Komanczeria i okolice, 1836-1845

Pierwszy prezydent Teksasu, Sam Houston , negocjował z Komanczami w celu ustanowienia trwałej granicy między osadnikami anglosaskimi a Komanczerią. Jego następca Mirabeau B. Lamar , bezpośrednio skonfrontował się z Komanczami. W 1840 roku Komanczowie wysłali delegację pokojową do San Antonio, a w sporze o jeńców żołnierze z Teksasu zabili 35 Komanczów, wielu z nich było wodzami, w walce w Council House . ^[42] W odpowiedzi Komanczowie pod wodzą ocalałego wodza, Buffalo Humpa, rozpoczęli Wielki Najazd w 1840 roku, plądrując miasta Victoria i Linville (w pobliżu Zatoki Meksykańskiej ), zabijając kilka osób i zdobywając ogromną ilość towarów. ^[43] Z pomocą zwiadowców Tonkawa , milicja z Teksasu zaatakowała wycofujących się (i nieostrożnych) Komanczów w bitwie pod Plum Creek w pobliżu Lockhart w Teksasie , odzyskując część towarów i zabijając kilku Komanczów. Później tego samego roku milicja z Teksasu zaatakowała wioskę Komanczów i zabiła 140 mężczyzn, kobiet i dzieci. ^[44] [45]

Kampanie Mirabeau przeciwko Komanczom doprowadziły do ??bankructwa rządu Teksasu, a zarówno Teksas, jak i Komanczowie dążyli do pokoju. Traktat między Republiką Teksasu a Komanczami z Teksasu został ratyfikowany w grudniu 1845 r. Ustanowił on linię domów handlowych, która funkcjonowała jako granica między Teksasem a Komanczerią. Komanczowie zgodzili się powstrzymać od napadów na Teksas w zamian za dary i przywileje handlowe z Teksańczykami.

Najazd na Meksyk: 1779-1870

Zobacz: Wojny Komancze-Meksyk (Comanche-Mexico Wars)

Naloty Komanczów na Meksyk zwykle rozpoczynały się w Big Spring w Teksasie i przenikały kilkoma trasami w głąb Meksyku. Querétaro jest 1400 km (870 mil) na południe od Big Spring.

Komancze najechali na południe od Rio Grande już w 1779 roku, ich celem byli Apacze Lipan.
W latach dwudziestych XIX wieku długoterminowy pokój, jaki Komancze wykuli z hiszpańskimi koloniami w Nowym Meksyku i Teksasie, zaczął się rozpadać.

Nowo niepodległe państwo meksykańskie nie mogło obronić swoich północnych placówek ani zapewnić Komanczom rocznego hołdu, do którego byli przyzwyczajeni.
Począwszy od 1826 roku, w odpowiedzi na rosnące zagrożenie, rząd Nuevo Leon zabronił swoim obywatelom w północnej części stanu podróżowania po wsi, z wyjątkiem grup co najmniej 30 uzbrojonych i konnych.
Najazdy na dużą skalę rozpoczęły się w 1840 r. i trwały do 1870 r. Komanczowie i ich sojusznicy z plemienia Kiowa, najechali setki mil na południe od granicy, zabijając tysiące ludzi i kradnąc setki tysięcy sztuk bydła.
W 1848 roku podróżnik Josiah Gregg powiedział, że "cały kraj od Nowego Meksyku do granic Durango jest prawie całkowicie wyludniony. Hacjendy i rancza zostały w większości opuszczone, a ludzie głównie ograniczeni do miasteczek i miasteczek".

Północne stany Meksyku oraz żołnierze i milicja, których mogli zebrać, zostali sami, aby poradzić sobie z najazdami Komanczów. Rząd krajowy Meksyku był "zbyt ubezwłasnowolniony przez niewypłacalność fiskalną, wojnę domową i ostatecznie interwencję zagraniczną" , aby pomóc północy.

Teksas i Stany Zjednoczone: 1800-1850

Wraz z zakupem Luizjany (Louisiana Purchase) w 1803 r. Amerykanie nabyli terytoria, które obejmowały część Komancherii, ale w ciągu następnych dwudziestu lat amerykańska penetracja Wielkich Równin koncentrowała się na handlu futrami w rzece Missouri .
Na południowych równinach francuscy kupcy, obecnie obywatele amerykańscy, kontynuowali kontakty z Wichita i Komanczami.
Wkrótce dołączyła do nich coraz większa liczba Amerykanów.

Ponieważ większość handlu była prowadzona przez Wichita, Komancze pozostawali odlegli i tajemniczy.
Amerykańscy indiańscy agenci w Luizjanie zostali wezwani do nawiązania kontaktów z "Hietanami".

Kilka incydentów w Teksasie, w tym zabójstwo syna wodza Yamparika w 1803 roku, prawie doprowadziło do wojny, ale interwencja zachodnich Komanczów utrzymała pokój.
Zarówno w Teksasie, jak i w Nowym Meksyku Komancze przyłączyli się do armii hiszpańskiej, by walczyć z Apaczami.
Najbardziej godnym uwagi sukcesem było to, że pomogli generałowi Ugaldi zmiażdżyć Apaczów Lipan w południowym Teksasie (1789-1790).
Lipanie zostali poważnie poturbowani i wycofali się przez Rio Grande do północnego Meksyku, ale nie było to poza zasięgiem Komanczów, którzy atakowali ich przez wiele lat.

W ostatnich latach hiszpańskich rządów Teksas był pogrążony w chaosie.
Hidalgo Revolt [Hidalgo Revolt] (1810) nastąpiła próba przez amerykańskich i meksykańskich awanturników do przejęcia Teksasu (1812-13) [seize Texas (1812-13)].
Amerykańscy kupcy wzdłuż rzek Czerwonej i Arkansas wymieniali broń z Komanczami na konie, a ten nowy rynek zwiększył tempo nalotów Komanczów w Teksasie.

Wódz Komanczów, El Sordo, oddzielił się od swojego ludu w 1810 roku i zebrał kombinację Komanczów i Wichita, aby najeżdżać Teksas i Meksyk w poszukiwaniu koni.
Został aresztowany podczas najazdu w Béxar w 1811 roku i osadzony w więzieniu w Coahuila.
Duża partia wojenna Komanczów udała się do Béxar, aby zażądać wyjaśnień, tylko po to, by skonfrontować się z 600 hiszpańskimi żołnierzami.
Nie było żadnej bitwy, ale stosunki między Teksasem a Komanczami nigdy nie były takie same.

Hiszpańskie rządy zostały zastąpione rządami Republiki Meksykańskiej w 1821 roku.
W następnym roku Francisco Ruiz zaaranżował rozejm z Komanczami z Teksasu , a następnie traktat o przyjaźni podpisany w grudniu w Mexico City.
Jednak Meksyk nie miał środków, aby zapewnić obiecane prezenty, i najazdy wznowiono w ciągu dwóch lat.
Rozpadł się pokój Komanczów z Nowym Meksykiem, a do 1825 r. na całej długości rzeki Rio Grande wybuchła wojna.
Miasto Chihuahua została uderzona szczególnie mocno.

Traktaty podpisane w Chihuahua i El Paso (1826 i 1834) z Komanczami nie powstrzymały najazdów.
W 1831 r. Nowy Meksyk tymczasowo zawiesił handel Comancheros i zatrzymał Ciboleros (łowców bawołów z Nowego Meksyku), ale to również nie przyniosło efektu.

Po zakończeniu hiszpańskich rządów Meksyku w 1821 r. Anglo-Amerykanie zaczęli osiedlać się w Teksasie, zacieśniając kontakty z Komanczami i innymi plemionami.
Szlak Santa Fe (Santa Fe Trail) został otwarty w tym roku, między Missouri a Santa Fe .
Kontakt między Anglikami a Komanczami był prawie zawsze przyjazny. Były wyjątki i jako najpotężniejsze plemię w okolicy, Komanczowie byli czasami obwiniani za działania innych plemion, takich jak Wichita, Pawnee i Osage .

W latach 30. XIX wieku głównym ośrodkiem handlowym na południowych Równinach był Fort Bent (Bent's Fort), amerykańska placówka handlowa nad rzeką Arkansas w południowo-wschodnim Kolorado .
Chociaż był żonaty z Czejenką, William Bent handlował również z Kiowa i Yampariką i znudziło mu się trzymanie ich osobno, kiedy przyszli do handlu.
Za jego sugestią Cheyenne i Arapaho postanowili spotkać się ze swoimi adwersarzami i zawarto między nimi trwały pokój. "Wielki pokój z 1840 roku", znak rozpoznawczy dyplomacji południowych równin, został scementowany darem dużej liczby koni Yamparika i Kiowa dla Czejenów i Arapaho.

W 1835 Sonora przywróciła swoje nagrody za skalpy. Potem pojawiło się to samo w Chihuahua i Durango , ale w latach czterdziestych XIX wieku grupy wojenne Komanczów rozprzestrzeniły się po całym północnym Meksyku, niektóre z nich przebywały nawet przez trzy miesiące.

Partie wojenne Komanczów zwykle znajdowały łatwe ofiary w Teksasie, a kiedy Amerykanie zaczęli się tam osiedlać po 1821 roku, Komanczowie nie rozróżniali osadników anglosaskich i latynoskich.
W 1833 r. Sam Houston przybył do Teksasu jako przedstawiciel Stanów Zjednoczonych, aby zawrzeć traktat z Komanczami z Teksasu.
Odbyło się kilka spotkań, ale meksykańscy urzędnicy zaczęli się zastanawiać, co robił w ich kraju, układając traktat z ich Komanczami, i został poproszony o odejście. Wkrótce po tym, jak Teksas uzyskał niepodległość od Meksyku w 1836 roku, Houston został prezydentem nowej republiki.

W maju 1836 (niecałe trzy miesiące po bitwie pod Alamo Battle of the Alamo) ponad 500 wojowników Comanche i Kiowa zbliżyło się do Fort Parker, położonego 100 mil na południe od Dallas . Udając pragnienie pokojowego handlu, Komanczowie wszczęli działania wojenne i zabili pięciu mężczyzn oraz schwytali dwie kobiety i troje dzieci w tak zwanej masakrze w Fort Parker (Fort Parker massacre). Dziewięcioletnia dziewczynka, Cynthia Ann Parker , została schwytana i spędziła większość swojego życia z Komanczami, poślubiając Wodza Peta Nocona i urodziła syna Quanah Parker , który miał zostać ostatnim wodzem Komanczów. Pozostała część mieszkańców Fort Parker odbyła długą wędrówkę do Fort Houston, dziewięćdziesiąt mil na południe.

W maju 1838 roku Teksas podpisał traktat o pokoju i przyjaźni z Komanczami, ale traktat ten nie dotyczył głównego zmartwienia Komanczów, linii łączącej Komancherię z białymi osadami. W przypadku braku porozumienia w tej sprawie, biali stale wkraczali, a Komanczowie kontynuowali najazdy. Houston chciał ustawić linię frontu, ale w grudniu został zastąpiony przez Mirabeau B. Lamar , człowieka zdeterminowanego do rozwiązywania problemów z Indianami przez wojnę.

W marcu 1840 r. w San Antonio odbyło się spotkanie teksańskich urzędników z wodzami Komanczów, pod flagą rozejmu, negocjować uwolnienie trzynastu znanych ofiar porwań, głównie kobiet i dzieci, zabranych przez Komanczów w ciągu ostatnich dziesięciu lat rządów Meksyku.
Wodzowie spotkali się z komisarzami w budynku rady, a towarzyszący im Komancze czekali pod strażą na dziedzińcu Sądu.
Komanczowie przyprowadzili na spotkanie jednego jeńca, twierdząc, że pozostałych sprzedano innym plemionom. Zostało to zakwestionowane przez więźniarkę, Matildę Lockhart, która powiedziała, że inni więźniowie są przetrzymywani dla późniejszego okupu.
Komisarze byli oburzeni, negocjacje upadły. Żołnierze otoczyli dom rady, by wziąć przywódców Komanczów jako zakładników na wymianę z wciąż przetrzymywanymi białymi jeńcami.
Przywódcy Komanczów próbowali uciec, a Teksańczycy ich zabili. Wkrótce rozprzestrzeniły się zacięte walki między Teksańczykami a Komanczami, które doprowadziły do śmierci trzydziestu trzech Komanczów i sześciu Teksańczyków. Stało się to znane jako Walka w Domu Rady (Council House Fight).

Komanczowie byli oburzeni zabiciem swoich wodzów pod flagą rozejmu. Setki wojowników zbliżyło się do San Antonio z wściekłością, ale pozostali tuż poza zasięgiem karabinu. Potem nagle zniknęli, a Teksańczycy myśleli, że kryzys minął. Komanczowie wyjechali, aby zaplanować odwet. Kiedy wrócili do swoich obozów, zabili wielu białych więźniów, których planowali wymienić.

Do niewoli trafiło 32 Komanczów, głównie kobiety. Negocjacje doprowadziły do uwolnienia pięciu białych dzieci w zamian za pięciu Komanczów. Pozostali więźniowie byli przez pewien czas ściśle pilnowani, ale później strażnik był zrelaksowany i wszyscy w końcu uciekli.

W sierpniu kilkuset wojowników Komanczów najechało serce wschodniego Teksasu. Domy zostały spalone, setki zabitych, a zanim się zatrzymali, Komanczowie dotarli do Zatoki Meksykańskiej w pobliżu Wiktorii . Następnie obładowany łupami oddział wojenny rozpoczął nietypowy powolny odwrót na północ. Być może ze względu na swoją liczebność Komanczowie byli zbyt pewni siebie, ale to dało Teksańczykom czas na organizację. Z pomocą zwiadowców z plemienia Tonkawa, teksańska milicja zaatakowała główne ciało w bitwie pod Plum Creek (Battle of Plum Creek) w Lockhart w Teksasie . Porzucając większość łupów, ocalali Komanczowie uciekli na północ. Potem już nigdy nie dadzą Teksańczykom tak łatwego celu.

Anglos w Teksasie byli Amerykanami i jedynymi powodami, dla których nie zostali zaanektowani przez Stany Zjednoczone w 1836 r., był opór północnego Kongresu wobec innego stanu niewolniczego i spór z Meksykiem o południową granicę Teksasu. Czekając na przyjęcie, Teksańczycy w 1839 r. wypędzili Cherokee , Shawnee i większość Delaware , których rząd meksykański zachęcał do osiedlenia się we wschodnim Teksasie, aby przede wszystkim trzymać Amerykanów z daleka. Houston został ponownie wybrany na prezydenta i przystąpił do naprawy szkód wyrządzonych przez administrację Lamara. Musiał zmierzyć się nie tylko z Komanczami, ale i drugą wojną z Meksykiem (1841-42).

Nie mając środków na stałą armię, Teksas stworzył małe kompanie strażników dosiadające szybkich koni, by ścigać i walczyć z Komanczami na własnych warunkach. Ostatecznie uzbrojeni w pierwsze rewolwery Colt , Texas Rangers odnieśli znaczny sukces w walce z Comanches w latach czterdziestych XIX wieku. Jednak Houston chciał pokoju, a nie wojny, i ufali mu Komanczowie.

Traktat między Republiką Teksasu a Komanczami z Teksasu został podpisany w październiku 1845 r. i ratyfikowany w grudniu.
Ustanowiła linię domów handlowych, która później funkcjonowała jako linia między Teksasem a Komancherią, ale ta celowo niejasna definicja byłaby źródłem przyszłych kłopotów.
Hiszpania była sojusznikiem Amerykanów przez większą część wojny o niepodległość , ale po triumfie rebeliantów w 1783 r. zaniepokoiły się ambicjami terytorialnymi nowych Stanów Zjednoczonych.
Jej obawy okazały się uzasadnione, gdy amerykańska osada przeszła przez Appalachy do dolin Ohio i Mississippi. Aby dostarczyć konie i muły dla tych imigrantów, amerykańscy kupcy wkrótce zaczęli szukać na południowych równinach i mieli do czynienia z Komanczami i Wichita.

Dr John Sibley odbył pierwsze oficjalne spotkanie z "głównym wodzem" Komanczów w 1807 roku w Natchitoches .
Dał prezenty, a później licencjonował dla nich amerykańskiego handlarza. Następnie pojawiły się inne licencje. Jeden z jego następców, John Jamison, miał kolejne wizyty wodzów Komanczów w 1816 i 1817 roku. Te kontakty i licencje handlowe były postrzegane z niepokojem w hiszpańskim Teksasie. Handlarze nie tylko sprzedawali broń palną Komanczom i Wichita, ale także zapewniali rynek dla skradzionych koni i mułów.

Amerykańskie problemy z Komanczami zaczęły się w latach 20. XIX wieku wraz z przesiedleniem plemion ze wschodu rzeki Missisipido Kansas i Oklahomy.
Początkowo problem nie dotyczył Komanczów, ale Osagów, których terytorium zostało bezpośrednio dotknięte.
Aby bronić się przed Osagami, Delaware, Fox, Sauk, Cherokee i inni zaczęli rozważać sojusze z Komanczami i innymi plemionami równin.
Kiedy jednak przybysze zaczęli polować na zachód od swoich nowych domów, popadli w konflikt z Komanczami.
Aby wykluczyć możliwość szeroko zakrojonych działań wojennych, pułkownik Henry Dodge poprowadził latem 1835 roku duży oddział dragonów z Fortu Gibson do zachodniej Oklahomy jako pokaz siły i na spotkanie z Komanczami.

W sierpniu Grupa Hois (z Wichita) podpisali traktat Camp Holmes z przedstawicielami amerykańskimi, zobowiązując się do pokoju i przyjaźni z Osage , Quapaw , Seneca ,Cherokee , Choctaw i Creek . Traktat odzwierciedlał także inny amerykański niepokój i gwarantował bezpieczną podróż szlakiem Santa Fé.
W ciągu roku Komanczowie pożałowali tej umowy i zniszczyli swoją kopię.

Kiedy Stany Zjednoczone zaanektowały Teksas w 1846 r., odziedziczyły problem z najazdami Komanczów i linię graniczną między osiedlami a Komancherią. Natychmiastowym krokiem Stanów Zjednoczonych było ogłoszenie swojej władzy i podpisanie traktatu z Komanczami i innymi plemionami Teksasu, który zastąpi traktat z Teksasu z poprzedniego roku.
Dokonano tego w maju 1846 r. na górnym biegu rzeki Brazos (traktat Butler-Lewis). Podpisany przez Penateka/Hois Komanczów (również Ioni , Anadarko , Caddo , Apaczów Lipan , Wichita i Waco), traktat obiecywał, oprócz pokoju i przyjaźni, placówki handlowe, wizytę delegacji Komanczów w Waszyngtonie i jednorazową płatność w wysokości 18 000 dolarów w towarach. Nawiązano do linii granicznej, ale nie została ona zdefiniowana.

Delegacja Komanczów udała się wkrótce potem na wschód i spotkała się z prezydentem James K. Polk , ale wraz z początkiem wojny meksykańskiej (Mexican War) Kongres miał ważniejsze obawy, a Senat odroczył posiedzenie bez ratyfikacji traktatu.
Zanim traktat został zmieniony i ratyfikowany w marcu 1847 roku, Komanczowie byli pewni, że zostali zdradzeni.

Wojnie udało się zapobiec dopiero wtedy, gdy kupcy i agenci indiańscy wysłali część obiecanych prezentów.
Kiedy Komanczom odczytano poprawki, spotkanie prawie się skończyło, ale ostatecznie zgodzili się na zmiany.
Dodatkowe pieniądze przeznaczano na kolejne prezenty, ale po raz kolejny granica nigdy nie została ustalona.

W międzyczasie pojawiło się poważne pytanie, czyja odpowiedzialność ma zajmować się plemionami Teksasu, rządem federalnym czy stanowym.
Problem został rozwiązany dopiero po wojnie secesyjnej .
W międzyczasie polityka była ustalana przez obie strony, co było mylące, więc traktat pokojowy z 1846 r. przyniósł bardzo mało pokoju w Teksasie.

W maju 1847 r. Teksas zezwolił niemieckim osadnikom w pobliżu Fredericksburga i New Braunfels na zawarcie własnego traktatu z Komanczami z Teksasu.
W zamian za ziemię Niemcy obiecali placówkę handlową i prezenty.
Niestety,
Niemcy nie tylko przekroczyli ustaloną granicę, ale też nie spieszyli się z zapłatą, a w odpowiedzi Komanczowie dokonali nalotów.

Linia graniczna została ostatecznie ustalona przez gubernatora Teksasu, ale miała być egzekwowana przez armię amerykańską, która przejęła linię fortów Teksasu na granicy.
Dowódcy armii czuli, że nie mają uprawnień do egzekwowania prawa stanowego, a tymczasem Teksas nadal prowadził swoje kompanii strażników, które nie były pod kontrolą federalną, jako jednostki wojskowe. Rangersi nie zrobili nic, aby zapobiec wtargnięciu na ziemie Komanczów, ale zemścili się, gdyby nowe osady za linią zostały zaatakowane. Na domiar złego, tylko Penateka podpisała traktat z 1846 roku. Nokoni, Tenawa i inni Komancze nie czuli się związani umową i kontynuowali najazdy w Teksasie.

Po drugiej stronie Komancherii wiele się zmieniło wraz z początkiem wojny meksykańskiej w 1846 roku.
Amerykańska armia pod dowództwem generała Stephen W. Kearny zajęła Santa Fé i przeniosła się do Kalifornii .
Szlak Santa Fé (Santa Fe Trail) stał się intensywnie uczęszczanym szlakiem zaopatrzenia wojskowego, a dla jego ochrony zbudowano forty.

Pięć kompanii ochotników z Missouri zostało wysłanych do obsadzenia tych placówek latem 1847 roku i szybko zaangażowało się w walki z Indianami z równin. Przynajmniej jeden z nich w Fort Mann dotyczył Pawnee.
W innych przypadkach walki toczyły się prawdopodobnie z Kiowa , Cheyenne i Arapaho , a stopień zaangażowania Komanczów jest niepewny.

Pierwsza część 1848 roku była stosunkowo spokojna, a w tym roku Komnczowie z Teksasu dostarczyli nawet przewodników do badania trasy nowego szlaku Butterfield (Kalifornia) przez południowy Teksas do El Paso i Kalifornii.

Spokój zmienił się nagle wraz z gorączką złota w Kalifornii (California Gold Rush).
Gdy tysiące poszukiwaczy złota ścigało się na zachód, potrzebowali koni, a Komanczowie ruszyli, by sprostać temu nowemu zapotrzebowaniu. W Teksasie nasiliły się najazdy konne, ale głównym celem był północny Meksyk. Naloty Komanczów uderzyły głęboko w Coahuila, Chihuahua, Sonora i Durango , osiągając apogeum w 1852 , kiedy zaatakowały Tepic w Jalisco ., 700 mil (1100 km) na południe od granicy w El Paso.

Aby chronić szlaki imigrantów przez równiny, Stany Zjednoczone zwołały konferencję "Pokój na równinach" w Fort Laramie ( Wyoming ) w 1851 roku. Była to próba zakończenia, a przynajmniej ograniczenia, wojny międzyplemiennej poprzez określenie granic między terytoriami plemiennymi .

Prawie każde plemię równin uczestniczyło i podpisało traktat w Fort Laramie z 1851 r.(1851 Fort Laramie Treaty) i otrzymało prezenty.
Komanczowie i Kiowa nie przybyli. W ich wioskach wybuchła epidemia ospy , a plemiona z północy panowały z głęboką nieufnością.
Ponieważ Szlak Santa Fé (Santa Fe Trail) był ważną trasą, konieczne było osiągnięcie z nimi porozumienia.
Kiedy plemiona z południowych równin zgromadziły się wokół Fort Atkinson w celu rozdysponowania rent wynikających z traktatu w Fort Laramie, przybyły również duże grupy Kiowa i Komanczów, które nie były w dobrym nastroju.

Ostatecznie w okolicy zgromadziło się od 6000 do 9000 Indian, a sytuacja stawała się niebezpieczna. Amerykański agent wziął na siebie rozdanie 9000 dolarów w prezentach dla Komanczów i Kiowa, a w 1853 Kiowa i Yamparika podpisały własny traktat w Fort Atkinson.
W zamian za bezpieczny przejazd i obietnicę zaprzestania najazdów na Meksyk, Stany Zjednoczone zgodziły się płacić tym plemionom 18 000 dolarów rocznie przez dziesięć lat.

* * *

Po 1840 roku polityka Komanczów w Teksasie stała się bardziej defensywna.

Zamiast tego Komanczowie priorytetowo traktowali dostęp do bogactw znajdujących się na południe od granicy USA w Meksyku.
Komanczowie napadali na południe od Rio Grande już w 1779 roku, a ich celem byli Apacze Lipan. W latach dwudziestych XIX wieku nowo niepodległe i słabe państwo meksykańskie nie było w stanie obronić swoich północnych placówek ani zapewnić Komanczom corocznego trybutu, do którego byli przyzwyczajeni. W 1826 roku, odpowiadając na rosnące zagrożenie, rząd Nuevo Leon zakazał swoim obywatelom w północnych częściach stanu podróżowania po wsiach, chyba że w grupach co najmniej 30 uzbrojonych i konnych mężczyzn.
Najazdy Komanczów na dużą skalę rozpoczęły się w 1840 roku i trwały do 1870 roku.

Komanczowie i ich sojusznicy, Kiowa inne plemiona, napadli setki mil na południe od granicy, zabijając tysiące ludzi i kradnąc setki tysięcy sztuk bydła, z których większość sprzedali Anglo-Amerykanom w Stanach Zjednoczonych.
W 1848 roku podróżnik Josiah Gregg powiedział, że "cały kraj od Nowego Meksyku do granic Durango jest niemal całkowicie wyludniony. Haciendy i rancza zostały w większości opuszczone, a ludzie ograniczyli się głównie do miasteczek i miast".

Północne stany Meksyku oraz żołnierze i milicja, których udało im się zgromadzić, zostały pozostawione same sobie, aby poradzić sobie z najazdami Komanczów. Rząd narodowy Meksyku był "zbyt ubezwłasnowolniony przez niewypłacalność fiskalną, wojnę domową i ostatecznie interwencję zagraniczną" aby pomóc północy.

Komancze i Stany Zjednoczone: 1845-1875

Kiedy Stany Zjednoczone anektowały Teksas w 1845 roku, wynegocjowały traktat z Komanczami i innymi plemionami Teksasu, który miał zastąpić traktat z Teksasu z poprzedniego roku. Stało się to w maju 1846 roku nad górną Rzeką Brazos (traktat Butlera-Lewisa).

Podpisany przez Komanczów Penateka/Hois, Ioni, Anadarko, Caddo, Lipan Apache, Wichita i Waco traktat obiecywał, oprócz pokoju i przyjaźni, placówki handlowe, wizytę delegacji Komanczów w Waszyngtonie i jednorazową zapłatę w wysokości 18 000 dolarów w towarach. Wspomniano o linii granicznej między Komanczami a Teksasem, ale jej nie zdefiniowano.

Pierwsze spotkanie armii USA z Komanczami, 1834, Góry Wichita - obraz naocznego świadka George Catlina

Delegacja Komanczów wkrótce potem udała się na wschód i spotkała się z prezydentem Jamesem K. Polkiem, ale ponieważ Wojna meksykańska dopiero się zaczynała, Kongres miał ważniejsze sprawy, a Senat zakończył obrady bez ratyfikacji traktatu.

Kiedy traktat został zmieniony i ratyfikowany w marcu 1847 r., Komancze byli pewni, że zostali zdradzeni.
Wojny udało się uniknąć dopiero wtedy, gdy kupcy i agenci indiańscy udzielili kredytu na wysłanie części obiecanych darów. Kiedy poprawki zostały odczytane Komanczom, spotkanie prawie się zakończyło, ale ostatecznie zgodzili się na zmiany. Dodatkowe pieniądze przeznaczono na więcej darów, ale po raz kolejny linia graniczna nigdy nie została ustalona.

Tymczasem pojawiło się poważne pytanie, czyja to odpowiedzialność za kontakty z plemionami Teksasu, rząd federalny czy stanowy. Problem nie został rozwiązany aż do zakończenia wojny Wojny secesyjnej. W międzyczasie politykę ustalały obie strony, co było mylące, więc traktat pokojowy z 1846 r. przyniósł Teksasowi bardzo mało pokoju.

W maju 1847 r. Teksas pozwolił niemieckim osadnikom w pobliżu Fredericksburga i New Braunfels zawrzeć własny traktat z teksańskimi Komanczami. W zamian za ziemię Niemcy obiecali placówkę handlową i dary. Niestety Niemcy nie tylko przekroczyli ustaloną granicę, ale też byli opieszali w płaceniu, a w odpowiedzi Komanczowie przeprowadzili najazdy. Linia graniczna została ostatecznie ustalona przez gubernatora Teksasu, ale miała być egzekwowana przez armię amerykańską, która przejęła linię fortów teksańskich na granicy. Dowódcy armii uważali, że nie mają uprawnień do egzekwowania praw stanowych, a tymczasem Teksas kontynuował działalność swoich kompanii strażników, które nie podlegały kontroli federalnej, jako jednostek wojskowych. Strażnicy nie zrobili nic, aby zapobiec wkraczaniu na ziemie Komanczów, ale odwetowaliby się, gdyby nowe osady poza linią zostały zaatakowane. Co gorsza, tylko Penateka podpisali traktat z 1846 r. Nokoni, Tenawa i inni Komancze nie czuli się zobowiązani do przestrzegania porozumienia i kontynuowali ataki na Teksas.

Quanah Parker, ostatni wódz wojenny Komanczów i jedna z jego żon w 1888 r.

Po drugiej stronie Comancherii wiele się zmieniło wraz z wybuchem wojny meksykańskiej w 1846 roku. Amerykańska armia pod dowództwem generała Stephena W. Kearny'ego zajęła Santa Fé i ruszyła do Kalifornii . Szlak Santa Fé stał się często uczęszczanym szlakiem zaopatrzenia wojskowego, a w celu jego ochrony zbudowano forty. Pięć kompanii ochotników z Missouri zostało wysłanych do garnizonu tych posterunków latem 1847 roku i szybko zaangażowało się w walki z Indianami Wielkich Równin. Przynajmniej jedna z nich w Fort Mann dotyczyła Pawnee. W pozostałych przypadkach walki toczyły się prawdopodobnie z Kiowami , Czejenami i Arapaho , a skala zaangażowania Komanczów jest niepewna.

Pierwsza część 1848 roku była stosunkowo spokojna, a w tym roku Komancze z Teksasu dostarczyli nawet przewodników do badania trasy nowego szlaku Butterfield (Kalifornia) przez południowy Teksas do El Paso i Kalifornii. Spokój zmienił się nagle wraz z gorączką złota w Kalifornii . Gdy tysiące poszukiwaczy złota pędziło na zachód, potrzebowali koni, a Komancze ruszyli, aby sprostać temu nowemu zapotrzebowaniu. Napady konne nasiliły się w Teksasie, ale głównym celem był północny Meksyk. Napady Komanczów uderzyły głęboko w Coahuila , Chihuahua , Sonora i Durango , osiągając szczyt w 1852 roku, kiedy uderzyli w Tepic , wówczas w Jalisco , 700 mil (1100 km) na południe od granicy w El Paso. Aby chronić szlaki imigracyjne przez równiny, Stany Zjednoczone zwołały konferencję "Pokoju na Równinach" w Fort Laramie ( Wyoming ) w 1851 roku. Była to próba zakończenia lub przynajmniej ograniczenia wojen międzyplemiennych poprzez ustalenie granic między terytoriami plemiennymi.

Prawie każde plemię z równin wzięło udział i podpisało Traktat z Fort Laramie z 1851 r. , a także otrzymało prezenty. Komancze i Kiowa nie wzięli udziału. W ich wioskach wybuchła epidemia ospy , a północne plemiona były głęboko nieufne. Ponieważ Szlak Santa Fé był ważnym szlakiem, konieczne było osiągnięcie z nimi porozumienia. Gdy południowe plemiona z równin zebrały się wokół Fort Atkinson w celu dystrybucji rent z Traktatu z Fort Laramie, przybyły również duże grupy Kiowa i Komanczów, którzy nie byli w dobrym nastroju.

Ostatecznie w okolicy zebrało się od 6000 do 9000 Indian, a sytuacja stawała się niebezpieczna. Amerykański agent wziął na siebie obowiązek rozdania 9000 dolarów w podarkach Komanczom i Kiowom, a w 1853 roku Kiowowie i Yamparika podpisali własny traktat w Fort Atkinson. W zamian za bezpieczne przejście i obietnicę zaprzestania najazdów na Meksyk Stany Zjednoczone zgodziły się płacić tym plemionom 18000 dolarów rocznie przez dziesięć lat.

Obóz Komanczów w 1871 r.

Było kilka powodów, dla których Komanczowie i Kiowa byli rozgniewani w 1852 roku.
Pierwszym było to, że niedawno zostały zniszczone przez epidemie ospy i cholery . Ich pierwszym doświadczeniem z ospą była epidemia (1780-81), tak poważna, że spowodowała zniknięcie niektórych oddziałów Komanczów.
Komanczowie ponownie zostali zaatakowani przez ospę zimą 1816-17. Fala imigracji z kalifornijskiej gorączki złota przyniosła najpierw ospę (1848), a następnie cholerę (1849) na Wielkie Równiny .

Były one niszczące dla każdego plemienia równin, ale przede wszystkim Komanczów i Kiowa. Rządowy spis ludności oszacował spadek populacji Komanczów w 1849 r. z 20 000 do 12 000 do 1851 r., a Komanczowie nigdy nie podnieśli się po tej stracie. Ospa ponownie nawiedziła Nowy Meksyk w 1862 roku i uważa się, że była równie niszczycielska. Cholera powróciła w 1867 r. W 1870 r. Komanczów było mniej niż 8000, a ich liczba wciąż gwałtownie spadała.

Komanczowie dotrzymali obietnicy bezpiecznego przejścia szlakiem Santa Fe (Santa Fe Trail), ale nadal byli wściekli z powodu wydarzeń w Teksasie, gdzie biali osadnicy nadal wdzierali się coraz głębiej w Komancherię, a Texas Rangers wciąż ich atakowali.
W miarę przesuwania się granicy armia amerykańska zbudowała nową linię fortów; kiedy posunął się dalej, zbudowano trzecią linię.
Początkowo te placówki były obsadzone prawie wyłącznie piechotą, co pozwoliło Komanczom po prostu je ominąć.
Jednak w ciągu kilku lat piechota została zastąpiona przez nowe pułki lekkiej kawalerii.
W sumie potrzeba było trzech linii fortów i większości sił armii sprzed wojny secesyjnej, aby utrzymać Komanczów w Teksasie w ryzach.

Jeszcze bardziej irytujące z punktu widzenia Komanczów były posty (placówki) takie jak Fort Stockton w Comanche Springs, które miały zablokować "Wielki Szlak Wojenny Komanczów" prowadzący do północnego Meksyku.
Traktat z Guadalupe Hidalgo (Treaty of Guadalupe Hidalgo) wymagał od Amerykanów zapobieżenia najazdom na Meksyk.
W latach 1848-1853 Meksyk złożył 366 oddzielnych roszczeń dotyczących nalotów Komanczów i Apaczów pochodzących z północy granicy.

Nie wszystkie próby rozwiązania problemu Komanczów z Teksasu ograniczały się do siły militarnej.
W 1854 r. ustawodawca Teksasu zapewnił Stanom Zjednoczonym 23 000 akrów (93 km2) na założenie trzech rezerwatów w górnym biegu rzeki Brazos dla plemion z Teksasu.
Oprócz plemion Caddo, Delaware, Wichita i Tonkawy, indiański agent Stanów Zjednoczonych, Robert Neighbors , przekonał niektórych ze szczepu Penateka Komanczów do przeniesienia się w te miejsca.
W pobliżu wybudowano Camp Cooper (dowodzony w 1856 r. przez ppłk Robert E. Lee ).
Niemal natychmiast miejscowi osadnicy zaczęli oskarżać plemiona z rezerwatu o kradzież koni i inne grabieże. Wiele z tych oskarżeń było albo przesadą, kłamstwami, albo odnosiło się do najazdów Komanczów z Staked Plains (Lllano Estacado).
Sytuacja stała się niebezpieczna w 1858 r., gdy wojsko opuściło Camp Cooper.

Teksas wezwał armię do podjęcia większych wysiłków przeciwko Komanczom poza jej granicami po tym, jak Texas Rangers odkryli, że bandy Kiowa i Komancze wykorzystują Terytorium Indiańskie w Oklahomie jako schronienie, z którego mogą napaść na Teksas, a następnie uniknąć pościgu.

W latach 1858-1860 nowe pułki lekkiej kawalerii armii zostały wykorzystane do ofensywy przeciwko Komanczom w Oklahomie.
W maju 1858 Texas Rangers pułkownika Johna Forda, ignorując linię stanową, zaatakowali wioskę Komanczów nad Little Robe Creek.

Trzy miesiące później jego zwiadowcy Caddo, Delaware i Tonkawa zostali wyrzuceni z Teksasu jako niepożądani.
W październiku 1858 kapitan Earl Van Dorn zaatakował wioskę Komanczów w Rush Springs zabijając 83.
W maju następnego roku Van Dorn zaatakował Komanczów w Crooked Creek w Kansas, w obronie pokojowo nastawionych Indian z Plemienia Wichita

[Zobacz: Bitwa o Wioskę Wichita 1858]

Rezultatem tej ofensywy armii i Rangersów było wywołanie kłopotów gdzie indziej.
Zaatakowani z Teksasu Komancze i Kiowa rozdzielili się na małe grupy i ruszyli na północ w pobliżu szlaku Santa Fe (Santa Fe Trail). W odpowiedzi na nasilone ataki Indian na szlak latem 1860 roku, trzy kolumny kawalerii zostały wysłane w ten obszar w ramach ekspedycji karnej .
W lipcu dowództwo kpt. Samuel D. Sturgis nawiązało poważny kontakt.
Po ośmiodniowej pogoni stoczył bitwę z Kiowa , Cheyenne , Arapaho i prawdopodobnie kilkoma Komanczami.

Wiosną 1859 roku na rezerwat został zaatakowany przez 250 osadników, którzy zostali jednak odparci.
Ponieważ Sąsiedzi byli znienawidzeni przez miejscowych Teksańczyków, zamiast kontynuować z nimi walkę, zaaranżowali zamknięcie rezerwatów i przeniesienie mieszkańców na Terytorium Indiańskie .

Pokojowi Penateka zostali zmuszeni do opuszczenia Teksasu wraz z plemionami, które nigdy nie walczyły z Teksańczykami, w tym Tonkawa, Caddo i Delaware, którzy lojalnie służyli jako zwiadowcy Texas Rangers.
Po opuszczeniu swoich podopiecznych w nowej Agencji Wichita w Anadarko, Sąsiedzi wyruszyli z powrotem do swojego domu w Teksasie, ale nigdy mu się nie udało, niedaleko Belknap wpadł w zasadzkę i został postrzelony w plecy.

Kiedy żołnierze federalni całkowicie wycofali się z regionu po wybuchu wojny domowej, początkowo zastąpili ich wojska konfederatów .
Albert Pike, nowo mianowany indiański agent na Konfederacyjne Stany Ameryki, podpisał dwa traktaty z Komanczami w sierpniu 1861; jeden z Penateką, a drugi z Nokoni, Yamparika, Tenawa i Kotsoteka.

Oprócz zwykłych obietnic pokoju i przyjaźni, Komanczom obiecano dużą ilość towarów i usług.
Ponieważ Konfederacja potrzebowała każdego centa do prowadzenia wojny, Komanczowie nigdy nie otrzymali tego, co obiecano.
Z tych samych powodów Teksas musiał wysłać większość swoich ludzi i żołnierzy na wschód, by walczyli z Unią, w wyniku czego większość federalnych fortów i placówek, które trzymały Komancze na dystans przez jedno pokolenie, nie mogła już być obsadzona i była opuszczony.
Gdy granica nie była strzeżona, a obietnice traktatu Konfederacji nie zostały spełnione, Komanczowie rozpoczęli najazdy mające na celu odepchnięcie osady. Granica Teksasu wycofała się o ponad 100 mil (160 km) podczas wojny secesyjnej,

Wojna dała także Komanczom możliwość zemsty na Tonkawie.
Komanczowie gardzili Tonkawą za ich wcześniejszą służbę jako zwiadowcy w Texas Rangers; ale Komanczowie z Teksasu mieli szczególną nienawiść do Tonkawy, odkąd zabili i zjedli brata jednego z ich wodzów. Komanczowie nie byli łagodnymi ludźmi, ale uważali kanibalizm za odrażający.

Po tym, jak indiańscy agenci z Teksasu przejęli administrację Agencji Wichita w Anadarko w Oklahomie, Komancze uczestniczyli w ataku na agencję (październik 1862) przez prounijnych Delaware i Shawnee z Kansas.
Kiedy to się skończyło, 300 Tonkawa zostało zmasakrowanych. Ci, którzy przeżyli, przekroczyli rzekę Czerwoną i osiedlili się w pobliżu Fortu Griffin.
W następnych latach dokonali zemsty, służąc jako zwiadowcy wojskowi przeciwko Komanczom.

Po 1861 roku Komanczom, Kiowa, Cheyenne i Arapaho prawie udało się zamknąć szlak Santa Fé (Santa Fe Trail).
Kiedy urzędnicy federalni w Fort Wise dowiedzieli się, że Komancze podpisali traktaty z Konfederacją, byli pewni, że stali się wrogo nastawieni.
Podczas gdy reszta narodu wykrwawiała się na śmierć na wschodnich polach bitew, szeregi armii Unii na pograniczu były wypełnione mężczyznami, którzy byli bezrobotni, nie chcieli brać udziału w wojnie i nienawidzili Indian. Jesienią 1863 r. występy tych "żołnierzy" sprowokowały ogólny sojusz między Siouksami Lakota , Cheyenne , Arapaho , Kiowa , Komanczami i Plains (Kiowa) Apacze.

Jesienią 1864 roku pułkownik Kit Carson został wysłany na czele kolumny z Fort Bascom w stanie Nowy Meksyk na Staked Plains (Lllano Estacado), aby ukarać Komanczów i Kiowa.
Jego zwiadowcy plemion Apaczów Jicarilla i Ute zlokalizowali swoje obozy 24 listopada.
Carson znalazł więcej Komanczów i Kiowa, niż był w stanie ukarać, a Pierwsza Bitwa o Adobe Walls (First Battle of Adobe Walls) była bardzo bliska bycia "Ostatnią walką Carsona".
Tylko umiejętne użycie artylerii powstrzymało Yamparika i Kiowa przed zmasowaniem i pokonaniem jego pozycji.
Następnie Carson wrócił do Nowego Meksyku i zostawił karanie Komanczów innym.

W ostatnich dniach wojny secesyjnej Konfederacja podjęła ostatnią próbę wykorzystania wrogości plemion równin, sprowokowanych przez ochotników federalnych.
W maju 1865 r. odbyła się narada nad rzeką Washita w zachodniej Oklahomie.
Było dobrze, uczestniczyli Komanczowie i inne plemiona, ale Robert E. Lee poddał się w Wirginii dwa tygodnie przed, skutecznie kończąc jakąkolwiek nadzieję na kontynuację Konfederacji.

Tego lata, kiedy Unia świętowała swoje zwycięstwo, na równinach panował zamęt. Szlaki Santa Fé (Santa Fe Trail) i Overland (Overland Trail) zostały zamknięte, a praktycznie każde plemię równin było w stanie wojny ze Stanami Zjednoczonymi.
Gdy wojska federalne zaczęły ponownie zajmować swoje stanowiska w Teksasie, Wielkich Równinach i Terytorium Indiańskim , w październiku komisarze rządowi spotkali się z plemionami z równin nad rzeką Little Arkansas w pobliżu Wichita, aby zawrzeć pokój.
Traktat nad Rzeką Mały Arkansas (Little Arkansas Treaty) dał Komanczów i Kiowa zachodnią Oklahomę, cały Texas Zachodnia i obiecał rentę w wysokości 15 $ za osobę przez czterdzieści lat.

Na mocy traktatu z 1865 roku Komancze, Kiowa i Kiowa-Apacze odstąpili większość Komanczerii Stanom Zjednoczonym, lecz zachowali ziemie pokazane na tej mapie.

Spośród dywizji Komanczów tylko Yamparika, Nokoni, Penateka i Tenewa były stronami porozumienia; Kwahada i Kotsoteka nie.
Plains (Kiowa) Apacze nie podpisali wersji Comanche-Kiowa, ale poprosiła o włączenie do traktatu Cheyenne-Arapaho.
Służyło to jako wskazówka, jak niestabilna była sytuacja. Kiedy pojawiły się renty, było powszechne rozczarowanie.
Komancze spodziewali się broni, amunicji i towarów wysokiej jakości; dostali zgniłe racje żywnościowe z czasów wojny domowej i tanie koce, które rozpadały się w deszczu.

Pokój został wkrótce naruszony przez obie strony, a wojna wznowiona na kolejne dwa lata.
To była zacięta walka, a generał William Sherman w końcu nakazał armii nie płacić okupu za białych jeńców przetrzymywanych przez Indian, aby nie zachęcać ich do dalszych porwań.

W 1875 roku wszyscy Komancze mieszkali w rezerwacie w Oklahomie.

Podczas gdy armia przygotowywała własne plany radzenia sobie z wrogami siłą, rząd federalny zdecydował się podjąć ostatnią próbę rozwiązania konfliktu poprzez traktat.
Rezultatem była przełomowa konferencja pokojowa, która odbyła się w Medicine Lodge Creek w południowym Kansas (październik 1867).

W zamian za wagon (wóz towarowy) z prezentami przywiezionymi przez komisarzy i wypłatę rocznych rent, Komancze i Kiowa podpisali Traktat Loży Lekarskiej (Medicine Lodge Treaty) wymieniając Comancherię na rezerwat o powierzchni 3 milionów akrów (12 000 km2) w południowo-zachodniej Oklahomie.
Aranżacja nie działała zgodnie z założeniami. Z powodu wybuchu cholery w ich obozach, Kwahada ani nie uczestniczyli w konferencji, ani nie podpisali traktatu. Później nie uważali się za związanych Traktatem Loży Lekarskiej i zdecydowali się pozostać na Równinach Staked (Lllano Estacado).

Większość pozostałych Komanczów przeniosła się w okolice Fort Cobb i pozostała w rezerwacie na zimę, ale ponieważ traktat nie został jeszcze ratyfikowany, nie było pieniędzy na opłacenie racji żywnościowych.
Po głodowej zimie większość Komanczów i Kiowa w Fort Cobb zdecydowała się powrócić na równiny latem 1868 roku.
Po raz kolejny dokonano nalotów na Teksas i Kansas, a nowy rezerwat został wykorzystany jako schronienie, aby zapobiec pościgu armi.
Nawet Fort Dodge został zaatakowany, a jego konie skradzione. Sfrustrowany indiański agent w Fort Cobb zrezygnował i udał się na wschód, pozostawiając bałagan w rękach swojego asystenta.

Traktat ratyfikowano w lipcu, udostępniono fundusze, ale odpowiedzialność za administrowanie rentami spoczywała na wojsku.
Po tym, jak wszystkim plemionom nakazano zgłosić się do Fort Cobb lub zostać uznanym za wrogie, generał Philip Sheridan wdrożył plany kampanii zimowej w latach 1868-1869 przeciwko wrogom w zachodniej Oklahomie i na Staked Plains (Lllano Estacado).

Kampania Komanczów

LTC George Custer i 7. Pułk Kawalerii (7th Cavalry) zaatakowali w listopadzie południową wioskę Cheyenne nad rzeką Washita , a major Andrew Evans zaatakował wioskę Comanche podczas Soldiers Spring w Boże Narodzenie.
Następnie większość Komanczów i innych plemion, które nadal żyły na równinach, wróciła do agencji.

Równolegle armia USA broniła tereny ziem Plemienia Wichita w bitwach z Komanczami: Defence of Wichita (1869) i Second Defence of Wichita (1874)

W marcu 1869 agencja Comanche-Kiowa została przeniesiona do Fort Sill, a agencja Cheyenne-Arapaho do Darlington (El Reno).
Tylko Kwahada wciąż przebywali na Równinach Staked (Lllano Estacado).
Kiowa i inni Komanczowie byli w rezerwacie, ale jesienią 1869 r. małe oddziały wojenne od czasu do czasu wyjeżdżały na najazdy do Teksasu.
Podczas jednego z tych nalotów w pobliżu Jacksboro w maju 1871 r. Kiowa prawie zabił gen. William Tecumseh Sherman, dowódcę armii Stanów Zjednoczonych. "Wielki Wojownik" Sherman przeprowadzał inspekcję po zachodnich posterunkach, kiedy oddział wojenny Kiowa zauważył jego samotną karetkę i małą eskortę. Zamiast tego zdecydowali się zaatakować pobliski konwój wozówz zaopatrzeniem.

Kiedy Sherman dowiedział się o swojej sromotnej ucieczce, był wściekły i udał się bezpośrednio do Fort Sill.
Kiedy odkrył, że wodzowie Kiowa otwarcie chwalili się ostatnim nalotem, nakazał ich aresztowanie i wysłał do Teksasu na proces.
Po tym, jak sąd w Teksasie skazał ich na dożywocie, Komanczowie i Kiowa rozpoczęli serię najazdów odwetowych, w których w 1872 r. zginęło ponad 20 Teksańczyków.
W tym samym czasie cywile z Teksasu ukradli 1900 koni plemionom z Fort Sill.

Tymczasem armia w Teksasie próbuje uporać się z najazdami z rezerwatów i masowymi kradzieżami bydła z Teksasu przez Kwahada przeznaczonych do sprzedaży w Nowym Meksyku dla Comancheros .

W październiku 1871 r. najazd prowadzony przez Quanah Parker ukradł armii siedemdziesiąt koni w Rock Station. Dowódca, pułkownik Ranald S. Mackenzie , nie potraktował tego lekko.

Przez następne dwa lata Mackenzie i jego czarna kawaleria przemierzali Równiny Staked (Lllano Estacado) w pogoni za Kwahadą.
Kampania zakończyła się atakiem na wioskę Komanczów w McClellan Creek (wrzesień 1872). Mackenzie schwytała 130 kobiet i dzieci i trzymała ich jako zakładników w Fort Concho.
To spowolniło najazdy, podczas gdy Komanczowie negocjowali ich uwolnienie.

W kwietniu 1873 roku zostali zwolnieni i wysłani pod eskortą do Fort Sill.
Aby zapobiec zamieszkom, trzeba było objechać okolice Jacksboro.
Na prośbę Sekretarza Spraw Wewnętrznych, gubernator Teksasu Edmund J. Davis zwolnił warunkowo wodzów Kiowa w październiku po tym, jak odsłużyli oni tylko dwa lata, pod warunkiem, że naloty się zatrzymają.
Kiowa byli wdzięczni, ale od czasu do czasu grupa wojenna wciąż wymykała się z rezerwatu, przekraczała Czerwoną Rzekę i kierowała się na południe, do Teksasu.

Polowanie na bizony

Tymczasem rozpoczęła się wielka rzeź Bizonów (great slaughter of the plains buffalo) na równinach .
W latach 1865-1875 liczba Bizonów na Wielkich Równinach spadła z piętnastu milionów do mniej niż jednego miliona.
Nieoficjalnie usankcjonowany przez dowódców wojskowych, którzy wydawali myśliwym darmową amunicję, zniszczył podstawy sposobu życia plemion równin.
Zimą 1873-74 myśliwi Cheyenne wrócili do agencji Darlington (El Reno), aby zgłosić, że Łowcy bizonów z Kansas niszczyli południowe stada Bizonów.
Gdy ta wiadomość się rozeszła, w Agencjach Darlington i Wichita wybuchła przemoc, które musiały zostać stłumione przez żołnierzy.

Następnie duże grupy Czejenów opuściły rezerwat i udały się na równiny.
Na początku Komanczowie i Kiowa myśleli, że Czejeni się mylili, ale ich historia o równinach zaśmieconych martwymi Bizonami została ostatecznie potwierdzona.

Druga bitwa o Adobe Walls

W grudniu rząd postanowił ostro rozprawić się z Kiowa i Komanczami, aby zakończyć naloty w Teksasie .
Agent w Fort Sill otrzymał rozkaz ograniczenia racji żywnościowych i zawieszenia dystrybucji amunicji.
Zapanowała ogólna panika i do maja kilka grup Komanczów i Kiowa opuściło rezerwat.
Na początku nie byli pewni, co robić.
Kilku Komanczów zostało niedawno zabitych w Teksasie przez zwiadowców Tonkawa i niektóre z pierwszych myśli dotyczyły zemsty.
Jednak agent dowiedział się o ich odejściu i celu i zaalarmował armię.

Po krótkiej dyskusji podjęto decyzję o zaatakowaniu łowców bizonów na Staked Plains (Lllano Estacado).
W czerwcu 1874 r. duża grupa wojenna Komanczów i Czejenów zaatakowała dwudziestu trzech łowców bizonów, którzy obozowali w Teksasie Panhandle w miejscu I bitwy Carsona w 1864 r. w Adobe Walls.

Druga bitwa pod Adobe Walls (Second Battle of Adobe Walls) zapoczątkowało Buffalo wojny (lub Red River War) (1874-1875), ostatnia wielka wojna Indian na południowych równinach.
Gdy początkowy pośpiech zawiódł, Komanczowie znaleźli się pod ostrzałem łowców bawołów dalekiego zasięgu strzelb, zostali zmuszeni do przejścia na emeryturę.

Powstanie rozprzestrzeniło się szybko, gdy więcej wojowników opuściło agencje i przyłączyło się do wrogów na Równinach Staked (Lllano Estacado).
Aby temu zapobiec, żołnierze zaczęli rozbrajać Komanczów i Kiowa, którzy pozostali w agencjach.
W sierpniu grupy Penateków pokojowo pobierały racje żywnościowe w Agencji Wichita, gdy żołnierze stacjonujący w agencji zażądali oddania broni.
Kiedy tego odmówiono, wybuchła walka i Komanczowie uciekli, ale agencja była oblegana przez następne dwa dni, dopóki nie została zwolniona przez wojska z Fort Sill.

We wrześniu tylko 500 Kiowa i Komanche było nadal w rezerwacie; inni byli na Staked Plains (Lllano Estacado).
W tym samym miesiącu armia zaczęła się przemieszczać.

Trzy zbiegające się kolumny przesunęły się w serce Staked Plains (Lllano Estacado).
Uwięzieni między nimi Komanczowie, Kiowa i Cheyenne niewiele odpoczywali.
Kolumna pułkownika Nelson A. Miles nawiązała pierwszy kontakt i pokonała grupę Cheyenne niedaleko McClellan Creek .
W przypadku Komanczów, Cheyenne i Kiowa największy cios nastąpił, gdy Mackenzie zlokalizował obóz mieszany ukryty w kanionie Palo Duro (Palo Duro Canyon) (26-27 września).
Po odpędzeniu wojowników podczas krótkiej bitwy (a short battle [Battle of Palo Duro Canyon], 28 września spalił obóz i zabił 2000 schwytanych koni.

Było kilka innych potyczek, ale nieustająca presja i pogoń przez całą jesień i zimę przyniosły efekt.
Głodujący, pozostali Komancze, Kiowa i Cheyenne zaczęli wracać do agencji, głównie pieszo, ponieważ zostali zmuszeni do zjedzenia koni.
Do grudnia w rezerwacie Fort Sill było 900 osób. W kwietniu 200 Kwahadów, którzy nigdy się nie poddali, poddało się w Fort Sill.
W czerwcu poddało się ostatnich 400 Kwahadów, w tym Isatai'i i Quanah Parker .

Wojna się skończyła. Mackenzie pozbył się wielu koni Komanczów i Kiowa.
Po tym, jak dał 100 swoim zwiadowcom z Tonkawy, sprzedał 1600 koni i mułów za 22 000 $.
Dochody zostały przeznaczone na zakup owiec i kóz dla swoich dawnych wrogów.

W 1879 roku Bizony zniknęły.
W tym samym roku Agencje Kiowa-Comanche i Wichita zostały połączone w jedną agencję.
Zawsze pragmatyczni, dostosowali się Komanczowie, ale w typowym dla Komanczów stylu.

Korzystając ze swojego dziedzictwa w Teksasie, Quanah Parker stał się ważnym przywódcą Komanczów.
Pobierał opłaty za stada bydła, które korzystały ze szlaku Chisholm, aby przejechać przez rezerwat i sprzedawał prawa do wypasu pobliskim farmerom z Teksasu.
Niewielu kłóciło się z nim o cenę. Wraz z pięcioma żonami przeprowadził się do dużego, wygodnego domu, zwanego "Gwiezdnym Domem".

Na dachu namalowano osiem dużych gwiazd, aby zapewnić, że ma więcej gwiazd niż jakikolwiek generał armii amerykańskiej.
Został wybrany szeryfem i służył jako sędzia plemienny. Zanim jechał w Theodore Roosevelt podczas inauguracyjnej parady w 1905 r. Quanah zgromadził 100 koni, 1000 sztuk bydła i 250 akrów (1,0 km 2 ) gruntów uprawnych.

Komanczeria

Historia populacji

W 1832 roku wodzowie Komanczów powiedzieli George Catlinowi, że plemię liczyło do 40 000 ludzi, będąc w stanie zgromadzić do 8000 wojowników.