MANDAN

Mandan to plemię indiańskie Wielkich Równin , którzy żyli od wieków głównie w tym, co jest teraz Dakota Północna.

Są zapisani do Trzech Stowarzyszonych Plemion Rezerwatu Fort Berthold . Około połowa Mandanów nadal przebywa na obszarze rezerwatu; reszta mieszka w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

W przeszłości Mandanie mieszkali wzdłuż obu brzegów rzeki Upper Missouri i dwóch jej dopływów - Heart i Knife - w dzisiejszej Północnej i Południowej Dakocie . Speakers Mandan , w języku Siouan , opracowali oni uregulowane, kulturę agrarną. Założyli stałe wioski z dużymi, okrągłymi, ziemnymi lożami o średnicy około 12 metrów, otaczającymi centralny plac. W lożach mieszkały rodziny matrylinearne. Mandanie byli wielkim narodem handlowym, handlującym zwłaszcza dużymi nadwyżkami kukurydzy z innymi plemionami w zamian za bizonymięso i tłuszcz. Żywność była głównym przedmiotem, ale wymieniano także konie, broń i inne towary handlowe.

Zawartość
1 Populacja
2 Etymologia
3 Język
4 Historia
4.1 Początki i wczesna historia
4.2 Spotkanie europejskie
4.2.1 Spekulacje na temat prekolumbijskich kontaktów europejskich
4.3 Wojna międzyplemienna 1785-1845
4.4 Epidemia ospy w latach 1837-38
4,5 Koniec XIX i XX wieku
4,6 XX wiek do zaprezentowania
5 Kultura
5.1 Schroniska i wsie
5.2 Życie rodzinne
5,3 Gospodarka mandańska
5.4 Sukienka
5,5 Religia
5,6 Dzień dzisiejszy
6 Galeria obrazów
7 Zobacz też
8 Bibliografia
8.1 Dalsze czytanie
8,2 Język
9 Zewnętrzne linki

Ludność

Populacja Mandan liczyła 3600 na początku XVIII wieku. [2] Szacuje się, że przed europejskim spotkaniem było to 10 000-15 000. Zdziesiątkowani przez powszechną epidemię ospy w 1781 r. ludzie musieli opuścić kilka wiosek, a resztki Hidatsa również zebrały się z nimi w mniejszej liczbie wiosek. W 1836 r. było ponad 1600 pełnokrwistych mandanów, ale po kolejnej epidemii ospy w latach 1836-37 oszacowano, że do 1838 r. liczba ta spadła do 125.

W XX wieku ludzie zaczęli zdrowieć. W latach 90. do Trzech Powiązanych Plemion zapisało się 6000 osób. [2] W spisie z 2010 r. 1171 osób zgłosiło pochodzenie Mandana. Około 365 z nich zidentyfikowano jako pełnej krwi, a 806 miało częściowe pochodzenie Mandan. [1]

Etymologia

Ofiara Indian Mandan , akwatinta Karla Bodmera

Angielska nazwa Mandan wywodzi się od francusko-kanadyjskiego odkrywcy Pierre'a Gaultiera, Sieur de la Verendrye , który w 1738 roku usłyszał ją jako Mantannes od swoich przewodników Assiniboine , którzy nazywają Mandan Mayádąna . Wcześniej słyszał o ludziach z loży ziemi, określanych przez Cree jako Ouachipouennes , "Sioux, który schodzi do podziemia". Assiniboine to kolumny Siouan. Najbliższe Siouan nazy językowe miał egzonimy podobne do Mantannes w ich językach, na przykład, Teton Miwátha?ni lub Miwátąni , Yanktonai Miwátani , Yankton Mawátani lubMąwátani , Dakota Mawátąna lub Mawátadą itp.

Mandanie używali różnych autonimów w odniesieniu do siebie: Numakaki (Numą´khu´.ki) (lub Ruwą´?ka.ki) ("wielu mężczyzn, ludzi") był inkluzywny i nie ograniczał się do konkretnej wioski lub zespołu. Ta nazwa była używana przed epidemią ospy w latach 1837-1838. [4] Nueta (Nu´?etaa), nazwa używana po tej epidemii ("my, nasz lud") była pierwotnie nazwą mieszkańców wioski Mandan żyjących na zachodnim brzegu rzeki Missouri.

Mandan prawdopodobnie używał Numą´khu´.ki / Ruwą´?ka.ki w odniesieniu do ogólnego bytu plemiennego. Później słowo to wyszło z użycia i zamiast tego używano nazw dwóch dywizji, Nuweta lub Ruptare (tj. Mandan Nu´?etaa lub Ru´?eta ). Później termin Nu´?etaa / Ru´?eta został rozszerzony na ogólną jednostkę plemienną. Nazwa Mi-ah´ta-nes zanotowana przez Ferdinanda Vandeveera Haydena w 1862 roku podobno oznacza "ludzi na brzegu rzeki", ale może to być ludowa etymologia .

Różne inne terminy i alternatywne pisownie występujące w literaturze obejmują: Mayátana, Mayátani, Mąwádani, Mąwádą?i, Huatanis, Mandani, Wahtani, Mantannes, Mantons, Mendanne, Mandanne, Mandians, Maw-dân, Meandans, les Mandals, Me-too´ -ta-häk, Numakshi, Ruwą´'kši, Wíhwatann, Mevatan, Mevataneo. [5] Gloria Jahoda w Ścieżce łez stwierdza, że ??nazywają siebie również "ludem bażantów". [6] George Catlin powiedział, że Mandanie (lub See-pohs-kah-nu-mah-kah-kee , "ludzie bażantów", jak sami siebie nazywają)

Język

Para mężczyzn Mandan z grafiką Karla Bodmera , XIX wiek. Żółte pióro po lewej, "syn sławnego wodza". Został zabity przez Siuksów około rok po namalowaniu go przez Bodmera.

Główny artykuł: język mandański

Język Mandan lub Nuu?etaa íroo należy do rodziny języków Siouan . Początkowo uważano, że jest blisko spokrewniony z językami Hidatsa i Wrony . Jednakże, ponieważ język mandan był w kontakcie z Hidatsa i Crow przez wiele lat, dokładny związek między Mandan i innymi językami Siouan (w tym Hidatsa i Crow) został zaciemniony. Z tego powodu lingwiści najczęściej klasyfikują Mandana jako odrębną gałąź rodziny Siouan.

Mandan ma dwa główne dialekty : Nuptare i Nuetare . Do XX wieku przetrwała tylko odmiana Nuptare, a wszyscy mówiący w Hidatsa byli dwujęzyczni. Językoznawca Mauricio Mixco z University of Utah był zaangażowany w badania terenowe z pozostałymi mówcami od 1993 roku. W 1999 roku żyło tylko sześciu biegle mówiących po Mandanie. Od 2010 roku programy w lokalnych szkołach zachęcają uczniów do nauki języka. [9]

Mandanie i ich język przyciągnęły wiele uwagi europejskich Amerykanów , po części dlatego, że ich jaśniejszy kolor skóry spowodował spekulacje, że są pochodzenia europejskiego. W latach 30. XIX wieku książę Maksymilian z Wied poświęcił więcej czasu na rejestrowanie języka mandan w porównaniu z innymi językami Siouan i dodatkowo przygotował listę porównawczą słów mandan i walijskich (uważał, że mandan mógł być przemieszczonym walijskim). [10] Teorię związku Mandan-Welsh poparł również George Catlin , ale badacze nie znaleźli dowodów na takie pochodzenie.

Mandan ma różne formy gramatyczne zależne od płci adresata . Pytania zadawane mężczyznom muszą używać przyrostka -o?ša, natomiast przyrostka -o?rą używa się przy pytaniu kobiet. Podobnie sufiksem wskazującym jest -o?s, gdy zwracamy się do mężczyzn i -o?re, gdy zwracamy się do kobiet, a także dla trybu rozkazującego : -ta (mężczyzna), -rą (kobieta). [11] Mandan, podobnie jak wiele innych języków Ameryki Północnej, zawiera w swoim słownictwie elementy symboliki dźwiękowej . / S / dźwięk często oznacza małość / mniej intensywność / ? /oznacza średnią, /x/ oznacza wielkość/większą intensywność: [12]

ojciec "żółty"
šíre "płowy"
xíre "brązowy"
sró " dzwonić "
xró "grzechotka"
Historia

Taniec bawołów: " Taniec żubra Indian Mandan przed ich lożą medyczną w Mih-Tutta-Hankush" : akwatinta Karla Bodmera z książki "Maximilian, Prince of Wied's Travels in the Interior of North America, w latach 1832 -1834"
Początki i wczesna historia
Dokładne pochodzenie i wczesna historia Mandana są nieznane. Wczesne badania lingwistów wykazały, że język mandan mógł być blisko spokrewniony z językiem ludu Ho-Chunk lub Winnebago z dzisiejszego Wisconsin . Uczeni przypuszczają, że przodkowie Mandanów osiedlili się kiedyś na obszarze Wisconsin. Pogląd ten prawdopodobnie znajduje potwierdzenie w ich ustnej historii , która odnosi się do ich pochodzenia ze wschodniego położenia nad jeziorem.

Etnolodzy i uczeni badający Mandan zgadzają się z teorią, że podobnie jak inni ludzie mówiący po Siouan (być może w tym Hidatsa), pochodzili z obszaru środkowej rzeki Missisipi i dolin rzeki Ohio w dzisiejszym Ohio . Gdyby tak było, Mandanie migrowaliby na północ do doliny rzeki Missouri i jej dopływu rzeki Heart w dzisiejszej Północnej Dakocie . To tam Europejczycy po raz pierwszy spotkali plemię historyczne. Uważa się, że ta migracja miała miejsce prawdopodobnie już w VII wieku, ale prawdopodobnie między 1000 a XIII wiekiem, po przyjęciu upraw kukurydzy.[13] Był to okres znacznej zmiany klimatycznej, tworzącej cieplejsze, wilgotniejsze warunki sprzyjające ich produkcji rolniczej. [14]

Po przybyciu na brzeg rzeki Heart Mandanie zbudowali kilka wiosek, z których największa znajdowała się u ujścia rzeki. [15] Dowody archeologiczne i radar zobrazowania naziemnego ujawniły zmiany w granicach obronnych tych wiosek na przestrzeni czasu. W miarę zmniejszania się populacji ludność budowała nowe rowy i palisady otaczające mniejsze obszary.

To, co było znane jako Double Ditch Village, znajdowało się na wschodnim brzegu rzeki Missouri, na północ od miejsca, w którym rozwinął się obecny Bismarck. Przez prawie 300 lat był okupowany przez Mandan Zerwania. Dziś na miejscu znajdują się zagłębienia, które są dowodem na ich żeremia i mniejsze, w których utworzono doły podręczne do przechowywania odwodnionej kukurydzy. Nazwa pochodzi od dwóch okopów obronnych wybudowanych poza terenem leśniczówek. Stwierdzono, że budowa fortyfikacji tutaj iw innych miejscach wzdłuż Missouri była skorelowana z okresami suszy, kiedy narody najeżdżały się nawzajem w poszukiwaniu żywności. [16]

W pewnym momencie w tym czasie lud Hidatsa również przeniósł się do regionu. Mówili także językiem Siouan. Tradycja Mandana mówi, że Hidatsa byli plemieniem koczowniczym , aż do ich spotkania z Mandanem, który nauczył ich budowania stacjonarnych wiosek i uprawiania rolnictwa. Hidatsa nadal utrzymywał przyjazne stosunki z Mandanami i budował wioski na północ od nich nad rzeką Knife .

Później Plemiona Pawnee i Arikara przenieśli się z rzeki Republikańskiej na północ wzdłuż rzeki Missouri. Mówili językiem Caddoan , a Arikara często byli wczesnymi konkurentami Mandan, chociaż obaj byli ogrodnikami. Zbudowali osadę znaną jako wioska Crow Creek na urwisku nad Missouri. Nowoczesne miasto Chamberlain w Południowej Dakocie rozwinęło się około jedenastu mil na południe stąd.

Mandan podzielono na zespoły. Największą grupą językową byli Nup'tadi (nie tłumaczy). [15] Inne zespoły to Is'tope ("ci, którzy się wytatuowali"), Ma'nana'r ("ci, którzy się pokłócili"), Nu'itadi ("nasi ludzie") i Awi'ka-xa / Awigaxa (nie tłumaczy). [15] Nup'tadi i Nu'itadi żył na obu brzegach rzeki Missouri , natomiast Awigaxa żył dalszej pod prąd w Painted Woods.

Wszystkie zespoły zajmowały się ekstensywną uprawą roli, którą zajmowały się kobiety, łącznie z suszeniem i przetwarzaniem kukurydzy. [15] Osady Mandan-Hidatsa, zwane "Rynek Równin Centralnych", były głównymi ośrodkami handlu w Indiańskich sieciach handlowych Great Plains . Plony były wymieniane wraz z innymi towarami, które podróżowały aż z wybrzeża północno-zachodniego Pacyfiku. [15] Dochodzenie w ich miejscach na północnych równinach ujawniło elementy, które można prześledzić również do rzeki Tennessee na Florydzie, wybrzeża Zatoki Kalifornijskiej i wybrzeża Atlantyku.

Mandan stopniowo przesuwał się w górę rzeki i do XV wieku skonsolidował się w dzisiejszej Północnej Dakocie. Od 1500 do około 1782 roku Mandanie osiągnęli swoje "apogeum" populacji i wpływów. Ich wioski wykazywały coraz większe zagęszczenie, a także silniejsze fortyfikacje, na przykład w Huff Village. Posiadało 115 dużych lóż liczących ponad 1000 mieszkańców. [19]

Zespoły nie przemieszczały się często wzdłuż rzeki aż do końca XVIII wieku, po tym, jak ich populacje gwałtownie spadły z powodu ospy i innych epidemii. [15]

Spotkanie europejskie

Obraz przedstawiający wioskę mandanów autorstwa George'a Catlina, ok. 1930 r. 1832
Koatiouak , wymienione w 1736 roku listu jezuickiego Jean-Pierre Aulneau , są identyfikowane jako Mandans. [20] Aulneau został zabity, zanim jego planowana wyprawa do Mandanów mogła się odbyć.

Pierwszym Europejczykiem, o którym wiadomo, że odwiedził Mandan był francusko-kanadyjski kupiec Sieur de la Verendrye w 1738 roku. [21] Mandanie zabrali go do swojej wioski, której lokalizacja jest nieznana. [4] [22] [23] Szacuje się, że w czasie jego wizyty 15 000 Mandanów mieszkało w dziewięciu dobrze ufortyfikowanych [15] wioskach nad rzeką Heart; [24] niektóre wsie miały aż 1000 lóż. [15] Według Vérendrye, Mandanie w tym czasie byli dużym, potężnym, zamożnym narodem, który był w stanie dyktować handel na własnych warunkach. [15] Handlowali z innymi rdzennymi Amerykanami zarówno z północy, jak i południa, z dolnego brzegu.

Konie zostały nabyte przez Mandana w połowie XVIII wieku od Apaczów na południe. Mandanie używali ich zarówno do transportu, noszenia plecaków i ciągnięcia włóków, jak i do polowań. Konie pomogły w ekspansji terytorium łowieckiego Mandan na równiny. Spotkanie z Francuzami z Kanady w XVIII wieku stworzyło więź handlową między Francuzami a rdzennymi Amerykanami regionu; Mandan służył jako pośrednicy w handlu futrami, końmi, bronią , uprawami i produktami z bawołów. Hiszpańscy kupcy i urzędnicy w St. Louis (po tym, jak Francja odstąpiła swoje terytorium na zachód od rzeki Missisipi Hiszpanii w 1763 r.) zbadali Missouri i wzmocnili stosunki z Mandanami (których nazywali Mandanas).).

Chcieli zniechęcić Anglików i Amerykanów do handlu w regionie, ale Mandanie prowadzili otwarty handel ze wszystkimi konkurentami. Nie zamierzały ich ograniczać manewry Europejczyków. Francuscy kupcy w St. Louis starali się również nawiązać bezpośrednią łączność lądową między Santa Fé a ich miastem; handlujący futrami bracia Chouteau zdobyli hiszpański monopol na handel z Santa Fe.

W latach 1779/1780 w Mexico City wybuchła epidemia ospy . Powoli rozprzestrzenił się na północ przez imperium hiszpańskie, prowadząc handel i wojny, docierając w 1781 r. na północne równiny. Komanczowie i Szoszonowie zostali zarażeni i przenieśli chorobę na całym swoim terytorium. Inne wojujące i handlujące narody również zostały zarażone. Mandan stracił tak wielu ludzi, że liczba klanów zmniejszyła się z trzynastu do siedmiu; trzy nazwy klanów z wiosek na zachód od Missouri zostały całkowicie utracone. W końcu przenieśli się na północ około 25 mil i połączyli się w dwie wioski, po jednej po obu stronach rzeki, odbudowując się po epidemii. Podobnie dotknięty, znacznie zredukowany Hidatsa dołączali do nich w obronie. Przez cały czas trwania epidemii i po jej zakończeniu byli najeżdżani przez wojowników Lakotów Siuksów i Kruków .

W 1796 Mandan odwiedził walijski odkrywca John Evans, którzy mieli nadzieję znaleźć dowód na to, że ich język zawierał walijskie słowa. Wielu Amerykanów w Europie uważało, że na tych odległych terenach mieszkali walijscy Indianie, co jest uporczywym mitem, o którym szeroko pisano. Evans przybył do St. Louis dwa lata wcześniej i po rocznym uwięzieniu został zatrudniony przez władze hiszpańskie do poprowadzenia ekspedycji mającej na celu zbadanie górnego Missouri. Evans spędził zimę 1796-97 z Mandanem, ale nie znalazł żadnych dowodów na jakiekolwiek wpływy walijskie. W lipcu 1797 r. napisał do dr Samuela Jonesa: "Po zbadaniu i sporządzeniu mapy Missurie w odległości 1800 mil i dzięki moim kontaktom z Indianami po tej stronie Oceanu Spokojnego od 35 do 49 stopni szerokości geograficznej, mogę poinformować, że nie ma takich ludzi jak walijscy Indianie".

Brytyjscy i francuscy Kanadyjczycy z północy przeprowadzili w latach 1794-1800 ponad dwadzieścia wypraw na handel futrami w dół do wiosek Hidatsa i Mandan.

Lewis i Clark spotykają Indian Mandan , Charles Marion Russell , 1897

Obraz Wódz Mandan Big White

Do 1804 roku, kiedy Lewis i Clark odwiedzili plemię, liczba Mandan została znacznie zmniejszona przez epidemie ospy i walczące ze sobą Szczepy Indian Assiniboine , Lakota i Arikara . (Później przyłączyli się do Arikara w obronie przeciwko Lakota.) Dziewięć wiosek połączyło się w dwie wioski w latach 80. XVIII wieku, po jednej po obu stronach Missouri. [15] Ale kontynuowali swoją słynną gościnność i ekspedycja Lewisa i Clarka zatrzymała się w pobliżu ich wiosek na zimę z tego powodu. Na cześć swoich gospodarzy ekspedycja nazwała osadę, którą zbudowali, Fort Mandan. To tutaj Lewis i Clark po raz pierwszy spotkali Sacagaweę , więźnia Shoshonekobieta. Sacagawea towarzyszył ekspedycji podczas jej podróży na zachód, pomagając im w zdobywaniu informacji i umiejętnościach tłumaczenia, gdy podróżowali w kierunku Oceanu Spokojnego . Po powrocie do wiosek Mandan Lewis i Clark zabrali ze sobą Wódz Mandan Sheheke (Kojot lub Big White) do Waszyngtonu na spotkanie z prezydentem Thomasem Jeffersonem . Wrócił do górnego Missouri. Przeżył epidemię ospy w 1781 r., ale w 1812 r. wódz Sheheke zginął w bitwie z Hidatsa .

W 1825 roku Mandanie podpisali traktat pokojowy z przywódcami wyprawy Atkinson-O'Fallon. Traktat wymagał, aby Mandanie uznali supremację Stanów Zjednoczonych, przyznali, że przebywają na terytorium Stanów Zjednoczonych i zrzekli się wszelkiej kontroli i regulacji handlu na rzecz Stanów Zjednoczonych. [29] Mandan i armia Stanów Zjednoczonych nigdy nie spotkały się w otwartej wojnie. [30]

W 1832 artysta George Catlin odwiedził Mandan w pobliżu Fort Clark . Catlin malował i rysował sceny z życia Mandana, a także portrety wodzów, w tym Cztery Niedźwiedzie czy Ma-to-toh-pe . Jego umiejętność renderowania tak zaimponowała Czterem Niedźwiedziom, że zaprosił Catlina jako pierwszego człowieka europejskiego pochodzenia, który mógł oglądać świętą doroczną ceremonię Okipa . [31] W miesiącach zimowych 1833 i 1834 u Mandana przebywał książę Maksymilian z Wied-Neuwied i szwajcarski artysta Karl Bodmer .

Spekulacje na temat prekolumbijskich kontaktów europejskich
XVIII-wieczne doniesienia o cechach lóż mandanowych, religii i okazjonalnych cechach fizycznych członków plemienia, takich jak niebieskie i szare oczy oraz jaśniejszy kolor włosów, wzbudziły spekulacje na temat możliwości prekolumbijskiego kontaktu z Europejczykami . Catlin wierzył, że Mandanowie byli "Walijskimi Indianami" ludowymi, potomkami księcia Madoka i jego zwolenników, którzy wyemigrowali do Ameryki z Walii około 1170 roku. Pogląd ten był wówczas popularny, ale od tego czasu jest kwestionowany przez większość naukowców. [32]

Hjalmar Holand zaproponował, że krzyżowanie się z nordyckimi ocalałymi może wyjaśniać obecność "blond" Indian wśród Mandanów nad rzeką Upper Missouri. [33] W multidyscyplinarnym badaniu Kensington Runestone , antropolog Alice Beck Kehoe odrzucił jako "styczne" do wydania Runestone to i inne historyczne odniesienia sugerujące prekolumbijskie kontakty z "obcymi", takie jak historia Hochunka (Winnebago) o bohater przodków " Czerwony Róg " i jego spotkanie z "rudowłosymi olbrzymami". [34] Archeolog Ken Feder stwierdził, że żaden z materialnych dowodów, których można by się spodziewać po obecności Wikingów na amerykańskim Środkowym Zachodzie i podróżowaniu po nim, nie istnieje.

Wojny międzyplemienne lat 1785-1845 Siuksów z Plemieniem Mandanów

Indianie Siuksowie zaatakowali wioskę Plemienia Mandan Nuptadi i podpalili ją około 1785 roku. "Żółwie" użyte podczas ceremonii Okipa zostały uratowane. "Kiedy wioska Nuptadi została spalona przez Siuksów.", opowiada kobieta Mandan Scattercorn, ".żółwie wytwarzały wodę, która je chroniła.".

Siuksowie nadal umacniali swoją dominującą pozycję na północnych równinach.
W słowach "wojownika Cheyenne" i sprzymierzonego z Lakota George'a Benta : ". Siuksowie przenieśli się do Missouri i zaczęli najeżdżać te dwa plemiona, aż w końcu Mandan i Rees [Arikaras] ledwo odważyli się wyruszyć na równiny na polowanie na Bizony".

Indianie Arikara byli od czasu do czasu również wśród wrogów Plemienia Mandan. Legendarna jest zemsta Wodza Czterech Niedźwiedzi na członku plemienia Arikara, który zabił jego brata.

Mandan utrzymywał palisadę wokół wioski Mitutanka, gdy pojawiały się zagrożenia.

Toczyły się główne walki. "Zniszczyliśmy pięćdziesiąt tipi [Siuksów]. Następnego lata zginęło trzydziestu mężczyzn w grupie wojennej", opowiada zimowy rachmistrz Butterfly Mandan w latach 1835-1836. Wielka partia wojenna została zneutralizowana przez Indian Yanktonai Siuksów.

Mitutanka, obecnie zajmowana przez Arikara, jak również przez niektórych Mandanów, została spalona przez Indian Yankton Siuksów 9 stycznia 1839 roku. "... mała ospa w zeszłym roku bardzo blisko unicestwiła całe plemię [Mandan], a Siuksowie zakończyli dzieło zniszczenia przez spalenie wsi".

W 1845 r. Plemię Hidatsa przeniosło się około 20 mil na północ, przekroczyło Missouri i zbudowało wioskę Like-a-Fishhook Village. Wielu Mandan przyłączyło się do wspólnej ochrony.

Epidemia ospy w latach 1837-38

" Mató-Tope , wódz mandanów " : akwatinta Karla Bodmera z książki "Maksymilian, Książę Wied's Travels in the Interior of North America, w latach 1832-1834"
Mandanowie zostali po raz pierwszy nękani przez ospę w XVI wieku i co kilkadziesiąt lat byli dotknięci podobnymi epidemiami. W latach 1837-1838 region ogarnęła kolejna epidemia ospy. W czerwcu 1837 parowiec American Fur Company popłynął na zachód w górę rzeki Missouri z St. Louis. Jego pasażerowie i kupcy na pokładzie zainfekowali plemiona Mandan, Hidatsa i Arikara. W tych dwóch wioskach mieszkało wówczas około 1600 Mandanów. Choroba zabiła 90% mieszkańców Mandan, skutecznie niszcząc ich osady. Prawie wszyscy członkowie plemienia, w tym drugi wódz, Cztery Niedźwiedzie, zmarł. Szacunki liczby ocalałych wahają się od 27 do 150 osób, niektóre źródła podają liczbę na 125. Ocaleni połączyli siły z pobliską Hidatsa w 1845 roku i przenieśli się w górę rzeki, gdzie rozwinęli wioskę Like-a-Fishhook Village.

Mandan wierzyli, że zostali zarażeni przez białych związanych z parowcem i Fortem Clark. Wódz Czterech Niedźwiedzi podobno powiedział, gdy chory, "zestaw czarno-hartowanych [ sic ] psów, którzy mnie oszukali, tych, których zawsze uważałem za braci, okazał się moimi najgorszymi wrogami". [45] Francis Chardon w swoim Journal at Fort Clark 1834-1839 napisał, że Gros Ventres (tj. Hidatsa) "przysięgają zemstę na wszystkich Białych, jak mówią, że ospa została sprowadzona tutaj przez S[drużynę] Łódź]." (Chardon, Dziennik, s. 126). W najwcześniejszym szczegółowym badaniu tego wydarzenia, w The American Fur Trade of the Far West (1902), Hiram M. Chittendenza epidemię obwinia American Fur Company. Tradycje ustne dotkniętych chorobą plemion nadal twierdzą, że winę za chorobę ponoszą biali. [46] RG Robertson w swojej książce Rotting Face: Smallpox and the American Indian , obwinia kapitana Pratte z parowca St. Peter za niepoddanie kwarantannie pasażerów i załogi po wybuchu epidemii, stwierdzając, że podczas

nie winny ludobójstwa z premedytacją, ale był winny przyczynienia się do śmierci tysięcy niewinnych ludzi. Prawo nazywa jego przestępstwo kryminalnym zaniedbaniem. Jednak w świetle wszystkich zgonów, prawie całkowitego unicestwienia Mandan i straszliwych cierpień, jakie znosił region, etykietka kryminalnego zaniedbania jest łagodna, nie przystająca do działania, które miało tak straszliwe konsekwencje. [47]

Uczeni, którzy sugerowali, że podczas epidemii 1836-40 doszło do celowego przeniesienia ospy na rdzennych Amerykanów, to Ann F. Ramenofsky w 1987 i Ward Churchill w 1992. Według Ramenofsky'ego, Variola Major może być przenoszony przez skażone artykuły, takie jak odzież lub koce. W XIX wieku armia amerykańska wysłała skażone koce rdzennym Amerykanom, zwłaszcza grupom z równin, aby kontrolować problem Indian". [48] Churchill zgodził się, twierdząc, że w 1837 roku w Fort Clark armia Stanów Zjednoczonych celowo zainfekowała Indian Mandan, rozdając koce, które zostały wystawione na ospę. [49]Powiedział, że koce zostały rzekomo zabrane ze szpitala wojskowego w St. Louis, że szczepionka przeciwko ospie została wstrzymana przed Indianami, a lekarz wojskowy doradził zarażonym Indianom rozejście się, dalej rozprzestrzeniając chorobę i powodując ponad 100 000 zgonów. Komisarz do spraw Indii odmówił wysłania szczepionki Mandanom, najwyraźniej nie uważając ich za godnych ochrony. [50]

Niektóre relacje powtarzają historię, że Indianin wkradł się na pokład statku Świętego Piotra i ukradł koc zarażonemu pasażerowi, co zapoczątkowało epidemię. Wiele odmian tej relacji zostało skrytykowanych zarówno przez historyków, jak i współczesnych jako fikcja, wymysł mający na celu złagodzenie winy białych osadników za wysiedlenie Indian. [51] "Afera koca powstała później i nie należy jej uznawać", zauważa BA Mann. [52] Biorąc pod uwagę wzorce handlu i podróżowania, istniało wiele sposobów na zarażenie ludzi, tak jak miało to miejsce we wcześniejszych, również ciężkich epidemiach.

Koniec XIX i XX wieku

Domek taneczny z obszaru Elbowoods w rezerwacie Fort Berthold. Zbudowany w 1923 roku, jest to drewniana wersja klasycznej chaty do robót ziemnych Mandan. Obszar ten został zalany w 1951 roku. Z kolekcji Historic American Engineering Record , Library of Congress.

Mandanie byli stroną traktatu z Fort Laramie z 1851 roku . Dzielili wspólny obszar traktatowy na północ od Heart River z Hidatsa i Arikara.

Arikara, Hidatsa i terytorium Indian Mandan, 1851. Wioska Like-a-Fishhook Village, Fort Berthold I i II oraz posterunek wojskowy Fort Buford, Północna Dakota.

Wkrótce ataki Szczepów Lakoty i innych Siuksów na grupy łowieckie utrudniły Mandanowi zapewnienie bezpieczeństwa na obszarze traktatowym. Plemiona wzywały armię Stanów Zjednoczonych do interwencji i rutynowo prosiły o taką pomoc aż do końca prymatu Lakota. Pomimo traktatu Mandan otrzymał niewielką ochronę ze strony sił amerykańskich.

Latem 1862 roku Arikara dołączyli do Mandana i Hidatsa w wiosce Like-a-Fishhook Village w górnym stanie Missouri. Wszystkie trzy plemiona zostały zmuszone do życia poza obszarem traktatowym na południe od Missouri przez częste najazdy przez Szczepy Lakoty i innych Szczepów Siuksów. Przed końcem 1862 r. niektórzy Indianie ze szczepów Siuksów podpalili część wioski podobnej do haczyka na ryby.

W czerwcu 1874 roku w pobliżu wioski Like-a-Fishhook-Village wybuchła "wielka wojna". Pułkownik George Armstrong Custer nie zdołał odciąć dużej grupy wojennej Lakota, która atakowała Mandan, chociaż "... Mandanie powinni być chronieni tak samo jak biali osadnicy". Pięć Indian Arikara i Mandan zostali zabici przez Indian Lakoty. Atak okazał się jednym z ostatnich dokonanych przez Szczep Lakoty na Trzech Plemionach.

Terytorium traktatowe Arikara, Hidatsa i Mandan z 1851 r. (Obszar 529, 620 i 621 na południe od Missouri). Rezerwat Indian Fort Berthold obejmował tereny zarówno na południe, jak i na północ od Missouri (obszar jasnoróżowy). Powierzchnia rezerwatu została później zmniejszona.

Mandan dołączył do Arikara w 1862 roku. W tym czasie wioska Like-a-Fishhook Village stała się głównym ośrodkiem handlowym w regionie. Jednak w latach 80. XIX w. wieś została opuszczona.

W drugiej połowie XIX wieku Trzy Stowarzyszone Plemiona (Mandan, Hidatsa i Arikara) stopniowo traciły kontrolę nad niektórymi ze swoich posiadłości. Traktat Laramie Fort 1851 rozpoznawane 12 milionów akrów (49.000 km2) ziemi na terytorium wspólną własnością tych plemion. Wraz z utworzeniem Rezerwatu Fort Berthold na mocy Rozkazu Wykonawczego12 kwietnia 1870 r. rząd federalny przyznał jedynie, że Trzy Stowarzyszone Plemiona posiadają 8 milionów akrów (32 000 km2). 1 lipca 1880 r. kolejny rozkaz wykonawczy pozbawił plemiona 7 milionów akrów (28 000 km2) ziemi leżącej poza granicami rezerwatu.

XX wiek do chwili obecnej
Na początku XX wieku rząd przejął więcej ziemi; do 1910 r. rezerwacja została zmniejszona do 900 000 akrów (3600 km2). [59] Ta kraina znajduje się w hrabstwach Dunn , McKenzie , McLean , Mercer , Mountrail i Ward w Północnej Dakocie.

Zgodnie z ustawą o reorganizacji Indian z 1934 r. , która zachęcała plemiona do przywrócenia swoich rządów, Mandan oficjalnie połączył się z Hidatsa i Arikara.

Sporządzili projekt konstytucji, aby wybrać rząd przedstawicielski i utworzyli federalnie uznane Trzy Stowarzyszone Plemiona , znane jako Naród Mandan, Hidatsa i Arikara.

W 1951 roku Korpus Inżynieryjny Armii Stanów Zjednoczonych rozpoczął budowę zapory garnizonowej na rzece Missouri. Opracowana do ochrony przeciwpowodziowej i nawadniania tama stworzyła jezioro Sakakawea . Zalała część rezerwatu Fort Berthold, w tym wioski Fort Berthold i Elbowoods, a także kilka innych wiosek. Przesiedlono dawnych mieszkańców tych wsi i dla nich zbudowano Nowe Miasto .

Podczas gdy Nowe Miasto zostało zbudowane dla wysiedlonych członków plemienia, wiele zniszczeń wyrządziło społecznym i gospodarczym fundamentom rezerwatu poprzez utratę zalanych terenów. Powódź zajęła około jednej czwartej powierzchni rezerwatu. Ta ziemia zawierała jedne z najbardziej żyznych obszarów rolniczych, na których rozwinęła się ich gospodarka. Mandan nie miał innej ziemi, która byłaby tak żyzna i zdatna do uprawy. Ponadto powódź zniszczyła tereny historycznych wiosek i stanowisk archeologicznych o świętym znaczeniu dla narodów.

Kultura

Loże i wsie

"Mih-Tutta-Hangjusch, wieś mandańska" : akwatinta Karla Bodmera z książki Maximilian, Prince of Wied's Travels in the Interior of North America, w latach 1832-1834 . Obecnie nazwa wsi pisana jest zwykle "Mitutanka". Położony na zachodnim brzegu rzeki Missouri, został spalony przez Indian Yankton Siuksów w 1839 roku.

Ziemna loża Mandan , sfotografowana przez Edwarda S. Curtisa, ok. 1908 r.

Śnieżna scena nowoczesnego zrekonstruowanego ziemskiego leśniczówki w Narodowym Miejscu Historycznym Wioski Indian Rzeki Nóż w Północnej Dakocie
Mandanie byli znani z charakterystycznych, dużych, okrągłych glinianych loży, w których mieszkała więcej niż jedna rodzina. Ich stałe wioski składały się z tych lóż. Zbudowane i utrzymywane przez kobiety, każda loża była okrągła z dachem przypominającym kopułę i kwadratowym otworem na wierzchołku kopuły, przez który mógł wydostawać się dym. Stelaż loży podtrzymywał cztery filary. Położono na nie drewniane belki, a na zewnątrz pokryto matą wykonaną z trzciny i gałązek, a następnie pokryto sianem i ziemią, co chroniło wnętrze przed deszczem, upałem i zimnem. Był wystarczająco mocny, aby wielu dorosłych i dzieci mogło siedzieć na szczycie leśniczówki. Loża posiadała również rozbudowaną konstrukcję typu portyk przy wejściu, aby zapewnić ochronę przed zimnem i innymi czynnikami atmosferycznymi. [60]

Wnętrze zbudowano wokół czterech dużych filarów, na których belki poprzeczne podtrzymywały dach. Te loże były projektowane, budowane i posiadane przez kobiety z plemienia, a własność przechodziła przez linię żeńską. Na ogół o średnicy 40 stóp (12 m) mogły pomieścić kilka rodzin, do 30 lub 40 osób, które były spokrewnione przez starsze kobiety. Kiedy młody mężczyzna ożenił się, przeniósł się do loży swojej żony, którą dzieliła z matką i siostrami. Wioski miały zwykle około 120 lóż. [60] Rekonstrukcje tych lóż można zobaczyć w parku stanowym Fort Abraham Lincoln w pobliżu Mandan w Północnej Dakocie oraz w National Historic Sites Knife River Indian Villages .

Pierwotnie loże prostokątny, ale około 1500 CE , domki zaczęły być wykonane w postaci kołowej. Pod koniec XIX wieku Mandan zaczął budować małe chaty z bali , zwykle dwupokojowe. Podczas podróży lub polowań Mandanie używali tipi ze skóry . [61] Dziś Mandanie żyją w nowoczesnych mieszkaniach.

Wioski były zwykle zorientowane wokół centralnego placu, który był używany do gier ( chunkey ) i celów ceremonialnych. Pośrodku placu rosło drzewo cedrowe otoczone pionowym drewnianym ogrodzeniem. Sanktuarium reprezentowało "Samotnego Człowieka", jedną z głównych postaci w religii Mandan. Mówiono, że zbudował drewnianą zagrodę, która uratowała mieszkańców wioski przed powodzią rzeki w Północnej Dakocie. [62] Wsie często znajdowały się na wysokich skarpach nad rzeką. Często na zbiegach dopływów budowano wsie, aby wykorzystać wodę jako naturalną barierę. Tam, gdzie było niewiele naturalnych barier lub nie było ich wcale, wsie budowały pewnego rodzaju fortyfikacje, w tym rowy i drewniane palisady .

Życie rodzinne

"Wnętrze chaty wodza mandanów" : akwatinta Karla Bodmera z książki "Maximilian, Prince of Wied's Travels in the Interior of North America, w latach 1832-1834"
Mandanowie byli pierwotnie podzieleni na trzynaście klanów , które w 1781 r. zostały zredukowane do siedmiu z powodu strat w populacji podczas epidemii ospy. Dziewięćdziesiąt procent populacji zmarło podczas epidemii ospy w latach 1837-1838. Do 1950 roku przetrwały tylko cztery klany. [62]

Historycznie klany organizowały się wokół odnoszących sukcesy myśliwych i ich krewnych. Każdy klan miał dbać o siebie, w tym sieroty i osoby starsze, od narodzin do śmierci. Zmarłymi tradycyjnie opiekował się klan ich ojca. Klany trzymały święty lub lekarski pakiet, który składał się z kilku zebranych przedmiotów, które uważano za święte moce. Uważano, że ci, którzy posiadali tobołki, posiadają święte moce nadane im przez duchy, a zatem byli uważani za przywódców klanu i plemienia. W czasach historycznych pakiety leków można było kupować wraz ze znajomością obrzędów i praw z nimi związanych, a następnie dziedziczyć przez potomstwo.

Dzieciom nadano imię dziesięć dni po ich narodzinach podczas ceremonii, która oficjalnie połączyła je z rodziną i klanem. Dziewczęta uczono umiejętności domowych, zwłaszcza uprawy i przetwarzania kukurydzy i innych roślin, przygotowania, garbowania i przetwarzania skór i mięsa, robótek ręcznych i quillworków oraz budowania i prowadzenia domu. Chłopców uczono polowania i łowienia ryb. Chłopcy zaczęli pościć z powodu wizji religijnych w wieku dziesięciu lub jedenastu lat. Małżeństwa między Mandanami były na ogół aranżowane przez członków własnego klanu, zwłaszcza wujków; chociaż czasami odbywało się to bez zgody rodziców pary. Rozwód można było łatwo uzyskać.

Po śmierci członka rodziny ojciec i jego ludzie wznieśli w pobliżu wioski rusztowanie, aby pomieścić ciało. Ciało miałoby być umieszczone z głową w kierunku północno-zachodnim i stopami na południowym wschodzie. Południowy wschód to kierunek doliny rzeki Ohio, z którego pochodził Mandan. Mandan nie spał w tej orientacji, bo to prowokowało śmierć. Po ceremonii odesłania ducha rodzina przez cztery dni opłakiwała rusztowanie. Po zgniciu ciała i zawaleniu się rusztowania kości były zbierane i zakopywane, z wyjątkiem czaszki, którą umieszczano w kręgu w pobliżu wioski. Członkowie rodziny odwiedzali czaszki i rozmawiali z nimi, czasami znosząc ich problemy lub racząc zmarłych żartami. Po tym, jak Mandanowie przenieśli się do rezerwatu Fort Berthold, uciekli się do umieszczania ciał w pudłach lub skrzyniach lub owijali je futrzanymi szatami i umieszczali w skalnych szczelinach.

Gospodarka Mandana
Jedzenie mandanów pochodziło z rolnictwa, polowań, zbierania dzikich roślin i handlu. Główną uprawą była kukurydza, a część nadwyżki sprzedawano plemionom koczowniczym na mięso żubrów. [4] Ogrody Mandan często znajdowały się w pobliżu brzegów rzek, gdzie coroczne powodzie pozostawiały najbardziej urodzajną glebę, czasami w miejscach oddalonych o kilometry od wiosek. Kobiety posiadały i pielęgnowały ogrody, w których uprawiały kilka odmian kukurydzy , fasoli i dyni . Słoneczniki posadzono najpierw na początku kwietnia. [4] Już w XV wieku w mandańskim mieście Huff było wystarczająco dużo dołów magazynowych, by pomieścić siedemdziesiąt tysięcy buszli kukurydzy. [4]

Polowanie na bawoły było kluczowym elementem przetrwania i rytuałów Mandana. Wezwali bawoła, aby "przyszedł do wioski" podczas ceremonii Buffalo Dance na początku każdego lata. Oprócz jedzenia mięsa, Mandan używał wszystkich części bawoła, więc nic nie poszło na marne. "Żubr pływający", który przypadkowo wpadł lub został wrzucony do rzeki, uważany był za mandański przysmak, a mięso spożywano na wpół zgniłe. [4] Skóry były używane na szaty z bawołów lub były garbowane, a skóry używane do odzieży, toreb, schronienia i innych celów. Mandanie byli znani z malowanych skór bawołów, które często rejestrowały wydarzenia historyczne. Kości byłyby rzeźbione w przedmioty takie jak igły i haczyki na ryby. Kości wykorzystywano także w rolnictwie: na przykład łopatkę używano jako przypominającego motykę urządzenia do rozdrabniania gleby. Mandanie łapali również małe ssaki na pożywienie i polowali na jelenie. Jelenie poroża zostały wykorzystane do stworzenia grabie-Like narzędzi stosowanych w rolnictwie. Na ptaki polowano na mięso i pióra, te ostatnie używano do ozdabiania. Dowody archeologiczne wskazują, że Mandanie jedli również ryby. [4]

Mandan i sąsiednie wioski Hidatsa były kluczowymi ośrodkami handlu na północnych równinach. [4] Mandanie czasami handlowali daleko od domu, ale częściej koczownicze ludy równinne podróżowały do ??górnych wiosek w stanie Missouri, by handlować. [4] Na przykład William Clark zimą 1804 udokumentował przybycie tysięcy Indian Assiniboine, a także Cree i Cheyenne w celach handlowych. Mandanowie wymieniali kukurydzę na suszone mięso żubra. Mandan wymieniał również konie z Assiniboine w zamian za broń, amunicję i produkty europejskie. [4] Clark zauważył, że Mandanie zdobywali konie i skórzane namioty od ludów na zachodzie i południowym zachodzie, takich jak Crows, Cheyennes, Kiowas i Arapahos. [4]

Sukienka

Wronie Serce, Mandan, ubrany w tradycyjną tunikę ze skóry jelenia, fot. Edward Curtis, ca. 1908

Dziewczęta Mandan zbierające jagody, fot. Edward Curtis, ca. 1908
Aż do końca XIX wieku, kiedy Mandańczycy zaczęli ubierać się w stylu zachodnim, powszechnie nosili ubrania wykonane ze skór bawołów, jeleni i owiec. Ze skór można było wykonać tuniki , sukienki, szaty z bawolego futra, mokasyny , rękawiczki, przepaski biodrowe i legginsy . Przedmioty te były często ozdobione piórami i ptasimi piórami, a mężczyźni czasami nosili skalpy wrogów.

Kobiety Mandan nosiły długie do kostek sukienki ze skóry jelenia lub owczej skóry . Często była przepasana w talii szerokim pasem. Czasami rąbek sukienki był ozdobiony kawałkami bawolego kopyta. Pod sukienką nosili skórzane legginsy z sięgającymi do kostek mokasynami. Kobiece włosy były spięte w warkocze.

W miesiącach zimowych mężczyźni zwykle nosili tuniki ze skóry jelenia i legginsy z mokasynami. Utrzymywali się również w cieple, nosząc szatę z bawolego futra. Jednak w miesiącach letnich często nosili tylko przepaskę na biodra ze skóry jelenia lub skóry owczej. W przeciwieństwie do kobiet, mężczyźni nosili różne ozdoby we włosach. Włosy były rozdzielone na górze z trzema częściami zwisającymi z przodu. Czasami włosy zwisały w dół nosa i były skręcone w górę za pomocą patyczka do loków. Włosy zwisały z boku do ramion, a tył czasami sięgał do pasa. Długie włosy z tyłu tworzyłyby rys podobny do ogona, ponieważ byłyby zebrane w warkocze, a następnie posmarowane gliną i gumą świerkową i związane sznurkami z jeleniej skóry. Często noszono również nakrycia głowy z piór.[63] Oprócz skór bawołów, łosi i jeleni, Mandanie używali równieżskórgronostajów i białych łasic jako odzieży. [64]

Dziś ludzie Mandan noszą tradycyjnie inspirowane ubrania i regalia podczas powwow , ceremonii i innych ważnych wydarzeń.

Religia

Ceremonia okipy, której świadkiem był George Catlin, około 1835 r.
Religia i kosmologia Mandana były bardzo złożone i koncentrowały się wokół postaci znanej jako Samotny Człowiek . Lone Man był zaangażowany w wiele mitów o stworzeniu, a także w jeden z mitów o powodzi .

W ich micie stworzenia świat został stworzony przez dwa rywalizujące ze sobą bóstwa, Pierwszego Stwórcę i Samotnego Człowieka. Rzeka Missouri podzieliła dwa światy, które stworzyły istoty. Pierwszy Stwórca stworzył krainy na południe od rzeki ze wzgórzami, dolinami, drzewami, bawołami, antylopami widłorogami i wężami. Na północ od rzeki Lone Man stworzył Wielkie Równiny, udomowione zwierzęta, ptaki, ryby i ludzi. Pierwsi ludzie żyli pod ziemią w pobliżu dużego jeziora. Niektórzy z bardziej odważnych ludzi wspięli się po winorośli na powierzchnię i odkryli dwa światy. Po powrocie do podziemia podzielili się swoimi odkryciami i postanowili wrócić z wieloma innymi. Kiedy wspinali się po winorośli, pękła i połowa Mandanów została pod ziemią. [65]

Według wierzeń Mandana każda osoba posiadała cztery różne, nieśmiertelne dusze . Pierwsza dusza była biała i często postrzegana jako spadająca gwiazda lub meteor . Druga dusza miała kolor jasnobrązowy i była widziana w postaci skowronka . Trzecia dusza, zwana duchem loży, pozostała w miejscu loży po śmierci i pozostanie tam na zawsze. Ostatnia dusza była czarna i po śmierci oddalała się od wioski. Te ostatnie dusze istniały, podobnie jak żyjący ludzie; mieszkających we własnych wioskach oraz uprawiających rolnictwo i łowiectwo. [61]

Okipa ceremonia była główną częścią Mandan życia zakonnego. Ta złożona ceremonia związana ze stworzeniem ziemi została po raz pierwszy opisana przez George'a Catlina . Mężczyzna zgłosiłby się na ochotnika do bycia twórcą Okipy i sponsorował potrzebne preparaty i żywność. Przygotowania trwały wiele lat, bo zdarzały się dni imprez, kiedy gościły tłumy.

Ceremonia rozpoczęła się Tańcem Żubra, aby przywołać bawoła do ludzi. Potem nastąpiły różne tortury, dzięki którym wojownicy udowodnili swoją odwagę fizyczną i uzyskali aprobatę duchów. Okipazaczęło się od tego, że młodzi mężczyźni nie jedli, nie pili ani nie spali przez cztery dni. Następnie zaprowadzono ich do chaty, gdzie musieli siedzieć z uśmiechniętymi twarzami, podczas gdy skóra ich klatki piersiowej i ramion była rozcięta, a drewniane szpikulce wbijano za mięśnie. Z szpikulcami przywiązanymi do lin i podtrzymującymi ciężar ich ciał, wojownicy byli zawieszeni na dachu loży i wisieli tam, aż zemdleli. Aby dodać agonię, do nóg nowicjuszy dodano ciężkie ciężarki lub czaszki bawołów. Po omdleniu wojownicy byli ściągnięci, a mężczyźni (kobiety nie mogły uczestniczyć w tej ceremonii) obserwowali ich, dopóki się nie obudzili, udowadniając aprobatę duchów. Po przebudzeniu wojownicy podawali lewy mały palec Wielkiemu Duchowi, po czym zamaskowany członek plemienia odcinał go ciosem siekiery. Wreszcie,

Ci, którzy kończyli ceremonię, byli postrzegani jako uhonorowani przez duchy; ci, którzy dwukrotnie ukończą ceremonię, zyskają wieczną sławę wśród plemienia. Chief Four Bears lub Ma-to-toh-pe dwukrotnie ukończyły tę ceremonię. [66] Ostatnia ceremonia Okipa przeprowadzono w 1889 roku, ale ceremonia została wskrzeszona w nieco innej formie w 1983. Wersja Okipa praktykowany przez Lakota może być postrzegane w 1970 filmowej niejaki jazda udziałem Richarda Harrisa .

Dzisiejszy dzień

Mandanie i dwa kulturowo spokrewnione plemiona, Hidatsa (Siouan) i Arikara (Caddoan), chociaż łączyły się, zawierały mieszane małżeństwa, ale jako całość zachowują różnorodne tradycje swoich przodków. [65] Mieszkańcy plemienia doszli do siebie po traumie przesiedlenia w latach pięćdziesiątych.

Zbudowali oni kasyno i lożę Four Bears w 1993 roku, przyciągając turystów i generując dochody z gier i zatrudnienia dla zubożałego rezerwatu. [67]

Najnowszym dodatkiem do obszaru Nowego Miasta jest nowy Most Czterech Niedźwiedzi , który został zbudowany wspólnym wysiłkiem trzech plemion i Departamentu Transportu Dakoty Północnej. Most, łączący rzekę Missouri, zastępuje starszy most Four Bears, który został zbudowany w 1955 roku. Nowy most - największy most w stanie Północna Dakota - jest ozdobiony medalionami upamiętniającymi kultury trzech plemion. Most został oddany do ruchu 2 września 2005 roku, a uroczyste otwarcie odbyło się 3 października