Hiszpańska Arizona w USA

HISZPAŃSKA ARIZONA (Pimería Alta)

Pimería Alta [ znana także jako : HISZPAŃSKA ARIZONA] (
przetłumaczony na 'Górna Pima Ziemi' / 'Land of the Upper Pima' w języku angielskim)

był obszarem XVIII wieku znanym jako Prowincja Sonora y Sinaloa Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii , który obejmował części, jakie są dziś południową częścią Stanu Arizony w Stanach Zjednoczonych i północnej części Stanu Sonora w Meksyku .

Obszar ten wziął swoją nazwę od Plemienia Pima (Akimel O'odham) i blisko spokrewnionych z nimi Indian O'odham ( Papago ) zamieszkujących pustynię Sonora .

Pimería Alta była miejscem hiszpańskich misji na Pustyni Sonora, założonych przez jezuickiego misjonarza Eusebio Kino pod koniec XVII i na początku XVIII wieku.

Znaczący bunt plemienia Pima przeciwko hiszpańskim rządom miał miejsce w 1751 roku. [Pima Revolt (1751)]

Hiszpańskie misje na pustyni Sonora
(kliknij aby powiększyć)

Spis treści:
1 Terminologia
2 Historia przed kontaktem
3 Pierwsze hiszpańskie najazdy
4 Okres kolonialny Pimería Alta
5 Okres postkolonialny
6 Spuścizna

Terminologia

Termin Pimería Alta po raz pierwszy pojawił się w hiszpańskich dokumentach kolonialnych (zwłaszcza stworzonych przez członków Kościoła katolickiego ) w celu określenia etnoterytorialnej przestrzeni, która obejmowała większość dzisiejszej południowej Arizony i północnej Sonory.

Termin pochodzi od nazwy rdzennych mieszkańców regionu Pima. Termin ten, wraz z terminem "Pimería Baja", był określeniem używanym przez Hiszpanów w Wicekrólestwie Nowej Hiszpanii w celu stworzenia geograficznego rozróżnienia między różnymi dialektami języka pima. Chociaż region nie był bytem politycznym, jego kontury geograficzne zostały opisane jako:

ograniczony od północy rzeką Gila , od południa doliną rzeki Altar , a od zachodu rzeką Kolorado i Zatoką Kalifornijską , a od wschodu doliną rzeki San Pedro .

Historia przed kontaktem

Przed pierwszymi hiszpańskimi najazdami na ten region pod koniec XVII wieku Pimería Alta była domem dla różnorodnych plemion Indian.

Po przybyciu Hiszpanów plemiona te obejmowały:

[The] Papagos (Tohono O'odham) (obecnie uważane za obraźliwe określenie Tohono O'odham ); Pima, Sobaipuris i Gilenos (Akimel O'odham); Sobas i Arenenos (prawdopodobnie Hia Ced O'odham ); oraz mówiące po jumsku Coco-maricopas i Opas ( Maricopas lub Pee Posh).

Sąsiednie grupy na peryferiach regionu obejmowały Jocomes, Apacze, Yuma ( Quechan ); Quíquimas (Halyikwamai lub ewentualnie Cócopas ), Seris , Nébomes (Eudeves) i Ópatas .

Casa Grande Ruins National Monument , niedaleko Coolidge, Arizona . Wyprodukowany przez Hohokam, jest jednym z przykładów rdzennych osiedli przed kontaktem w regionie zbudowanych przed okresem kolonialnym.

Jeszcze przed osiedleniem się tych grup w miejscu, które stało się Pimería Alta, ludzie osiedlili się w tym regionie ponad trzy tysiące lat wcześniej.

Według danych archeologicznych osady i kanały irygacyjne odkryto w dolinach rzecznych regionu już w 2100 rpne. Grupy takie jak Hohokam, powszechnie uważani za przodków O'odham, zamieszkiwali ten region od około 500 do 1450 r.

Chociaż każda rdzenna grupa pochodząca z Pimería Alta miała swoje własne kulturowe osobliwości, można uogólnić, że osoby zamieszkujące ten region były w większości na wpół koczownicze, opierały się na uprawach, takich jak fasola, dynia i kukurydza, aby przetrwać oprócz dzikich rodzimych roślin, i były mistrzami rzemieślników i wytwórców ceramiki.

Istnieją dowody na to, że mieszkańcy regionu uczestniczyli również w sieciach handlowych, które obejmowały setki kilometrów.
Na przykład dowody wskazują, że handel zapoczątkowany w regionie odbywał się aż na zachód aż do Zatoki Kalifornijskiej i na południe aż do środkowego Meksyku. Przedmioty handlu obejmowały (ale nie ograniczały się do) miedziane dzwonki, kamienie szlachetne i muszle.

Oprócz zasiedlenia tego regionu przez przodków takich grup jak Hohokam, region ten został również zajęty przez grupy Apaczów począwszy od XVII wieku, których obecność byłaby szczegółowo opisana w hiszpańskich dokumentach kolonialnych opisujących pierwsze wyprawy na północ.
Pozostałości wielu rdzennych osad sprzed kontaktu na tym obszarze przetrwały do dziś.

Pierwsze hiszpańskie najazdy

Obraz kościoła misyjnego Purísima Concepción de Caborca ??w Caborca, Sonora . Był to jeden z kościołów zamówionych przez księdza Kino podczas jego podróży przez Pimería Alta.

Podczas gdy południowa część prowincji Sonora w Nowej Hiszpanii (lub Pimería Baja) została zbadana przez misjonarzy i zasiedlona przez kolonistów w pierwszej połowie XVII wieku, najazdy na Pimería Alta można prześledzić kilkadziesiąt lat później.

Pierwszego znanego hiszpańskiego najazdu dokonał ojciec Eusebio Kino , który w 1687 r. osiedlił swoją pierwszą misję, Nuestra Senora de los Dolores de Cósari, na terenie dzisiejszej północnej Sonory.
Ojciec Kino, jezuita wysłany do tego regionu w celu założenia różnych osiedli misyjnych, zaczął tworzyć sieć kilkunastu misji w regionie, z których nie wszystkie można przypisać wyłącznie jemu (patrz misje hiszpańskie w Pustynia Sonora).

Misje Pimería Alta miały kilka funkcji. Chociaż jednym z nich było nawracanie na rdzenną ludność, służyło również jako miejsce, w którym wcześniej koczowniczy lud tego regionu osiedlił się w osiadłym, rolniczym stylu życia i został pod wpływem hiszpańskiej religii i kultury, na polecenie jezuitów.
W związku z tym nawróceni rdzenni mieszkańcy stali się źródłem wsparcia ekonomicznego dla misji poprzez swoją pracę (kierowaną przez misjonarzy), która była niezbędna do powodzenia misji.

W ramach misji ludy tubylcze były nie tylko instrumentami kolonizacji, ale miały również dostęp do pewnego stopnia władzy w ramach rad tubylczych opartych na tych misjach, zwanych cabildos .

Jak wskazuje Cynthia Radding:

Rdzenni urzędnicy tych rad, noszący tytuły alcalde, fiskalne, topiles i gobernadores wzorowane na hiszpańskich normach samorządu miejskiego i noszący laski urzędu jako insygnia swojej władzy, egzekwowali prawo i porządek w misjach pueblo. Misjonarze rządzili przez sobory, w formie rządów pośrednich, a ich obecność była niezbędna w urzeczywistnianiu praktyk religijnych i dyscypliny pracy; to znaczy indoktrynacji chrześcijańskiej i produkcji nadwyżek przeznaczonych do obiegu między misjami i sprzedaży na rynkach kolonialnych.

W tym przypadku cabildos zarówno zakorzenił kontrolę hiszpańską, jak i przyznał rdzennej ludności żyjącej na misjach pewien stopień autonomii w ramach struktury kolonialnej.
Fakt ten jest również istotny, ponieważ misjonarze jezuiccy byli administratorami rdzennych ziem, ale nie byli ich prawnymi właścicielami.
W ramach struktury misji ziemie te były nadal prawnie związane z Indiańską ludnością misji.

Okres kolonialny Pimería Alta

Misje jezuickie z Pimeria Alta funkcjonowały jako fundamentalna część hiszpańskiego osadnictwa i kolonizacji w regionie.

Według uczonych Johna G. Douglassa i Williama M. Gravesa:

System misyjny w Pimería Alta miał dwa podstawowe obowiązki: reprezentowanie Korony Hiszpańskiej i nawracanie grup tubylczych na chrześcijaństwo. W całej swojej historii misje te opierały się na pracy rdzennych Amerykanów w celu uzyskania wsparcia ekonomicznego. Ponieważ Pimería Alta stała się bardziej gospodarczo i politycznie ważna dla wysiłków kolonialnych na początku XVIII wieku, osady i posterunki wojskowe zwane presidios zostały również założone przez administratorów kolonialnych, podobnie jak przedsiębiorstwa górnicze i małe osady pomocnicze.

Pomimo początkowych sukcesów kilku misji na tym obszarze w nawracaniu rdzennych ludów na chrześcijaństwo i przekształceniu ich w siedzący tryb życia, najazd Hiszpanów w tym regionie często spotykał się z rdzennym oporem.
Wyraźnym tego przykładem jest strach wyrażany przez wielu Hiszpanów - misjonarzy, kolonistów i wojskowych - przed najazdami Apaczów w tym okresie.

Te najazdy, wraz z okazjonalnymi buntami Pima , uczyniły ten region wrogim miejscem dla hiszpańskiej kolonizacji.

Oto słowa hiszpańskiego podróżnika, opowiadającego o swoich obserwacjach tego regionu w drugiej połowie XVIII wieku:

W dziele wszyscy Pimowie są bardzo gorsi od Opatów, gdyż często tylko ich liczna liczebność napawa ich śmiałością i śmiałością, co widać wyraźnie w ich ostatnim, licznie cytowanym powstaniu w 1751 r., kiedy najpierw broniło się tylko dziesięciu mężczyzn, a tych połowy z nich, nie wiedząc, jak pewnie obchodzić się z bronią, o całej ich wielkiej liczbie i upartej wściekłości, z jaką chcieli pić swoją krew, a ojcom Jacobo Sedelmayrowi i padrerektorowi Juanowi Nentuigowi atakowali przez dwa dni dom misjonarza Tubutama, aż do opuszczenia go z nowym, dobrze zbudowanym kościołem obróconym w gruzy.

Zdjęcie z góry Presidio San Agustín del Tucson w Tucson w Arizonie .

Podstawową odpowiedzią na opór tubylców była siła.
Najlepiej przejawiało się to w hiszpańskich ekspedycjach wojskowych w ten region (nasyłanych z dalszego południa), których zasadniczym elementem było tworzenie prezydiów (czyli fortyfikacji wojskowych).

W regionie powstało w sumie 8 prezydiów w okresie kolonialnym jako bezpośrednia odpowiedź na najazdy Apaczów i Seris w regionie.
Prezydia te często służyły jako prekursory stałych osiedli (jak miało to miejsce w przypadku Presidio San Agustín del Tucson ).

Przykład relacji przedstawiającej taką ekspedycję wojskową pochodzi z dziennika kampanii napisanego przez hiszpańskich dowódców wyruszających na wyprawę wojskową przeciwko Pimasom w Pimería Alta przez cztery miesiące w 1695 roku:

Ze szczytów górskich mogą robić, co chcą, a Hiszpanie nie są w stanie ich ukarać, ponieważ rebelianci zjednoczyli się w tym celu na tych pograniczach i tych w Sonorze. Widzieliśmy dumę tych plemion [Janos, Jocomes, Mansos, Sumas, Chinarras, Apacze], a także widzieliśmy, że z powodu ich podszeptów Indianie Pima często buntowali się przeciwko królewskiej koronie, zabijając misyjnych ojców Towarzystwa Jezusa, niektórych Hiszpanów i niektórych mieszkańców tej samej prowincji.

(Uwaga: bunty Pima miały miejsce niezależnie od tych, które miały miejsce we wschodniej Pimería Alta.)

Co jednak istotne, nie wszystkie ludy tubylcze otwarcie zbuntowały się przeciwko hiszpańskiej kolonizacji.
Wiele rdzennych mieszkańców Pimeria Alta znalazło sposoby na przystosowanie się do nowych warunków narzuconych przez hiszpańskie osadnictwo i podboje i korzystało z oficjalnych instytucji, aby w razie potrzeby domagać się zadośćuczynienia.
Ponadto nierzadko zdarzało się, że rdzenni mieszkańcy na misjach byli atakowani podczas najazdów Apaczów na Hiszpanów.

(zobacz też Wojny Apaczów z Meksykiem (1600-1915))

W miarę jak region stawał się coraz bardziej skolonizowany przez hiszpańskich osadników, zaczęli oni osiedlać się wokół coraz bardziej rozrzedzonych obszarów związanych z wodą (zwłaszcza na terenach nadrzecznych Pustyni Sonora ).

Próby produkcji rolnej były tu powszechne, a hacjendy były często wykonywane przez rdzennych robotników.
Produkcji rolnej towarzyszyły starania o wypas bydła w regionie oraz drobny wysiłek górniczy.
Jednak częściowo z powodu niedoboru wody, powodzi na dużą skalę i geografii regionu pustynnego, wysiłki te nigdy nie przyniosły tak dużego bogactwa, jak inne części Nowej Hiszpanii położone dalej na południe.
Z tego powodu wysiłki te okazały się mieć dla korony stosunkowo niewielkie znaczenie gospodarcze.

Dochodził do tego lokalny charakter produkcji i wymiany gospodarczej w regionie przez cały okres kolonialny. Jak zauważyła Cynthia Radding:

Rynki prowincjonalne pozostały małe i zasadniczo miały zasięg lokalny, zmieniając się wraz z różnymi bonanzami górniczymi. Powolny i nierównomierny rozwój sieci marketingowych w Sonorze, w przeciwieństwie do Nueva Vizcaya i Nueva Galicia, gdzie centra miejskie rozwijały się bardziej stabilnie, opóźnił rozwój prywatnej własności ziemskiej.

Krajobraz hiszpańskiej kolonizacji w regionie zmienił się wraz z wypędzeniem jezuitów w 1767 r., zmianą szeroko powiązaną z reformami burbońskimi późnego okresu kolonialnego. Wiele misji prowadzonych wcześniej przez jezuitów zostało przekazanych członkom duchowieństwa świeckiego.

Pomimo tej zmiany w administracji misje przeszły ogólny stan upadku zarówno pod względem struktury, jak i liczby zakorzenionej w nich ludności tubylczej. Kontrastowało to z osiedlami i prezydiami w regionie, z których wiele rozwijało się przez cały okres kolonialny i okres niepodległości (często kosztem misji).

Po upadku osiedli misyjnych, wiele rdzennych ludów, których społeczności opierały się na fizycznej i administracyjnej strukturze misji, znalazło swoje ziemie w coraz większym stopniu naruszane przez prywatne hiszpańskie interesy.

Ekspansja hiszpańskich roszczeń do ziemi prywatnej często odbywała się kosztem historycznego prawa do dóbr wspólnych, które charakteryzowało rdzenną ludność na misjach. Pomimo tej zmiany, kilka rdzennych społeczności nadal pracowało na ziemi pierwotnie im przydzielonej, mieszkając na misji.

Jak wskazuje Radding:

W latach 90. XVIII wieku, prawie ćwierć wieku po wygnaniu jezuitów, z tej samej sieci glinianych acequiów utrzymywanych przez pracę gminy nawadniano milpów rodziny Opatów i wiejskich robotników. Te otoczone murem wioski z gliny, położone na tarasach z widokiem na koryto rzeki, zachowały swoje przedhiszpańskie dziedzictwo, wzmocnione doświadczeniem misji.

Pomimo lokalnego charakteru gospodarki Pimerii Alta, rozwarstwienie społeczne w coraz większym stopniu powodowane przez hiszpańskie prywatne roszczenia do ziemi i powiązane przedsiębiorstwa (produkcja rolna, wypas bydła i wydobycie na małą skalę) stworzyło podział między hiszpańskimi hacendados a rdzennymi chłopami.
Do tego doszedł fakt, że posiadanie ziemi (z kolei uwarunkowane dostępem do wody) stało się "instrumentem kontroli społecznej". Problemy wynikające z tego rozwarstwienia trwały jeszcze w okresie niepodległości.

Okres postkolonialny

Nie można lekceważyć wpływu kolonizacji w regionie. Dzięki jej mieszkańcom pozostałości hiszpańskich i rdzennych rdzennych zwyczajów kulturowych stałyby się częścią życia w Pimería Alta nawet po zakończeniu okresu kolonialnego w 1821 roku. Wiele zwyczajów i praktyk gospodarczych charakterystycznych dla tego regionu zostałoby utrwalonych na drodze do niepodległości Kropka. Mimo to ważne jest, aby zastanowić się nad różnicami, jakie pojawiły się zarówno w okresie niepodległości Meksyku, jak iw Stanach Zjednoczonych po zakupie Gadsena .

Jak sformułował uczony Edward H. Spencer, meksykańskie polityki rządu wobec rdzennej ludności w regionie można podzielić na trzy kategorie, z których wszystkie miały za główny cel asymilację rdzennej ludności ze społeczeństwem meksykańskim. Pierwszy polegał na przyznaniu obywatelstwa meksykańskiego, które hipotetycznie przyznawało prawa polityczne rdzennym mieszkańcom regionu, jednocześnie pozbawiając ich statusu politycznego "Indian". Druga oznaczała próby asymilacji rdzennej ludności do lokalnego meksykańskiego systemu politycznego, a trzecią dystrybucję małych, pojedynczych działek wśród rdzennych rodzin.

Polityka ta była sprzeczna z praktykami ustanowionymi przez misjonarzy w okresie kolonialnym, takimi jak komunalna produkcja rolna i organizacja polityczna ze względnym stopniem autonomii od władz hiszpańskich. Kiedy ta polityka zawiodła, meksykańskie państwo często wykorzystywało deportacje rdzennych mieszkańców regionu (patrz Wojny Yaqui ) do innych części kraju jako ostatnią odpowiedź na opór. Ta odpowiedź rządu meksykańskiego była połączona z aktywną agresją militarną. Dopiero na początku XX wieku meksykańska polityka rządu zmieniła się, by uwzględnić bardziej oparte na współpracy podejście do społeczności tubylczych, odchodząc od prób ustanowienia "demokratycznego indywidualizmu" w XIX wieku.

Po zakończeniu wojny meksykańsko-amerykańskiej , która zakończyła się w 1848 roku, Pimería Alta pozostała częścią meksykańskiego stanu Sonora, a meksykańskie reformy polityczne nadal wpływały na ten region.
Dopiero w 1853 roku, wraz z podpisaniem zakupu Gadsen, północna część Pimería Alta została włączona do terytorium Arizony , a południowa pozostała częścią Meksyku. Stosunek rządu USA do rdzennych mieszkańców Pimería Alta różnił się radykalnie od stosunku rządu meksykańskiego.

Głównym lokatorem amerykańskiej polityki było przymusowe osiedlanie się rdzennej ludności w wyznaczonych przez rząd rezerwatach indyjskich, fizycznie oddzielone od osiedli w USA. Podejście to było zgodne z wzorcami osadnictwa angloamerykańskiego na nowo włączonych terytoriach południowo-zachodnich, które odsunęły ludy tubylcze od ich wcześniejszych posiadłości ziemskich. Za pośrednictwem Biura do Spraw Indian polityka rządu obejmowała trzech lokatorów: "indywidualne posiadanie ziemi, przymusową edukację i zastępstwo religijne".

Wcześniejsi meksykańscy mieszkańcy tego regionu wysunęli swoje roszczenia w osiedlach amerykańskich, pomimo istnienia prawnych barier rasowych. Co znamienne, roszczenia meksykańskich osadników w tym regionie dotyczące własności ziemskiej były, choć technicznie przestrzegane w ramach klauzul zakupu Gadsen, często łamane i przyznawane anglo-osadnikom. W ślad za osadnictwem amerykańskim w regionie nastąpiła późniejsza osada Afroamerykanów, Chińczyków i innych grup migrantów, których przyciągnęły możliwości gospodarcze regionu spowodowane po części boomem górnictwa miedzi pod koniec XIX wieku oraz zwiększonym rozwojem rolnictwa w regionie. Region. Rezerwaty nadal są aspektem życia wielu indyjskich narodów w USA i ich członków do dnia dzisiejszego.

Legacy

Widok z przodu misji San Xavier del Bac w pobliżu Tucson w Arizonie. Jest to jedna z kilku misji założonych w Pimería Alta, które nadal działają.
Duża część regionu Pimería Alta obejmuje pustynię Sonora, jedną z najbardziej zróżnicowanych ekologicznie i najbardziej mokrych pustyń na świecie. Wymiana kulturalna i gospodarcza ponad granicami państwowymi utrzymywała się nawet po włączeniu przez Stany Zjednoczone północnego regionu Pimeria Alta, zwłaszcza w wyniku wzorców migracji.

Wymiana ta utrzymywała się pomimo amerykańskich restrykcji dotyczących transgranicznej wymiany gospodarczej i migracji, z których wiele zostało wprowadzonych po raz pierwszy na początku XX wieku (patrz Immigration Act z 1924 i meksykańscy Amerykanie ). Obecny jest również trwały wpływ kulturowy ludów tubylczych (w tym tych w Tohono O'odham , Pascua Yaqui , Ak-Chin i Gila Riverzastrzeżenia) oraz tych, którzy osiedlili się w regionie od okresu kolonialnego do dnia dzisiejszego. Dziś rezerwat Indian San Xavier , drugi co do wielkości rezerwat Indian w Arizonie, znajduje się w tym regionie, podobnie jak fizyczne ślady struktur misji i kilka prezydiów w Arizonie i Sonorze.

Ekologiczny wpływ europejskiej i amerykańskiej kolonizacji w regionie był duży, a wiele źródeł wody (w tym rzeki) wyschło z biegiem czasu z powodu nadmiernego zużycia, manipulacji środowiskiem i zmian klimatycznych.