Tło

Masakra w Sand Creek w Kolorado w listopadzie 1864 r. wywołała powstanie wśród Indian Wielkich Równin z centralnych Wielkich Równin . Około 4000 Brulé Lakotów, Południowych Czejenów i Południowych Arapaho , w tym około 1000 wojowników, ruszyło na północ z Kolorado i Kansas , aby dołączyć do swoich północnych krewnych w Powder River Country w przyszłych stanach Wyoming i Montana . Po drodze napadali na rancza i karawany wozów, zdobyli ogromne ilości łupów i stoczyli bitwy z armią pod Julesburgiem , Mud Springs i Rush Creek .

Wraz z nadejściem wiosny 1865 roku, gdy ich konie odzyskiwały siły po długiej zimie, Lakota i Czejenowie postanowili zaatakować wzdłuż rzeki North Platte w lecie. Wysłano wiadomości do Siedzącego Byka i Hunkpapa Lakotów w Dakocie Północnej i Montanie, a Hunkpapa zgodzili się zaatakować Fort Rice w Dakocie Północnej jednocześnie. Zdaniem historyka Stephena E. Ambrose'a plan ten był najbliższy "skoordynowanemu, zjednoczonemu ruchowi ofensywnemu", jaki kiedykolwiek mieli Lakota i Czejenowie. ^[ 1 ]

Jako siła militarna Indianie mieli poważne słabości. "Tylko w środku lata i na początku zimy mogli zebrać duże siły, a nawet wtedy nie byli w stanie utrzymać swoich wojowników razem przez okres dłuższy niż tydzień lub dziesięć dni". ^[ 2 ] Indianie mieli niewiele broni i mało amunicji, a ich podstawowa broń, łuk i strzały , były niemal bezużyteczne przeciwko dobrze ufortyfikowanemu lub okopanemu wrogowi. Indianie nie mieli żadnej struktury dowodzenia; poszczególni indiańscy wojownicy podążali tylko za tym, kogo chcieli i walczyli tylko wtedy, gdy chcieli, a ofensywę przechodzili głównie w celu zdobycia koni i zdobycia osobistych, a nie zbiorowych, zaszczytów. Ich fatalną wadą było to, że "nie potrafili zamienić bitwy w kampanię". ^[ 3 ] Ponadto Indianie byli podzieleni między sobą. W wojnie wzięło udział zaledwie kilku Arapaho, a około 1500 Lakotów, głównie Brulé pod wodzą Spotted Tail , osiedliło się spokojnie w Forcie Laramie wiosną 1865 roku. Lakotowie mieszkający w pobliżu fortu byli znani jako "Laramie loafers" ^[ 4 ]

Armia USA miała również słabości. Żołnierze ustawieni przeciwko Lakota i Czejenom byli głównie poborowymi z czasów wojny secesyjnej lub "zmobilizowanymi Jankesami" - żołnierzami Konfederacji schwytanymi przez Unię, którzy zgodzili się walczyć z Indianami na granicy w zamian za wolność. Gdy wojna secesyjna dobiegała końca wiosną 1865 r., żołnierze chcieli odejść z armii i nie byli entuzjastycznie nastawieni do walki z Indianami. Wielu żołnierzy zdezerterowało lub groziło buntem. ^[ 5 ]

Spotkania wstępne

[ edytuj ]

Młody mężczyzna boi się swojego konia, 1890. Był prawdopodobnie najbardziej prominentnym przywódcą Lakotów. Prawidłowe tłumaczenie jego imienia to "Oni boją się jego konia".

Stacja Deer Creek. Mieszanka krwi Cheyenne/biały George Bent dołączył do grupy wojennej składającej się ze 100 Czejenów, podzielonych mniej więcej po równo między północną i południową gałąź plemienia. Kierując się na południe ze swojego obozu nad Powder River, Czejenowie dotarli do North Platte 28 mil na wschód od mostu na rzece Platte, w pobliżu dzisiejszego Glenrock w Wyoming, 20 maja. Dwie kompanie kawalerii USA, składające się z około 100 ludzi, stacjonowały w stacji Deer Creek.

Około 25 Czejenów napotkało i walczyło z czterema żołnierzami około trzech mil w górę rzeki od stacji. Czejenów odparto. Inna grupa zaatakowała grupę siedmiu żołnierzy, zabiła jednego i schwytała 26 koni. Żołnierze twierdzili, że zabili pięciu Indian w tych potyczkach. ^[ 6 ] Jak to często bywa, historia Indian jest zasadniczo inna. Bent mówi, że Czejeni przeprawili się przez zalaną rzekę North Platte i zaskoczyli żołnierzy w Deer Creek Station, którzy odmówili wyjścia z palisady. Po wymianie ognia z żołnierzami i bez strat, Indianie zaniechali ataku i ponownie przekroczyli North Platte ze swoimi skradzionymi końmi. Według oficjalnego raportu armii, 25-osobowy oddział żołnierzy śledził Indian do rzeki, ale nie mógł przekroczyć jej z powodu wysokiego poziomu wody. Bent wręcz przeciwnie, powiedział, że żołnierze pozostali w swojej palisadzie i nie ścigali Indian. ^[ 7 ] Zanim wrócili na północ do swoich wiosek, Czejenowie zbadali most na rzece Platte, wymienili kilka strzałów z żołnierzami strzegącymi mostu i zaatakowali karawanę wozów strzeżoną przez żołnierzy, zdobywając 250 mułów. ^[ 8 ]

26 maja Lakota przeprowadził ataki na stacje Sweetwater i St. Mary's, na zachód od mostu Platte, co skłoniło armię do zamknięcia szlaku oregońskiego dla ruchu cywilnego 30 maja. ^[ 9 ]

Dry Creek. Ponieważ Oregon Trail został zamknięty dla ruchu, Indianie przenieśli swoją uwagę na południe, na Overland Trail . 2 czerwca Fort Halleck , w pobliżu dzisiejszej góry Elk Mountain w Wyoming, dowiedział się o atakach Indian na stacje dyliżansów na zachodzie. Wysłał 32 żołnierzy, aby zbadali sprawę i znaleźli trzy stacje dyliżansów opuszczone, a wszyscy ich pracownicy ukryli się w stacji Sulphur Springs, osiemdziesiąt mil na zachód od Fort Halleck. Żołnierze odesłali pracowników cywilnych na ich stacje i pozostawili oddział do ochrony każdej stacji. Indianie ponownie napadli na stacje i ukradli większość ich bydła, pozostawiając żołnierzy pieszo. ^[ 10 ]

Tymczasem Indianie próbowali zwabić żołnierzy na stacji Platte Bridge w zasadzkę. 3 czerwca ostrzelali stację, a podpułkownik Preston B. Plumb , 11. Pułk Kawalerii Kansas i 22 żołnierzy ruszyło w pościg. W pobliżu Dry Creek żołnierze zostali zaatakowani przez 60 Indian, ale uratowani przez dwudziestu dodatkowych kawalerzystów, którzy wyruszyli im na pomoc. Zginęło dwóch żołnierzy, a oni twierdzili, że zabili jednego Indianina. Budowniczy mostu, starszy cywil o nazwisku Louis Guinard, zniknął. Kilka miesięcy później znaleziono but zawierający część jego nogi. ^[ 11 ]

Stacja Sage Creek. 8 czerwca około 100 Indian zaatakowało stację Sage Creek, na zachód od fortu Halleck w pobliżu dzisiejszej Saratogi w Wyoming . Pięciu żołnierzom i 2 cywilom na stacji zabrakło amunicji i próbowali uciec osiem mil na zachód do stacji Pine Grove, ścigani przez Indian. Pięciu z nich zginęło. ^[ 6 ] Indianie kontynuowali naloty w tym rejonie, zabijając dwóch cywilów, ale skupiając się na odciążeniu stacji dyliżansów od ich inwentarza. ^[ 12 ]

Dolina rzeki Yellowstone. Daleko na północy, w dolinie rzeki Yellowstone w Montanie, 9 czerwca Lakota (prawdopodobnie Hunkpapa) zabił pułkownika Smitha z 14. pułku Wisconsin. Następnie zabili jedenastu mężczyzn w pobliżu Fort Benton nad rzeką Missouri .

Prawie codzienne ataki na odizolowane placówki, stacje dyliżansów i karawany wozów trwały przez cały czerwiec i początek lipca. Kilku dodatkowych żołnierzy i cywilów zostało zabitych, naloty dotarły aż na południe, do rzeki South Platte w pobliżu Julesburga w Kolorado .

Błędy Moonlight

[ edytuj ]

W odpowiedzi na najazdy dowódca Fortu Laramie, pułkownik Thomas Moonlight , poprowadził z fortu dużą grupę 500 kawalerzystów, aby odszukać i ukarać napadających Indian. Wrócił do fortu 19 maja, nie znajdując żadnych Indian. Jak powiedział jeden z żołnierzy, Moonlight "polował na nich w [przeciwnym] kierunku [od] którego prowadził ich trop". ^[ 13 ]

26 maja 1865 r. Moonlight powiesił dwóch pomniejszych przywódców Oglala, Two Face i Black Foot. Białą kobietę, Lucindę Ewbanks, i jej małe dziecko odkryto w opłakanym stanie wśród band Oglala. Zostali porwani przez Cheyenne prawie rok wcześniej i sprzedani bandzie Oglala Two Face i Black Foot. Moonlight nakazał powiesić tych dwóch Oglala. ^[ 14 ] George Bent i inni opowiadają inną historię. Bent powiedział, że dwaj Oglala wykupili kobietę od Cheyenne i przyprowadzili ją do fortu jako gest pokoju. Moonlight jednak ich aresztował i powiesił, co najwyraźniej zaprotestowała pani Ewbanks. Doświadczeni cywile w forcie ostrzegli Moonlight przed konsekwencjami. Ich ciała, a także ciała Cheyenne, wisiały na szubienicy przez wiele miesięcy, aby mogli je zobaczyć wszyscy odwiedzający fort. ^[ 15 ]

3 czerwca armia obawiając się, że 1500 Lakotów, głównie Brulé i Arapaho mieszkających w pobliżu Fort Laramie, może stać się wrogich, postanowiła przenieść ich około 300 mil na wschód do Fort Kearny w Nebrasce. Indianie protestowali, że Fort Kearny znajduje się na terytorium ich tradycyjnych wrogów, Pawnee . Ponadto obawiali się, i słusznie, że w Fort Kearny nie będzie dla nich jedzenia. Armia nalegała i Indianie, z eskortą 138 kawalerzystów pod dowództwem kapitana Williama D. Foutsa, opuścili Fort Laramie 11 czerwca. Znęcanie się nad kobietami i dziećmi indiańskimi przez żołnierzy spowodowało, że Lakota stali się wrodzy. Młody wojownik Oglala, Crazy Horse , wślizgnął się do obozu nocą 13 czerwca i przekonał Indian, aby uciekli przed żołnierzami. Następnego dnia, w pobliżu dzisiejszego Morrill w Nebrasce , większość Indian odmówiła towarzyszenia żołnierzom i rozpoczęła przeprawę przez rzekę North Platte, wspomagana przez Crazy Horse i grupę Oglalas po drugiej stronie. Próbując ich zatrzymać, Fouts i czterech żołnierzy zostało zabitych. ^[ 16 ]

Poinformowany o katastrofie Moonlight opuścił Fort Laramie z 234 kawalerią, aby ścigać Indian. Podróżował tak szybko, że wielu jego ludzi musiało zawrócić, ponieważ ich konie były wyczerpane. 17 czerwca, w pobliżu dzisiejszego Harrison w Nebrasce , Lakota napadli na jego stado koni i pozbawili go większości pozostałych koni. Moonlight i wielu jego ludzi musiało przejść pieszo 60 mil z powrotem do Fort Laramie. Został ostro skrytykowany przez swoich żołnierzy za to, że był pijany i nie postawił straży na swoich koniach. 7 lipca Moonlight został zwolniony ze stanowiska dowódcy i zwolniony z armii. ^[ 17 ]

Most na rzece Platte był kluczowym punktem przeprawy przez rzekę North Platte dla wozów emigrantów podróżujących szlakami Oregon i Bozeman . Indianie chcieli szczególnie zatrzymać ruch na szlaku Bozeman, który wiódł przez serce ich terytorium łowieckiego. Most został zbudowany w 1859 roku i miał prawie 1000 stóp długości i 17 stóp szerokości. ^[ 18 ] Po południowej stronie rzeki znajdował się posterunek wojskowy i palisada, w których stacjonowało 100 żołnierzy, kilkunastu uzbrojonych cywilów, kilku zwiadowców Shoshoni oraz biuro Overland Telegraph Company. Żołnierzom brakowało amunicji.

20 lipca przywódcy Indian podjęli ostateczną decyzję o rozpoczęciu ataku na most. Wojownicy zebrali się i ruszyli na południe od ujścia Crazy Woman Creek na Powder River. Most na Platte River znajdował się 115 mil na południe. Armia była największą, jaką Bent kiedykolwiek widział. Oszacował ją na 3000 ludzi. Przywódcami wojennymi byli Red Cloud , Old Man Afraid Of His Horses i jego syn Young Man Afraid Of His Horses , Roman Nose , Dull Knife , Crazy Horse i inni. Marsz był "doskonale zorganizowany", a niezdyscyplinowanych młodych mężczyzn trzymały w ryzach stowarzyszenia wojowników, takie jak Crazy Dogs i Dog Soldiers.

24 lipca armia indyjska rozbiła obóz nad małym strumieniem kilka mil od mostu Platte. Zwiadowcy zbadali teren, a następnego ranka Indianie ruszyli pieszo w kierunku mostu, za osłoną wzgórz i pieszo, prowadząc konie, aby uniknąć wzbijania tumanu kurzu. Grupa dziesięciu zaufanych wojowników, w tym Crazy Horse, próbowała nakłonić żołnierzy z palisady do przekroczenia mostu i pogoni ich do wzgórz, gdzie ukrywali się Indianie. Ale podekscytowani młodzi wojownicy pojawili się na horyzoncie, zepsuli zasadzkę i odstraszyli żołnierzy. Najwyraźniej Crazy Horse, Czejen o imieniu High Back Wolf i inni wabiki, zniesmaczeni niepowodzeniem zasadzki, przekroczyli rzekę i przegalopowali przez dwie grupy żołnierzy, wyrządzając niewielkie szkody, ale zmuszając żołnierzy do pośpiechu i powrotu do palisady. High Back Wolf został zabity. Następnego ranka, 26 lipca, Indianie ponownie bezskutecznie próbowali zwabić żołnierzy z palisady w zasadzkę; Wśród wabików był Charles Bent, brat George'a. ^[ 19 ]

Tymczasem przed świtem 26 lipca oddział 14 ludzi z Kompanii I, 3. Ochotniczej Piechoty USA dowodzony przez kpt. Adama Smitha Leiba, eskortowany przez porucznika Henry'ego C. Bretneya i sześciu (niektóre źródła podają 10) ^[ 20 ] żołnierzy Kompanii G, 11. Ochotniczej Kawalerii Ohio , przybył ze stacji Sweetwater w drodze do Fort Laramie po zaopatrzenie i długo oczekiwaną żołd. Ich przybycie zwiększyło liczebność stacji do 120 żołnierzy. ^[ 21 ] Zastali stację pełniącą wartę w 50% i formującą pociski.

Leib poinformował dowódcę stacji, majora Martina Andersona z 11. Kansas Cavalry , że wcześniej minął mały pociąg pięciu pustych wozów ciągnionych przez muły, wracających ze Sweetwater do Laramie, 14 furmanów eskortowanych przez 11 szeregowych z 11. Kansas. Wiedząc, że pociąg miał przyjechać następnego ranka, oficerowie na posterunku omawiali wysłanie sił rezerwowych, aby odpędzić wojowników Czejenów i Lakotów, tak aby karawana mogła bezpiecznie przyjechać. Leib i Bretney zasugerowali natychmiastowy marsz, ale Anderson postanowił poczekać na świt. ^[ 22 ] Bretney, który objął dowództwo nad Kompanią G 13 lutego, kiedy jej kapitan, Levi M. Rinehart, został przypadkowo zabity przez pijanego żołnierza podczas potyczki, nie był w dobrych stosunkach z Andersonem. Po przybyciu do Platte Bridge 16 lipca żołnierz z Kansas zastąpił Bretneya na stanowisku dowódcy posterunku i nakazał Kompanii G przeniesienie się do stacji Sweetwater, eskortując ten sam karawan, który teraz stamtąd wracał. ^[ 20 ] Ponadto 11. Pułk Kawalerii z Kansas miał wyruszyć do Fort Kearney około 1 sierpnia, aby zakończyć służbę.

Po pobudce wszyscy czterej oficerowie Andersona odmówili poprowadzenia sił odsieczy, a niektórzy z nich wpisali się na listę chorych, aby uniknąć obowiązku. 20-letni podporucznik Caspar W. Collins z Kompanii G 11. Ochotniczej Kawalerii Ohio, w drodze powrotnej do swojej kompanii dalej na zachód od oddziału przesiadającego się w Fort Laramie, przybył poprzedniego popołudnia z karetką pocztową ^[ 20 ] i otrzymał od Andersona rozkaz poprowadzenia sił odsieczy. Bretney nie miał uprawnień do odwołania rozkazu, ale doradził Collinsowi, aby go odrzucił. Zamiast tego Collins pożyczył pistolety Bretneya i otrzymał wierzchowca od orkiestry pułkowej. ^[ 23 ]

O świcie liczni Indianie zostali zauważeni przez strażników na okolicznych wzgórzach obserwujących stację. O 7:00 rano większa siła przeszła przez rzekę na wschód od stacji i wyjechała tuż poza zasięg karabinów, drwiąc z garnizonu. Collins i mały oddział 25 ludzi z 11. Kansas przekroczyli most Platte w tempie spacerowym, a następnie uformowali się w kolumnę czterech ludzi i pojechali na zachód wzdłuż północnego brzegu kłusem, aby odeprzeć wrogich Indian. Za nim 30-osobowy kontyngent 3. USVI i jego eskorta 11. Ohio Volunteer Cavalry przekroczyły most pieszo jako siły wsparcia dla Collinsa, tworząc linię potyczek po tym, jak zauważyli 400 Czejenów wyłaniających się z piaszczystych wzgórz i arroyos między nimi a Collinsem. ^[ 24 ]

Indianie ukryli duże grupy wojowników w pobliżu mostu i na szczycie wzgórz, prawdopodobnie nawet tysiąc Lakotów, Czejenów i Arapaho. ^[ 25 ] Collins ustawił swój oddział w dwóch liniach i zaatakował pierwszą grupę, która miała się wyłonić, tylko po to, by odkryć, że jest znacznie mniej liczebny. Następnie nakazał odwrót do mostu, przedzierając się przez Czejenów na swoje tyły. Jednocześnie, kolejna duża siła, ta Lakotów, rzuciła się na most od południa. Linia potyczek przy moście trzymała Lakotów w ryzach ogniem salwowym, dopóki 21 z 26 żołnierzy z Collinsem, wszyscy ranni w pewnym stopniu, nie przedarło się przez nich. Pięciu zginęło, w tym Collins, który został ranny w biodro i postrzelony w czoło strzałą, gdy próbował pomóc rannemu żołnierzowi. ^[ 25 ]

Bretney wściekły wrócił do palisady i oskarżył oficerów z Kansas o tchórzostwo, gdy Anderson odmówił pozwolenia na użycie większej siły i haubicy, aby spróbować ponownie dokonać odsieczy. Anderson aresztował Bretneya i przekazał obronę posterunku Leibowi, który kazał garnizonowi wznieść strzelnicę i wykopać okopy strzeleckie, aby chronić haubicę na południowym krańcu mostu. Nieporozumienia wybuchły również wśród Indian. Mitchell Lajeunesse, zwiadowca mieszanej krwi dla armii, wyszedł ze stacji tuż po bitwie. Widział, jak Czejenowie oskarżają Lakotów o tchórzostwo za to, że nie zdobyli mostu Platte i nie pozwolili uciec żołnierzom po północnej stronie rzeki. Wojownicy obu plemion niemal doszli do rękoczynów. ^[ 26 ]

Podczas poranka siły atakujące zniszczyły tysiąc stóp drutu telegraficznego na linii do Fortu Laramie, zanim Anderson pomyślał o poproszeniu o posiłki, po czym odprawił oddział 11 żołnierzy wysłanych w celu naprawy, zabijając kolejnego żołnierza. ^[ 27 ] Dwóm zwiadowcom Szoszonów zapłacono za przekazanie wiadomości z prośbą o posiłki do następnej stacji telegraficznej na wschód, ale bitwa była skończona, a Indianie odeszli, zanim nadeszła pomoc. ^{[ 20 ] [ 28 ]}

Bitwa pod Red Buttes

[ edytuj ]

Bitwa pod Red Buttes miała miejsce na płaskim terenie w pobliżu rzeki North Platte. Red Buttes są w oddali.

Sierż. Amos J. Custard dowodził pięcioma wozami i 25 ludźmi jadącymi z zachodu w kierunku stacji Platte Bridge. Został ostrzeżony przez 30-osobowy patrol 11. Pułku Kawalerii Ohio, że w okolicy przebywa wielu Indian. Ohioanie ukryli się za wałami z wozów. Custard odmówił schronienia się u Ohioan, mówiąc: "Byliśmy na Południu, gdzie toczą się walki i wiemy, jak to robić". On i jego ludzie i wozy kontynuowali podróż do punktu oddalonego o około pięć mil od i w zasięgu wzroku stacji Platte Bridge, gdzie usłyszał odgłosy armaty stacji i bitwy w pobliżu mostu. Custard wysłał kaprala Jamesa A. Shradera i czterech żołnierzy, aby zbadali sprawę. Zostali odcięci i ścigani przez setkę Czejenów dowodzonych przez brata Romana Nose'a, Lewą Rękę, który zginął w walce. Ostatecznie Shrader i dwóch mężczyzn dotarło pieszo do stacji. ^[ 26 ]

Przy karawanie wozów, z dużą liczbą Indian zbliżających się, Custard zorganizował wozy w zagrodzie w pobliżu brzegu rzeki i odparł pierwszy, niezorganizowany atak. Przywódcy Indian, w tym Roman Nose, przybyli i przejęli dowodzenie. Roman Nose i inni jechali na koniach z maksymalną prędkością w kółko wokół karawany wozów, mając na celu wyczerpanie amunicji żołnierzy. Po osiągnięciu tego celu Indianie ruszyli naprzód, większość z nich pieszo, i napadli na karawan, zabijając wszystkich 22 żołnierzy w zagrodzie. Jeden woźnica uciekł. ^[ 29 ]

Sprawozdania armii USA podają, że wozy zostały zepchnięte do kotliny, gdzie utrzymywały się przez cztery godziny, używając ognia z karabinów Spencera do odpierania ataków, aż duża grupa zbliżyła się pieszo i przytłoczyła obrońców, zabijając wszystkich. ^{[ 20 ] [ 28 ]} George Bent, uczestnik, powiedział, że walka trwała niewiele ponad pół godziny. Wyraził niechętny podziw dla żołnierzy, którzy na krótko stawili czoła 1000 Indian. Bent powiedział, że w bitwie zginęło ośmiu Indian, a wielu zostało rannych. Natomiast w walce z Collinsem Indianie nie ponieśli "praktycznie żadnych strat". ^[ 30 ]

Następstwa

[ edytuj ]

Następnego dnia po bitwie armia indiańska podzieliła się na małe grupy i rozproszyła. Kilku pozostało w pobliżu Oregon Trail, aby dokonać napadu, ale większość wróciła do swoich wiosek w kraju Powder River na letnie polowanie na bizony . Indianie nie mieli zasobów, aby utrzymać armię w polu przez dłuższy czas. ^[ 31 ] Osiągnięcia Indian, biorąc pod uwagę, że była to prawdopodobnie największa armia indiańska, jaka kiedykolwiek została zgromadzona na Wielkich Równinach, były raczej skromne. Zaplanowana ofensywa przeciwko Fort Rice w Dakocie Północnej spełzła na niczym. ^[ 5 ] Liczba ofiar śmiertelnych armii w pobliżu Platte Station wyniosła 29 zabitych, w tym porucznika Collinsa, a co najmniej dziesięciu ciężko rannych. Historyk Robert Utley oszacował łączne straty Indian w lipcowych akcjach wokół Platte Bridge Station na 60 zabitych i 130 rannych. ^[ 32 ] Wydaje się to nieprawdopodobnie wysokim szacunkiem, ponieważ George Bent napisał, że w Red Buttes zginęło tylko 8 Indian, a Indianie ponieśli niewielkie straty w pobliżu mostu Platte. Indianie nie chcieli ponosić strat w akcjach ofensywnych i zazwyczaj wycofywali się, jeśli napotykali silny opór. ^[ 33 ]

Armia oficjalnie zmieniła nazwę stacji Platte Bridge na Fort Caspar, aby uhonorować Collinsa, wykorzystując jego imię, aby odróżnić placówkę od istniejącego fortu w Kolorado , nazwanego na cześć ojca Collinsa .

Choć nie byli tego świadomi w tamtym czasie, Indianie mieli szczęście, że szybko przerwali kampanię pod Platte Bridge. Przeciwko nim wysłano armię liczącą ponad 2000 żołnierzy pod dowództwem generała Patricka E. Connora . Ekspedycja Powder River , jak ją nazywano, miała dotrzeć do serca ich kraju w sierpniu. W tym czasie większość wojowników, którzy brali udział w bitwie pod Platte Bridge, wróciła do obozów i wypoczęła, podobnie jak ich konie. Udało im się odeprzeć atak Connora.