Historia Indian USA - Historia Cherokee (Czirokezów)

Historia Narodu Cherokee (Czirokezów)

Zobacz także inne artykuły dotyczące Czirokezów: (w budowie)
| Plemię Czirokezów (Cherokee) | Historia Czirokezów (Cherokee) | Historia Wojen Czirokezów |

Historia Czirokezów (Cherokee)
to pisemna i ustna wiedza, tradycje i zapis historyczny utrzymywany przez żyjących Czirokezów i ich przodków. W 21 wieku, przywódcy ludu Cherokee określają siebie jako osoby uczestniczących w jednej z trzech federalnie uznanych plemion Cherokee: The Wschodniej Band of Indian Cherokee , The Cherokee Nation i The United Keetoowah Band of Indian Cherokee .

Pierwsi mieszkają głównie w Północnej Karolinie , tradycyjnym sercu ludzi; ostatnie dwa plemiona mają siedzibę na terenie dzisiejszej Oklahomy i były Terytorium Indyjskim, gdy ich przodkowie zostali tam przymusowo przesiedleni z południowego wschodu. Ludzie Cherokee mają obszerne zapisy pisemne, w tym szczegółowe zapisy genealogiczne, zachowane w języku czerokeskim , znanym jako syllabary czerokeskie , oraz w języku angielskim .

Kopiec Kituwa , lokalizacja macierzystego miasta Cherokee w Północnej Karolinie

Spis treści:
1 Początki
1,1 Kontakt z Europejczykami
2 Wczesna kultura
3 XVI wiek: hiszpański kontakt
4 XVII wiek: angielski kontakt
5 Historia XVIII wieku
6 XIX wiek
6,1 Era usunięcia
6.1.1 Partia traktatowa
6.1.2 Szlak Łez
6.1.3 Zespół Wschodni
6,2 Wojna domowa

Początki

Wielkie Zadymione Góry

Czirokezowie są członkami rodziny języka Irokezów rdzennych ludów Ameryki Północnej i uważa się, że migrowali w czasach starożytnych z obszaru Wielkich Jezior, gdzie znajdowała się większość takich rodzin językowych. W ich historii mówi się o migracji. Założyli ojczyznę w południowo-wschodnich lasach , na obszarze obejmującym dzisiejszą zachodnią Wirginię, południowo-wschodnie Tennessee, zachodnią Północną i Południową Karolinę oraz północno-wschodnią Georgię. Pod koniec XVIII wieku Czirokezowie przenieśli się dalej na południe i zachód, w głąb Georgii i Alabamy.

Kultura Missisipi była cywilizacją, która wpłynęła na ludy w dolinach Ohio i Mississippi oraz na południowym wschodzie. Charakteryzowały się gęstymi zabudowaniami miejskimi i rozległą budową kopców platformowych i innych robót ziemnych, wykorzystywanych do celów religijnych i politycznych, a czasem elitarnych rezydencji lub pochówków.

W ojczyźnie Czirokezów w dzisiejszej zachodniej Karolinie Północnej zidentyfikowano archeologicznie prehistoryczne kopce platform, które zostały zbudowane w okresie kultury leśnej i południowo-Appalachów w stanie Missisipi , przez ludy, które były przodkami historycznego Czirokezów. Kultura Missisipi była tu wpływowa od około 1000 roku n.e., później niż dalej na północ. Ponadto, zamiast dużych osad z wieloma kopcami, w tej ojczyźnie większość osad z kopcami zawierała jeden. Często otaczały je mniejsze wioski.

Według Benjamina A. Steere i projektu Western North Carolina Mounds and Towns Project, we współpracy z Eastern Band of Cherokee i University of Georgia , w miarę rozwoju historycznego Cherokee na tym obszarze, zaczęli tworzyć inny rodzaj architektury publicznej, jeden które podkreślały duże kamienice stojące na szczycie kopców. W ciągu następnych stuleci Cherokee dobuduje lub zastąpi kamienice, a także utrzyma i powiększy kopce.

Kultura Czirokezów wykazuje związek ze stanowiskami archeologicznymi fazy Pisgah , które były częścią kultury Missisipi w południowych Appalachach w tym regionie. Artefakty z historycznych miast Czirokezów zawierały również ikonografię z Południowo-Wschodniego Kompleksu Ceremonialnego . Uważa się, że było to prawdopodobnie spowodowane asymilacją przez Czirokezów regionalnych ocalałych podczas ekspansji tego ludu. [ potrzebne cytowanie ]

Kukurydza jest tradycyjnie głównym elementem ceremonii religijnych Czirokezów, zwłaszcza Ceremonii Zielonej Kukurydzy .
Tradycja ta była dzielona z innymi plemionami języka irokezów, a także z Muscogee Creek, Choctaw , Yuchi i Seminolów na południowym wschodzie.

Kontakt z Europejczykami

W 1540 r., w czasie wyprawy Hernando de Soto , południowo-wschodni region leśny był zamieszkany przez ludy z kilku kultur budujących kopce.

W latach dwudziestych XVIII wieku potężni Czirokezi byli dobrze ugruntowani na południowym krańcu Doliny Wielkich Appalachów , wypierając Muscogee Creek i inne plemiona.
Inne ludy Indian również okupowały terytoria i wioski we wschodnim Tennessee.
Na przykład ekspedycje kolonialne Long Hunter z lat sześćdziesiątych XVII wieku odnotowały napotkanie handlarzy i wiosek mówiących w języku Yuchi i Siouan .

Uważa się, że Cherokee osiedlili się głębiej w Georgii i Alabamie pod koniec XVIII wieku.

Mit Czirokezów spisany pod koniec XVIII wieku mówi, że " ludzie o oczach księżyca " żyli w regionach Czirokezów przed ich przybyciem. Grupa została opisana w 1797 przez pułkownika Leonarda Marbury Benjaminowi Smithowi Bartonowi . Według Marbury, kiedy Czirokezowie przybyli w te okolice, napotkali ludzi o "księżycowych oczach", którzy nie widzieli w ciągu dnia.

Wczesna kultura

Przed XVII wiekiem Cherokee mieszkał w zachodnich Karolinie, zachodniej Wirginii, Wschodnim Tennessee i północno-wschodniej Georgii
Wiele z tego, co wiadomo o kulturze i społeczeństwie Czirokezów sprzed XIX wieku, pochodzi z dokumentów amerykańskiego pisarza Johna Howarda Payne'a. Gazety Payne'a opisują ustną relację starszych Cherokee o tradycyjnej strukturze społecznej, w której "biała" organizacja starszych reprezentowała siedem klanów. Według Payne'a ta grupa, która była dziedziczna i opisywana jako kapłańska, była odpowiedzialna za czynności religijne, takie jak uzdrawianie, oczyszczanie i modlitwa. Druga grupa młodszych mężczyzn, organizacja "czerwona", była odpowiedzialna za działania wojenne. Ponieważ działania wojenne uważano za działalność zanieczyszczającą, klasa kapłańska przeprowadzała ceremonie oczyszczenia uczestników, zanim zdążyli ponownie zintegrować się z normalnym wiejskim życiem. Ta hierarchia zniknęła na długo przed XVIII wiekiem. Powody zmiany zostały omówione,. ("Aní-" to przedrostek odnoszący się do grupy osób, podczas gdy znaczenie "kutáni" jest nieznane).

Wczesny amerykański etnograf James Mooney , który żył i studiował Cherokee pod koniec lat 80. XIX wieku, jako pierwszy napisał o upadku poprzedniej hierarchii w związku z tym buntem. Zanim Mooney zamieszkał z Cherokee, ich rozwój praktykujących religii był bardziej nieformalny. Opierał się bardziej na indywidualnej wiedzy i zdolnościach niż na dziedziczności.

Inne ważne źródło wczesnej historii kultury pochodzi z materiałów napisanych w XIX wieku przez didanvwisgi (Cherokee: ??????), medyków Cherokee , używających sylabariusza Cherokee stworzonego przez Sequoyah w latach 20. XIX wieku. Początkowo tylko didanvwisgi używali tych materiałów, które uważano za niezwykle potężne. [6] Później pisma zostały powszechnie przyjęte przez lud Cherokee.

W przeciwieństwie do większości innych Indian na południowym wschodzie Ameryki na początku epoki, Czirokezowie mówili językiem Irokezów . Ponieważ region Wielkich Jezior był rdzeniem użytkowników języka irokeskiego, uczeni wysnuli teorię, że Czirokezowie migrowali na południe z tego regionu. Jednak niektórzy twierdzą, że wszyscy Irokezi migrowali na północ z południowego wschodu, a Tuscarora oderwali się od tej grupy podczas migracji i osiedlili się w Karolinie Południowej. Analiza językowa pokazuje stosunkowo dużą różnicę między czerokeskimi a północnymi językami Irokezów, co sugeruje podział między narodami w odległej przeszłości. [8] Badania glottochronologiczne sugerują, że podział nastąpił między około 1500 a 1800 pne[9]

Cherokee identyfikują swoją starożytną osadę Kituwa nad rzeką Tuckasegee , dawniej obok, a obecnie część granicy Qualla (rezerwat Wschodniego Bandy Indian Cherokee ), jako oryginalną osadę Cherokee na południowym wschodzie. [8]

XVI wiek: hiszpański kontakt

Pierwszy znany kontakt Czirokezów z Europejczykami miał miejsce pod koniec maja 1540 r., kiedy to hiszpańska ekspedycja prowadzona przez Hernando de Soto przeszła przez kraj Czirokezów w pobliżu dzisiejszego Embreeville w stanie Tennessee , które Hiszpanie nazywali Guasili .

Ekspedycja De Soto odwiedziła wiele wiosek zidentyfikowanych później jako Cherokee w Georgii i Tennessee. Odnotowano, że naród Chalaque mieszka wokół rzeki Keowee, gdzie spotykają się dzisiejsza Karolina Północna, Karolina Południowa i Georgia.

Nowe choroby zakaźne przenoszone przez Hiszpanów i ich zwierzęta zdziesiątkowały Czirokezów i inne plemiona wschodnie, które nie miały odporności.

Druga hiszpańska ekspedycja przeszła przez kraj Czirokezów w 1567 roku, kierowana przez Juana Pardo .

Szukał lądowej drogi do meksykańskich kopalni srebra;
Hiszpanie błędnie sądzili, że Appalachy są połączone z łańcuchem górskim w Meksyku. Wojska hiszpańskie zbudowano sześć fortów we wnętrzu południowo-wschodniej, w tym w Joara , a Mississippian kultury Wodzostwo .

Odwiedzili także miasta Czirokezów Nikwasi , Estatoe, Tugaloo , Conasauga i Kituwa , ale ostatecznie nie udało im się zdobyć dominacji w regionie i wycofali się na wybrzeże.
Indianie zbuntowali się przeciwko ich wysiłkom, zabijając wszystkich żołnierzy garnizonu z wyjątkiem jednego spośród sześciu fortów. Pardo już wrócił do swojej bazy. Hiszpanie nie próbowali ponownie zasiedlać tego obszaru.

XVII wiek: angielski kontakt

Ci Cherokee towarzyszyli Sir Alexandrowi Cummingowi do Anglii w 1730 roku.

Regularne spotkania z kolonistami angielskimi zaczęły mieć miejsce w połowie XVII wieku.

W 1650 r. ludność Czirokezów oszacowano na 22.500 osób, mieszkających głównie w niezależnych miastach i mniejszych wioskach wzdłuż dolin rzecznych Południowych Appalachów w częściach dzisiejszego wschodniego Tennessee, zachodnich częściach tego, co jest obecnie określane jako stany Karolina Północna i Karolina Południowa oraz północno-wschodnia Georgia. Ich terytorium miało powierzchnię około 40 000 mil kwadratowych (100 000 km kwadratowych).

Pierwszy kontakt anglo-czirokeski mógł mieć miejsce w 1656 r., kiedy angielscy osadnicy w Virginia Colony odnotowali, że w Bloody Run, położonym na wschodnim krańcu dzisiejszego Richmond w Wirginii, obozowało od sześciu do siedmiuset "Mahoków, Nahyssan i Rechahekrian" .
Połączone siły Anglików i dopływu Pamunkeya przepędziły ich, ale wódz Pamunkey, Totopotomoi, zginął w bitwie.

Podczas gdy dwie pierwsze wymienione grupy są uważane za Virginia Siouan , tożsamość Rechahekrian była przedmiotem wielu dyskusji.
Historycy zauważyli, że nazwa bardzo przypomina nazwę Eriechronon , powszechnie znaną jakoPlemię Erie , lud Irokezów, który został wygnany z południowego brzegu jeziora Erie w 1654 roku podczas wojen bobrowych przez potężne Pięć Narodów Irokezów stacjonujących na wschodzie.

Antropolog Martin Smith wysnuł teorię, że pozostałości Erie wyemigrowały do ??Wirginii po wojnach. ( 1986:131-32 ) Robert J. Conley (Cherokee) i kilku innych historyków zasugerowało, że Erie były identyczne z Cherokee, ale ten pogląd nie ma konsensusu. [16] Chociaż uważa się, że był irokeski, język Erie był zbyt słabo udokumentowany, aby językoznawcy mogli w pełni określić jego związek z językiem czerokeskim lub innymi językami Irokezów.

W 1673 r. handlarz futer Abraham Wood z Fort Henry (dzisiejszy Petersburg, Wirginia ) wysłał dwóch angielskich kupców, Jamesa Needhama i Gabriela Arthura, do kraju Overhill Cherokee po zachodniej stronie Appalachów.
Wood miał nadzieję nawiązać bezpośrednie kontakty handlowe z Cherokee, aby ominąć lud Occaneechi w Wirginii, który działał jako pośrednicy na Ścieżce Handlowej .
Dwóch kolonistów z Wirginii prawdopodobnie nawiązało kontakt z Czirokezami. Wood nazwał ludzi Rickohockensw swojej księdze wyprawy. Mapa dołączona do książki pokazywała Rickohockens zajmujące całą dzisiejszą południowo-zachodnią Wirginię, południowo-wschodnie Kentucky, północno-zachodnią Karolinę Północną i północno-wschodni kraniec Tennessee. Te obszary po obu stronach Appalachów , wraz z zachodnią Karoliną Południową i północno-wschodnią Gruzją, uważano za ojczyznę Czirokezów.

Needham wyjechał z przewodnikiem o pseudonimie "Indian John", podczas gdy Arthur pozostał w Chocie, aby nauczyć się języka Czirokezów.
Podczas swojej podróży Needham kłócił się z "Indianinem Johnem", który go zabił.
"Indian John" próbował zachęcić swoich ludzi do zabicia również Artura, ale wódz temu zapobiegł.
Przebrany za Czirokezów Arthur towarzyszył wodzowi Chota w napadach na hiszpańskie osiedla na Florydzie, społeczności indiańskie na południowo-wschodnim wybrzeżu i miasta Shawnee nad rzeką Ohio .

W 1674 został schwytany przez Shawnee, który odkrył, że był białym człowiekiem.
Shawnee pozwolił mu wrócić do Chota. W czerwcu 1674 r. wódz Chota eskortował Arthura z powrotem do jego angielskiej osady w Wirginii.

Pod koniec XVII wieku kolonialni kupcy z Wirginii i Południowej Karoliny regularnie podróżowali do ziem Czirokezów, ale niewielu pisało o swoich doświadczeniach.
Historycy przestudiowali zapisy praw kolonialnych i procesów sądowych z udziałem handlowców, aby dowiedzieć się więcej o tych wczesnych latach. Anglicy i inni Europejczycy poszukiwali głównie skór jelenia , surowca dla rozwijającego się europejskiego przemysłu skórzanego, w zamian za co handlowali europejskimi "towarami handlowymi", które zawierały technologię nową dla rdzennych Amerykanów, taką jak narzędzia z żelaza i stali (czajniki, noże, itp.), broń palna, proch strzelniczy i amunicja. W 1705 r. kupcy skarżyli się, że tracą interesy na rzecz indyjskiego handlu niewolnikami , zainicjowanego i wspieranego przez gubernatora Jamesa Moore'aProwincji Karoliny Południowej. Moore zlecił ludziom "napaść, napaść, zabić, zniszczyć i wziąć do niewoli jak najwięcej Indian". Kiedy jeńcy zostali sprzedani, handlarze niewolnikami podzielili się zyskami z gubernatorem. Chociaż rządy kolonialne od wczesnego okresu zakazywały sprzedaży alkoholu Indianom, handlarze powszechnie używali rumu, a później whisky, jako powszechnego przedmiotu handlu.

We wczesnej epoce historycznej Europejczycy klasyfikowali miasta Czirokezów według takich terminów, jak Lower, Middle i Overhill, aby określić je geograficznie, w odniesieniu do baz kolonistów na wybrzeżu Atlantyku. Niższe miasta znajdowały się wzdłuż górnych strumieni rzeki Keowee (znanej jako rzeka Savannah w jej dolnym biegu), głównie w dzisiejszej zachodniej Karolinie Południowej i północno-wschodniej Georgii . Keowee było jednym z głównych miast Dolnych, podobnie jak Tugaloo .

Miasta Środkowe znajdowały się w obecnej [[Zachodniej Karolinie Północnej , na górnych dopływach rzeki Tennessee , takich jak górna rzeka Little Tennessee , górna rzeka Hiwassee i górna rzeka French Broad . Wśród kilku głównych miast było Nikwasi . Out Towns, w tym starożytne "miasto-matka" Kituwa , znajdowały się wzdłuż górnej rzeki Tuckaseegee i Oconaluftee . Miasta Doliny znajdowały się wzdłuż rzeki Nantahala i Rzeki Doliny .

Miasta Overhill znajdowały się po drugiej stronie wyższych gór w dzisiejszym wschodnim Tennessee i północno-zachodniej Georgii, wzdłuż rzeki Tennessee i Tellico, jednego z jej dopływów. Do głównych miast należały Chota , Tellico i Tanasi . Europejczycy, głównie Anglicy, używali tych terminów, aby opisać swoje zmieniające się stosunki geopolityczne z Czirokezami. [8]

W tych grupach często wymieniano jeszcze dwie grupy miast, obie w zachodniej Karolinie Północnej: Out Towns, położone wzdłuż rzek Tuckaseegee i Onconaluftee. Głównym miastem była Kituwa nad rzeką Tuckaseegee, uważana przez Czirokezów za ich "miasto-matkę". Miasta Doliny znajdowały się wzdłuż rzek Nantahala i Valley. Ich głównym miastem było Tomotley na rzece Valley (to nie to samo, co Tomotley na dolnej rzece Little Tennessee na terenie dzisiejszego Tennessee). Pierwszy z nich dzielił dialekt miast środkowych, a drugi ludu Overhill (później znanych jako miasta górne).

Spośród konfederacji południowo-wschodnich Indii z końca XVII i na początku XVIII wieku ( Creek (Muscogee), Chickasaw , Choctaw itd.)
Czirokezowie byli jednymi z najludniejszych i najpotężniejszych. Byli stosunkowo odizolowani przez swoją pagórkowatą i górzystą ojczyznę.
Koloniści z Wirginii zaczęli z nimi handlować pod koniec XVII wieku.
W latach 90. XVI wieku Cherokee nawiązał o wiele silniejsze i ważniejsze stosunki handlowe z kolonią Karoliny Południowej , która miała swoją bazę w porcie Charles Town na wybrzeżu Atlantyku. W XVIII wieku Karolina Południowa przyćmiła handel Wirginii z Cherokee.

Historia XVIII wieku
Dalsze informacje: historia wojskowa Cherokee

Trzej dyplomaci Cherokee w Londynie, 1765
W latach 60. XVI wieku Cherokee dał schronienie grupie Shawnee. Ale 50 lat później, od 1710 do 1715, Cherokee i Chickasaw, sprzymierzeni z Anglikami, walczyli z Shawnee, którzy byli sprzymierzeni z Francuzami, i zmusili ich do przemieszczenia się na północ. [21] Cherokee byli również sprzymierzeni z Anglikami i Yamasee oraz Catawba pod koniec 1712 i na początku 1713, przeciwko Tuscarorze w drugiej wojnie Tuscarora . Po ich klęsce większość Tuscarora, innego plemienia posługującego się językiem irokeskim, wyemigrowała na północ do Nowego Jorku. W 1722 roku zostali przyjęci jako 6. Naród w Lidze Irokezów .

Na południowym wschodzie Anglicy i Czirokezowie zawarli sojusz, który pozostał silny przez większą część XVIII wieku. W styczniu 1716 r. wojownicy Czirokezów zamordowali delegację przywódców Zatoki Muscogee, którzy odwiedzili Tugaloo , zaznaczając wejście Czirokezów do wojny Yamasee . Zakończyło się to w 1717 r. traktatami pokojowymi między Karoliną Południową a Creek. Wrogość i sporadyczne najazdy między Cherokee i Creek trwały przez dziesięciolecia. [22] Punktem kulminacyjnym tych najazdów była bitwa pod Taliwą w 1755 r. (na terenie dzisiejszego Ball Ground w stanie Georgia ), w wyniku której doszło do klęski moskiewskiej.

W 1721 r. Cherokee oddał ziemie Karolinie Południowej . W 1730 roku w Nikwasi sir Alexander Cumming przekonał Cherokee do koronacji Moytoya z Tellico na "cesarza". Moytoy zgodził się uznać króla Jerzego II z Wielkiej Brytanii za protektora Czirokezów. Siedmiu wybitnych Czirokezów, w tym Attakullakulla , podróżowało z Cumingiem z powrotem do Londynu w Anglii . Delegacja Cherokee podpisała traktat z Whitehall z Brytyjczykami. Syn Moytoya, Amo-sgazyt (Przerażająca Woda) próbował zastąpić go jako "Cesarz" w 1741 roku, ale Czirokezowie wybrali własnego przywódcę, Starego Chmielu z Chota (czasami pisanego lub zapisywanego jako Echota).[1]

Władza polityczna wśród Czirokezów pozostała zdecentralizowana, a miasta działały autonomicznie. W 1735 r. szacowano, że Czirokezowie mają sześćdziesiąt cztery miasta i wsie oraz 6000 wojowników. Znacząca interakcja między narodami europejskimi i amerykańskimi została urzeczywistniona w asymilacji Gottlieba Pribera ze społeczeństwem Czirokezów, niemieckiego radykała, który opowiadał się za transplemienną konfederacją indyjską obejmującą cały region, aby przeciwstawić się europejskiej kolonizacji ojczyzny. [ potrzebne źródło ] W latach 1738 i 1739 ospaepidemie wybuchły wśród Czirokezów, którzy nie mieli naturalnej odporności na nową chorobę zakaźną. Był endemiczny wśród angielskich i europejskich populacji, które żyły (i umierały) z wirusem od wieków. Prawie połowa ludności Czirokezów zmarła w ciągu roku. Wielu innych - być może setki - ocalałych z Czirokezów popełniło samobójstwo z powodu oszpecenia skóry spowodowanej chorobą. [ potrzebne cytowanie ]

W latach 1753-1755 wybuchły bitwy między Cherokee i Muscogee o sporne tereny łowieckie w północnej Georgii . Cherokee odnieśli zwycięstwo w bitwie pod Taliwą. Brytyjscy żołnierze budowali forty w kraju Czirokezów, aby stawić czoła Francuzom podczas wojny francusko-indyjskiej, północnoamerykańskiego frontu wojny siedmioletniej w Europie. Należały do ??nich Fort Loudoun , wzdłuż rzeki Little Tennessee w pobliżu Chota , dużego miasta Cherokee.

W 1756 r. Cherokee walczył u boku Brytyjczyków w wojnie francusko-indyjskiej ; jednak szybko doszło do poważnych nieporozumień między dwoma sojusznikami, co doprowadziło do wojny anglo-cherokeskiej w 1760 roku . W traktacie pokojowym kończącym wojnę siedmioletnią Wielka Brytania przejęła północnoamerykańskie terytoria pokonanej Francji na wschód od rzeki Missisipi. Król Jerzy III wydał Proklamację Królewską z 1763 r. zabraniającą osadnictwa brytyjskiego na zachód od grzebienia Appalachów, próbując zapewnić pewną ochronę przed wkroczeniem kolonialnym Czirokezów i innych plemion, ale zakaz ten okazał się trudny do wyegzekwowania. [23]

W latach 1769-72, głównie osadnicy z Wirginii, siedzący na ziemiach Cherokee w Tennessee, utworzyli Stowarzyszenie Watauga . [24] W "Kentuckee" , Daniel Boone i jego partia próbowała tworzyć osady w tym, co stanie się kolonią Transylwania . Niektórzy Shawnee, Lenape (Delaware), Mingo i Cherokee zaatakowali grupę zwiadowczą i poszukiwawczą, w skład której wchodził syn Boone'a. Wywołało to początek tak zwanej wojny Dunmore'a (1773-1774).

W 1776, sprzymierzony z Shawnee i dowodzony przez Cornstalka , Cherokee zaatakował osadników w Karolinie Południowej, Georgii, Wirginii, dystrykcie Waszyngton i Karolinie Północnej w drugiej wojnie Cherokee . Nancy Ward (Overhill Cherokee i siostrzenica Dragging Canoe ) ostrzegła pionierów przed zbliżającymi się atakami. Milicje europejsko-amerykańskie wzięły odwet, niszcząc ponad 50 miast Czirokezów. W 1777 r. większość ocalałych przywódców miast Czirokezów podpisała traktaty z nowo powstałymi stanami podczas amerykańskiej wojny o niepodległość .

Jednak Dragging Canoe i jego zespół przenieśli się w okolice dzisiejszego Chattanooga w stanie Tennessee , zakładając 11 nowych miast. Chickamauga była jego siedzibą, a jego zespół stał się znany jako Chickamauga; niektórzy błędnie opisali je jako odrębne plemię Czirokezów. Stąd prowadził walkę w stylu partyzanckiej wojny z osadnikami, która stała się znana jako wojny czerokesko-amerykańskie . Traktat z Tellico Blockhouse, podpisany 7 listopada 1794 r., zakończył wojny czerokesko-amerykańskie.

Cherokee nadal był kreatywny. Sequoyah zaczął rozwijać swój system pisania, syllabary Cherokee , około 1808 roku. Jest jedną z niewielu osób z przedpiśmiennego społeczeństwa, które stworzyły niezależny i skuteczny system pisania. [25] [26] W XXI wieku w jaskini Kentucky, świętym miejscu pochówku wodza Czirokezów, odkryto rzeźby przedstawiające kilka symboli sylabariusza. Pobliska wyrzeźbiona data może być rokiem 1808 lub 1818. Wkrótce potem Sequoyah przeniósł się ze swoim ludem do Alabamy, gdzie ukończył swój program nauczania do 1821 roku i zaczął go promować.

XIX wiek

Znacznik historyczny w Nowej Echocie

Tah-Chee (holenderski) , wódz Cherokee, 1837. Opublikowany w Historii plemion indiańskich Ameryki Północnej .

Czirokezowie zorganizowali rząd krajowy kierowany przez naczelnych wodzów Małej Turcji (1788-1801), Czarnego Lisa (1801-1811) i Pathkillera (1811-1827).

Siedzibą Górnych Miast było Ustanali (niedaleko Calhoun w Gruzji ), także tytularna siedziba Narodu. Byli wojownicy James Vann i jego protegowani The Ridge (wcześniej znani jako Pathkiller) i Charles R. Hicks tworzyli "Cherokee Triumvirate" i dominujących przywódców, zwłaszcza młodszego, bardziej akulturowanego pokolenia. Przywódcy ci mieli więcej kontaktów z europejskimi Amerykanami i skłaniali się ku akulturacji, formalnej edukacji i ich metodom uprawy.

W obliczu przeprowadzki członkowie Lower Cherokee, którzy mieszkali na terenach Piemontu w Karolinie Północnej i Georgii, jako pierwsi przenieśli się na zachód. Pozostali przywódcy Dolnego Miasta, tacy jak Young Draging Canoe i Sequoyah , byli zdecydowanymi zwolennikami dobrowolnej relokacji w celu zachowania ludu Cherokee, ponieważ wierzyli, że rosnąca liczba europejsko-amerykańskich osadników, wspieranych przez wojsko USA, była zbyt dużo się oprzeć.

Era usuwania

W 1815 r. rząd USA ustanowił rezerwat Cherokee w Arkansas. [27] Granice rezerwatu rozciągały się od północy rzeki Arkansas do południowego brzegu Białej Rzeki. Osiedlili się tam The Bowl , Sequoyah, Spring Frog i Tatsi (holenderski) i ich zespoły. Ci Czirokezowie stali się znani jako "starzy osadnicy" lub Zachodni Czirokezowie.

John Ross został głównym wodzem plemienia w 1828 roku i pozostał wodzem aż do śmierci w Waszyngtonie w 1866 roku. Podczas wojny secesyjnej przewodził mniejszościowej grupie Cherokee, która sprzymierzyła się z Unią. On i jego zwolennicy wycofali się z powodu wrogości Czirokezów, którzy sprzymierzyli się z Konfederacją.

Partia traktatu

Wśród Czirokezów na początku XIX wieku John Ross poprowadził bitwę, aby oprzeć się ich usunięciu z ich ziem na południowym wschodzie. Zwolennikom Rossa, powszechnie określanym jako "Partia Narodowa", sprzeciwiała się grupa znana jako "Ridge Party" lub "Traktat Party". Partia Traktatu, wierząc, że Czirokez może uzyskać najlepszą ofertę od USA, podpisując traktat i negocjując warunki, reprezentowała naród, podpisując Traktat o Nowej Echocie . Wierzyli, że usunięcie jest w końcu nieuniknione, biorąc pod uwagę liczbę i potęgę Amerykanów. Wśród warunków usunięcia zgodzili się scedować większość pozostałych ziem Czirokezów na południowym wschodzie w zamian za ziemie na Terytorium Indyjskim , plus renty, dostawy i inne zachęty.

Szlak Łez
Główny artykuł: Szlak Łez

Wódz John Ross , ca. 1840

Czirokezowie zostali wysiedleni ze swoich przodków w północnej Georgii i Karolinie w okresie szybko rosnącej białej populacji. Część gwałtownej ekspansji była spowodowana gorączką złota wokół Dahlonega w stanie Georgia w latach 30. XIX wieku. Prezydent Andrew Jackson powiedział, że polityka usuwania była próbą zapobieżenia wyginięciu Cherokee, co, jak powiedział, było losem " Moheganów , Narragansettów i Delaware ". [28] Istnieje wiele dowodów na to, że Cherokee adaptowali nowoczesne techniki rolnicze. Analiza z końca XX wieku pokazuje, że ich obszar był generalnie w stanie nadwyżki ekonomicznej. [29] Jackson był pod ogromną presją europejskich Amerykanów, którzy chcieli przejąć i zagospodarować dla siebie ziemie Czirokezów.

W czerwcu 1830 r. delegacja Cherokee pod przewodnictwem wodza Rossa wniosła skargę dotyczącą zwierzchnictwa plemiennego nad rządem stanowym do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych w sprawie Cherokee Nation przeciwko Gruzji . W przypadku Worcester v. Georgia The Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że Cherokee Indianie byli uprawnieni do federalnego ochrony przed działaniami rządów stanowych. Worcester przeciwko Gruzji jest uważana za jedną z najważniejszych decyzji prawnych dotyczących rdzennych Amerykanów, ale rząd stanu Georgia zasadniczo ją zignorował, a presja na usuwanie nadal trwała.

Większość Czirokezów została przymusowo przeniesiona na zachód do Terytorium Indyjskiego w latach 1838-1839, migracja znana jako Szlak Łez lub w Czirokezów ?? ??? lub Nvna Daula Cvyi ( Czerokee : Szlak Gdzie Płakali). Miało to miejsce na mocy Indian Removal Act z 1830 r. Surowe traktowanie Czirokezów z rąk białych osadników spowodowało, że niektórzy zapisali się na emigrację na zachód. [30] Ponieważ niektórzy Czirokezowie byli właścicielami niewolników, zabrali ze sobą zniewolonych Afroamerykanów na zachód od Missisipi. Mieszkańcy europejsko-amerykańscy i misjonarze również przeszli Szlak Łez.

W dniu 22 czerwca 1839 roku w Cherokee Nation, na terytorium Indii, Major Ridge, John Ridge i Elias Boudinot zostali zamordowani przez partię dwudziestu pięciu zwolenników Rossa. Byli wśród nich Daniel Colston, John Vann, Archibald Spear, James Spear, Joseph Spear, Hunter i inni. Uważali, że Traktat z Nowej Echoty jest próbą sprzedaży gruntów komunalnych, karą śmierci. Stand Watie był wśród zaatakowanych mężczyzn, ale przeżył i uciekł do Arkansas .

Zespół Wschodni

Cól-lee , szef zespołu, namalowany przez George'a Catlina , 1834.

Niektórzy Czirokezowie w zachodniej części Karoliny Północnej byli w stanie uniknąć wysiedlenia i stali się Wschodnią Bandą Indian Czirokezów. William Holland Thomas , biały właściciel sklepu i stanowy ustawodawca z Jackson County w Północnej Karolinie , pomógł ponad 600 Cherokee z Qualla Town uzyskać obywatelstwo Północnej Karoliny. Ponieważ byli gotowi zrezygnować z obywatelstwa plemiennego, zostali zwolnieni z przymusowego usunięcia. Ponad 400 innych Czirokezów ukrywało się przed oddziałami federalnymi w odległych Górach Śnieżnych Ptaków pod dowództwem Tsali (??), [31] lub negocjowało bezpośrednio z rządem stanowym, aby pozostać na miejscu. Wiele z nich pochodziło z dawnego obszaru Valley Towns wokół rzeki Cheoah. Dodatkowe 400 Cherokee pozostało w rezerwach w południowo-wschodnim Tennessee, Północnej Georgii i północno-wschodniej Alabamie jako obywatele swoich stanów. Wiele z nich było pochodzenia mieszanej krwi lub rasy, a niektóre były czerokeskimi żonatymi z białymi mężczyznami i ich rodzinami. Razem te grupy były przodkami większości obecnych członków tego, co jest obecnie jednym z trzech uznanych przez władze federalne plemion Czirokezów, Wschodniego Koła Indian Czirokezów .

Wojna domowa
Dalsze informacje: Cherokee w wojnie secesyjnej i rdzenni Amerykanie w wojnie domowej

Wojna secesyjna była druzgocąca dla Wschodu i Zachodu Cherokee. Ci Cherokee wspierani przez Williama Thomasa w Północnej Karolinie stali się Thomas Legion of Cherokee Indian i Highlanders, walczący dla Konfederacji w amerykańskiej wojnie domowej . [32] Czirokezowie na Terytorium Indyjskim podzielili się na frakcje Konfederacji (większość) i Unii. Znajdowali się pod wpływem zarówno wielu przywódców będących właścicielami niewolników, jak i obietnic Konfederacji ustanowienia państwa indyjskiego, jeśli wygrają wojnę. W plemieniu toczyły się wojny i wielu zwolenników Unii uciekło do Kansas, aby przeżyć.

Rekonstrukcja i koniec XIX wieku

Grupa Cherokee, Yankton i Sisseton 1909.

Stany Zjednoczone wymagały od Czirokezów i innych plemion sprzymierzonych z Konfederacją zawarcia nowych traktatów. Wśród nowych warunków znalazł się wymóg emancypacji niewolników i nadania obywatelstwa tym wyzwoleńcom, którzy chcieli pozostać z Narodem Czirokezów. Gdyby udali się na terytorium USA, Afroamerykanie staliby się obywatelami USA. Na mocy traktatu z rządem USA z 1866 r. Czirokezowie zgodzili się na przyznanie obywatelstwa plemiennego wyzwoleńcom, którzy byli przez nich przetrzymywani jako niewolnicy. Zarówno przed wojną secesyjną, jak i po niej, niektórzy Cherokee zawierali związki małżeńskie lub mieli związki z Afroamerykanami, tak jak mieli z białymi, i było wielu Czarnych Cherokee. Często tożsamość matki wpływała na to, czy dzieci były wychowywane w kulturze i tożsamości Cherokee czy afroamerykańskiej. WieleCherokee Freedmen stali się aktywni politycznie w plemieniu. [ potrzebne cytowanie ]

Rząd USA nabył również Cherokee, aby przyznać prawa służebności zachodniej części terytorium, która stała się Terytorium Oklahomy , na budowę linii kolejowych. Rozwój i osadnicy podążali za kolejami. Pod koniec XIX wieku rząd wierzył, że rdzenni Amerykanie byliby lepiej sytuowani i łatwiej zasymilowaliby się, gdyby każda rodzina posiadała własną ziemię, zgodnie z powszechnym modelem rolnictwa na własne potrzeby w USA. Ustawa Dawesa z 1887 r. przewidywała podział ziem plemiennych komunalnych i przydziały indywidualnym głowom domostw członków plemienia. Rdzenni Amerykanie zostali zarejestrowani na Dawes Rolls i przydzielono im ziemię ze wspólnej rezerwy. Otworzyło to również późniejszą sprzedaż ziemi przez jednostki osobom spoza plemienia.[ potrzebne cytowanie ]

Mapa dzisiejszego obszaru jurysdykcji plemienia Cherokee (czerwony)

Ustawa Curtisa z 1898 roku przyczyniła się do rozpadu rządu rdzennych Amerykanów. Dla Terytorium Oklahomy oznaczało to zniesienie sądów czerokeskich i systemów rządowych przez rząd federalny Stanów Zjednoczonych. Uznano to za konieczne, zanim terytoria Oklahomy i Indii mogły zostać uznane za stan, promowany przez wielu spekulantów.

Pod koniec XIX wieku Wschodnia Banda Czirokezów działała w warunkach segregacji społecznej na Południu. W następstwie odbudowy, konserwatywni biali demokraci odzyskali władzę w Północnej Karolinie i innych południowych stanach. Zaczęli skutecznie pozbawiać praw wyborczych wszystkich czarnych i wielu biednych białych przez nowe konstytucje i prawa związane z rejestracją wyborców i wyborami. Przyjęli prawa Jim Crow, które dzieliły społeczeństwo na "białe" i "kolorowe", głównie po to, by kontrolować wyzwoleńców, ale rdzenni Amerykanie byli zaliczani do kolorowych. Cierpieli z tą samą segregacją rasową i pozbawieniem praw obywatelskichpodobnie jak byli niewolnicy i ich dzieci. Czarni i rdzenni Amerykanie nie odzyskali swoich praw jako obywateli Stanów Zjednoczonych aż do Ruchu Praw Obywatelskich i uchwalenia krajowego ustawodawstwa dotyczącego praw obywatelskich w połowie lat sześćdziesiątych.