Masakra Sand
Creek (1864)
Masakra Sand Creek
(znany również jako masakrę Chivington lub
The Battle of Sand Creek lub masakra Indian (Czejenowie)
i Arapaho
przez US Army w Cheyenne
(Czejenowie) ) była to masakra ludzi z plemion Cheyenne
Wojny Indian , które miały miejsce w dniu 29
listopada 1864 roku, kiedy 675-osobowe siły Trzeciej
Kawalerii Kolorado pod dowództwem pułkownika
ochotników USA Johna Chivingtona zaatakowały i
zniszczyły wioskę ludów Cheyenne
(Czejenowie) i Arapaho w
południowo-wschodnim Terytorium Kolorado zabicie i
okaleczenie około 69 do ponad 600 Indian.
Chivington twierdził, że zginęło od 500 do 600
wojowników, jednak większość źródeł szacuje, że
zginęło około 150 osób, z czego około dwie trzecie
stanowiły kobiety i dzieci.
Miejsce to zostało wyznaczone jako Narodowe Miejsce
Historyczne Masakra w Sand Creek i jest administrowane
przez National Park Service . Była to część serii
wydarzeń znanych jako wojna w Kolorado i była
poprzedzona masakrą na Hungate .
Przedstawienie jednej sceny w Sand Creek przez świadka Howling
Wolf
Spis treści:
1 Tło
1,1 Traktat z Fort Laramie
1.2 Ograniczone ziemie ojczyste
1,3 Eskalacja działań wojennych
1,4 Gubernator Evans obiecuje wojnę
2 Atak
2,1 Obóz Cheyenne w pobliżu Fort Lyon
2.2 Chivington atakuje obóz
3 Następstwa
3.1 Odwet
3.2 Oficjalne dochodzenia
3,3 Traktat z Małego Arkansas
4 Pamięć
Tło
Gubernator John Evans
Ochotnicy amerykańscy pułkownik John Chivington .
Chivington był kaznodzieją metodystycznym , masonem i
przeciwnikiem niewolnictwa.
(I) Traktat z Fort Laramie
1851
(Zobacz: Traktat z Fort Laramie 1851
Zgodnie z warunkami traktatu w Fort Laramie z 1851 r.
między Stanami Zjednoczonymi a siedmioma narodami Indian
, w tym Cheyenne
(Czejenowie) i Arapaho, Stany
Zjednoczone uznały, że Cheyenne
(Czejenowie) i Arapaho
posiadały rozległe terytorium obejmujące ziemie
między rzeką North Platte a rzeki Arkansas , a na
wschód od Gór Skalistych do zachodnich Kansas . Obszar
ten obejmował dzisiejsze południowo-wschodnie Wyoming ,
południowo-zachodnią Nebraskę , większość
wschodniego Kolorado i najbardziej wysunięte na zachód
części Kansas.
W listopadzie 1858 roku, jednak odkrycie złota w Górach
Skalistych w Kolorado, a następnie część Terytorium
Kansas , przyniósł na Pikes Peak Gold Rush . Imigranci
zalali ziemie Cheyenne
(Czejenowie) i Arapaho.
Walczyli o zasoby, a niektórzy osadnicy próbowali
zostać. Urzędnicy terytorialni Kolorado naciskali na
władze federalne, aby przedefiniowały obszar indyjskich
ziem na tym terytorium , a jesienią 1860 r. AB
Greenwood, komisarz do spraw Indian, przybył do Nowego
Fortu Benta , wzdłuż rzeki Arkansas, aby negocjować
nowy traktat.
Kraje ojczyste ograniczone
18 lutego 1861 r. sześciu wodzów Południowego
Cheyenne
(Czejenowie) i czterech Arapaho
podpisało traktat w Fort Wise ze Stanami Zjednoczonymi ,
w którym odstąpili większość ziem wyznaczonych im
przez traktat w Fort Laramie.
Do wodzów czejeńskich należeli: Czarny Czajnik ,
Biała Antylopa (Vó'kaa'e Ohvó'komaestse), Chudy
Niedźwiedź , Mały Wilk i Wysoki Niedźwiedź; wodzami Arapaho byli
Mały Kruk , Burza, Ogolona Głowa, Wielkie Usta i Niwot
, czyli Lewa Ręka.
Wojownicy Cheyenne (Czejenowie)
potępili wodzów, którzy podpisali traktat, a nawet
grozili im śmiercią, jeśli spróbują wykonać
postanowienia traktatu.
Nowy rezerwat, mniejszy niż 1/13 wielkości
terytorium uznanego w traktacie z 1851 r. , znajdował
się we wschodnim Kolorado między rzeką Arkansas a Sand
Creek .
Większość oddziałów Cheyenne
(Czejenowie), w tym Psich Żołnierzy ,
militarystyczna grupa Czejenów i Siuksów , która
powstała pod koniec lat 30. XIX wieku, była zła na
wodzów, którzy podpisali traktat. Wyparli się traktatu
- który nigdy nie otrzymał błogosławieństwa Rady 44,
najwyższej władzy plemiennej - i odmówili
przestrzegania jego ograniczeń. Nadal mieszkali i
polowali w żubrach- bogate ziemie wschodniego Kolorado i
zachodniego Kansas, i stawały się coraz bardziej
wojownicze z powodu fali migracji białych na ich
ziemiach. Napięcia były wysokie, szczególnie w Kansas,
w regionie Smoky Hill River , wzdłuż którego biali
otworzyli nowy szlak do pól złota.
Cheyenne
(Czejenowie), który sprzeciwiał się traktatowi,
powiedział, że został on podpisany przez niewielką
mniejszość wodzów bez zgody lub aprobaty reszty
plemienia, że sygnatariusze nie zrozumieli tego, co
podpisali, i że zostali przekupieni, aby podpisać przez
dużą dystrybucję prezentów. Urzędnicy stanęli na
stanowisku, że Indianie, którzy odmówili jej
przestrzegania, byli wrogo nastawieni i planowali wojnę.
Cheyenne
(Czejenowie) zaczęli popełniać drobne wykroczenia
w 1861 roku.
Wykroczenia te pozostały bezkarne, a następnie nabrały
większego znaczenia.
Pragnienie wojny było tak silne w Cheyenne
(Czejenowie), że agentka Lorey wezwała gubernatora
Evansa do ponownego potraktowania go z Cheyenne w 1863
roku.
Zgodnie z ustaleniami, gubernator Evans wyszedł na
spotkanie z wodzami, ale nie pojawili się w wyznaczonym
miejscu. Gubernator wysłał swojego przewodnika,
Elbridge'a Gerry'ego, aby spróbował znaleźć wodzów.
Gerry wrócił dwa tygodnie później, mówiąc, że
odbyła się narada, na której szefowie postanowili nie
spotykać się z gubernatorem Evansem.
Byk Niedźwiedź zaproponował spotkanie z gubernatorem,
ale jego wojownicy nie pozwolili na to.
Eskalacja działań wojennych
Pod koniec 1863 i na początku 1864 pojawiły się
wieści, że pomiędzy plemionami równin ma powstać
koalicja w celu "wypędzenia białych z kraju".
Wiosną i latem 1864 roku Siuksowie, Komancze, Kiowa,
Cheyenne
(Czejenowie) i Arapaho byli
zaangażowani w aktywne działania wojenne, które
doprowadziły do wymordowania licznych cywilów,
zniszczenia inwentarza żywego i upraw, odcięcia dostaw
dla regionu oraz osadnicy z Kolorado, którym grozi
głód lub morderstwo z rąk plemion z równin.
13 kwietnia pasterz pracujący dla Irving, Jackmann
& Company poinformował, że Cheyenne
(Czejenowie) i Arapaho
wypędzili 60 wołów i 12 koni i mułów ze swojego
obozu na południe od Denver. Mały kontyngent
żołnierzy pod dowództwem porucznika Clarka Dunna
został wysłany, by odzyskać zwierzęta. W wyniku
konfrontacji zginęło czterech żołnierzy, a plemiona
pozostały w posiadaniu skradzionego bydła.
16 maja, mniej niż 15 miesięcy po spotkaniu z
prezydentem Lincolnem w Waszyngtonie, Lean Bear, Black
Kettle i inni członkowie plemienia obozowali na swoich
terenach łowieckich na bizony w pobliżu Ash Creek .
Do grupy zbliżył się 1 Pułk Kolorado pod
dowództwem porucznika George Eayre.
Będąc przekonanym, że będzie to pokojowe spotkanie,
Lean Bear poszedł sam na spotkanie z milicją, aby
pokazać swoje pokojowe intencje. Na piersi Lean Bear
dumnie nosił medal pokoju, który otrzymał podczas
podróży do Waszyngtonu w 1863 roku. W ręku trzymał
oficjalny dokument podpisany przez Lincolna,
stwierdzający, że był spokojny i przyjazny z białymi.
Lean Bear nie zdawał sobie sprawy, że oddziały
Eayre'a działały pod rozkazami pułkownika Johna M.
Chivingtona, aby "zabijać Czejenów, gdziekolwiek i kiedykolwiek zostaną
znalezione".
Eayre rozkazał swoim ludziom zastrzelić Lean Bear,
który został ranny i spadł z konia. Następnie został
wielokrotnie postrzelony przez żołnierzy, gdy
przejeżdżali obok jego ciała na ziemi. Doniesienia
prasowe i książki z epoki donoszą, że wojownicy
czejeńscy napadli na osadników i popełnili szereg
okrucieństw w lipcu i sierpniu 1864 roku
Początek wojny secesyjnej w 1861 roku doprowadził do
zorganizowania sił zbrojnych na Terytorium Kolorado.
Jednak uwaga rządu federalnego była mocno skupiona na
stłumieniu rebeliantów na południu. W rezultacie w
regionie nie było znaczącej ochrony wojskowej
pociągów wagonowych, osadników, osad, linii
komunikacyjnych i wagonów zaopatrzeniowych. Latem 1864
r. atakowano prawie każdy etap, odcinano emigrantów i
nieustannie najeżdżano osady. Osadnicy porzucili swoje
farmy i rancza i zaczęli szukać schronienia w
głównych osadach, takich jak Denver. Skoordynowany atak
został przeprowadzony 8 sierpnia 1864 r., podczas
którego zaatakowano wszystkie istniejące linie
sceniczne w regionie. Między 11 sierpnia a 7 września
gubernator Evans wysłał wiele listów do sekretarza
wojny Edwarda Stantona, próbując udzielić pomocy
wojskowej, ale Stanton nie był w stanie ściągnąć
Drugiego Ochotnika Kolorado, dowodzonego przez
pułkownika Forda, ze wschodniego frontu wojny
secesyjnej. W wyniku wielokrotnych wezwań o pomoc,
udzielono zezwolenia na powołanie "mężczyzn
studniowych" do utworzenia Trzeciego Ochotnika z
Kolorado.
W 1864 roku, przed wydarzeniami związanymi z masakrą
Sand Creek, odnotowano 32 ataki Indian. W ich wyniku
zginęło 96 osadników, 21 zostało rannych, a ośmiu
dostało się do niewoli. Skradziono od 250 do 300 sztuk
bydła, zaatakowano, obrabowano lub zniszczono dwanaście
wagonów i dyliżansów, a dziewięć rancz i osad
zostało napadniętych.
Delegacja wodzów Cheyenne
(Czejenowie), Kiowa
i Arapaho w
Denver w stanie Kolorado w Fort Weld 28 września 1864
roku. Black Kettle jest drugi od lewej w pierwszym
rzędzie.
Konferencja w Fort Weld 28 września 1864 r. Niektóre
identyfikacje tubylców są niepewne. W pierwszym
rzędzie, klęcząc, od lewej do prawej: major Edward W.
Wynkoop, dowódca w Fort Lyon, a później agent Cheyenne
(Czejenowie) i Arapaho;
Kapitan Silas S. Soule, marszałek probostwa, później
zamordowany w Denver. Środkowy rząd, siedzący, od
lewej do prawej: Biała Antylopa (lub być może Biały
Wilk), Byk Niedźwiedź, Black Kettle, Jedno Oko, Natame
(Arapaho). W
tylnym rzędzie, stojąc, od lewej do prawej: milicjant
Colorado, nieznany cywil, John H. Smith (tłumacz), Heap
of Buffalo (Arapaho),
Neva (Arapaho),
nieznany cywil, wartownik. Inna identyfikacja mówi, że
Neva siedzi po lewej stronie, a mężczyzna obok Smitha
to Biały Wilk (Cheyenne).
Kolejna identyfikacja w tylnym rzędzie z udziałem
trzeciego od lewej: John Simpson Smith, Heap of Buffalo,
Bosse, Dexter Colley, niezidentyfikowany.
Nie jestem wielkim wodzem
wojennym, ale wszyscy żołnierze w tym kraju są pod
moją komendą. Moją zasadą walki z białymi lub
Indianami jest walka z nimi, dopóki nie złożą broni i
nie poddadzą się władzy wojskowej. Są bliżej majora
Wynkoopa niż ktokolwiek inny i mogą się do niego
udać, kiedy się do tego przygotują.
- płk John Milton Chivington, 28 września
1864 r. rada pokojowa w Denver
Gubernator Evans obiecuje
wojnę
W miarę trwania konfliktu między Indianami a
osadnikami i żołnierzami w Kolorado, plemiona toczyły
wojny wiosną i latem, aż do momentu, gdy utrzymanie
stało się trudne do zdobycia.
Plemiona będą wtedy usilnie starały się zawrzeć
pokój w miesiącach zimowych, kiedy będą zaopatrywać
się w zapasy, broń i amunicję, dopóki nie powróci
ładniejsza pogoda i wojna będzie mogła rozpocząć
się od nowa.
W lipcu 1864 r. gubernator Kolorado, John Evans, wysłał
okólnik do Indian z równin, zapraszając tych, którzy
byli przyjaźni, do udania się do bezpiecznego miejsca w
Forcie Lyon na wschodnich równinach, gdzie ich ludzie
otrzymaliby żywność i ochronę przez wojska Stanów
Zjednoczonych .
Sam okólnik był datowany 27 czerwca 1864 roku.
Dopiero trzy miesiące później, 28 września, Cheyenne
przybyli do Denver na rozmowy pokojowe z gubernatorem
Evansem.
Na tej konferencji gubernator Evans powiedział wodzom,
że pokój nie jest w tym momencie możliwy i że "cokolwiek zaprowadzą, musi być z
żołnierzami, a nie ze mną".
Na tej radzie Biała Antylopa powiedział, że obawia
się, że żołnierze mogą zabić część jego ludzi,
gdy tam przebywał. Gubernator Evans powiedział mu, że
istnieje wielkie niebezpieczeństwo, a następnie
powiedział Białej Antylopie, że jeden z wodzów
wojskowych (pułkownik Chivington) jest obecny i może
powiedzieć plemionom, co jest konieczne do zapewnienia
pokoju.
Gubernator Evans wyjaśnił, że celem okólnika nie
było szerzenie pokoju, ale raczej próba sprowadzenia
Indian, którzy byli przyjaźni i w rezultacie byli
narażeni na odrzucenie przez inne plemiona.
Na spotkaniu 28 września gubernator Evans powiedział
przywódcom, że pokój nie jest możliwy w niepewnych
warunkach.
Evans powiedział wodzom: "Czas,
kiedy najlepiej toczysz wojnę, jest latem; kiedy ja
najlepiej prowadzisz wojnę, jest zima. Jak dotąd macie
przewagę. Mój czas właśnie nadchodzi".
Indianie, którzy pojawili się i utrzymywali w Forcie
Lyon od około 6 listopada 1864, a mianowicie 652 Arapaho pod
dowództwem Wodza Little Raven, byli niewątpliwie wrogo
nastawieni.
600 Cheyenne,
którzy pojawili się w forcie, próbując wejść w
podobny sposób, zostało odrzuconych i odmówiono im
ochrony i utrzymania przez majora Anthony'ego.
Atak
Obóz Cheyenne w pobliżu Fort
Lyon
Czarny Kocioł, prowadząc szefa od około 163 głównie
Południowa Cheyenne
, doprowadził swój zespół, połączonych niektórych Arapaho pod
Głównego Niwot , do Fort Lyon zgodnie z przepisami o
pokojowym parley odbędzie się w Denver, we wrześniu
1864 roku
Po pewnym czasie, Indianie amerykańscy zostali
poproszeni o przeniesienie się do Big Sandy Creek ,
mniej niż 40 mil na północny zachód od Fort Lyon, pod
groźbą ich bezpieczeństwa.
The Dog Soldiers , który był odpowiedzialny za wiele
ataków i najazdów na białych, nie były częścią
tego obozowiska.
Część liczenia zimowego przedstawiająca Black Kettle
w Sand Creek. ( Buffalo Bill Centrum Zachodu )
Większość plemiennych wojowników pozostała na swoim
miejscu, odmawiając opuszczenia domu pod pozorem
zagrożenia, pozostawiając tylko około 75 mężczyzn, a
także wszystkie kobiety i dzieci w wiosce.
Mężczyźni, którzy pozostali, byli w większości za
starzy lub za młodzi na polowanie.
Black Kettle powiewał amerykańską flagą, z białą
flagą przywiązaną pod nią, nad jego lożą, tak jak
radził mu dowódca Fort Lyon.
Miało to pokazać, że jest przyjazny i zapobiec atakowi
żołnierzy z Kolorado.
Szef pokoju Ochinee , który próbował wynegocjować
pokój dla Czejenów,
był jednym z zabitych. Ochinee i 160 innych osób, w
większości dzieci i kobiety, zostało zabitych.
Dziadek Ochinee (Jednooki) uciekł
z obozu, ale widząc, że jego ludzie mają zostać
wymordowani, celowo zdecydował się wrócić do
jednostronnej bitwy i zginąć razem z nimi.
- Mary Prowers Hudnal, córka Amache Prowers
Chivington atakuje obóz
W międzyczasie Chivington i 425 żołnierzy 3. Kawalerii
Kolorado jechało do Fortu Lyon, przybywając 28
listopada 1864 roku.
Po dotarciu do fortu Chivington objął dowództwo nad
250 żołnierzami 1. Kawalerii Kolorado i może nawet 12
żołnierzami 1. Regimentu. Meksykańska Piechota
Ochotnicza , a następnie wyruszyła do obozowiska Wodza
Black Kettle.
James Beckwourth , znany pogranicznik, działał jako
przewodnik dla Chivington.
Następnego ranka Chivington wydał rozkaz do ataku. Dwaj
oficerowie, kapitan Silas Soule i porucznik Joseph
Cramer, dowodzący kompanią D i kompanią K Pierwszej
Kawalerii Kolorado, odmówili posłuszeństwa i kazali
swoim ludziom wstrzymać ogień.
Jednak reszta ludzi Chivingtona natychmiast zaatakowała
wioskę. Ignorując flagę USA i białą flagę, która
została podniesiona wkrótce po rozpoczęciu ataku,
wymordowali tylu Indian, ile tylko mogli.
Widziałem ciała tych, które tam
leżały, pocięte na kawałki, bardziej okaleczone niż
jakiekolwiek, jakie kiedykolwiek widziałem; kobiety
pocięły wszystko na kawałki... Nożami; oskalpowany;
ich mózgi wybite; dzieci w wieku dwóch lub trzech
miesięcy; leżą tam w każdym wieku, od ssania
niemowląt po wojowników... Przez kogo zostali
okaleczeni? Przez wojska Stanów Zjednoczonych ...
- John S. Smith, Świadectwo Kongresu Pana Johna S.
Smitha, 1865
Widziałem jedną squash leżącą na brzegu, której
noga była złamana. Podszedł do niej żołnierz z
naciągniętą szablą. Uniosła rękę, by się
chronić; uderzył, łamiąc jej ramię. Obróciła się
i podniosła drugie ramię; uderzył, łamiąc to, a
następnie zostawił ją, nie zabijając jej.
Zobaczyłem, że jedna z nich została rozcięta, a obok
niej leżało nienarodzone dziecko.
- Robert Bent, New York Tribune , 1879
Było jedno małe dziecko, prawdopodobnie trzyletnie,
wystarczająco duże, by chodzić po piasku. Indianie
szli przodem, a to małe dziecko było z tyłu,
podążając za nimi. Mały facet był doskonale nagi,
podróżując po piasku. Widziałem jednego człowieka
zsiadającego z konia w odległości około
siedemdziesięciu pięciu jardów, wyciągającego
karabin i strzelającego. Tęsknił za dzieckiem.
Podszedł inny mężczyzna i powiedział: "Pozwól,
że spróbuję syna ć-. Mogę go uderzyć. Zsiadł z
konia, uklęknął i strzelił do małego dziecka, ale
tęsknił za nim. Podszedł trzeci mężczyzna, zrobił
podobną uwagę i strzelił, a mały człowiek upadł.
- Major Anthony, New York Tribune , 1879
Z ciał odcięto palce i uszy, aby uzyskać biżuterię,
którą nosili. Ciało Białej Antylopy, leżące
samotnie w korycie potoku, było głównym celem. Oprócz
oskalpowania go żołnierze odcięli mu nos, uszy i
jądra - ostatni za sakiewkę na tytoń.
- Stan Hoig
Jis pomyślał o psie Chivington i jego brudnych psach w
Sand Creek. Jego ludzie strzelali do squaw i wysadzali
mózgi małym, niewinnym dzieciom. Nazywacie sich
żołnierzami chrześcijanami, prawda? A Indianie dzicy?
Jak myślisz, że nasz Ojciec Niebieski, który uczynił
zarówno ich, jak i nas, myśli o tych rzeczach? Powiem
ci co, nie lubię wrogiej czerwonej skóry bardziej niż
ty. A kiedy są wrogo nastawieni, walczyłem z nimi
zaciekle jak każdy człowiek. Ale nigdy jeszcze nie
narysowałem koralika na squaw lub papuzie i gardzę
człowiekiem, który by to zrobił.
- Kit Carson do pułkownika Jamesa Ruslinga
Indianie, którym brakowało artylerii, nie mogli
stawiać większego oporu. Niektórzy tubylcy odcinali
konie ze stada obozu i uciekali do Sand Creek lub do
pobliskiego obozu Cheyenne w
górnym biegu rzeki Smoky Hill . Inni, w tym kupiec
George Bent , uciekli w górę rzeki i wykopali dziury w
piasku pod brzegami strumienia. Byli ścigani przez
wojska i ostrzelani, ale wielu przeżyło. Wojownik
czejeński Gwiazda Poranna powiedział, że większość
zabitych Indian zginęła od ognia armat, zwłaszcza
tych, którzy strzelali z południowego brzegu rzeki do
ludzi wycofujących się w górę potoku.
W zeznaniach przed komisją Kongresu badającą masakrę
Chivington twierdził, że zginęło od 500 do 600
indyjskich wojowników. Historyk Alan Brinkley napisał,
że zginęło 133 Indian, w tym 105 kobiet i dzieci.
Biały naoczny świadek John S. Smith poinformował, że
zginęło od 70 do 80 Indian, w tym od 20 do 30
wojowników , co zgadza się z liczbą zabitych
mężczyzn według Brinkleya. George Bent, syn
Amerykanina Williama Benta i matka Czejenów,
który był w wiosce, gdy nadszedł atak i został ranny
przez żołnierzy, podał dwa różne relacje o stracie
tubylców. 15 marca 1889 r. napisał do Samuela F.
Tappanże zginęło 137 osób: 28 mężczyzn oraz 109
kobiet i dzieci. Jednak 30 kwietnia 1913 r., gdy był
już bardzo stary, pisał, że "około 53
mężczyzn" i "110 kobiet i dzieci"
zostało zabitych, a wiele osób zostało rannych.
Chociaż wstępne raporty wskazywały 10 żołnierzy
zabitych i 38 rannych, ostateczny wynik to 4 zabitych i
21 rannych w 1. Kawalerii Kolorado i 20 zabitych lub
śmiertelnie rannych i 31 innych rannych w 3. Kawalerii
Kolorado; łącznie 24 zabitych i 52 rannych. Dee Brown
napisał, że część mężczyzn Chivington byli pijani
i że wiele ofiar żołnierzy były spowodowane friendly
fire , ale żadne z tych twierdzeń jest obsługiwany
przez Gregory F. Michno lub Stanem Hoig [46 ] w swoich
książkach poświęconych masakrze.
Zanim Chivington i jego ludzie opuścili teren,
splądrowali tipi i zabrali konie. Gdy dym opadł, ludzie
Chivingtona wrócili i zabili wielu rannych. Skalpowali
także wielu zmarłych, niezależnie od tego, czy były
to kobiety, dzieci czy niemowlęta. Chivington i jego
ludzie ubierali swoją broń, kapelusze i sprzęt w
skalpy i inne części ciała, w tym ludzkie płody oraz
męskie i żeńskie genitalia. Oni również publicznie
wystawiali te trofea bojowe w Denver 's Apollo Theater i
salonach w okolicy . Wiadomo, że trzech Indian, którzy
pozostali w wiosce, przeżyli masakrę: brat George'a
Benta, Charlie Bent, i dwie kobiety Cheyenne,
które później zostały przekazane Williamowi Bentowi.
Według zachodniego autora i historyka Larry'ego
McMurtry'ego , syn zwiadowcy Chivingtona, Johna Smitha
(przez matkę Indiankę), był w obozie, przeżył atak i
został później "stracony".
Następstwa
Mochi , południowa Cheyenne w
obozie Black Kettle, została wojowniczką po swoich
doświadczeniach podczas masakry w Sand Creek.
Masakra w Sand Creek spowodowała wiele ofiar
śmiertelnych, głównie wśród kobiet i dzieci Cheyenne i Arapaho.
Najmocniej ucierpieli w masakrze Wutapai, zespół Black
Kettle. Być może połowa Hevhaitaniu została utracona,
w tym wodzowie Żółtego Wilka i Wielkiego Człowieka.
Oivimana, dowodzona przez War Bonnet, straciła około
połowy swojej liczby.
Doszło do ciężkich strat dla Hisiometanio (Ridge Men)
pod Białą Antylopą. Chief One Eye również został
zabity, wraz z wieloma członkami jego zespołu. Klan
Suhtai i klan Heviqxnipahis pod dowództwem wodza Sand
Hill ponieśli stosunkowo niewiele strat. Psi żołnierze
i Masikota, którzy do tego czasu byli sojusznikami, nie
byli obecni w Sand Creek. Z około dziesięciu lóż Arapaho pod
komendą Wodza Lewej Ręki, reprezentujących około 50
lub 60 osób, tylko garstka uciekła z życiem.
Po całodziennym ukrywaniu się nad obozem w dołach
wykopanych pod brzegiem Sand Creek, ci, którzy
przeżyli, z których wielu było rannych, przenieśli
się w górę strumienia i spędzili noc na prerii.
Odbywano wycieczki na teren obozu, ale znaleziono tam
bardzo niewielu ocalałych. Po zimnej nocy bez
schronienia ocaleni wyruszyli w kierunku obozu Cheyenne w
górnym biegu rzeki Smoky Hill. Wkrótce spotkali innych
ocalałych, którzy uciekli z częścią stada koni,
niektórzy wracali z obozu Smoky Hill, gdzie uciekli
podczas ataku. Następnie udali się do obozu, gdzie
otrzymali pomoc.
Masakra zakłóciła tradycyjną strukturę władzy Czejenów, z
powodu śmierci ośmiu członków Rady Czterdziestu
Czterech .
Biała Antylopa, Jednookie, Żółty Wilk, Wielki
Człowiek, Niedźwiedź, Wojenna Czapka, Nakrapiana Wrona
i Niedźwiedzia Szata zostali zabici, podobnie jak
naczelnicy niektórych stowarzyszeń wojskowych Czejenów.
Wśród zabitych wodzów była większość tych, którzy
opowiadali się za pokojem z białymi osadnikami i
rządem Stanów Zjednoczonych. Efekt netto morderstw i
wynikające z nich osłabienie frakcji pokojowej
zaostrzyły narastający rozłam społeczny i polityczny.
Tradycyjni szefowie rad, dojrzali mężczyźni, którzy
szukali konsensusu i patrzyli w przyszłość swoich
ludzi i ich zwolenników, byli przeciwni przez młodszych
i bardziej militarystycznych Psich Żołnierzy.
Począwszy od lat 30. XIX wieku Psi Żołnierze
przekształcili się z czejeńskiego społeczeństwa
wojskowego o tej nazwie w osobną grupę wojowników Czejenów i Siuksów. Za
swoje terytorium przyjęli obszar wokół górnego biegu
rzek Republikańskiej i Smoky Hill w południowej
Nebrasce, północnym Kansas i północno-wschodnim
Terytorium Kolorado. W latach 60. XIX wieku, kiedy
konflikt między Indianami a wkraczającymi białymi
nasilał się, Psi Żołnierze i stowarzyszenia wojskowe
w innych bandach czejeńskich przeciwstawiały się
wpływom tradycyjnej Rady Czterdziestu Czterech wodzów,
którzy jako bardziej dojrzali mężczyźni mieli szerszy
pogląd i byli bardziej prawdopodobni. sprzyjać pokojowi
z białymi. Dla Psich Żołnierzy masakra w Sand Creek
była ilustracją szaleństwa polityki wodzów pokoju
polegającej na przyjmowaniu białych poprzez traktaty
takie jak pierwszy Traktat z Fort Laramie i Traktat z
Fort Wise. Wierzyli, że ich bojowe stanowisko wobec
białych było uzasadnione masakrą.
Wydarzenia w Sand Creek zadały śmiertelny cios
tradycyjnemu systemowi klanów Cheyenne i
autorytetowi Rady Szefów.
Został już osłabiony przez liczne zgony z powodu
epidemii cholery w 1849 r. , która zabiła być może
połowę populacji południowych Czejenów,
zwłaszcza bandy Masikota i Oktoguna.
Zostało to dodatkowo osłabione przez pojawienie się
oddzielnego zespołu Dog Soldiers.
Odwet
Po brutalnej rzezi tych, którzy popierali pokój, wielu Czejenów, w
tym wielki wojownik Roman Nos i wielu Arapaho,
dołączyło do Psich Żołnierzy. Szukali zemsty na
osadnikach w całej dolinie Platte , włączając w to
atak w 1865 r. na Fort Caspar w stanie Wyoming.
Po masakrze ocaleni dotarli do obozów Czejenów na
Smokey Hill i rzek Republikańskich . Fajka wojenna była
palona i przekazywana z obozu do obozu wśród
wojowników Siuksów,
Czejenów i
Arapaho w
okolicy.
W styczniu 1865 roku zaplanowali i przeprowadzili atak z
udziałem tysiąca wojowników na stację sceniczną i
fort, wówczas zwany Camp Rankin, w dzisiejszym
Julesburgu w stanie Kolorado .
Po tym nastąpiły liczne naloty wzdłuż South Platte,
zarówno na wschód, jak i na zachód od Julesburga, a
drugi nalot na miasto Julesburg na początku lutego.
Powiązane bandy zdobyły wiele łupów i zabiły wielu
białych osadników, w tym mężczyzn, kobiety i dzieci.
Większość Indian przeniosła się następnie na
północ do Nebraski w drodze do Black Hills i Kraina
Powder River .
Black Kettle nadal opowiadał się za pokojem i nie
przyłączył się do drugiego najazdu ani do podróży
do kraju Powder River. Opuścił obóz i wrócił z 80
lożami nad rzekę Arkansas, by szukać pokoju z
Koloradanami.
Oficjalne dochodzenia
Pomimo gróźb przeciwko jego życiu, kapitan Silas Soule
zeznawał przeciwko Chivingtonowi.
Początkowo walka z Sand Creek była opisywana jako
zwycięstwo nad dzielnym i licznym wrogiem. Jednak w
ciągu kilku tygodni świadkowie i ocaleni zaczęli
opowiadać historie o możliwej masakrze. Przeprowadzono
kilka śledztw - dwa przez wojsko i jedno przez Wspólny
Komitet do spraw prowadzenia wojny . Panel zadeklarował:
Co do pułkownika Chivingtona,
wasza komisja nie może znaleźć odpowiednich terminów,
by opisać jego postępowanie. Noszenie munduru Stanów
Zjednoczonych, który powinien być symbolem
sprawiedliwości i człowieczeństwa; piastując ważne
stanowisko dowódcy okręgu wojskowego, a zatem mając do
tego stopnia zaszczyt rządowy, celowo zaplanował i
dokonał nikczemnej i nikczemnej masakry, która
zhańbiłaby najdzikszego spośród tych, którzy padli
ofiarą jego okrucieństwo. Mając pełną wiedzę o ich
przyjaznym charakterze, sam w pewnym stopniu przyczynił
się do postawienia ich na pozycji wyimaginowanego
bezpieczeństwa, wykorzystał ich stan niepewności i
bezbronności, by zaspokoić najgorsze namiętności,
jakie kiedykolwiek przeklinały serce człowieka.
Jakikolwiek wpływ to mogło mieć na pułkownika
Chivingtona, prawda jest taka, że ??zaskoczył i
zamordował z zimną krwią niczego nie podejrzewających
mężczyzn, kobiety i dzieci w Sand Creek, którzy mieli
wszelkie powody, by sądzić, że znajdują się pod
ochroną Stanów Zjednoczonych. władze, a następnie
wrócił do Denver i chwalił się odważnym czynem,
którego dokonał on i ludzie pod jego dowództwem.
Podsumowując, wasza komisja jest zdania, że ??w celu
obrony sprawy sprawiedliwości i utrzymania honoru narodu
należy natychmiast podjąć szybkie i energiczne kroki w
celu usunięcia z urzędu tych, którzy w ten sposób
zhańbili rząd, przez który są zatrudniani i karzą,
jak na to zasługują ich zbrodnie, winnych tych
brutalnych i tchórzliwych czynów.
Zeznania majora Edwarda W. Wynkoopa i jego adiutanta
potwierdzały późniejsze relacje ocalonych.
Oświadczenia te zostały dołączone do jego raportów i
można je znaleźć w oficjalnych zapisach wojny buntu,
którego kopie zostały przedłożone jako dowód
Wspólnemu Komitetowi ds. Prowadzenia Wojny oraz w
oddzielnych przesłuchaniach prowadzonych przez wojsko w
Denver. Porucznik James D. Cannon opisuje okaleczanie
ludzkich genitaliów przez żołnierzy: "wycięto
szeregowe mężczyzn, kobiety i dzieci. Słyszałem, jak
jeden mężczyzna mówił, że wyciął kobiecie intymne
części ciała i kazał je wyeksponować na patyku.
słyszałem o jednym przypadku kilkumiesięcznego
dziecka, które zostało wrzucone do karmnika wozu i po
przeniesieniu w pewnej odległości, pozostawione na
ziemi, by zginęło, słyszałem też o wielu
przypadkach, w których mężczyźni wycięli intymne
części samic i naciągnęła je na siodłach, a
niektóre na kapeluszach.
Podczas tych śledztw liczni świadkowie złożyli
obciążające zeznania, z których prawie wszystkie
zostały potwierdzone przez innych świadków. Jeden ze
świadków, kapitan Silas Soule , który nakazał ludziom
pod jego dowództwem nie strzelać z broni, został
zamordowany w Denver zaledwie kilka tygodni po złożeniu
zeznań. Jednak pomimo zalecenia Wspólnego Komitetu ds.
Prowadzenia Wojen, sprawcom masakry nie postawiono
żadnych zarzutów. Chivington był poza zasięgiem
sprawiedliwości wojskowej, ponieważ zrezygnował już
ze stanowiska. Najbliższą karą, jaką poniósł, było
skuteczne zakończenie jego politycznych aspiracji.
W swojej autobiograficznej Memories of a Lifetime in the
Pike's Peak , Irving Howbert , 18-letni kawalerzysta,
późniejszy jeden z założycieli Colorado Springs ,
bronił Chivington, twierdząc zamiast tego, że
indyjskie kobiety i dzieci nie były atakowane: choć
kilku, którzy nie opuścili obozu, zginęło po
rozpoczęciu walk. Twierdził, że liczba wojowników w
wiosce była równa sile kawalerii Kolorado. Chivington,
twierdził Howbert, mścił się za ataki Indian na
pociągi wagonówi osady w Kolorado oraz tortury i
zabójstwa obywateli w ciągu ostatnich trzech lat.
Howbert powiedział, że dowodami poprzednich ataków
Indian na osadników była konfiskata "kilkunastu
skalpów białych ludzi, niektóre z głów kobiet i
dzieci". Howbert twierdził, że sprawozdanie z
bitwy przedstawione Kongresowi Stanów Zjednoczonych
przez podpułkownika Samuela F. Tappana było
niedokładne, oskarżając Tappana o przedstawienie
fałszywego obrazu bitwy, ponieważ Tappan i Chivington
byli rywalami militarnymi.
Tablica pamiątkowa Sand Creek w 1985 r.
Pomnik zainstalowany na terenie Colorado State Capitol w
1909 wymienia Sand Creek jako jedną z "bitew i
potyczek" stoczonych przez wojska Kolorado podczas
amerykańskiej wojny secesyjnej . W 2002 roku Colorado
Historical Society (obecnie History Colorado ),
autoryzowane przez Colorado General Assembly , dodało do
pomnika dodatkową tabliczkę, na której stwierdzono,
że pierwotni projektanci pomnika "błędnie
scharakteryzowali" Sand Creek, nazywając go bitwą.
Traktat w małym Arkansas
Po tym, jak rzeczywiste szczegóły masakry stały się
powszechnie znane, rząd federalny Stanów Zjednoczonych
wysłał komisję niebieskiej wstążki, której
członkowie byli szanowani przez Indian, a Traktat z
Małego Arkansas został podpisany w 1865 r. Obiecał on
Indianom wolny dostęp do ziem na południe od rzeki
Arkansas, wykluczył je z rzeki Arkansas na północ do
rzeki Platte i obiecał odszkodowania ziemskie i
pieniężne ocalałym potomkom ofiar Sand Creek.
Jednak traktat został uchylony przez Waszyngton niecałe
dwa lata później, wszystkie główne postanowienia
zignorowano, a zamiast tego Traktat Loży Medycyny
ograniczył obszar rezerwatowy o 90%, położony w
znacznie mniej pożądanych miejscach w Oklahomie.
Późniejsze działania rządu jeszcze bardziej
ograniczyły rozmiar zastrzeżeń.
Pamięć
Miejsce, w Big Sandy Creek w hrabstwie Kiowa , jest
obecnie chronione przez National Park Service . Narodowe
miejsce historyczne masakry w Sand Creek zostało
poświęcone 28 kwietnia 2007 r., prawie 142 lata po
masakrze. amerykański Battlefield Zaufanie i jej
partnerzy zachowali 640 akrów Sand Creek i prywatna go
do National Historic Site.
Szlak masakry w Sand Creek w Wyoming podąża ścieżkami
Północnego Arapaho
i Cheyenne
w latach po masakrze. Śledzi ich rzekome zimowanie w
rezerwacie Indian Wind River w pobliżu Riverton w
środkowym Wyoming, gdzie Arapaho
pozostają do dziś.
Szlak przechodzi przez Cheyenne , Laramie , Casper i
Riverton w drodze do Ethete w hrabstwie Fremontna
rezerwacji.
W ostatnich latach młodzież Arapaho zaczęła biegać
po szlaku jako sprawdzian wytrzymałości. Alexa Roberts,
nadzorca Narodowego Miejsca Historycznego Masakry Sand
Creek, powiedziała, że szlak reprezentuje żywą
część historii obu plemion.
Wystawa o Sand Creek, zatytułowana Collision: The Sand
Creek Massacre 1860s-Today , została otwarta w 2012 roku
wraz z nowym History Colorado Center w Denver. Wystawa
natychmiast spotkała się z krytyką członków
plemienia Północnych Czejenów.
W kwietniu 2013 roku History Colorado zgodził się
zamknąć wystawę na widok publiczny, podczas gdy
przeprowadzono konsultacje z Północnym Czejenem.
3 grudnia 2014 roku gubernator stanu Kolorado John
Hickenlooper formalnie przeprosił potomków ofiar
masakry w Sand Creek zebranych w Denver, aby upamiętnić
150. rocznicę tego wydarzenia. Hickenlooper stwierdził:
"Nie powinniśmy bać się krytykować i potępiać
tego, co jest niewybaczalne. W imieniu stanu Kolorado
chcę przeprosić. Nie będziemy uciekać od tej
historii".
W 2015 roku na terenie Colorado Capitol rozpoczęła się
budowa pomnika ofiar masakry w Sand Creek
Zobacz także
|
