Wojny - Woja Arikara 1823

Wojny Arikara 1823 r.

Wojna Arikarów
była konfliktem militarnym między USA a Plemieniem Arikara w 1823 roku, który toczył się na Wielkich Równinach wzdłuż górnej rzeki Missouri na Terytorium Niezorganizowanym (obecnie w Dakocie Południowej).

Dla Stanów Zjednoczonych wojna ta była pierwszą, w której armia Stanów Zjednoczonych została wysłana do operacji na zachód od rzeki Missouri na Wielkich Równinach.

Wojna, pierwszy i jedyny konflikt między Arikarami a USA, nastąpiła jako odpowiedź na atak Arikarów na obywateli USA zaangażowanych w Handel futrami.

Wojnę Arikarów nazwano "najgorszą katastrofą w historii zachodniego handlu futrami".

Wojownik Arikara, autorstwa artysty Karla Bodmera

Tło

Relacje między Stanami Zjednoczonymi a Arikara rozpoczęły się w 1804 roku. Początkowo relacje były przyjazne. W 1806 roku Ankedoucharo, przywódca Arikara, zmarł podczas podróży do stolicy Stanów Zjednoczonych. Chociaż Stany Zjednoczone twierdziły, że jego śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych, Arikara powszechnie wierzyli, że Ankedoucharo został celowo zamordowany przez obywateli USA. W kolejnych latach kontakty między Arikara a białymi Amerykanami nasiliły się w wyniku rosnącej aktywności korporacji zajmujących się międzynarodowym handlem futrami. Na początku 1823 roku Arikara zaatakowali fort korporacyjny należący do Missouri Fur Company, zabijając dwóch obywateli USA.

Arikara utrzymywali złe stosunki z ze Szczepami Siuksów Yankton-Yanktonai znani także jako Dakota Zachodnia i Lakota, dwoma silniejszymi narodami tubylczymi wzdłuż ich granic.

Arikara zaangażowani w wojnę żyli w dwóch społecznościach na zachodnim brzegu rzeki Missouri, położonych około sześciu mil w górę rzeki od ujścia rzeki Grand River, a mała rzeka oddzielała dwie ufortyfikowane społeczności domów Arikara.

Przyczyny wojny nie są dobrze udokumentowane, ale stosunki handlowe Arikara z białymi kupcami z pewnością były czynnikiem. Arikara mieszkali w stałych osadach przez większą część roku, gdzie zajmowali się rolnictwem, łowieniem ryb i polowaniem na Bizony na okolicznych równinach. Jednak to nie wystarczyło, aby ich utrzymać i polegali na byciu centrum handlu z sąsiednimi plemionami, aby przetrwać. Wyprawa Williama Henry'ego Ashleya w celu bezpośredniego zdobycia futer i skór pozbawiła Arikara ich roli pośredników handlowych i była zatem bezpośrednim zagrożeniem dla ich środków do życia. Istniała również kwestia ich chęci posiadania punktu handlowego na swoim terytorium, aby mogli mieć łatwy dostęp do towarów wytwarzanych. Nie podobało im się to, że ich odwieczni wrogowie, Siuksowie, mieli takie punkty, ale oni ich nie mieli. Ashley został poproszony o założenie placówki handlowej, gdy był w tym rejonie w 1822 roku. Nie chcąc ograniczać swoich działań koniecznością utrzymywania stałej bazy, Ashley obiecał Arikara, że towary, o które poprosili, zostaną im dostarczone bezpośrednio z St. Louis. Ashley nie dotrzymał tej obietnicy w czasie swojej wyprawy w 1823 roku i prawdopodobnie nigdy nie miał takiego zamiaru. Śmierć Ankedoucharo prawdopodobnie nie była bezpośrednią przyczyną wojny, ale przyczyniła się do ogólnego niezadowolenia.

Henry Leavenworth

Atak i wojna Arikarów (1823)

2 czerwca 1823 r. Wojownicy Arikara zaatakowali traperów pracujących dla Rocky Mountain Fur Company Ashleya nad Rzeką Missouri, zabijając około 15 osób. Ocalali traperzy wycofali się w dół rzeki i ukryli w schronach, gdzie pozostali przez ponad miesiąc.

Stany Zjednoczone odpowiedziały połączonymi siłami złożonymi z 230 żołnierzy 6. Pułku Piechoty, 750 sprzymierzonych Siuksów oraz 50 traperów i innych pracowników kompanii pod dowództwem podpułkownika Henry'ego Leavenwortha z Fort Atkinson, Nebraska

"Zorganizowane w ten sposób siły, w tym regularne wojska, górale, podróżnicy i Indianie, zostały nazwane Legionem Missouri".

750 wojowników składało się częściowo ze Grup Yankton i Yanktonai Siuksów, częściowo z Zachodnich Siuksów ze Szczepów Brule, Blackfeet i Hunkpapa. Lakota "wydawali się chętni, by do nas dołączyć".

Siły Indiańskie otrzymały obietnice koni i łupów Arikara, a wraz z upadkiem wiosek wroga nowe pasma górskie miały się otworzyć dla Siuksów.

9 sierpnia 1823 Leavenworth przybył do wiosek Arikara i rozpoczął atak, używając kawalerii Siuksów, ale został on odparty przez Arikara. 10 sierpnia Leavenworth nakazał ostrzał artyleryjski. Był on w dużej mierze nieskuteczny, strzały padały poza wioskami, w którym to momencie Leavenworth nakazał atak piechoty. Podobnie jak pomocnicze oddziały Siuksów, regularnej piechocie również nie udało się wkroczyć do wiosek. Opuścili pole bitwy z kilkoma zdobytymi końmi i załadowani kukurydzą zabraną z pól uprawiających Indian.

11 sierpnia 1823 Leavenworth wynegocjował traktat pokojowy:

"Podpisując ten traktat, napotkałem wszelkie możliwe trudności, jakie Missouri Fur Company mogła mi rzucić na drogę".

Obawiając się dalszych ataków, Arikara opuścili wioskę tej nocy. Leavenworth wyruszył, by wrócić do Fort Atkinson 15 sierpnia. Wioska Arikara została spalona za nim przez pełnych urazy członków Missouri Fur Company, ku wielkiemu gniewowi Leavenwortha.

Armia USA poniosła pierwsze straty na zachodzie podczas wojny Arikara. Siedem osób utonęło w Missouri.

Mapa wiosek Arikara, obozu armii i rozmieszczenia baterii

Następstwa

Uchodźcy z plemienia Arikara powrócili wiosną następnego roku, odbudowując wioski. Po zniszczeniu wioski Arikara 2 czerwca niektórzy Amerykanie wściekle oskarżyli Kompanię Zatoki Hudsona o podburzanie Arikara przeciwko amerykańskim traperom w celu czerpania zysków z ich mniejszego zaangażowania w handel futrami z powodu wojny. Przedstawiciele Kompanii Zatoki Hudsona zaprzeczyli temu, wskazując, że nigdy nie zatrudnili żadnego trapera pracującego w tym regionie.

Wrogość między Stanami Zjednoczonymi a Arikara oficjalnie zakończyła się 18 lipca 1825 r., kiedy to obie strony podpisały traktat pokojowy. Armia USA i Arikara nigdy więcej nie stoczyły bitwy.

Zimowy spis Cloud-Shielda (Lakota). 1823-24. "Dołączyli do białych w wyprawie w górę rzeki Missouri przeciwko Rees [Arikaras]". Setki Indian Siuksów jako pierwsze stanęły po stronie armii USA w wojnie z Indianami na zachód od Missouri. Wydarzenie to odnotowano w niektórych zimowych spisach Lakotów.

Jeśli chodzi o Siuksów, "wynik wyprawy [Leavenworth] zrujnował reputację wszystkich białych w oczach Indian".

Siuksowie kontynuowali ataki na Arikarów i naciskali na nich na północ, od jednej wioski do drugiej. W 1851 r. Zachodni Siuksowie ogłosili pole bitwy z 1823 r. terytorium Szczepów Lakotów, a później otrzymali formalne uznanie traktatowe (Treaty_of_Fort_Laramie_(1851)) w dawnej ziemi Arikarów.

Choć konflikt trwał krótko, odnotowano go z dwóch powodów: był to pierwszy konflikt militarny między Stanami Zjednoczonymi a Indianami na Zachodzie, który wyznaczył ton dla przyszłych spotkań białych z innymi grupami Indian; a ponieważ Leavenworth nie pokonał całkowicie plemienia Arikara, jego pobłażliwość wobec nich wywołała ożywioną debatę między białymi Amerykanami domagającymi się podporządkowania tubylców a tymi, którzy opowiadali się za pokojowym współistnieniem.

Arikara ostatecznie osiedlili się z Mandanami i Hidatsami w Rezerwacie Fort Berthold w Północnej Dakocie. Wielu Arikarów i Crowów zostało indiańskimi zwiadowcami w szczytowym okresie Wojen Siuksów

Prace archeologiczne w miejscu wiosek Arikara (stanowisko Leavenworth (39CO9)) w 1932 r. dały wskazówkę co do bezskutecznego ostrzału ziemnych domków ponad 100 lat wcześniej. Górne warstwy ziemi ukryły wiele niewybuchów.

W mediach

Fikcyjna interpretacja ataku plemienia Arikara na Rocky Mountain Fur Company w 1823 r. pojawia się w filmie The Revenant z 2015 r. z perspektywy trapera Hugh Glassa

Linki zewnętrzne

Wojna Arikara - Pierwsza wojna Indian z Wielkich Równin (Legends of America)