Wojny Indian USA - Wojna o Rzekę Czerwoną 1874-1875

Wojna o Rzekę Czerwoną 1874-1875

[Kampania]:
| Druga Bitwa pod Adobe Walls (1874) | Bitwa o Górną Rzekę Washita (1874): w tym Red River, Bitwa o Konwój Wozów Lymana, Sweetwater Creek, Bitwa pod Buffalo Wallow | Bitwa w Kanionie Palo Duro (1874) | McClellan Creek |

* * *
Data: 1874-1875
Lokalizacja: Południowe Wielkie Równiny
Strony wojujące: USA przeciw Komancze, Kiowa, Południowi Cheyenne, Arapaho
Wynik: Zwycięstwo USA; Koniec Wojen Teksańsko-Indiańskich (1820-1875)

Wojna nad Rzeką Czerwoną
była kampanią wojskową rozpoczętą przez Armię USA w 1874 r. w celu wyparcia Plemion Komanczów, Kiowa, Południowych Czejenów i Arapaho z Południowych Wielkich Równin i przymusowego przesiedlenia plemion do rezerwatów na Terytorium Indiańskim (obecnie Oklahoma).

Rysunek z księgi pamiątkowej Plemienia Kiowa, prawdopodobnie przedstawiający Bitwę pod Buffalo Wallow w 1874 r., jedno z kilku starć między Indianami z Południowych Równin a armią amerykańską podczas wojny nad Rzeką Czerwoną.

Wojna obejmowała kilka kolumn armii krzyżujących się w Panhandle w Teksasie w celu zlokalizowania, nękania i pojmania koczowniczych grup rdzennych Amerykanów. Większość starć była niewielkimi potyczkami z niewielkimi stratami po obu stronach.

Wojna wygasła w ciągu ostatnich kilku miesięcy 1874 r., ponieważ coraz mniej grup indiańskich miało siłę i zaopatrzenie, aby pozostać na polu.
Chociaż ostatnia znacząca grupa nie poddała się aż do połowy 1875 r., wojna oznaczała koniec swobodnie wędrującej populacji indiańskiej na Południowych Wielkich Równinach.

Region Wielkich Równin w Ameryce Północnej

Tło

Przed przybyciem angielskich osadników amerykańskich na Wielkie Równiny, Plemiona Indian Wielkich Równin ewoluowały w kierunku koczowniczego wzorca bytu.

Począwszy od lat 30. XIX wieku, znaczna liczba stałych osad została założona na tym, co wcześniej było terytorium różnych Plemion Indian.
Ataki, najazdy i kontrnajazdy miały miejsce często.

Przed Wojną secesyjną , armia amerykańska była tylko sporadycznie zaangażowana w te konflikty graniczne, obsadzając forty, ale ograniczona do garstki większych wypraw ze względu na ograniczenia siły militarnej.
Podczas Wojny secesyjnej, regularna armia wycofała się prawie całkowicie do walki na wschodzie, a najazdy Indian na białych osadników wzrosły dramatycznie. Unia, nie miała zasobów wojskowych, aby walczyć zarówno ze Skonfederowanymi Stanami Ameryki, jak i plemionami Indian.

Po 1865 r. (Koniec Wojny Secesyjnej) krajowa polityka USA wzywała wszystkich Indian do asymilowania się z populacją amerykańską jako obywatele lub do spokojnego życia w rezerwatach.
Najazdy i wojny między plemionami zostały przez USA zakazane, a uzbrojone bandy indiańskie, które uciekały z z rezerwatów w poszukiwaniu wolności, były zdaniem rządu USA odpowiedzialne za grabież, rabunek i gwałty, które winny być z całą surowością karane. W tym celu Armia USA wysyłała kontyngenty wojskowe przeciwko Indianom, aby w poszczególnych Kampaniach przwrócić na Zachodzie USA spokój i porządek.

Po Wojnie Secesyjnej wojsko zaczęło odbudowywać swoją pozycję wzdłuż granicy. Równolegle, ze względu na szczupłość sił USA, podjęto rozmowy pokojowe z poszczególnymi Plemionami Indiańskimi.

Zawarto Traktat z Little Arkansas (1865) podpisany między Stanami Zjednoczonymi Ameryki, a Plemionami Kiowa, Komanczami, Apaczami z Wielkich Równin [tzw. Plains (Kiowa) Apacze], Południowymi Czejenami i Południowymi Arapaho nad Rzeką Little Arkansas w stanie Kansas w październiku 1865 roku. Traktat ten był nietrwały.

Po tym traktacie w 1867 r. podpisano Traktat Medicine Lodge (1867), który pomógł umocnić system rezerwacyjny dla Indian Wielkich Równin. Polityka ta ostatecznie stała się częścią Polityki Pokojowej prezydenta Ulyssesa S. Granta, która stawiała pracę misyjną i edukację ponad walkę. Polityka Pokojowa prezydenta Granta stała się ważną częścią relacji białych z Indianami na wiele lat.

Traktat Medicine Lodge (1867), podpisany w pobliżu dzisiejszego Medicine Lodge w Kansas w 1867 r., przewidywał utworzenie dwóch rezerwatów na Terytorium Indiańskim, jednego dla Komanczów i Kiowa oraz jednego dla Południowych Czejenów i Arapaho. Zgodnie z traktatem rząd miał zapewnić plemionom mieszkania, szkolenia rolnicze oraz żywność i inne zaopatrzenie. W zamian Indianie zgodzili się zaprzestać najazdów i ataków na osady. Dziesiątki wodzów poparło traktat, a niektórzy członkowie plemienia dobrowolnie przenieśli się do rezerwatów, ale nigdy nie został on oficjalnie ratyfikowany, a kilka grup Indian nadal przebywających na Równinach nie uczestniczyło w negocjacjach.

W 1867 roku armia USA rozpoczęła polowanie na Bizony, aby sabotować źródła pożywienia Indian zamieszkujących równiny. W 1870 roku nowa technika garbowania skór Bizonów stała się dostępna komercyjnie. W odpowiedzi myśliwi komercyjni zaczęli po raz pierwszy systematycznie polować na bizony. Kiedyś populacja bizonów, która kiedyś liczyła dziesiątki milionów, gwałtownie spadła. Do 1878 roku były niemal całkowicie wymarłe.

Zniszczenie stad bizonów było katastrofą dla Indian z Wielkich Równin, zarówno w rezerwatach, jak i poza nimi. Cały koczowniczy tryb życia opierał się na zwierzętach. Były one wykorzystywane jako żywność, paliwo i materiały budowlane. Bez obfitości bizonów, Indianie z Wielkich Równin nie mieli środków na utrzymanie.

Ostatecznie zimą 1873-1874 r. Indianie z południowych równin znaleźli się w kryzysie. Redukcja stad bizonów w połączeniu ze wzrostem liczby nowych osadników i bardziej agresywnymi patrolami wojskowymi postawiły ich w niemożliwym do utrzymania położeniu. To doprowadziło do eskalacji Wojen z Indianami wszystkich Plemion Indian z Wielkich Równin.

Wojna

Zimą wśród bandy Komanczów Quahadi pojawił się duchowy przywódca o imieniu Isatai'i.
Isa-tai twierdził, że ma moc uczynienia siebie i innych niewrażliwymi na wrogów, w tym na kule, i był w stanie zgromadzić ogromną liczbę Indian do dużych rajdów.

Ponadto nastąpiła zmiana w strukturze politycznej Kiowa, która wprowadziła frakcję wojenną (pod wpływem głównego wodza Guipago, lub Gui-pah-gho, czasami znanego współczesnym ludziom jako Lone Wolf_the Elder (Samotny Wilk "Starszy"), aby zapobiec pomyłkom z Mamay-dayte, później nazwanym Samotnym Wilkiem "Młodszym") na większą pozycję wpływów niż ta, którą zajmowali wcześniej.

Wczesne zaangażowanie

Artykuł główny: Druga Bitwa pod Adobe Walls (1874)

27 czerwca 1874 roku Isa-tai'i i wódz Komanczów Quanah Parker poprowadzili około 250 wojowników w ataku na małą placówkę myśliwych na bizony w Texas Panhandle zwaną Adobe Walls. Obóz składał się z zaledwie kilku budynków i był zajęty przez zaledwie 28 mężczyzn i jedną kobietę. Chociaż kilku białych zginęło w początkowych momentach Drugiej Bitwy pod Adobe Walls, większość była w stanie zabarykadować się w pomieszczeniach i odeprzeć atak. Używając wielkokalibrowych karabinów myśliwskich na bizony, myśliwi mogli strzelać do wojowników z dużo większej odległości, niż oczekiwali Indianie, i atak się nie powiódł.

Do drugiego starcia z udziałem Kiowa doszło w Teksasie.
Wojownicy dowodzeni przez Lone Wolfa (Guipago) zaatakowali patrol Texas Rangers w lipcu. Walka w Lost Valley przyniosła niewielkie straty po obu stronach, ale przyczyniła się do wzrostu napięć wzdłuż granicy i popchnęła armię do agresywnej odpowiedzi.

Wybuch przemocy zaskoczył rząd. "Polityka pokojowa" administracji Granta została uznana za porażkę, a armia została upoważniona do podporządkowania sobie plemion południowych równin wszelkimi niezbędnymi siłami.
W tym czasie na wolności pozostało około 1800 Czejenów, 2000 Komanczów i 1000 Kiowów. Łącznie zgromadzili około 1200 wojowników.

Druga Obrona Wichita

Zobacz: Druga Obrona Wichita (1874)

Równolegle w sierpniu 1874 roku miały miejscze walki 10. Pułku Kawalerii USA, pod dowództwem Pułkownika Louisa H. Carpentera, który bronił osad Plemienia Wichita zaatakowane przez Komanczów.
Stosunkowo pokojowo nastawieni Indianie Wichita w rezerwacie byli celem wrogich Indian ze względu na ich rosnący pozytywny status po pacyfikacji.

W sierpniu 1874 roku Carpenter wziął udział w walkach w rezerwacie Anadarko, Plemienia Wichita na Terytorium Indian.

Wódz Kiowa Guipago (Samotny Wilk, Lone Wolf) stał się postrachem na Południowych Równinach; dołączył do Quanaha Parkera i jego Komanczów w ataku na angielskich myśliwych polujących na bizony w Adobe Walls i powstrzymał armię USA w Anadarko Agency 22 sierpnia 1874 roku

Walki te są uważane za pierwsze z wielu starć podczas Wojny nad Rzeką Czerwoną (1874-1875). Carpenter z oddziałami H & I został wysłany, aby wesprzeć Fort Sill i za pomocą agresywnych patroli starł się z kilkoma grupami rajdowymi Kiowa i Komanczów.

Indiańscy jeńcy z czasów wojny nad Rzeką Czerwoną , Fort Marion, Floryda, 1875 r.: Napis na odwrocie oryginalnego stereogramu głosi: Od lewej do prawej: Samotny Wilk "Starszy", Podwójne widzenie, Biały Koń, Serce Kobiety, Mamante - Kiowas. Oficer po lewej to kpt. Richard H. Pratt

Odpowiedź armii

Generał Philip Sheridan wydał rozkaz pięciu kolumnom armii, aby skupiły się na obszarze Texas Panhandle, a konkretnie na górnych dopływach Red River.

Strategia polegała na pozbawieniu Indian jakiegokolwiek bezpiecznego schronienia i nieustannym atakowaniu ich, aż do momentu, gdy na stałe przeniosą się do rezerwatów.

Trzy z pięciu kolumn znajdowały się pod dowództwem pułkownika Ranalda S. Mackenziego
10. Pułk Kawalerii pod dowództwem podpułkownika Johna W. Davidsona nadszedł prosto na zachód od Fortu Sill. 11. Pułk Piechoty pod dowództwem podpułkownika George'a P. Buella ruszył na północny zachód od Fortu Griffin.
Sam Mackenzie poprowadził 4. Pułk Kawalerii na północ od Fortu Concho

Czwarta kolumna, składająca się z 6. Pułku Kawalerii i 5. Pułku Piechoty, była dowodzona przez pułkownika Nelsona A. Milesa i przybyła na południe z Fort Dodge.

Piąta kolumna, 8. Pułk Kawalerii dowodzona przez majora Williama R. Price'a, w sumie 225 oficerów i żołnierzy, plus sześciu indiańskich zwiadowców i dwóch przewodników, pochodziła z Fort Union i maszerowała na wschód przez Fort Bascom w Nowym Meksyku. Plan zakładał, że zbieżne kolumny będą utrzymywać ciągłą ofensywę, aż do momentu, gdy Indianom zostanie zadana decydująca porażka.

Doszło do 20 starć na terenie Texas Panhandle. Armia, składająca się wyłącznie z żołnierzy i zwiadowców, starała się angażować Indian przy każdej okazji. Indianie, podróżujący z kobietami, dziećmi i osobami starszymi, przeważnie próbowali ich unikać. Kiedy jednak dochodziło do spotkania, Indianie zazwyczaj próbowali uciec, zanim armia mogła zmusić ich do poddania się.

Jednak nawet udana ucieczka mogła być katastrofalnie kosztowna, jeśli konie, żywność i sprzęt musiały zostać w tyle. Z kolei armia i jej zwiadowcy indiańscy mieli dostęp do praktycznie nieograniczonych zapasów i sprzętu, często palili wszystko, co zdobyli od wycofujących się Indian i byli w stanie kontynuować działania w nieskończoność.

Wojna trwała przez całą jesień 1874 r., ale coraz większa liczba Indian była zmuszona się poddać i udać się do Fort Sill, aby wejść do systemu rezerwatów.

Bitwa nad górną rzeką Washita

Artykuł główny: Bitwa o Górną Rzekę Washita (1874)

Camp Supply Stockade, Harper's Weekly, luty 1869.

9 września 1874 roku kapitan Wyllys Lyman poprowadził tabor pełen racji żywnościowych do Camp Supply na Terytorium Indian dla żołnierzy pułkownika Nelsona A. Milesa, gdy ci zostali skonfrontowani z grupą Komanczów i Kiowów.
W bitwie, która się wywiązała, Lyman i 95 żołnierzy utworzyli zagrodę dla wozów i powstrzymali prziwników, których liczba wynosiła około 400, a zwiadowca został wysłany, aby wysłać wiadomość do Camp Supply.
Niedługo potem szósty pułk kawalerii został wysłany bez odpoczynku i podczas ulewy, aby pomóc taborowi. Po przybyciu 14 września atakujący uciekli.
Bitwa była najdłuższą i jedną z najbardziej nagłośnionych w wojnie. Znana jest zarówno jako bitwa nad górną Rzeką Washita, jak i Bitwa o Konwój Wozów Lymana.

Bitwa w kanionie Palo Duro

Artykuł główny: Bitwa w Kanionie Palo Duro (1874)

Surowy teren Kanionu Palo Duro

Na początku września Tonkawa i Czarni Seminole Scouts przed Czwartą Kawalerią zostali zaatakowani przez Komanczów w pobliżu Staked Plains i uciekli z życiem. Zwiadowcy przekazali pozycję Komanczów i powiadomili pułkownika Mackenziego o swoim położeniu.

Największe zwycięstwo armii nastąpiło, gdy zwiadowcy Mackenziego znaleźli dużą wioskę Komanczów, Kiowa i Czejenów, w tym ich konie i zapasy zimowej żywności, w górnym Palo Duro Canyon. O świcie 28 września wojska Mackenziego zaatakowały stromą ścianą kanionu. Indianie nie byli przygotowani i nie mieli czasu, aby zebrać konie lub zapasy przed wycofaniem się. Sierżant John Charlton napisał o bitwie:

Wojownicy przez jakiś czas utrzymywali pozycję, walcząc zaciekle o osłonę wyjścia swoich kobiet i zwierząt jucznych, lecz pod ciągłym ostrzałem wojsk wkrótce zaczęli się wycofywać.

Zginęło tylko czterech Indian, ale efekt był druzgocący. Ludzie Mackenziego spalili ponad 450 chat i zniszczyli niezliczone funty mięsa bawolego. Zabrali również 1400 koni, z których większość została następnie zastrzelona, ??aby uniemożliwić Indianom ich ponowne schwytanie.

Poza niezwykle dużymi rozmiarami, bitwa w kanionie Palo Duro była typowa dla wojny. Większość starć przyniosła niewielkie lub żadne straty, ale Indianie nie mogli sobie pozwolić na ciągłą utratę żywności i wierzchowców. Nawet jeśli uniknęli bezpośredniego niebezpieczeństwa, grupa Indian, która znalazła się pieszo i miała ograniczone możliwości zdobycia żywności, zazwyczaj nie miała innego wyboru, jak się poddać i udać się do rezerwatu.

Indiańscy więźniowie w starym forcie St. Augustine na Florydzie, 1875 r.

Następstwa

Wojna nad Red River oficjalnie zakończyła się w czerwcu 1875 r., kiedy Quanah Parker i jego grupa Quahadi Komanczów wkroczyli do Fort Sill i poddali się; byli ostatnią dużą wędrowną grupą Indian z południowego zachodu.

W połączeniu z eksterminacją bizonów wojna pozostawiła Texas Panhandle na stałe otwartym dla osadnictwa farmerów i hodowców.

Była to ostateczna klęska militarna niegdyś potężnych Plemion Południowych Wielkich Równin i położyła kres Wojnom Indian z Teksasem (1820-1875)