HISZPAŃSKI TEKSAS

Hiszpański Teksas był jedną z wewnętrznych prowincji (interior provinces) kolonialnej Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii (Viceroyalty of New Spain) od 1690 do 1821 roku.
Termin "prowincje wewnętrzne" po raz pierwszy pojawił się w 1712 roku, jako wyrażenie oznaczające "dalekie" prowincje.
Dopiero w 1776 r. utworzono jurysdykcję prawną zwaną "Prowincjami Wewnętrznymi".

Spis treści
1 Historia
2 Lokalizacja
3 Wstępne próby kolonizacji
3.1 Misje
4 Konflikt z Francją
5 Trudności w rozliczeniu
5.1 naloty na Apache
5.2 Misje dla Apaczów
6 Pokój z Francją
6,1 Założenie Nacogdoches
7 Konflikt z rdzennymi Amerykanami
7,1 Trudności w Karankawie
7,2 Pokój z rdzennymi Amerykanami
7,3 Komancheria
8 Konflikt ze Stanami Zjednoczonymi
9 Koniec okresu hiszpańskiego
10 Spuścizna


Historia
Główny artykuł: Nowa Hiszpania

Hiszpania (Spain) zgłosiła prawo własności do terytorium w 1519 roku, które obejmowało część dzisiejszego amerykańskiego stanu Teksas , w tym ziemię na północ od rzek Medina i Nueces , ale nie próbowała skolonizować tego obszaru, dopóki nie znalazła dowodów na nieudaną próbę założenia przez Francję (French colony) koloniię w Fort Saint Louis w 1689 roku.

W 1690 Alonso de León z eskortą i kilku katolickich misjonarzy przybył do do wschodniego Teksasu , gdzie założył pierwszą misję w Teksasie.
Kiedy tubylcze plemiona oparły się hiszpańskiej inwazji na ich ojczyznę, misjonarze wrócili do Meksyku, porzucając Teksas na następne dwie dekady.


Szlaki hiszpańskich odkrywców z Meksyku do Teksasu.

Hiszpanie powrócili do południowo-wschodniego Teksasu w 1716 roku, ustanawiając kilka misji i presidio, aby utrzymać bufor między terytorium Hiszpanii a francuską kolonialną Luizjaną w Nowej Francji (Louisiana district of New France).
Dwa lata później, w 1718 roku, pierwsza cywilna osada w Teksasie, San Antonio , powstała jako stacja przesiadkowa między misjami a najbliższą istniejącą osadą. Nowe miasto szybko stało się celem najazdów Apaczów Lipan (Lipan Apache) .

Naloty trwały okresowo przez prawie trzy dekady, aż hiszpańscy osadnicy i ludy Apaczów Lipan zawarli pokój w 1749 roku.
Jednak traktat rozgniewał wrogów Apaczów i spowodował najazdy na hiszpańskie osady przez plemiona Komanczów (Comanche), Tonkawa (Tonkawa) i Hasinai (Hasinai).
Strach przed atakami Indian i oddalenie tego obszaru od reszty Wicekrólestwa zniechęciły europejskich osadników do przeniesienia się do Teksasu.
Pozostała jedną z prowincji najmniej zaludnionych przez imigrantów.
Zagrożenie atakami nie zmniejszyło się aż do 1785 roku, kiedy Hiszpania i Komanczowie zawarli porozumienie pokojowe.
Plemię Komanczów później pomogło w pokonaniu plemion Apaczów Lipan i Karankawa , które nadal sprawiały trudności osadnikom.
Wzrost liczby misji w prowincji dopuszczone do spokojnych Indian redukcji innych plemion , a do końca XVIII wieku tylko kilka żyjących z koczowniczego łowiectwa i zbieractwa plemion w okolicy nie zostały nawrócone na katolicyzm.

Hiszpanie i Komancze w Teksasie w 1794 roku.

Francja oficjalnie zrezygnowała z roszczeń do swojego regionu w Teksasie w 1762 roku, kiedy to oddali French Louisiana do imperium hiszpańskiego .
Włączenie hiszpańskiej Luizjany (Spanish Louisiana) do Nowej Hiszpanii oznaczało, że Tejas straciło swoje znaczenie jako w zasadzie prowincja buforowa.
Najdalej na wschód wysunięte osady w Teksasie zostały rozwiązane, z ludnością przenoszącą się do San Antonio .
Jednak w 1799 Hiszpania oddała Luizjanę z powrotem Francji, a w 1803 Napoleon Bonaparte (Pierwszy Konsul Republiki Francuskiej) sprzedał terytorium Stanom Zjednoczonym Ameryki w ramach Zakupu Luizjany , prezydent USA Thomas Jefferson(w biurze: 1801-1809) upierał się, że zakup obejmował całą ziemię na wschód od Gór Skalistych i na północ od Rio Grande , , chociaż jej duży południowo-zachodni obszar leżał w Nowej Hiszpanii.
Niejasność terytorialna pozostała nierozwiązana aż do kompromisu traktatu Adamsa-Onísa w 1819 roku, kiedy to Hiszpania oddała hiszpańską Florydę Stanom Zjednoczonym w zamian za uznanie rzeki Sabine za wschodnią granicę hiszpańskiego Teksasu i zachodnią granicę terytorium Missouri.
Stany Zjednoczone zrzekły się swoich roszczeń do rozległych terytoriów hiszpańskich na zachód od rzeki Sabine i rozciągających się na prowincję Santa Fe de Nuevo México ( hiszpański Nowy Meksyk).

Podczas meksykańskiej wojny o niepodległość w latach 1810-1821 Teksas doświadczył wielu zamieszek.
Rebelianci obalili hiszpańskiego gubernatora Manuela Maríę de Salcedo w 1810 roku, ale przekonał on swojego strażnika, by go uwolnił i pomógł mu w zorganizowaniu kontrataku.
Trzy lata później Republikańska Armia Północy , składająca się głównie z Indian i obywateli Stanów Zjednoczonych, obaliła hiszpański rząd w Tejas i dokonała egzekucji Salcedo. Hiszpanie zareagowali brutalnie i do 1820 roku w Teksasie pozostało mniej niż 2000 latynoskich obywateli. Meksykański ruch niepodległościowy zmusił Hiszpanię do zrzeczenia się kontroli nad Nową Hiszpanią w 1821 r., a Teksas stał się w 1824 r. częścią stanu Coahuila y Tejas w ramach nowo utworzonego Meksyku w okresie historii Teksasu znanym jako Meksykański Teksas (Mexican Texas) (1821-1836).

Hiszpanie pozostawili głęboki ślad w Teksasie. Ich europejskie zwierzęta gospodarskie spowodowały, że mesquite rozprzestrzeniło się w głąb lądu, podczas gdy rolnicy uprawiali i nawadniali ziemię, zmieniając na zawsze krajobraz. Język hiszpański podał nazwy wielu obecnie istniejących rzek, miast i hrabstw, a od 2018 roku hiszpańskie koncepcje architektoniczne wciąż kwitną . Chociaż Teksas ostatecznie przyjął większość anglo-amerykańskiego systemu prawnego, wiele hiszpańskich praktyk prawnych przetrwało , w tym koncepcje zwolnienia z opłat za gospodarstwo domowe i własności wspólnotowej .

Lokalizacja

Hiszpański Teksas ( Tejas ) był prowincją kolonialną w północno-wschodnim regionie kontynentalnym Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii (Viceroyalty of New Spain). Na południowym krańcu Tejas graniczyło z prowincją Coahuila . Granica między prowincjami została wyznaczona na linii utworzonej przez rzeki Medina i Nueces , 100 mil (161 km) na północny wschód od Rio Grande . Na wschodzie Teksas graniczył z La Louisiane ( francuską Luizjaną ). Chociaż Hiszpania twierdziła, że Czerwona Rzeka stanowi granicę między nimi, Francja upierała się, że granicą jest rzeka Sabine, 45 mil (72 km) na zachód.
Po odzyskaniu przez Meksyk niepodległości od Hiszpanii, w latach 1824-1835 znajdowała się w obrębie Coahuila y Tejas .

Wstępne próby kolonizacji

Ta mapa Ameryki Północnej z 1681 r. wymienia Rio Grande jako Rio Bravo i pokazuje brak informacji, jakie Europejczycy mieli na terenie dzisiejszego Teksasu.
(kliknij aby powiększyć)

Chociaż Alonso Álvarez de Pineda twierdził, że Teksas należy do Hiszpanii już w 1519 roku, obszar ten był w dużej mierze ignorowany przez Hiszpanię aż do końca XVII wieku.
W 1685 roku Hiszpanie dowiedzieli się, że Francja założyła kolonię na obszarze między Nową Hiszpanią a Florydą .
Wierząc, że francuska kolonia jest zagrożeniem dla hiszpańskich kopalń i szlaków żeglugowych, Rada Wojenna króla Hiszpanii Karola II zaleciła, aby "Hiszpania podjęła szybkie działania", aby usunąć ten cierń, który został wbity w serce Ameryki. Im większe opóźnienie, tym większe trudność w osiągnięciu".
Nie mając pojęcia, gdzie znaleźć francuską kolonię, Hiszpanie rozpoczęli dziesięć ekspedycji - zarówno lądowych, jak i morskich - w ciągu następnych trzech lat. Chociaż nie były w stanie zrealizować swojego pierwotnego celu, jakim było zlokalizowanie francuskiej osady, ekspedycje zapewniły Hiszpanii głębsze zrozumienie geografii regionu Gulf Coast Wybrzeża Zatoki Meksykańskiej).
Ostatnia wyprawa, w 1689 roku, odkryła francuskiego dezertera mieszkającego w południowym Teksasie z Coahuiltecans .
W kwietniu 1689 Francuz pomógł poprowadzić Hiszpanów pod wodzą Alonso de León do Fort Saint Louis , który został zniszczony przez Indian Karankawa .
Wyprawa De Leóna spotkała się również z przedstawicielami ludu Caddo, którzy żyli między rzekami Trinity River a Red River.
Plemię Caddo wyraziło zainteresowanie poznawaniem chrześcijaństwa .

De León wysłał raport o swoich odkryciach do Mexico City , gdzie "stworzył natychmiastowy optymizm i przyspieszył zapał religijny".
Hiszpański rząd był przekonany, że zniszczenie francuskiego fortu było "dowodem Bożej 'boskiej pomocy i łaski'".
W swoim raporcie de León zalecany że presidios zostać ustalone wzdłuż Rio Grande , na rzece Frio oraz rzeki Guadalupe i że misje zostać ustanowione między Indian Hasinai , które Hiszpanie nazywali Tejas , we Wschodnim Teksasie .
W dialekcie kastylijskim-hiszpańskim , było to często pisane jako fonetyczny odpowiednik Teksas , który stał się nazwą przyszłej prowincji.

Misje

Dalsze informacje: misje hiszpańskie w Teksasie (Spanish missions in Texas)

Misje w hiszpańskim Teksasie na początku hiszpańskiej kolonizacji na tym obszarze.

Wicekról zatwierdził ustanowienie misji ale odrzucił pomysł presidios, przede wszystkim dlatego, Nowa Hiszpania był chroniczny brak funduszy.
26 marca 1690 r. Alonso de León wyruszył ze 110 żołnierzami i kilkoma misjonarzami.
Grupa najpierw zatrzymała się, by doszczętnie spalić Fort Saint Louis, a następnie udała się do wschodniego Teksasu.
Misja Mission San Francisco de los Tejas została zakończona w pobliżu wioski Hasinai Nabedaches pod koniec maja, a jej pierwsza msza została odprawiona 1 czerwca
Misjonarze odmówili pozwolenia niezdyscyplinowanym żołnierzom pozostania w pobliżu misji , a kiedy de Leon wrócił do Meksyku w tym samym roku, tylko 3 z jego początkowych 110 żołnierzy pozostało do pomocy mnichom.
Ojciec Damián Massanet , kapłan odpowiedzialny za misję, wyjechał 2 czerwca, aby spotkać się z plemionami na północ od misji, po czym wrócił do Meksyku, by poprosić o dodatkowych 14 księży i 7 braci świeckich.

23 stycznia 1691 Hiszpania mianowała pierwszego gubernatora Teksasu, generała Domingo Terán de los Ríos .
Terán otrzymał rozkaz pomocy w założeniu siedmiu nowych misji, w tym dwóch wśród Indian Tejas , czterech wśród Kadohadachos i jednej dla plemion w pobliżu rzeki Guadalupe (Guadalupe River).
Zdołał zatrudnić tylko 10 braci i 3 konwersów.
Jego ekspedycja dotarła do istniejącej misji w sierpniu 1691 i odkryła, że księża założyli tam drugą misję, Santísimo Nombre de María , pięć mil (8,0 km) na wschód od San Francisco de los Tejas. Jeden z księży zmarł, pozostawiając dwóch do obsługi misji.
Indianie regularnie kradli bydło i konie i stawali się bezczelni. Ponieważ zapasy się wyczerpywały, Terán postanowił nie organizować kolejnych misji.
Kiedy opuścił Teksas później w tym samym roku, większość misjonarzy zdecydowała się wrócić z nim, pozostawiając na misjach tylko 3 osoby duchowne i 9 żołnierzy.

Grupa opuściła również epidemię ospy .
Indianie nie mieli naturalnej odporności na tę chorobę i początkowo obwiniali o nią wody chrztu.
Po tym, jak tysiące tubylców uległo, ocaleni powstali przeciwko misjom.
W 1693 Caddo ostrzegł misjonarzy franciszkańskich, aby opuścili ten obszar lub zostali zabici.
Misjonarze zakopali dzwony kościelne i spalili misję, po czym wrócili do Meksyku.
Chociaż ta pierwsza hiszpańska próba osiedlenia się w Teksasie nie powiodła się, zapewniła Hiszpanii większą świadomość terenu, rzek i linii brzegowej Teksasu i przekonała rząd, że "nawet najbardziej podatni Indianie" mogą zostać nawróceni "przez kombinację przymusu i perswazja".
Przez następne 20 lat Hiszpania ponownie ignorowała Teksas.

Konflikt z Francją

Na początku XVIII wieku Francja ponownie stała się bodźcem do zainteresowania Hiszpanii Teksasem. W 1699 francuskie forty zostały założone w zatoce Biloxi i na rzece Missisipi , kończąc wyłączną kontrolę Hiszpanii nad Wybrzeżem Zatoki Meksykańskiej (Gulf Coast).
Chociaż Hiszpania "odmówiła przyznania Francji prawa do przebywania w Luizjanie" i ostrzegła króla Francji Ludwika XIV , że może zostać ekskomunikowany za zignorowanie 200-letniego edyktu papieskiego dającego Amerykę Hiszpanii, nie podjęli dalszych działań, aby powstrzymać wkroczenie Francji lub rozszerzyć obecność w Hiszpanii.
Oba kraje stały się sojusznikami podczas wojny o sukcesję hiszpańską (War of the Spanish Succession) i współpracowały w obu Amerykach.
Pomimo przyjaźni, Hiszpania nie chciała pozwolić Francuzom na handel na ich terytorium.
Słysząc pogłoski o francuskich najazdach na Teksas w 1707 r., wicekról Nowej Hiszpanii nakazał wszystkim gubernatorom prowincji uniemożliwić wjazd cudzoziemców i ich towarów.
Aby odwieść Indian Tejas od przyjmowania towarów od Francuzów, kontyngent żołnierzy pod dowództwem Pedro de Aguirre udał się do Teksasu. Jego ekspedycja dotarła tylko do rzeki Kolorado i zawróciła, gdy dowiedział się, że wódz Tejas nadal nie jest zadowolony z Hiszpanów. Grupa odwiedziła okolice rzeki San Antonio (San Antonio River) i była pod wielkim wrażeniem terenu i dostępności wody.
Uważali, że rzeka nie ma nazwy i nazwali ją imieniem Św. Antoniego Padewskiego (Saint Anthony of Padua), nie zdając sobie sprawy, że Terán i Massanet obozowali w pobliżu wiele lat wcześniej w święto św. Antoniego Padewskiego i nadali rzece tę samą nazwę.

W 1711 franciszkański misjonarz Francisco Hidalgo , który służył we wcześniejszych misjach w Teksasie, chciał przywrócić misje wśród plemienia Caddo.
Jednak hiszpański rząd nie był chętny do zapewnienia funduszy i wojska na projekt, więc Hidalgo zwrócił się o pomoc do francuskiego gubernatora Louisiana, Antoine de la Mothe Cadillac .
Cadillac otrzymał rozkaz przekształcenia Luizjany w dochodową kolonię i wierzył, że hiszpańscy osadnicy bliżej Luizjany mogą zapewnić nowe możliwości handlowe.
Wysłał Louis Juchereau de St. Denis wraz z braćmi Pierre i Robertem Talonami (Pierre and Robert Talon), których jako dzieci oszczędzono podczas masakry Fort Saint Louis, aby znaleźć Hidalgo i zaoferować pomoc.
W lipcu 1714 delegacja francuska dotarła do granicy hiszpańskiej, w tym czasie wokół Rio Grande , gdzie znajdował się Hidalgo. Chociaż św. Denis został aresztowany i przesłuchany, ostatecznie został zwolniony. Hiszpanie uznali, że Francuzi mogą stać się zagrożeniem dla innych hiszpańskich obszarów i nakazali ponowne zajęcie Teksasu jako buforu między francuskimi osadami w Luizjanie i Nowej Hiszpanii .

12 kwietnia 1716 roku ekspedycja kierowana przez Domingo Ramóna opuściła San Juan Bautista zmierzając do Teksasu i zamierzając ustanowić tam cztery misje i presidio, które miałoby być strzeżone przez 25 żołnierzy. W grupie 75 osób było 3 dzieci, 7 kobiet, 18 żołnierzy i 10 misjonarzy. Były to pierwsze odnotowane osadnice w hiszpańskim Teksasie. Po ślubie z Hiszpanką, św. Denis również dołączył do hiszpańskiej ekspedycji.

Partia dotarła do ziemi Hasinai pod koniec czerwca 1716 roku i została ciepło przyjęta. 3 lipca misja San Francisco została przywrócona jako Misja Mission Nuestro Padre San Francisco de los Tejas dla Indian Neche.
Kilka dni później Mission Nuestra Senora de la Purísima Concepción została założona w głównej wiosce Hainai, głównego plemienia Konfederacji Hasinai, nad rzeką Angelina . Trzecia misja, Nuestra Senora de Guadalupe , została założona 15 mil (24 km) na wschód od Purísima Concepción, w głównej wiosce plemienia Nacogdoche , na terenie dzisiejszego Nacogdoches . Ostatnia misja, San José de los Nazonis został zbudowany wśród Indian Nazoni na północ od dzisiejszego Cushing . Presidio Nuestra Senora de los Dolores zostało zbudowane naprzeciwko San Francisco de los Tejas.

W tym okresie obszar ten został nazwany przez misjonarzy Nowymi Filipinami w podwójnej nadziei na uzyskanie królewskiego patronatu, a hiszpańskie wysiłki odniosą taki sam sukces jak na Filipinach półtora wieku wcześniej.
Alternatywna nazwa stała się oficjalna i była używana przez kilka dziesięcioleci, ale praktycznie zniknęła z użycia (na rzecz "Teksasu") pod koniec wieku. Nazwa jednak przetrwała w dokumentach, zwłaszcza w nadaniach ziemi


Pierwsza mapa przedstawiająca osadę Adaes (Adaie), pokazaną na zachód od skupiska wiosek Natchitoches, została narysowana w 1718 roku przez Guillaume Delisle .

W tym samym czasie Francuzi budowali fort w Natchitoches, aby umocnić swoją obecność bardziej na zachód. Hiszpanie zareagowali, zakładając kolejne dwie misje na zachód od Natchitoches, San Miguel de los Adaes i Dolores de los Ais. [11] Misje znajdowały się na obszarze spornym; Francja twierdziła, że rzeka Sabine jest zachodnią granicą Luizjany, podczas gdy Hiszpania twierdziła, że rzeka Czerwona była wschodnią granicą Teksasu, pozostawiając obszar o długości 45 mil (72 km). [3]

Nowe misje znajdowały się ponad 400 mil (640 km) od najbliższej hiszpańskiej osady, San Juan Bautista .
Trudno było przywrócić misje, a do 1718 r. misjonarze byli w poważnych tarapatach.
Martín de Alarcón , który został mianowany gubernatorem Teksasu pod koniec 1716 roku, chciał założyć stację przesiadkową między osadami wzdłuż Rio Grande a nowymi misjami we wschodnim Teksasie.
Indianie Coahuiltecans zbudowali kwitnącą społeczność w pobliżu górnego biegu rzeki San Antonio , w okolicy, którą Hiszpanie podziwiali w 1707 r.
Alarcón poprowadził grupę 72 osób, w tym 10 rodzin, do Teksasu 9 kwietnia 1718 r. Przywiózł ze sobą 548 koni, 6 stad mułów i inne zwierzęta gospodarskie. 1 maja grupa stworzyła tymczasową strukturę z błota, szczotki i słomy, która miała służyć jako misja, San Antonio de Valero , której kaplica była później znana jako Alamo .
Misję początkowo zamieszkiwało od trzech do pięciu Indian, których jeden z misjonarzy wychował od dzieciństwa. Alarcon zbudował presidio, San Antonio de Béxar, jedną milę (1,6 km) na północ od misji. Alarcón wyczarterował również gminę Béjar, obecnie San Antonio . Posiada status wyższy niż wieś ( pueblo), ale niższe niż miasto ( ciudad ), San Antonio stało się jedyną willą w Teksasie, a koloniści, którzy się tam osiedlili, aby przetrwać, polegali na rolnictwie i ranczo. Po założeniu nowej osady Alarcón kontynuował misje we wschodnim Teksasie, gdzie znalazł dowody na nielegalny handel z Francją.

W następnym roku wybuchła wojna poczwórnego sojuszu (War of the Quadruple Alliance), w której Hiszpania walczyła z Francją, Wielką Brytanią, Republiką Holenderską i Austrią .
Wojna toczyła się głównie o Włochy, ale Wielka Brytania i Francja podjęły kilka prób zdobycia hiszpańskich kolonii w Ameryce Północnej.
W czerwcu 1719 r. 7 Francuzów z Natchitoches przejęło kontrolę nad Mission San Miguel de los Adaes od jej jedynego obrońcy, który nie wiedział, że kraje są w stanie wojny. Francuscy żołnierze wyjaśnili, że nadchodzi 100 dodatkowych żołnierzy, a hiszpańscy koloniści, misjonarze i pozostali żołnierze opuścili teren i uciekli do San Antonio.

Marquis of San Miguel de Aguayo ochotniczo zgłosił się by odbić Teksas i objął dowództwo nadd armią 500 żołnierzy.
Aguayo został mianowany gubernatorem Coahuila i Teksasu, a obowiązki jego urzędu opóźniły jego podróż do Teksasu o rok, aż do końca 1720 r.
Tuż przed jego wyjazdem walki w Europie ustały, a król Filip V z Hiszpani nakazał im nie najeżdżać Luizjany, ale znaleźć sposób na odzyskanie wschodniego Teksasu bez użycia siły.
Wyprawa przywiozła ze sobą ponad 2800 koni, 6400 owiec i wiele kóz; stanowiło to pierwszą dużą wyprawę "bydła" w Teksasie. To znacznie zwiększyło liczbę udomowionych zwierząt w Teksasie i zapoczątkowało hiszpańskie ranczo w Teksasie.

W lipcu 1721, zbliżając się do rzeki Neches , ekspedycja Aguayo spotkała św. Denisa, który powrócił do Francji i prowadził najazd na San Antonio. Zdając sobie sprawę, że jest znacznie mniej liczebny, St. Denis zgodził się opuścić wschodni Teksas i wrócić do Luizjany.
Aguayo następnie zlecił budowę nowego hiszpańskiego fortu Nuestra Senora del Pilar de los Adaes , położonego w pobliżu dzisiejszej Robeline w stanie Luizjana , zaledwie 12 mil (19 km) od Natchitoches. Nowy fort stał się pierwszą stolicą Teksasu i był strzeżony przez 6 dział i 100 żołnierzy. Sześć misji we wschodnim Teksasie zostało ponownie otwartych, a Presidio Dolores, obecnie znane jako Presidio de los Tejas, zostało przeniesione z rzeki Neches do miejsca w pobliżu misji Purísima Concepción w pobliżuRzeka Angelina .
Hiszpanie zbudowali następnie kolejny fort, Presidio La Bahía del Espíritu Santo , znany jako La Bahía, na miejscu dawnego francuskiego fortu St. Louis. [42] W pobliżu założyli misję Espíritu Santo de Zúniga (znaną również jako La Bahía) dla Indian Coco, Karankawa i Cujane.
W garnizonie zostało dziewięćdziesięciu ludzi. [43] Aguayo powrócił do Mexico City w 1722 roku i zrezygnował z funkcji gubernatora.
Na początku wyprawy Teksas składał się tylko z San Antonio i około 60 żołnierzy; po jego rezygnacji prowincja rozrosła się do 4 prezydiów, ponad 250 żołnierzy, 10 misji i małego cywilnego miasteczka San Antonio.

Osiedleńcze trudności

Wkrótce po powrocie Aguayo do Meksyku, nowemu wicekrólowi Nowej Hiszpanii Juanowi de Acuna, marqués de Casafuerte , nakazano obniżyć koszty naliczone na obronę północnej części terytorium.
Acuna wyznaczył pułkownika Pedro de Rivera y Villalón do inspekcji całej północnej granicy. Począwszy od dzisiejszej Kalifornii w listopadzie 1724, Rivera spędził następne trzy lata na inspekcji północnej granicy, docierając do San Antonio w sierpniu 1727. Jego raporty o Los Adaes, Presidio Nuestra Senora de Loreto i prezydium w San Antonio były korzystne, ale nie był pod wrażeniem Presidio de los Tejas, którego 25 żołnierzy strzegło pustych misji. [45]Rdzenni mieszkańcy odmówili zgromadzenia się w społeczności wokół misji i odmówili chrztu, chyba że byli na krawędzi śmierci. Ponieważ Indianie byli dobrze uzbrojeni, franciszkanie nie byli w stanie zmusić ich do przyłączenia się do misji. Sfrustrowani misjonarze w końcu złożyli petycję do hiszpańskiego rządu, aby 50 żołnierzy spaliło indyjskie domy modlitwy i zmusiło ich do budowy domów w pobliżu misji. [46] Żadne wojska nie nadciągały. [47]

Rivera zalecił zamknięcie Presidio de los Tejas i zmniejszenie liczby żołnierzy w pozostałych prezydiach. Jego sugestie zostały zatwierdzone w 1729 [48] i 125 żołnierzy usunięto z Teksasu, pozostawiając tylko 144 żołnierzy podzielonych między Los Adaes, La Bahía i San Antonio. Trzy misje we wschodnim Teksasie, które były zależne od Presidio de los Tejas, zostały przeniesione wzdłuż rzeki San Antonio w maju 1731 r., zwiększając liczbę misji w rejonie San Antonio do pięciu. [49] Misje w San Antonio obejmowały zwykle mniej niż 300 Indian. Wielu z tych, którzy żyli na misji, nie miało dokąd pójść i należało do małych plemion, które od tego czasu wymarły.

Hiszpania zniechęcała do produkcji w swoich koloniach i ograniczała handel towarami hiszpańskimi, które były obsługiwane przez hiszpańskich kupców i przewożone na hiszpańskich statkach. Większość portów, w tym wszystkie te w Teksasie, została zamknięta dla statków handlowych w nadziei, że zniechęci to przemytników. Zgodnie z prawem wszystkie towary jadące do Teksasu musiały zostać wysłane do Veracruz, a następnie przetransportowane przez góry do Mexico City, zanim zostały wysłane do Teksasu. To spowodowało, że towary były bardzo drogie w osiedlach w Teksasie.
Osadnicy często byli zmuszeni zwracać się do Francuzów po zaopatrzenie, ponieważ fort w Natchitoches był dobrze zaopatrzony, a towary nie musiały podróżować tak daleko. Jednak bez wielu towarów do handlu pozostali hiszpańscy misjonarze i koloniści mieli niewiele do zaoferowania Indianom, którzy pozostali lojalni wobec francuskich kupców.

Ataki Apaczów

Terytoria Apaczów Lipan


Plemiona prowadziły swobodny handel i wkrótce wiele z nich nabyło broń francuską, podczas gdy inne zmieniły swój tryb życia łowiąc konie hiszpańskie.
Plemiona bez dostępu do żadnego z zasobów zostały postawione w niekorzystnej sytuacji.
Apacze Lipan , którzy był sezonowymi rolnikami zostali wkrótce naciskani przez Comanche (Komanczów), którzy mieli konie, i Wichita , którzy mieli broń palną.
Apacze byli zaciekłymi wrogami Tejas ze wschodniego Teksasu i przenieśli swoją wrogość na Hiszpanów jako przyjaciół Tejas.
Po odkryciu San Antonio w 1720 roku, Apacze zaczęli wielokrotnie najeżdżać okolicę w celu kradzieży żywego inwentarza, zwłaszcza koni.
Średnio 3 Hiszpanów umierało każdego roku w Teksasie w wyniku ataków Apaczów, a każdego roku porywano około 100 zwierząt.
W odwecie Hiszpanie przypuścili liczne ataki na Apaczów, chwytając konie i muły, skóry i inne grabieże oraz biorąc jeńców Apaczów, których Hiszpanie wykorzystywali jako służących.
Jednak do 1731 roku garnizon San Antonio błagał rząd o pomoc w negocjowaniu pokoju z plemionami.

Hiszpański rząd wierzył, że osadnicy będą bronić swojej własności, łagodząc potrzebę niektórych prezydiów. Teksas był nieatrakcyjną perspektywą dla większości osadników, jednak z powodu uzbrojonych plemion koczowniczych, wysokich kosztów i braku metali szlachetnych. W 1731 r. rząd hiszpański przesiedlił 55 osób, głównie kobiety i dzieci, z Wysp Kanaryjskich do San Antonio. W tym czasie w San Antonio mieszkało tylko 300 latynoskich osadników, a 200 innych było rozproszonych po pozostałej części kolonii. Nowi imigranci zaczęli uprawiać ziemię i przemianowali miasto na San Fernando de Béxar, ustanawiając pierwszy miejski i jedyny cywilny rząd w Teksasie. Pierwszym radnym został mianowany Juan Leal Goraz, najstarszy z osadników.

Hiszpańskie misje w granicach obecnego stanu Teksas

Jako pierwsi osadnicy gminy Wyspiarze i ich potomkowie zostali wyznaczeni na hidalgos . Ugruntowani osadnicy byli urażeni Wyspiarzami z powodu ich nowych tytułów i ekskluzywnych przywilejów w ramach władz miejskich. Nowo przybyli nie wiedzieli, jak obchodzić się z końmi, co czyniło je bezużytecznymi w walce konnej przeciwko Apaczom.
W przeciwieństwie do osadników o ugruntowanej pozycji, którzy polegali na ranczoch, Wyspiarze byli głównie rolnikami, a ich odmowa budowy ogrodzeń doprowadziła do wielu nieporozumień, gdy zwierzęta gospodarskie deptały pola.
Jednak na początku lat czterdziestych XVIII wieku małżeństwa mieszane i potrzeba bliższych więzi ekonomicznych pomogły złagodzić niektóre konflikty, a pierwotni osadnicy otrzymali pozwolenie na pełnienie funkcji sędziów i członków rady.

Groźba najazdów Apaczów doprowadziła do ciągłego niepokoju w San Antonio i niektóre rodziny opuściły ten obszar, podczas gdy inne odmówiły opuszczenia bezpiecznego miasta, aby zająć się zwierzętami gospodarskimi.
Problemy zakończyły się nocnym nalotem na San Antonio przez 350 Apaczów 30 czerwca 1745 r., w odwecie za hiszpańską kampanię wojskową kilka miesięcy wcześniej. Napastnicy zostali odparci przy pomocy 100 Indian z misji Valero.
Apacze polowali także na inne plemiona, w tym Deadose i Tonkawa . W latach czterdziestych XVIII wieku te słabsze plemiona poprosiły o misje wzdłuż rzeki San Gabriel w nadziei, że Hiszpanie zdołają ochronić je przed atakiem. Misja San Francisco Xavier została założona u zbiegu rzeki San Gabriel i Bushy Creek w styczniu 1746 roku, aby służyć Indianom Deadose, Mayeye i Coco . Tylko w 1748 r. Apacze czterokrotnie najeżdżali misję, zabijając trzech żołnierzy i czterech mieszkańców Indii. Wielu Indian uciekło z misji ze względu na groźbę ataków. Nie odstraszyło to misjonarzy, którzy w następnym roku założyli w okolicy dwie kolejne misje, San Ildefonso i Nuestra Senora de la Candelaria. W ciągu sześciu miesięcy wszyscy potencjalni nawróceni z San Ildefonso wyjechali. Do 1755 misje zostały przeniesione do nowej lokalizacji nad rzeką San Marcos River .

Misje dla Apaczów

Pokój został ostatecznie ogłoszony w sierpniu 1749 r., kiedy grupa wodzów Apaczów i hiszpańskich urzędników "symbolicznie zakopała kłopoty między dwiema stronami", zakopując broń na placu w San Antonio . Hiszpanie obiecali również pomoc wojskową dla Apaczów. Apacze Lipan poprosili misjonarzy kilka razy, a w 1757 roku cały majątek dawnych misji San Gabriel, a także garnizon wojskowy, który chronił ich krótko, został przeniesiony do nowego Mission Santa Cruz de San Sabá wzdłuż San Saba Rzeka na północny zachód od San Antonio. Trzy mile (4,8 km) od misji, po drugiej stronie rzeki, zbudowano palisadę z bali, aby żołnierze nie korumpowali Indian. Palisada mogła pomieścić do 400 osób, w tym 237 kobiet i dzieci towarzyszących żołnierzom.

Apaczowie unikali misji i 16 marca 1758 r. banda plemion Komanczów , Tonkawa i Hasinai , wściekli, że Hiszpanie pomagali swoim wrogom, splądrowała i spaliła misję, zabijając osiem osób. Misja San Sabá była jedyną hiszpańską misją w Teksasie, która została całkowicie zniszczona przez Indian i nigdy nie została odbudowana. Chociaż siły Indian liczyły 2000 członków, zdecydowali się nie atakować fortu.

[Zobacz: Zniszczenie Misji Santa Cruz de San Sabá]

Hiszpański rząd odmówił całkowitego opuszczenia tego obszaru w obawie, że takie działanie sprawi, że będą wydawać się słabi. Kiedy planowali odpowiedź, Indianie najechali stado koni San Saba, kradnąc wszystkie konie i juczne muły i zabijając 20 żołnierzy. W październiku 1759 r. Hiszpania wysłała dowódcę San Sabá, pułkownika Diego Ortiz Parrilla , na wyprawę na północ do Rzeki Czerwonej, aby pomścić atak. Plemiona zostały ostrzeżone i poprowadziły armię Parrilli do ufortyfikowanej wioski Wichita, otoczonej palisadą i fosą, gdzie tubylcy wymachiwali francuską bronią i machali francuską flagą. Po potyczce, w której zginęło, zostało rannych lub zdezerterowano 52 Hiszpanów, Hiszpanie wycofali się. Presidio San Sabá zostało zastąpione wapienną fortecą i fosą, ale Komanczowie i ich sojusznicy pozostali blisko i zabili wszystkich żołnierzy, którzy odważyli się wyjść. W 1769 Hiszpania opuściła fort.

W 1762 r. misjonarze założyli dwie nieautoryzowane misje na południe od San Sabá, w dolinie rzeki Nueces . Przez kilka lat Apacze przez większość roku mieszkali na misjach, ale zimą wyjeżdżali na polowanie na bizony.
Jedna z misji została zamknięta w 1763 roku, kiedy Apacze nigdy nie wrócili z polowania. Misja, która przetrwała, została zamknięta w styczniu 1766 r., po ataku siły 400 tubylców z północnych plemion, który zabił 6 Apaczów i wziął 25 jeńców oraz cały inwentarz żywy w dolinie.
Czterdzieści jeden hiszpańskich żołnierzy i ich małe działka zaatakowały plemiona z północy, gdy wracały do wschodniego Teksasu.
Zanim Hiszpanie zostali zmuszeni do odwrotu, zginęło ponad 200 Indian i 12 żołnierzy hiszpańskich. Po bitwie Apacze odmówili powrotu do misji i wrócili do napadów w pobliżu San Antonio.
Zmniejszyły się jednak najazdy plemion północnych.

Pokój z Francją

Mapa Nowej Francji (kolor niebieski) w 1750 roku, przed wojną francusko-indiańską

Indianie potwierdzili w 1746 r., że francuscy kupcy okresowo przybywali drogą morską, aby handlować z plemionami z dolnego regionu rzeki Trinity . Osiem lat później Hiszpanie dowiedzieli się o pogłoskach, że Francuzi otworzyli punkt handlowy u ujścia rzeki Trinity. We wrześniu 1754 r. gubernator Jacinto de Barrios y Jáuregui wysłał żołnierzy w celu zbadania sprawy i schwytali pięciu Francuzów, którzy mieszkali w indiańskiej wiosce. Aby odwieść Francuzów od powrotu, Hiszpania zbudowała prezydio San Agustín de Ahumada i misję Nuestra Senora de la Luz de Orcoquisac w pobliżu ujścia Trójcy w Zatoce Galveston (Galveston Bay). Warunki w nowej lokalizacji były okropne, a zarówno presidio, jak i misja zostały zamknięte w 1770 r.

Presidio La Bahía została przeniesiona z rzeki Guadalupe do Goliad nad rzeką San Antonio w 1749 roku w ciągu pięciu lat, nowa misja dla plemion Karankawa , Nuestra Senora del Rosario de los Cuhanes , został zbudowany przed Presidio. Ta misja przetrwała wiele lat. Pomimo nowych misji i prezydiów, Teksas był jedną z najmniej zaludnionych prowincji na północnej granicy Nowej Hiszpanii. Do 1760 roku prawie 1200 Latynosów mieszkało w Teksasie, z czego połowa w San Antonio, 350 w Los Adaes i 260 w La Bahía. Inni Hiszpanie mieszkali na terenie dzisiejszego El Pasoobszar, ale to było uważane za część Nowego Meksyku, a nie część Teksasu.

3 listopada 1762 r. na mocy traktatu z Fontainebleau (Treaty of Fontainebleau) Francja odstąpiła część Luizjany na zachód od rzeki Missisipi Hiszpanii. Hiszpania pomogła Francji w walce z Wielką Brytanią w wojnie siedmioletniej (Seven Years' War) i straciła na rzecz Brytyjczyków zarówno Manilę, jak i Hawanę . Chociaż kolonia Luizjana była zobowiązaniem finansowym, król Hiszpanii Karol III (Carlos III) niechętnie ją zaakceptował, ponieważ oznaczało to, że Francja ostatecznie scedowała swoje roszczenia na Teksas.
W traktacie paryskim (Treaty of Paris) 10 lutego 1763 Wielka Brytania uznała prawo Hiszpanii do ziem na zachód od Missisipi. Wielka Brytania otrzymała resztę terytoriów północnoamerykańskich Francji, a Hiszpania zamieniła część swoich posiadłości na Florydzie na Hawanę.

Ponieważ Francja nie była już zagrożeniem dla północnoamerykańskich interesów Hiszpanii, hiszpańska monarchia zleciła markizowi Rubí (Marquis of Rubí) inspekcję wszystkich prezydiów na północnej granicy Nowej Hiszpanii i sformułowanie zaleceń na przyszłość.
Dwuletnia podróż Rubiego, która rozpoczęła się na początku 1766 r., przebyła siedem tysięcy mil (11 000 km) z Zatoki Kalifornijskiej do wschodniego Teksasu. Było to pierwsze kompleksowe spojrzenie na pogranicze Nowej Hiszpanii od lat dwudziestych XVIII wieku, kiedy to Pedro de Rivera prowadził swoją ekspedycję. Rubí nie był pod wrażeniem presidio w San Saba, które uznał za najgorsze w królestwie Nowej Hiszpanii. Zalecił, aby utrzymać tylko prezydia w San Antonio i La Bahía, a wschodni Teksas został całkowicie opuszczony, a cała ludność przeniosła się do San Antonio.
Ponieważ Luizjana znajdowała się pod hiszpańską kontrolą, Los Adaes nie musiało przebywać tak blisko Natchitoches, zwłaszcza po przeniesieniu misji do San Antonio.
W sierpniu 1768 r. pełniący obowiązki gubernatora Juan María Vicencio , baron Ripperda, przeniósł swoją siedzibę i garnizon do San Antonio, aw 1772 r. San Antonio zostało nową stolicą Teksasu. Los Adaes został całkowicie opuszczony.
Nowy gubernator powiększył także garnizon w San Antonio, aby chronić miasto przed powtarzającymi się atakami Indian. Nowe prezydio, Fuerte de Santa Cruz de Cibolo, zostało również utworzone 40 mil (64 km) na południowy wschód od San Antonio, aby chronić rolników i ranczerów przed atakami.

W wyniku zaleceń Rubiego Presidio de San Agustín de Ahumada zostało zamknięte w 1771 roku, pozostawiając wybrzeże Teksasu niezamieszkane z wyjątkiem La Bahía. Jednak w lipcu 1772 gubernator Teksasu usłyszał pogłoski, że angielscy kupcy budują osadę na opuszczonym obszarze wybrzeża Teksasu. [92] Dowódca La Bahía został wysłany, aby znaleźć osadę, ale nie widział śladu innych Europejczyków. Jego ekspedycja odkryła jednak, że rzeka San Jacinto River wpada do Zatoki Galveston (Galveston Bay), a nie do Zatoki Meksykańskiej.

Założenie Nacogdoches

500 latynoskich osadników, którzy mieszkali w pobliżu Los Adaes, musiało osiedlić się w San Antonio w 1773 roku. W ciągu sześciu lat między inspekcją a usunięciem osadników, populacja imigrantów we wschodnim Teksasie wzrosła z 200 Europejczyków do 500, mieszanka Hiszpanów, Francuzów, Indian i kilku Murzynów. Osadnicy mieli tylko pięć dni na przygotowanie się do przeprowadzki do San Antonio. Wielu z nich zginęło podczas trzymiesięcznej wędrówki, a inni zginęli wkrótce po przybyciu.

Po protestach pozwolono im w następnym roku wrócić do wschodniego Teksasu, ale tylko do rzeki Trinity, 175 mil (282 km) od Natchitoches. Prowadzeni przez Antonio Gil Y'Barbo osadnicy założyli miasto Nuestra Senora del Pilar de Bucareli, "gdzie szlak z San Antonio do Los Adaes przecinał Trójcę". Osadnicy pomogli przemycać towary z Luizjany do San Antonio, a także pomagali żołnierzom w rozpoznaniu wybrzeża.

W maju 1776 r. król Carlos III utworzył nowe stanowisko, Komendanta Generalnego Commandancy General of the Internal Provinces of the North ( Provincias Internas ), do kontrolowania obszarów przygranicznych w północnej Nowej Hiszpanii , w tym hiszpańskiego Teksasu. Pierwszy mianowany, Teodoro de Croix , służył jako gubernator i naczelny dowódca obszaru od 1776 do 1783. Gdy de Croix przygotowywał się do objęcia urzędu, jego poprzednik, baron Ripperda, napisał szczegółowy raport datowany na 27 kwietnia: 1777, osiedli w Teksasie. Jedna trzecia raportu wyszczególnia wioskę Bucareli, którą określił jako "o największym znaczeniu jako sposób zdobywania informacji o wybrzeżu tak rozległym, jak niezamieszkanym" .Osadnicy Bucareli regularnie przeprowadzali eksploracje wybrzeża i nawiązali przyjaźń z plemieniem Bidai , które zgłaszało wszelkie ślady obcych wzdłuż wybrzeża. Latem 1777, Gil Ybarbo odkrył, że grupa Anglików przybyła z morza i pozostała na tyle długo, by zasadzić zboże w pobliżu rzeki Neches River . Poprowadził ekspedycję w celu odnalezienia Anglików, ale chociaż odkryli pola, ekspedycja nie znalazła żadnego z osadników.

W 1779 roku Komanczowie rozpoczęli najazdy na obszar Bucareli, a osadnicy zdecydowali się przenieść dalej na wschód, do starej misji Nacogdoches, gdzie założyli miasto o tej samej nazwie. Nowe miasto szybko stało się miejscem przemytu. Osadnicy nie mieli uprawnień do przemieszczania się, a do ochrony nowej lokalizacji do 1795 r. nie przydzielono żadnych oddziałów.

Konflikty z Indianami

Trudności z plemieniem Karankawa

W 1776 r. rdzenni Amerykanie z misji Bahia powiedzieli żołnierzom, że Indianie z plemienia Karankawa zmasakrowali grupę Europejczyków, którzy rozbili się w pobliżu ujścia rzeki Guadalupe River . Po znalezieniu szczątków angielskiej fregaty handlowej, żołnierze ostrzegli plemię Karankawa, aby powstrzymali się od atakowania marynarzy. Żołnierze kontynuowali eksplorację wybrzeża i donieśli, że obce mocarstwa mogą z łatwością zbudować małą osadę na wyspach barierowych, do których trudno było uzyskać dostęp z lądu, a następnie wspiąć się rzekami Trinity lub San Jacinto do serca Teksasu. Kapitan Luis Cazorla, dowódca prezydio La Bahía, zalecił Hiszpanii zbudowanie małego fortu na wyspach zaporowych i zapewnienie statku o płytkim zanurzeniu do ciągłego rozpoznania wybrzeża. Fort miał odstraszać zarówno bardziej krwiożercze plemiona, jak i Anglików. Hiszpański rząd, obawiając się przemytu, odmówił zgody na budowę portu lub łodzi na wybrzeżu Teksasu.

De Croix nie był pod wrażeniem swojej nowej prowincji, narzekając, że

"Willa bez porządku, dwa prezydia, siedem misji i zabłąkana populacja zaledwie 4000 osób obojga płci i w każdym wieku, która zajmuje ogromny pustynny kraj, rozciągający się od opuszczonego prezydium Los Adaes do San Antonio. nie zasługują na nazwę Prowincji Teksas ... ani na troskę związaną z jej zachowaniem".

Pomimo niechęci do tego obszaru, zwiększył liczbę oddziałów w prowincjach wewnętrznych o 50% i stworzył jednostki "oddziałów lekkich", które nie nosiły całego ciężkiego sprzętu i mogły walczyć pieszo. Jego administracja próbowała również budować sojusze z rodzimymi oddziałami i planowała współpracę z Komanczami i Wichita, aby zniszczyć najeźdźców Apaczów. Plan został odłożony na półkę, gdy Hiszpania przystąpiła do rewolucji amerykańskiej (American Revolution) jako sojusznik francuskich i amerykańskich rewolucjonistów, a pieniądze i wojska zostały skierowane do ataku na Florydę zamiast eksterminacji Apaczów. Po tym, jak żołnierze w Coahuila sprzymierzyli się z Apaczami Mescalero sprzeciwko Apaczom Lipan, jednak Hiszpania była w stanie podpisać traktat pokojowy z Lipanami. Komanczowie również stawali się bardziej bezczelni, atakując Presidio La Bahía w 1781 r., gdzie zostali odparci.

Po usłyszeniu, że Anglik George Gauld obejrzał Wybrzeże Zatoki Meksykańskiej aż do Zatoki Galveston w 1777 roku, Bernardo de Gálvez wyznaczył francuskiego inżyniera Luisa Antonio Andry'ego do przeprowadzenia podobnych badań dla Hiszpanii. Andry zakończył badania w marcu 1778 i zakotwiczył w zatoce Matagorda (Matagorda Bay) po niebezpiecznie niskim poziomie zapasów. W ciągu kilku dni, Karankawa zwabił kilku mężczyzn na raz z ofertami pomocy i zabił wszystkich oprócz jednego, marynarza Majów (Mayan) o imieniu Tomás de la Cruz. Karankawa spalił również statek i nowo utworzoną mapę, prawdopodobnie pierwszą szczegółową hiszpańską mapę wybrzeża Teksas-Luizjana. Kilka miesięcy później rdzenni Amerykanie mieszkający w Mission Rosario, niedaleko La Bahía, uciekli, by dołączyć do Karankawy i razem zaczęli najeżdżać zwierzęta gospodarskie i nękać osadników. Gubernator ułaskawił wielu zbiegów i większość z nich wróciła na misję. [107] Karankawa nadal sprawiała trudności Hiszpanom, aw 1785 tymczasowy komendant generalny, Joseph Antonio Rengel, zauważył, że nie są w stanie eksplorować regionu Zatoki Matagorda tak długo, jak utrzymuje go Karankawa.

Hiszpanie ponownie zaaranżowali wykonanie mapy linii brzegowej, a we wrześniu 1783 r. José de Evia opuścił Hawanę, aby naszkicować linię brzegową między Key West a zatoką Matagorda. Podczas swojej podróży Evia nadała nazwę Galveston Bay na cześć swojego sponsora, De Gálveza. Evia później zmapował wybrzeże Nuevo Santander pomiędzy zatoką Matagorda i Tampico, którego część później należała do Teksasu.

Pokój z Indianami

Zobacz więcej : Traktaty Hiszpanii z Komanczami

Przez większą część lat siedemdziesiątych XVII wieku Komanczowie najeżdżali Nowy Meksyk . Zostali wypędzeni z Nowego Meksyku w 1779 przez szeroki atak dowodzony przez gubernatora stanu Nowy Meksyk Juan Bautista de Anza i przekierowali swoje działania do słabo bronionego Teksasu.
W tym samym czasie Apacze, którzy gromadzili broń otrzymaną od Karankawów, powrócili do najeżdżających osady w Teksasie, łamiąc traktat pokojowy. Komancze natychmiast wypowiedzieli wojnę Apaczom.

Gálvez został wicekrólem Nowej Hiszpanii w 1785 roku i odzyskał kontrolę nad prowincjami wewnętrznymi. Gálvez nakazał, aby rdzenni Amerykanie byli zachęcani do używania alkoholu, który mogli zdobyć tylko poprzez handel, i aby broń palna, którą handlowali, była źle wykonana, aby była niewygodna w użyciu i łatwa do złamania. Jego polityka nigdy nie została wdrożona, ponieważ Hiszpania nie miała pieniędzy, aby zapewnić dary, takie jak te dla plemion. Zamiast tego Hiszpanie wynegocjowali traktat z Komanczami pod koniec 1785 r. Traktat obiecał Komanczom coroczne prezenty, a pokój, który przyniósł, trwał przez następne 30 lat. Pod koniec 1786 roku północny i zachodni Teksas były na tyle bezpieczne, że Pedro Vial i jeden towarzysz bezpiecznie "przetarli szlak z San Antonio do Santa Fe " na dystansie 700 mil (1100 km).

Komanczowie byli gotowi walczyć z wrogami swoich nowych przyjaciół i wkrótce zaatakowali Karankawę. W ciągu następnych kilku lat Komanczowie zabili wielu mieszkańców Karankawa w okolicy, a pozostałych wypędzili do Meksyku. Do 1804 r. bardzo niewielu tubylców żyło na wyspach barierowych, gdzie Karankawa mieli swój dom.
W styczniu 1790 Komanczowie pomogli także Hiszpanom w wielkiej bitwie przeciwko Apaczom Mescalero i Apaczom Lipan w Soledad Creek na zachód od San Antonio. Ponad 1000 wojowników Komanczów wzięło udział w rajdach przeciwko Apaczom w 1791 i 1792, a Apacze zostali zmuszeni do rozproszenia się w góry w Meksyku. W 1796 r. hiszpańscy urzędnicy rozpoczęli próbę pokojowego współistnienia Apaczów i Komanczów, a w ciągu następnych dziesięciu lat walki międzyplemienne osłabły.

W latach 1791 i 1792 Fray José Francisco Garza zaprzyjaźnił się z niektórymi mieszkańcami Karankawa i innymi rdzennymi ludami. Ich przyjaźń pozwoliła Garzie zbadać wiele obszarów przybrzeżnych, które były zbyt niebezpieczne, aby je odwiedzić. Rdzenni Amerykanie poprosili Garza, aby zbudował misję u zbiegu rzek San Antonio i Guadalupe, i w lutym 1793 r. w pobliżu Mission Lake na czele zatoki San Antonio otwarto misję Nuestra Senora del Refugio. Na początku misji mieszkało ponad 230 rdzennych Amerykanów, ale w ciągu dwóch lat zostali oni zmuszeni przenieść się do mniej podatnego na powódź miejsca [127], które stało się znane jako Refugio . Pod koniec XVIII wieku tylko niewielka liczba plemion łowieckich i zbierackich w Teksasie nie została schrystianizowana . W 1793 misja San Antonio de Valero została zsekularyzowana, aw następnym roku cztery pozostałe misje w San Antonio uległy częściowej sekularyzacji.

Komanczeria

Komanczeria przed 1850 r

Komanczería (Comanchería) (hiszpański dla " Comanche ziem") był dominującą siłą w dalekiej północy Nowej Hiszpanii od 1750, konfrontując hiszpańskich przyczółki na jej obwodzie w Nowym Meksyku, Tejas i Coahuila i Nueva Vizcaya .

Jako autonomiczna potęga w Nowej Hiszpanii, Komanczowie wykorzystywali swoją potęgę militarną do pozyskiwania dostaw i siły roboczej od Hiszpanów i Indian poprzez kradzieże, daniny i porwania. Napędzani przemocą Komanczowie ustanowili rozległą sieć handlu dalekosiężnego i rozpowszechniali swój język i kulturę na podległych mu plemionach indiańskich.

Konflikt ze Stanami Zjednoczonymi

Drugi Traktat Paryski (Second Treaty of Paris) w 1783 roku zakończył rewolucję amerykańską (American Revolution) i ustanowił Stany Zjednoczone Ameryki.
Traktat rozszerzył zachodnią granicę nowego państwa do rzeki Mississippi iw ciągu pierwszego roku po jego podpisaniu 50 000 amerykańskich osadników przekroczyło Appalachy (Appalachian Mountains).
Ponieważ trudno było wrócić na wschód przez góry, osadnicy zaczęli szukać w hiszpańskich koloniach Luizjany i Teksasie miejsc, w których mogliby sprzedać swoje plony. Hiszpania zamknęła ujście Missisipi dla obcokrajowców od 1784 do 1795, pomimo groźby Thomasa Jeffersona (Thomas Jefferson)z 1790 r., że rozpocznie wojnę angielsko-hiszpańską w tej sprawie.
Amerykanie zaryzykowali aresztowanie, aby przybyć do Teksasu, wielu z nich chciało schwytać dzikie mustangi w zachodnim Teksasie i handlować z Indianami.
W 1791 Philip Nolan stał się pierwszym Anglo-Amerykaninem znanym z handlu końmi w Teksasie i był kilkakrotnie aresztowany za przebywanie w granicach Hiszpanii.
Hiszpanie obawiali się, że Nolan jest szpiegiem, iw 1801 wysłali 150 żołnierzy, by schwytać Nolana i jego sześcioosobową grupę; Nolan zginął podczas następnej bitwy.
Do 1810 roku wielu Amerykanów wymieniało broń i amunicję z Indianami z Teksasu, zwłaszcza z Komanczami, w zamian za żywy inwentarz. Chociaż niektórzy wodzowie odmówili handlu z nimi i zgłosili swoje ruchy władzom hiszpańskim, inne zespoły powitały przybyszów. Susza sprawiła, że wybiegi stały się rzadkością i powstrzymała wzrost stad Komanczów. Aby zaspokoić amerykański popyt na zwierzęta gospodarskie, Komanczowie zaczęli najeżdżać okolice San Antonio.

Hiszpański rząd wierzył, że bezpieczeństwo przyniesie większa populacja, ale nie był w stanie przyciągnąć kolonistów z Hiszpanii ani z innych kolonii Nowego Świata. Pod koniec XVIII wieku Teksas był jednym z najmniej zaludnionych regionów Nowej Hiszpanii, z mniej niż dwoma mieszkańcami na ligę (league) kwadratową .
Populacja była stosunkowo w stagnacji, wzrosła tylko do 3169 osobników w 1790 r. z 3103 w 1777 r. Ponad połowa populacji została zaklasyfikowana jako Hiszpanie, a osiedleni Indianie stanowili kolejną co do wielkości kategorię. Czarni, głównie niewolnicy, stanowili mniej niż 1% populacji w 1777 roku i tylko 2,2% spisu z 1793 roku.
Ponad dwie trzecie dorosłych w Teksasie było w związku małżeńskim, a samotni mężczyźni przewyższali liczebnie samotne kobiety, chociaż był wysoki odsetek wdów.
Mieszane małżeństwa były dość powszechne, głównie między białymi mężczyznami i kobietami o mieszanym pochodzeniu. Dzieci z tych związków często uchodziły za białe. Liczba urodzeń nieślubnych wzrastała stale przez całe stulecie, osiągając 20% wszystkich urodzeń w 1799 r.
Jednak pomimo małej populacji Hiszpania aktywnie zniechęcała do imigracji do Teksasu, a w 1790 r. w Nacogdoches utworzono stały garnizon, aby powstrzymać cudzoziemców przed osiedlaniem się na tym obszarze. Imigranci ze Stanów Zjednoczonych mogli osiedlać się w Luizjanie i na Florydzie po złożeniu przysięgi wierności, ale nie musieli przechodzić na katolicyzm .

Terytorium Luizjany i Teksas w 1804 r.
(Kliknij aby powiększyć)

W 1799 Hiszpania zwróciła Luizjanę z powrotem do Francji w zamian za obietnicę tronu w środkowych Włoszech. Chociaż umowa została podpisana 1 października 1800 roku, weszła w życie dopiero w 1802. W następnym roku Napoleon sprzedał Luizjanę Stanom Zjednoczonym. Wielu Hiszpanów, którzy przenieśli się do kolonii, wyjechało do Teksasu, Florydy lub innych ziem posiadanych przez Hiszpanów.
Pierwotna umowa między Hiszpanią a Francją nie określała wyraźnie granic Luizjany, a opisy w dokumentach były niejednoznaczne i sprzeczne. Nawet gdy oba terytoria były pod kontrolą hiszpańską, nie było zgody co do tego, gdzie powinna być granica. W 1793 król Hiszpanii zdecydował, że nie ma potrzeby przesuwania granicy z Natchitoches na rzekę Sabine, jak zalecali niektórzy Francuzi.

Stany Zjednoczone nalegały, aby jego zakup obejmował również większość zachodniej Florydy i cały Teksas. Thomas Jefferson twierdził, że Luizjana rozciągała się na zachód do Gór Skalistych (Rocky Mountains) i obejmowała cały dział wodny rzek Mississippi i Missouri oraz ich dopływy, a południową granicą była Rio Grande. Hiszpania utrzymywała, że Luizjana rozciągała się tylko do Natchitoches i nie obejmowała Terytorium Illinois (Illinois Territory).

Teksas ponownie został uznany za prowincję buforową, tym razem między Nową Hiszpanią a Stanami Zjednoczonymi. W 1804 roku Hiszpania planowała wysłać tysiące kolonistów, aby zwiększyć liczbę mieszkańców Teksasu (wtedy do 4000 Latynosów). Plan został odwołany, ponieważ rząd nie miał pieniędzy na przesiedlenie osadników. Odpowiedzialność za obronę Teksasu spoczywała teraz na Nemesio Salcedo , który piastował nowo otwarte stanowisko Komendanta Generalnego Prowincji Wewnętrznych (Commandant General of the Internal Provinces). Salcedo promowało imigrację do Teksasu, a nowe miasto, Trinidad de Salcedo, powstało w miejscu, gdzie rzeka Trinity przecinała drogę z San Antonio do Nacogdoches. Przez krótki czas Salcedo pozwalało także byłym hiszpańskim poddanym z Luizjany przyjechać do Teksasu. Kilku Amerykanów, którzy stali się naturalizowanymi Hiszpanami, osiedliło się w tym czasie w Teksasie. Salcedo ostrzegał jednak, że "cudzoziemcy nie są i nie będą niczym innym jak krukami, które wydłubują nam oczy"

Król Hiszpanii Karol IV (Charles IV of Spain) nakazał zebranie danych w celu określenia prawdziwej granicy. Zanim granica została ustalona, ??obie strony prowadziły zbrojne wyprawy na sporne tereny, a Hiszpania zaczęła zwiększać liczbę żołnierzy stacjonujących w Teksasie.
Do 1806 roku liczba ta podwoiła się, a ponad 883 stacjonowało w okolicach Nacogdoches. Pod koniec 1806 r. miejscowi dowódcy wynegocjowali tymczasowe porozumienie, w którym ani Hiszpanie, ani Amerykanie nie zapuszczaliby się na obszar między rzeką Sabine a Arroyo Hondo.
Ten neutralny grunt szybko stał się rajem dla bezprawia i nie powstrzymywał jednostek przed przekraczaniem granicy.
Podczas misji dla Armii Stanów Zjednoczonych mającej na celu zbadanie niektórych spornych obszarów Zakupu Luizjany Zebulon Pike został aresztowany przez Hiszpanów podczas obozowania na Rio Grande i eskortowany z powrotem do Natchitoches.
Chociaż jego mapy i notatki zostały skonfiskowane, Pike był w stanie odtworzyć większość z nich z pamięci. Jego entuzjastyczne komentarze na temat ziem i zwierząt Teksasu sprawiły, że wielu Amerykanów zapragnęło zająć to terytorium.

Koniec okresu hiszpańskiego

W maju 1808 roku Napoleon zmusił króla Ferdynanda VII (Ferdinand VII) do abdykacji z tronu hiszpańskiego. Jego następca, starszy brat Napoleona, Józef Bonaparte (Joseph Bonaparte) (Józef I), został mianowany królem Hiszpanii, w wyniku gwałtownych protestów obywateli hiszpańskich. Powstania trwały przez kolejne sześć lat, aż do jego abdykacji w 1814 roku i powrotu Ferdynanda VII. W tym czasie niewiele było nadzoru nad koloniami Nowego Świata.
Rząd cieni działał w Kadyksie za panowania Józefa, działając zgodnie z konstytucją hiszpańską z 1812 roku . W skład rządu konstytucyjnego wchodzili przedstawiciele kolonii, w tym Teksasu i Nowego Meksyku w Nowej Hiszpanii.
Kiedy król Ferdynand VII (Ferdinand VII) powrócił na tron, odmówił uznania nowej konstytucji lub rządu przedstawicielskiego. Został zmuszony do zmiany zdania w 1820 roku jako jedyny sposób na uniknięcie wojskowego zamachu stanu.

W tym czasie zamieszania nie było jasne, kto faktycznie rządził koloniami: Józef I, rząd cieni reprezentujący Ferdynanda VII, urzędników kolonialnych czy rewolucjonistów w każdej prowincji. meksykańskiej wojny o niepodległość (Mexican War of Independence) rozpoczęła się w 1810 roku za namową Miguel Hidalgo. Obawiając się, że rewolucja dotrze do kolonialnego Teksasu, gubernator Manuel María de Salcedo nakazał zamknięcie granic Teksasu dla wszystkich cudzoziemców. Wkrótce został odwołany przez swojego wuja, komendanta generalnego.
Rewolucjoniści wkrótce obalili i uwięzili Salcedo, a w Teksasie ustanowiono nowy rząd. Salcedo przekonał Ignacio Elizondo (jego strażnik), aby powrócić do sprawy rojalistów i obaj zorganizowali kontratak. Hidalgo został schwytany i stracony w 1811 r.

Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii w 1819 r.
(Kliknij aby powiększyć

Choć oficjalnie neutralne podczas meksykańskiej wojny o niepodległość, Stany Zjednoczone pozwoliły rebeliantom na handel w amerykańskich portach , a większość broni i amunicji używanej przez rebeliantów pochodziła ze Stanów Zjednoczonych. Amerykanie zapewnili również siłę roboczą dla konfliktu, a Natchitoches służyło jako punkt startowy dla kilku ekspedycji do Teksasu.
W 1812 roku meksykański powstaniec Bernardo Gutiérrez de Lara poprowadził niewielki oddział Amerykanów do Teksasu.
Indianie ze wschodniej części Teksasu szybko przyłączyli się do powstania. Powołał on oddziały które nazwał Republikańską Armią Północy (Republican Army of the North), grupa zdobyła San Antonio w 1813 roku, zamordowała gubernatora Manuela Maríę de Salcedo i ogłosiła niepodległość Teksasu od Hiszpanii. [165] Śmierć gubernatora spowodowała, że wielu Anglo-Amerykanów porzuciło sprawę, ale 17 kwietnia 1813 członkowie Ekspedycji Gutiérrez-Magee (Gutiérrez-Magee Expedition) skomponowali pierwszą konstytucję Teksasu, która przewidywała scentralizowaną formę rządu.
Siły hiszpańskie odbiły prowincję później w tym samym roku w bitwie o Medynę (Battle of Medina) i zabiły 1300 i dokonały egzekucji każdego Tejanos oskarżonego o skłonności republikańskie.
W ciągu 2 tygodni stracono prawie 400 buntowników, a ich żony i córki uwięziono na 2 miesiące. Żołnierze rojalistów ścigali nawet wiele kobiet i dzieci, które uciekły z San Antonio, zabijając 200-300 osób. Pojmanym Amerykanom dano możliwość złożenia przysięgi lojalności wobec Hiszpanii, a tych, którzy odmówili, eskortowano z powrotem do Stanów Zjednoczonych.
Obawiając się, że Komanczowie nadal będą stanowić zagrożenie, hiszpański generał Arredondo nakazał wszystkim ranczerom przenieść się tymczasowo do San Antonio, aby pomóc w obronie miasta. Kiedy wrócili na swoje rancza kilka miesięcy później, odkryli, że Komanczowie wymordowali wszystkie zwierzęta gospodarskie, pozostawiając większość zwłok tam, gdzie upadli. Hiszpańska armia splądrowała również resztę Teksasu, a do 1820 r. w Teksasie pozostało mniej niż 2000 latynoskich obywateli. "Hiszpański Teksas lub to, co z niego pozostało, stało się opustoszałą, niechronioną ziemią, która nie mogła się wyżywić".

Inny rewolucjonista, José Manuel Herrera , utworzył rząd na wyspie Galveston we wrześniu 1816 roku, który proklamował częścią Republiki Meksyku. [169] Grupa francuskich emigrantów w Stanach Zjednoczonych próbowała stworzyć własną kolonię nad rzeką Trinity, znaną jako Le Champ d'Asile. Wygnańcy planowali wykorzystać kolonię jako bazę do wyzwolenia Nowej Hiszpanii, a następnie uwolnienia Napoleona od św. Heleny. Wkrótce opuścili kolonię i wrócili do Galveston.

Ta mapa pokazuje wyniki traktatu transkontynentalnego , który zakończył konflikt graniczny między Hiszpanią a Stanami Zjednoczonymi.


22 lutego 1819 r. Hiszpania i Stany Zjednoczone osiągnęły porozumienie w sprawie Traktatu Transkontynentalnego (Transcontinental Treaty) [tzw. Adams-Onís Treaty] , który odstąpił hiszpańską Florydę (Spain Florida) Stanom Zjednoczonym w zamian za zrzeczenie się przez Stany Zjednoczone roszczeń do Teksasu. Oficjalną granicę Teksasu wyznaczono na rzece Sabine River (obecna granica między Teksasem a Luizjaną), a następnie wzdłuż rzek Czerwonej i Arkansas (Arkansas Rivers) do 42. równoleżnika (obecna granica północna Kalifornii).
Przez następne dwa lata, do początku lutego 1821, Hiszpania opóźniała ratyfikację traktatu, używając go jako dźwigni, aby zapobiec formalnemu uznaniu przez Stany Zjednoczone jednej ze zbuntowanych kolonii hiszpańskich jako niepodległego narodu.
W tym okresie wielu Amerykanów wypowiadało się przeciwko traktatowi i zrzeczeniu się roszczeń do Teksasu. Esej w City of Washington Gazette potępił traktat, twierdząc, że "liga" ziemi w Teksasie jest warta więcej dla Stanów Zjednoczonych "niż całe terytorium na zachód od Gór Skalistych".

W 1819 James Long poprowadził Long Expedition do inwazji na Teksas. Ogłosił Teksas niepodległą republiką, ale pod koniec roku jego bunt został stłumiony przez pułkownika Juan Ignacio Pérez i jego oddziały hiszpańskie. W następnym roku Long założył nową bazę w pobliżu Galveston Bay, "aby uwolnić Teksas spod jarzma hiszpańskiej władzy. najokrutniejszego despotyzmu, jaki kiedykolwiek zhańbił kroniki Europy" [173] Jego podstawy do buntu wkrótce zniknęły. , Jednakże.

24 lutego 1821 r. Agustín de Iturbide rozpoczął kampanię o niepodległość Meksyku (Mexican Independence). Teksas stał się częścią nowo niepodległego narodu bez jednego strzału.

Spuścizna

Główny artykuł: Kategoria: Meksykański Teksas (Mexican Texas)

Misja Concepción jest jedną z misji San Antonio, która jest częścią narodowego zabytku historycznego .

Po hiszpańskiej kontroli Teksasu nastąpiła meksykańska kontrola Teksasu i może być trudno oddzielić wpływy hiszpańskie i meksykańskie na przyszły stan. Najbardziej oczywistą spuścizną jest dziedzictwo języka; Nazwa stanu pochodzi od hiszpańskiego tłumaczenia indyjskiego słowa. Każda większa rzeka we współczesnym Teksasie, z wyjątkiem rzeki Czerwonej, ma nazwę hiszpańską lub zanglicyzowaną, podobnie jak 42 z 254 hrabstw stanu i liczne miasta również noszą hiszpańskie nazwy. Nawet wiele słów, które zostały włączone do amerykańskiego angielskiego, takie jak barbecue, canyon, ranch i placa, pochodzi od słów hiszpańskich. Dodatkową oczywistą spuścizną jest dziedzictwo rzymskiego katolicyzmu. Pod koniec panowania Hiszpanii w Teksasie praktycznie wszyscy mieszkańcy praktykowali religię katolicką i nadal jest ona praktykowana w Teksasie przez dużą liczbę osób. Hiszpańskie misje zbudowane w San Antonio w celu nawracania Indian na katolicyzm zostały odrestaurowane i są narodowym zabytkiem historycznym .

Krajobraz Teksasu został zmieniony w wyniku niektórych polityk hiszpańskich. Już w latach 90. XVI wieku Hiszpanie przywozili ze sobą na wyprawy po całej prowincji europejskie zwierzęta gospodarskie, w tym bydło, konie i muły. Część zwierząt gospodarskich zbłądziła lub została w tyle, gdy Hiszpanie wycofali się z terytorium w 1693 roku, pozwalając plemionom indiańskim na luźne zarządzanie stadami zwierząt. Te stada pasły się intensywnie na rodzimych trawach, pozwalając mesquite , który pochodził z dolnego wybrzeża Teksasu, rozprzestrzeniać się w głąb lądu. Chociaż wprowadzone zwierzęta gospodarskie potrafiły przystosować się do zmieniających się warunków, bawoły miały utrudnione wypasanie się wśród nowej roślinności, rozpoczynając spadek ich liczebności. Hiszpańscy rolnicy wprowadzili także orkę i nawadnianie ziemi, jeszcze bardziej zmieniając krajobraz. Hiszpańskie koncepcje architektoniczne zostały również przyjęte przez tych w Teksasie, w tym dodanie patio, podłóg i dachów z płytek, łukowych okien i drzwi, rzeźbionych drewnianych drzwi i krat z kutego żelaza.

Chociaż Teksas ostatecznie przyjął większość anglo-amerykańskiego systemu prawnego, wiele hiszpańskich praktyk prawnych zostało zachowanych. Wśród nich był hiszpański model zabezpieczenia pewnych dóbr osobistych przed wierzycielami. Teksas wprowadził pierwsze zwolnienie dla gospodarstw domowych w Stanach Zjednoczonych w 1839 r., a obowiązujące w nim przepisy dotyczące zwolnień majątkowych są obecnie najbardziej liberalnym stanem w Stanach Zjednoczonych. Co więcej, hiszpańskie prawo utrzymywało, że zarówno mąż, jak i żona powinni mieć równy udział w zyskach z małżeństwa i, podobnie jak wiele innych byłych hiszpańskich prowincji, Teksas zachował ideę własności wspólnotowej, zamiast korzystać z praw anglosaskich, w których cała własność należała do mąż. Ponadto hiszpańskie prawo zezwalało na wyznaczenie niezależnego wykonawcy testamentu w sprawach spadkowych, od którego nie wymaga się uzyskania zgody sądu w przypadku każdego czynu, który nie został wyraźnie wymieniony w testamencie. Teksas zachował ten pomysł i ostatecznie rozprzestrzenił się na inne stany, w tym Arizonę , Waszyngton i Idaho . W innych kwestiach prawnych Teksas zachował hiszpańską zasadę adopcji, stając się pierwszym stanem USA, który zezwolił na adopcję.