Powder do 1860 roku.

W 1866 roku Departament Spraw Wewnętrznych Stanów Zjednoczonych wezwał plemiona do negocjacji bezpiecznego przejścia przez Szlak Bozemana, podczas gdy Departament Wojny Stanów Zjednoczonych przeniósł Henry'ego B. Carringtona wraz z kolumną 700 ludzi do Kotliny Powder River , co wywołało wojnę Czerwonej Chmury. ^[ 23 ] Jednak większość szlaku wozów do miasta Bozeman "przecinała ziemię zagwarantowaną Crows na mocy traktatu z 1851 roku" ^[ e ] "...Siouxowie i tak zaatakowali Stany Zjednoczone, twierdząc, że Yellowstone jest teraz ich ziemią". ^[ 8 ]^:89? Wojna Czerwonej Chmury "...wydawała się być wielką wojną Siouxów w obronie ich ziemi. I tak było - ale Siouxowie dopiero niedawno zdobyli tę ziemię od innych plemion i teraz bronią terytorium przed innymi plemionami" ^[ 18 ]^:116? i przejściem białych. ^[ 10 ]^{:
170, przypis 13?}^[ 24 ]^{:
408?}^[ 25 ]^{:
46?}^[ 26 ]^{:
20?} Podczas wojny Crows stanęli po stronie żołnierzy w odizolowanych garnizonach. ^[ 27 ]^{:
91?}^[ 28 ]^{:
67?} Wojownik Crow, Wolf Bow, wzywał armię, aby "umieścić Indian Siuksów we własnym kraju i nie dopuścić, by nas niepokoili". ^[ 28 ]^{:
69?}

Po utracie determinacji do kontynuowania wojny, po porażce w walce Fettermana , ciągłej wojnie partyzanckiej prowadzonej przez Siouxów, Czejenów i Arapaho, wygórowanych stawkach za przewóz towarów w tym rejonie i trudnościach ze znalezieniem wykonawców do pracy na liniach kolejowych, rząd USA zorganizował Indian Peace Commission , aby wynegocjować zakończenie trwających działań wojennych. ^[ 2 ]^[ 29 ] Rada pokojowa wybrana przez rząd przybyła 19 kwietnia 1868 r. do Fort Laramie , w miejscu, które później stało się stanem Wyoming. Wynikiem tego był drugi traktat Traktatu Fort Laramie, podpisany w 1868 r.

Artykuły

Traktat składał się z 17 artykułów:

Artykuł I

Zobacz także: Klauzula o złych ludziach

Mapa 3. Na mocy artykułu I traktatu z 1868 r. Stany Zjednoczone wypłaciły Pawnee renty należne Siuksom po bitwie pod Massacre Canyon w Nebrasce 5 sierpnia 1873 r. Pawnee otrzymali 9000 dolarów.

Artykuł pierwszy wzywał do zaprzestania działań wojennych, stwierdzając, że "wszelkie wojny między stronami tej umowy na zawsze [ sic ] ustaną". Jeśli przestępstwa zostały popełnione przez "złych ludzi" wśród białych osadników, rząd zgodził się aresztować i ukarać przestępców oraz zrekompensować wszelkie straty poniesione przez poszkodowanych. Plemiona zgodziły się wydać przestępców spośród siebie, wszelkich "złych ludzi wśród Indian", rządowi w celu osądzenia i ukarania oraz zrekompensować wszelkie straty poniesione przez poszkodowanych. ^[ 31 ] Jeśli którykolwiek Sioux popełnił "krzywdę lub grabież wobec osoby lub mienia kogokolwiek, białego, czarnego lub Indianina", Stany Zjednoczone mogły zapłacić odszkodowanie pobrane z rent należnych plemionom. ^[ 7 ]^{:
998?} Warunki te skutecznie zrzekły się władzy plemion do karania przestępstw popełnionych przeciwko nim przez białych osadników. Ponadto warunki te poddałyby członków plemienia osądowi rządu Stanów Zjednoczonych. ^[ 32 ]^{:
37?}

Podobne postanowienia pojawiły się w dziewięciu takich traktatach z różnymi plemionami. W praktyce klauzula "złych ludzi wśród białych" była rzadko egzekwowana. Pierwszy powód, który wygrał sprawę sądową na podstawie tego postanowienia, zrobił to w 2009 r., opierając się na traktacie z Fort Laramie z 1868 r. ^[ 33 ]^{:
2521?}

W 1873 roku Stany Zjednoczone skorzystały z prawa do wstrzymania rent i rekompensaty krzywd wyrządzonych Siouxom przez kogokolwiek, w tym Indian. Po masakrze w obozie Pawnee w ruchu podczas legalnej wyprawy łowieckiej Siouxów w Nebrasce, ^[ f ]^[ 34 ]^[ 35 ]^{:
53-7?}^[ 36 ]^{:
41?}^[ 37 ] Siouxowie "zostali zmuszeni do zapłaty reparacji za utratę życia, mięsa, skór, sprzętu i skradzionych koni..." ^[ 38 ]^{:
46?} Pawnee otrzymali 9000 dolarów. ^[ 34 ]^{:
139?}^[ 39 ]^{:
154?}

Artykuł II

Artykuł drugi traktatu zmienił granice ziem plemiennych i ustanowił Wielki Rezerwat Siouxów, obejmujący obszary dzisiejszej Dakoty Południowej na zachód od rzeki Missouri , w tym Black Hills. Został on zarezerwowany dla "absolutnego i niezakłóconego użytkowania i okupacji przez Indian". ^[ 2 ]^[ 31 ] W sumie przydzielono około 25% Terytorium Dakoty , jakie istniało w tamtym czasie. ^[ 30 ]^{:
4?} Zmniejszono całkowite ziemie plemienne i przesunięto je dalej na wschód. Miało to na celu "odebranie dostępu do głównych stad bawołów, które zajmowały ten obszar i zachęcenie Siouxów do zostania rolnikami". ^[ 40 ]^{:
2?}

Rząd zgodził się, że żadne strony, poza tymi upoważnionymi przez traktat, nie będą mogły "przechodzić, osiedlać się ani przebywać na terytorium". ^[ 31 ] Według jednego ze źródeł piszących o artykule drugim, "To, co pozostało niewypowiedziane w traktacie, ale byłoby oczywiste dla Shermana i jego ludzi, to fakt, że ziemia nieumieszczona w rezerwacie miała być uważana za własność Stanów Zjednoczonych, a nie terytorium Indian".

Podobnie jak w 1851 r. Stany Zjednoczone uznały większość terenów na północ od rezerwatu Siuksów za terytorium indiańskie Arikara, Hidatsa i Mandan.

Ponadto Stany Zjednoczone nadal uznawały roszczenia plemienia Crow z 1851 r. do terytorium indiańskiego na zachód od Powder. Crow i Stany Zjednoczone doszły do ??porozumienia w sprawie tego obszaru 7 maja 1868 r.

Ponieważ granica rezerwatu przebiegała wzdłuż "północnej linii Nebraski", Komisja Pokoju przekazała Siouxom pierwotny rezerwat Ponca , który już wcześniej został zagwarantowany Ponca w licznych traktatach z rządem. "Nikt nigdy nie był w stanie wyjaśnić" tego błędu, który mimo to został wyegzekwowany przez rząd, niezależnie od wcześniejszych porozumień.

Artykuł III

Artykuł trzeci przewidywał działki do 160 akrów (65 ha) ziemi uprawnej, które miały być przeznaczone pod uprawę przez członków plemion. Do 1871 r. powstało 200 gospodarstw o ??powierzchni 80 akrów (32 ha) i 200 gospodarstw o ??powierzchni 40 akrów (16 ha), w tym 80 domów. Do 1877 r. liczba ta wzrosła do 153 domów, "z których 50 miało dachy kryte gontem, a większość podłogi z desek" zgodnie z raportem Biura ds. Indian z 1876 r .

Artykuł IV

Rząd zgodził się na budowę szeregu budynków na terenie rezerwatu:

Magazyn
Magazyn
Budynek agencji
Rezydencja lekarza
Rezydencja stolarza
Rezydencja rolnika
Rezydencja kowala
Rezydencja Millera
Rezydencja inżyniera
Dom szkolny
Tartak

Artykuł czwarty przewidywał również utworzenie agencji w rezerwacie w celu administracji rządowej. W praktyce zbudowano pięć agencji, a później dodano dwie kolejne. Te pierwotne pięć składało się z agencji Grand River (Later Standing Rock), Cheyenne River Agency, Whetstone Agency, Crow Creek Agency i Lower Brulé Agency. Kolejna została później utworzona na rzece White River , a następnie na rzece North Platte River , ale później została przeniesiona, aby również znajdować się na White.

Artykuły V do X

Rząd zgodził się, że agent Biura ds. Indian będzie utrzymywał swoje biuro otwartym na skargi, które będzie badał i przekazywał Komisarzowi. Decyzja Komisarza, podlegająca przeglądowi przez Sekretarza Spraw Wewnętrznych , "będzie wiążąca dla stron".

Artykuł szósty zawierał postanowienia umożliwiające członkom plemion przejęcie prawnej, indywidualnej własności ziemi, która wcześniej była wspólną własnością, do 320 akrów (130 ha) dla głów rodzin i 80 akrów (32 ha) dla każdego dorosłego, który nie był głową rodziny. Ziemia ta "może być zajmowana i utrzymywana w wyłącznym posiadaniu osoby, która ją wybrała, i jej rodziny, tak długo, jak ona lub oni mogą ją nadal uprawiać".

Artykuł siódmy dotyczył edukacji dla osób w wieku od 6 do 16 lat, aby, jak stwierdza traktat, "zapewnić cywilizację Indian, którzy zawierają ten traktat". Plemiona zgodziły się zmusić zarówno mężczyzn, jak i kobiety do uczęszczania do szkoły, a rząd zgodził się zapewnić szkołę i nauczyciela na każde 30 uczniów, którzy mogliby uczęszczać do szkoły.

W artykule ósmym rząd zgodził się zapewnić nasiona, narzędzia i szkolenie każdemu z mieszkańców, który wybrałby działki ziemi i zgodził się je uprawiać. Miało to być w kwocie do 100 dolarów za pierwszy rok i do 25 dolarów za drugi i trzeci rok. Były to jedne z wielu postanowień traktatu mających na celu zachęcenie do rolnictwa, a nie polowań, i przybliżenie plemion "do białego człowieka".

Po 10 latach rząd był w stanie wycofać te osoby z artykułu 13, ale jeśli tak się stało, zapewniłby 10 000 dolarów rocznie "poświęconych na edukację wspomnianych Indian ... w sposób, który najlepiej będzie promował edukację i moralny rozwój wspomnianych plemion". Miał nimi zarządzać lokalny agent ds. Indian podlegający Komisarzowi ds. Indian.

Artykuł 10 przewidywał przydział ubrań i żywności, oprócz jednej "dobrej amerykańskiej krowy" i dwóch wołów dla każdej chaty lub rodziny, która przeniosła się do rezerwatu. Przewidywał on także roczną płatność przez 30 lat w wysokości 10 dolarów dla każdej osoby polującej i 20 dolarów dla osób zajmujących się rolnictwem, która miała być wykorzystana przez Sekretarza Spraw Wewnętrznych na "zakup takich artykułów, jakie od czasu do czasu stan i potrzeby Indian mogą wskazywać jako właściwe".

Artykuł XI

Artykuł 11 zawierał kilka postanowień stwierdzających, że plemiona zgodziły się wycofać sprzeciw wobec budowy kolei (wspomnianej trzykrotnie), posterunków wojskowych i dróg oraz nie będą atakować ani chwytać białych osadników ani ich własności. Ta sama gwarancja chroniła osoby trzecie zdefiniowane jako "osoby przyjazne" Stanom Zjednoczonym. Rząd zgodził się zrekompensować plemionom szkody spowodowane budową obiektów w rezerwacie, w kwocie oszacowanej przez "trzech bezstronnych komisarzy" mianowanych przez Prezydenta. Gwarantował plemionom dostęp do obszaru na północ i zachód od Black Hills jako terenów łowieckich, "pod warunkiem, że bizony mogą tam pasć się w takiej liczbie, która uzasadnia polowanie".

Gdy jedno ze źródeł zbadało zapis traktatu w kontekście sformułowania "tak długo, jak bizony będą mogły się przemieszczać", plemiona uznały ten zapis za gwarancję wieczystą, ponieważ "nie potrafiły sobie wyobrazić dnia, w którym bizony nie będą wędrować po równinach"; jednakże:

Koncepcja ta była jasna dla komisarzy. [którzy] dobrze wiedzieli, że myśliwi polujący na skóry, za przyzwoleniem Shermana, już rozpoczynali rzeź, która ostatecznie doprowadziła do całkowitego uzależnienia Indian od rządu w kwestii przetrwania.

Pomimo obietnic Siuksów o niezakłóconej budowie kolei i braku ataków, w latach 1872-1873 zginęło ponad 10 członków ekipy pomiarowej, indiańskich zwiadowców armii USA oraz żołnierzy

Z powodu masakry Siouxów na Pawnee w południowej Nebrasce podczas wyprawy myśliwskiej w 1873 r. Stany Zjednoczone zakazały takich polowań poza rezerwatem. W ten sposób decyzja Stanów Zjednoczonych unieważniła część Artykułu XI.

Artykuł XII

Artykuł 12 wymagał zgody "trzech czwartych wszystkich dorosłych Indian płci męskiej", aby traktat z plemionami "był ważny". Hedren zastanawiał się nad artykułem 12, pisząc, że przepis ten wskazywał, że rząd "już przewidywał czas, gdy inne potrzeby będą wymagały uchylenia warunków traktatu". Postanowienia te stały się od tego czasu kontrowersyjne, ponieważ późniejsze traktaty zmieniające ten z 1868 r. nie zawierały wymaganej zgody trzech czwartych dorosłych mężczyzn, a zatem na mocy warunków z 1868 r. są nieważne.

Artykuły XIII do XV

Rząd zgodził się zapewnić plemionom "lekarza, nauczyciela, cieśli, młynarza, inżyniera, rolnika i kowali".

Rząd zgodził się zapewnić nagrody w wysokości 100 dolarów dla tych, którzy "według oceny agenta wyhodują najcenniejsze plony w danym roku". Po wybudowaniu obiecanych budynków plemiona zgodziły się traktować rezerwat jako swój "stały dom" i "nie zakładać stałego osiedla gdzie indziej".

Artykuł XVI

Traktat z Fort Laramie (1851). Rozszerzona definicja terytorium Crow na zachód od Powder River

Artykuł 16 stanowił, że tereny na północ od rzeki North Platte i na wschód od szczytów Gór Bighorn będą "nieodstąpionym terytorium indiańskim", którego żaden biały osadnik nie będzie mógł zająć bez zgody plemion. Obejmowało to 33 000 000 akrów (13 000 000 ha) ziemi poza rezerwatem, które zostały wcześniej odłożone na mocy traktatu z 1851 r., a także około dodatkowych 25 000 000 akrów (10 000 000 ha). W ramach tego rząd zgodził się zamknąć forty związane ze szlakiem Bozemana. Artykuł 16 nie zajął się jednak kwestiami związanymi z ważnymi terenami łowieckimi na północ i północny zachód od rezerwatu. Arikara, Hidatsa i Mandan posiadali prawo traktatowe do większej części tych terenów łowieckich zgodnie z traktatem z 1851 r. Na mocy traktatu z 1868 roku Siuksowie odstąpili Stanom Zjednoczonym ziemię bezpośrednio na północ od rezerwatu.

W tym artykule ogłoszono przeniesienie tytułu Indian na tereny na wschód od szczytów Gór Bighorn do Powder River (strefa walk w wojnie Czerwonej Chmury). W 1851 r. Stany Zjednoczone uznały roszczenia plemienia Crow do tego obszaru. Po porażce Komisja Pokoju uznała go za "nieodstąpione terytorium indiańskie" należące do Siuksów. Rząd Stanów Zjednoczonych mógł jedynie rozporządzić terytorium traktatowym Crow, ponieważ prowadził równoległe negocjacje z plemieniem Crow. Rozmowy zakończyły się 7 maja 1868 r. Crows zgodzili się oddać Stanom Zjednoczonym duże połacie ziemi i osiedlić się w rezerwacie w sercu terytorium z 1851 r.

Komisja Pokoju mogła zezwolić Siouxom na polowanie nad Republican Fork w Nebrasce (200 mil na południe od rezerwatu Siouxów) wraz z innymi, ponieważ Stany Zjednoczone posiadały tytuł prawny do tego obszaru rzecznego. Czejenowie i Arapaho odstąpili zachodnią część Republican Fork w 1861 r. na mocy mniej lub bardziej zrozumiałego traktatu. Stany Zjednoczone kupiły wschodnią część Republican Fork od Pawnee w 1833 r. Pawnee posiadali traktatowe prawo do polowania na odstąpionym im terytorium. W 1873 r. miała tu miejsce bitwa Massacre Canyon.

Artykuł XVII

Traktat, zgodnie z ustaleniami, "należy interpretować jako uchylający i unieważniający wszystkie dotychczas zawarte traktaty i porozumienia".

Podpisywanie

W ciągu 192 dni, kończących się 6 listopada, traktat podpisało w sumie 156 Siouxów i 25 Arapaho, oprócz komisarzy i dodatkowych 34 sygnatariuszy jako świadków. Chociaż komisarze podpisali dokument 29 kwietnia wraz z Brulé, grupa rozpadła się w maju, a tylko dwóch pozostało w Fort Laramie, aby zakończyć tam rozmowy, zanim udali się w górę rzeki Missouri, aby zebrać dodatkowe podpisy od plemion z innych miejsc. W trakcie tego procesu nie wprowadzono żadnych dalszych zmian do warunków. Jak ujął to jeden z pisarzy, "komisarze zasadniczo przerzucali Siouxów do Fort Laramie i z powrotem... szukając tylko formalności znaków wodzów i rezygnując z prawdziwego porozumienia w duchu, w jakim rozumieli je Indianie".

Wodzowie Siuksów w Forcie Laramie, 1868 r.

Po początkowych negocjacjach przedstawiciele Komisji Pokoju nie omawiali warunków traktatu z kolejnymi plemionami, które przybyły w kolejnych miesiącach, aby go podpisać. Zamiast tego traktat został odczytany na głos i pozwolono "wodzom na chwilę wypowiedzi", zanim "poinstruowano ich, aby postawili swoje znaki na przygotowanym dokumencie".

Jak kontynuuje źródło:

Te plemiona nie były zainteresowane ani nie rozumiały tego, co działo się na radach Fort Laramie. Chciały pozbyć się białych ze swojego kraju i będą walczyć tak długo, jak będzie to konieczne.

Proces porzucania fortów związanych ze szlakiem Bozemana, jako część uzgodnionych warunków, okazał się długim procesem i został wstrzymany przez trudności w zorganizowaniu sprzedaży towarów z fortu do Biura ds. Indian. Fort CF Smith nie został opróżniony aż do 29 lipca. Fort Phil Kearny i Fort Reno nie zostały opróżnione aż do 1 sierpnia. Po opuszczeniu, Red Cloud i jego zwolennicy, którzy monitorowali działania wojsk, zjechali i spalili to, co pozostało.

Komisja pokojowa została rozwiązana 10 października po przedstawieniu Kongresowi raportu, który między innymi zalecił rządowi "zaprzestanie uznawania plemion indiańskich za zależne narody wewnętrzne" i że "nie będą zawierane żadne dalsze traktaty z żadnym plemieniem indiańskim". William Dye, dowódca w Forcie Laramie, pozostał, aby reprezentować komisję i spotkał się z Red Cloud, który był wśród ostatnich, którzy podpisali traktat 6 listopada. Rząd nadal nie chciał negocjować warunków dalej i po dwóch dniach Red Cloud miał "umyć ręce w kurzu z podłogi" i podpisał, formalnie kończąc wojnę.

Senat USA ratyfikował traktat 16 lutego 1869 r.

Sygnatariusze

Znani sygnatariusze przedstawieni w kolejności, w jakiej podpisali, są następujący. Dwa wyjątki są uwzględnione. Henderson był komisarzem, ale nie podpisał traktatu. Red Cloud był wśród ostatnich, którzy podpisali, ale jest tutaj wymieniony w niewłaściwej kolejności, razem z innymi Oglala.

Komisarze

Nathaniel Green Taylor , Komisarz ds. Indian

William Tecumseh Sherman, generał porucznik , Armia USA

William S. Harney, generał dywizji Brevet , Armia USA

John B. Sanborn, były generał major wolontariuszy i były członek komisji pokojowej zorganizowanej przez Alfreda Sully'ego

Samuel F. Tappan, dziennikarz, abolicjonista i aktywista, który zyskał sławę po zbadaniu masakry w Sand Creek

Christopher C. Augur , generał dywizji Brevet i dowódca Departamentu Platte

Alfred Terry , generał dywizji Brevet, armia USA

John B. Henderson , senator USA i przewodniczący Komisji ds. Indian Senatu Stanów Zjednoczonych

Wodzowie i naczelnicy

Brulee

Oglala

Arapaho

Minikonjou

Jankton

Następstwa i spuścizna

Mapa Wielkiego Rezerwatu Siuksów z 1868 r. i późniejsze zmiany granic rezerwatu

Chociaż traktat wymagał zgody trzech czwartych mężczyzn z plemion, wielu nie podpisało go ani nie uznało jego wyników. Inni później narzekali, że traktat zawierał skomplikowane sformułowania, które nie zostały dobrze wyjaśnione, aby nie wzbudzać podejrzeń. Jeszcze inni nie poznali w pełni warunków umowy aż do 1870 r., kiedy Red Cloud powrócił z podróży do Waszyngtonu

Traktat ten, w całości, w porównaniu z porozumieniem z 1851 r., stanowił odejście od wcześniejszych rozważań na temat zwyczajów plemiennych i zamiast tego dowodził "bardziej stanowczego stanowiska rządu w stosunku do narodów plemiennych i ... pragnienia asymilacji Siuksów z amerykańskimi układami własnościowymi i zwyczajami społecznymi".

Według jednego ze źródeł "animozje dotyczące traktatu pojawiły się niemal natychmiast", gdy grupa Miniconjou została poinformowana, że ??nie są już mile widziani w handlu w Fort Laramie, ponieważ znajdują się na południe od ich nowo ustanowionego terytorium. Pomimo tego traktat nie zawierał żadnego zastrzeżenia, że ??plemiona nie mogą podróżować poza swoje ziemie, a jedynie, że nie będą na stałe zajmować obcych ziem. Jedynymi podróżami wyraźnie zakazanymi przez traktat były podróże białych osadników do rezerwatu.

Choć był to traktat między USA a Siouxami, miał głęboki wpływ na plemię Crow, ponieważ posiadało ono tytuł do niektórych terytoriów odłożonych w nowym traktacie. Przystępując do rozmów pokojowych "... rząd w rzeczywistości zdradził Crows, którzy chętnie pomagali armii utrzymać posterunki [Bozeman Trail]...".

Gdy Indianie Sioux zatrzymali postępy USA w 1868 roku, szybko wznowili "swój własny program ekspansji" Chociaż wszystkie strony brały i dawały, Sioux i ich sojusznicy ponownie zagrozili ojczyźnie niektórych z otaczających ich narodów indiańskich. Ataki na Crows i Shoshones były "częste, zarówno ze strony Północnych Czejenów, jak i Arapahów, a także Siouxów, a także grup złożonych ze wszystkich trzech plemion". The Crows donosili o Indianach Sioux w rejonie Bighorn od 1871 roku. Ta wschodnia część rezerwatu Crow została kilka lat później przejęta przez Siouxów w poszukiwaniu bawołów. Kiedy w 1873 roku oddział wojowników Siouxów przez cały dzień stawiał czoła obozowi rezerwatu Crow w Pryor Creek, wódz Crow Blackfoot wezwał USA do zdecydowanych działań przeciwko indiańskim intruzom.

W 1876 roku The Crows (i Wschodni Szoszonowie) walczyli u boku armii pod Rosebud. Wyruszyli na zwiad dla Custera przeciwko Siuksom, "którzy teraz przebywali w starym kraju Crow".

Zarówno plemiona, jak i rząd postanowiły zignorować części traktatu lub "przestrzegać go tylko tak długo, jak warunki były dla nich korzystne", a między 1869 a 1876 rokiem w pobliżu Fort Laramie doszło do co najmniej siedmiu odrębnych potyczek. Przed wyprawą do Black Hills źródła wojskowe wspominają o atakach w Montanie na północ od Yellowstone i na północ od rezerwatu Siuksów w Dakocie Północnej, przeprowadzonych przez niezidentyfikowane grupy Siuksów. Duże oddziały wojenne Indian Siuksów opuściły rezerwat, aby zaatakować odległych wrogów indiańskich w pobliżu wioski Like-a-Fishhook Pojawiły się pierwsze rozmowy o działaniach przeciwko Siuksom. W swoim raporcie z 1873 r. Komisarz ds. Indian opowiadał się za tym, "aby wojsko zmusiło Indian [Sioux] wędrujących na zachód od granicy Dakotów do przybycia do Wielkiego Rezerwatu Siouxów".

Rząd ostatecznie złamał warunki traktatu po gorączce złota w Black Hills i wyprawie na ten obszar George'a Armstronga Custera w 1874 r., nie zapobiegając przybyciu białych osadników na ziemie plemienne. Rosnące napięcia ostatecznie doprowadziły do ??otwartego konfliktu w Wielkiej Wojnie Siuksów w 1876 r

Traktat z 1868 roku został zmodyfikowany przez Kongres Stanów Zjednoczonych trzy razy w latach 1876-1889, za każdym razem obejmując większą część pierwotnie przyznanych terenów, w tym jednostronnie przejmując Black Hills w 1877 roku.

Stany Zjednoczone kontra Naród Indian Sioux

Artykuł główny: Stany Zjednoczone kontra Naród Indian Sioux

30 czerwca 1980 r. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że rząd nielegalnie przejął ziemię w Black Hills przyznaną na mocy traktatu z 1868 r., bezprawnie uchylając artykuł drugi umowy podczas negocjacji w 1876 r., nie uzyskując jednocześnie podpisów dwóch trzecich dorosłej populacji mężczyzn wymaganej do tego. Sąd podtrzymał przyznanie 15,5 mln USD za wartość rynkową ziemi w 1877 r. wraz z odsetkami za 103 lata po 5 procent, co stanowi dodatkowe 105 mln USD. Lakota Sioux odmówili jednak przyjęcia zapłaty i zamiast tego nadal domagają się zwrotu terytorium od Stanów Zjednoczonych. Od 24 sierpnia 2011 r. odsetki Siouxów od pieniędzy wzrosły do ??ponad 1 miliarda dolarów.

Uczczenie pamięci

Z okazji 150. rocznicy traktatu, parlament Dakoty Południowej uchwalił rezolucję Senatu nr 1, potwierdzającą legalność traktatu i zgodnie z pierwotnym tekstem, pokazującą rządowi federalnemu, że Siouxowie "nadal tu są" i "dążą do przyszłości opartej na pozytywnych, zorientowanych na przyszłość relacjach z pełnym poszanowaniem suwerennego statusu narodów rdzennych Amerykanów potwierdzonego traktatem".

11 marca 2018 r. gubernator Wyoming , Matt Mead, podpisał podobny projekt ustawy, wzywając "rząd federalny do wypełniania swoich obowiązków powierniczych na szczeblu federalnym" i domagając się stałego wystawienia oryginalnego traktatu, znajdującego się w aktach Narodowej Administracji Archiwów i Dokumentacji , w legislaturze Wyoming

Herrera przeciwko Wyoming

W maju 2019 r. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w sprawie Herrera v. Wyoming orzekł większością 5 do 4 głosów, że status Wyoming nie unieważnia praw łowieckich zagwarantowanych plemieniu Crow na mocy traktatu.