Wojny Indian USA - Bitwa o Wioskę Wichita (1858)

Bitwa o Wioskę Wichita (1858)

Zobacz też : Obrona Wichita (1869) i Druga Obrona Wichita (1874)

Bitwa o Wioskę Wichita

Był to atak na Oddział Plemienia Komanczów w ramach Wojen Indian z Teksasem (1600-1877), oraz Wojen Komanczów 1706-1875.

1 października 1858 r. podczas obozowania w Górach Wichita ze szczepem Kotsoteka pod wodzą Quohohateme, z grupą Yambarika pod wodzą Hotoyokowata i prawdopodobnie z grupą Nokoni pod dowództwem Quenaevah, pozostałości niegdyś potężnego szczepu Penateka pod dowództwem Pots?nakwahip? ("Buffalo Hump"), zostały zaatakowane przez wojska amerykańskie pod dowództwem mjr Earla Van Dorna.

Rzekomo nie wiedząc, że zespół Pots?nakwahip? ("Buffalo Hump") niedawno podpisał formalny traktat pokojowy ze Stanami Zjednoczonymi w Fort Arbuckle, Van Dorn i jego ludzie zabili osiemdziesięciu Komanczów.

Ten atak na pokojowy obóz, w którym mieszkają tylko Indianie, którzy podpisali traktat pokojowy ze Stanami Zjednoczonymi, został jednak opisany przez Van Dorna jako "Bitwa" z Komanczami i do dziś jest kronikowany przez niektórych historyków jako " Bitwa o góry Wichita".

Mapa przedstawiająca zasięg Indian z Równin w okresie kontaktu z Europejczykami.

Tło

Wojny Indian na terenie Teksasu były serią konfliktów między XIX-wiecznych osadników w Teksasie i południowych Plemion Indian Wielkich Równin.

Konflikt między Indianami z południowych Równin a Hiszpanami rozpoczął się, zanim inni europejscy i anglo-amerykańscy osadnicy zostali zachęceni, najpierw przez Hiszpanię, a następnie przez nowo Niepodległy rząd meksykański, do skolonizowania Teksasu w celu zapewnienia ochronnego bufora osadniczego w Teksasie między Indianami równin i resztą Meksyku.

W konsekwencji konflikty anglo-amerykańskich osadników i Indian z południowych Równin trwały przez okres kolonialny Teksasu jako części Meksyku, ponieważ przybyło więcej Europejczyków i Anglo-Amerykanów.
Konflikt z Indianami trwał również po tym, jak Teksas uzyskał niepodległość od Meksyku w 1836 roku i zakończył się dopiero trzydzieści lat po przystąpieniu Teksasu do Stanów Zjednoczonych .

W wyniku aneksji Teksasu w 1846 roku przez USA sytuacja się skomplikowała
Rząd federalny podlegał konstytucji USA być odpowiedzialnym za sprawy Indiańskie i przejął tę rolę w Teksasie po tym, jak stał się stanem w 1846 roku. Jednak zgodnie z warunkami przystąpienia Teksasu do Unii, nowy stan zachował kontrolę nad swoimi ziemiami publicznymi.

We wszystkich innych nowych stanach Waszyngton kontrolował zarówno ziemie publiczne, jak i sprawy Indian, dzięki czemu mógł zawierać traktaty gwarantujące rezerwacje dla różnych grup. Jednak w Teksasie rząd federalny nie mógł tego zrobić. Teksas stanowczo odmówił przekazania gruntów publicznych pod indiańskie rezerwaty w granicach Teksasu, jednocześnie oczekując, że rząd federalny będzie odpowiedzialny za koszty i szczegóły spraw Indian. Ponieważ federalni agenci indyjscy w Teksasie wiedzieli, że prawa Indian do ziemi są kluczem do pokoju na pograniczu, żaden pokój nie był możliwy z powodu niechętnej do współpracy postawy teksańskich urzędników w kwestii Indiańskich ojczyzn.

27 stycznia 1858 r. John Salmon "Rip" Ford , weteran Wojny Meksykańsko-Amerykańskieji został powołany jako kapitan i dowódca komandosów z Teksasu, milicji i pomocniczych sił indiańskich z rozkazem przeprowadzenia Bitwy z Plemieniem Komanczów w sercu ich ojczyzny, w Komancherii.

19 marca 1858 Ford udał się do rezerwatu Brazos, w pobliżu dzisiejszego miasta Fort Worth w Teksasie i zwerbował Plemię Tonkawa do wzmocnienia swoich sił.
Ford i Wódz Placido z plemienia Tonkawa byli zdeterminowani, aby podążać za Komanczami i Kiowa do ich twierdz pośród wzgórz kanadyjskiej rzeki i w Góry Wichita, i jeśli to możliwe "zabić ich wojowników, zdziesiątkować ich zapasy żywności, uderzyć w ich domy i rodziny i ogólnie niszczą ich zdolność do prowadzenia wojny".

15 kwietnia Rangers Forda w towarzystwie wojowników Tonkawa oraz zwiadowców Anadarko i Shawnee z rezerwatu Brazo sw Teksasie przekroczył rzekę Czerwoną na terytorium Indian .
Następnie siły przeszły do części Komancherii na Terytoriach Indiańskich w Oklahomie. Ford poprowadził swoich ludzi przez Czerwoną Rzekę, na Terytorium Indiańskie, łamiąc prawo federalne i liczne traktaty, ale później stwierdził, że jego zadaniem było "znajdować i walczyć z Indianami, a nie uczyć się geografii".

Mapa przedstawiająca ziemie Komanczów (zobacz: Komancheria ) w XIX wieku.

Atak na obóz Wodza Iron Jacket w Little Robe Creek

Główny artykuł: Bitwa nad Little Robe Creek (1858)

O wschodzie słońca 12 maja 1858 r. Ford i jego połączone siły Rangersów i Tonkawa rozpoczęli całodniową bitwę od ataku na wioskę Komanczów.

Lokalny Wódz Komanczów, Peta Nocona wiedział, że jego wojownicy nie mogą się równać z Rangersami w równej wymianie ognia i nie miał zamiaru angażować się w taką wymianę.
Wykorzystał każdą dostępną mu sztuczkę, w tym próbę zwabienia Rangersów i Tonkawa do indywidualnych pojedynków, aby opóźnić wroga, aby wioski w górę rzeki mogły bezpiecznie się wycofać. W tym odniósł sukces. Pots?nakwahip? ("Buffalo Hump") i jego Penateka, rozbili obóz niewiele kilometrów dalej, nie brali udziału w bitwie.

Bitwa pod Little Robe Creek była godna uwagi, ponieważ siły teksańskie najpierw zaatakowały Stany Zjednoczone z naruszeniem prawa federalnego i licznych traktatów indiańskich, zaatakowały wioski bez ostrzeżenia i pozwoliły swoim sojuszniczym Indianom, Tonkawa, zjeść część zabitych w bitwie Komanczów.

Atak na obóz Buffalo Hump w Górach Wichita

Latem 1858 roku Lawrence Sulliwan Ross przybył do Teksasu i udał się do Rezerwatu Indian Brazos, gdzie jego ojciec pełnił funkcję Agenta ds. Indian
Armia Stanów Zjednoczonych zwerbowała Indian z rezerwy, aby pomogli w "Ekspedycji Wichita" 2. Pułku Kawalerii w poszukiwaniu Buffalo Humpa, wodza Komanczów z plemienia Penateka, który przeprowadził kilka śmiercionośnych rajdów na osady w Teksasie, w tym na osiedla Indian z Plemienia Wichita
Jednym z celów działań armii USA była również potrzeba ochrony pokojowo nastawionych Wichita przed atakami Komanczów, którzy atakowali ich już od czasu podpisania traktatów pokojowych z USA.

Obawiając się, że Shapley Ross jest zbyt chory, aby poprowadzić ich w wyprawie, Indianie mianowali Sul Rossa dowódcą.
Za zgodą ojca, młodszy Ross poprowadził 135 wojowników, aby towarzyszyli 225 żołnierzom dowodzonym przez majora Earla Van Dorna.
Podczas dowodzenia Rossowi nadano tytuł grzecznościowy "kapitana".

Earl Van Dorn

Van Dorn i 2. Pułk Kawalerii pełnili służbę na pograniczu w Forcie Belknap i Camp Cooper w Teksasie w latach 1855 i 1856, prowadzili zwiady w północnym Teksasie w 1856 r. i stoczyli niewielką potyczkę z Comanche 1 lipca 1856 r.
W latach 1856-1857 został przydzielony do Camp Colorado w Teksasie, ponownie pełnił obowiązki zwiadowcy w 1857 r., powrócił do Camp Colorado w latach 1857-1858 i ostatecznie stacjonował w 1858 r. w Forcie Chadbourne w hrabstwie Coke w Teksasie

Van Dorn był świadkiem dalszych działań przeciwko Indianom: osobno przeciwko Seminolom, z których wielu zostało przesiedlonych na Terytorium Indian. Z powodzeniem poprowadził również ofensywę przeciwko Komanczom którzy zaatakowali nowe osady Indian, które Stany Zjednoczone obiecały chronić, w tym Plemienia Wichita. Wojsko amerykańskie walczyło z Komanczami, ale pokonanie Komanczów przez Van Dorna zostało opisane jako "zwycięstwo bardziej zdecydowane i kompletne w historii wojny z Indianami" przez generała Davida Emmanuela Twiggsa.

Indiańscy zwiadowcy znaleźli około 500 Komanczów, w tym Buffalo Humpa, obozujących poza wioską Plemienia Wichita na Terytorium Indiańskim.

Na początku bitwy Ross i jego ludzie skutecznie spłoszyli konie Komanczów, stawiając wojowników Komanczów w niekorzystnej sytuacji w obliczu konnych oddziałów. Kiedy wielu Komanczów próbowało uciec z tego obszaru, Ross, jeden z jego zwiadowców, porucznik Cornelius Van Camp z 2. kawalerii i jeden z jego żołnierzy ścigali grupę cywilów, w której najwyraźniej znajdowało się białe dziecko. Na rozkaz Rossa jego człowiek złapał dziecko; gdy czwórka odwróciła się, by dołączyć do bitwy, stanęło przed nimi 25 wojowników Komanczów.

Van Camp i szeregowiec zostali zabici strzałami, a Ross otrzymał strzałę w ramię. Komancz podniósł karabin żołnierza i wystrzelił pocisk kalibru 0,58 przez klatkę piersiową Rossa. Jego napastnik, Mohee, był wojownikiem Komanczów, którego Ross znał od dzieciństwa. Mohee zginął od śrutu wystrzelonego przez porucznika Jamesa Majorsa z 2. kawalerii, gdy wojownik zbliżył się do chwilowo sparaliżowanego Rossa z nożem do skalpowania

Po pięciu godzinach walki wojska stłumiły opór Komanczów.
Buffalo Hump uciekł, ale 70 Komanczów zostało zabitych lub śmiertelnie rannych, dwóch z nich nie było kombatantami.

Rany Rossa uległy zakażeniu i Ross błagał pozostałych, aby go zabili, by zakończyć jego ból. Kiedy był w stanie podróżować, najpierw niesiono go na noszach zawieszonych między dwoma mułami, a następnie na ramionach jego ludzi. W pełni wyzdrowiał, ale przez większą część roku odczuwał ból.

W swoim pisemnym raporcie Van Dorn wysoko ocenił Rossa. Dallas Herald wydrukował raport 10 października, a inne gazety stanowe również chwaliły odwagę Rossa.

Również Van Dorn został ranny i otrzymał dwie strzały (jedną w lewe ramię, a drugą w prawy bok, raniąc żołądek i płuco) w Bitwie pod Wichita Village. Nie spodziewano się, że przeżyje, Van Dorn wyzdrowiał po pięciu tygodniach.

Następstwa

Van Dorn poprowadził następnie sześć kompanii kawalerii i kompanię zwiadowców zrekrutowanych z Rezerwatu Brazos w wiosennej Kampanii przeciwko Komanczom w 1859 roku.
Zlokalizował obóz Buffalo Humpa w Kansas (w dolinie, którą błędnie zidentyfikował jako Nescutunga lub Nessentunga) i pokonał ich 13 maja 1859 roku. Jego siły zabiły 49 osób, zraniły pięć i pojmały 32 kobiety Komanczom.

Konflikt między osadnikami hiszpańskimi, meksykańskimi i anglo-amerykańskimi, a Komanczami , a także innymi plemionami z Teksasu, trwał od 1820 roku, tuż przed uzyskaniem przez Meksyk niepodległości od Hiszpanii, aż do 1875 roku, kiedy ostatnia wolna grupa Indian z południowych równin, Komanczów dowodzona przez Wodza szczepu Quahadi, Quanah Parker poddał się i przeniósł się do rezerwatu Fort Sill w Oklahomie (tzw. Terytorium Indiańskiego).

Stało się to w wyniku tzw. Kamanii Sheridana, znanej lepiej jako Kampania przeciw Komanczom (1867-1875)