Wojny Indian USA - Kampania Komanczów 1867-1875

Zobacz także: Wojna Hancocka 1867

Kampania przeciw Komanczom 1867-1875
to ogólne określenie dla operacji wojskowych przez Stany Zjednoczone rządu przeciwko Plemieniu Komanczów w nowo utrwalonym zachodzie.

W latach 1867-1875 jednostki wojskowe USA walczyły z Komanczami w serii ekspedycji i kampanii, aż Komanczowie poddali się i przenieśli do rezerwatu.

Trwały także inne równoległe Bitwy i Kampanie z innymi Plemionami Indiańskimi Wielkich Równin:
Wojna w Dakocie (1862), Masakra w Sand Creek (1864), Wojna w Kolorado (1864-1865), Ekspedycja nad rzeką Powder (1865), Wojna Czerwonej Chmury (1866), Wielka Wojna Siuksów z lat 1876-1877, Bitwa Little Bighorn (1876) i Masakra Wounded Knee (1890)

Początkiem tych konfliktów był Incydent w Pawnee Fork (1867), który poprzez nieudolność Gen. Dyw. Winfielda Scott Hancocka, który od 1866 roku kierował departamentem kontrolującym Great Plains (Wielkie Równiny) , teren administracyjny ponad milion mil 2 obejmujący cały obszar między rzeką Missisipi i Górami Skalistymi.

Niewłaściwie prowadzona kampania, między innymi wydał on decyzję o zaatakowaniu połączonego osiedla Indian z Plemion Siuksów i Czejenów, którzy przybyli na rozmowy pokojowe w Pawnee Fork.

W wyniku tego ataku Siuksowie i Cheyenne (Czejenowie) napadli na dyliżanse pocztowe, spalili stacje i zabili pracowników. Zgwałcili również, zabili i porwali wielu osadników na pograniczu. Był to początek tzw. Wojny Hancocka 1867, która rozpaliła zachodnie pogranicze.

Ten obraz (ok. 1872 r.) Johna Gasta zatytułowany American Progress , alegorycznie przedstawia modernizację nowego zachodu. Tutaj Columbia , personifikacja Stanów Zjednoczonych, prowadzi cywilizację na zachód wraz z amerykańskimi osadnikami, przeciągając drut telegraficzny, gdy przesuwa się na zachód; trzyma podręcznik szkolny. Zwrócono uwagę na różne etapy działalności gospodarczej pionierów, a zwłaszcza na zmieniające się formy transportu.

Spis treści:

1 Tło
2 "Kampania Komanczów"
2,1 Llano Estacado
2.2 Wojna nad rzeką Czerwoną
3 Następstwa

Tło

Zachodnie osadnictwo przyniosło osadnikom hiszpańskim, francuskim, angielskim i amerykańskim regularne kontakty z rdzennymi plemionami Indian tego regionu.

Wielu z tych Indian było przyjaznych i chętnie przyjmowało nowych osadników, oferując handel i pokojowe współistnienie, podczas gdy inne plemiona opierały się przybyszom. Pomysł Manifest Destiny, a także Homestead Act pchnął osadników amerykańskich i imigrantów dalej na zachód, tworząc w ten sposób większą konkurencję o skończoną ilość ziemi. Ta rywalizacja o ziemię stworzyła napięcie między anglojęzycznymi osadnikami a tubylcami z regionu.

Aby zapobiec konfliktom na tym obszarze, podpisano wiele traktatów obiecujących ziemię i pokój między obiema stronami, ale takie traktaty rzadko były honorowane.

Plemię Komanczów było jednym z głównych źródeł oporu tubylców w regionie, który stał się Oklahomą i Teksasem, i często wchodził w konflikty zarówno z innymi plemionami, jak i nowszymi osadnikami.
Jednym z takich plemion było Plemię Wichita zamieszkałe w rezerwacie Anadarko po podpisaniu porozumień z USA.
Ataki Komanczów na to Plemię spowodowało potrzebę ochrony tego Plemienia, na tym tle dochodziło wielokrotnie do starć z USA - zobacz: Bitwa o Wioskę Wichita 1858, Defence of Wichita (1869) i Second Defence of Wichita (1874).

Wraz z wybuchem wojny secesyjnej niektóre plemiona indiańskie próbowały dostosować się do tego, co uważały za zwycięską stronę.

W przypadku Komanczów, plemię podpisało traktat z Konfederacją, a po zakończeniu wojny zostało zmuszone do złożenia przysięgi wierności rządowi USA w Fort Smith . To niewiele zrobiło, aby zakończyć cykl najazdów, który stał się typowym dla tego regionu. Rozprzestrzeniając się na rozległym obszarze południowych równin, Komancze ciężko walczyli dyplomatycznie o utrzymanie władzy w kontrolowanym przez siebie regionie.

W Traktacie z Little Arkansas w 1865 r. Plemię Komanczów otrzymało duży kawałek ziemi obejmujący części Oklahomy i Teksasu. Niektóre części tego regionu, zwane Komancheria , wkrótce stały się częścią rezerwatu Indian .

Traktat ten został później uzupełniony poprzez Traktat Medicine Lodge (Medicine Lodge Treaty) w 1867 roku, który pomógł utrwalić system rezerwatowy dla Indian Równin .

Zasady te w końcu stała się częścią polityki pokojowej prezydenta Ulyssesa S. Granta, która stawiała pracę misyjną i edukację ponad walkę. Polityka Pokojowa prezydenta Granta stała się ważną częścią relacji białych z Indianami na wiele lat.

Mapa pokazująca, jak Komanczowie lądują w Komancherii w XIX wieku.

"Kampania Komanczów"

Frakcja Plemienia Komanczów, Quahadi, była prawdopodobnie najbardziej odporna na osadników anglosaskich. Sceptycznie nastawieni do tego, co przyniosą, Quahadi unikali kontaktu z tymi ludźmi. Towary nigdy nie były wymieniane między grupami, a z powodu tego odosobnienia były one w dużej mierze odporne na zarazy cholery w 1816 i 1849 roku. tak bardzo, że inni Komancze bali się ich.

Byli najbogatszymi Komanczami pod względem koni i bydła i nigdy nie podpisali traktatu pokojowego.
To właśnie ta frakcja Komanczów sprawiała amerykańskim wojskom najwięcej kłopotów w tym okresie. Generał William T. Sherman wysłał cztery kompanie kawalerii z armii Stanów Zjednoczonych, aby pojmały Indian odpowiedzialnych za najazd na Wagon Warren, ale to zadanie ostatecznie przekształciło się w wyeliminowanie zagrożenia ze strony Plemienia Komanczów, a mianowicie Quanah Parkera i jego Quahadi.

Quanah Parker , wybitny przywódca Komanczów, w ceremonialnych insygniach, ok. 1892

W ślad za wojną secesyjną armia miała niewielką liczbę rekrutów i bardzo mało pieniędzy na opłacenie żołnierzy, których mieli, więc niewielu ludzi wysłano na zachód, aby walczyć z zagrożeniem ze strony Indii. Około 5000 żołnierzy, podzielonych na dziesięć pułków, stanowiło siły amerykańskie, które miały stawić czoła potężnemu Komanczowi. Generał Sherman wybrał Ranalda S. Mackenzie , opisanego przez prezydenta Granta jako "najbardziej obiecującego młodego oficera w armii", dowodzącego 4. Kawalerią, aby poprowadził atak na plemię Komanczów. Mackenzie i jego ludzie opracowali styl walki mający na celu powolne pokonanie Komanczów, zamiast stawiania im czoła w otwartej bitwie. Pułkownik Mackenzie wyruszył na kilka ekspedycji do Komancherii, aby zniszczyć zimowe obozy i uprawy Komanczów, a także ich konie i bydło. Przypominający " Marsz do morza "generała Shermana, 4. Kawaleria walczyła z Komanczami, niszcząc ich środki przetrwania.

Llano Estacado

Jesienią 1871 roku Mackenzie i jego 4. Kawaleria, a także dwie kompanie 11. Dywizji Piechoty przybyły do Teksasu, zaczęły szukać swojego celu.

Kampania rozpoczęła się w regionie Llano Estacado , gdzie podobno obozowali Komancze.
Podczas swojej pierwszej wyprawy Mackenzie i jego ludzie dwukrotnie zaatakowali te obozy. Kampania rozpoczęła się bitwą pod Kanionem Blanco . Dzięki wykorzystaniu zwiadowców Tonkawa , Mackenzie był w stanie wyśledzić frakcję Quanaha Parkera i uratować inną grupę amerykańskich żołnierzy przed rzezią. Udało im się wypchnąć Quahadi daleko w region, zanim zostali zmuszeni do porzucenia polowań na zimę.

Druga wyprawa trwała dłużej niż pierwsza, od września do listopada, i zdołała wyjaśnić Komanczowi, że polityka pokojowa już nie obowiązuje. Mackenzie ustanowił silny patrol graniczny w kilku fortach w okolicy, takich jak Fort Richardson , Fort Griffin i Fort Concho . Chociaż bezpośrednie walki między obiema siłami były niewielkie, taktyka amerykańska odniosła sukces. Śledząc Plemię Komanczów w całym regionie i niszcząc każdy z ich obozów, Mackenzie i jego kawaleria byli w stanie utrudnić Komanczom właściwe przygotowanie się do zimy.

Trzecia wyprawa Mackenzie we wrześniu 1872 roku była największa. Schwytając 130 indiańskich kobiet i dzieci, kradnąc konie i plądrując indiańskie obozy, Mackenzie i Czwarta Kawaleria kilkakrotnie okrążyli region z pomocą 24. Piechoty i jego zwiadowców z Plemienia Tonkawa.

Więźniowie ci zostali później wykorzystani w umowie zawartej między żołnierzami w Fort Sill a plemieniem Komanczów: pokój w zamian za zakładników. Komanczowie zgodzili się na warunki i w regionie panował okres pokoju. W tym okresie pokoju Mackenzie kontynuował mapowanie i eksplorację regionu Llano Estacado przez obszary południowe i centralne, jednocześnie tworząc drugi front na zachodzie, aby oddzielić Komanczów od ich źródła broni i żywności.
Zimą 1873 roku w Fort Sill mieszkała rekordowa liczba Komanczów, a po wymianie zakładników nastąpił zauważalny spadek przemocy między Anglosami a rdzennymi Indianami. Jednak próbując sfinalizować poddanie ludu Komanczów, nastąpił ruch w kierunku polowania na żubry. W rezultacie gatunek stał się zagrożony, a ci Komanczowie, których nie było w Fort Sill, byli na skraju śmierci głodowej.

Pozostałe Plemiona Indian zaczęły gromadzić się w północnym rozwidleniu Czerwonej Rzeki, centrum powoli zanikającego regionu Komancherii. Z powodu napięć między nimi a Biurem Indyjskim, Indianie postrzegali wstrzymanie racji żywnościowych jako wypowiedzenie wojny i odpowiednio działali.

Wojna o Rzekę Czerwoną

Zobacz: Wojna o Rzekę Czerwoną (1874)

Druga bitwa pod Adobe Walls w 1874 roku był jednym z zobowiązań otwarcia lato i jesień kampanii w 1874 roku, mimo że nie wiąże personelu wojskowego. Po ataku, urzędnicy federalni wydali rozkaz stwierdzający, że wszyscy Indianie z Południowych Równin mają mieszkać na wyznaczonych terenach rezerwatu do 1 sierpnia 1874 r. Po upływie terminu około 2000 Komanczów pozostało w regionie Komancheria. Kiedy odmówili przeprowadzki, rząd Stanów Zjednoczonych wysłał 1400 żołnierzy, rozpoczynając operację, która stała się znana jako Wojna o Rzekę Czerwoną (1874).

Pole bitwy Adobe Walls

Jedna z decydujących bitew wojny nad rzeką Czerwoną rozegrała się w kanionie Palo Duro (Battle of Palo Duro Canyon)
28 września 1874 roku. Pułkownik Mackenzie i jego zwiadowcy Black Seminole i zwiadowcy z Tonkawy zaskoczyli Komanczów, a także szereg innych plemion, i zniszczyli ich obozy.

Bitwa zakończyła się tylko trzema ofiarami Komanczów, ale doprowadziła do zniszczenia zarówno obozu, jak i stada kuców Komanczów.
Ta porażka oznaczała koniec wojny między Komanczami a Amerykanami.

Następstwa

Po wojnie nad rzeką Czerwoną, kampanii, która trwała od sierpnia do listopada 1874 r., Komancze poddali się i przenieśli na swoje nowe ziemie w rezerwacie.

Jednak nawet po tej stracie dopiero w czerwcu 1875 r. ostatni z Komanczów, pod dowództwem Quanaha Parkera, ostatecznie poddał się w Fort Sill.
Chociaż same oddziały USA były bezpośrednio odpowiedzialne za zaledwie kilkaset zgonów, ich taktyka w kampanii Komanczów była najbardziej niszczycielska dla plemienia.
Stosowane przez nich taktyki doprowadziły w końcu do ekonomicznego, a nie militarnego upadku plemienia.

Plemię Komanczów, liczące prawie 5000 osób w 1870 r., w końcu poddało się i przeniosło do rezerwatu, a w 1875 r. pozostało zaledwie 1500 osób.