FRANCUSKIE ILINOIS
Królewska flaga Francji lub "flaga burbonów"
była pierwszą i najczęściej używaną flagą w Nowej
Francji
Mniejszy herb Francji używany przez rząd
Kraj Illinois
( fr : Pays des Illinois ; oświetlony ) - czasami
określana jako Górna Luizjana ( fr : Haute-Louisiane ;
Hiszp: Alta Luisiana )
- był rozległym regionem Nowej Francji , który w XVII
wieku został zastrzeżony w dzisiejszych
Środkowo-Zachodnich Stanach Zjednoczonych .
Chociaż te nazwy ogólnie określone całym Górnym
Mississippi River przełom , francuski osada kolonialnych
zatężono wzdłuż Mississippi i Illinois Rivers , w
jakim jest teraz stanach USA z Illinois i Missouri , z
placówek w stanie Indiana .
Odkryte w 1673 r. od Green Bay do rzeki Arkansas przez
Canadienekspedycji Louisa Jollieta i Jacques'a
Marquette'a , teren został przejęty przez Francję .
Zsiedlono go głównie z Pays
d'en Haut (część nowej Francji na zachód
od Montrealu) w kontekście handlu futrami (fur
trade).
Z biegiem czasu handel futrami zaprowadził niektórych
Francuzów w najdalsze zakątki Gór Skalistych ,
zwłaszcza wzdłuż odgałęzień szerokiej doliny rzeki
Missouri . Francuska nazwa Pays des Ilinois oznacza
"Kraina Illinois [liczba mnoga]" i jest
odniesieniem do Konfederacji Stanu Illinois , grupy
spokrewnionych Indian Algonquian.
Pais ( sic ) des Ilinois (1717)
Aż do 1717 roku kraj Illinois był rządzony przez
francuską prowincję Kanada , ale z rozkazu króla
Ludwika XV kraj Illinois został przyłączony do
francuskiej prowincji Luizjana , a północno-wschodnia
granica administracyjna przebiegała nieco niejasno na
lub w pobliżu górnego stanu Illinois. Rzeka . [5]
Terytorium w ten sposób stało się znane jako
"Górna Luizjana". W połowie XVIII wieku
główne osady obejmowały Cahokia , Kaskaskia , Chartres
, Saint Philippe i Prairie du Rocher , wszystkie po
wschodniej stronie Missisipi w dzisiejszym Illinois; i
Ste. Genevievepo drugiej stronie rzeki w Missouri, a
także Fort Vincennes w stanie Indiana.
W wyniku francuskiej klęski w wojnie
francusko-indyjskiej (French
and Indian War) w 1764 r. kraj Illinois na wschód od
rzeki Missisipi został przekazany Brytyjczykom i stał
się częścią brytyjskiej prowincji Quebec (Province
of Quebec); ziemia na zachód od rzeki została
przekazana Hiszpanom ( Luisiana
).
Podczas rewolucji amerykańskiej Wirginian George Rogers
Clark prowadził kampanię w Illinois (Illinois
campaign) przeciwko Brytyjczykom.
Illinois Country na wschód od rzeki Mississippi, wraz z
ówczesną dużą częścią Ohio Country, stało się
częścią Illinois
County, Virginia , do której przyznano prawa do
podboju. Hrabstwo zostało zniesione w 1782 r.
W 1784 r. Virginia zrzekła się swoich roszczeń.
Część obszaru została włączona do Terytorium
Północno-Zachodniego (Northwest
Territory) Stanów Zjednoczonych .
Nazwa funkcjonująca jako Illinois
Territory między 1809 i 1818, jak i Stan Illinois po
jego przyjęciu do Unii w 1818 roku
Pozostałą część Illinois kraju na zachód od
Missisipi został przejęty przez Stany Zjednoczone w Louisiana
Purchase w 1803 roku.
Spis treści:
1 Lokalizacja i granice
2 Eksploracja i osadnictwo
2,1 Fort St. Louis du Rocher
2.2 Fort de Chartres
2,3 Osada rolnicza
2,4 Inne podziały
3 Brytyjska prowincja Quebec
4 Stan Illinois pod kontrolą amerykańską
1681 mapa Nowego Świata: Nowa Francja i Wielkie Jeziora
na północy, z ciemną linią jako rzeka Missisipi na
zachodzie i ujście rzeki (i przyszły Nowy Orlean), a
następnie terra incognita . Obszar na południowy
zachód od Wielkich Jezior jest oznaczony jako Pays des
Illinois.
(kliknij aby powiekszyć)
Lokalizacja i granice
Granice Kraju Illinois były definiowane na różne
sposoby, ale region znany obecnie jako Amerykański Dno
był prawie w centrum wszystkich opisów. Jednym z
najwcześniejszych znanych obiektów geograficznych
oznaczonych jako Ilinois było to, co później stało
się znane jako jezioro Michigan , na mapie przygotowanej
w 1671 roku przez francuskich jezuitów . Pierwsi
francuscy misjonarze i kupcy określali tą nazwą obszar
na południowy zachód i południowy wschód od jeziora,
w tym znaczną część górnej doliny Missisipi.
Illinois to także nazwa nadana obszarowi zamieszkanemu
przez Illiniwek . Na mapie z 1685 r. zaznaczono duży
obszar na południowy zachód od jeziora les Ilinois ; w
1688 r. włoski kartografVincenzo Coronelli określił
region (w języku włoskim) jako kraj Illinois. W 1721
roku siódmy cywilny i wojskowy okręg Luizjany został
nazwany Illinois . Obejmował ponad połowę obecnego
stanu, jak również tereny pomiędzy rzeką Arkansas a
linią 43 stopni szerokości geograficznej północnej
oraz kraj pomiędzy Górami Skalistymi a rzeką
Missisipi. Królewskie rozporządzenie z 1722 r. - po
przeniesieniu rządów Kraju Illinois z Kanady do
Luizjany - mogło zawierać najszerszą definicję tego
regionu: wszystkie ziemie objęte przez Francję na
południe od Wielkich Jezior i na północ od ujścia
rzeki Ohio , która obejmowałby niższyDolina Missouri,
a także oba brzegi Missisipi.
Pokolenie później konflikty handlowe między Kanadą a
Luizjaną doprowadziły do ??bardziej zdefiniowanej
granicy między koloniami francuskimi; w 1745 r.
generał-gubernator Luizjany Vaudreuil wyznaczył
północno-wschodnie granice swojej domeny jako dolinę
Wabash aż do ujścia rzeki Vermilion (w pobliżu
dzisiejszego Danville w stanie Illinois ); stamtąd na
północny zachód do le Rocher nad rzeką Illinois , a
stamtąd na zachód do ujścia rzeki Rock (obecnie Rock
Island, Illinois ). [5] Tak więc Vincennes i Peoria
były blisko granicy zasięgu Luizjany; placówki
wOuiatenon (w górnej części Wabash w pobliżu
dzisiejszego Lafayette w stanie Indiana ), Checagou ,
Fort Miamis (w pobliżu dzisiejszego Fort Wayne w stanie
Indiana ) i Prairie du Chien działały jako podległe
tereny Kanady.
Ta granica między Kanadą a Krajem Illinois pozostała w
mocy aż do traktatu paryskiego w 1763, po którym
Francja oddała swoje pozostałe terytorium na wschód od
Missisipi Wielkiej Brytanii. (Chociaż wojska brytyjskie
zajęły "kanadyjskie" stanowisk w krajach
Illinois i Wabash w roku 1761, nie zajmują Vincennes lub
rzeki Mississippi rozliczeń w Cahokia i Kaskaskia aż do
1764 roku, po ratyfikacji traktatu pokojowego. ) Jak
część ogólnego raportu o warunkach na nowo podbitych
ziemiach, gen. Thomas Gage , ówczesny komendant w
Montrealu, wyjaśnił w 1762 roku, że chociaż granica
między Luizjaną a Kanadą nie była dokładna,
zrozumiano, że górna część Missisipi powyżej
ujścia Illinois znajduje się na kanadyjskim terytorium
handlowym.
Rozróżnienia stały się nieco jaśniejsze po traktacie
paryskim w 1763 r., kiedy Wielka Brytania nabyła Kanadę
i ziemie, do których domagała się Francja na wschód
od Missisipi, a Hiszpania nabyła Luizjanę na zachód od
Missisipi. Wielu francuskich osadników przeniosło się
na zachód przez rzekę, uciekając przed brytyjską
kontrolą. Na zachodnim brzegu Hiszpanie nadal określali
zachodni region rządzony od St. Louis jako Dystrykt
Illinois, a St. Louis jako miasto Illinois .
Eksploracja i osadnictwo
Mapa zachodniej Nowej Francji, w tym Kraju Illinois,
Vincenzo Coronelli , 1688
Pierwsze francuskie eksploracje Kraju Illinois miały
miejsce w pierwszej połowie XVII wieku, prowadzone przez
odkrywców i misjonarzy z Kanady. Étienne Brulé zbadał
górny stan Illinois w 1615 roku, ale nie udokumentował
swoich doświadczeń. Podczas swojej podróży misyjnej w
1627 r. Joseph de La Roche Daillon dotarł do źródła
naftowego na najbardziej wysuniętym na północny
wschód krańcu dorzecza rzeki Missisipi.
W latach 1669-70 ojciec Jacques Marquette , misjonarz we
francuskiej Kanadzie, przebywał na stacji misyjnej nad
Jeziorem Superior , gdzie spotkał rodzimych kupców z
Konfederacji Illinois . Dowiedział się o wielkiej
rzece, która przepływała przez ich kraj na południu i
zachodzie.
W latach 1673-74, na zlecenie rządu kanadyjskiego,
Marquette i Louis Jolliet zbadali terytorium rzeki
Missisipi od Green Bay do rzeki Arkansas , w tym dolinę
rzeki Illinois . W 1675 r. Marquette powrócił, aby
założyć misję jezuitów w Wielkiej Wiosce Illinois.
Przez kolejne dziesięciolecia w regionie powstawały
misje, placówki handlowe i forty.
Do 1714 roku głównymi europejskimi, nie-rodzimymi
mieszkańcami byli kanadyjscy handlarze futer ,
misjonarze i żołnierze, zajmujący się rdzennymi
Amerykanami, zwłaszcza grupą znaną jako Kaskaskia Kaskaskia
.
Główne osady francuskie powstały w Kaskaskia , Cahokia
i Sainte Genevieve . Do 1752 r. populacja wzrosła do
2573.
Z 1710s do 1730s, Fox
Wars między Francuzami, francuski sprzymierzone
plemiona i Meskwaki
(Fox) plemię indiańskie wystąpił w to, co
jest obecnie północnym Illinois, w południowej
Wisconsin i Michigan, w szczególności na handlu
futrami.
Podczas konfliktu, na terenie dzisiejszego hrabstwa
McLean, Illinois , siły francuskie i sojusznicze
wygrały w 1730 r. bitwę z Meskwaki.
Fort St. Louis du Rocher
Dalsze informacje: Starved
Rock State Park
Francuskie badacze kierowani przez René-Robert Cavelier
de La Salle zbudowany Fort St. Louis na dużą Butte
przez rzeki Illinois w zimie 1682 roku [14] O nazwie Le
Rocher , Butte warunkiem korzystną pozycję fortu
powyżej rzeka.
Drewniana palisada była jedyną formą obrony, jaką La
Salle użył do zabezpieczenia miejsca. Wewnątrz fortu
znajdowało się kilka drewnianych domów i schronów
tubylców. Francuzi chcieli, aby St. Louis był pierwszym
z kilku fortów do obrony przed angielskimi najazdami i
utrzymania swoich osiedli ograniczonych do wschodniego
wybrzeża. Towarzyszyli Francuzom w regionie
sprzymierzeni członkowie kilku rdzennych plemion z
terenów wschodnich, którzy zintegrowali się z
Kaskaskiami: Miami,
Shawnee
i Mahican
.
Plemiona założyły nową osadę u podnóża wzgórza
znaną jako Hotel Plaza. Po zakończeniu pięcioletniego
monopolu La Salle, gubernator Nowej Francji
Joseph-Antoine de La Barre chciał oddać pod swoją
jurysdykcję Fort Saint Louis wraz z Fortem Frontenac .
Na rozkaz gubernatora kupcy i jego oficer zostali
eskortowani do Illinois. 11 sierpnia 1683 r. płatnerz
LaSalle, Pierre Prudhomme, uzyskano około jednej i
trzech czwartych mili północnego brzegu portu.
Podczas najwcześniejszej wojny francuskiej i indyjskiej
Francuzi używali fortu jako schronienia przed atakami Irokezów,
którzy byli sprzymierzeni z Brytyjczykami. Irokezi
zmusili osadników pod dowództwem Henri de Tontiego do
opuszczenia fortu w 1691 roku. De Tonti zreorganizował
osadników w Forcie Pimitoui we współczesnej Peorii .
Francuska mapa Ameryki Północnej 1700 (Covens and
Mortier ed. 1708) - "PAYS DES ILINOIS", w
pobliżu centrum
(kliknij aby powiekszyć)
Wojska francuskie dowodzone przez Pierre'a De Liette
zajęły Fort St. Louis w latach 1714-1718; Jurysdykcja
De Liette nad regionem zakończyła się, gdy terytorium
zostało przeniesione z Kanady do Luizjany . Łowcy futer
i handlarze korzystali z fortu okresowo na początku
XVIII wieku, dopóki nie stał się zbyt zniszczony.
Obecnie na miejscu nie znaleziono żadnych pozostałości
powierzchniowych fortu. Region ten był okresowo
okupowany przez różne plemiona tubylcze, które
zostały zmuszone na zachód przez ekspansję
europejskich osad. Należą do nich Potawatomi,
Ottawa
i Ojibwe
.
20 kwietnia 1769 wojownik z Konfederacji Illinois
zamordował Wodza Pontiaca (Chief
Pontiac) podczas jego misji dyplomatycznej w Cahokia
. Według lokalnej legendy Ottawa wraz ze swoimi
sojusznikami Potawatomi zaatakowali bandę Illini
wzdłuż rzeki Illinois. Plemię wspięło się na
wzgórze, aby szukać schronienia przed atakiem. Ottawa i
Potawatomi kontynuowali oblężenie, dopóki plemię
Illini nie umarło z głodu. Po usłyszeniu tej historii
Europejczycy nazwali Butte Starved Rock .
Fort w Chartres
Główny artykuł: Fort
de Chartres
Zrekonstruowana kurtyna i portierni z Fort de Chartres
1 stycznia 1718 r. monopol handlowy otrzymał John Law i
jego Kompania Zachodnia (Company
of the West) (która w 1719 r. miała stać się
Kompanią Indyjską, Company
of the Indies).
Mając nadzieję na zarobienie fortuny na wydobywaniu
metali szlachetnych w okolicy, firma z kontyngentem
wojskowym wysłanym z Nowego Orleanu zbudowała fort, aby
chronić swoje interesy. Budowa rozpoczęła się na
pierwszym Forcie de Chartres (w dzisiejszym Illinois) w
1718 roku i została ukończona w 1720 roku.
Pierwotny fort znajdował się na wschodnim brzegu rzeki
Missisipi, w dół rzeki (na południe) od Cahokia i w
górę rzeki Kaskaskia . Pobliska osada Prairie du Rocher
w stanie Illinois została założona przez kolonistów
francusko-kanadyjskich w 1722 roku, kilka kilometrów w
głąb lądu od fortu.
Mapa Thomasa Hutchinsa osiedli w Kraju Illinois w 1778 r.
Fort miał być siedzibą rządu stanu Illinois i
pomagać w kontrolowaniu agresywnych Indian Fox
Indians (Meskwaki).
Fort został nazwany na cześć Ludwika, księcia de
Chartres (Louis,
duc de Chartres), syna regenta Francji.
Z powodu częstych powodzi w 1725 r. zbudowano kolejny
fort w głębi lądu. Do 1731 r. Kompania Indii
zlikwidowała i zwróciła Luizjanę i jej rząd z
powrotem do króla.
Garnizon fortu został przeniesiony do Kaskaskia w stanie
Illinois w 1747 roku, około 18 mil na południe. Nowy
kamienny fort został zaplanowany w pobliżu starego
fortu i został opisany jako "prawie
ukończony" w 1754 roku, chociaż budowa trwała do
1760 roku.
Nowy kamienny fort był siedzibą francuskiego państwa
Illinois przez mniej niż 20 lat, ponieważ został
przekazany Brytyjczykom w 1763 r. na mocy traktatu
paryskiego (Treaty
of Paris) pod koniec wojny francusko-indiańskiej (French
and Indian War). Korona Brytyjska ogłosiła prawie
całą ziemię między Appalachami a rzeką Missisipi, od
Florydy po Nową Fundlandię, jako Terytorium
Indian, zwane Rezerwatem Indian (Indian
Reserve) , zgodnie z proklamacją królewską z 1763
roku . Rząd nakazał osadnikom odejście lub uzyskanie
specjalnej licencji na pozostanie. To i pragnienie życia
na katolickim terytorium spowodowało, że wielu
Kanadyjczykówprzekroczyć Missisipi i zamieszkać w St.
Louis lub Ste. Genevieve . Brytyjczycy wkrótce
złagodzili swoją politykę, a później rozszerzyli
prowincję Quebec na region.
Brytyjczycy przejęli kontrolę nad Fort de Chartres 10
października 1765 roku i przemianowali go na Fort
Cavendish . Brytyjczycy złagodzili początkowy nakaz
wypędzenia i zaoferowali mieszkańcom Kanady te same
prawa i przywileje, z których korzystali pod rządami
Francji. We wrześniu 1768 r. Brytyjczycy ustanowili
Trybunał Sprawiedliwości, pierwszy sąd powszechny w
Dolinie Missisipi (francuski system prawa nazywa się
prawem cywilnym ).
Po poważnej powodzi w 1772 r. Brytyjczycy nie widzieli
wartości w utrzymaniu fortu i porzucili go. Przenieśli
garnizon wojskowy do fortu w Kaskaskia i przemianowali go
na Fort Gage . Zrujnowany, ale nienaruszony magazyn
Chartres jest uważany za najstarszą zachowaną
europejską strukturę w Illinois i został
zrekonstruowany w XX wieku, wraz z większością reszty
fortu.
Osada rolnicza
Według historyka Carla J. Ekberga francuski wzorzec
osadniczy w Kraju Illinois był na ogół wyjątkowy w
XVII i XVIII-wiecznej francuskiej Ameryce Północnej.
Były to inne tego typu osiedla francuskie, które w
większości były zorganizowane w oddzielnych zagrodach
wzdłuż rzeki z długimi prostokątnymi działkami
rozciągającymi się od rzeki (działki wstęgowe).
Francuzi z Illinois Country, chociaż oznaczali działki
z długą wstążką, nie mieszkali na nich. Zamiast tego
osadnicy mieszkali razem w wioskach rolniczych, bardziej
przypominających wioski rolnicze w północnej Francji,
i praktykowali rolnictwo komunalne.
Po założeniu portu w Nowym Orleanie , wzdłuż rzeki
Missisipi na południu, w 1718 r., do Kraju Illinois
sprowadzono więcej niewolników afrykańskich, aby
pracowali w rolnictwie i górnictwie. W połowie XVIII
wieku niewolnicy stanowili aż jedną trzecią populacji.
Inne Osady
- W 1675 roku Jacques Marquette założył misję
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi
Panny w Wielkiej Wiosce Illinois , niedaleko
dzisiejszej Utica, Illinois , która została
zniszczona przez Irokezów
w 1680 roku.
Fort Pimiteoui (Stara Peoria) około 1702 r.
- Peoria była początkowo najbardziej wysuniętą
na południe częścią Nowej Francji ,
następnie najbardziej wysuniętą na północ
częścią francuskiej kolonii Luizjany , aw
końcu najbardziej wysuniętą na zachód
częścią nowo utworzonych Stanów
Zjednoczonych. Fort Crevecoeur został po raz
pierwszy założony w 1680 roku. Kolejny fort,
często nazywany Fortem Pimiteoui , a później
Starym Fortem Peoria, powstał w 1691 roku.
[18]Interesy francuskie dominowały w Peorii
przez ponad sto lat, od czasu, gdy pierwsi
francuscy odkrywcy wpłynęli rzeką Illinois w
1673 r., do czasu, gdy pierwsi osadnicy
amerykańscy zaczęli napływać na ten obszar
około 1815 r. Niewielka obecność francuska
utrzymywała się przez pewien czas na
wschodniego brzegu rzeki, ale zniknął około
1846 roku. Dziś w planie ulic śródmieścia
Peorii oraz w nazwie okazjonalnej ulicy, szkoły
lub hotelowej sali konferencyjnej zachowały się
jedynie słabe echa francuskiej Peorii: Joliet ,
Marquette , LaSalle .
- Misja Anioła Stróża powstała w pobliżu
Portage Chicago pomiędzy 1696-1700.
Francuski Kościół Świętej Rodziny w Cahokia
- Cahokia , założona w 1696 roku przez
francuskich misjonarzy z Quebecu , była jedną z
pierwszych stałych osad w regionie. Stało się
jednym z najludniejszych miast północy. W 1787
r. stał się siedzibą hrabstwa St. Clair na
Terytorium Północno-Zachodnim . W 1801 roku
William Henry Harrison , ówczesny gubernator
Terytorium Indiany , powiększył hrabstwo St.
Clair, aby zarządzać ogromnym obszarem
rozciągającym się do granicy
kanadyjsko-amerykańskiej. W 1814 r. hrabstwo
zostało zredukowane do rozmiarów obecnego
hrabstwa St. Clair w stanie Illinois . Siedziba
hrabstwa została przeniesiona z Cahokii do
Belleville . 20 kwietnia 1769 roku wielki
indyjski przywódca wódz Pontiaczostał
zamordowany w Cahokia przez wodza Peorii .
- Kaskaskia , założona w 1703 roku, była
początkowo małą stacją misyjną dla
Francuzów. Rozkwitło, stając się stolicą
Terytorium Illinois w latach 1809-1818 i
pierwszą stolicą stanu Illinois w latach
1818-1820. Francuzi zbudowali tu w 1721 r. fort,
który został zniszczony w 1763 r. przez
Brytyjczyków. (Fort znajdował się powyżej
ówczesnego dolnego biegu rzeki Kaskaskia , ale
stał się nowym kanałem Missisipi w 1881 r.)
Podczas amerykańskiej wojny o niepodległość ,
w 1778 r. wioskę przejął generał George
Rogers Clark . Mieszkańcy zadzwonili dzwon
kościelny w celebracji i stał się znany jako
"dzwon wolności". (Przesłany w 1741
r. przez króla Ludwika XV.) Powódź i boczne
przesunięcie koryta rzeki w 1881 r. odcięły
starą osadę od stałego lądu Illinois i
zniszczyły część wioski oraz jej
archeologię. Znaczna część cmentarza
wiejskiego została przeniesiona na wyższy teren
Parku Stanowego Fort Kaskaskia po drugiej stronie
rzeki. Dziś zwiedzający mogą dotrzeć do
pozostałości Kaskaskia tylko mostem i drogą od
strony Missouri. Podczas Wielkiego Potopu w 1993
r. Missisipi zatopiła prawie wszystkie dachy i
wieżę katolickiego kościoła Niepokalanego
Poczęcia , zbudowanego w 1843 r. i przenosząc
cegłę po cegle w nowe miejsce na wyspie
Kaskaskia około 1893 r.
- W 1720 roku Philip Francois Renault , dyrektor
ds. operacji górniczych Kompanii Zachodu,
przybył z około 200 robotnikami i mechanikami
oraz 500 niewolnikami afrykańskimi z
Saint-Domingue do pracy w kopalniach . Kopalnie
wydobywały jednak tylko nieopłacalny węgiel i
ołów , co zapewniało Kompanię Zachodu
niewystarczające dochody. W 1723 roku, Renault,
z jego pracowników i niewolników, ustalonych
wsi St. Philippe (na Spodnie w dół od
dzisiejszej osobowości prawnej wspólnoty
Renault, Illinois w Monroe County, Illinois.) To
było około 3 mil na północ od Fort de
Chartres. To pierwsza wzmianka o afrykańskich
niewolnikach w regionie. Niektórzy francuscy
rolnicy również używali niewolników do pracy,
ale większość rodzin posiadała tylko kilku,
jeśli w ogóle. Wioska szybko wyprodukowała
nadwyżkę rolną, a jej towary sprzedano do
dolnej Luizjany, a także do osiedli mniej
udanych niż te w stanie Illinois, takich jak
Arkansas Post.
- Oryginalny Ste. Genevieve została założona
około 1750 roku wzdłuż zachodnich brzegów
rzeki Missisipi . Wieś składała się głównie
z rolników i kupców pochodzenia
francusko-kanadyjskiego z osad po wschodniej
stronie. Mimo powodzi miasto pozostało w tym
miejscu aż do wielkiej powodzi z 1785 r., która
zniszczyła znaczną część majątku.
Mieszkańcy wioski postanowili przenieść całą
wioskę na wyższy poziom około dwóch mil na
północ i pół mili z powrotem od równiny
zalewowej rzeki. Miasto zachowało najwięcej
budynków francuskiej architektury kolonialnej w
USA.
- Francuzi założyli Fort Orleans w 1723 roku
wzdłuż rzeki Missouri w pobliżu Brunswick w
stanie Missouri .
- Fort Vincennes , nad rzeką Wabash, później
znany jako St. Vincennes i ostatecznie Vincennes,
Indiana , został założony w 1732 roku.
Brytyjczycy przemianowali go na Fort Sackville po
zdobyciu go w wojnie francusko-indyjskiej (znanej
również jako Siedmioletnia). Wojna .) George
Rogers Clark przemianował go na Fort Patrick
Henry , na gubernatora Wirginii , kiedy wziął
go w rewolucji amerykańskiej . Chociaż część
oryginalnego ekspansywnego Kraju Illinois, jako
część Terytorium Północno-Zachodniego,
stała się siedzibą oddzielnego hrabstwa.
- Francuzi zbudowali Fort de L'Ascension (później
de Massiac) na rzece Ohio w 1757 roku w pobliżu
obecnego Metropolis w stanie Illinois .
- St. Louis zostało założone w 1764 roku przez
francuskich handlarzy futrami. W 1765 został
stolicą Górnej Luizjany; a po 1767 r. kontrolę
nad regionem na zachód od Missisipi przejęli
Hiszpanie ("Dystrykt Illinois" ). W
1780 St. Louis zostało zaatakowane przez siły
brytyjskie, głównie rdzennych Amerykanów,
podczas amerykańskiej wojny o niepodległość .
Brytyjska prowincja Quebec
Po brytyjskiej okupacji wschodniego brzegu Mississippi w
1765 r. niektórzy kanadyjscy osadnicy pozostali na tym
obszarze, podczas gdy inni przeprawili się przez rzekę,
tworząc nowe osady, takie jak St. Louis . Brytyjczycy
stanęli w obliczu powstania rdzennych Amerykanów,
znanego jako Wojna Pontiaca (Pontiac's
War).
Wieloletni sojusznicy Francuzów, plemiona Kaskaskia i
Peoria stawiali opór Brytyjczykom, a Pontiac prowadził
koalicję Illini oraz Kickapoo, Miami, Ojibway, Ottawa,
Potawatomi, Seneca, Wea i Wyandot przeciwko Brytyjczykom.
Na mocy traktatu paryskiego (1763) (Treaty
of Paris (1763), kapitan Thomas
Sterling i 42 Pułk Piechoty (42nd
Regiment of Foot) objęli dowództwo Fort de
Chartres, od francuskiego komendanta, kapitana Louisa St.
Ange de Bellerive w 1765 r. [20]
Stan Illinois pod kontrolą amerykańską
Mapa brytyjski America "s prowincji Quebec i
trans-Mississippi River, Illinois Kraj (centrolewicowy)
pod ustawą Quebec w 1774 roku.
(kliknij aby powiększyć
Podczas wojny o niepodległość generał George Rogers
Clark przejął w posiadanie część stanu Illinois na
wschód od Missisipi dla Wirginii . W listopadzie 1778
ustawodawca Wirginii utworzył hrabstwo Illinois ,
obejmujące wszystkie ziemie leżące na zachód od rzeki
Ohio, do których Wirginia miała jakiekolwiek
roszczenia, z Kaskaskia jako siedzibą hrabstwa. Kapitan
John Todd został mianowany gubernatorem. Jednak rząd
ten ograniczał się do dawnych osiedli kanadyjskich i
był raczej nieskuteczny.
Za pomoc generałowi Clarkowi w wojnie osiedleni
mieszkańcy Kanady i Indii z Illinois otrzymali pełne
obywatelstwo. Zgodnie z rozporządzeniem
północno-zachodnim i wieloma późniejszymi traktatami
i aktami Kongresu kanadyjscy i indyjscy mieszkańcy
Vincennes i Kaskaskia otrzymali specjalne zwolnienia,
ponieważ deklarowali się jako obywatele Wirginii.
Termin Kraj Illinois był czasami używany w
ustawodawstwie w odniesieniu do tych osiedli.
Znaczna część regionu Illinois stała się
zorganizowanym terytorium Stanów Zjednoczonych wraz z
utworzeniem Terytorium Północno-Zachodniego w 1787 r. W
1803 r. stary obszar Kraju Illinois na zachód od
Missisipi został zdobyty przez Stany Zjednoczone w
Luizjanie .
|
