ARIKARA

Zobacz także: ( w budowie)  | Plemię Arikara | Wojny Arikara 1823 |  |  |  |  |  |  |  |

Arikarowie
( angielskie: / ? r ? k ?r ? / ), znany również jako Sahnish , Arikaree , Ree , lub Hundi , to plemię Indian w Północnej Dakocie .

Dziś są zapisani z plemionami Mandan i Hidatsa jako federalnie uznanej plemienia znanego jako Trzy plemiona: Mandan, Hidatsa i Arikara Nation .

Wojownik Arikara, ca. 1840-1843, Karl Bodmer


Spis treści:
1 Synonimia
2 Język
3 Wczesna historia
4 Kultura i styl życia
4.1 Mitologia
5 Historia do 1850
6 Historia do 1900
7 W kulturze popularnej



Dystrybucja Arikara . przed kontaktem


Synonimia
Uważa się, że imię Arikara oznacza "rogi", w nawiązaniu do starożytnego zwyczaju noszenia dwóch wyprostowanych kości we włosach. Nazwa może również oznaczać "ludzie łosi" lub "zjadacze kukurydzy".



Arikara mężczyzna w niedźwiedziej skórze, 1908


Język
Język Arikara należy do rodziny języków Caddoan . Arikara jest bliski językowi Pawnee , ale nie są one wzajemnie zrozumiałe .
W 2007 r. całkowita liczba pozostałych native speakerów wynosiła dziesięciu, z których jedna, Maude Starr, zmarła 20 stycznia 2010 r. Była certyfikowanym nauczycielem języka, który uczestniczył w języku Arikara programy edukacyjne.



Delegacja Mandana i Arikara. Pośrodku siedzi: wódz Arikara, Syn Gwiazdy


Wczesna historia
Rozbieżność językowa między Arikara i Pawnee sugeruje oddzielenie od Skidi Pawnee około XV wieku.
Stanowisko Arzberger w pobliżu dzisiejszego Pierre w Południowej Dakocie , oznaczone jako Narodowy Zabytek Historyczny , jest stanowiskiem archeologicznym z tego okresu, zawierającym pozostałości ufortyfikowanej wioski z ponad 44 lożami.

Wioskę Arikara, w pobliżu której rozwinął się dzisiejszy Pierre w Południowej Dakocie , odwiedzili w 1743 roku dwaj synowie francuskiego kupca i odkrywcy La Vérendrye

W ostatniej ćwierci XVII wieku Arikara została zaatakowana przez Omaha / Ponca i Iowa pod koniec migracji Omaha / Ponca do Nebraski.

Po ustanowieniu pokoju później, Arikara wpłynęła na przybyszów.
Omaha nadal przypisują kobietom Arikara nauczanie ich sztuki budowania lóż ziemnych.


Kultura i styl życia

Arikara żyli jako pół- koczowniczy lud na Wielkich Równinach .
W okresach osiadłego trybu życia Arikara mieszkali głównie w wioskach ziemskich . Podczas podróży lub podczas sezonowych polowań na Bizony stawiali przenośne tipi jako tymczasowe schronienie. Byli przede wszystkim społeczeństwem rolniczym, którego kobiety uprawiały odmiany kukurydzy (lub kukurydzy). Zboże było tak ważną podstawą ich społeczeństwa, że nazywano je "kukurydzą macierzystą".

Wczesny Europejczyk, botanik, chwalił kobiety Arikara jako doskonałe hodowcy.
Nigdzie w Ameryce nie widział lepszych plonów. Nadwyżki kukurydzy i innych upraw, wraz z tytoniem, zostały sprzedane plemionom Lakotów, Czejenów i bardziej południowych równin podczas krótkotrwałych rozejmów. Ilość przedmiotów handlowych przechodzących przez wioski Arikara uczyniła z nich "centrum handlowe w Upper Missouri". Zanim epidemia ospy nawiedziła trzy plemiona wiosek, byli oni "najbardziej wpływowymi i zamożnymi ludami na Północnych Równinach".

Tradycyjnie rodzina Arikara posiadała 30-40 psów. Ludzie używali ich do polowań i jako wartownicy, ale przede wszystkim do transportu na wieki przed przyjęciem koni przez plemiona równin w XVII wieku. Wiele plemion równin używało włóków , lekkiego urządzenia transportowego ciągniętego przez psy. Składał się z dwóch długich tyczek przymocowanych uprzężą na ramionach psa, z końcami ciągniętymi za zwierzęciem; w połowie drogi między tyczkami rozpięta była drabina, czyli obręcz z plecionych rzemieni; trzymała ładunki, które mogły przekraczać 60 funtów. Kobiety używały również psów do ciągnięcia włóków do ciągnięcia drewna na opał lub niemowląt. Włóki służyły do przewożenia mięsa zebranego podczas sezonowych polowań; jeden pies mógł uciągnąć ćwierć Bizona .

Arikara odgrywała centralną rolę w indiańskich sieciach handlowych Great Plains (Wielkich Równin), opartych na korzystnym położeniu geograficznym, w połączeniu z nadwyżkami pochodzącymi z rolnictwa i rzemiosła .
Źródła historyczne wskazują, że wioski Arikara odwiedzały plemiona Cree (Plains Cree), Assiniboine , Crow (Absaroka) , Cheyenne , Arapaho , Siuksów , Kiowa , Plains (Kiowa) Apacze i Comanche .

Mitologia

Mit stworzenia Arikara wykazuje podobieństwa z mitem stworzenia sąsiedniego ludu Mandan .
Zaczyna się od stworzenia przez wielkiego wodza nieba Nishanu gigantów . Giganci nie szanowali Nishanu, który ich stworzył, a większość gigantów została zniszczona przez wielką powódź. Uratowani dobrzy olbrzymy stali się ziarnami kukurydzy pod ziemią. Nishanu posadziła kukurydzę na niebie, dając Matkę Kukurydza, która poszła na ziemię, aby wyprowadzić ludzi ze Wschodu na Zachód, ale po pewnym czasie wróciła do Nieba i pod jej nieobecność ludzie na ziemi zaczęli się nawzajem zabijać. Wróciła na ziemię z przywódcą, który nauczył ich, jak walczyć z wrogami, a nie ze sobą. Jest to mit tworzenia stylu "wschodzącego", przedstawiający "Matkę Kukurydzy" rodzącą zasiane nasiona (pozostałe dobre olbrzymy po potopie). Postać "matki kukurydzy" można znaleźć w wielu mitologiach rdzennych Amerykanów. Mówi się, że mit odzwierciedla migracje Arikara ze Wschodu na Zachód.


Historia do 1850



Mapa przystosowana do ukazania głównych ruchów (w przybliżeniu) plemienia Arikara w latach 1795-1862.
(kliknij aby powiększyć)

Pod koniec XVIII wieku plemię poniosło wysoki wskaźnik ofiar śmiertelnych z powodu epidemii ospy , która zmniejszyła jego populację z około 30 000 do 6000, zaburzając strukturę społeczną.

Epidemia ospy w latach 1780-1782 zmniejszyła liczbę wiosek Arikara wzdłuż Missouri z 32 do 2. Skutki epidemii mogły być tak straszne, że nie można ich było zrozumieć, ale w formie alegorycznej.

Wojna totalna uderzyła w osłabioną i często podzieloną Arikarę. W spalonej wiosce (później zbadanej jako Larson Site ) archeolodzy znaleźli okaleczone szkielety 71 mężczyzn, kobiet i dzieci, zabitych na początku lat 80. XVIII wieku przez nieznanych indiańskich napastników. Grupy Siuksów były tymi, które zyskały najwięcej na osłabieniu Arikary. Zaatakowali bezbronną Arikarę i zwiększyli "tempo ekspansji Siuksów" na zachód od Missouri .

W pierwszej ćwierci XIX wieku Arikara stanęli przed wieloma wyzwaniami: zmniejszona liczebność, konkurencja ze strony białych kupców oraz presja militarna ze strony Szczepów Lakotów i innych grup Plemion Siuksów. Sojusze nieustannie się zmieniały. Arikara dołączył do dawnych wrogów Siuksów w najazdach na Indian Mandan i Hidatsa. Później negocjowali pokój z oboma plemionami wiosek.

Ze względu na ich zmniejszoną liczebność, Arikara zaczęli mieszkać bliżej Mandan i Hidatsa na tym samym obszarze dla wzajemnej ochrony. Migrowali stopniowo z dzisiejszej Nebraski i Południowej Dakoty do Północnej Dakoty . Pozostała część grupy została napotkana w 1804 roku przez ekspedycję Lewisa i Clarka .

Pierwsza delegacja Arikara wyjechała do stolicy, Waszyngtonu, w kwietniu 1805, ponaglana przez ekspedycję Lewisa i Clarka . Wódz Ankedoucharo zachorował podczas swojego pobytu i zmarł w Waszyngtonie. Delegaci obarczyli winą białych za śmierć wodza. To był jeden z powodów, dla których Arikara przez następne dziesięciolecia byli "znacznie wrogo nastawieni do białych Amerykanów".

2 czerwca 1823 r. Arikara zaatakowała grupę 70 traperów dowodzonych przez Williama Henry'ego Ashleya z Henry/Ashley Company. Traperzy rozbili obóz w pobliżu wioski Arikara u ujścia rzeki Grand (na północ od dzisiejszego Mobridge w Południowej Dakocie). Czternastu traperów zginęło, a 10 zostało rannych, w tym Hugh Glass , upamiętniony w biograficznej powieści Fredericka Manfreda "Lord Grizzly" z 1954 roku (patrz także The Revenant , luźno oparty na Hugh Glassie).

Pułkownik Henry Leavenworth opuścił Fort Atkinson (obecnie w Nebrasce) z 220 ludźmi.
Ponad 700 Indian SzczepówYankton, Yanktonai i Lakota dołączyło do niego w pierwszej wojnie z Indianami w Stanach Zjednoczonych na zachód od Missouri. Arikara wycofali się do swojej ufortyfikowanej wioski. Wkrótce rozczarowani Siuksowie opuścili pole bitwy. Arikara uciekli w nocy, a rozwścieczeni handlarze futer podpalili ich puste loże następnego ranka.

"To był jedyny raz w historii, kiedy którekolwiek z Trzech Plemion walczyło w otwartej wojnie przeciwko Stanom Zjednoczonym".

Krwawa Ręka i inni wodzowie Arikara podpisali traktat pokojowy ze Stanami Zjednoczonymi (USA) 18 lipca 1825 r.
Być może nie zdawali sobie sprawy, że na warunkach amerykańskich jednocześnie uznawali supremację Stanów Zjednoczonych.

Zimą/wiosną 1833 r. członkowie plemienia Arikara wpadli w zasadzkę na Hugh Glassa, Hilaina Menarda i Colina Rose'a.

"Odręczna adnotacja sporządzona na stronie kredytowej na stronie księgi rachunkowej Menarda głosi: "Zabity przez Rees w pobliżu Fort Cass Spring 1833" - napisał Landry w swoim artykule. "Słowo "Rees" było slangiem góralskim dla plemienia Arikara".

Zgodnie z listem napisanym przez Johna FA Sanforda, indyjskiego agenta, w liście z lipca 1833 do Williama Clarka, nadinspektora do spraw Indian. Landry zamieszcza fragment w swoim artykule. "Oskalpowali je i pozostawili część skalpów każdego przywiązanego do słupów z powodu morderstwa [.]"

Nastąpiły lata niezdecydowania.
Bez korzeni Arikara mieszkali przez kilka lat w pobliżu ich południowych "krewnych", Skidi Pawnee.

Próbowali też swoich sił w nieprzyjaznym kraju daleko na Platte (obecnie Nebraska), gdzie pułkownik Henry Dodge spotkał je w 1835 roku nękany przez liczne grupy Siuksów, Arikarowie wreszcie pochowali starą wrogość i zaprzyjaźnili się z Mandan i Hidatsa w koniec lat 30. XIX wieku.

Menedżer w punkcie handlowym Fort Clark (North Dakota) zauważył w czerwcu 1838 roku, jak "Rees (Arikara), Mandans i Gros Ventres [Hidatsas] wcześnie rozpoczęli wspólne polowanie na Bizony".

Ospa zaatakowała plemiona Upper Missouri rok wcześniej (i ponownie w 1856 r.).
Zdziesiątkowała Mandan.

Ocalały Arikara przejął prawie pustą wioskę Mandan Mitutanka obok Fort Clark (North Dakota).
Chaty ziemne stały do czasu, gdy Siuksów ze szczpu Yankton podpaliji je w styczniu 1839 roku.

Wioska została odbudowana przez Arikarę, który mieszkał tam do 1861 roku. rozliczenie na dobre.

Alfred Jacob Miller - Wnętrze Fortu Laramie - Projekt Google Art. Jeden z najważniejszych traktatów między Indianami z równin został wynegocjowany w pobliżu Fortu Laramie w 1851 roku i nazwany tak od fortu. Traktat opisuje terytorium różnych plemion.

Historia do 1900

Terytorium traktatowe Arikara, Hidatsa i Mandan z 1851 r. (Obszar 529, 620 i 621 na południe od Missouri)


Celem Stanów Zjednoczonych w Traktacie z Laramie z 1851 roku było ustanowienie trwałego pokoju na większości północnych równin i zdefiniowanie terytoriów plemiennych.

Podstawowy obszar traktatu Arikara, Hidatsa i Mandan był wspólnym terytorium na północ od Heart River, otoczonym od wschodu i północy przez Missouri, a od zachodu przez rzekę Yellowstone aż do ujścia rzeki Powder.

Po 1823 Lakota nadal parli na północ, więc otrzymali prawa traktatowe na obszarze wzdłuż Grand River, a także na innych terenach na południe od Heart River.

Pokój był krótkotrwały.
Jak pokazały rysunki zebrane przez WJ Hoffmana z Hunkpapa Chief Running Antelope, w 1853 r. zabił już czterech Indian Arikara.

W następnym roku Trzy Plemiona wezwały armię USA do interwencji; ta prośba została powtórzona przez następne dwie dekady.

Arikara, Hidatsa i terytorium Indian Mandan, 1851. Wioska jak haczyk na ryby, Fort Berthold I i II oraz posterunek wojskowy Fort Buford, Dakota Północna.

Łowcy Arikara zostali napadnięci i mieli trudności z zapewnieniem wystarczającej ilości zwierzyny i skór. Długa bitwa między obozem Arikara na polowaniu a kilkuset Lakotami miała miejsce w czerwcu 1858 roku. Obóz Arikara stracił dziesięciu ludzi, a 34 zostało rannych.

Arikara zbudowali Gwiezdną Wioskę wiosną 1862 roku.
Musieli ją opuścić po zaciętej walce z Siuksami kilka miesięcy później.

Arikara przekroczyli Missouri i zbudowali nowe ziemne chaty i domy z bali w pobliżu wspólnej wioski Mandan i Hidatsa Wioska Like-a-Fishhook Village .
Wieś została zbudowana poza obszarem traktatu Trzech Plemion.

"My, Arikara, zostaliśmy wygnani z naszego kraju po drugiej stronie rzeki Missouri przez Siuksów", oświadczył szef Białej Tarczy w 1864 r.

Wioska niczym haczyk na ryby nie była bezpieczna przed dewastacją, strajkami czy rajdami dla koni (podobnie jak pobliski punkt handlowy Fort Berthold II). Tuż przed końcem 1862 roku niektórzy Siuksowie spalili część wsi.

Przynależność Siuksów nie zawsze jest jasna: Lakota, Yanktonai (Nakota) i "uchodźca" Santee Sioux (Dakota) z powstania w Minnesocie 1862 roku czasami atakowali Trzy Plemiona.

Jak zawsze w wojnach międzyplemiennych, zdarzały się przerywniki pokojowe - i konflikty z innymi wrogimi plemionami Indian , jak na przykład Assiniboine .

W 1869 roku Trzy Plemiona poprosiły Stany Zjednoczone o broń jako ochronę przed wrogimi Siuksami i ostatecznie otrzymały 300 sztuk.

Trzy Plemiona sprzedały część swoich południowych terenów traktatowych, mniej więcej już zaanektowanych przez Lakotę, Stanom Zjednoczonym 12 kwietnia 1870 roku. W tym samym czasie dostali traktat na obszarze, na którym znajdowała się wioska Like a Fishhook Village.


Bloody Knife, zwiadowca Custera, ekspedycja Yellowstone, 1873 - NARA - 524373. Bloody Knife był Indianinem Arikara, chociaż Custer ma go jako Kruka w swoim Oficjalnym Raporcie z walki z Lakotami na Honsinger Bluff w Yellowstone.


W czerwcu 1874 r. pułkownik George Armstrong Custer w Forcie Abraham Lincoln (obecnie Dakota Północna) otrzymał rozkaz opóźnienia swojej wyprawy na Czarne Wzgórza i powstrzymania dużej grupy wojennej Lakoty w drodze do ataku na wioskę Like a Fishhook Village.

"Rees (Arikara) i Mandan powinni być chronieni tak samo jak biali osadnicy" - czytamy w rozkazie generała Phila Sheridana. Custer zawiódł i Lakota zabił pięciu Arikara i jednego z plemienia Mandan.

Arikara "dostarczało jednych z najwierniejszych i najskuteczniejszych indyjskich zwiadowców " dla armii podczas wojny z bandami Lakoty wędrujących po terytoriach innych narodów w latach 1876-1877.

"Dla plemion poddanych presji Siuksów przez dziesięciolecia, połączenie zemsty i samoobrony stanowiłoby potężną motywację" do przyłączenia się do białych w takich akcjach.
Ulubiony zwiadowca Custera, Arikara znany jako Bloody Knife , poległ podczas Bitwy pod Little Bighorn w rezerwacie Indian Crow (Absaroka) (obecnie Montana) w 1876 roku.

"Mandans, Arickarees i Gros Ventres" byli jednymi z pierwszych indiańskich dzieci , które w 1878 r. przybyły do Hampton Institute , historycznie czarnego college'u w Wirginii, w celach szkolnych.

Rezerwat Indian Fort Berthold otrzymał nowy kształt i rozmiar na mocy porozumienia w 1886 r. (ratyfikowany w 1891 r.).

W 1910 roku Trzy Plemiona wyraziły zgodę na sprzedaż ziemi, więc rezerwacja została ponownie zmniejszona.
Arikara oddaliła się od wioski Like a Fishhook Village. Hodowali i znakowali bydło zamiast polować na bawoły.

Wraz z Ustawą Dawesa i "przydziałem kilkudziesięciu" uznano za kolejną próbę asymilacji z kulturą europejsko-amerykańską, na początku lat 90. XIX wieku każdej rodzinie Arikara przydzielono gospodarstwo rolne o powierzchni 160 akrów.
Indianie Arikara byli uważani za obywateli Stanów Zjednoczonych - i nie byli już mieszkańcami plemiennych wiosek.

Podczas Wielkiej Wojny Siuksów w 1876 roku niektórzy Arikara służyli jako zwiadowcy dla Custera w kampanii Little Bighorn .

Trzy plemiona są osiedlone w rezerwacie indiańskim Fort Berthold w Północnej Dakocie.

W kulturze popularnej

W filmie The Revenant wojownicy Arikara działają jako główni antagoniści na początku filmu. Traperzy odnoszą się do nich zarówno po imieniu, jak i jako Ree, a atak z 1823 r. na ekspedycję pułapek Półkownika Henry'ego jest dokładny.
Co więcej, produkcja została doceniona za starania, aby jak najdokładniej odtworzyć mowę Pawnee i Arikara