Koordynacja i planowanie armii zaczęły szwankować 17 czerwca 1876 r., kiedy kolumna Crooka wycofała się po bitwie nad Rosebud , zaledwie 30 mil (48 km) na południowy wschód od ostatecznego pola bitwy nad Little Bighorn. Zaskoczony i według niektórych relacji zdumiony niezwykle dużą liczbą Indian, Crook utrzymał pole bitwy pod koniec bitwy, ale poczuł się zmuszony przez swoje straty do wycofania się, przegrupowania i oczekiwania na posiłki. Nieświadomi bitwy Crooka, Gibbon i Terry kontynuowali, łącząc siły na początku czerwca w pobliżu ujścia Rosebud Creek . Przeanalizowali plan Terry'ego, zgodnie z którym pułk Custera miał ruszyć na południe wzdłuż Rosebud, podczas gdy połączone siły Terry'ego i Gibbona miałyby poruszać się w kierunku zachodnim w stronę rzek Bighorn i Little Bighorn . Ponieważ było to prawdopodobne miejsce obozowisk Indian, wszystkie elementy armii otrzymały polecenie, aby zebrać się tam około 26 lub 27 czerwca w celu pochłonięcia Indian. 22 czerwca Terry wydał rozkaz 7. Kawalerii, złożonej z 31 oficerów i 566 szeregowców pod dowództwem Custera, aby rozpoczęła rozpoznanie siłowe i pościg wzdłuż Rosebud, z prawem "odstąpienia" od rozkazów, jeśli Custer uzna to za "wystarczający powód". Custerowi zaproponowano użycie karabinów Gatlinga , ale odmówił, wierząc, że spowolnią one tempo jego marszu.

Podczas gdy kolumna Terry-Gibbon maszerowała w kierunku ujścia Little Bighorn, wieczorem 24 czerwca, indiańscy zwiadowcy Custera dotarli do punktu widokowego znanego jako Crow's Nest, 14 mil (23 km) na wschód od rzeki Little Bighorn. O wschodzie słońca 25 czerwca zwiadowcy Custera zgłosili, że mogli zobaczyć ogromne stado kucyków i ślady indiańskiej wioski ^{[przypis 2]} w odległości około 15 mil (24 km). Po nocnym marszu zmęczony oficer, który został wysłany ze zwiadowcami, nie mógł zobaczyć ani jednego, ani drugiego, a gdy dołączył do nich Custer, on również nie był w stanie dokonać obserwacji. Zwiadowcy Custera dostrzegli również pułkowe ogniska do gotowania, które można było zobaczyć z odległości 10 mil (16 km), ujawniając pozycję pułku.

Custer rozważał niespodziewany atak na obóz następnego ranka 26 czerwca, ale otrzymał raport informujący go, że kilku wrogów odkryło ślad pozostawiony przez jego wojska. ^[39] Zakładając, że jego obecność została ujawniona, Custer postanowił zaatakować wioskę bez dalszej zwłoki. Rano 25 czerwca Custer podzielił swoje 12 kompanii na trzy bataliony w oczekiwaniu na nadchodzące starcie. Trzy kompanie zostały umieszczone pod dowództwem majora Marcusa Reno (A, G i M), a trzy pod dowództwem kapitana Fredericka Benteena (H, D i K). Pięć kompanii (C, E, F, I i L) pozostało pod bezpośrednim dowództwem Custera. 12., Kompania B pod dowództwem kapitana Thomasa McDougalla , została przydzielona do eskortowania wolniejszego taboru przewożącego prowiant i dodatkową amunicję.

Custer nie wiedział, że grupa Indian amerykańskich, którą zobaczył na swoim tropie, faktycznie opuszczała obóz i nie zaalarmowała reszty wioski. Zwiadowcy Custera ostrzegli go o wielkości wioski, a Mitch Bouyer miał powiedzieć: "Generale, jestem z tymi Indianami od 30 lat i to jest największa wioska, o jakiej kiedykolwiek słyszałem". ^{[przypis 3] [41]} Najważniejszą obawą Custera było to, że grupa Indian amerykańskich rozpadnie się i rozproszy. Dowództwo rozpoczęło zbliżanie się do wioski w południe i przygotowało się do ataku w pełnym świetle dziennym.

Z poczuciem zbliżającej się zagłady zwiadowca Crow, Half Yellow Face, proroczo ostrzegł Custera (mówiąc za pośrednictwem tłumacza Mitcha Bouyera): "Ty i ja wracamy dziś do domu drogą, której nie znamy"

Gdy armia wyruszyła na wyprawę, działała na podstawie błędnych założeń co do liczby napotkanych Indian. Założenia te opierały się na niedokładnych informacjach dostarczonych przez agentów ds. Indian, że w okolicy znajdowało się nie więcej niż 800 "wrogów". Agenci ds. Indian oparli tę ocenę na liczbie Lakotów, których Siedzący Byk i inni przywódcy rzekomo wyprowadzili z rezerwatu na znak protestu przeciwko polityce rządu USA. W rzeczywistości była to prawidłowa ocena do kilku tygodni przed bitwą, kiedy "Indianie z rezerwatu" dołączyli do szeregów Siedzącego Byka na letnie polowanie na bizony. Agenci nie wzięli pod uwagę wielu tysięcy tych "Indian z rezerwatu", którzy nieoficjalnie opuścili rezerwat, aby dołączyć do swoich "niezdecydowanych kuzynów spoza rezerwatu dowodzonych przez Siedzącego Byka". W ten sposób Custer nieświadomie stanął twarzą w twarz z tysiącami Indian, w tym z 800 "wrogami" spoza rezerwatu. Wszystkie plany armii opierały się na błędnych liczbach. Chociaż Custer został skrytykowany po bitwie za to, że nie przyjął posiłków i podzielił swoje siły, wydaje się, że przyjął te same oficjalne rządowe szacunki dotyczące wrogich sił w tym rejonie, które zaakceptowali również Terry i Gibbon. Historyk James Donovan zauważa jednak, że gdy Custer później zapytał tłumacza Freda Gerarda o jego opinię na temat liczebności opozycji, oszacował siły na 1100 wojowników.

Ze swoich obserwacji Custer założył, że wojownicy spali w poranek bitwy, co poświadczały później praktycznie wszystkie rodzime relacje, dając Custerowi fałszywą ocenę tego, z czym miał do czynienia. Kiedy on i jego zwiadowcy po raz pierwszy spojrzeli na wioskę z Crow's Nest przez rzekę Little Bighorn, mogli zobaczyć tylko stado kucyków. Później, patrząc ze wzgórza 2+1 ? 2 mili (4 km) dalej po rozstaniu z dowództwem Reno, Custer mógł obserwować tylko kobiety przygotowujące się do dnia i młodych chłopców wyprowadzających tysiące koni na pastwisko na południe od wioski.

Zwiadowcy Custera powiedzieli mu, że była to największa tubylcza wioska, jaką kiedykolwiek widzieli. Kiedy zwiadowcy zaczęli przebierać się z powrotem w rodzime stroje tuż przed bitwą, Custer uwolnił ich spod dowództwa. Chociaż wioska była ogromna, Custer nadal uważał, że było znacznie mniej wojowników do jej obrony.

Custer początkowo chciał poświęcić dzień na rozpoznanie wioski przed atakiem; jednak gdy mężczyźni, którzy wracali w poszukiwaniu zapasów, przypadkowo upuścili je karawana, odkryli, że ich ślady zostały już odkryte przez Indian. Raporty jego zwiadowców ujawniły również świeże ślady kucyków z grzbietów górujących nad jego formacją. Stało się oczywiste, że wojownicy we wsi byli świadomi jego zbliżania się lub wkrótce się dowiedzą. ^[47] Obawiając się, że wioska rozpadnie się na małe grupy, które będzie musiał ścigać, Custer zaczął przygotowywać się do natychmiastowego ataku.

Strategia terenowa Custera miała na celu zaangażowanie cywilów w obozowiskach nad Little Bighorn, aby pojmać kobiety, dzieci, osoby starsze i niepełnosprawne ^{[49] : 297?} , aby służyły jako zakładnicy, aby przekonać wojowników do poddania się i podporządkowania się rozkazom federalnym nakazującym zmianę miejsca pobytu. Bataliony Custera były gotowe "wjechać do obozu i zabezpieczyć niekombatantów jako zakładników" ^[50] i "zmusić wojowników do poddania się". ^[51] Autor Evan S. Connell zauważył, że gdyby Custerowi udało się zająć wioskę, zanim rozwinie się powszechny opór, wojownicy Siuksów i Czejenów "byliby zmuszeni do poddania się, ponieważ gdyby zaczęli walczyć, naraziliby swoje rodziny na niebezpieczeństwo"

W książce Custera pt. Moje życie na równinach , opublikowanej dwa lata przed bitwą pod Little Bighorn, autor stwierdził:

Gdy Custer podjął decyzję o ataku na urwiska i zejściu na wieś od wschodu, porucznik Edward Godfrey z Kompanii K podsumował:

Wojownicy Siuksów i Czejenów byli w pełni świadomi niebezpieczeństwa, jakie niosło za sobą zaangażowanie militarne osób niebiorących udziału w walkach, i że "nawet pozorny atak na kobiety i dzieci" sprowadzi wojowników z powrotem do wioski, według historyka Johna S. Graya. ^[55] Ich obawy były tak duże, że pozorne rozpoznanie przeprowadzone przez kompanie E i F kapitana Yatesa u ujścia Medicine Tail Coulee (Minneconjou Ford ) spowodowało, że setki wojowników wycofało się z walki w dolinie Reno i powróciło, aby poradzić sobie z zagrożeniem dla wioski.

Niektórzy autorzy i historycy, opierając się na dowodach archeologicznych i przeglądach zeznań tubylców, spekulują, że Custer próbował przekroczyć rzekę w punkcie położonym dalej na północ, który nazywają Ford D. Według Richarda A. Foxa, Jamesa Donovana i innych, Custer kontynuował działania ze skrzydłem swojego batalionu (kompanie E i F Yatesa) na północ i naprzeciwko okręgu Cheyenne przy tej przeprawie, ^{[49] : 176-77?} , co zapewniało "dostęp do [kobiet i dzieci] zbiegów". ^{[49] : 306?} Siły Yatesa "stanowiły bezpośrednie zagrożenie dla zbiegłych rodzin indiańskich..." gromadzących się na północnym krańcu ogromnego obozowiska; ^{[49] : 299?} następnie kontynuował wysiłki, aby "pojmać kobiety i dzieci", nawet gdy setki wojowników gromadziło się wokół skrzydła Keogha na klifach. ^[56] Skrzydło Yatesa, schodząc w kierunku rzeki Little Bighorn przy Brodzie D, napotkało "lekki opór", ^{[49] : 297?} niezauważone przez siły indiańskie wspinające się na klify na wschód od wioski. Custer był niemal "w zasięgu uderzenia uchodźców", zanim porzucił bród i powrócił do Custer Ridge.

Samotny Tipi (lub Tipi ) był punktem orientacyjnym na trasie marszu 7. Kawalerii. To właśnie tam tydzień wcześniej, podczas bitwy nad Rosebud 17 czerwca 1876 r., znajdował się obóz Indian. Indianie pozostawili po sobie jeden stojący tipi (niektóre raporty wspominają o drugim, który został częściowo zdemontowany), a w nim ciało wojownika Sans Arc , Old She-Bear, który został ranny w bitwie. Zmarł po bitwie nad Rosebud, a Indianie mieli zwyczaj przenosić obóz, gdy wojownik umierał, i zostawiać dobytek wraz z ciałem. Samotny Tipi był ważnym miejscem podczas bitwy nad Little Bighorn z kilku powodów, w tym:

Pierwszą grupą, która zaatakowała, był drugi oddział majora Reno (kompanie A, G i M) po otrzymaniu rozkazów od Custera napisanych przez porucznika Williama W. Cooke'a , ponieważ zwiadowcy Custera Crow donieśli, że członkowie plemienia Sioux alarmują wioskę. Otrzymawszy rozkaz szarży, Reno rozpoczął tę fazę bitwy. Rozkazy, wydane bez dokładnej wiedzy o wielkości wioski, jej położeniu lub skłonności wojowników do stania i walki, miały ścigać Indian i "sprowadzić ich do bitwy". Siły Reno przekroczyły rzekę Little Bighorn u ujścia dzisiejszego Reno Creek około godziny 15:00 25 czerwca. Natychmiast zdali sobie sprawę, że Lakota i Północni Czejenowie byli obecni "w sile i nie uciekali".

Reno szybko posuwał się przez otwarte pole w kierunku północno-zachodnim, jego ruchy maskowane były przez gęsty pas drzew, który biegł wzdłuż południowych brzegów rzeki Little Bighorn. Te same drzewa z przodu po prawej stronie osłaniały jego ruchy przez szerokie pole, po którym szybko przejeżdżali jego ludzie, najpierw z dwiema około czterdziestoosobowymi kompaniami obok siebie, a ostatecznie ze wszystkimi trzema szarżującymi obok siebie. Drzewa zasłaniały również Reno widok na indiańską wioskę, dopóki jego siły nie minęły zakrętu na jego prawym froncie i nagle nie znalazły się w zasięgu strzału od wioski. Tipi w tym obszarze były zajęte przez Hunkpapa Sioux. Ani Custer, ani Reno nie mieli pojęcia o długości, głębokości i rozmiarze obozowiska, które atakowali, ponieważ wioska była ukryta za drzewami. ^{[ potrzebne źródło ]} Kiedy Reno wyszedł na otwartą przestrzeń przed południowym krańcem wioski, wysłał swoich zwiadowców Arikara/Ree i Crow Indian naprzód na odsłoniętym lewym skrzydle. ^[61] Uświadomiwszy sobie całą szerokość wioski, Reno szybko podejrzewał, że to pułapka, którą później nazwał "pułapką" i zatrzymał się kilkaset metrów przed obozowiskiem.

Rozkazał swoim żołnierzom zsiąść z koni i ustawić się w szyku bojowym , zgodnie ze standardową doktryną armii. W tej formacji co czwarty żołnierz trzymał konie dla żołnierzy w pozycji strzeleckiej, z 5 do 10 jardów (5 do 9 m) oddzielonych każdego żołnierza, oficerów z tyłu i żołnierzy z końmi za oficerami. Ta formacja zmniejszyła siłę ognia Reno o 25 procent. Gdy ludzie Reno strzelali do wioski i według niektórych relacji zabili kilka żon i dzieci przywódcy Siuksów, wodza Galla (w Lakota, Phizí ), konni wojownicy zaczęli wychodzić, aby stawić czoła atakowi. Z ludźmi Reno zakotwiczonymi po prawej stronie przez ochronę linii drzew i zakrętu rzeki, Indianie jechali naprzeciw centrum i odsłonili lewy koniec linii Reno. Po około 20 minutach ostrzału z dużej odległości Reno poniósł tylko jedną ofiarę, ale szanse przeciwko niemu wzrosły (Reno oszacował pięć do jednego), a Custer nie wzmocnił go. Trooper Billy Jackson doniósł, że do tego czasu Indianie zaczęli gromadzić się na otwartym terenie osłoniętym małym wzgórzem po lewej stronie linii Reno i po prawej stronie wioski indiańskiej. ^[62] Z tej pozycji Indianie przeprowadzili atak ponad 500 wojowników na lewą i tylną część linii Reno, ^[63] odwracając odsłoniętą lewą flankę Reno. Zmusiło to do pospiesznego wycofania się do lasu wzdłuż zakola rzeki. ^[64] Tutaj Indianie przygwoździli Reno i jego ludzi i próbowali podpalić zarośla, aby spróbować wypędzić żołnierzy z ich pozycji.

Zwiadowca Arikara Reno, Bloody Knife, został postrzelony w głowę, rozpryskując mózg i krew na twarzy Reno. ^[65] Wstrząśnięty Reno rozkazał swoim ludziom zsiąść i wsiąść ponownie. ^[65] Następnie powiedział: "Wszyscy, którzy chcą uciec, niech podążają za mną". ^{[ potrzebne źródło ]} Porzucając rannych (skazując ich na śmierć), poprowadził nieuporządkowaną ucieczkę przez milę wzdłuż rzeki. ^[65] Nie podjął żadnej próby zaangażowania Indian, aby uniemożliwić im wybicie ludzi z tyłu. ^[65] Odwrót został natychmiast zakłócony przez ataki Czejenów z bliska. Stromy brzeg o wysokości około 8 stóp (2,4 m) czekał na jeźdźców, gdy przekraczali rzekę; niektóre konie spadały na inne poniżej nich. ^[65] Indianie strzelali do żołnierzy z daleka, a z bliska ściągali ich z koni i uderzali w głowy. ^[65] Później Reno poinformował, że podczas odwrotu i późniejszego przekroczenia rzeki zginęło trzech oficerów i 29 żołnierzy. Inny oficer i 13-18 żołnierzy zaginęło. Większość z tych zaginionych mężczyzn pozostała w lesie, chociaż wielu ostatecznie dołączyło ponownie do oddziału.

Na szczycie klifów znanych dziś jako Wzgórze Reno, do wyczerpanych i wstrząśniętych oddziałów Reno dołączyła około pół godziny później kolumna kapitana Benteena ^[66] (kompanie D, H i K), przybywająca z południa. Siły te wracały z bocznej misji zwiadowczej, gdy zostały wezwane przez posłańca Custera, włoskiego imigranta, trębacza Johna Martina (Giovanni Martino) z ręcznie napisaną wiadomością: "Benteen. Chodź, Wielka Wiosko, bądź szybki, przynieś pakunki. PS Przynieś pakunki". [Ta wiadomość nie miała sensu dla Benteena, ponieważ jego ludzie byliby bardziej potrzebni w walce niż pakunki niesione przez zwierzęta stadne.
Chociaż obaj mężczyźni wywnioskowali, że Custer brał udział w bitwie, Reno odmówił ruszenia, dopóki pakunki nie przybędą, aby jego ludzie mogli uzupełnić zapasy.

Pomimo usłyszenia silnej strzelaniny z północy, w tym wyraźnych salw o 16:20, Benteen skupił się na wzmocnieniu ciężko rannego i mocno naciskanego oddziału Reno, zamiast kontynuować marsz w kierunku pozycji Custera. Wyraźna niechęć Benteena do dotarcia do Custera wywołała późniejszą krytykę, że nie wykonał rozkazów. Około 17:00 kapitan Thomas Weir i kompania D wyruszyli, aby skontaktować się z Custerem. ^[46] Posunęli się o milę do tego, co dzisiaj jest Weir Ridge lub Weir Point. Z tego punktu obserwacyjnego Weir mógł zobaczyć, że obozy Indian składały się z około 1800 schronisk. Za nimi widział przez wzgórza kurzu i dymu, które miały dziwnie czerwony kolor; później dowiedział się, że był to ogromny zbiór indiańskich kucyków. W tym czasie, około 17:25, bitwa Custera mogła się zakończyć. Z daleka, a także patrząc przez lunetę, Weir był świadkiem wielu Indian na koniach i pieszo strzelających do przedmiotów na ziemi, być może zabijających rannych żołnierzy i strzelających do zwłok na "Last Stand Hill" na północnym krańcu pola bitwy pod Custer. Niektórzy historycy sugerują, że to, czego Weir był świadkiem, to była walka na miejscu, które obecnie nazywa się Calhoun Hill, kilka minut wcześniej.

Inne rodzime relacje przeczą jednak temu zrozumieniu, a element czasu pozostaje przedmiotem debaty. Pozostałe okopane kompanie ostatecznie opuściły Reno Hill i podążyły za Weirem przez przydzielone bataliony - najpierw Benteen, potem Reno i na końcu karawana juczna. Mężczyźni na Weir Ridge zostali zaatakowani przez tubylców, ^[66] coraz częściej przybywających z najwyraźniej zakończonej bitwy pod Custerem, zmuszając wszystkie siedem kompanii do powrotu na klif, zanim karawana juków przemieściła się choćby o ćwierć mili ( 400 m). Kompanie pozostały przygwożdżone do klifu, odpierając ataki Indian przez trzy godziny, aż zapadła noc. ^[66] Żołnierze kopali prymitywne okopy, podczas gdy Indianie wykonywali swój taniec wojenny.

Dokładne szczegóły walki Custera i jego ruchów przed i w trakcie bitwy są w dużej mierze domniemane, ponieważ żaden z ludzi, którzy poszli naprzód z batalionem Custera (pięć kompanii pod jego bezpośrednim dowództwem) nie przeżył bitwy. Późniejsze relacje ocalałych Indian są przydatne, ale czasami są sprzeczne i niejasne.

Podczas gdy strzały słyszane na klifach przez ludzi Reno i Benteena po południu 25 czerwca prawdopodobnie pochodziły z walki Custera, żołnierze na Reno Hill nie wiedzieli, co stało się z Custerem aż do przybycia generała Terry'ego dwa dni później, 27 czerwca. Podobno byli oszołomieni tą wiadomością. Kiedy armia zbadała miejsce bitwy pod Custerem, żołnierze nie byli w stanie w pełni ustalić, co się wydarzyło. Siły Custera liczące około 210 ludzi zostały zaatakowane przez Lakotów i Północnych Czejenów około 3,5 mili (5,6 km) na północ od Reno i pozycji obronnej Benteena. Dowody zorganizowanego oporu obejmowały widoczną linię potyczki na Calhoun Hill i widoczne umocnienia wykonane z martwych koni na Custer Hill. ^[68] Kiedy wojska przybyły, aby zabrać ciała, Lakoci i Czejenowie zabrali już większość swoich zmarłych z pola bitwy. Żołnierze znaleźli większość zwłok Custera rozebranych do naga, okaleczonych rytualnie i w stanie rozkładu, co uniemożliwiło identyfikację wielu z nich. ^[70] Żołnierze zidentyfikowali zmarłych z 7. Pułku Kawalerii tak dobrze, jak potrafili, i pośpiesznie pochowali ich tam, gdzie polegli.

Ciało Custera znaleziono z dwoma ranami postrzałowymi, jedną w lewą klatkę piersiową i drugą w lewą skroń. Każda z ran była śmiertelna, chociaż wydawało się, że krwawił tylko z rany klatki piersiowej; niektórzy naukowcy uważają, że rana głowy mogła zostać zadana pośmiertnie. Niektóre ustne historie Lakotów twierdzą, że Custer, po otrzymaniu rany, popełnił samobójstwo, aby uniknąć schwytania i późniejszych tortur. Byłoby to sprzeczne z jego znaną praworęcznością, ale nie wyklucza to wspomaganego samobójstwa (inne rodzime relacje odnotowują, że kilku żołnierzy popełniło samobójstwo pod koniec bitwy). ^[71] Ciało Custera znaleziono w pobliżu szczytu wzgórza Custer, które stało się również znane jako "Last Stand Hill". Tam Stany Zjednoczone wzniosły wysoki obelisk pamiątkowy z wyrytymi nazwiskami ofiar 7. kawalerii.

Kilka dni po bitwie Curley , zwiadowca Custer's Crow, który zostawił Custera w pobliżu Medicine Tail Coulee (ścieku prowadzącego do rzeki), opowiedział o bitwie, donosząc, że Custer zaatakował wioskę po próbie przekroczenia rzeki. Został odparty i wycofał się w stronę wzgórza, gdzie znaleziono jego ciało. ^[72] Ponieważ scenariusz wydawał się zgodny z agresywnym stylem walki Custera i dowodami znalezionymi na ziemi, stał się podstawą wielu popularnych opowieści o bitwie.

Według Pretty Shield , żony Goes-Ahead (innego zwiadowcy Crow z 7. Pułku Kawalerii), Custer zginął podczas przeprawy przez rzekę: "...  i tam umarł, umarł w wodach Little Bighorn, z Two-bodies i niebieskim żołnierzem niosącym jego flagę". ^{[73] : 136?} W tej relacji Custer został rzekomo zabity przez Lakotę zwanego Big-nose. ^{[73] : 141?} Jednak w wersji wydarzeń wodza Galla, jak opowiedział porucznikowi Edwardowi Settle Godfreyowi , Custer nie próbował przejść przez rzekę, a najbliższe miejsce, w którym się znalazł, to jego ostateczna pozycja na grzbiecie. ^{[54] : 380?} Oświadczenia wodza Galla zostały potwierdzone przez innych Indian, w szczególności żonę Spotted Horn Bull. ^{[54] : 379?} Biorąc pod uwagę, że w pobliżu brodu nie znaleziono żadnych ciał mężczyzn ani koni, sam Godfrey wyciągnął wniosek, że "Custer nie udał się do brodu z żadnym ciałem ludzi".

Ustny przekaz Czejenów przypisuje kobiecie z Buffalo Calf Road zadanie ciosu, który strącił Custera z konia, zanim ten zmarł.

Po odizolowaniu sił Reno i wypędzeniu ich z obozowiska, większość tubylczych wojowników mogła swobodnie ścigać Custera. Trasa, którą Custer obrał do swojego "ostatniego bastionu", pozostaje przedmiotem debaty. Jedną z możliwości jest to, że po wydaniu Reno rozkazu szarży, Custer kontynuował marsz w dół Reno Creek, aż do około pół mili (800 m) od Little Bighorn, ale następnie skręcił na północ i wspiął się na klify, docierając do tego samego miejsca, do którego wkrótce miał się wycofać Reno. Z tego punktu po drugiej stronie rzeki mógł zobaczyć Reno szarżującego na wioskę. Jadąc na północ wzdłuż klifów, Custer mógł zejść do Medicine Tail Coulee. Niektórzy historycy uważają, że część sił Custera zeszła wąwozem, kierując się na zachód do rzeki i bezskutecznie próbując przekroczyć wioskę. Według niektórych relacji, niewielki oddział indiańskich strzelców wyborowych skutecznie przeciwstawił się tej przeprawie.

White Cow Bull twierdził, że zastrzelił przywódcę ubranego w kurtkę z jeleniej skóry, która spadła z jego konia, w rzece. Chociaż żadna inna relacja indiańska nie potwierdza tego twierdzenia, jeśli White Bull rzeczywiście zastrzelił przywódcę ubranego w kurtkę z jeleniej skóry, niektórzy historycy twierdzą, że Custer mógł zostać przez niego poważnie ranny. Niektóre relacje indiańskie twierdzą, że oprócz zranienia jednego z przywódców tego marszu, trafiony został również żołnierz niosący proporczyk kompanii. ^[76] Żołnierze musieli zsiąść z koni, aby pomóc rannym mężczyznom wrócić na konie. ^{[68] : 117-19?} Fakt, że każda z ran niebędących okaleczeniem ciała Custera (rana postrzałowa poniżej serca i strzał w lewą skroń) byłaby natychmiast śmiertelna, rzuca cień wątpliwości na to, czy został ranny i ponownie wsiadł na konia.

Doniesienia o próbie przekroczenia rzeki w Medicine Tail Coulee mogą wyjaśniać cel ataku Reno, jakim był skoordynowany manewr "młota i kowadła", w którym Reno trzymał Indian na dystans na południowym krańcu obozu, podczas gdy Custer spychał ich na linię Reno od północy. Inni historycy zauważyli, że jeśli Custer rzeczywiście próbował przekroczyć rzekę w pobliżu Medicine Tail Coulee, mógł sądzić, że był to północny kraniec obozu Indian, tylko po to, by odkryć, że był to środek. Niektóre relacje Indian umieszczają jednak obóz północnych Czejenów i północny kraniec całej wioski po lewej (i południowej) stronie przeciwległej przeprawy. ^{[68] : 10-20?} Dokładna lokalizacja północnego krańca wioski pozostaje jednak przedmiotem sporu.

W 1908 roku Edward Curtis , słynny etnolog i fotograf Indian Ameryki Północnej, przeprowadził szczegółowe osobiste studium bitwy, przeprowadzając wywiady z wieloma osobami, które w niej walczyły lub brały w niej udział. Najpierw przeszedł teren zajmowany przez wojska z trzema zwiadowcami Crow: White Man Runs Him , Goes Ahead i Hairy Moccasin , a następnie ponownie z Two Moons i grupą wojowników Czejenów. Odwiedził także kraj Lakotów i przeprowadził wywiad z Red Hawk , "którego wspomnienia walki wydawały się być szczególnie wyraźne". ^{[78] : 44?} Następnie ponownie przeszedł pole bitwy z trzema zwiadowcami Crow, ale także w towarzystwie generała Charlesa Woodruffa , "ponieważ szczególnie pragnąłem, aby zeznania tych ludzi mogły zostać rozpatrzone przez doświadczonego oficera armii". Na koniec Curtis odwiedził kraj Arikara i przeprowadził wywiady ze zwiadowcami tego plemienia, którzy byli pod dowództwem Custera. ^{[78] : 44?} Na podstawie wszystkich zebranych informacji Curtis wywnioskował, że Custer rzeczywiście zjechał w dół Medicine Tail Coulee, a następnie w kierunku rzeki, gdzie prawdopodobnie planował ją przeprawić przez bród. Jednak "Indianie już go odkryli i zebrali się blisko po przeciwnej stronie". ^{[78] : 48?} Wkrótce dołączyły do ??nich duże siły Siuksów, które (nie walcząc już z Reno) rzuciły się w dół doliny. To był początek ich ataku na Custera, który został zmuszony do odwrócenia się i skierowania się na wzgórze, gdzie miał dokonać swojego słynnego "ostatniego oporu". Tak więc, napisał Curtis, "Custer nie zaatakował, cały ruch był odwrotem".

Inni historycy twierdzą, na podstawie zeznań porucznika Edwarda Settle Godfreya, że ??Custer nigdy nie zbliżył się do rzeki, ale kontynuował marsz na północ przez wąwóz i w górę po drugiej stronie, gdzie stopniowo został zaatakowany. Według tej teorii, gdy Custer zdał sobie sprawę, że jest w mniejszości, było już za późno, aby wycofać się na południe, gdzie Reno i Benteen mogliby udzielić pomocy. Dwóch mężczyzn z 7. Pułku Kawalerii, młody zwiadowca Crow Ashishishe (znany po angielsku jako Curley) i żołnierz Peter Thompson , twierdzili, że widzieli, jak Custer walczył z Indianami. Dokładność ich wspomnień pozostaje kontrowersyjna; relacje uczestników bitwy i oceny historyków niemal powszechnie dyskredytują twierdzenie Thompsona.

Dowody archeologiczne i ponowna ocena zeznań Indian doprowadziły do ??nowej interpretacji bitwy. W latach dwudziestych XX wieku badacze pola bitwy odkryli setki łusek .45-70 wzdłuż linii grzbietu znanej dziś jako Nye-Cartwright Ridge, między South Medicine Tail Coulee a następnym drenażem w North Medicine Tail (znanym również jako Deep Coulee). Niektórzy historycy uważają, że Custer podzielił swój oddział na dwa (a być może trzy) bataliony, zachowując osobiste dowództwo nad jednym, podczas gdy prawdopodobnie delegował kapitana George'a W. Yatesa do dowodzenia drugim.

To, że mogli nadejść z południowego zachodu, z centrum Nye-Cartwright Ridge, wydaje się być poparte relacjami Północnych Czejenów o widzeniu nadejścia wyraźnie białych koni Kompanii E, znanych jako Kompania Szarych Koni. Ich nadchodzenie zostało dostrzeżone przez Indian na tym końcu wioski. Za nimi, druga kompania, dalej na wzgórzach, zapewniłaby dalekosiężny ogień osłonowy. Wojownicy mogli zostać wciągnięci w pozorowany atak, zmuszając batalion do powrotu w stronę wzgórz, w górę północnego odnogi odnogi, z dala od żołnierzy zapewniających ogień osłonowy powyżej. Kompania osłonowa ruszyłaby w kierunku spotkania, prowadząc ciężki ogień salwowy i pozostawiając ślad zużytych nabojów odkryty 50 lat później.

Ostatecznie szczyt wzgórza, na które przeniósł się Custer, był prawdopodobnie zbyt mały, aby pomieścić wszystkich ocalałych i rannych. Ogień z południowego wschodu uniemożliwił ludziom Custera zajęcie pozycji obronnej wokół Wzgórza Ostatniej Walki, gdzie żołnierze stawiali najbardziej zaciętą obronę. Według relacji Lakotów, o wiele więcej ofiar ponieśli podczas ataku na Wzgórze Ostatniej Walki niż gdziekolwiek indziej. Skala oporu żołnierzy wskazywała, że ??mieli oni niewielkie wątpliwości co do swoich szans na przetrwanie. Według zeznań Czejenów i Siuksów struktura dowodzenia szybko się rozpadła, chociaż kilka grup najwyraźniej stawiało mniejsze "ostatnie walki". Pozostałe kompanie Custera (E, F i połowa C) wkrótce zostały zabite.

Według prawie wszystkich relacji Lakota zniszczyli siły Custera w ciągu godziny od starcia.
David Humphreys Miller, który w latach 1935-1955 przeprowadzał wywiady z ostatnimi Lakotami, którzy przeżyli bitwę, napisał, że walka Custerów trwała mniej niż pół godziny. Inne relacje Indian mówiły, że walka trwała "tak długo, jak długo głodny człowiek potrzebuje czasu, aby zjeść posiłek". Lakota twierdzili, że Crazy Horse osobiście poprowadził jedną z dużych grup wojowników, którzy pokonali kawalerzystów w zaskakującym ataku z północnego wschodu, powodując załamanie się struktury dowodzenia i panikę wśród żołnierzy. Wielu z tych ludzi rzuciło broń, podczas gdy wojownicy Czejenów i Siuksów ich pokonali, "licząc coup" lancami, kijami coup i żołnami. Niektóre relacje tubylców wspominały ten fragment walki jako "bieg bawołów".

Kapitan Frederick Benteen , dowódca batalionu kompanii D, H i K, 18. dnia posiedzenia sądu śledczego w Reno ^[84] przedstawił swoje spostrzeżenia na temat pola bitwy pod Custerem 27 czerwca 1876 r.:

Dokładnie przeszukałem pole bitwy, aby ustalić, jak bitwa się odbyła. Doszedłem do wniosku, tak jak teraz, że była to ucieczka , panika , aż zginął ostatni człowiek...

Że nie było żadnej linii na polu bitwy. Możesz wziąć garść kukurydzy i rozrzucić ją po podłodze, i zrobić właśnie takie linie, nie było żadnej. Jedynym podejściem do linii było miejsce, gdzie 5 lub 6 [martwych] koni znaleziono w równych odległościach, jak tyralierów [część kompanii L porucznika Calhouna]. Przed tymi 5 lub 6 [martwymi] końmi było 5 lub 6 ludzi w mniej więcej tej samej odległości, co wskazywało, że konie zostały zabite, a jeźdźcy zeskoczyli i wszyscy zmierzali tam, gdzie był generał Custer. To było jedyne podejście do linii na polu. Było tam ponad 20 [żołnierzy] zabitych po prawej stronie. Było ich 4 lub 5 w jednym miejscu, wszyscy w odległości 20 do 30 jardów. Taki był stan na całym polu i w [wąwozie].

Myślę, że z dużym prawdopodobieństwem mężczyźni puścili konie bez żadnego rozkazu. Mogło być wydanych wiele rozkazów, ale niewielu ich posłuchało. Myślę, że byli w panice; to była ucieczka, jak powiedziałem wcześniej.

Wojownik Brulé Sioux stwierdził: "W rzeczywistości Hollow Horn Bear uważał, że wojska były w dobrym porządku na początku walki i utrzymywał organizację nawet podczas przemieszczania się z punktu do punktu". ^[88] Red Horse, wojownik Oglala Sioux, skomentował: "Tutaj [na Wzgórzu Ostatniego Stawu] żołnierze stoczyli desperacką walkę". ^[89] Jeden z wojowników Hunkpapa Sioux, Moving Robe, zauważył, że "była to zacięta walka", ^[90] podczas gdy inny, Iron Hawk, stwierdził: "Indianie napierali i tłoczyli się wokół Wzgórza Custera. Ale żołnierze nie byli gotowi umrzeć. Staliśmy tam długo". ^[91] W liście z 21 lutego 1910 r. szeregowy William Taylor, Kompania M, 7. Kawaleria, napisał: "Reno okazał się niekompetentny, a Benteen pokazał swoją obojętność - nie użyję brzydszych słów, które często miałem na myśli. Obaj zawiedli Custera i musiał walczyć sam".

Ostatnie prace archeologiczne na polu bitwy wskazują, że oficerowie na wzgórzu Custer przywrócili pewną kontrolę taktyczną.
Kompania E ruszyła z wzgórza Custer w kierunku rzeki Little Bighorn, ale nie udało jej się do niej dotrzeć, co doprowadziło do zniszczenia tej kompanii. Pozostawiło to około 50-60 ludzi, głównie z kompanii F i personelu, na wzgórzu Last Stand. Pozostała część bitwy przybrała charakter walki na dystans. Współczesne archeologie i historyczne relacje Indian wskazują, że siły Custera mogły zostać podzielone na trzy grupy, a Indianie próbowali uniemożliwić im skuteczne ponowne połączenie. Relacje Indian opisują wojowników (w tym kobiety) biegnących z wioski, aby machać kocami, aby odstraszyć konie żołnierzy. Jeden z żołnierzy 7. kawalerii twierdził, że znalazł kilka kamiennych młotków składających się z okrągłego kamienia o wadze 8-10 funtów (około 4 kg) z rękojeścią z surowej skóry, których, jak uważał, używały indiańskie kobiety do dobijania rannych. ^{[93] : 314?} Walcząc w zsiadach, linie potyczek żołnierzy zostały przytłoczone. Doktryna armii wymagałaby, aby jeden człowiek na czterech był jeźdźcem za liniami potyczek, a w skrajnych przypadkach jeden człowiek na ośmiu. Później wojska miały się gromadzić w pozycjach obronnych i rzekomo strzelać do pozostałych koni, aby się osłonić. Gdy poszczególni żołnierze zostali ranni lub zabici, początkowe pozycje obronne zostałyby porzucone jako nie do utrzymania.

Pod groźbą ataku pierwsi żołnierze amerykańscy na polu bitwy trzy dni później pośpiesznie pochowali żołnierzy w płytkich grobach, mniej więcej tam, gdzie polegli. Kilka lat po bitwie umieszczono znaczniki w miejscach, w których przypuszczalnie polegli żołnierze, więc rozmieszczenie żołnierzy zostało mniej więcej zinterpretowane. Żołnierze najwyraźniej zginęli w kilku grupach, w tym na wzgórzu Custer Hill, wokół kapitana Mylesa Keogha i ciągnąc się w kierunku rzeki Little Bighorn.

Według relacji Indian, około czterdziestu ludzi na wzgórzu Custer rzuciło się desperacko na Custera, ostrzeliwując go salwami . ^[68] Większość ofiar wśród Indian poniesiono prawdopodobnie w tej końcowej części bitwy, ponieważ żołnierze i Indianie na grzbiecie Calhoun byli bardziej rozdzieleni i przez większą część swojej części bitwy wymieniali ogień z większych odległości niż żołnierze i Indianie na wzgórzu Custer.

Ten portret A-ca-po-re, muzyka z plemienia Ute, wykonany w latach 1895-1899 przez Charlesa A. Nasta był błędnie identyfikowany jako portret Mitcha Bouyera przez prawie 100 lat.

Oznaczenie Mitch Bouyer na szlaku Deep Ravine. Deep Ravine znajduje się po prawej stronie tego zdjęcia (południowo/południowo-zachodnio) i około 65 jardów (60 m) dalej.

Współczesne dokumenty sugerują, że mogło nie być "ostatniej szansy", jak tradycyjnie przedstawia się ją w kulturze popularnej. Zamiast tego archeolodzy sugerują, że ostatecznie wojska Custera nie zostały otoczone, ale raczej przytłoczone przez pojedynczy atak. Ten scenariusz odpowiada kilku indiańskim relacjom, w których szarża Szalonego Konia otoczyła opór, a ocalali żołnierze uciekli w panice. ^{[68] [uwaga 4]} Wielu z tych żołnierzy mogło skończyć w głębokim wąwozie 300 do 400 jardów (270 do 370 m) od miejsca znanego dziś jako Wzgórze Custera. Co najmniej 28 ciał (najczęściej kojarzona liczba zeznań świadków pochówku), w tym zwiadowcy Mitcha Bouyera , zostało odkrytych w tym wąwozie lub w jego pobliżu, a ich śmierć była prawdopodobnie ostatnimi działaniami bitwy.

Chociaż na podstawie badań archeologicznych i kryminalistycznych szczątków ustalono, że znacznik Mitcha Bouyera jest dokładny, znajduje się on około 65 jardów od Deep Ravine. ^{[15] : 82?} Historyk Douglas Scott wysunął teorię, że "Deep Gulch" lub "Deep Ravine" mógł obejmować nie tylko stromą część wąwozu, ale cały dopływ, w tym jego dopływy, w takim przypadku ciała Bouyera i innych znaleziono w miejscu, w którym według naocznych świadków je widziano

Inne badania archeologiczne przeprowadzone w Deep Ravine nie wykazały żadnych ludzkich szczątków związanych z bitwą. ^{[93] : 39-48?} Przez lata od bitwy szczątki szkieletów, które według różnych źródeł zostały wydobyte z ujścia Deep Ravine, zostały zwrócone do Little Big Horn National Monument. Według Scotta prawdopodobne jest, że w ciągu 108 lat między bitwą a pracami wykopaliskowymi Scotta w wąwozie, procesy geologiczne spowodowały, że wiele szczątków stało się nie do odzyskania. Na przykład w pobliżu miasta Garryowen, części szkieletu żołnierza zabitego w Reno Retreat zostały wydobyte z erodującego brzegu Little Bighorn, podczas gdy reszta szczątków została najwyraźniej zmyta przez rzekę.

Płytki parowiec Far West został wynajęty przez armię do przewozu zaopatrzenia na wyprawę Custera. Po bitwie kapitan i pilot Grant Marsh ustanowili rekord prędkości, przewożąc rannych i wieści o katastrofie Custera do Fort Lincoln.

27 czerwca kolumna pod dowództwem generała Terry'ego nadciągnęła z północy, a tubylcy wycofali się w przeciwnym kierunku. Zwiadowca Crow White Man Runs Him jako pierwszy powiedział oficerom generała Terry'ego, że siły Custera "zostały wyniszczone". Rannym żołnierzom Reno i Benteena udzielono tego, co było wówczas dostępne; pięciu zmarło później z powodu odniesionych ran. Jeden z trzech chirurgów pułku był z kolumną Custera, podczas gdy inny, dr DeWolf, został zabity podczas odwrotu Reno. ^[97] Jedynym pozostałym lekarzem był asystent chirurga Henry R. Porter.

Kiedy Crows otrzymali wieści z pola bitwy, pogrążyli się w smutku. Kobieta Crow Pretty Shield opowiadała, jak "płakali... za Synem-gwiazdy-poranna [Custerem] i jego niebieskimi żołnierzami". ^[99] Po pokonaniu Custera, nadal istniało realne zagrożenie, że Lakoci przejmą wschodnią część rezerwatu Crow i będą kontynuować inwazję. Ostatecznie armia wygrała wojnę z Siouxami. Wódz Crow, Plenty Coups, ze zdumieniem wspominał, jak jego plemię w końcu mogło spać bez strachu przed atakami Lakotów: "to był pierwszy raz, kiedy kiedykolwiek doświadczyłem takiego stanu".

Crow Scout White Man prowadzi go , ojczyma Joe Medicine Crowa

Pierwszymi nie-tubylcami, którzy usłyszeli wieści o porażce Custerów, byli ci na pokładzie parowca Far West , który przywiózł zaopatrzenie na wyprawę. Curley, jeden ze zwiadowców Custera, podjechał do parowca i ze łzami w oczach przekazał tę informację Grantowi Marshowi , kapitanowi łodzi, i oficerom armii. Marsh przekształcił Far West w pływający szpital polowy, aby przewieźć 52 rannych w bitwie do Fort Lincoln. Podróżując dzień i noc, z pełną parą, Marsh doprowadził parowiec w dół rzeki do Bismarck, na terytorium Dakoty, pokonując 710 mil (1140 km) w rekordowym czasie 54 godzin i przywożąc pierwsze wieści o porażce militarnej, która stała się popularnie znana jako "masakra Custerów". Redaktor gazety w Bismarck przez wiele godzin zajmował telegrafistę, przekazując informacje do New York Herald (dla którego korespondował). Wieści o porażce dotarły na wschód, gdy Stany Zjednoczone obchodziły swoje stulecie . ^[103] [104] Armia rozpoczęła dochodzenie, chociaż jego skuteczność była ograniczona przez troskę o ocalałych i reputację oficerów. Żona Custera, Elizabeth Bacon Custer , w szczególności strzegła i promowała ideał bohatera, atakując każdego, kto rzucał złe światło na jego reputację.

Bitwa nad Little Bighorn miała daleko idące konsekwencje dla tubylców. Był to początek końca "wojen indiańskich" i został nawet nazwany "ostatnim bastionem Indian" ^[107] w tym rejonie. W ciągu 48 godzin od bitwy duży obóz nad Little Bighorn rozpadł się na mniejsze grupy, ponieważ nie było wystarczająco dużo zwierzyny i trawy, aby utrzymać dużą kongregację ludzi i koni.

Oglala Sioux Black Elk tak opisał exodus: "Uciekaliśmy całą noc, podążając za Greasy Grass. Moi dwaj młodsi bracia i ja jechaliśmy w powozie pony-drag, a moja matka zabrała ze sobą kilka młodych szczeniąt. Zawsze próbowały się wydostać, a ja zawsze wkładałam je z powrotem, więc nie spałam zbyt wiele".

Rozproszeni Siouxowie i Czejenowie ucztowali i świętowali w lipcu bez zagrożenia ze strony żołnierzy. Po świętowaniu wielu tubylców powróciło do rezerwatu. Wkrótce liczba wojowników wyniosła tylko około 600. ^[110] Zarówno Crook, jak i Terry pozostali nieruchomi przez siedem tygodni po bitwie, czekając na posiłki i nie chcąc wyruszyć przeciwko Siouxom i Czejenom, dopóki nie będą mieli co najmniej 2000 ludzi. Crook i Terry w końcu stanęli na polu walki z siłami tubylczymi w sierpniu. Generał Nelson A. Miles objął dowództwo nad wysiłkiem w październiku 1876 r. W maju 1877 r. Siedzący Byk uciekł do Kanady. W ciągu kilku dni Crazy Horse poddał się w Fort Robinson w Nebrasce. Wielka Wojna Siouxów zakończyła się 7 maja pokonaniem przez Milesa pozostałej grupy Siouxów Miniconjou

Własność Black Hills , które były punktem centralnym konfliktu z 1876 r., została ustalona na mocy ultimatum wydanego przez Manypenny Commission , zgodnie z którym Siouxowie musieli odstąpić ziemię Stanom Zjednoczonym, jeśli chcieli, aby rząd kontynuował dostarczanie racji żywnościowych do rezerwatów. Zagrożeni przymusowym głodem, tubylcy odstąpili Paha Sapa Stanom Zjednoczonym, ^{[109] : 196-97,?} ale Siouxowie nigdy nie zaakceptowali legalności transakcji. Lobbowali w Kongresie, aby utworzyć forum do rozstrzygnięcia ich roszczenia, a następnie prowadzili spór przez 40 lat; Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w decyzji z 1980 r. United States v. Sioux Nation of Indians uznał ^{[przypis 6]} , że Stany Zjednoczone przejęły Black Hills bez sprawiedliwego odszkodowania. Siouxowie odrzucili pieniądze, które następnie zaoferowano , i nadal nalegają na swoje prawo do zajmowania ziemi.

• Hunkpapa (Lakota): Siedzący Byk, Cztery Rogi, Crow King, Wódz Gall, Black Moon, Deszcz w Twarz, Moving_Robe_Woman, Byk w Plamki Rog, Żelazny Jastrząb, One Bull, Głowa Byka, Goniący Orła, Little Big Man
• Sihasapa (Czarnostopy Lakota): Pełzacz, Kill Eagle
• Minneconjou (Lakota) : Garb wodza, Black Moon, Red Horse, Robi miejsce, Spogląda w górę, Lame Deer, Pies z rogiem, Kość grzbietu psa, White Bull, Kolczyk z piór, Przelatujący
• Sans Arc (Lakota): Orzeł plamisty, Czerwony niedźwiedź, Długa droga, Człowiek w chmurach
• Oglala (Lakota): Szalony Koń, He Dog, Kicking Bear, Latający Flying Hawk, Wódz Długi Wilk, Czarny Łoś, Biały Byk Krowa, Biegnący Orzeł , Czarny Lis II, Duża Droga
• Brule (Lakota) : Dwa orły, niedźwiedź Hollow Horn , odważny ptak
• Dwa czajniki (Lakota) : biegnący wróg
• Dolny Yanktonai (Dakota) : Niedźwiedź Grzmotowy, Chmura Lekarska, Niedźwiedź Żelazny, Długie Drzewo
• Grupa Wahpekute (Dakota): Inkpaduta, Dźwięki Ziemi, Gdy Idzie, Biały Orzeł, Biały Śledzący Ziemię
• Czarny proch (handlarz bronią palną Sioux): Czarny proch, Johann Smidt
• Północni Czejenowie: Dwa księżyce, Drewniana noga, Stary niedźwiedź, Kulawy biały człowiek, Amerykański koń, Odważny wilk, Kobiety antylopy, Grzmiący byk, Duży nos, Żółty koń, Mała tarcza, Droga dla koni, Koń z bobowym ogonem, Żółte włosy, Niedźwiedź kroczący po grzbiecie, Czarny jastrząb, Kobieta z drogi cieląt bawołu, Krzywy nos, Hałaśliwe chodzenie, Turkey Legs
• Arapaho: Waterman, Sage, Left Hand, Yellow Eagle, Little Bird

• Krwawy Nóż : Zwiadowca Arikara/Lakota (zabity)
• Bob Tailed Bull: zwiadowca Arikara (zabity)
• Chłopiec-wódz: zwiadowca Arikara
• Charley Reynolds : zwiadowca (zabity)
• Curley : Zwiadowca Crow
• Curling Head: Zwiadowca Arikara
• Fred Gerard : tłumacz
• Idziemy dalej : Zwiadowca wron
• Gęś: zwiadowca Arikara (ranny w rękę przez żołnierza 7. kawalerii)
• Włochaty Mokasyn : Zwiadowca wron
• Pół Żółtej Twarzy , przywódca Crow Scouts, znany również jako Paints Half His Face Yellow
• Isaiah Dorman : tłumacz (zabity)
• Little Brave: Zwiadowca Arikara (zabity)
• Mały Sioux: Zwiadowca Arikara
• Mitch Bouyer : zwiadowca/tłumacz (zabity)
• Jedno pióro: zwiadowca Arikara
• Sowa: zwiadowca Arikara
• Peter Jackson: pół-Pikuni i pół-Czarno-Stopy, brat Williama, skaut
• Czerwony Niedźwiedź: Zwiadowca Arikara
• Czerwona Gwiazda: Zwiadowca Arikara
• Biegnący Wilk: Zwiadowca Arikara
• Siedzący Niedźwiedź: Zwiadowca Arikara
• Żołnierz: Zwiadowca Arikara
• Uderza w Lodge: Zwiadowca Arikara
• Drugi atak: zwiadowca Arikara
• Dwa księżyce : zwiadowca Arikara/Cheyenne
• Biały Człowiek Nim Kieruje : Zwiadowca Wron
• Biały Łabędź : Zwiadowca Kruk (ciężko ranny)
• William Jackson: pół-Pikuni i pół-Blackfoot scout
• Młody jastrząb: zwiadowca Arikara

Porządek bitwy

Dziedzictwo

Rekonstrukcja 7 Pułku Kawalerii

Począwszy od lipca, 7. Pułk Kawalerii został przydzielony nowym oficerom ^{[123] [uwaga 7]} , a wysiłki rekrutacyjne rozpoczęły się w celu uzupełnienia zubożonych szeregów. Pułk, zreorganizowany w osiem kompanii, pozostał w terenie jako część Ekspedycji Terry'ego, teraz bazującej na rzece Yellowstone u ujścia Bighorn i wzmocnionej kolumną Gibbona. 8 sierpnia 1876 r., po tym, jak Terry został dodatkowo wzmocniony 5. Pułkiem Piechoty, wyprawa ruszyła w górę Rosebud Creek w pogoni za Lakotami. Spotkała się z dowództwem Crooka, podobnie wzmocnionym, a połączone siły, liczące prawie 4000 osób, podążyły szlakiem Lakotów na północny wschód w kierunku rzeki Little Missouri . Ciągły deszcz i brak zaopatrzenia zmusiły kolumnę do rozwiązania się i powrotu do różnych punktów wyjścia. 7. Pułk Kawalerii powrócił do Fortu Abraham Lincoln w celu odbudowy. Dowódca pułku, pułkownik Samuel D. Sturgis , powrócił ze służby w oddziale w St. Louis w stanie Missouri. Sturgis dowodził 7. kawalerią w kampanii przeciwko Nez Perce w 1877 r.

W wyniku porażki w czerwcu 1876 r. Kongres odpowiedział, dołączając to, co Siouxowie nazywają klauzulą ??"sprzedaj lub głoduj" (19  Stat.  192 ) do Indian Appropriations Act z 1876 r. (uchwalonej 15 sierpnia 1876 r.), która odcięła Siouxom wszelkie racje żywnościowe do czasu zakończenia działań wojennych i przekazania Black Hills Stanom Zjednoczonym. ^[125] [126] Porozumienie z 1877 r. (19  Stat.  254 , uchwalone 28 lutego 1877 r.) oficjalnie odebrało Siouxom ziemię i na stałe ustanowiło rezerwaty indiańskie.