Wojny Indian USA - Wojna Hancocka (1867)

Zobacz też: Kampania przeciw Komanczom (1867-1875), Bitwy i wojny Plemienia Czejenów (1676-1879), Wojny Siuksów z USA (1854-1891)

Wojna Hancocka (1867)

Po wojnie domowej wszyscy Indianie zostali przydzieleni do rezerwatów, a rezerwaty znajdowały się pod kontrolą Departamentu Spraw Wewnętrznych.

Kontrola Great Plains (Wielkich Równin) spadła pod Armii Wydziału Missouri , teren administracyjny ponad milion mil 2 obejmujący cały obszar między rzeką Missisipi i Gór Skalistych.

Gen. Dyw. Winfield Scott Hancock kierował departamentem od 1866 r., ale niewłaściwie prowadził kampanię, między innymi wydał decyzję o zaatakowaniu połączonego osiedla Indian z Plemion Siuksów i Czejenów, którzy przybyli na rozmowy pokojowe w Pawnee Fork (nad Rzeką Pawnee Creek). [zobacz: Incydent w Pawnee Fork (1867)]

W wyniku tego ataku Siuksowie i Cheyenne (Czejenowie) napadli na dyliżanse pocztowe, spalili stacje i zabili pracowników. Zgwałcili również, zabili i porwali wielu osadników na pograniczu.

Tło

Pod koniec Wojny secesyjnej USA próbowały przekonać Indian Wielkich Równin do życia w rezerwatach. W celu realizacji tej polityki pod ogólnym dowództwem generała Granta przeprowadzono szereg jednoczesnych wypraw wojskowych .

Generał Winfield Scott Hancock dowodził jednym z takich przedsięwzięć w Zachodnim Kansas. Jego głównym, ale nie jedynym celem byli Południowi Czejenowie w regionie i wzdłuż osadniczego Szlaku Smoky Hill Trail.

Wojownicy Czejenów autorstwa Edwarda S. Curtisa.

Sytuacja na Wielkich Równinach

(z: https://www.legendsofamerica.com/hancocks-war/)

Gdy amerykańskie społeczeństwo ruszyło na zachód i zakłóciło życie Indian na Południowych Równinach, konflikt był nieunikniony. Przemoc, choć powszechna, była zazwyczaj niewielka w zachodnim Kansas przed 1867 rokiem. Większość przemocy miała miejsce wzdłuż Szlaku Santa Fe.

W odpowiedzi w 1859 roku założono Fort Larned. Jako część systemu fortów Fort Larned umożliwiał stałą obecność wojska na granicy, aby zmienić kontrolę plemienną ziemi pod kontrolę USA.

Po zakończeniu wojny secesyjnej armia amerykańska i jej ambitni oficerowie zwrócili uwagę na zachód, gdzie na drodze Ekspansji na zachód stały Plemiona Indian.
Spośród przywódców plemion kilku wyróżniało się wśród oficerów w Fort Larned w marcu 1867 r., w tym Satanta i Kicking Bird z Plemienia Kiowa; Tall Bull, White Horse, Bull Bear, Roman Nose i Black Kettle z Plemienia Czejenów; oraz Little Raven z Plemienia Arapaho.

W marcu 1867 r. kapitan Henry Asbury z 3. Pułku Piechoty przedstawił swój pogląd na sytuację z Fort Larned, zauważając: "Czejenowie niewiele mówią, ale są jednymi z najniebezpieczniejszych Indian na Wielkich Równinach ze względu na ich wyższe cechy jako żołnierzy".

Latem i jesienią 1867 roku, kontynuując swoje coroczne sezonowe wyprawy między rzekami Arkansas i Platte, w regionie, który był również ich najlepszym miejscem do polowań na Bizony, bandy Indian Siuksów, Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho przeprowadzały wyprawy na białych w zachodnich Wielkich Równinach w Kansas.
Ponadto, znaleźli zachętę w wojnie, którą wojsko toczyło specjalnie przeciwko ich klanom w 1867 roku, oraz w wspomnieniach takich okrucieństw, jak Masakra w Sand Creek (1864).
Wreszcie, ruch transkontynentalnej kolei na zachód rozciągnął się na cały Kansas, przynosząc ze sobą wiele stałych białych osad.

W latach 1867-1868 Cheyenne (Czejenowie) byli w rozłamie, a zwolennicy pokoju (być może większość) wycofali się na południe z Kansas, a młodsze, nieugięte społeczności wojowników kontynuowały najazdy.
Te ostatnie latem 1867 roku skutecznie uniknęły dużej wyprawy dowodzonej przez generała majora Winfielda S. Hancocka i w tym procesie zyskały sympatię Amerykanów na wschodzie, którzy poparli pokojowe negocjacje po tym, jak Hancock próbował zmusić Czejenów do poddania się i spalił ich opuszczone wioski, gdy tego nie zrobili. [zobacz: Incydent w Pawnee Fork (1867)]

Kopia rozkazów Hancocka o zniszczeniu wioski indiańskiej.

Generał Winfield Scott Hancock, bohater Unii z Bitwy pod Gettysburgiem, przybył do zachodniego Kansas w 1867 roku. Hancock nie miał doświadczenia w kontaktach z Indianami amerykańskimi, choć był pewien, że będzie w stanie ich opanować.

12 kwietnia Hancock spotkał się z kilkoma Wodzami Czejenów w Fort Larned. Ponieważ Hancock nie mógł prawnie zawierać traktatów z plemionami, starał się ich zastraszyć, aby przyłączyli się do interesów USA.

"Dobrze wiecie, że jeśli pójdziecie na wojnę z białym człowiekiem, przegracie. Mam ze sobą wielu wodzów, którzy dowodzili większą liczbą ludzi, niż kiedykolwiek widzieliście, i stoczyli więcej wielkich bitew, niż wy"
- ostrzegł wodzów Hancock.

Hancock zakończył spotkanie, wskazując, że chce spotkać się z innymi wodzami. W tym celu Hancock i jego oddziały pojechali na zachód od Fortu Larned w kierunku połączonej wioski Czejenów i Szczepu Lakotów .

Gdy armia zbliżyła się do wioski 14 kwietnia, grupa wojowników Czejenów wyjechała im na spotkanie, odzwierciedlając ich pokaz siły militarnej. Pułkownik Ned Wynkoop, Agent Czejenów i Arapaho w Forcie Larned w latach 1866-1868, wyjechał między linie, aby poprosić wojowników o zachowanie spokoju i pozostanie na miejscu. Wojownicy się zgodzili, a oddziały maszerowały w odległości jednej mili od wioski.

Kapitan Albert Barnitz z 7. kawalerii napisał później o obozie:
"Byłem zdumiony jego wielkością - i wspaniałością!"

Wojownicy Czejenów i Lakotów wyruszają na spotkanie sił Hancocka, gdy te zbliżają się do wioski Indian. Autor: Jerry Thomas

Wojska Hancocka, szczególnie 7. Pułk Kawalerii, próbowały zlokalizować mieszkańców przez kilka dni, ale bezskutecznie. Zakładając, że ich ucieczka wskazywała na brak zainteresowania pokojowymi negocjacjami, Hancock doszedł do wniosku, że zachowanie Indian oznaczają wojnę.
Hancock rozkazał spalić opuszczoną wioskę doszczętnie. "Jestem przekonany, że wioska indiańska była gniazdem spiskowców" - donosił Hancock.

Była to pierwsza runda w tym, co stało się znane jako "Wojna Hancocka", bezprecedensowy sezon przemocy na równinach Kansas.

Zdjęcie oryginalnego rysunku z Harper's Weekly przedstawiającego spalenie Wioski Indiańskiej. Kolorowana wersja rysunku, który ukazał się w Harper's Weekly, przedstawiającego wojska Hancocka palące wioskę Indian Czejenów-Lakotów.

George Armstrong Custer

28 lipca 1866 roku Custer został mianowany podpułkownikiem nowo utworzonego 7. Pułku Kawalerii, którego kwatera główna znajdowała się w Fort Riley w Kansas. Od 18 października do 26 marca pełnił służbę na pograniczu w Fort Riley i do 28 lipca 1867 roku pełnił służbę zwiadowczą w Kansas i Kolorado. Wziął udział w wyprawie Generała dywizji Winfielda Scotta Hancocka przeciwko Czejenom. 26 czerwca grupa porucznika Lymana Kiddera, składająca się z dziesięciu żołnierzy i jednego zwiadowcy, została Zmasakrowana (Kidder Fight, 1867) w drodze do Fort Wallace. Porucznik Kidder miał dostarczyć Custerowi meldunki od GenerałaWilliama T. Shermana, ale jego grupa została zaatakowana przez Lakotów (Siuksów) i Czejenów. Kilka dni później Custer i grupa poszukiwawcza znaleźli ciała patrolu Kiddera.

7 Pułk Kawalerii Custera.

Kwiecień 1867

17 kwietnia 1867 r.

Konflikt na Południowych Wielkich Równinach między Indianami, a Armią USA trwał od lat.
Masakra w Sand Creek w 1864 r. doprowadziła do śmierci wielu niewinnych kobiet i dzieci Czejenów, a odwetowe ataki "Psich Żołnierzy" Czejenów spowodowały spustoszenie w gospodarstwach w Kolorado i Kansas. Aby lepiej zrozumieć sytuację na Wielkich Równinach, a szczególnie sytuację, która miała miejsce później w 1868 r., ważne jest przeanalizowanie wydarzeń, które do niej doprowadziły.

Wiosną 1867 roku, w odpowiedzi na ataki Dog Soldiers na granicę, generał Winfield Scott Hancock poprowadził 1400 żołnierzy w kampanii zastraszania. Celem było zastraszenie Dog Soldiers, zaciekłej grupy wojowników składającej się głównie z Czejenów, ale także innych grup, w tym Arapaho i Lakotów. Dog Soldiers napadali na Wielkie Równiny w odwecie za Masakrę w Sand Creek, która miała miejsce w 1864 roku. W wyprawie Hancocka uczestniczył George Armstrong Custer i 7. Pułk Kawalerii.

Wyprawa Hancocka wyruszyła w kwietniu do zachodniego Kansas i od początku miała trudny początek.

W kwietniu 1867 roku Hancock przeniósł duże siły do Fort Larned i zażądał, aby przywódcy Indian spotkali się tam z nim. Chodziło o zastraszenie Indian pokazem siły. Edward W. Wynkoop, Agent ds. Indian dla Południowych Czejenów i Arapaho, ostrzegł go, że Indianie uznają to za akt agresji i że nie jest to właściwe dla negocjacji pokojowych. Hancock zignorował tę radę.

Atak Indian atak na wóz towarowy autorstwa Charlesa Mariona Russella

Indianie obawiali się zbliżania do fortu. Wspólny obóz Południowych Czejenów i Siuksów ze Szczepu Oglala został założony trzydzieści mil dalej w Pawnee Fork (nad Pawnee River). Garstka Indian weszła do fortu, w tym Tall Bull, ówczesny przywódca Czejeńskich Psich Żołnierzy. Hancock zagroził im wojną, jeśli nie zgodzą się na jego warunki, ale odpowiedzieli, wracając do obozu. Rozgniewany, że wielu przywódców Indian nie spotkało się z nim, Hancock oświadczył, że jeśli Indianie nie przyjdą do niego, on pójdzie do nich i przygotował się do przeniesienia wszystkich swoich sił do Ataku na Pawnee Fork.

Agenci Indian ponownie ostrzegli go, że zostanie to odebrane jako agresja. Indianie próbowali powstrzymać Hancocka przed zbliżaniem się do obozu, podpalając prerię, ale im się to nie udało. Poza obozem doszło do konfrontacji z przywódcą Wodzem Czejenów, Roman Nose. Hancock ostro zwrócił się do Roman Nose, który następnie nakazał swemu towarzyszowi, Bull Bear, odjechać, ponieważ zamierzał zabić Hancocka na oczach swoich żołnierzy i nie chciał, aby Bull Bear został zabity w nieuniknionym gradzie kul, który miał nastąpić.
Zamiast tego Bull Bear odprowadził Roman Nose.

Gen. Dyw. Winfield Scott Hancock

Incydent w Pawnee Fork

Zobacz: Incydent nad Pawnee Fork (1867)

Hancock nakazał zdobycie obozu 12 kwietnia 1667 r, ale po wejściu okazało się, że jest opuszczony. Indianie, obawiając się powtórki Masakry Sand Creek (1864), już odeszli i rozproszyli się.
Hancock czekał trzy dni, a następnie nakazał spalenie obozu, pomimo ostrzeżeń agentów indiańskich, że to uczyni wojnę pewną.

Wojna

Hancock rozkazał George Armstrongowi Custerowi, aby poprowadził 7. Pułk Kawalerii w pościg. Była to pierwsza akcja Custera w wojnach z Indianami. Nie była zbyt udana, rozproszonych Indian trudno było śledzić, a gdy Custer zatrzymał się w Fort Hays po paszę dla swoich koni, okazało się, że jej nie ma i utknął tam.

Kwiecień 1867

17 kwietnia 1867 r.

Konflikt na Południowych Równinach między Indianami a Armią USA trwał od lat.

Masakra Sand Creek w 1864 r. doprowadziła do śmierci wielu niewinnych kobiet i dzieci Czejenów, a odwetowe ataki "Psich Żołnierzy" Czejenów spowodowały spustoszenie w gospodarstwach w Kolorado i Kansas. Aby lepiej zrozumieć sytuację na Wielkich Równinach, a szczególnie sytuację, która miała miejsce później w 1868 r., ważne jest przeanalizowanie wydarzeń, które do niej doprowadziły.

Wiosną 1867 roku, w odpowiedzi na ataki Dog Soldiers na granicę, generał Winfield Hancock poprowadził 1400 żołnierzy w kampanii zastraszania. Celem było zastraszenie Dog Soldiers, zaciekłej grupy wojowników składającej się głównie z Czejenów, ale także innych grup, w tym Arapaho i Lakotów. Dog Soldiers napadali na Wielkie Równiny w odwecie za masakrę w Sand Creek, która miała miejsce w 1864 roku. W wyprawie Hancocka uczestniczył George Armstrong Custer i 7. Pułk Kawalerii.

Wyprawa Hancocka wyruszyła w kwietniu do zachodniego Kansas i od początku miała trudny początek.

Rycina przedstawiająca wyprawę Hancocka, 2 kwietnia 1867 r. (z Harper's Weekly)

Spotkawszy się najpierw z wodzami Dog Soldiers 12 kwietnia Hancock zażądał zaprzestania działań wojennych. 14 kwietnia wiele kobiet i dzieci Czejenów i Lakotów z pobliskich wiosek uciekło, obawiając się kolejnej Masakry, takiej jak ta, która miała miejsce w Sand Creek w 1864 roku.

15 kwietnia podpułkownik George Armstrong Custer i jego 7. Pułk kawaleria otrzymali rozkaz ścigania uciekających Czejenów i Lakotów. Kiedy byli w swoich wioskach, usłyszeli wieść o zbliżającym się 7. Pułku Kawalerii, co wywołało panikę. Wódz Roman Nose nakazał swoim ludziom milczenie, a Czejeni wykorzystali falisty teren regionu do ukrycia swoich ruchów, co doprowadziło do bezowocnego pościgu przaz Custera. Ponadto Czejeni umiejętnie wykorzystali drogi wodne jak autostradę, aby przechytrzyć wroga.

Dla sił generała Hancocka jego wyprawa wydawała się skazana na porażkę od samego początku. Walka z wrogiem, którego słabo rozumieli, w regionie, którego nie znali, zmierzenie się z Psimi Żołnierzami okazało się zniechęcającym zadaniem.

19 kwietnia 1867 r.

19 kwietnia George Armstrong Custer i jego 7. Pułk Kawalerii przybyli do Fort Hays w Kansas po stosunkowo bezowocnym pościgu za wycofującymi się Czejenami. Custer przybył spodziewając się dużej ilości zaopatrzenia i prowiantu dla swoich żołnierzy, ale niestety okazało się, że Fort Hays jest jałowy i nie zapewniał zbyt wiele głodnym żołnierzom. Dezercja zaczęła się pojawiać w kwietniu. Do końca miesiąca 65 ludzi zdezerterowało z 7. Pułku Kawalerii

Jednym z Indian ściganych przez Custera z Pawnee Fork był dziewiętnastoletni, późniejszy Wielki Wódz Psich Żołnierzy Czejenów, Porcupine Bear.

Tymczasem tego samego dnia, ponad 50 mil na południowy zachód od Fort Hays, generał Hancock i większość ekspedycji stanęli przed innym dylematem. Wbrew protestom agenta ds. Indian Edwarda Wynkoopa, Hancock postanowił zniszczyć opuszczoną wioskę tipi Cheyenne i Lakotów na brzegach Pawnee Fork.

Zniszczenie obozu w Pawnee Fork w odwecie za ataki Indian wywołało wojnę z Indianami, niepotrzebnie, według wielu komentatorów, zarówno owczesnych jak i współczesnych.

Relacje między wojskiem a Departamentem Indian były już na luźnych podstawach, a nieporozumienia między Hancockiem a Wynkoopem podtrzymywały napięcie. Około 300 lóż, z których wiele zostało już splądrowanych przez żołnierzy, zostało spalonych na rozkaz Hancocka.
Po usłyszeniu tej wiadomości kilku wodzów Czejenów, którzy rozważali pokój z białymi, wpadło we wściekłość.

W rezultacie odwet Czejenów miały nastąpić przez całe lato 1867 roku.

Raporty wspominały również o małej grupie sześciu Czejenów z Grupy Wodza Black Kettle, którzy odwiedzali wioskę nad Pawnee Fork przed jej zniszczeniem. Gdy żołnierz się zbliżył, mała grupa rozdzieliła się, by uciec, a kilku zginęło w trakcie, w tym Wojownik Cheyenne o imieniu One Bear.

Black Kettle, Wódz pokojowy Cheyenne, niezłomnie utrzymywał pokój nawet po Masakrze w Sand Creek (1864). Celowo przeniósł swoją wioskę na południe od rzeki Arkansas w Kansas, wiele mil dalej, aby uniknąć konfliktu.

24 kwietnia 1867 r.

Po Zniszczeniu wioski Cheyenne, generał Hancock wysłał swoją ekspedycję, bez 7. Pułku Kawalerii, do Fort Dodge w stanie Kansas. Tam 23 kwietnia próbował naradzić się z Wodzami Kiowa, Kicking Birdem i Stumbling Bearem.

Obaj wyrazili chęć spotkania się z Hancockiem ze względu na bliską odległość do Fort Dodge i pobliskiej rzeki Arkansas. Tymczasem wielu Cheyenne, którzy uciekli przed wyprawą Hancocka, uciekło na południe od Arkansas Rover.

Obaj wodzowie Kiowa wyrazili zainteresowanie utrzymaniem pokojowych stosunków i pozostaniem we wsiach na południe od rzeki Arkansas - obejmujących południowo-zachodni Kansas i zachodnią Oklahomę. Spotkanie Hancocka miało na celu wykorzystanie Plemion Kiowa i Apaczów jako sojuszników, podczas gdy winę zrzucono na Cheyenne.

23 kwietnia Hancock otrzymał również wiadomość o kradzieży 11 mułów ze stacji w Cimarron Crossing. Hancock początkowo obwinił Cheyenne za incydent, ale nie udało się zebrać żadnych bezpośrednich dowodów wskazujących na to, że to oni dokonali kradzieży. W raporcie z maja sam Hancock przyznał, że nie ma dowodów potwierdzających, że to Cheyenne ukradli muły. Hancock miał pozostać w Fort Dodge jeszcze przez kilka dni, rozważając swój następny ruch, jednocześnie kontynuując naradę z Wodzami Plemion Kiowa i Arapaho.

Następstwa Incydentu w Pawnee Fork

Wieść o zniszczeniu wioski szybko rozeszła się wśród plemion.

Bitwy szalały w całym Kansas: ((Zobacz: fragment poświęcony bitwom w Kansas)
Bitwa pod Lookout Station (1867), 15 kwietnia 1867; Walka pod Fort Dodge (1867), 12 czerwca 1867; Bitwa pod Fort Wallace (1867), 21-22 czerwca 1867; Walka Baca's Wagon Train (1867), 22 czerwca 1867; Bitwa pod Pond Creek Station (1867) i Bitwa pod Black Butte Creek, 26 czerwca 1867; Masakra Kiddera, 2 lipca; Bitwa pod Saline River (1867), 1-2 sierpnia; i Bitwa pod Prairie Dog Creek (Beaver Creek Battle) [1867], 21-22 sierpnia.

Wzrosła również liczba najazdów na Szlak osadniczy Santa Fe Trail, takich jak Walka Baca's Wagon Train (1867), 22 czerwca 1867 i Masakra w Plum Buttes (1867), 9 września 1867

Następstwa Wojny Hancocka

Wraz ze wzrostem kosztów wojny rząd USA szukał alternatyw.
Pod koniec lata Hancock został przeniesiony do innego dowództwa i zastąpiony przez Generała Philipa Sheridana.
Fort Larned, gdzie dyplomacja zaczęła się rozpadać tej wiosny, odegrał znaczącą rolę w zakończeniu sezonu wojennego w październiku 1867 r., wspierając negocjacje w sprawie Traktatu Medicine Lodge (1867).

W sierpniu 1868 roku generał Philip Sheridan zastąpił Hancocka na stanowisku dowódcy Departamentu Missouri i został poproszony przez pełniącego obowiązki gubernatora Kolorado Franka Halla o pomoc po tym, jak 79 osadników zostało zabitych w powtarzających się atakach na farmy, rancza, stacje pośrednie i szlaki turystyczne. Główny wysiłek Sheridana miał zostać podjęty na południe od Arkansas podczas zimowej kampanii na Terytorium Indian (dzisiejsza Oklahoma), ale pozostał aktywny w Kansas podczas cieplejszej pogody, patrolując Arkansas z 7. Pułkiem Kawalerii i obszar między rzekami Republican i Smoky Hill z 10. Pułkiem Kawalerii, co w rezultacie doprowadziło do Bitwy o Wyspę Beecher (1868) w Kolorado i dalszych konfliktów.

Ważniejsze bitwy w następstwie Wojny Hancocka

Walka Kiddera

Zobacz: Walka Kiddera (1867)

26 czerwca grupa porucznika Lymana Kiddera, składająca się z dziesięciu żołnierzy i jednego zwiadowcy, została Zmasakrowana (Kidder Fight, 1867) w drodze do Fort Wallace. Porucznik Kidder miał dostarczyć Custerowi meldunki od GenerałaWilliama T. Shermana, ale jego grupa została zaatakowana przez wojowników Lakotów (Siuksów) i Czejenów. Kilka dni później Custer i grupa poszukiwawcza znaleźli ciała patrolu Kiddera

Masakra Kiddera

Bitwa Pod Saline River

Zobacz: Bitwa Pod Saline River (1867)

W sierpniu 1867 r. P.S. Ashley i sześcioosobowa ekipa badali trasę Union Pacific Railway, gdy zostali zaatakowani przez grupę około 30 wojowników Czejenów, próbujących powstrzymać budowę żelaznych szyn przez ich ojczyznę. Wszyscy sześciu pracowników kolei zginęło, ale jeden mężczyzna o nazwisku William Gould przeżył i został zabrany do Fort Hays w Kansas, gdzie opowiedział swoją historię, zanim również zmarł z powodu odniesionych ran.

W tym czasie jedną z głównych funkcji Fort Hays była ochrona pracowników kolei, a kapitan Henry Corbin, dowodzący Trzydziestym Ósmym Pułkiem Piechoty i Dziesiątym Pułkiem Kawalerii, znanymi jako "Żołnieze Buffalo", natychmiast wydał kapitanowi George Armesowi, Kompanii F, Dziesiątego Pułku Kawalerii, rozkaz pościgu za Czejenami.

Bitwa nad rzeką Saline 1867, Kansas

Armes i jego ludzie podążyli szlakiem i wkrótce zostali odesłani z powrotem do fortu po posiłki. Jednak po czterech godzinach oczekiwania zaniepokojeni mężczyźni kontynuowali pościg, zanim przybyły posiłki. Około 25 ludzi z Trzydziestego Ósmego Pułku Piechoty pod dowództwem sierżanta Pittmana z Kompanii C zostało wysłanych, aby wzmocnić Dziesiąty Pułk Kawalerii. Podążając szlakiem w górę North Fork of Big Creek na północny wschód od Fort Hays, napotkali małą grupę 50 wojowników Czejenów i trzema pociskami z haubicy udało im się rozproszyć Indian, ale wyrządzili niewielkie szkody. Kiedy nie znaleźli żadnych śladów kapitana Armesa i jego ludzi, Trzydziesty Ósmy Pułk Piechoty powrócił do Fort Hays.

Żołnierze z Buffalo w drodze

W międzyczasie Armes podążył szlakiem w górę Rzeki Saline i około 25 mil na północny zachód od Fort Hays, zostali otoczeni i zaatakowani przez około 400 wojowników Czejenów. Armes szybko nakazał swoim ludziom zsiąść z koni i walczyć pieszo, a żołnierze wkrótce znaleźli się w otoczeniu. Przeważając liczebnie, Armes nakazał swoim ludziom utworzyć zwarty manewr obronny, tworząc "pusty kwadrat" wokół koni kawalerii i zaczął maszerować w kierunku Fort Hayss.
Bitwa trwała sześć godzin, podczas gdy Żołnierze z Buffalo odpierali ataki.

Atak Indian atak na wóz towarowy autorstwa Charlesa Mariona Russella

Gdy żołnierze byli około dziesięciu mil na północ od Fort Hays, Czejeni przerwali atak.
W ciągu 30 godzin, gdy wojska odeszły, przemaszerowały 113 mil bez racji żywnościowych, 15 z tych mil będąc atakowanymi. Chociaż podczas bitwy wystrzelono 2000 sztuk amunicji, straty były zaskakująco niewielkie - zginęło tylko sześciu Indian i jeden żołnierz, sierżant William Christy. Christy był pierwszą poległą w walce w 10. Pułku Kawalerii. Armes miał później powiedzieć o bitwie: "To największy cud na świecie, że mój oddział uniknął masakry".

Bitwa pod Prairie Dog Creek (1867)

Zobacz: Bitwa pod Prairie Dog Creek (Beaver Creek Battle), 21-22 sierpnia.

W sierpniu 1867 roku cztery kompanie 18. Pułku Kansas Volunteer Cavalry zostały zmobilizowane do służby federalnej, aby chronić osadników przed atakami Kiowa i Cheyenne.

Kansasowie połączyli siły z 10. Pułkiem Kawalerii, słynnymi czarnymi "żołnierzami bizonów" (Żołnierze z Buffalo) tworząc połączone siły 260 żołnierzy regularnych i 18. Pułku Kawalerii Kansas.

Żołnierze podzielili się na dwie grupy, przeprowadzając zwiad w przeciwnych kierunkach w pobliżu Prairie Dog Creek, dopływu rzeki Republican.

21 sierpnia grupa około 25 żołnierzy regularnych i 18. Pułku Kansas została zaatakowana przez około 300 dzielnych Indian .
Formując pusty kwadrat bez koni, grupa powoli przedzierała się w kierunku większej kolumny, która również była pod sporadycznym atakiem ponad milę dalej.
Dopiero następnego ranka, 22 sierpnia 1867 roku oddział żołnierzy był w stanie wyruszyć, aby pomóc uratować mniejszą grupę.