Traktat z Fort Laramie (1851)

Traktat z Fort Laramie 1851
został podpisany 17 września 1851 r. przez komisarzy traktatowych USA i przedstawicieli narodów Czejenów, Siuksów, Arapaho, Crowów, Assiniboinów, Mandanów, Hidatsów i Arikarów

Znany również jako Traktat Horse Creek, traktat określał tradycyjne roszczenia terytorialne plemion.

Stany Zjednoczone uznały, że wszystkie ziemie objęte traktatem były Terytorium indiańskim i nie rościły sobie praw do żadnej jego części. Granice uzgodnione w Traktacie z Fort Laramie z 1851 r. miały zostać wykorzystane do rozstrzygnięcia szeregu spraw roszczeniowych w XX wieku.

Indianie amerykańscy zagwarantowali bezpieczne przejście osadnikom na Szlaku Oregońskim i pozwolili na budowę dróg i fortów na swoich terytoriach w zamian za obietnicę renty w wysokości pięćdziesięciu tysięcy dolarów na pięćdziesiąt lat. Traktat miał również na celu "zawarcie skutecznego i trwałego pokoju" między ośmioma plemionami, które często były ze sobą w konflikcie.

Fort Laramie National Historic Site z tipi po drugiej stronie rzeki Laramie , gdzie negocjowano traktat z 1868 roku.

Tło

Chociaż wielu europejskich i europejsko-amerykańskich migrantów do zachodniej Ameryki Północnej przeszło wcześniej przez Wielkie Równiny Szlakiem Oregonu i Szlakiem Santa Fe, to Kalifornijska gorączka złota (1848-1855), która rozpoczęła się w 1848 r., znacznie zwiększyła ruch.

W następnym roku zarówno Thomas Fitzpatrick (agent Upper Platte i Arkansas), jak i David D. Mitchell (superintendent w Saint Louis) zalecili zwołanie rady z plemionami w celu zapobieżenia konfliktowi. Rząd USA podjął negocjacje z Plemionami Wielkich Równin zamieszkującymi obszary między rzekami Arkansas i Missouri w celu zapewnienia migrantom ochrony prawa drogi. Kongres USA przeznaczył sto tysięcy dolarów na zgromadzenie, co zostało zatwierdzone przez Luke'a Leę (Komisarza ds. Indian).

Ziemie plemion po Traktacie z Fort Laramie z 1851 r.

Traktat został wynegocjowany i podpisany u ujścia Horse Creek, 30 mil (48 km) w dół rzeki od Fort Laramie, ponieważ w okolicy Fort Laramie brakowało pożywienia dla koni. Wielu tubylców odnosiło się do traktatu jako do Traktatu Horse Creek. Przedstawiciele Lakota Sioux (Red Fish, Lone Horn), Cheyenne, Assiniboine, Gros Ventre, Mandan, Arikara, Hidatsa, Shoshone, Crow (Big Robber, Sits-on-Edge-of Fortification), i Arapaho wzięli udział w dyskusjach na temat traktatu.

Senat USA ratyfikował traktat, dodając Artykuł 5, który zmieniał odszkodowanie z pięćdziesięciu do dziesięciu lat. Wszystkie plemiona, z wyjątkiem Crow, zaakceptowały. Kilka plemion nigdy nie otrzymało towarów obiecanych jako płatności.

Ziemie Traktatu z Fort Laramie z 1851 r.

Terytorium traktatowe

Siuksowie Lakota otrzymali wyłączne prawa traktatowe do Black Hills [Góry Czarne] (obecnie w Dakocie Południowej), ku przerażeniu Czejenów i Arapaho.
"... Siuksowie otrzymali prawa do Black Hills i innych terenów, do których roszczenia zgłaszali Czejeni Północni. Ich ojczyzną były Black Hills", oświadczył historyk Czejenów w 1967 roku.

Wódz Arapaho, Black Coal, skarżył się w 1875 roku:
"Nigdy jeszcze nie dostałem nic za moją ziemię [Black Hills]. Jest częściowo moja, a częściowo Sioux... Po pierwsze, przybyli z rzeki Missouri i dotarli do tego miejsca, a teraz dotarli aż tutaj i roszczą sobie prawa do całej tej ziemi".

Czejenowie i Arapaho, plemiona zamieszkujące najdalej na południe spośród sygnatariuszy traktatu, wspólnie zajmowali tereny na południe od North Plattea (obecnie głównie w Wyoming i Kolorado)

Terytorium traktatu Plemienia Crow (obecnie w Montanie i Wyoming) obejmowało obszar na zachód od Powder River. Rzeka Little Bighorn przepływała przez centrum domeny Crow.

Terytorium Indian Crow (obszary 517, 619 i 635), jak opisano w Traktacie z Fort Laramie (1851), obecnie w Montanie i Wyoming, obejmowało zachodni obszar rzeki Powder i obszar Yellowstone z dopływami, takimi jak rzeka Tongue, rzeka Rosebud i rzeka Bighorn.

Następstwa

Traktat został zerwany niemal natychmiast po jego zawarciu.

W 1858 roku, podczas Gorączki złota Pike's Peak (1858) (później znana jako Gorączka złota w Kolorado), nastąpiła masowa imigracja górników i osadników do Kolorado.

Biali osadnicy przejęli ustanowione traktatem terytoria, aby je eksploatować, "wbrew protestom Indian".
Osadnicy ci zakładali miasta, farmy i ulepszyli drogi.
Przed 1861 rokiem Czejenowie i Arapaho "zostali wypędzeni z regionów górskich w dół do wód Arkansas
Tacy imigranci konkurowali z plemionami o zwierzynę łowną i wodę, obciążając ograniczone zasoby i powodując konflikty. Rząd USA nie egzekwował traktatu, aby powstrzymać imigrantów.

W 1864 roku armie pułkownika Johna M. Chivingtona dokonały Masakry w Sand Creek (1864) na pokojowym obozie, w którym mieszkali głównie Czejenowie, zabijając i okaleczając ciała wielu mężczyzn, kobiet i dzieci. Wydarzenie to doprowadziło do wieloletniej wojny między Czejenami a Stanami Zjednoczonymi.

Sytuacja zaostrzyła się w 1854 roku w związku z Masakrą Grattana (1854), kiedy oddział żołnierzy amerykańskich nielegalnie wkroczył do obozowiska Siuksów, aby aresztować oskarżonych o kradzież krowy, co doprowadziło do bitwy, w której zginął Wódz Zwycięski Niedźwiedź.

Chociaż walki międzyplemienne istniały przed przybyciem białych osadników, część walk międzyplemiennych po traktacie można przypisać celowym masowym zabijaniu Bizonów przez białych osadników i agentów rządowych.
Armia USA nie egzekwowała przepisów traktatowych i pozwalała myśliwym na wkraczanie na ziemie tubylców w celu zabijania Bizonów, zapewniając ochronę, a czasami amunicję.

Co roku zabijano sto tysięcy Bizonów, aż znalazły się na skraju wyginięcia, co zagrażało przetrwaniu plemion.
Te masowe zabójstwa dotyczyły wszystkich plemion, dlatego też plemiona były zmuszane do wzajemnych polowań, gdzie wybuchały walki.

Mapa De Smeta przedstawiająca terytoria indiańskie Fort Laramie z 1851 r. (jasny obszar)

Latem 1862 roku wszystkie trzy plemiona zostały wyparte ze wspólnego terytorium traktatowego.
"My, Arikara, zostaliśmy wypędzeni z naszego kraju po drugiej stronie rzeki Missouri przez Siouxów"
- stwierdził Wódz White Shield w 1864 roku.
Eliminacja bizonów oznaczała również, że Siuksowie Yanktonai przenieśli się na tereny łowieckie Assiniboinów w Dakocie Północnej i Montanie, gdzie Assiniboinowie zawarli z nimi pokój.

Niedługo później Crows zobaczyli, że ich zachodni obszar Powder River został zalany przez Lakota, którzy wkroczyli na ich teren w poszukiwaniu bizonów, a "... w pobliżu dzisiejszego miasta Wyola w stanie Montana doszło do wielkich bitew z najeżdżającymi Siuksami" .
Nieliczni Crows byli stopniowo wypierani. "Kraj od Powder River do Yellowstone River był ich krajem [Crows], aż do 1859 roku, kiedy zostali z niego wypędzeni przez Siuksów".
W 1868 roku, po serii bitew z armią Stanów Zjednoczonych na spornym obszarze, Lakota w końcu udało się przekształcić część terytorium Indian Crow z 1851 roku w nieodstąpione terytorium indiańskie należące do nich samych.

Później znowu ogromne części różnych terytoriów indiańskich w ten czy inny sposób zostały dodane do posiadłości Stanów Zjednoczonych. Mniejsze obszary początkowych terytoriów indiańskich stały się oddzielnymi rezerwatami, zwykle zamieszkanymi przez Indian z plemienia, które posiadało prawo traktatowe w 1851 r.

Terytorium Crow określone w traktacie zostało podzielone, aby zapewnić ziemię dwóm różnym rezerwacjom. Rezerwat Crow został utworzony w centrum pierwotnego terytorium w 1868 roku. Rezerwat Północnych Czejenów został wyznaczony w 1884 roku. Znajduje się on w całości w granicach terytorium Crow z 1851 roku, po tym jak Indianie w kwestii "zdobyli prawo do pozostania na północy" po wybuchu wojny w Fort Robinson.

Arapaho (Północni Arapaho) osiedlili się w rezerwacie swoich dawnych wrogów, Szoszonów, na terenie obecnego Rezerwatu Wind River w Wyoming.
Południowi Czejenowie i Arapaho żyją we wspólnym rezerwacie na terenie obecnej Oklahomy, również daleko od ziemi, na której zawarli traktat z 1851 roku.

Assiniboinowie w Stanach Zjednoczonych od 1888 roku żyli w Rezerwatacie Fort Peck i Rezerwacie Fort Belknap, oba położone na północ od Missouri, na terenie dzisiejszej Montany. Terytorium Assiniboinów, ustanowione na mocy traktatu na południe od Missouri, stanowiło jedynie niewielką część rozległego pasma górskiego wykorzystywanego przez Indian z północnych Wielkich Równin.