HISZPAŃSKA FLORYDA
Hiszpańska Floryda ( hiszp
. La Florida )
była pierwszym dużym europejskim roszczeniem o ziemię
i próbą zasiedlenia Ameryki Północnej podczas
Europejskiego Wieku Odkrywców (Age
of Discovery). La Florida stanowiła część
Kapitana Generalnego Kuby (Captaincy
General of Cuba), Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii (Viceroyalty
of New Spain) [w
tym posiadłości w Ameryce płn, obecnie USA]
i Imperium Hiszpańskiego podczas hiszpańskiej
kolonizacji obu Ameryk . Chociaż jego granice nigdy nie
zostały jasno ani formalnie określone, terytorium było
początkowo znacznie większe niż obecny stan Floryda ,
rozciągając się na większą część obszaru, który
jest obecnie południowo - wschodnią częścią Stanów
Zjednoczonych , w tym całą dzisiejszą Florydę.plus
część stanu Georgia , Alabama , Missisipi , Karolina
Północna , Karolina Południowa , i Luizjana .
Roszczenie Hiszpanii do tego rozległego obszaru było
oparte na kilku ekspedycjach o szerokim zasięgu
zorganizowanych w XVI wieku. Szereg misji, osad i małych
fortów istniało w XVI i w mniejszym stopniu w XVII
wieku; zostały ostatecznie porzucone z powodu presji ze
strony rozwijających się angielskich i francuskich
osiedli kolonialnych, upadku rdzennych populacji i
ogólnej trudności w osiągnięciu samowystarczalności
rolniczej lub ekonomicznej. W XVIII wieku hiszpańska
kontrola nad La Floridanie wykraczał daleko poza
garstkę fortów w pobliżu St. Augustine , St. Marks i
Pensacola , wszystkie w granicach dzisiejszej Florydy.
Hiszpańska Floryda po Traktacie Pinckneya w 1795 r
Floryda nigdy nie była dla Hiszpanii niczym więcej niż
zaściankowym regionem i służyła przede wszystkim jako
strategiczny bufor między Meksykiem ( Nową Hiszpanią )
(którego nieokreślona północno-wschodnia granica
znajdowała się gdzieś w pobliżu rzeki Missisipi),
hiszpańskimi koloniami karaibskimi i rozszerzającymi
się koloniami angielskimi na północy. W
przeciwieństwie do Meksyku i Peru nie można było
znaleźć złota ani srebra. Ze względu na choroby, a
później najazdy kolonistów z Karoliny i ich rdzennych
sojuszników, rdzenni mieszkańcy nie byli wystarczająco
liczni, abysystem przymusowej pracy rolniczej, więc
Hiszpania nie założyła dużych plantacji na Florydzie.
Duże hodowle bydła na wolnym wybiegu w
północno-środkowej Florydzie były najbardziej udanym
przedsiębiorstwem rolniczym i były w stanie
zaopatrywać zarówno rynki lokalne, jak i kubańskie.
Nadmorskie miasta Pensacola i St. Augustine zapewniały
również porty, do których mogły zawijać hiszpańskie
statki potrzebujące wody lub zaopatrzenia.
Począwszy od lat 30. XVII wieku seria misji
rozciągających się od St. Augustine do Florida
Panhandle dostarczała St. Augustine kukurydzy i innych
upraw żywności, a plemię Apalachów (Apalachees),
którzy mieszkali na misjach, musieli co roku wysyłać
robotników do St. praca w mieście. Misje zostały
zniszczone przez najeźdźców Carolina i Creek w serii
najazdów w latach 1702-1704, dodatkowo zmniejszając i
rozpraszając rdzenną populację Florydy i zmniejszając
hiszpańską kontrolę nad tym obszarem.
Wielka Brytania przejęła Florydę w ramach porozumień
kończących wojnę siedmioletnią (Seven
Years' War) w 1763 r., a ludność hiszpańska w
dużej mierze wyemigrowała na Kubę . Nowy władca
kolonialny podzielił terytorium na wschodnią i
zachodnią Florydę, ale pomimo oferowania nowej ziemi
nowym osadnikom, Wielka Brytania nie była w stanie
zwiększyć liczby ludności ani produkcji ekonomicznej i
po amerykańskiej wojnie o niepodległość (American
War of Independence) w 1783 roku sprzedała Florydę
Hiszpanii. zdolność do rządzenia lub kontrolowania
kolonii nadal ulegała erozji, a po wielokrotnych
najazdach sił amerykańskich na ludność plemienia
Seminolów (Seminole),
która osiedliła się na Florydzie, Hiszpania
ostatecznie zdecydowała się sprzedać terytorium Stanom
Zjednoczonym. Strony podpisały traktat Adams-Onis (Adams-Onis
Treaty) w 1819 r., a transfer oficjalnie miał
miejsce 17 lipca 1821 r., ponad 300 lat po tym, jak
Hiszpania po raz pierwszy zajęła półwysep na
Florydzie.
Spis treści:
1 Założenie hiszpańskiej Florydy
2 Skurcz hiszpańskiej Florydy
3 Inne mocarstwa europejskie
4 Odkrywanie i wczesna eksploracja
4.1 Europejskie odkrycie
4.1.1 Wyprawa Juana Ponce de León
4.1.2 Inne wczesne wyprawy
4.2 Pierwsze próby kolonizacji
4,3 Wyprawa Narvaez
4.4 Wyprawa De Soto
4,5 Ochuse i Santa Elena
5 Osada i fortyfikacja
6 Misje i konflikty
7 Okres przyjaźni
8 Posiadanie przez Wielką Brytanię
9 Drugi okres hiszpański
10 Zobacz też
11 Bibliografia
12 Dalsza lektura
13 Zewnętrzne linki
Założenie hiszpańskiej Florydy
Wyprawa Narvaez w 1528 r., Zatoka Apalache.
Hiszpańska Floryda została założona w 1513 roku,
kiedy Juan
Ponce de León zażądał półwyspu Florydy dla
Hiszpanii podczas pierwszej oficjalnej europejskiej
ekspedycji do Ameryki Północnej. Twierdzenie to
zostało rozszerzone, gdy kilku odkrywców (w
szczególności Pánfilo
Narváez i Hernando
de Soto ) wylądowało w pobliżu Tampa Bay w
połowie XVI wieku i wędrowało tak daleko na północ,
jak Appalachy i na zachód, aż do Teksasu, w
większości nieudanych poszukiwań złota. Presidio of
St. Augustine (presidio
of St.
Augustine) powstała na atlantyckim wybrzeżu Florydy
w 1565 roku; seria misji powstały na Florydzie , w
Georgii i Południowej Karolinie w XVII wieku; a
Pensacola została założona na zachodniej Florydzie w
1698 roku, wzmacniając hiszpańskie roszczenia do tej
części terytorium.
Hiszpańska kontrola nad półwyspem Floryda była
znacznie ułatwiona przez upadek rdzennych kultur w XVII
wieku. Kilka grup rdzennych Amerykanów (w tym Timucua ,
Calusa , Tequesta , Apalachee , Tocobaga i lud Ais [Timucua,
Calusa,
Tequesta,
Apalachee,
Tocobaga,
and the Ais
people]) było długoletnimi mieszkańcami Florydy i
większość opierała się hiszpańskim najazdom na ich
ziemię. Jednak konflikt z wyprawami hiszpańskimi,
najazdy kolonistów z Karoliny i ich rdzennych
sojuszników oraz (zwłaszcza) choroby przywiezione z
Europy spowodowały drastyczny spadek liczebności
wszystkich rdzennych mieszkańców Florydy., a duże
połacie półwyspu były w większości niezamieszkane
na początku XVIII wieku. W połowie XVIII wieku małe
grupy Creek
i innych rdzennych Amerykanów zaczęły przemieszczać
się na południe, na hiszpańską Florydę, po tym, jak
zostały zmuszone do opuszczenia swoich ziem przez osady
i najazdy w Południowej Karolinie. Później dołączyli
do nich Afroamerykanie uciekający z niewoli w pobliskich
koloniach. Ci przybysze - plus być może kilku
ocalałych potomków rdzennych mieszkańców Florydy - w
końcu połączyli się w nową kulturę Seminolów
.
Skurcz hiszpańskiej Florydy
Zasięg hiszpańskiej Florydy zaczął się kurczyć w
XVII wieku, a system misji został stopniowo porzucony z
powodu wyludnienia tubylców. Pomiędzy chorobami, złym
zarządzaniem i nieodpowiednimi huraganami, kilka
hiszpańskich prób założenia nowych osiedli na La
Florydzie zakończyło się niepowodzeniem. Nie mając
złota ani srebra w regionie, Hiszpania postrzegała
Florydę (a zwłaszcza silnie ufortyfikowane miasto St.
Augustine) przede wszystkim jako bufor między bardziej
prosperującymi koloniami na południu i zachodzie oraz
kilkoma nowo utworzonymi rywalizującymi koloniami
europejskimi na północy. Założenie Prowincji Karolina
przez Anglików w 1639, Nowego Orleanu przez Francuzów w
1718 oraz Prowincji Georgiaprzez Wielką Brytanię w 1732
r. ograniczyła granice Florydy wbrew hiszpańskim
sprzeciwom. Wojna o ucho Jenkinsa (War
of Jenkins' Ear) (1739-1748) obejmował brytyjski
atak na Augustyna i hiszpańskiej inwazji na Georgię (Spanish
invasion of Georgia), z których oba zostały
odparte. Po zakończeniu wojny północna granica
hiszpańskiej Florydy została wyznaczona w pobliżu
obecnej północnej granicy dzisiejszej Florydy.
Inne mocarstwa europejskie
Wielka Brytania tymczasowo przejęła kontrolę nad
Florydą począwszy od 1763 roku w wyniku wojny
angielsko-hiszpańskiej (Anglo-Spanish
War), kiedy Brytyjczycy zdobyli Hawanę, główny
port hiszpańskich kolonii Nowego Świata. Pokój został
podpisany w lutym 1763 roku, a Brytyjczycy opuścili
Kubę w lipcu tego samego roku, sprzedając Kubę
Hiszpanii za Florydę (hiszpańska ludność Florydy
również zamieniła się pozycjami i wyemigrowała na
wyspę). Ale chociaż Wielka Brytania okupowała
terytorium Florydy, nie rozwijała go dalej. Słabo
zaludniona brytyjska Floryda pozostała lojalna wobec
Korony podczas amerykańskiej wojny o niepodległość (American
Revolutionary War) i zgodnie z warunkami traktatu
paryskiegoco zakończyło wojnę, terytorium zostało
zwrócone Hiszpanii w 1783 roku. Po krótkim sporze
dyplomatycznym o granicę z raczkującym Stanami
Zjednoczonymi, kraje wyznaczyły granicę terytorialną i
pozwoliły Amerykanom na swobodne żeglugę po rzece
Missisipi zgodnie z warunkami traktatu Pinckneya (Pinckney's
Treaty) z 1795 roku.
Francja sprzedała Luizjanę Stanom Zjednoczonym w 1803
roku. Stany Zjednoczone twierdziły, że transakcja
obejmowała Zachodnią Florydę , podczas gdy Hiszpania
twierdziła, że ??obszar ten nie jest częścią
Luizjany i nadal jest terytorium Hiszpanii. W 1810 r.
Stany Zjednoczone interweniowały w lokalnym powstaniu na
Zachodniej Florydzie (local
uprising in West Florida), a do 1812 r. Dystrykt
Mobile (Mobile
District)został wchłonięty przez terytorium USA w
stanie Missisipi , zmniejszając granice hiszpańskiej
Florydy do współczesnej Florydy.
Na początku XIX wieku napięcia rosły wzdłuż
niestrzeżonej granicy między hiszpańską Florydą a
stanem Georgia, gdy osadnicy toczyli potyczki z Seminoles
o ziemię, a amerykańscy łowcy niewolników
najeżdżali wioski Black
Seminole na Florydzie. Napięcia te zaostrzyły się,
gdy Seminoles pomogli Wielkiej Brytanii przeciwko Stanom
Zjednoczonym podczas wojny 1812 r. (War
of 1812) i doprowadzili do amerykańskich najazdów
wojskowych na północną Florydę, które rozpoczęły
się pod koniec 1814 r. podczas tak zwanej pierwszej
wojny seminolskiej (First
Seminole War). Podobnie jak w przypadku
wcześniejszych amerykańskich najazdów na Florydę,
Hiszpania zaprotestowała przeciwko tej inwazji, ale nie
mogła obronić swojego terytorium, a zamiast tego
rozpoczęła negocjacje dyplomatyczne w celu pokojowego
przekazania ziemi. Zgodnie z warunkami traktatu
Adamsa-Onis (Adams-Onís
Treaty) z 1819 roku hiszpańska Floryda przestała
istnieć w 1821 roku, kiedy kontrolę nad terytorium
oficjalnie przekazano Stanom Zjednoczonym.
Odkrywanie i wczesna eksploracja
Floryda z planisfery 1502 Cantino
Odkrycie europejskie
Juan
Ponce de León jest powszechnie uważany za
pierwszego Europejczyka, który odkrył Florydę. Jednak
mogło tak nie być. Hiszpańscy najeźdźcy z Karaibów
mogli przeprowadzić małe tajne naloty na Florydę, aby
schwytać i zniewolić rdzennych mieszkańców Florydy w
pewnym okresie między 1500 a 1510. [5] : 107 [6]
Ponadto, portugalska planisfera Cantino (Cantino
planisphere) z 1502 roku i kilka innych europejskich
map datowanych na pierwsza dekada XVI wieku pokazuje ląd
w pobliżu Kuby, który kilku historyków
zidentyfikowało jako Florydę. Ta interpretacja
doprowadziła do teorii, że anonimowi portugalscy
odkrywcy (Portuguese
explorers) byli pierwszymi Europejczykami, którzy
mapowali południowo-wschodnią część przyszłych
Stanów Zjednoczonych, w tym Florydę. Pogląd ten jest
kwestionowany przez co najmniej taką samą liczbę
historyków.
Ekspedycja Juana Ponce de León
Juan
Ponce de León twierdził, że Floryda dla Hiszpanii
w 1513 r
W 1512 Juan
Ponce de León , gubernator Portoryko , otrzymał
królewskie pozwolenie na poszukiwanie ziem na północ
od Kuby . 3 marca 1513 jego ekspedycja wyruszyła z Punta
Aguada w Puerto Rico, płynąc trzema statkami na
północ. Pod koniec marca zauważył małą wyspę
(prawie na pewno jedną z Bahamów ), ale nie
wylądował. 2 kwietnia Ponce de León zauważył
wschodnie wybrzeże półwyspu Florydy i następnego dnia
zszedł na ląd w dokładnie utraconym miejscu. [18]
Zakładając, że znalazł dużą wyspę, przejął
ziemię dla Hiszpanii i nazwał ją La Florida ,
ponieważ była to pora Pascua Florida("Kwiatowa
Wielkanoc") i dlatego, że większość
roślinności kwitła. Po krótkim zbadaniu obszaru
wokół ich miejsca lądowania, ekspedycja wróciła na
swoje statki i popłynęła na południe, aby stworzyć
mapę wybrzeża, napotykając po drodze Prąd Zatokowy .
Ekspedycja podążała wzdłuż wybrzeża Florydy przez
cały Florida Keys i na północ, aby wykonać mapę
części południowo-zachodniego wybrzeża Florydy przed
powrotem do Puerto Rico.
Ponce de León nie miał istotnych udokumentowanych
interakcji z rdzennymi Amerykanami podczas swojej
podróży. Jednak napotkane przez niego ludy
(prawdopodobnie Timucua , Tequesta i Calusa [Timucua,
Tequesta
, and Calusa])
były w większości wrogie przy pierwszym kontakcie i
znały kilka kastylijskich słów, co uwiarygodniało
pomysł, że odwiedzili ich już hiszpańscy najeźdźcy.
Popularna legenda głosi, że Ponce de León szukał
Fontanny Młodości (Fountain
of Youth), kiedy odkrył Florydę. Jednak pierwsza
wzmianka o Ponce de León rzekomo szukającym wody, aby
wyleczyć jego starzenie się (miał zaledwie 40 lat)
pojawiła się po jego śmierci, ponad dwadzieścia lat
po jego podróży odkrywczej, a pierwsza, która
umieściła Fontannę Młodości na Florydzie, była
trzydzieści lat później. Jest o wiele bardziej
prawdopodobne, że Ponce de León, podobnie jak inni
hiszpańscy konkwistadorzy w obu Amerykach , szukał
złota, ziemi do skolonizowania i rządzenia Hiszpanią
oraz Indian do przejścia na chrześcijaństwo lub
zniewolenia.
Inne wczesne wyprawy
Inne hiszpańskie wyprawy na Florydę szybko nastąpiły
po powrocie Ponce de León. Gdzieś w okresie od 1514 do
1516, Pedro de Salazar poprowadził oficjalnie
usankcjonowany najazd, który zniewolił aż 500 Indian
wzdłuż atlantyckiego wybrzeża dzisiejszych
południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych. Diego
Miruelo sporządził mapę, która prawdopodobnie
była Tampa Bay w 1516 roku, Francisco Hernández de
Cordova sporządził mapę większości wybrzeża Zatoki
Florydzkiej do rzeki Missisipi w 1517 roku, a Alonso
Álvarez de Pineda popłynął i mapował środkowe i
zachodnie wybrzeże Zatoki Perskiej do Półwyspu Jukatan
w 1519 roku.
Pierwsze próby kolonizacji
W 1521 Ponce de León wypłynął z Kuby z 200 ludźmi na
dwóch statkach, aby założyć kolonię na
południowo-zachodnim wybrzeżu półwyspu Floryda,
prawdopodobnie w pobliżu portu Charlotte . Jednak ataki
tubylczego Calusy odepchnęły kolonistów w lipcu 1521
r. Podczas potyczki Ponce de León został ranny w udo ,
a później zmarł z powodu odniesionych ran po powrocie
ekspedycji do Hawany .
W 1521 Pedro de Quejo i Francisco Gordillo zniewolili 60
Indian w Winyah Bay w Południowej Karolinie . Quejo, z
poparciem Lucas
Vázquez de Ayllón , powrócił do regionu w 1525
roku, zatrzymując się w kilku miejscach między wyspą
Amelia a zatoką Chesapeake . W 1526 de Ayllón
poprowadził ekspedycję około 600 osób na wybrzeże
Karoliny Południowej. Po zbadaniu możliwych lokalizacji
tak daleko na południe, jak Ponce de Leon Inlet na
Florydzie, osada San Miguel de Gualdape została
założona w pobliżu Sapelo Sound w stanie Georgia.
Choroby, głód, zimno i ataki Indian doprowadziły do
??opuszczenia San Miguel już po dwóch miesiącach.
Około 150 ocalałych powróciło do hiszpańskich
osiedli. Bracia dominikanie Ks. Antonio
de Montesinos i ks. Anthony de Cervantes. Biorąc pod
uwagę, że w czasach, gdy księża byli zobowiązani do
odprawiania mszy każdego dnia, z historycznego punktu
widzenia bezpiecznie jest twierdzić, że Msza katolicka
była celebrowana po raz pierwszy w dzisiejszych Stanach
Zjednoczonych przez tych dominikanów, mimo że konkretna
data i miejsce pozostają niejasne.
Wyprawa Narvaez
Główny artykuł: Narváez
expedition
W 1527 roku Pánfilo
de Narváez opuścił Hiszpanię z pięcioma statkami
i około 600 ludźmi (w tym marokańskim niewolnikiem Mustafa
Azemmouri ) z misją zbadania i zasiedlenia wybrzeża
Zatoki Meksykańskiej pomiędzy istniejącymi
hiszpańskimi osadami w Meksyku i na Florydzie. Po
burzach i opóźnieniach ekspedycja wylądowała w
pobliżu zatoki Tampa 12 kwietnia 1528 roku, już na
wyczerpaniu zapasów, z około 400 osobami.
Zdezorientowany co do położenia Zatoki Tampa (Milanich
zauważa, że przewodnik nawigacyjny używany w tamtych
czasach przez hiszpańskich pilotów umieścił Zatokę
Tampa o jakieś 90 mil za daleko na północ), Narváez
wysłał swoje statki w poszukiwaniu jej, podczas gdy
większość ekspedycji maszerowała na północ, rzekomo
spotkać statki w zatoce.
Chcąc znaleźć Zatokę Tampa, Narváez pomaszerował
blisko wybrzeża, przez teren, który okazał się w
dużej mierze niezamieszkany. Ekspedycja była zmuszona
utrzymywać się z racji żywnościowych, które
przywieźli ze sobą, aż dotarli do rzeki Withlacoochee
, gdzie w końcu napotkali Indian. Porywając
zakładników, ekspedycja dotarła do wioski Indian,
gdzie znaleźli zboże . Dalej na północ spotkali ich
wódz, który zaprowadził ich do swojej wioski po
drugiej stronie rzeki Suwannee . Wódz, Dulchanchellin,
próbował zwerbować Hiszpanów jako sojuszników
przeciwko swoim wrogom, Apalachee
.
Biorąc Indian jako przewodników, Hiszpanie udali się
na północny zachód w kierunku terytorium Apalachee.
Milanich sugeruje, że przewodnicy prowadzili Hiszpanów
okrężną trasą przez najtrudniejszy kraj, jaki mogli
znaleźć. W każdym razie ekspedycja nie znalazła
większych miast Apalachów. Zanim ekspedycja dotarła do
Aute, miasta w pobliżu wybrzeża Zatoki Meksykańskiej,
od wielu dni było atakowane przez indyjskich
łuczników. Dręczony chorobą, małymi racjami
żywnościowymi i wrogo nastawionymi Indianami, Narváez
postanowił popłynąć do Meksyku, zamiast próbować
lądowego marszu. Dwustu czterdziestu dwóch mężczyzn
wypłynęło na pięć prymitywnych tratw. Wszystkie
tratwy rozbiły się na wybrzeżu Teksasu . Po ośmiu
latach czterech ocalałych, w tym Álvar
Núnez Cabeza de Vaca, dotarło do Nowej Hiszpanii
(Meksyk).
Wyprawa De Soto
Główny artykuł: Hernando
de Soto
Hernando
de Soto był jednym z głównych poruczników Francisco
Pizarro podczas hiszpańskiego podboju imperium
Inków (Spanish
conquest of the Inca Empire) i powrócił do
Hiszpanii jako bardzo zamożny człowiek. Został
mianowany Adelantado z Florydy i gubernatorem Kuby i
zebrał dużą ekspedycję, aby "podbić"
Florydę. 30 maja 1539 r. de Soto i jego towarzysze
wylądowali w zatoce Tampa, gdzie znaleźli Juan
Ortiz, który został schwytany przez miejscowych
Indian dziesięć lat wcześniej, kiedy został wysłany
na brzeg ze statku w poszukiwaniu Narváeza. Ortiz
przekazał indiańskie raporty o bogactwach, w tym
złota, które można znaleźć w Apalachee, a de Soto
wyruszył z 550 żołnierzami, 200 końmi i kilkoma
kapłanami i zakonnikami. Ekspedycja De Soto żyła z
ziemi, gdy maszerowała. De Soto szedł dalej w głąb
lądu niż wyprawa Narvaeza, ale Indianie pamiętali
wcześniejsze zakłócenia spowodowane przez Hiszpanów i
byli ostrożni, gdy nie byli wrogo nastawieni. De Soto
pojmał Indian, by służyli jako przewodnicy i tragarze.
Ekspedycja dotarła do Apalachee w październiku i
osiedliła się na zimę w głównym mieście Apalachee,
Anhaica , gdzie znaleźli duże ilości przechowywanej
żywności, ale niewiele złota i innych bogactw. Wiosną
de Soto wyruszył na północny wschód, przecinając
tereny dzisiejszej Georgii i Południowej Karoliny do
Północnej Karoliny , następnie skręcił na zachód,
przekroczył Great Smoky Mountains do Tennessee , a
następnie pomaszerował na południe do Georgii.
Skręcając ponownie na zachód, ekspedycja przekroczyła
Alabamę . Stracili cały bagaż w walce z Indianami pod
Choctaw Bluff nad rzeką Alabama , a zimę spędzili w
Missisipi. W maju 1541 ekspedycja przekroczyła rzekę
Missisipi i wędrowała przez dzisiejsze Arkansas ,
Missouri i prawdopodobnie Kansas, zanim spędziła zimę
w Oklahomie . W 1542 ekspedycja skierowała się z
powrotem nad rzekę Missisipi, gdzie zmarł de Soto.
Trzystu dziesięciu ocalałych powróciło z wyprawy w
1543 roku.
Ochuse i Santa Elena
Chociaż Hiszpanie stracili nadzieję na znalezienie
złota i innych bogactw na Florydzie, uznano to za
niezbędne do obrony swoich kolonii i terytoriów w
Meksyku i na Karaibach. W 1559 Tristán
de Luna y Arellano opuścił Meksyk z 500
żołnierzami i 1000 cywilów z misją założenia
kolonii w Ochuse ( Pensacola
Bay ) i Santa
Elena( Port
Royal Sound).). Plan polegał na wylądowaniu
wszystkich w Ochuse, z większością kolonistów
maszerującą drogą lądową do Santa Elena. Burza
tropikalna uderzyła pięć dni po przybyciu floty do
Zatoki Ochuse, zatapiając dziesięć z trzynastu
statków wraz z zapasami, które nie zostały jeszcze
rozładowane. Wyprawy w głąb kraju nie znalazły
wystarczających zapasów żywności. Większość
kolonii przeniosła się w głąb lądu do Nanicapana,
przemianowanej na Santa Cruz, gdzie znaleziono trochę
pożywienia, ale nie było ono w stanie utrzymać
kolonii, a Hiszpanie wrócili do Zatoki Pensacola. W
odpowiedzi na królewski rozkaz natychmiastowego zajęcia
Santa Elena, Luna wysłała trzy małe statki, ale
zostały one uszkodzone podczas burzy i wróciły do
Meksyku. Angel
de Villafane zastąpił zdyskredytowaną Lunę w 1561
roku, z rozkazem wycofania większości kolonistów z
Ochuse i zajęcia Santa Elena. Villafane poprowadził 75
ludzi do Santa Elena, ale tropikalna burza uszkodziła
jego statki, zanim wylądowały, zmuszając ekspedycję
do powrotu do Meksyku.
Osady i fortyfikacje
Główny artykuł: hiszpański atak na francuską
Florydę (Spanish
assault on French Florida)
Założenie stałych osiedli i fortyfikacji na Florydzie
przez Hiszpanię było odpowiedzią na wyzwanie rzucone
przez francuską Florydę
: francuski kapitan Jean
Ribault poprowadził ekspedycję na Florydę i
założył Charlesfort
na dzisiejszej Parris Island w Południowej Karolinie (Parris
Island, South Carolina) w 1562 roku. że francuskie
wojny religijne (French
Wars of Religion) zapobiec Ribault z powrotem do
zaopatrzenia fort, a mężczyźni porzucił ją. Dwa lata
później, René
Goulaine de Laudonniere, porucznik Ribaulta podczas
poprzedniego rejsu, wyruszył, by znaleźć schronienie
dla protestanckich kolonistów hugenotów na Florydzie.
Założył Fort
Caroline w miejscu, które jest obecnie Jacksonville
w lipcu 1564. Jednak po raz kolejny misja Ribault z
zaopatrzeniem nie dotarła, zagrażając kolonii.
Niektórzy buntownicy uciekli z Fort Caroline, aby
zaangażować się w piractwo przeciwko hiszpańskim
koloniom, wywołując zaniepokojenie hiszpańskiego
rządu. Laudonniere prawie opuścił kolonię w 1565
roku, ale Jean Ribault w końcu przybył z zapasami i
nowymi osadnikami w sierpniu.
W tym samym czasie, w odpowiedzi na działania
francuskie, król Hiszpanii Philip
II of Spain mianował Pedro
Menéndez de Avilés Adelantado
Florydy, z komisją do przewiezienia niehiszpańskich
poszukiwaczy przygód z całego kraju od Nowej Fundlandii
do Zatoki Świętego Józefa (na północy). wybrzeża
Zatoki Meksykańskiej ). Menéndez de Avilés dotarł na
Florydę w tym samym czasie co Ribault w 1565 roku i
założył bazę w San Agustín (w języku angielskim
św. Augustyn), najstarszej nieprzerwanie zamieszkałej
osadzie założonej w Europie na terenie dzisiejszych
kontynentalnych Stanów Zjednoczonych. Menéndez de
Avilés szybko zaatakował Fort Caroline, podróżując
drogą lądową z St. Augustine. W tym samym czasie
Ribault wypłynął z Fort Caroline, zamierzając
zaatakować św. Augustyna z morza. Jednak flota
francuska została zepchnięta na morze i
zdziesiątkowana przez szkwał. Tymczasem Hiszpanie
pokonali lekko broniony Fort Caroline, oszczędzając
tylko kobiety i dzieci. Około 25 mężczyzn zdołało
uciec. Kiedy Hiszpanie wrócili na południe i znaleźli
ocalałych francuskich wraków, Menéndez de Avilés
nakazał stracenie wszystkich hugenotów. Miejsce to
stało się znane jako Matanzas .
Małżeństwo w 1565 r. w St. Augustine pomiędzy Luizą
de Abrego, wolną czarną służącą z Sewilli, a
Miguelem Rodríguezem, białym konkwistadorem z Segovii,
było pierwszym znanym i odnotowanym chrześcijańskim
małżeństwem na terenie dzisiejszych kontynentalnych
Stanów Zjednoczonych.
Po wypędzeniu Francuzów Hiszpanie przemianowali na Fort
Caroline Fort
San Mateo ( Święty Mateusz, Saint Matthew).
Dwa lata później Dominique
de Gourgues odbił fort z rąk Hiszpanów i
wymordował wszystkich hiszpańskich obrońców. Nie
opuścił jednak garnizonu, a Francja nie próbowałaby
ponownie osiedlić się na Florydzie.
Aby ufortyfikować św. Augustyna, Hiszpanie (wraz z
pracą przymusową z ludów z plemion Timucuan,
Guale i Apalache) zbudowali Castillo
de San Marcos w 1672 roku. Pierwszy etap budowy
ukończono w 1695 roku. Zbudowali także Fort Matanzas
tylko do na południe, aby szukać wrogów
przybywających drogą morską. W XVIII wieku wolna
czarna populacja zaczęła rosnąć w St. Augustine,
kiedy hiszpańska Floryda dała wolność zniewolonym
ludziom uciekającym z Trzynastu Kolonii . Fort Mose
stał się kolejnym fortem, zamieszkałym przez wolnych
czarnych milicjantów i ich rodzin, służących jako
bufor między Hiszpanami a Brytyjczykami.
Misje i konflikty
Główne artykuły: Hiszpańskie misje na Florydzie i
hiszpańskie misje w Georgii
W 1549 r. ksiądz Luis de Cáncer wraz z trzema innymi
dominikanami podjęli pierwszą wyłącznie misyjną
ekspedycję na Florydzie. Po dziesięcioleciach
kontaktów tubylców z hiszpańskimi świeckimi, którzy
zignorowali bullę papieską (Papal
Bull) z 1537 roku, potępiającą niewolnictwo w
sposób niebudzący wątpliwości, wysiłek zakonu
został zaniechany po zaledwie 6 tygodniach od brutalnego
męczeństwa de Cancera przez tubylców Tocobaga
. Jego śmierć przez wiele lat wstrząsnęła
dominikańską wspólnotą misyjną w Nowej Hiszpanii .
W 1566 roku Hiszpanie założyli kolonię Santa
Elena na dzisiejszej wyspie Parris w Karolinie
Południowej (Parris
Island, South Carolina) . Juan
Pardo poprowadził dwie ekspedycje (1566-1567 i
1567-1568) od Santa Elena aż do wschodniego Tennessee,
zakładając sześć tymczasowych fortów we wnętrzu.
Hiszpanie porzucili Santa Elena i okolice w 1587 roku.
W 1586 roku, angielski korsarz Francis
Drake splądrowane i spalone St. Augustine, w tym
fortyfikacji, który był w trakcie budowy, podczas
powrotu z najazdu na Santo Domingo i Cartagena
na Karaibach. Jego najazdy ujawniły niezdolność
Hiszpanii do właściwej obrony swoich osiedli.
Jezuici (Jesuits)
zaczęli ustanowienia misji do rdzennych Amerykanów na
Florydzie w 1567 roku, ale wycofał się w 1572 roku, po
spotkaniach z wrogich tubylców. W 1573 franciszkanie (Franciscans)
przejęli odpowiedzialność za misje do rdzennych
Amerykanów, prowadząc ostatecznie dziesiątki misji dla
plemion Guale , Timucua i Apalachee (Guale,
Timucua
i Apalachee).
Misje nie obywały się bez konfliktów, a Guale
po raz pierwszy zbuntowali się 4 października 1597 r.
na terenie dzisiejszej Georgii przybrzeżnej .
Rozszerzenie systemu misji zapewniło także militarną
przewagę strategiczną nad wojskami brytyjskimi
przybywającymi z północy. W ciągu ponad stu lat
ekspansji misyjnej, choroby Europejczyków miały
znaczący wpływ na tubylców, wraz z rosnącą potęgą
Francuzów i Brytyjczyków. Podczas wojny królowej Anny
(Queen
Anne's War) Brytyjczycy zniszczyli większość
misji. Do 1706 r. misjonarze porzucili swoje placówki
misyjne i wrócili do St. Augustine.
Okres przyjaźni
Fragment brytyjsko-amerykańskiej mapy Mitchell ,
przedstawiający północną hiszpańską Florydę,
starą drogę misyjną z St. Augustine do St. Mark's oraz
tekst opisujący najazdy karolińskie w latach 1702-1706.
Hiszpański gubernator Pedro
de Ibarra pracował nad zaprowadzeniem pokoju z
rdzennymi kulturami na południe od St. Augustine.
Zapisana jest relacja z jego spotkania z wielkimi
indyjskimi kacykami (wodzami). Ybarra (Ibarra) w 1605
wysłał Álvaro
Mexía , kartografa, na misję dalej na południe,
aby spotkać się i rozwinąć stosunki dyplomatyczne z
narodem Indian Ais
i sporządzić mapę regionu. Jego misja zakończyła
się sukcesem.
W lutym 1647 r. Apalachee
zbuntowali się. Bunt zmienił stosunki między władzami
hiszpańskimi a Apalachee.
Po buncie mężczyźni z Apalachee
zostali zmuszeni do pracy przy projektach publicznych w
St. Augustine lub na ranczoch należących do Hiszpanii.
W 1656 r. Timucua
zbuntowali się, zakłócając misje hiszpańskie na
Florydzie . Wpłynęło to również na rancza i zapasy
żywności dla św. Augustyna.
Gospodarka hiszpańskiej Florydy zróżnicowała się w
XVII wieku, a główną rolę odgrywała hodowla bydła .
Przez cały XVII wiek koloniści z kolonii Karolina i
Wirginia stopniowo przesuwali granicę hiszpańskiej
Florydy na południe. Na początku XVIII wieku francuskie
osady wzdłuż rzeki Missisipi i wybrzeża Zatoki
Perskiej wkroczyły na zachodnie granice hiszpańskich
roszczeń.
Począwszy od 1680 r. koloniści z Karoliny i ich rdzenni
sojusznicy z Ameryki wielokrotnie atakowali hiszpańskie
wioski misyjne i św. Augustyna, paląc misje i
zabijając lub porywając ludność indiańską.
W 1702 r. James
Moore poprowadził armię kolonistów i rdzennych
Amerykanów Yamasee , Tallapoosa , Alabama (Yamasee,
Tallapoosa,
Alabama)
i innych wojowników Creek
pod dowództwem Wodza Yamasee
Arratommakawa. Armia zaatakowała i zrównała z ziemią
(attacked
and razed) miasto St. Augustine, ale nie mogła
przejąć kontroli nad fortem. Moore w 1704
dokonał serii nalotów (tzw.
Masakra Apalachów). Ana prowincję
Apalachó (Apalachee
Province) Florydy, plądrując i niszcząc
większość pozostałych hiszpańskich misji oraz
zabijając lub zniewalając większość ludności
indyjskiej. Do 1707 r. nieliczni ocaleni Indianie uciekli
do hiszpańskiego St. Augustine and Pensacola, czyli
francuskiego Mobile . Niektórzy rdzenni Amerykanie
schwytani przez armię Moore'a zostali przesiedleni
wzdłuż rzek Savannah i Ocmulgee w Georgii.
W 1696 Hiszpanie założyli Pensacola
w pobliżu dawnego miejsca Ochuse. W 1719 roku Francuzi
zdobyli hiszpańską osadę w Pensacola.
Niektórzy Hiszpanie poślubili lub mieli związki z Pensacola,
Creek lub afrykańskimi kobietami, zarówno
niewolnicami, jak i wolnymi, a ich potomkowie stworzyli
mieszaną rasę populację Metysów i Mulatów .
Hiszpanie zachęcali niewolników z południowych kolonii
do przybycia na Florydę jako schronienia, obiecując
wolność w zamian za nawrócenie na katolicyzm . Król
Hiszpanii Karol II (Charles
II of Spain) wydał proklamację królewską
uwalniającą wszystkich niewolników, którzy uciekli na
hiszpańską Florydę i przyjęli nawrócenie i chrzest.
Większość udała się w okolice św. Augustyna , ale
zbiegli niewolnicy dotarli również do Pensacola. Św.
Augustyn zebrał całkowicie czarny oddział milicji
broniący Hiszpanii już w 1683 r.
W XVIII wieku rdzenni Amerykanie, którzy stali się Seminolami,
rozpoczęli migrację na Florydę, która została w
dużej mierze wyludniona przez najazdy niewolników z
Karolińców i Yamasee. Władza Karoliny została
uszkodzona, a kolonia prawie zniszczona podczas Wojny
Yamasee (Yamasee
War)w latach 1715-1717, po której radykalnie
zreformowano handel niewolnikami rdzennych Amerykanów .
Hiszpańska Floryda była celem ucieczki niewolników z
Trzynastu Kolonii (Thirteen
Colonies). Władze hiszpańskie oferowały im
wolność, gdyby przeszli na katolicyzm i służyli w
milicji kolonialnej. (Niektórzy, jak ci z Angoli , byli
już katolikami.) Ta polityka została sformalizowana w
1693 roku.
Posiadanie przez Wielką Brytanię
Główne artykuły: Wschodnia Floryda i Zachodnia Floryda
(East
Florida i West
Florida)
Rozszerzone terytorium Zachodniej Florydy w 1767 r.
W 1763 Hiszpania sprzedała Florydę Wielkiej Brytanii w
zamian za kontrolę nad Hawaną , Kubą i Manilą na
Filipinach, które zostały zdobyte przez Brytyjczyków
podczas wojny siedmioletniej (Seven
Years' War). Gdy Wielka Brytania pokonała Francję w
wojnie, przejęła całą francuską Luizjanę
na wschód od rzeki Mississippi , z wyjątkiem Nowego
Orleanu . Uznając to nowe terytorium za zbyt rozległe,
aby rządzić jako jedna jednostka, Wielka Brytania
podzieliła najbardziej wysunięte na południe obszary
na dwa terytoria oddzielone rzeką Apalachicola :
Wschodnią Florydę (półwysep) i Zachodnią Florydę (
półwysep ).
Warto zauważyć, że większość ludności
hiszpańskiej wyjechała po podpisaniu traktatu, a cały
św. Augustyn wyemigrował na Kubę .
Brytyjczycy wkrótce rozpoczęli agresywną politykę
rekrutacyjną, aby przyciągnąć kolonistów na ten
obszar, oferując darmową ziemię i wsparcie dla firm
zorientowanych na eksport. W 1764 roku Brytyjczycy
przesunęli północną granicę Zachodniej Florydy na
linię rozciągającą się od ujścia rzeki Yazoo na
wschód do rzeki Chattahoochee (32° 22' szerokości
geograficznej północnej), składającej się w
przybliżeniu z dolnej jednej trzeciej obecnych stanów
Missisipi i Alabama , w tym cenny Dystrykt Natchez.
W tym czasie Indianie Creek
zaczęli migrować na Florydę, prowadząc do powstania
plemienia Seminole
. Rdzenne ludy Florydy zostały spustoszone przez
wojny i choroby i uważa się, że większość
ocalałych towarzyszyła hiszpańskim osadnikom, gdy
wyjeżdżali do innych kolonii (głównie francuskich) w
1763 roku. który od lat był w konflikcie z Upper Creeks
Alabamy . Seminole
pierwotnie zajmowały zalesione tereny północnej
Florydy. Pod naciskiem kolonistów i armii Stanów
Zjednoczonych w Wojnach o Seminole,
wyemigrowali na środkową i południową Florydę, do
Everglades. Wielu ich potomków mieszka dziś na tym
obszarze jako jedno z dwóch uznanych przez władze
federalne plemion Seminole w stanie.
Wielka Brytania zachowała kontrolę nad wschodnią
Florydą podczas amerykańskiej wojny o niepodległość
(American
Revolutionary War), ale Hiszpanie, sprzymierzeni w
tym czasie z Francuzami będącymi w stanie wojny z
Wielką Brytanią, odbili większość zachodniej
Florydy. Pod koniec wojny traktaty pokojowe w Paryżu
(1783) [Peace
of Paris (1783)] (pomiędzy Królestwami Wielkiej
Brytanii i Hiszpanii) przekazały całą wschodnią i
zachodnią Florydę pod kontrolę Hiszpanii, choć bez
określenia granic.
Drugi okres hiszpański
Pod rządami hiszpańskimi Floryda została podzielona
przez naturalny podział rzeki Suwannee na Zachodnią i
Wschodnią Florydę. (mapa: Carey i Lea , 1822)
Hiszpania weszła w posiadanie Zachodniej Florydy i
odzyskała Wschodnią Florydę od Wielkiej Brytanii w
Pokoju Paryskim z 1783 r (Peace
of Paris of 1783). , kontynuując brytyjską
praktykę rządzenia Florydą jako oddzielnymi
terytoriami: Zachodnią i Wschodnią Florydą. Kiedy
Hiszpania zdobyła Zachodnią Florydę w 1783 r.,
wschodnią granicą brytyjską była rzeka Apalachicola,
ale Hiszpania w 1785 r. przesunęła ją na wschód do
rzeki Suwannee . Celem było przeniesienie San Marcos i
dystryktu Apalachee ze wschodniej Florydy na zachodnią
Florydę.
Po amerykańskiej niepodległości brak określonych
granic doprowadził do sporu granicznego z nowo
powstałymi Stanami Zjednoczonymi, znanego jako
Kontrowersja Zachodniej Florydy (West
Florida Controversy). Dwa traktaty z 1783 r., które
zakończyły wojnę o niepodległość Stanów
Zjednoczonych, różniły się granicami. Traktat paryski
(Treaty
of Paris) pomiędzy Wielką Brytanią i Stanami
Zjednoczonymi określona granica między West Florida i
niepodległej USA przy 31 ° . [48]Jednak w
towarzyszącym pokoju paryskim między Wielką Brytanią
a Hiszpanią Zachodnia Floryda została scedowana na
Hiszpanię bez sprecyzowania jej granic. Hiszpański
rząd przyjął, że granica jest taka sama, jak w umowie
z 1763 r., na mocy której po raz pierwszy przekazali
swoje terytorium na Florydzie Wielkiej Brytanii,
twierdząc, że północna granica Zachodniej Florydy
znajdowała się na granicy 32 ° 22' ustanowionej przez
Wielką Brytanię w 1764 r. po Wojnie Siedmioletniej (Seven
Years' War) . Linia brytyjska przy 32° 22' była
bliska dawnej roszczeni Hiszpanii 32° 30', co można
uzasadnić odwołując się do zasady faktycznego
posiadania przyjętej przez Hiszpanię i Anglię w
Traktacie Madryckim z 1670 roku (Treaty
of Madrid) . Teraz niepodległe Stany Zjednoczone
nalegały, aby granica wynosiła 31°, jak określono w
traktacie paryskim z Wielką Brytanią.
Po amerykańskiej niepodległości Hiszpania zajęła
znacznie więcej ziemi niż stara brytyjska Zachodnia
Floryda, wliczając w to wschodnią stronę rzeki
Missisipi na północ do rzek Ohio i Tennessee. To
rozszerzone twierdzenie było oparte na udanych
operacjach wojskowych Hiszpanii przeciwko Brytyjczykom w
regionie podczas wojny. Hiszpania zajęła lub zbudowała
kilka fortów na północ od starej brytyjskiej granicy
zachodniej Florydy, w tym Fort
Confederación , Fort Nogales (dzisiejszy Vicksburg
) i Fort San Fernando (dzisiejszy Memphis
). Hiszpania próbowała szybko rozwiązać spór, ale
Stany Zjednoczone zwlekały, wiedząc, że czas był po
ich stronie. W Traktacie Pinckneya (Pinckney's
Treaty) z 1795 r. ze Stanami Zjednoczonymi, Hiszpania
uznał 31 równoleżnik za granicę, kończąc pierwszy
spór na Zachodniej Florydzie. Andrew
Ellicott zbadał tę paralelę w 1797 roku jako
granicę między Stanami Zjednoczonymi a terytoriami
hiszpańskimi. W 1798 roku Ellicott
poinformował rząd, że czterech amerykańskich
generałów, w tym generał James
Wilkinson, otrzymywało emerytury z Hiszpanii .
Hiszpania, nękana ruchami niepodległościowymi w innych
swoich koloniach, nie była w stanie osiedlić się ani
właściwie rządzić Florydą na przełomie XIX i XX
wieku, jej kontrola ograniczała się do bezpośredniego
sąsiedztwa miast i fortów rozsianych na północy
terytorium. Napięcie i wrogość między Seminoles a
amerykańskimi osadnikami mieszkającymi w sąsiedniej
Georgii i za granicą z Florydą stale rosły.
Właściciele niewolników chcieli odzyskać zbiegłych
niewolników, a najeźdźcy niewolników często
wkraczali na terytorium, atakując wioski Seminole i
próbując schwytać Czarnych Seminolów (Black
Seminoles). Brytyjscy agenci pracujący na Florydzie dostarczali
broń i inną pomoc Indianom, co skutkowało
nalotami przez granicę, które czasami wymagały
interwencji sił amerykańskich. Rozgorzało kilka
lokalnych powstań i obstrukcji (filibuster
campaigns) przeciwko hiszpańskim rządom, niektóre
z cichym poparciem rządu USA, w szczególności Wojna
Ojczyźniana (Patriot
War) we wschodniej Florydzie w latach 1810-1812
kierowana przez George'a Mathewsa (George
Mathews) . W 1817 r. zdezorientowany atak na
Fernandinę , dokonany przez różnobarwne siły
amerykańskich i szkockich poszukiwaczy przygód,
rewolucjonistów z Ameryki Łacińskiej i piratów z
Teksasu , tymczasowo zagarnął całą wyspę Amelia dla
republiki rewolucyjnej.Meksyku (jeszcze nie
niepodległego) przez kilka miesięcy, zanim siły
amerykańskie odbiły wyspę i utrzymywały ją "w
zaufaniu" dla Hiszpanii, dopóki nie mogły
"właściwie nią strzec i rządzić". US
Sekretarz Stanu John
Quincy Adams wezwał Hiszpanii przejąć kontrolę
Florydzie, nazywając terytorium "opuszczonych
otwarty do wykorzystania każdego wroga, cywilizowany czy
dziki, Stanów Zjednoczonych, a służąc innego
ziemskiego celowi niż jako irytujący dla nich
post".
Armia Stanów Zjednoczonych prowadziła coraz
częstsze najazdy na Seminoles w zachodniej
Florydzie, w szczególności podczas półautoryzowanej
kampanii prowadzonej przez Andrew
Jackson w latach 1817-1818, która stała się znana
jako Pierwsza Wojna Seminolska (First
Seminole War). Podczas konfliktu Jackson okupował
Pensacola, co doprowadziło do protestów Hiszpanii,
dopóki kilka tygodni później miasto nie zostało
zwrócone pod hiszpańską kontrolę. Do 1819 roku Stany
Zjednoczone skutecznie kontrolowały znaczną część
Florydy , a Hiszpania była skłonna wynegocjować
przeniesienie całego terytorium. Traktat Adams-Onís (Adams-Onís
Treaty) został podpisany pomiędzy Stanami
Zjednoczonymi a Hiszpanią 22 lutego 1819 roku, a wszedł
w życie w dniu 17 lipca 1821. Zgodnie z postanowieniami
Traktatu, Stany Zjednoczone nabyły Florydę i wszystkie
hiszpański roszczenia do Kraju Oregonu (Oregon
Country). W zamian Stany Zjednoczone zrzekły się
wszystkich swoich roszczeń wobec Teksasu i zgodziły
się spłacić wszystkie hiszpańskie długi obywatelom
amerykańskim, które wyniosły około 5 milionów
dolarów.
Setki Czarnych Seminoli uciekło z Cape Florida na Bahamy
na początku lat 20. XIX wieku, aby uniknąć
amerykańskich łowców niewolników.
Zobacz także
|
