Francuska
NOWA FRANCJA
Królewska flaga Francji lub "flaga burbonów"
była pierwszą i najczęściej używaną flagą w Nowej
Francji
Mniejszy herb Francji używany przez rząd Nowej Francji
.jpg)
Położenie Nowej Francji (ciemnozielony)
Nowa Francja ( fr : Nouvelle-France )
była obszarem skolonizowanym przez Francję w Ameryce
Północnej , poczynając od eksploracji Zatoki
Świętego Wawrzyńca przez Jacquesa Cartiera w 1534 r.,
a kończąc na cesji Nowej Francji na rzecz Wielkiej
Brytanii i Hiszpanii w 1763 r. traktat paryski (1763) .
Rozległe terytorium Nowej Francji w szczytowym momencie
w 1712 roku składało się z pięciu kolonii, każda z
własną administracją: Kanada , najbardziej rozwinięta
kolonia, została podzielona na okręgi Québec ,
Trois-Rivieres i Montreal ; Zatoka Hudsona ; Akademia na
północnym wschodzie; Plaisance na wyspie Nowa
Fundlandia ; i Luizjana . Rozciągał się od Nowej
Fundlandii do Prerii Kanadyjskich i od Zatoki Hudsona do
Zatoki Meksykańskiej , włączając w to wszystkie
Wielkie Jeziora Ameryki Północnej .
W XVI wieku ziemie były wykorzystywane przede wszystkim
do czerpania z bogactw naturalnych, takich jak futra,
poprzez handel z różnymi ludami tubylczymi. W XVII
wieku rozpoczęły się pomyślne osadnictwo w Acadii i
Quebecu. 1713 traktatu z Utrechtu spowodowało Francja
dając Wielkiej Brytanii swoich roszczeń ponad
kontynentalnej Acadia, Hudson Bay i Nowej Funlandii.
Francja założyła kolonię Île Royale , obecnie zwaną
wyspą Cape Breton , gdzie zbudowano fortecę Louisbourg
.
Populacja rosła powoli, ale systematycznie. W 1754
ludność Nowej Francji liczyła 10 000 Akadyjczyków ,
55 000 Kanadyjczyków , podczas gdy na terytoriach
górnej i dolnej Luizjany mieszkało około 4000 stałych
osadników francuskich, w sumie 69 000 osób.
Brytyjczycy wypędzili Akadyjczyków podczas Wielkiego
Przewrotu w latach 1755-1764, o czym wspomina się 28
lipca każdego roku od 2003 roku. Ich potomkowie są
rozproszeni po prowincjach nadmorskich Kanady oraz w
Maine i Luizjanie , z niewielką populacją w Chéticamp
w Nowej Szkocji i Wyspy Magdaleny . Niektórzy wyjechali
też do Francji.
W 1763 r. Francja oddała resztę Nowej Francji Wielkiej
Brytanii i Hiszpanii, z wyjątkiem wysp Saint Pierre i
Miquelon , na mocy traktatu paryskiego, który
zakończył wojnę siedmioletnią , z której część
obejmowała wojnę francuską i indyjską w Ameryce.
Wielka Brytania zachowała Kanadę, Akadię i części
francuskiej Luizjany leżące na wschód od rzeki
Mississippi , z wyjątkiem Île d'Orléans , która
została przyznana Hiszpanii z terytorium na zachodzie. W
1800 roku Hiszpania zwróciła swoją część Luizjany
Francji na mocy tajnego traktatu z San Ildefonso , a
Napoleon Bonaparte sprzedał ją Stanom Zjednoczonym
wZakup Luizjany w 1803 r., trwale kończący francuskie
wysiłki kolonialne na kontynencie amerykańskim.
Nowa Francja w końcu została wchłonięta przez Stany
Zjednoczone i Kanadę, a jedyną pozostałością
francuskich rządów były maleńkie wyspy Saint Pierre i
Miquelon. W Stanach Zjednoczonych spuścizna Nowej
Francji obejmuje liczne nazwy miejsc, a także małe
skupiska społeczności francuskojęzycznych .
Spis treści :
1 Wczesna eksploracja (1523-1650)
1,1 Założenie miasta Quebec (1608)
2 Królewskie przejęcie i próby osiedlenia się
2,1 Osadnicy i ich rodziny
2.2 Osiedla w Luizjanie
3 Rozwój osad
4 Handel futrami i gospodarka
4.1 Coureurs des bois i voyageurs
4.2 Ludności rdzennej
4,3 Oficjalne wejście Anglii do handlu futrami na
obszarze Nowej Francji
4.4 Gospodarka La Luizjany
5 Religia
6 Sądownictwo Nowej Francji
6,1 Wczesna historia w Nowej Francji (przed 1663)
6,2 Reformy prawne (1663)
6,3 Sprawiedliwość karna
6,4 Sądy specjalne
6,5 Acadia
7 Konflikty wojskowe
7,1 Ataki Irokezów na Montreal
7,2 Wojna króla Wilhelma
7,3 Wojna królowej Anny
7,4 Wojna Ojca Rale
7,5 Wojna króla Jerzego
7,6 Wojna Ojca Le Loutre
7,7 Wojna francusko-indyjska
8 Traktaty cesji
9 Następstwa
10 Podziały polityczne Nowej Francji
11 Historiografia
12 Zobacz też
13 Uwagi
14 Bibliografia
15 Dalsza lektura
15,1 Starsze klasyki
15,2 Podstawowe źródła
Wczesna eksploracja (1523-1650)
Około 1523 r. florencki nawigator Giovanni da Verrazzano
przekonał króla Franciszka I do zlecenia wyprawy
mającej na celu znalezienie zachodniej drogi do Cathay
(Chiny).
Pod koniec tego roku Verrazzano wypłynął w Dieppe ,
przeprawiając się przez Atlantyk na małej karaweli z
50 ludźmi.
Po zbadaniu wybrzeży dzisiejszych Karolin na początku
następnego roku, skierował się na północ wzdłuż
wybrzeża, ostatecznie zakotwiczając w Narrows of New
York Bay .
Pierwszy Europejczyk, który odwiedził teren
dzisiejszego Nowego Jorku, Verrazzano nazwał je
Nouvelle-Angouleme na cześć króla , byłego hrabiego
Angouleme . [13] Podróż Verrazzano przekonała króla
do poszukiwania kolonii na nowo odkrytej ziemi.
Verrazzano nadał nazwy Francesca i Nova Gallia tej
krainie między Nową Hiszpanią (Meksyk) a angielską
Nową Fundlandią.
Mapa Nowej Francji wykonana przez Samuela de Champlaina w
1612 r.
W 1534 roku Jacques Cartier zasadził krzyż na
półwyspie Gaspé i zażądał ziemi w imieniu króla
Franciszka I.
Była to pierwsza prowincja Nowej Francji. Pierwsza osada
licząca 400 osób, Fort Charlesbourg-Royal (dzisiejsze
miasto Quebec ), została podjęta w 1541 roku, ale
trwała tylko dwa lata.
Francuskie floty rybackie nadal żeglowały na wybrzeże
Atlantyku i do rzeki Św. Wawrzyńca, zawierając sojusze
z kanadyjskimi pierwszymi narodami, które stały się
ważne, gdy Francja zaczęła okupować tę ziemię.
Kupcy francuscy szybko zdali sobie sprawę, że region
św. Wawrzyńca jest pełen cennych zwierząt futerkowych
, zwłaszcza bobra , które stają się rzadkie w Europie
. Ostatecznie korona francuska postanowiła skolonizować
terytorium, aby zabezpieczyć i rozszerzyć swoje wpływy
w Ameryce.
Kolejna wczesna francuska próba osiedlenia się w
Ameryce Północnej miała miejsce w 1564 roku w Fort
Caroline , obecnie Jacksonville na Florydzie . Pomyślana
jako schronienie dla hugenotów , Caroline została
założona pod przewodnictwem René Goulaine de
Laudonniere i Jeana Ribaulta . Została splądrowana
przez Hiszpanów pod wodzą Pedro Menéndez de Avilés,
który 20 września 1565 r. założył osadę św.
Augustyna .
Acadia i Kanada (Nowa Francja) były zamieszkane przez
rdzennych koczowniczych ludów algonkińskich i
osiadłych ludów Irokezów . Ziemie te obfitowały w
niewykorzystane i cenne zasoby naturalne, które
przyciągnęły całą Europę. W latach 80. XVI wieku
powstały francuskie firmy handlowe, a statki zostały
zakontraktowane na sprowadzanie futer. Wiele z tego, co
wydarzyło się między rdzenną ludnością a jej
europejskimi gośćmi w tym czasie, nie jest znane z
powodu braku historycznych zapisów.
Nieudane były również inne próby założenia stałych
osiedli. W 1598 roku na Sable Island u wybrzeży Akadii
powstała francuska placówka handlowa , która jednak
nie odniosła sukcesu. W 1600 r. w Tadoussac powstała
placówka handlowa , ale zimę przeżyło tylko pięciu
osadników. W 1604 r. powstała osada w Île-Saint-Croix
nad Baie François ( Zatoka Fundy ), którą w 1605 r.
przeniesiono do Port-Royal. Opuszczona w 1607 r.,
przywrócona w 1610 r., i zniszczony w 1613 r., po czym
osadnicy przenieśli się do innych pobliskich miejsc,
tworząc osady, które były zbiorczo znane jako Acadia ,
a osadnicy jakoAkadyjczycy .
Założenie miasta Quebec (1608)
Mieszkanie Champlaina ok. 1608
W 1608 roku król Henryk IV sponsorował Pierre'a
Dugua, Sieur de Mons i Samuela de Champlain jako
założycieli miasta Quebec z 28 mężczyznami. Była to
druga stała osada francuska w kolonii kanadyjskiej .
Kolonizacja była powolna i trudna. Wielu osadników
zmarło wcześnie z powodu trudnych warunków pogodowych
i chorób. W 1630 r. w osadzie mieszkało tylko 103
kolonistów, ale w 1640 r. liczba ludności sięgnęła
355.
Champlain jak najszybciej sprzymierzył się z ludami
Algonquin i Montagnais , które prowadziły wojnę z
Irokezami . W 1609 Champlain wraz z dwoma francuskimi
towarzyszami towarzyszył swoim sojusznikom Algonquin,
Montagnais i Huron na południe od doliny St. Lawrence do
jeziora Champlain . Tam zdecydowanie brał udział w
bitwie przeciwko Irokezom, zabijając dwóch wodzów
Irokezów pierwszym strzałem z jego arkebuzów . To
militarne zaangażowanie przeciwko Irokezom umocniło
status Champlaina wśród sojuszników Nowej Francji
Huron i Algonquin, umożliwiając mu utrzymanie więzi,
które były niezbędne dla interesów Nowej Francji w
handlu futrami.
Mapa zachodniej Nowej Francji, w tym Kraju Illinois ,
Vincenzo Coronelli , 1688
Champlain zorganizował również, aby młodzi Francuzi
mieszkali z miejscowymi rdzennymi mieszkańcami, aby
nauczyć się ich języka i zwyczajów oraz pomóc
Francuzom przystosować się do życia w Ameryce
Północnej. Ci coureurs des bois ("biegacze
lasów"), tacy jak Étienne Brulé , rozszerzyli
wpływy francuskie na południe i zachód do Wielkich
Jezior i wśród żyjących tam plemion Huron. Przez
większą część wieku Irokezi i Francuzi ścierali
się w serii ataków i odwetów. [21]
W pierwszych dziesięcioleciach istnienia kolonii
ludność francuska liczyła zaledwie kilkaset osób,
podczas gdy kolonie angielskie na południu były
znacznie liczniejsze i bogatsze. Kardynał Richelieu ,
doradca Ludwika XIII , chciał uczynić Nową Francję
równie ważną jak kolonie angielskie. W 1627 roku
Richelieu założył Kompanię Stu Współpracowników,
aby inwestować w Nowej Francji, obiecując działki
ziemi setkom nowych osadników i przekształcać Kanadę
w ważną kolonię handlową i rolniczą. Champlain
został mianowany gubernator Nowej Francji i Richelieu
zabronił nie- katolicy z mieszkających tam.
protestancimusieli wyrzec się wiary przed osiedleniem
się w Nowej Francji; dlatego wielu zdecydowało się
zamiast tego przenieść do kolonii angielskich.
Kościół rzymskokatolicki i misjonarze, tacy jak
recollets i jezuici , ugruntowali swoją pozycję na tym
terytorium. Richelieu także wprowadził systemu
seigneurial , pół-feudalny system gospodarowania,
który pozostał charakterystyczną cechą doliny St.
Lawrence aż do 19 wieku. Chociaż wysiłki Richelieu nie
przyczyniły się do zwiększenia francuskiej obecności
w Nowej Francji, utorowały drogę do sukcesu
późniejszych wysiłków.
W tym samym czasie angielskie kolonie na południu
zaczęły najeżdżać dolinę św. Wawrzyńca, aw 1629
sam Quebec został zdobyty i trzymany przez Anglików do
1632. W tym roku Champlain wrócił do Kanady i poprosił
Sieur de Laviolette znalazł inną placówkę handlową w
Trois-Rivieres , co zrobił w 1634. Champlain zmarł w
1635.
23 września 1646, pod dowództwem Pierre'a LeGardeura ,
Le Cardinal przybył do Quebecu z Julesem (Gilles)
Trottierem II i jego rodziną. Le Cardinal na zlecenie
Communauté des Habitants przybył z La Rochelle we
Francji . Communauté des Habitants w czasach Trottiera
zajmowała się głównie handlem futrami. W La Rochelle
4 lipca 1646 roku Pierre Teuleron, sieur de Repentigny,
działający na zlecenie Jacques'a Le Neuf de la Poterie,
przyznał Trottierowi ziemię pod budowę i rozwój Nowej
Francji .
Królewskie przejęcie i próby ugodowe
Flaga handlowa Francji (projekt 1689) , inspiracja dla
flagi Quebecu
W 1650 Nowa Francja miała siedmiuset kolonistów, a
Montreal zaledwie kilkudziesięciu osadników. Ponieważ
ludność Rdzennych wykonywała większość prac
związanych z polowaniem na bobry, firma potrzebowała
kilku francuskich pracowników. Ale poważnie zaludniona
Nowa Francja prawie całkowicie poddała się wrogim
siłom Irokezów. W 1660 osadnik Adam Dollard des Ormeaux
poprowadził milicję kanadyjską i huronską przeciwko
znacznie większym siłom Irokezów; żaden z
Kanadyjczyków nie przeżył, ale udało im się
odwrócić inwazję Irokezów. W 1627 r. Quebec miał
tylko osiemdziesięciu pięciu francuskich kolonistów i
dwa lata później został łatwo przytłoczony, gdy
trzech angielskich korsarzy splądrowało osadę. W 1663
roku Nowa Francja w końcu stała się bezpieczniejsza,
gdy Ludwik XIVuczynił ją królewską prowincją,
odbierając kontrolę Kompanii Stu Współpracowników .
W tym samym roku Société Notre-Dame de Montréal
przekazała swoje posiadłości Seminarium w
Saint-Sulpice . Korona stymulowała emigrację do Nowej
Francji, płacąc za przejazdy transatlantyckie i
oferując inne zachęty dla chętnych do przeprowadzki, a
ludność Nowej Francji wzrosła do trzech tysięcy.
W 1665 Ludwik XIV wysłał francuski garnizon
Carignan-Salieres Regiment do Quebecu. Rząd kolonii
został zreformowany na wzór rządu Francji, z
Generalnym Gubernatorem i Intendentem podporządkowanym
Ministrowi Marynarki we Francji. W 1665 Jean Talon
został wysłany przez Ministra Marynarki Jean-Baptiste
Colbert do Nowej Francji jako pierwszy Intendent. Reformy
te ograniczyły władzę biskupa Quebecu , który po
śmierci Champlaina posiadał największą władzę.
Talon próbował zreformować system seigneurów,
zmuszając seigneurów do faktycznego zamieszkania na ich
ziemi i ograniczając rozmiar seigneuries , próbując
udostępnić więcej ziemi nowym osadnikom. Programy te
ostatecznie zakończyły się niepowodzeniem. Przybyło
bardzo niewielu osadników, a różne branże założone
przez Talona nie przewyższały znaczenia handlu futrami.
Osadnicy i ich rodziny
Jedna grupa Córek Króla przybywa do Quebecu, 1667
Pierwszego osadnika sprowadził do Quebecu Champlain -
aptekarz Louis Hébert i jego rodzina z Paryża. Przybyli
wyraźnie, aby osiedlić się, pozostać w jednym
miejscu, aby osada Nowa Francja mogła funkcjonować.
Fale rekrutów przyszły w odpowiedzi na prośby o ludzi
o określonych umiejętnościach, takich jak rolnictwo,
aptekarze, kowale. Gdy pary zawierały małżeństwa,
wprowadzono zachęty pieniężne do posiadania rodzin
wielodzietnych i były skuteczne.
Aby wzmocnić kolonię i uczynić ją centrum
francuskiego imperium kolonialnego , Ludwik XIV
postanowił wysłać samotne kobiety w wieku od 15 do 30
lat znane jako Córki Króla lub po francusku les filles
du roi, do Nowej Francji, płacąc za ich przejazd i
przekazując towary lub pieniądze jako posag. Około 800
przybyło w latach 1663-1673. Córki Królewskie
znalazły mężów wśród męskich osadników w ciągu
roku lub dwóch, a także nowe życie dla siebie.
Przybyli z własnego wyboru, wielu dlatego, że nie mogli
zawrzeć korzystnego małżeństwa w hierarchii
społecznej we Francji. Pochodzili z pospolitszych rodzin
z okolic Paryża, Normandii i środkowo-zachodnich
regionów Francji. Do 1672 r. ludność Nowej Francji
wzrosła do 6700, z 3200 w 1663 r.
Mapa polityczna północno-wschodniej części Ameryki
Północnej w 1664 r.
W tym samym czasie zachęcano do zawierania
małżeństw z rdzenną ludnością, a do Nowej Francji
wysyłano także służebnych , znanych jako engagés .
Kobiety odegrały ważną rolę w tworzeniu życia
rodzinnego, społeczeństwa obywatelskiego i
umożliwieniu szybkiego wzrostu demograficznego. Było
duże zapotrzebowanie na dzieci, które już od
najmłodszych lat przyczyniały się do dobrobytu
gospodarstwa i było dla nich pod dostatkiem żywności.
Kobiety urodziły około 30% więcej dzieci niż
porównywalne kobiety, które pozostały we Francji.
Landry mówi: "Kanadyjczycy mieli wyjątkową dietę
jak na swoje czasy. Wynikało to z naturalnej obfitości
mięsa, ryb i czystej wody; dobrych warunków
przechowywania żywności w okresie zimowym; i
odpowiedniego zaopatrzenia w pszenicę przez większość
lat".
Poza obowiązkami domowymi niektóre kobiety zajmowały
się handlem futrami, głównym źródłem gotówki w
Nowej Francji. Pracowali w domu obok swoich mężów lub
ojców jako kupcy, urzędnicy i zaopatrzeniowcy.
Niektóre były wdowami, które przejęły role męża.
Nieliczni byli aktywnymi przedsiębiorcami.
Osady w Luizjanie
Główny artykuł: Luizjana (Nowa Francja)
Francuskie kobiety komfort przewożone do Luizjany jako
panny młode dla kolonistów
Francuzi rozszerzyli swoje roszczenia terytorialne na
południe i zachód od kolonii amerykańskich pod koniec
XVII wieku, nazywając je od króla Ludwika XIV jako La
Louisiane . W 1682 René-Robert Cavelier, Sieur de La
Salle zbadał dolinę rzeki Ohio i dolinę rzeki
Mississippi , i przejął całe terytorium Francji aż po
Zatokę Meksykańską . La Salle próbował założyć
pierwszą południową kolonię na nowym terytorium w
1685 roku, ale niedokładne mapy i problemy nawigacyjne
skłoniły go do założenia fortu Saint Louis na terenie
dzisiejszego Teksasu.. Kolonia została zniszczona przez
choroby, a pozostali przy życiu osadnicy zginęli w 1688
roku w ataku miejscowej ludności . Inne części
Luizjany zostały z powodzeniem zasiedlone i rozwinięte,
takie jak Nowy Orlean i południowe Illinois ,
pozostawiając silne wpływy francuskie na tych obszarach
długo po zakupie Luizjany .
Zbudowano tam wiele strategicznych fortów pod rozkazami
gubernatora Louisa de Buade de Frontenac . Forty zostały
również zbudowane w starszych częściach Nowej
Francji, które nie zostały jeszcze zasiedlone. Wiele z
tych fortów było obsadzonych przez Troupes de la Marine
, jedynych regularnych żołnierzy w Nowej Francji w
latach 1683-1755.
Rozwój osad
Jean Talon, hrabia Orsainville, pierwszy namiestnik Nowej
Francji.
Populacja europejska rosła powoli pod rządami
francuskimi , w związku z czym pozostała stosunkowo
niska, ponieważ wzrost został w dużej mierze
osiągnięty poprzez naturalne urodzenia, a nie przez
imigrację. Większość Francuzów była rolnikami, a
tempo przyrostu naturalnego wśród samych osadników
było bardzo wysokie. Kobiety miały około 30 procent
więcej dzieci niż porównywalne kobiety, które
pozostały we Francji. Yves Landry mówi:
"Kanadyjczycy mieli wyjątkową dietę jak na swój
czas". 1666 spis Nowej Francji był to pierwszy spis
ludności przeprowadzono w Ameryce Północnej. Została
zorganizowana przez Jeana Talona , pierwszego Intendenta
Nowej Francji, między 1665 a 1666. Według spisu Talona
w Nowej Francji było 3215 osób, składających się z
538 oddzielnych rodzin. Spis wykazał dużą różnicę w
liczbie mężczyzn na 2034 w porównaniu do 1181 kobiet.
Na początku XVIII wieku osadnicy z Nowej Francji byli
dobrze osadzeni wzdłuż rzeki Świętego Wawrzyńca i na
Półwyspie Akadyjskim z populacją około 15 000 do 16
000. Pierwsze dane dotyczące populacji Akadii pochodzą
z 1671 r., które obejmowały tylko 450 osób.
Po traktacie w Utrechcie w 1713 r. Nowa Francja zaczęła
prosperować. Branże takie jak rybołówstwo i
rolnictwo, które zawiodły pod rządami Talona,
zaczęły kwitnąć. Pomiędzy Montrealem a Quebekiem
zbudowano "Autostradę Króla" ( Chemin du Roy
), aby zachęcić do szybszego handlu. Przemysł
żeglugowy również rozkwitał, gdy budowano nowe porty
i modernizowano stare. Liczba kolonistów znacznie
wzrosła. Do roku 1720 Kanada stała się
samowystarczalną kolonią liczącą 24 594
mieszkańców. [41] Głównie ze względu na naturalny
wzrost i skromną imigrację z północno-zachodniej
Francji ( Bretania , Normandia , Île-de-France ,
Poitou-Charentes i Pays de la Loire) populacja Kanady
wzrosła do 55 000 według ostatniego francuskiego spisu
powszechnego z 1754 r. Był to wzrost z 42 701 w 1730 r.
Do 1765 r. populacja zbliżyła się do 70 000.
Do roku 1714 populacja Akadytów wzrosła do ponad 2500,
a pod koniec lat pięćdziesiątych do około 13 000
osób. Wynikało to głównie z naturalnego wzrostu, a
nie z imigracji, która wpłynęła na inne francuskie
osady.
Europejska populacja Luizjany szacowana jest na około
5000 do lat dwudziestych XVIII wieku. Zmieniłoby się to
dramatycznie w połowie lat 30. XVIII wieku, wraz ze
stratą 2000 francuskich osadników i wprowadzeniem
afrykańskich niewolników. Zniewoleni mężczyźni,
kobiety i dzieci stanowili około 65 procent z 6000
nierdzennej ludności Luizjany przed końcem francuskich
rządów.
Handel futrami i gospodarka
Główny artykuł: Wojny
bobrów
Zobacz także: Lista
francuskich fortów w Ameryce Północnej
Pieniądze kartowe w Nowej Francji miały taką samą
wartość walutową w kolonii, jak waluta bita. c.1714
Zgodnie z tezą o zszywkach rozwój gospodarczy Nowej
Francji charakteryzował się pojawieniem się kolejnych
gospodarek opartych na podstawowych towarach, z których
każdy dyktował ówczesne uwarunkowania polityczne i
kulturowe. W XVI i na początku XVII wieku gospodarka
Nowej Francji była mocno skoncentrowana na
rybołówstwie atlantyckim . Zmieniło się to w drugiej
połowie XVII i XVIII wieku, gdy osadnictwo francuskie
przeniknęło dalej w głąb lądu. [46] Tutaj francuskie
interesy gospodarcze uległyby zmianie i skoncentrowały
się na rozwoju handlu futrami w Ameryce Północnej .
Wkrótce stałby się nowym podstawowym dobrem, które
wzmocniłoby i napędzało gospodarkę Nowej Francji, w
szczególnościMontrealu na następne stulecie.
Placówka handlowa Ville-Marie , założona na obecnej
wyspie Montreal, szybko stała się gospodarczym centrum
francuskiego handlu futrami. Osiągnął to w dużej
mierze dzięki swojemu szczególnemu położeniu nad
rzeką św. Wawrzyńca . Stąd wyłoniła się nowa
gospodarka, o wielkości i gęstości, która zapewniała
większe możliwości gospodarcze mieszkańcom Nowej
Francji. W grudniu 1627 roku Towarzystwo Nowej Francji
zostało uznane i otrzymało prawa handlowe do
gromadzenia i eksportu futer z terytoriów francuskich.
Handlując z różnymi rdzennymi populacjami i
zabezpieczając główne rynki, jego siła stale rosła
przez następną dekadę. W rezultacie był w stanie
ustalić konkretne ceny na futra i inne cenne towary,
często robiąc to, aby chronić swoją hegemonię
gospodarczą nad innymi partnerami handlowymi i innymi
dziedzinami gospodarki.
Sam handel futrami opierał się na towarze o niewielkiej
masie, ale o dużej wartości. Dzięki temu udało się
przyciągnąć większą uwagę i/lub nakłady kapitału,
które w innym przypadku byłyby przeznaczone dla innych
obszarów gospodarki. Obszar Montrealu był świadkiem
stagnacji sektora rolnego; pozostała w większości
ukierunkowana na utrzymanie, z niewielkimi lub żadnymi
celami handlowymi poza francuską kolonią . Był to
doskonały przykład niekorzystnego wpływu handlu
futrami na sąsiednie obszary gospodarki .
Budynek firmy New France w dzisiejszym Quebec City
Niemniej jednak, na początku XVIII wieku dobrobyt
gospodarczy stymulowany handlem futrami powoli
przekształcił się w Montrealu. Z ekonomicznego punktu
widzenia nie było to już miasto drobnych handlarzy czy
targów futrzarskich, lecz miasto kupców i jasnych
świateł. Podstawowy sektor handlu futrami , akt
nabywania i sprzedaży futer, szybko promował rozwój
uzupełniających się drugich i trzeciorzędnych
sektorów gospodarki. Na przykład w Montrealu powstała
niewielka liczba garbarni, większa liczba zajazdów,
tawern i targowisk, które wspierały rosnącą liczbę
mieszkańców, których utrzymanie zależało od handlu
futrami. Już w 1683 r. w Montrealu mieszkało już ponad
140 rodzin, a może nawet 900 osób.
Założenie Compagnie des Indes w 1718 roku po raz
kolejny podkreśliło gospodarcze znaczenie handlu
futrami. To stowarzyszenie kupieckie, podobnie jak jego
poprzednik Compagnie des Cent Associes, regulowało
handel futrami najlepiej jak potrafiło, narzucając
ceny, wspierając rządowe podatki od sprzedaży i
zwalczając praktyki czarnorynkowe. Jednak w połowie
XVIII wieku handel futrami powoli spadał.
Naturalna obfitość futer minęła i nie mogła już
zaspokoić popytu rynkowego. Doprowadziło to ostatecznie
do zniesienia 25-procentowego podatku od sprzedaży,
który wcześniej miał na celu ograniczenie kosztów
administracyjnych, które nagromadziła Nowa Francja.
Ponadto malejąca podaż zwiększyła handel na czarnym
rynku. Większa liczba rdzennych grup i handlarzy futrami
zaczęła w ogóle omijać Montreal i Nową Francję;
wielu zaczęło handlować z kupcami brytyjskimi lub
holenderskimi na południu.
Pod koniec francuskich rządów w Nowej Francji w 1763 r.
handel futrami znacznie stracił na znaczeniu jako
kluczowy towar podstawowy, który wspierał znaczną
część gospodarki Nowej Francji przez ponad stulecie.
Mimo to służył jako fundamentalna siła stojąca za
ustanowieniem i ogromnym rozwojem Montrealu i francuskiej
kolonii.
Dostawcy i wędrowcy
Przybycie Radissona do indiańskiego obozu w 1660 r.
Coureur des bois byli odpowiedzialni za wywołanie
przepływu towarów z Montrealu , niosąc francuskich
towarów na terytorium górnych natomiast rdzenni
mieszkańcy zostali obniżenia ich futer . Coureurs
podróżowali z pośrednimi plemionami handlowymi i
odkryli, że chcieli uniemożliwić Francuzom dostęp do
bardziej odległych plemion łowców futer. Mimo to
coureurs wciąż wypychali się na zewnątrz,
wykorzystując rzekę Ottawę jako pierwszy krok w
podróży i utrzymując Montreal jako punkt wyjścia.
Rzeka Ottawa była ważna, ponieważ oferowała trasę
praktyczną dla Europejczyków, zabierając kupców na
północ z terytorium zdominowanego przez Irokezów. Z
tego powodu Montreal i rzeka Ottawa były centralnym
miejscem rdzennych działań wojennych i rywalizacji.
Montreal miał trudności, ponieważ miał zbyt wielu
coureurs w lesie. Spadające futra powodowały nadpodaż
na rynkach Europy . Stanowiło to wyzwanie dla handlu
coureurs, ponieważ tak łatwo omijali oni kontrolę,
monopole i podatki, a dodatkowo dlatego, że handel
coureurs był uważany za rozpustę zarówno Francuzów,
jak i różnych grup tubylczych. Coureur zdeprawował
Francuzów, przyzwyczajając ich do pełnego życia z
tubylcami, a tubylców wymieniając ich pragnienie
alkoholu. [51]
Sprawy spowodowały wielki rozłam w kolonii , aw 1678
roku Zgromadzenie Ogólne potwierdziło, że handel miał
być prowadzony publicznie, aby lepiej zapewnić
bezpieczeństwo rdzennej ludności. Zabroniono również
zabierania duchów w głąb lądu w celu handlu z
rdzennymi grupami. Jednak te ograniczenia coureurs, z
różnych powodów, nigdy nie zadziałały. Handel
futrami pozostawała zależna od duchów, a coraz
częściej w rękach coureurs którzy wyruszyli na
północ w poszukiwaniu futer.
Z biegiem czasu Coureurs des bois zostały częściowo
zastąpione przez licencjonowane firmy handlujące
futrami, a głównych pracowników podróży kajakowych
tych przedsięwzięć nazywano voyageurs .
Indianie
Mapa przedstawiająca przybliżone położenie głównych
plemion i osad
Francuski byli zainteresowani wykorzystania gruntów
poprzez handlu futrami oraz handlu drewnem później.
Pomimo posiadania narzędzi i broni, francuscy osadnicy
byli zależni od rdzennej ludności, aby przetrwać w
trudnym klimacie w tej części Ameryki Północnej.
Wielu osadników nie wiedziało, jak przetrwać zimę;
rdzenni mieszkańcy pokazali im, jak przetrwać w Nowym
Świecie. Pokazali osadnikom, jak polować na pożywienie
i wykorzystywać futra na ubrania, które będą ich
chronić w miesiącach zimowych.
Gdy handel futrami stał się dominującą gospodarką w
Nowym Świecie, francuscy podróżnicy, traperzy i
myśliwi często zawierali małżeństwa lub tworzyli
związki z rdzennymi kobietami. To pozwoliło Francuzom
rozwinąć stosunki z rdzennymi narodami ich żon, co z
kolei zapewniło ochronę i dostęp do ich terenów
łowieckich i łowieckich.
Handel futrami przyniósł korzyści również rdzennym
mieszkańcom. Wymieniali futra na metalowe narzędzia i
inne europejskie przedmioty, które ułatwiały im
życie. Narzędzia takie jak noże, garnki i czajniki,
sieci, broń palna i siekiery poprawiały ogólny
dobrobyt rdzennej ludności. Jednocześnie, podczas gdy
codzienne życie stało się łatwiejsze, niektóre
tradycyjne sposoby robienia rzeczy zostały porzucone lub
zmienione i chociaż rdzenni mieszkańcy korzystali z
wielu z tych narzędzi i narzędzi, byli również
narażeni na mniej istotne towary handlowe, takie jak
alkohol i cukier, czasami ze szkodliwym skutkiem.
Oficjalny wjazd Anglii do
handlu futrami na obszarze Nowej Francji
1681 Francuska mapa Nowego Świata nad równikiem: Nowa
Francja i Wielkie Jeziora na północy, z ciemną linią
jako rzeka Missisipi na zachodzie w Kraju Illinois i
ujściem rzeki (i przyszłego Nowego Orleanu), a
następnie terra incognita
Od Henry Hudson twierdził Zatoki Hudsona , i
okoliczne ziemie do Anglii w 1611 roku, angielski
koloniści zaczęli poszerzać swoje granice w poprzek co
jest teraz kanadyjski północ poza terytorium
francuskim, która odbyła się w Nowej Francji. W 1670
r. król Anglii Karol II wydał księciu Rupertowi i
"Spółce Poszukiwaczy Przygód z Anglii
handlującej w Zatoce Hudsona" statut angielskiego
monopolu na zbieranie futer w Krainie Ruperta , która to
część ziemi spływa do Zatoki Hudsona . Tak zaczyna
się Hudson's Bay Company , ironicznie wspomagana przez
francuskich coureurs des bois , Pierre-Esprit Radisson i
Médard des Groseilliers, sfrustrowany francuskimi
przepisami licencyjnymi. Teraz zarówno Francja jak i
Anglia były formalnie w kanadyjskim handlu futrami.
Gospodarka Luizjany
Mapa Kanady (Nowa Francja) w 1703 roku, pokazująca
całą długość rzeki Missisipi
Głównym znaczeniem handlowym obszaru zakupu Luizjany
była rzeka Missisipi. Nowy Orlean, największe i
najważniejsze miasto na tym terytorium, był najbardziej
komercyjnym miastem w Stanach Zjednoczonych aż do wojny
secesyjnej, gdzie większość miejsc pracy była
związana z handlem i żeglugą; produkcja była
niewielka. Pierwsza przesyłka handlowa zejść Missisipi
było jeleni i skór niedźwiedzich w 1705 roku [59]
Obszar, zawsze luźno zdefiniowane w tych wczesnych
czasach roszczeń i rozliczeń europejskich rozszerzony
tak daleko na wschód jak miasto, które jest teraz
Mobile, Alabama , rozpoczęty przez francuskich
osadników w 1702 roku.
Francuskie (później hiszpańskie) terytorium Luizjany
było własnością Francji przez kilka lat, zanim
terytorium tracące pieniądze zostało przekazane
francuskiemu bankierowi Antoine Crozat w 1713 roku na 15
lat. Po czterokrotnej utracie inwestycji, Crozat
zrezygnował ze swojego przywileju w 1717 roku. W 1719
roku kontrolę nad Luizjaną i jej 700 mieszkańcami
przejęła Kompania Indii. Firma przeprowadziła duży
program osadniczy, rekrutując europejskich osadników do
zlokalizowania na tym terytorium. Na terytorium Luizjany
wysłano także bezrobotnych, skazanych i prostytutki. Po
bankructwie firmy w 1720 r. kontrolę zwrócono królowi.
Ludwik XV widział niewielką wartość w Luizjanie i aby
zrekompensować Hiszpanii straty w wojnie siedmioletniej
, przekazał Luizjanę swojemu kuzynowi Karolowi III w
1762 roku. Luizjana pozostała pod kontrolą Hiszpanii,
dopóki nie zażądano jej przekazania Francji przez
Napoleona. Chociaż Luizjana była własnością Francji
na mocy trzeciego traktatu z San Ildefonso w 1800 r.,
Luizjana nadal była administrowana przez Hiszpanię aż
do zakupu Luizjany w 1803 r. Po przejęciu tego
terytorium przez Amerykanów jego populacja potroiła
się między 1803 r. a państwowością Luizjany w 1812
r.
Religia
Główny artykuł: Misje
jezuickie w Ameryce Północnej
Przed przybyciem europejskich kolonistów i
odkrywców, Pierwsze Narody wyznawały szeroki wachlarz
religii, głównie animistycznych . W okresie kolonialnym
Francuzi osiedlili się wzdłuż brzegów rzeki
Świętego Wawrzyńca , szczególnie katolicy obrządku
łacińskiego , w tym wielu jezuitów oddanych nawracaniu
rdzennej ludności; wysiłek, który ostatecznie
zakończył się sukcesem.
Francuski Kościół Katolicki, który po śmierci
Champlaina był dominującą siłą w Nowej Francji,
chciał założyć w kolonii utopijną wspólnotę
chrześcijańską . W 1642 sponsorowali grupę
osadników, kierowaną przez Paula Chomedey de
Maisonneuve , który założył Ville-Marie, prekursor
dzisiejszego Montrealu , dalej w górę St. Lawrence. W
latach czterdziestych XVI wieku misjonarze jezuiccy
penetrowali region Wielkich Jezior i nawracali wielu
Huronów . Misjonarze weszli w konflikt z Irokezami ,
którzy często atakowali Montreal.
Le Grand Voyage du Pays des Hurons , Gabriel Sagard ,
1632
Obecność misjonarzy jezuickich w społeczeństwie Huron
nie podlegała negocjacjom. Huron polegał na francuskich
towarach, aby ułatwić życie i wojnę. Ponieważ
Francuzi odmówiliby handlu wszystkim rdzennym
społecznościom, które zaprzeczały stosunkom z
misjonarzami, Huron miał większą skłonność do
nawrócenia chrześcijańskiego. Huron w dużym stopniu
polegał na europejskich towarach, aby przeprowadzać
ceremonie pogrzebowe znane jako Święto Zmarłych
Huronów . Handel z Francuzami pozwalał na zakopywanie
większych ilości artykułów dekoracyjnych podczas
ceremonii, w przeciwieństwie do absolutnego minimum. W
obliczu narastających epidemii i dużej liczby zgonów
Huronowie nie mogli sobie pozwolić na utratę stosunków
z Francuzami, obawiając się rozgniewać swoich
przodków.
Misjonarze jezuiccy badali rzekę Missisipi na terenie
stanu Illinois. Ojciec Jacques Marquette i odkrywca Louis
Jolliet podróżowali w małej grupie, zaczynając od
Green Bay w dół rzeki Wisconsin do rzeki Mississippi,
komunikując się z plemionami, które spotkali po
drodze. Chociaż hiszpańskie towary handlowe dotarły do
??większości rdzennej ludności, byli to pierwsi
Francuzi, którzy połączyli się w obszarze nazwanym na
cześć Illinois , w tym Kaskaskia . Prowadzili
szczegółowe zapisy tego, co widzieli i ludzi, których
spotkali, szkicując, co mogli, i nakreślili mapę rzeki
Missisipi w 1673 r. Ich podróże zostały opisane jako
pierwsze kontakty z rdzenną ludnością, choć dowody na
kontakt z Hiszpanami z południa były jasne.
Po przybyciu francuskich dzieci do Quebecu w 1634 r.
przywieziono z nimi również odrę, która szybko
rozprzestrzeniła się wśród rdzennej ludności. [67]
Jezuicki ksiądz Jean de Brébeuf opisał objawy jako
ciężkie. Brebeuf stwierdził, że nieustraszoność
rdzennej ludności przed śmiercią na tę chorobę
czyniła ich idealnymi kandydatami do nawrócenia na
chrześcijaństwo. Rdzenni mieszkańcy wierzyli, że
jeśli nie przejdą na chrześcijaństwo, zostaną
narażeni na złą magię kapłanów, którzy wywołali
chorobę.
Misjonarze jezuiccy byli zaniepokojeni brakiem
patriarchatu w rdzennych społecznościach. Rdzenne
kobiety były wysoko cenione w swoich społeczeństwach i
brały udział w decyzjach politycznych i wojskowych.
[68] Jezuici próbowali wyeliminować matriarchat i
przesunąć uprawnienia mężczyzn i kobiet, aby
dostosować się do uprawnień społeczeństw
europejskich. "We Francji kobiety mają być
posłuszne swoim panom, swoim mężom". [69] Jezuici
próbowali usprawiedliwić to rdzennym kobietom w
nadziei, że oświeci je na temat właściwego
europejskiego zachowania. W odpowiedzi rdzenne kobiety
zaczęły się martwić obecnością tych misjonarzy,
obawiając się, że stracą władzę i wolność w
swoich społecznościach.
Do 1649 roku zarówno misja jezuicka, jak i
społeczeństwo Huronów zostały prawie zniszczone przez
najazdy Irokezów (patrz Męczennicy kanadyjscy ). W 1653
roku Naród Onondaga , jeden z pięciu narodów
Konfederacji Irokezów , wystosował zaproszenie pokojowe
. do Nowej Francji i wyprawa jezuitów pod przewodnictwem
Simona Le Moyne'a ustanowiła Sainte Marie de Ganentaa w
1656 roku. Jezuici zostali zmuszeni do opuszczenia misji
do 1658 roku, gdy wznowiono działania wojenne z
Irokezami.
Drugi artykuł statutu Compagnie des Cent-Associés
stwierdzał, że Nowa Francja może być tylko katolikiem
. Doprowadziło to do tego, że hugenoci stanęli przed
prawnymi ograniczeniami wstępu do kolonii, gdy kardynał
Richelieu przekazał kontrolę nad kolonią Compagnie des
Cent-Associés w 1627 roku. Protestantyzm został
następnie zakazany we Francji i wszystkich jego
zamorskich posiadłościach na mocy edyktu z
Fontainebleau w 1685 roku . mimo, że około 15.000
protestantów rozliczane w Nowej Francji, używając
pretekstów społeczno-ekonomicznych, podczas gdy w tym
samym czasie ukrywania ich tle religijnym.
Sądownictwo Nowej Francji
Wczesna historia Nowej Francji
(przed 1663)
Gubernator Frontenac wykonuje taniec plemienny z
rdzennymi sojusznikami
Na wczesnym etapie francuskiego rozliczenia sprawy prawne
wchodziły w zakres kompetencji gubernatora Nowej Francji
. W ramach tego układu spory prawne były rozstrzygane w
sposób niespójny ze względu na arbitralność wojewody
w wydawaniu wyroków.
Od 1640 r. utworzono Seneszal ( sénéchal ), sędziego (
juge d'épée , co dosłownie oznacza "sędzia z
mieczem") oraz jurysdykcję w Trois-Rivieres .
Seneszal był jednak pod nadzorem gubernatora, stąd
gubernator nadal miał dość rozległą kontrolę nad
sprawami prawnymi w Nowej Francji. W 1651 roku The
Company of New Francji wykonane Wielką seneschal (
Wielki Sénéchal ) Głównym sprawiedliwości. Jednak
Wyspa Montreala miała w tym czasie swojego specjalnego
gubernatora, który również wymierzał sprawiedliwość
na wyspie i nie przekazał sprawiedliwości Wielkiemu
Seneszalowi aż do 1652 roku.
W praktyce jednak Wielki Seneszal został nadany tytułem
honorowym synowi Jana de Lausona , ówczesnego
gubernatora Nowej Francji; funkcje sędziowskie
faktycznie pełnili posłowie Seneszala. Wśród
zastępców tych znaleźli się tacy urzędnicy, jak
generał porucznik cywilny i karny ( lieutenant général
civil et criminel ), porucznik specjalny ( lieutenant
particulier , pełniący funkcję asystenta sędziego
królewskiego) oraz porucznik skarbowy ( lieutenant
fiskalny , pełniący funkcję sędziego podatkowego). .
Generał porucznik cywilny i karny zasiadał jako sędzia
w procesach w pierwszej instancji, a apelacje byłyby
rozstrzygane przez gubernatora, który miał suwerenne
prawo do rozstrzygania ostatecznych apelacji w imieniu
króla francuskiego. Wielki Seneszal miał również
sędziego w Trois-Rivieres , a także komornika
utworzonego przez Stowarzyszenie Kapłanów św.
Sulpicjusza na wyspie Montreal .
Oprócz obowiązków sądowych, Wielki Seneszal był
również odpowiedzialny za zwoływanie miejscowej
szlachty w Nowej Francji, a także wydawanie deklaracji
wojennych w razie potrzeby. Jednak taka alternatywna rola
Wielkiego Seneszala została wkrótce znacznie osłabiona
przez pozbawienie urzędu prawa do wypowiadania wojny i
zarządzania finansami, ponieważ korona francuska
obawiała się, że oficerowie kolonialni sprawują zbyt
dużą władzę.
Reformy prawne (1663)
Sędziowie królewscy i Rada
Suwerenna
13 października 1663 r. dwór królewski zastąpił
urząd seneszalski ( sénéchaussée ). Kanada została
podzielona na trzy dzielnice: dzielnicę Quebec City,
dzielnicę Trois-Rivieres i dzielnicę Montrealu . Każdy
okręg miał swoją odrębną jurysdykcję z sędzią
mianowanym przez Koronę, zwanym generalnym porucznikiem
cywilnym i karnym. Zajmowali się wszystkimi sprawami
prawnymi, cywilnymi i karnymi, w każdej z dzielnic. [77]
Oprócz sędziów królewskich w każdym okręgu byli
inni urzędnicy sądowi. Sekretarz sądowy (sekretarz)
był odpowiedzialny za spisanie wszystkich postępowań
sądowych oraz innych dokumentów istotnych dla każdej
ze spraw. [76] Pełnomocnik królewski ( procureur du roi
) był odpowiedzialny za zbadanie stanu faktycznego i
przygotowanie sprawy przeciwko oskarżonemu. [78] W
okręgach Quebec City i Montrealu sędziowie królewscy
mieli specjalnych poruczników, którzy ich zastępowali,
gdy byli nieobecni lub chorzy. [78] Sądy feudalne
rozpoznawały drobne sprawy. [79] [80]
Reforma powołała również do życia Radę Suwerenną
Nowej Francji ( Conseil souverain ), którą później
przemianowano na Radę Najwyższą ( Conseil supérieur
). Rada Suwerenna skutecznie działała jako funkcjonalny
odpowiednik Rady Stanu ( Conseil d'État ) dla Nowej
Francji, posiadając uprawnienia do wydawania wyroków w
ostatecznym odwołaniu. [81] Początkowo sobór zbierał
się raz w tygodniu, a kworum Rady Suwerennej wynosiło
siedem w sprawach karnych lub pięć w sprawach
cywilnych. [81] Praktyki rady ewoluowały z biegiem
czasu. W Radzie Suwerennej był królewski prokurator
generalny ( procureur général du roi) zajmujący się
podobnymi zadaniami jak pełnomocnicy króla okręgu.
[82] Odpowiadał także za nadzorowanie codziennej pracy
pełnomocników królewskich oraz wykonywanie edyktów
królewskich i rozporządzeń uchwalanych przez radę w
ich okręgach. [83]
Zwyczaj paryski
Główny artykuł: Zwyczaj paryski w Nowej Francji
W 1664 roku zwyczaj paryski ( coutume de Paris ) został
formalnie ustanowiony jako główne źródło prawa
cywilnego w zamorskim imperium francuskim. Wszyscy
sędziowie królewscy i pełnomocnicy królewscy w Nowej
Francji musieli być dobrze zaznajomieni z tym zbiorem
reguł. [81] Zwyczaj regulował różne cywilne aspekty
życia codziennego w Nowej Francji, włączając w to
własność, małżeństwo, dziedziczenie i tak dalej.
Wyspa Montreal: przejście od
sprawiedliwości feudalnej do sprawiedliwości
królewskiej
Island of Montreal był szczególny przypadek, ponieważ
jego sądownictwo uprzednio posiadanych przez Society of
St-Sulpice. W 1663 roku gubernator generalny Nowej
Francji Augustin de Saffray de Mésy początkowo
rozważał mianowanie Paula de Chomedey, Sieur de
Maisonneuve gubernatorem wyspy Montreal i konsolidację
królewskiej jurysdykcji na wyspie, ale plan spotkał
się z dezaprobatą St-Sulpicians , który posiadał
wyspę jako własne lenno i skutecznie działał jako
gubernator wyspy. [84] Innymi słowy, Rada Suwerenna nie
była w stanie przejąć skutecznej kontroli nad
kwestiami prawnymi Wyspy; zamiast tego St-Sulpicians
wymierzył sprawiedliwość na wyspie.
Dopiero 16 września 1666 r. St-Sulpicians ostatecznie
przekazali sprawiedliwość wyspy Montreal Intendentowi
Nowej Francji. [85] W 1693 król francuski nakazał
zastąpienie sądów kościelnych w Montrealu dworem
królewskim złożonym z jednego sędziego królewskiego,
z apelacjami do Rady Suwerennej . Wprowadzenie dworu
królewskiego na Wyspie Montrealskiej spowodowało
również zniesienie dworu feudalnego w lennie
Trois-Rivieres (wówczas w posiadaniu jezuitów ). [86]
Quebec: założenie Provostry of
Quebec
W okręgu Quebec City sąd niższej instancji ( tribunal
antérieur ) został utworzony w 1664 r. i miał
jurysdykcję w rozpoznawaniu spraw w pierwszej instancji,
ale następnie został zniesiony w 1674 r. [87] Rada
Suwerenna wyznaczyła sędziów procesowych ( juges
inférieurs ) do orzekania sprawy w pierwszej instancji
aż do utworzenia Provostry of Quebec ( prévôté de
Québec ) w maju 1677 r.
Provostry of Quebec znajdował się w Hall of Justice (
palais de Justice ) w Quebec City i miał tylko jednego
królewskiego sędziego, znanego również jako generał
porucznik cywilny i karny Quebec City, który
rozpatrywał zarówno sprawy cywilne, jak i karne, a
także policja okręgowa. [87] Dodatkowo do sądu
powołano referendarza sądowego i pełnomocnika
królewskiego; jeżeli którykolwiek z tych dwóch
funkcjonariuszy nie mógł uczestniczyć w rozprawach z
powodu choroby lub innych niemożliwych do utrzymania
okoliczności, Intendent wyznaczyłby tymczasowego
zastępcę. [87]
Wymiar sprawiedliwości w sprawach
karnych
Główny artykuł: wymiar sprawiedliwości w sprawach
karnych w Nowej Francji
We wczesnych stadiach kolonizacji francuskiej wykonywanie
wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych w Nowej
Francji było raczej arbitralne. Gubernator Nowej Francji
służył jako sędzia kolonistów jak i żołnierzy.
Ogłosi swój werdykt w obecności szefów Kompanii Stu
Współpracowników i to będzie ostateczne. [88]
Po ustanowieniu Rady Suwerennej w Quebecu w 1663 r., Rada
sprawowała wymiar sprawiedliwości zgodnie z ogólnymi
rozporządzeniami Francji. [88] W 1670 r. w Nowej Francji
na rozkaz króla francuskiego uchwalono Zarządzenie
Karne jako kodyfikację wcześniejszych praw karnych
uchwalonych przez Radę Suwerenną .
Sądy specjalne
Sąd kościelny
"Officialité (Nowa Francja)" przekierowuje
tutaj. Dla sądu kościelnego zobacz sąd kościelny .
Sąd kościelny ( tribunal ecclésiastique lub
Officialité ) był specjalnym sądem, w którym
rozpatrywano procesy pierwszej instancji dotyczące
zarówno spraw religijnych, jak i świeckich, w których
uczestniczyli członkowie Kościoła. [90] Po raz
pierwszy pojawił się około 1660 roku, ale nie został
oficjalnie uznany przez władze państwowe, ponieważ nie
był administrowany przez biskupa, aż do 1684 roku. [90]
Odwołania od tego sądu należały do ??Rady Suwerennej.
[90]
Sąd Admiralicji
Sąd Admiralicji powstał 12 stycznia 1717 r. i był
ostatnim organem sądowym utworzonym w Kanadzie podczas
francuskiego okresu kolonialnego. Sąd miał sędziego
(zwanego też generalnym porucznikiem sądu) mianowanego
przez admiralicję francuską, pełnomocnika
królewskiego, urzędnika sądowego i jednego lub dwóch
komorników ( huissier ). Sąd Admiralicji znajdował
się w Quebec City i miał jurysdykcję nad całą Nową
Francją z wyjątkiem Luizjany i Louisbourg . [90] Sąd
wysłuchał procesów pierwszej instancji dotyczących
spraw morskich, w tym handlu i postępowania marynarzy. W
czasie wojny dowodził także policją morską. Przed
1717 r. probostwo Quebec pełniło obowiązki sądu
admiralicji.
Acadia
W przeciwieństwie do Kanady, Acadia "s system
sądowniczy był dość słabo rozwinięte w okresie
Nowej Francji. Przed 1670 r. Acadia była rozdarta
między różnymi europejskimi kolonistami. Żaden z
krajów - Francja, Anglia, Holandia - nie był w stanie
wprowadzić tam stabilnej jurysdykcji.
W 1670 r. Francja odzyskała kontrolę nad Akadią i
mianowała Mathieu de Goutin porucznikiem cywilnym i
kryminalnym ( lieutenant civil et criminel ) Acadii. [93]
Jednocześnie powołano Gubernatora Akadii, którego
zadaniem była przede wszystkim obrona Akadii przed
inwazją angielską . [94] Porucznik cywilny i karny był
zasadniczo nadzorowany przez gubernatora, który
sprawował nad nim nadrzędną władzę sądowniczą, ale
przez większość czasu pozwalał porucznikowi mediować
i decydować w sprawach prawnych.
Ze względu na sytuację w Akadii jako małej osadzie
liczącej około 399 osadników w latach 1670-1671,
narażonej na obcą inwazję, sądy były minimalne,
składały się jedynie z porucznika cywilnego i karnego
oraz pełnomocnika królewskiego. W Acadia nie było
oficjalnego sądu , chociaż królewski pełnomocnik
Acadia pełnił bardzo podobne obowiązki jak jego
odpowiednik w Nowej Francji. Jednak ponieważ Acadia
nigdy nie miała sądu, nie było urzędnika sądowego;
zamiast tego procesy były rejestrowane przez miejscowego
notariusza . Trudno prześledzić historię sądową
francuskiej Acadii, ponieważ odpowiednie archiwa
zostały zniszczone podczas pożaru w 1708 roku.
Konflikty wojskowe
Główne artykuły: francuska i Indian Wars , War ks
Ralé za , a wojna jest ks Le Loutre
Dalsze informacje: Wojsko Nowej Francji
Obecność osadników, firm z kilku krajów europejskich
zbierających futra, wraz z interesami rdzennej ludności
w tej nowej rywalizacji o zasoby północnoamerykańskie,
stworzyła scenę dla znaczących konfliktów zbrojnych
między wszystkimi stronami w Nowej Francji, począwszy
od 1642 roku, a kończąc na wojna siedmioletnia,
1756-1763.
Ataki Irokezów na Montreal
Rycina przedstawiająca Adama Dollarda z beczką prochu
strzelniczego nad głową podczas bitwy o Long Sault
Ville-Marie było miejscem godnym uwagi, ponieważ było
centrum obrony przed Irokezami , punktem wyjścia
wszystkich podróży na zachód i północ oraz miejscem
spotkań, do którego handlowi Indianie przywozili swoje
coroczne futra. To postawiło Ville-Marie, później
znanego jako Montreal , na czele przeciwko Irokezom , co
spowodowało, że jego handel był łatwo i często
przerywany. Irokezi byli w sojuszu z Holendrami i
Anglikami [97], co pozwoliło im na przerwanie
francuskiego handlu futrami i wysłanie ich w dół rzeki
Hudson do holenderskich i angielskich kupców.
To również postawiło Irokezów w wojnie z Huronami ,
Algonquianami i innymi plemionami, które były w sojuszu
z Francuzami. Gdyby Irokezi mogli zniszczyć Nową
Francję i jej indyjskich sojuszników, mogliby swobodnie
i zyskownie handlować z Holendrami i Anglikami nad
rzeką Hudson. [98] Irokezi formalnie zaatakowali osadę
w dzisiejszym Quebec City w roku jej założenia w 1642
roku i prawie w każdym kolejnym roku. [99] Wojownicza
teokracja utrzymywała Montreal. W latach 1653 i 1654 do
Montrealu przybyły posiłki, co pozwoliło powstrzymać
Irokezów. W tym roku Irokezi zawarli pokój z
Francuzami.
Adam Dollard des Ormeaux , kolonista i żołnierz Nowej
Francji, był postacią godną uwagi w związku z atakami
Irokezów na Montreal. Irokezi wkrótce wznowili ataki na
Montreal, a nieliczni osadnicy z Montrealu poddali się
niemal całkowicie wrogim siłom Irokezów. Wiosną 1660
Adam Dollard des Ormeaux poprowadził małą milicję
złożoną z 16 mężczyzn z Montrealu przeciwko znacznie
większym siłom Irokezów w bitwie pod Long Sault na
rzece Ottawa . Udało im się odwrócić inwazję
Irokezów i są odpowiedzialni za uratowanie Montrealu
przed zniszczeniem. Spotkanie Ormeaux i Irokezów ma
znaczenie, ponieważ odwiodło Irokezów od dalszych
ataków na Montreal.
Wojna króla Williama
Główny artykuł: Wojna
króla Williama
Mapa Ameryki Północnej w 1702 roku przedstawiająca
forty, miasta i (w jednolitych kolorach) obszary
zajmowane przez osady europejskie
W 1688 roku rozpoczęła się wojna króla Wilhelma, a
Anglicy i Irokezi rozpoczęli poważny atak na Nową
Francję, po wielu latach małych potyczek na terytoriach
angielskich i francuskich. Nowa Francja i Konfederacja
Wabanaki były w stanie udaremnić ekspansję Nowej
Anglii do Akadii, której granicę Nowa Francja
określała jako rzeka Kennebec w południowym Maine.
Wojna króla Wilhelma zakończyła się w 1697 roku, ale
druga wojna ( Queen Anne's War ) wybuchła w 1702 roku.
Quebec przetrwał angielskie najazdy obu tych wojen, a
podczas wojen Francja zagarnęła wielu Anglików.
Hudson's Bay Company centra handlu futrami w Hudson Bayw
tym York Factory , który Francuzi przemianowali na Fort
Bourbon .
Wojna królowej Anny
Główny artykuł: Wojna
Królowej Anny
Podczas gdy Acadia przetrwała angielską inwazję
podczas wojny króla Wilhelma , kolonia upadła podczas
wojny królowej Anny. Ostateczny podbój Akadii miał
miejsce w 1710 r. W 1713 r. pokój zapanował w Nowej
Francji na mocy traktatu w Utrechcie . Chociaż traktat
przekazał Zatokę Hudsona, Nową Fundlandię i część
Akadii (półwysep Nowa Szkocja ) Wielkiej Brytanii,
Francja pozostała pod kontrolą Île Royale ( Wyspa Cape
Breton ) (która również administrowała Île
Saint-Jean ( Wyspa Księcia Edwarda ) ). Północna
część Akadii , czyli dzisiejszy Nowy Brunszwik iMaine
pozostało spornym terytorium. Budowa twierdzy Louisbourg
na Île Royale, francuskiej twierdzy wojskowej, mającej
chronić dojścia do osiedli nad rzeką St. Lawrence,
rozpoczęła się w 1719 r.
Wojna ojca Rale'a
Główny artykuł: Wojna
Ojca Rale'a
Obraz z lat 50. XIX wieku przedstawiający śmierć
francuskiego księdza jezuity Sébastiena Rale podczas
wojny ojca Rale
Jednak w Acadia wojna trwała nadal. Wojna ojca Rale'a
(1722-1725) była serią bitew między Nową Anglią a
Konfederacją Wabanaki , sprzymierzoną z Nową Francją.
Nowa Francja i Konfederacja Wabanaki broniły przed
ekspansją osad Nowej Anglii do Akadii, której granicę
Nowa Francja określała jako rzekę Kennebec w
południowym Maine. [104] [105] [106] Po podboju Akadii
przez Nową Anglię w 1710 r. kontynentalna Nowa Szkocja
znajdowała się pod kontrolą Nowej Anglii, ale oba
dzisiejsze New Brunswicki praktycznie całe dzisiejsze
Maine pozostało spornym terytorium między Nową Anglią
a Nową Francją. Aby zabezpieczyć roszczenia Nowej
Francji do regionu, ustanowiła misje katolickie wśród
trzech największych rdzennych wiosek w regionie: jedną
nad rzeką Kennebec ( Norridgewock ); jeden dalej na
północ nad rzeką Penobscot ( Penobscot ) i jeden na
rzece Saint John ( Medoctec ). [109] [110]
Wojna rozpoczęła się na dwóch frontach: kiedy Nowa
Anglia przebiła się przez Maine i kiedy Nowa Anglia
ugruntowała się w Canso w Nowej Szkocji . W wyniku
wojny, Maine dostało się do Nowej Anglii po pokonaniu
księdza Sébastiena Rale pod Norridgewock i
późniejszym wycofaniu się rdzennej ludności znad rzek
Kennebec i Penobscot do St. Francis i Becancour w Quebecu
. [a]
Wojna króla Jerzego
Główny artykuł: Wojna
króla Jerzego
Pokój w Kanadzie trwał do 1744 roku, kiedy do Fort
Louisbourg dotarła wiadomość o wybuchu wojny o
sukcesję austriacką ( wojna króla Jerzego w Ameryce
Północnej). Siły francuskie przystąpiły do ??ataku
jako pierwsze w nieudanej próbie zdobycia Annapolis
Royal , stolicy brytyjskiej Nowej Szkocji. W 1745 William
Shirley , gubernator Massachusetts , poprowadził
kontratak na Louisbourg. Zarówno Francja, jak i Nowa
Francja nie były w stanie złagodzić oblężenia, a
Louisbourg poddał się Brytyjczykom. Wraz ze słynną
ekspedycją Duc d'Anville , Francja próbowała odzyskać
Acadia i fortecę w 1746 roku, ale nie powiodła się.
Twierdza została zwrócona Francji na mocy traktatu z
Aix-la-Chapelle, ale traktat pokojowy, który
przywrócił wszystkie granice kolonialne do ich
przedwojennego statusu, nie przyczynił się do
zakończenia utrzymującej się wrogości między
Francją, Wielką Brytanią i ich odpowiednimi koloniami,
ani nie rozwiązał żadnych sporów terytorialnych.
Wojna Ojca Le Loutre
Główny artykuł: Wojna
Ojca Le Loutre
W Akadii i Nowej Szkocji wojna ojca Le Loutre (1749-1755)
rozpoczęła się wraz z założeniem przez Brytyjczyków
Halifax . Podczas wojny ojca Le Loutre, Nowa Francja
założyła trzy forty wzdłuż granicy dzisiejszego
Nowego Brunszwiku, aby chronić je przed atakiem Nowej
Anglii z Nowej Szkocji. Wojna trwała aż do zwycięstwa
Brytyjczyków pod Fort Beausejour , które wypędziło
ojca Le Loutre z regionu, kończąc tym samym jego sojusz
z Maliseet, Akadyjczykami i Mi'kmakiem .
Wojna francusko-indiańska
Główne artykuły: wojna
francuska i indiańska oraz wypędzenie
Akadów
Mapa roszczeń terytorialnych w Ameryce Północnej do
1750 roku, przed wojną francusko-indyjską , która
była częścią większego światowego konfliktu znanego
jako wojna siedmioletnia (1756-1763). Posiadłości
Wielkiej Brytanii (różowy), Francji (niebieski) i
Hiszpanii (pomarańczowy, Kalifornii,
północno-zachodniego Pacyfiku i Wielkiej Kotliny )
Fort Duquesne , położony u zbiegu rzek Allegheny i
Monongahela w miejscu dzisiejszego Pittsburgha w
Pensylwanii , strzegł najważniejszej strategicznej
lokalizacji na zachodzie w czasie wojny siedmioletniej.
Został zbudowany, aby zapewnić, że dolina rzeki Ohio
pozostała pod kontrolą francuską. Niewielki oddział
kolonialny z Wirginii założył tu fort, ale siły
francuskie pod dowództwem Claude-Pierre Pécaudy de
Contrecourwypędził ich w kwietniu 1754 roku. Nowa
Francja uznała to za część swojej kolonii, a Francuzi
chcieli powstrzymać Brytyjczyków przed wkroczeniem na
nią. Francuzi zbudowali tutaj Fort Duquesne, aby
służył jako twierdza wojskowa i jako baza do rozwoju
handlu i umacniania sojuszy wojskowych z rdzenną
ludnością tego obszaru.
W 1755 generał Edward Braddock poprowadził ekspedycję
przeciwko Fortowi Duquesne i chociaż liczebnie
przewyższali francuską milicję i jej indyjskich
sojuszników, armia Braddocka została rozgromiona, a
Braddock zginął. [111] Później tego samego roku w
bitwie pod Lake George, brytyjski generał William
Johnson z siłą 1700 żołnierzy amerykańskich i
irokezów pokonał francuskie siły 2800 Francuzów i
Kanadyjczyków oraz 700 rdzennych Amerykanów dowodzonych
przez barona Dieskau (dowódcę wojskowego Nowego
Francja).
Walka o kontrolę nad Ohio Country doprowadziła do wojny
francusko-indyjskiej , która rozpoczęła się jako
północnoamerykańska faza wojny siedmioletniej (która
technicznie rozpoczęła się w Europie dopiero w 1756
r.). Wojna rozpoczęła się od pokonania kontyngentu
milicji Wirginii pod dowództwem pułkownika George'a
Washingtona przez francuskie trupy de la marine w dolinie
Ohio . W wyniku tej porażki Brytyjczycy postanowili
przygotować podbój Quebec City, stolicy Nowej Francji.
Brytyjczycy pokonali Francję w Akadii w bitwie pod Fort
Beausejour (1755), a następnie Île Royale ( wyspa Cape
Breton ) (która również administrowała Île
Saint-Jean (Wyspa Księcia Edwarda ) wraz z oblężeniem
Louisbourg (1758) .
Przez całą wojnę Brytyjczycy siłą usuwali
Akadyjczyków ze swoich ziem, czemu stawiali opór
milicje Mi'kmaka i Akadyjczyków. Wielkiego przewrotu
kontynuował od 1755 do 1764 roku.
Te brytyjskie sukcesy militarne zostały odparte, z
sukcesami przez Francuzów i rdzennych Amerykanów. W
1756 r. duże siły Francuzów, Kanadyjczyków i ich
rdzennych sojuszników amerykańskich pod dowództwem
markiza de Montcalm przypuściły atak na kluczową
brytyjską placówkę w Fort Oswego nad jeziorem Ontario
z Fort Frontenac i zmusiły garnizon do poddania się. W
następnym roku Montcalm z ogromnymi siłami 7200
Francuzów i Kanadyjczyków oraz 2400 rdzennych
Amerykanów oblegał Fort William Henry na południowych
wybrzeżach jeziora George i po trzech tygodniach walk
brytyjski dowódca Monroe poddał się. Montcalm dał mu
honorowe warunki powrotu do Anglii i nie walkę przez 18
miesięcy. A jednak, gdy siły brytyjskie z cywilami
znajdowały się trzy mile od fortu, sojusznicy rdzennych
Amerykanów zmasakrowali około 1100 z 1500 żołnierzy.
W następnym roku Francuzi mieli jedno zwycięstwo i
jedną porażkę. Klęska nastąpiła pod francuską
fortecą Louisbourg. Zwycięstwo odniosło pas ziemi
między jeziorami Champlain i Lake George we francuskiej
fortecy Fort Carillon. Siły brytyjskie wysłane do
zdobycia Fort Carillon (utrzymywane przez zaledwie 3400
francuskich regularnych i piechoty morskiej bez prawie
żadnego wsparcia milicji i rdzennych mieszkańców)
były największe, jakie kiedykolwiek widziano w Ameryce
w tym czasie: 16 200 żołnierzy brytyjskich,
amerykańskich i irokezów pod dowództwem generała
Jamesa Abercrombie. Bitwa ta kosztowała Brytyjczyków
2200 żołnierzy, kilka sztuk artylerii przeciwko stratom
francuskim około 200 zabitych lub rannych.
Podczas gdy brytyjski podbój Akadii miał miejsce w 1710
r., Francuzi nadal byli znaczącą siłą w regionie z
Fortem Beausejour i Fortress Louisbourg . Dominująca
populacja w regionie pozostała Akadyjczykami, to znaczy
nie Brytyjczykami. W 1755 Brytyjczycy odnieśli sukces w
bitwie pod Beausejour i zaraz potem rozpoczęli
wypędzenie Akadyjczyków .
W międzyczasie Francuzi kontynuowali eksplorację na
zachód i rozszerzali swoje sojusze handlowe z rdzenną
ludnością. Fort de la Corne został zbudowany w 1753
roku przez Louisa de la Corne, kawalera de la Corne, na
wschód od rzeki Saskatchewan Forks, w dzisiejszej
kanadyjskiej prowincji Saskatchewan . Była to najdalej
wysunięta na zachód placówka Cesarstwa Francuskiego w
Ameryce Północnej, która powstała przed jego
upadkiem.
Traktaty cesji
Dalsze informacje: Podbój
Nowej Francji (1758-1760)
W 1758 r. siły brytyjskie ponownie zdobyły Louisbourg ,
umożliwiając im zablokowanie wejścia do rzeki Św.
Wawrzyńca. To okazało się decydujące w czasie wojny.
W 1759 Brytyjczycy oblegali Quebec drogą morską, a
armia pod dowództwem generała Jamesa Wolfe pokonała
Francuzów pod dowództwem generała Louis-Joseph de
Montcalm w bitwie na równinach Abrahama we wrześniu.
Garnizon w Quebecu poddał się 18 września, aw
następnym roku Nowa Francja została podbita przez
Brytyjczyków po ataku na Montreal , który odmówił
uznania upadku Kanady. Ostatni francuski gubernator
generalny Nowej Francji, Pierre François de Rigaud,
markiz de Vaudreuil-Cavagnal , poddał się brytyjskiemu
generałowi dywizjiJeffery Amherst 8 września 1760 r.
Francja formalnie oddała Kanadę Brytyjczykom w
traktacie paryskim , podpisanym 10 lutego 1763 r.
Następstwa
Główne artykuły: Kanada
pod brytyjską kontrolą imperialną, Luizjana
(Nowa Hiszpania) i Kolonialna
historia Stanów Zjednoczonych
Mapa przedstawiająca brytyjskie zdobycze terytorialne po
traktacie paryskim w kolorze różowym, a hiszpańskie
zdobycze terytorialne po traktacie z Fontainebleau w
kolorze żółtym
Wypędzonych Acadians początkowo były rozproszone w
wielu regionach wschodniej Ameryce Północnej (w tym
Trzynaście kolonii ), a niektóre zostały wysłane do
Francji. Wielu ostatecznie osiedliło się w Quebecu lub
Luizjanie, podczas gdy inni powrócili do regionów
Nowego Brunszwiku i Nowej Szkocji . Chéticamp, Nowa
Szkocja i Wyspy Magdaleny mają znaczące społeczności.
W Luizjanie ich potomkowie stali się znani jako
Cajunowie , zepsucie francuskich Akadienów .
W połowie XVIII wieku francuscy osadnicy byli dobrze
ugruntowani, a populacja wynosiła około 70 000,
głównie ze względu na naturalny wzrost. Populacja
europejska rosła powoli pod panowaniem francuskim.
Trzynaście brytyjskich kolonii na południu wzdłuż
wybrzeża Atlantyku rosło w populację z naturalnego
wzrostu i nowych osadników z Europy. Do 1760 roku w
koloniach brytyjskich mieszkało prawie 1,6 miliona
ludzi, co w porównaniu z Nową Francją wynosi około 23
do jednego. Populacja samych kolonii Nowej Anglii w 1760
r. wynosiła prawie 450 000.
Kultura i religia francuska pozostawała dominująca na
większości dawnych terytoriów Nowej Francji, dopóki
przybycie brytyjskich osadników nie doprowadziło do
późniejszego utworzenia Górnej Kanady (dziś Ontario )
i Nowego Brunszwiku . Terytorium Luizjany , pod
hiszpańskim kontrolę od końca wojny siedmioletniej,
pozostawała poza granice rozliczenia z amerykańskich
kolonii trzynastu.
Dwanaście lat po tym, jak Brytyjczycy pokonali
Francuzów, w Trzynastu Koloniach wybuchła amerykańska
wojna o niepodległość. Wielu francuskich
Kanadyjczyków wzięło udział w wojnie, w tym major
Clément Gosselin i admirał Louis-Philippe de Vaudreuil
. Po kapitulacji Wielkiej Brytanii w Yorktown w 1781 r.
Traktat Wersalski przekazał wszystkie dawne brytyjskie
roszczenia w Nowej Francji poniżej Wielkich Jezior we
władanie powstającym Stanom Zjednoczonym . Traktat
sojuszu francusko-hiszpańskiego przywrócił Luizjanę
do Francji w 1801 roku, ale francuski przywódca Napoleon
Bonaparte sprzedał ją Stanom Zjednoczonym w procesie
zakupu Luizjany w 1803, kończąc francuskie wysiłki
kolonialne w Ameryce Północnej.
Części dawnej Nowej Francji, które pozostały pod
rządami brytyjskimi, były administrowane jako Górna
Kanada i Dolna Kanada , 1791-1841, a następnie te
regiony zostały połączone jako Prowincja Kanady w
latach 1841-1867, kiedy uchwalono brytyjski akt o Ameryce
Północnej 1867 ustanowił rządy domowe dla
większości brytyjskiej Ameryki Północnej i ustanowił
francuskojęzyczny Quebec (dawna Dolna Kanada) jako
jedną z pierwotnych prowincji Dominium Kanady . Była
francuska kolonia Acadia została po raz pierwszy
oznaczona jako Kolonia Nowej Szkocji, ale wkrótce potem
Kolonia Nowego Brunszwiku, który następnie obejmował
Wyspę Księcia Edwarda, został od niej oddzielony.
W Kanadzie spuściznę Nowej Francji można dostrzec w
trwałej frankofońskiej tożsamości jej potomków, co
doprowadziło do dwujęzyczności instytucjonalnej w
całej Kanadzie.
Reszta tylko byłego terytorium kolonialnego Nowej
Francji, który pozostaje pod kontrolą Francuska do dnia
dzisiejszego jest francuska zbiorowość zamorska z
Saint-Pierre i Miquelon (francuski: Collectivité
territoriale de Saint-Pierre-et-Miquelon), składający
się z grupy małych wyspy 25 kilometrów (16 mil; 13 mil
morskich) u wybrzeży Nowej Fundlandii w Kanadzie.
Podziały polityczne Nowej Francji
Dalsze informacje: Lista
miast i wsi w Nowej Francji
Wykres przedstawiający organizację polityczną Nowej
Francji, ok. 1930 r. 1759
(kliknij abypowiększyć)
Przed traktatem w Utrechcie terytorium Nowej Francji
zostało podzielone na cztery kolonie:
Traktat z Utrechtu spowodował zrzeczenie się
francuskich roszczeń do kontynentalnej Akadii, Zatoki
Hudsona i Nowej Fundlandii oraz założenie kolonii Île
Royale , obecnie zwanej Wyspą Cape Breton, gdzie
Francuzi zbudowali Twierdzę Louisbourg. Acadia miał
trudną historię, z wielkiego przewrotu , pamiętał na
28 lipca każdego roku od 2003 roku potomkowie są
rozproszone w prowincjach Kanady Morskiej w Maine i
Luizjanie w Stanach Zjednoczonych, z małych populacjach
Chéticamp, Nowa Szkocja i Wyspy Magdaleny .
Historiografia
Podbój (odnoszący się do upadku Nowej Francji przez
Brytyjczyków, a konkretnie do wydarzeń z lat 1759-60)
zawsze był centralnym i kontestowanym tematem
kanadyjskiej pamięci. Niektórzy anglojęzyczni
historycy przedstawiają podbój jako zwycięstwo
"brytyjskiej przewagi militarnej, politycznej i
gospodarczej" i twierdzą, że ostatecznie
przyniósł korzyści francuskim osadnikom. Cornelius
Jaenen zauważa jednak, że francusko-kanadyjscy
historycy pozostają w tej kwestii mocno podzieleni.
Jedna grupa postrzega to jako wysoce negatywną
katastrofę gospodarczą, polityczną i ideologiczną,
która zagroziła stylowi życia materializmem i
protestantyzmem. Na drugim biegunie są ci historycy,
którzy widzą pozytywne korzyści z umożliwienia
zachowania języka, religii i tradycyjnych obyczajów pod
panowaniem brytyjskim. Debaty francusko-kanadyjskie
nasiliły się od lat 60. XX wieku, ponieważ podbój
postrzegany jest jako kluczowy moment w historii
nacjonalizmu w Quebecu. Frankofoński historyk Jocelyn
Létourneau zasugerował w 2009 roku, że dziś
"1759 nie należy przede wszystkim do przeszłości,
którą moglibyśmy chcieć studiować i zrozumieć, ale
raczej do teraźniejszości i przyszłości, które
moglibyśmy chcieć kształtować i kontrolować".
Przykładem trwałej kontestacji spuścizny podboju
może być epizod z 2009 roku, kiedy próba
upamiętnienia 250. rocznicy bitwy na Równinach Abrahama
została odwołana. Wyjaśnieniem odwołania było to,
że chodziło o kwestie bezpieczeństwa, ale aktywista
Sylvain Rocheleau stwierdził: "[Myślę], że
musieli odwołać wydarzenie, ponieważ obrażało
większość frankofonów. Musieli je odwołać,
ponieważ był to zły pomysł ."
|
