Bitwa o Wyspę Beecher Island (1868)

Zobacz też: Bitwy i wojny Plemienia Czejenów (1676-1879), Wojny Siuksów z USA (1854-1891)

oraz: | Incydent w Pawnee Fork (1867) | Bitwa pod Fort Dodge (1867) | Bitwa pod Fort Wallace (1867) | Walka Baca's Wagon Train (1867) | Bitwa pod Pond Creek Station (1867) | Bitwa pod Black Butte Creek (1867) | Masakra Kiddera (1867) | Bitwa pod Saline River (1867) | Bitwa pod Prairie Dog Creek [Beaver Creek Battle] (1867) |

Plemiona Indian: Siuksowie, Cheyenne (Czejenowie), Arapaho
Wodzowie Indian: Nos Rzymski (Roman Nose) [Wodz Czejenów]
Oraz: Druga Bitwa pod Beaver Creek (1868).

Bitwa pod wyspą Beecher
, znana również jako Bitwa pod Arikaree Fork
, była zbrojnym konfliktem pomiędzy oddziałami Armii USA, a kilkoma Plemionami Indian Wielkich Równin we wrześniu 1868 roku.

Bitwa pod wyspą Beechera w Kolorado, autor: Frederic Remington

Wyspa Beecher, położona na Rzece Arikaree, znanej wówczas jako część North Fork Rzeki Republican, w pobliżu dzisiejszego miasta Wray w Stanie Kolorado, została nazwana na cześć porucznika Fredericka H. Beechera, oficera armii, który zginął podczas bitwy.

Mapa rzeki Republican i jej dopływów, na której na czerwono zaznaczono wyspę Beecher.
(Kliknij aby powiększyć)

Tło

Latem i jesienią 1868 roku, kontynuując swoje coroczne sezonowe wyprawy między rzekami Arkansas i Platte, w regionie, który był również ich najlepszym miejscem do polowań na Bizony, bandy Indian Siuksów, Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho przeprowadzały wyprawy na białych w zachodnich Wielkich Równinach w Kansas.
Ponadto, znaleźli zachętę w wojnie, którą wojsko toczyło specjalnie przeciwko ich klanom w 1867 roku, oraz w wspomnieniach takich okrucieństw, jak Masakra w Sand Creek (1864).
Wreszcie, ruch transkontynentalnej kolei na zachód rozciągnął się na cały Kansas, przynosząc ze sobą wiele stałych białych osad.

Generał Winfield Scott Hancock

W latach 1867-1868 Cheyenne (Czejenowie) byli w rozłamie, a zwolennicy pokoju (być może większość) wycofali się na południe z Kansas, a młodsze, nieugięte społeczności wojowników kontynuowały najazdy. Te ostatnie latem 1867 roku skutecznie uniknęły dużej wyprawy dowodzonej przez generała majora Winfielda S. Hancocka i w tym procesie zyskały sympatię Amerykanów na wschodzie, którzy poparli pokojowe negocjacje po tym, jak Hancock próbował zmusić Czejenów do poddania się i spalił ich opuszczone wioski, gdy tego nie zrobili.

Wojownicy Czejenów i Lakotów wyruszają na spotkanie sił Hancocka, gdy te zbliżają się do wioski Indian. Autor: Jerry Thomas

W sierpniu 1868 roku generał Philip Sheridan zastąpił Hancocka na stanowisku dowódcy Departamentu Missouri i został poproszony przez pełniącego obowiązki gubernatora Kolorado Franka Halla o pomoc po tym, jak 79 osadników zostało zabitych w powtarzających się atakach na farmy, rancza, stacje pośrednie i szlaki turystyczne. Główny wysiłek Sheridana miał zostać podjęty na południe od Arkansas podczas zimowej kampanii na Terytorium Indian (dzisiejsza Oklahoma), ale pozostał aktywny w Kansas podczas cieplejszej pogody, patrolując Arkansas z 7. Pułkiem Kawalerii i obszar między rzekami Republican i Smoky Hill z 10. Pułkiem Kawalerii

Formacja jednostki

Gdy Indianie toczyli rozproszone bitwy złożone z małych grup wojowników na całej granicy, wojska i jednostki armii USA były na wagę złota. Generał Sheridan postanowił wypróbować nietypową taktykę. Rozkazał swojemu adiutantowi, majorowi George Alexandrowi Forsythowi z 9. Pułku Kawalerii, weteranowi wojny secesyjnej, zebrać kompanię "pięćdziesięciu pierwszej klasy wytrzymałych ludzi z pogranicza, którzy mieli być wykorzystani jako zwiadowcy przeciwko wrogim Indianom". Mieli oni wyszukiwać i angażować maruderów, stosując swoją taktykę, a nie taktykę tradycyjnej armii.

Forsyth osobiście wybrał 48 ludzi w Fort Harker i Fort Hays i uzbroił ich w powtarzalne karabiny Spencera.
Oficerem wykonawczym Forsytha był porucznik Fredrick H. Beecher z 3. Pułku Piechoty, odznaczony weteran bitwy Bitwy pod Gettysburgiem.
Jego kompania jechała na północny zachód niemal do Nebraski, a następnie skręciła na południowy zachód i dotarła do Fortu Wallace nocą 5 września, nie znajdując żadnego śladu Indian.

Początki

Rano 10 września wojska w Fort Wallace otrzymały informację, że Indianie zaatakowali konwój towarowy 13 mil (21 km) na wschód od Fort Wallace, w pobliżu stacji kolejowej (w tamtym czasie) Kansas Pacific Railroad, która była od tego czasu opuszczonym miastem Sheridan w hrabstwie Logan w Stanie Kansas

Pułkownik Brevet Forsyth i jego grupa zwiadowców opuścili Fort Wallace z rozkazem przeciwdziałania napadowi.
Pułkownik Forsyth objął dowództwo, aby zbadać sprawę. Dowiedzieli się, że w ataku wzięło udział około 25 Indian. Podążyli ich tropem do miejsca, w którym obecnie znajduje się hrabstwo Yuma w stanie Kolorado

Szlak był mocno wydeptany, co wskazywało, że siły przeciwnika znacznie przewyższały liczebnie zwiadowców, ale mimo to oddział parł dalej.
Około zmierzchu 16-go Forsyth i jego ludzie dotarli w okolice "Dry Fork of the Republican River" (wówczas określanego jako "Delaware Creek" - obecnie Arikaree Arikaree River) i rozbili obóz na południowym brzegu. Rozbili obóz zaledwie 12 mil (19 km) w dół rzeki od dużego obozowiska dwóch wiosek Lakotów, jednej z Dog Soldiers Czejenów (prowadzonej przez Nos Rzymski (Roman Nose)) i kilku schronisk Arapaho.
Grupa wojowników Siuksów wkrótce ogłosiła przybycie ludzi Forsytha.

Niespodzianka dla Indian udaremniona

Do rana 17-go, setki Indian (różne szacunki liczby 200, 600 lub 1000) zajęły pozycje wśród klifów wokół obozu Forsytha. Grupa ośmiu próbowała spłoszyć konie żołnierzy, a Forsyth usłyszał ich wojenne okrzyki.
Żołnierze im przeszkodzili, podczas gdy reszta wsiadła na konie. Dziesiątki Indian galopowało w kierunku Forsytha korytem rzeki naprzeciwko drogi, którą on i jego ludzie do niej weszli.
Zostały one odparte, a Forsyth nakazał swoim ludziom przeprawić się przez mielizny rzeki do piaszczystego brzegu, gdzie przywiązali konie do krzaków, aby utworzyć barykadę.

Początkowy atak Indian został odparty przez celne, szybkostrzelne karabiny Spencera.
Połączone siły Indian Grupy Oglala, Plemienia Siuksów i Czejenów były zaskoczone i zmieniły taktykę.

Wczesnym rankiem pierwszego dnia bitwy małe grupy Indian kilkakrotnie wbiegły na piaszczysty brzeg na koniach, ale nie wyrządziły zwiadowcom większych szkód. Zwiadowcy zabili swoje konie, aby zbudować umocnienia i wykopali doły w miękkim piasku za nimi.

Kiedy zwiadowcy otworzyli ogień, Indianie zaatakowali wyspę z obu stron.
Później przeczołgali się przez trawę i strzelali przez nią. Kilku zabitych lub rannych zwiadowców zostało trafionych przez indiańskich snajperów ukrytych w trawie. Indianie otoczyli wyspę i wielokrotnie atakowali zwiadowców. Trzech zwiadowców ukrytych w dołku na brzegu rzeki zastrzeliło kilku Indian z brzegu.

Roman Nose został postrzelony (z książki z 1895 r.)

Nos rzymski (Roman Nose) początkowo powstrzymał się od walki, wierząc, że zginie, jeśli będzie walczył tego dnia, ponieważ złamał tabu ochronne. Po tym, jak inny Indianin oskarżył go o tchórzostwo, postanowił poprowadzić kolejny atak.
Kiedy Forsyth zobaczył nadchodzącą szarżę, rozkazał swoim ludziom wstrzymać ogień, dopóki Indianie nie zbliżą się na 50 jardów. Po kilku salwach Roman Nose został postrzelony w plecy na brzegu rzeki na zachodnim krańcu piaszczystego brzegu. Wskoczył z powrotem w trawę, gdzie wynieśli go inni wojownicy.
Zmarł o 22:00 tej nocy.

Wielu innych wojowników poległo, podczas gdy czterech zwiadowców, w tym Beecher, pełniący obowiązki chirurga JH Mooersa, George W. Culver i William Wilson, zostało zabitych. Rannych zostało 15 innych zwiadowców, w tym pułkownik Forsyth. Forsyth otrzymał trzy rany postrzałowe: jedna trafiła go w głowę, druga roztrzaskała mu lewą piszczel, a kula utkwiła w prawej tętnicy udowej

Skauci wysłani na pomoc

Przed świtem drugiego dnia Forsyth powiedział: "Ktoś musi pójść do Fort Wallace po pomoc". Sharp Grover, który był szefem zwiadowców, powiedział: "Nie da się wydostać". Wtedy Stilwell wystąpił i powiedział: "Pozwól mi wybrać człowieka, który pójdzie ze mną, a pójdę". Grover powiedział: "Jack jest za młody i niedoświadczony, nie da rady". Fort Wallace znajdował się około 70 mil (110 km) na południowy wschód. Ale Forsyth oderwał kartkę z dziennika, napisał notatkę do pułkownika Bankheada w Fort Wallace i dał ją Simpsonowi "Jackowi" Stilwellowi

Stilwell wybrał Pierre'a Trudeau, aby poszedł z nim. Pierwszego dnia przeszli 3 mile (4,8 km), zanim schronili się w świetle dziennym. Zmuszeni byli unikać Indian przez cztery dni podczas podróży.
Mieli tylko mięso końskie jako pożywienie i gdy się zepsuło, zachorowali. Trudeau był tak słaby, że mógł stać tylko z pomocą, ale po odpoczynku i podróży przez cztery dni dotarli do Fort Wallace. Dwie noce po wyjeździe Stilwella i Trudeau, zwiadowcy John J. Donovan i Allison J. Pliley opuścili wyspę, aby szukać pomocy. Nie wiadomo było, czy zwiadowcy Stilwell i Trudeau przedostali się przez linie Indian. Czwartego dnia bitwy Forsyth poprosił swoich ludzi o wyjęcie kuli; gdy odmówili, użył własnej brzytwy, aby ją usunąć.
Inni myśleli, że Forsyth umrze z powodu odniesionych ran, zanim zostaną uratowani.

Obrona wyspy
Jeden żołnierz i trzy konie polegli, podczas gdy inni kontynuują walkę.

W okopach
Oficer podaje rannemu żołnierzowi wodę, podczas gdy drugi mężczyzna pije z basenu, a trzeci przygotowuje się do strzału z karabinu.

Wódz Roman Nose
Roman Nose, siedzący na koniu, drwi z żołnierzy amerykańskich, a grupa widzów na koniach wiwatuje na jego cześć.

Ratunek
Żołnierz oferuje pomoc rannemu towarzyszowi po Bitwie pod wyspą Beecher. Artykuł w Harper's podaje, że to jest Bvt. Col. Louis H. Carpenter witający Lt. Col. GA Forsytha, który został dwukrotnie ranny. Zwróć uwagę na naramienniki oficerskie.

Odciążony

Trzy grupy ratunkowe wyruszyły różnymi trasami z powodu niepewności co do lokalizacji Scouta. Pierwszą był podpułkownik Louis H. Carpenter dowodzący oddziałem H & I 10. Pułku Kawalerii (Buffalo Soldiers) z kapitanem Baldwinem. Major Brisbin dowodzący dwoma oddziałami 2. Pułku Kawalerii obrał inną trasę. Kapitan Bankhead, który wyruszył z Fort Wallace z około 100 ludźmi z 5. Pułku Piechoty, obrał trzecią trasę.

O świcie 25 września oddziały podpułkownika Carpentera H & I zostały przechwycone na równinach przez zwiadowcę Johna Donovana i czterech jeźdźców, których zwerbował po dotarciu do Fortu Wallace i powrocie na pole bitwy. Byli pierwszymi, którzy przybyli i zastąpili oddział Forsytha. Carpenter otrzymał później Medal Honoru za zmianę dowództwa Forsytha i za swoje działania podczas tzw. Drugiej Bitwy nad Beaver Creek (1868).

Ponad pięćdziesiąt martwych koni powitało ich swoim zgniłym zapachem. Dowództwo Forsytha nie miało racji żywnościowych i musiało przetrwać na rozkładającym się końskim mięsie. Powietrze wokół Forsytha było całkowicie wypełnione wielkim smrodem i roiło się od czarnych much żerujących na gnijącej linii obronnej martwych koni. Kwadratowy, piaszczysty dół, w którym leżał Forsyth, był w połowie otoczony martwymi wierzchowcami i stałby się jego grobem, gdyby pomoc nie nadeszła, kiedy nadeszła. Inne stanowiska strzelnicze, połączone ze sobą, zawierały żywych i umarłych z jego oddziału.

Carpenter natychmiast zabezpieczył teren i rozbił kilka namiotów na wietrze w pobliżu. Rannych mężczyzn ostrożnie przeniesiono tam, aby zapewnić im więcej zdrowego powietrza, a zmarłych pochowano, aby zmniejszyć smród i ryzyko chorób. Dwadzieścia sześć godzin później Carpenter wysłał oddział, aby poszukał jednostki Bankheada. Znaleźli Stilwella i Trudeau kilka mil przed Bankhead. Kapitan Bankhead podążył za nim, zabierając ze sobą dwa oddziały 2. Pułku Kawalerii.

Następnego dnia piąty zwiadowca zmarł z powodu odniesionych ran i został pochowany na polu bitwy wraz z pozostałymi czterema zwiadowcami. Walter Armstrong zmarł później w szpitalu. Beecher, Culver, Farley, Wilson i doktor Mooers zostali pochowani na wyspie. Szesnastu innych zostało rannych. 27 września zwiadowcy Forsyth wyruszyli do Fort Wallace, eskortowani przez 10. Pułk Kawalerii.

Następstwa

"Forsyth Scouts" wrócili do Fort Wallace 30 września. Generał George Custer później ogłosił, że walka z Arickaree była ".największą bitwą na Wielkich Równinach".

Dla Czejenów starcie to będzie zapamiętane jako "walka, w której zginął Roman Nose". Potwierdzono śmierć tylko dziewięciu Indian, ale żołnierze amerykańscy twierdzili, że zabili setki. Wiele lat później Forsyth miał przypadkowe spotkanie z wojownikiem Grupy Brule, Szczepu Lakota, który był na bitwie. Za pośrednictwem tłumacza wojownik ten opowiedział, że tubylcy stracili 75 zabitych i wielu rannych.

Znaczenie walki jako taktycznego modelu walki z Indianami zostało w dużej mierze zignorowane.
Miejsce bitwy zostało wpisane do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych w 1976 roku.

Następnej wiosny kapitan Brown powrócił, aby zabrać ciała. Znalazł szczątki Culvera i Farleya, ale groby Beechera, Wilsona i doktora Mooersa były puste, najwyraźniej zabrane przez Indian. Culver i Farley zostali ponownie pochowani w Ft. Wallace.

Stany Kolorado i Kansas wzniosły pomnik na miejscu bitwy.

Zobacz także

• Ehyophsta
• Lista bitew stoczonych w Kolorado

Odniesienia

1. Przejdź do:^a b c Richard W. Stewart, red. (2005)."Winning the West: The Army in the Indian Wars 1865-1890". American Military History Volume 1 . Army Lineage Series.United States Army Center of Military History. CMH Pub 30-21. Zarchiwizowano zoryginału6 lipca 2014. Pobrano 15 lipca 2010.
2. Dixon, David (1994). Bohater wyspy Beecher: życie i kariera wojskowa George'a A. Forsytha . University of Nebraska Press. s. 87. ISBN 0-8032-1700-5.
3. Kansas Pacific Railway (1870). "Hand Book for the Kansas Pacific Railway" . Pobrano 29 maja 2012 r .
4. Zion, Lee C. "Forsyth Scouts, Beecher Island 17-25 września 1868" . Historia pułku . Pobrano 14 maja 2011 .
5. Nevin 1973 , str. 19.
6. Smallbone, Chris (marzec 2006). "1865-9 Oczyszczanie Central Plains dla kolei" . Pobrano 14 maja 2011
7. Nevin 1973 , str. 19, 21.
8. Nevin 1973, str. 21.
9. Sheldon, Addison Erwin (1913)."Bitwa pod wyspą Beecher".Zarchiwizowanoz oryginału 27 maja 2009 r. Pobrano 11 maja 2011 r
10. Lockard, FM (wrzesień 1927)."A Version of a Famous Battle".5(3). Chronicles of Oklahoma.Zarchiwizowanoz oryginału 23 maja 2011 r. Pobrano 14 maja 2011 r. {{cite journal}}: Cytowanie czasopisma wymaga |journal=( pomoc )
11. Przejdź do:^a b "The Old Trail Town Cemetery". Ultimate Wyoming Historical Site. Zarchiwizowano zoryginału24 lipca 2011 r. Pobrano 14 maja 2011 r
12. Nevin 1973 , s. 21-22.
13. Przejdź do:^a b Nevin 1973, str. 22.
14. Ahlquist, Diron Lacina (2003). "Simpson Everett "Jack" Stilwell" . Lawmen & Outlaws. Zarchiwizowano z oryginału 7 czerwca 2010 . Pobrano 12 maja 2011 .
15. Przejdź do:^a b Thrapp, Dan L. (1991). Encyclopedia of Frontier Biography, Tom 3: PZ (wyd. drukowane Bison Book). Lincoln, Nebraska: University of Nebraska Press.ISBN 978-0-8032-9420-2.
16. Nevin 1973 , str. 22, 24.
17. Przejdź do: Carpenter, Louis Henry, generał brygady, emerytowany (1912). Wspomnienia Carpentera: Bitwa pod wyspą Beecher . Kansas State Historical Society. Pobrano 1 sierpnia 2009 r List napisany w 1912 roku przez Carpentera do pana George'a Martina z Kansas State Historical Society.
18. Przejdź do: Nevin 1973, str. 24.
19. "fotografia ". Kolekcja fotografii obozu Waltera Masona , zbiór: MSS P, seria: 16, ID: 170. Brigham Young University.

• Lockard, FM (wrzesień 1927). "A Version of a Famous Battle" . 5 (3). Chronicles of Oklahoma. Zarchiwizowano z oryginału 23 maja 2011. {{cite journal}}: Cytowanie czasopisma wymaga |journal=( pomoc
• "Bitwa pod Arickaree" . Pioneer History of Kansas . Zarchiwizowano z oryginału 18 listopada 2005 r . Pobrano 29 listopada 2005 r .
• "Bitwa pod Arickaree Fork lub Beecher Island" . Historia i opowieści Nebraski . Zarchiwizowano z oryginału 24 października 2005 r . Pobrano 9 grudnia 2005 r .
• "Bitwa pod wyspą Beechera, 1868" . Fort Tours . Zarchiwizowano z oryginału 29 marca 2006 . Pobrano 29 listopada 2005 .
• "Bitwa na wyspie Beecher" . Wyspa Beecher . Zarchiwizowano z oryginału 10 listopada 2005. Pobrano 7 grudnia 2005 .
• "Historia pułku" . Kampania z żołnierzami z Buffalo . Pobrano 7 grudnia 2005 r .
• Yenne, Bill (2005). Wojny z Indianami: Kampania na rzecz amerykańskiego Zachodu . Westholme, Yardley, PA. ISBN 1-59416-016-3.
• Dixon, David (1994). Bohater wyspy Beecher: życie i kariera wojskowa George'a A. Forsytha . University of Nebraska Press, Lincoln, NE. ISBN 0-8032-1700-5.
• John H. Monnett, Bitwa pod wyspą Beecher i wojna z Indianami w latach 1867-1869 , University Press of Colorado (1 maja 1994), miękka oprawa, 248 stron, ISBN 0-87081-347-1 ISBN 978-0870813474