Wojny Indian USA - Wojna Czerwonej Chmury 1866-1868

Wojna Czerwonej Chmury (1866-1868)

Strony Konfliktu:
USA i Plemię Crow (Wrony, Kruki, Absaroka), przeciw:
Plemię Siuksów: Lakota oraz w sojuszu z Północni Czejenowie, Arapaho Północne

Sojusznik USA: Plemię Crow (Kruków)

Równolegle trwała tzw. Wojna Hancocka (1867), w której Siuksowie wspierali Czejenów

Wojna Czerwonej Chmury
(nazywana również Wojną o Szlak Bozemana lub Wojną rzeki Powder)
była konfliktem zbrojnym pomiędzy koalicją ludów Lakota, Północnych Czejenów i Północnych Arapaho przeciwko USA i Narodowi Crow, który miał miejsce na terytoriach Wyoming i Montany w latach 1866-1868.

Wojna toczyła się o kontrolę nad zachodnią częścią Kraju Powder River w obecnym północno-środkowym Wyoming

W 1863 roku Amerykanie pochodzenia europejskiego wytyczyli Szlak Bozemana przez serce tradycyjnego terytorium Czejenów, Arapaho i Lakotów.

Była to najkrótsza i najłatwiejsza trasa z Fort Laramie i Oregon Trail do pól złota w Montanie

W latach 1864-1866 szlakiem przemierzało około 3500 górników, osadników-emigrantów i innych, którzy rywalizowali z Indianami o kurczące się zasoby w pobliżu szlaku.

Stany Zjednoczone nazwały wojnę na cześć Red Cloud (Czerwona Chmura), wybitnego wodza Oglala Lakota sprzymierzonego z Czejenami i Arapaho.

Czerwona Chmura ok 1900

Armia USA zbudowała forty w odpowiedzi na ataki na cywilnych podróżnych, korzystając z prawa traktatowego do "ustalania dróg, wojska i innych posterunków". Wszystkie trzy forty znajdowały się na terytorium Indian z Plemienia Crow w 1851 roku i zostały zaakceptowane przez tych Indian. Crow uważali, że najlepiej chronią swoje interesy, współpracując z armią USA.

Wojna Czerwonej Chmury składała się głównie z ciągłych, niewielkich najazdów Indian i ataków na żołnierzy i cywilów w trzech fortach w kraju Powder River, co wyniszczało te garnizony. Największa akcja wojny, Walka Fettermana (1866) (w której zginęło 81 ludzi po stronie USA), była najgorszą klęską militarną poniesioną przez USA na Wielkich Równinach aż do Bitwy pod Little Bighorn (1876) w Rezerwacie Indian Crow dziesięć lat później. "... najbardziej dramatyczne bitwy między armią a Dakotami [w latach 60. i 70. XIX wieku] miały miejsce na ziemiach, które Indianie ci zabrali innym plemionom od 1851 roku".

Po zawarciu pokoju na mocy Traktatu z Fort Laramie w 1868 r. Lakota i ich sojusznicy odnieśli zwycięstwo. Uzyskali prawną kontrolę nad zachodnim krajem Powder River, zburzyli forty i na stałe zamknęli Szlak Bozemana. Crow stracili swoje tereny łowieckie w regionie Powder River na rzecz swoich wrogów. Na mocy traktatu "... rząd [Stanów Zjednoczonych] w rzeczywistości zdradził Crows, którzy dobrowolnie pomagali armii w utrzymaniu posterunków przez dwa lata". ^[9] Zwycięstwo Lakotów i ich sojuszników trwało osiem lat, aż do Wielkiej Wojny Siuksów w 1876 r. , kiedy to Stany Zjednoczone wznowiły przejmowanie ich terytoriów, w tym świętych Czarnych Wzgórz. ^[10] W sprawie Sądu Najwyższego z 1980 r. , Stany Zjednoczone przeciwko Narodowi Siuksów Indian , sąd orzekł, że ziemie plemienne objęte traktatem zostały przejęte nielegalnie przez rząd USA, a plemieniu należy się odszkodowanie wraz z odsetkami. W 2018 r. kwota ta przekroczyła 1 miliard dolarów.

Miejscza Bitwe Wojny Czerwonej Chmury (Wojny o Szlak Bozemana)

Tło

Już w 1805 roku obóz Crowów pozwolił francusko-kanadyjskiemu handlarzowi futer François Antoine Larocque podążać za nim przez części obszaru Powder River. ^[11] Według niego, Crow "... zamieszkują wschodnią część Gór Skalistych na czele Riviere aux Roches Jaunes ( rzeki Yellowstone ) i jej odnóg, rzeki Bighorn , rzeki Tongue , rzeki Powder i innych oraz blisko ujścia Missouri".

Od końca XVII wieku Lakota przemieszczali się na zachód, na Wielkie Równiny, powiększając swoje terytorium, tak że na początku XIX wieku kontrolowali region środkowej części rzeki Missouri. ^[13] Wojownicy Czejenów i Lakotów dokonali rzezi w dużym obozie Crow nad rzeką Tongue w 1820 roku, znanej dziś jako masakra nad rzeką Tongue , co uczyniło ich wrogość trwałą. ^[14] W 1843 roku amerykański odkrywca John Frémont powiedział, że Lakota powiedzieli mu, że wkrótce będą walczyć z Crow i przejmą ich ziemię, ponieważ kraj Crow miał jeden z najlepszych pastwisk bizonów na zachodzie.

W 1851 roku obszar, o którym mowa, został po raz pierwszy uwzględniony w traktacie ze Stanami Zjednoczonymi, mianowicie w traktacie Fort Laramie . Ten układ pokojowy określał terytoria dla plemion, w ramach wysiłków Stanów Zjednoczonych na rzecz ustanowienia pokoju między plemionami tubylczymi i ochrony własnych osadników. Traktat został podpisany przez przedstawicieli niektórych frakcji licznych plemion z Równin i górzystego Zachodu, w tym Crow, Lakota, Cheyenne i Arapaho; Gros Ventre, Mandan i Arikara; Assiniboine i inne narody. ^[3] Wojny międzyplemienne były powszechne wśród plemion w celu uzyskania korzyści społecznych i ekonomicznych w postaci futer, niewolników, koni, terenów łowieckich i innych interesów. Kontynuowano prowadzenie wojen między plemionami do końca XIX wieku, prowadząc sprawy niezależnie od interakcji z siłami i przedstawicielami Stanów Zjednoczonych. ^[16]

Gdy w połowie lat 50. XIX wieku populacja zwierzyny grubej zmniejszyła się, Lakota zaczęli powiększać swoje tereny łowieckie, wkraczając i "ignorując granice" traktatu z 1851 roku. ^[17] Przekroczyli Powder River (linię podziału między terytorium Lakotów a terytorium Crow) i rozpoczęli "własny program ekspansji" na zachód kosztem innych rdzennych mieszkańców. ^[18] Dla Crow równiny w pobliżu dzisiejszej Wyola w Montanie stały się polem "wielkich bitew z najeżdżającymi Siouxami". ^[19] Do 1860 roku Lakota i ich sojusznicy wyparli Crows z zagwarantowanych traktatem terenów łowieckich po zachodniej stronie Powder River. ^[20]

Lakota winter count autorstwa Bena Kindle'a (Oglala) odzwierciedla walki między Crow i Oglala w tych decydujących latach. W pięciu z ośmiu "zim" (lat) od 1857 do 1864 roku odnosi się do triumfów Oglala nad Crow lub odwrotnie. Rok 1857 jest zapamiętany z powodu bitwy, w której "Sioux zabili dziesięciu Indian Crow". W walce w 1863 roku "Crow zabił ośmiu Oglala Sioux". ^[21]

Odkrycie złota w 1863 roku w okolicach Bannack w Montanie było katalizatorem dla białych osadników, którzy znaleźli ekonomiczną drogę do pól złota. Podczas gdy niektórzy emigranci udali się do Salt Lake City , a następnie na północ do Montany, pionier John Bozeman i John M Jacobs opracowali Bozeman Trail z Fort Laramie na północ przez kraj Powder River na wschód od gór Bighorn do Yellowstone , a następnie na zachód przez to, co obecnie jest Bozeman Pass . "Oczywiste jest, że wielkie północne szlaki podróżne do i z Montany, zarówno lądem, jak i wodą, przebiegają przez kraj Indian Crow." ustanowił Komisarz ds. Indian w 1867 roku. ^[22] Jednak Lakotas "stopniowo wyparli Crows z powrotem do źródeł Yellowstone", a teraz twierdzili, że "prawie cały kraj przecina to, co nazywa się szlakiem Powder River [Bozeman Trail].". ^[23] Szlak przebiegał przez tereny łowieckie Powder River Lakotów lub Siouxów Zachodnich (Teton ) . Drugi szlak, Bridger Trail , przebiegał na zachód od Bighorns, ale był dłuższy i przez to mniej popularny.

Kraj Powder River obejmuje liczne rzeki ( Bighorn , Rosebud , Tongue i Powder ), które płyną na północny wschód od gór Bighorn do Yellowstone. Pierwszym plemieniem w tym rejonie byli Czejenowie, po nich grupy Lakotów. Gdy większa część północnych równin została zajęta przez osadnictwo białych, region ten stał się ostatnim nieskażonym terenem łowieckim Północnych Czejenów i Arapaho oraz kilku z siedmiu grup Lakotów.

Utworzenie trzech fortów armii USA wzdłuż Szlaku Bozemana przez terytorium traktatowe Lakotów zaanektowanych przez Indian Crow spowodowało wojnę Red Cloud. Crows walczyli z intruzami Indian, pomagając żołnierzom w tych samych fortach, które Red Cloud chciał zamknąć.

Złamanie traktatu przez aneksję obszaru rzeki Crow Powder w latach 50. XIX wieku przez Lakotów stanowiło podstawę wojny Red Cloud przeciwko Stanom Zjednoczonym na dokładnie tym samym terytorium dekadę później. ^[25] Stany Zjednoczone kontra Lakota były konfliktem między "... dwoma rozszerzającymi się imperiami, przy czym najbardziej dramatyczne bitwy miały miejsce na ziemiach niedawno przejętych przez Siouxów od innych plemion". ^[26]

W 1865 roku generał dywizji Grenville M. Dodge wydał rozkaz wyprawy Powder River przeciwko Lakota , Czejenom i Arapaho . Trzy kolumny żołnierzy liczące 2675 ludzi, dowodzone przez Patricka E. Connora , wkroczyły do ??kraju Powder River. Ekspedycji nie udało się pokonać Indian w żadnej decydującej bitwie, chociaż zniszczyła wioskę Arapaho w bitwie nad rzeką Tongue . Wyprawa zakończyła się porażką pod wieloma względami, ponieważ opór Indian Lakotów przeciwko białym emigrantom podróżującym szlakiem Bozemana stał się bardziej zdecydowany niż kiedykolwiek. ^[27]

Po wyprawie Powder River, USA próbowały wynegocjować bezpieczne przejście dla osadników przez terytorium Indian. Jesienią 1865 r. wynegocjowały kilka traktatów z przywódcami Lakotów, Czejenów i Arapaho. Traktaty przewidywały rekompensatę pieniężną dla Indian w zamian za ich zgodę na wycofanie się z ustanowionych i mających zostać ustanowionych szlaków lądowych w regionie Powder River. ^[28] Jednakże sygnatariuszami tych traktatów byli "Laramie loafers" - Indianie, którzy mieszkali w pobliżu Fort Laramie i żyli z jałmużny. Aby traktat był skuteczny, Indianie, którzy walczyli z Connorem, zwłaszcza Red Cloud, musieli zostać zaangażowani. Nie udało się znaleźć żadnego białego człowieka, który podjąłby się niebezpiecznej misji odnalezienia Red Clouda i sprowadzenia go do Fort Laramie na negocjacje, więc kilku "loafersów" podjęło się tego zadania. 12 marca 1866 r. Red Cloud i jego Oglala wjechali do Fort Laramie. Red Cloud zobowiązał się pozostać pokojowo w Forcie do czasu przybycia głównego negocjatora USA, E.B. Taylora, z prezentami dla zgromadzonych Indian. ^[29]

Kruki takie jak Wolf Bow próbowały nakłonić białych do podjęcia działań przeciwko indiańskim intruzom: "Umieśćcie Indian Sioux w ich własnym kraju i nie pozwólcie, aby nas niepokoili. Nie przestawajcie z nimi walczyć". ^[30] Kiedy było to możliwe, Kruki ostrzegały wojska przed nieuchronnymi atakami wrogich Indian i dołączały do ??żołnierzy w odpieraniu prób schwytania koni. ^[31] Uderzenia i ataki na żołnierzy przez Lakotów "...wydawały się wielką wojną Siouxów w obronie ich ziemi. I tak było - ale Siouxowie dopiero niedawno podbili tę ziemię od innych plemion i teraz bronią terytorium zarówno przed innymi plemionami, jak i przed postępem białych osadników".

Przywódcy Lakota Sioux. Red Cloud siedzi, drugi od lewej. Young Man Afraid of His Horses stoi, drugi od lewej. Dla Stanów Zjednoczonych trudno było rozpocząć negocjacje z którymkolwiek z tych Lakotów, ponieważ nie posiadali oni traktatu na spornym terenie Powder River. Zrobili to Crows.
(Kliknij aby powiększyć)

Rada w Fort Laramie

Negocjacje między Red Cloud i innymi przywódcami Indian amerykańskich a przedstawicielami Stanów Zjednoczonych rozpoczęły się w czerwcu 1866 roku. Jednak 13 czerwca, w najgorszym możliwym momencie, pułkownik Henry B. Carrington dowodzący 18. Pułkiem Piechoty przybył do Laramie z dwoma batalionami pułku (około 1300 ludzi w 16 kompaniach) i materiałami budowlanymi. Otrzymał rozkaz założenia fortów w regionie Powder River przy użyciu 2. Batalionu 18. Piechoty. 3. Batalion miał obsadzić posterunki wzdłuż starego Szlaku Oregon , obecnie Platte Road. Carrington wybrał 2. Batalion, ponieważ składał się z 220 weteranów, którzy zostali skonsolidowani po wojnie secesyjnej . Kiedy Carrington pojawił się na negocjacjach następnego dnia, Red Cloud odmówił uznania go i oskarżył Stany Zjednoczone o złą wiarę w negocjacjach. Red Cloud, Young Man Afraid Of His Horses i inni wycofali się z negocjacji i opuścili Fort Laramie.

Pułkownik Henry B. Carrington .

Negocjacje trwały przy ograniczonej liczbie przywódców Indian. USA zaoferowały znaczną zachętę za współpracę: 70 000 dolarów rocznie dla Lakotów i 15 000 dolarów rocznie dla Czejenów. Indianie mogli się dowiedzieć, że USA często nie dotrzymywały obietnic składanych w traktatach dotyczących rent. 29 czerwca Taylor poinformował Waszyngton, że zawarto traktat i że "panuje bardzo serdeczne uczucie" między białymi a Indianami. Powiedział, że tylko około 300 wojowników pod wodzą Czerwonej Chmury sprzeciwiło się traktatowi. Rząd USA wyraził optymizm, że traktat odniesie sukces w utrzymaniu pokoju. W grudniu prezydent Andrew Johnson w swoim orędziu o stanie państwa powiedział, że Indianie "bezwarunkowo poddali się naszej władzy i wyrazili szczere pragnienie odnowienia przyjaznych stosunków". Nieświadomy tego Johnson, Carrington w tym czasie był praktycznie oblegany przez Indian w Fort Phil Kearny . ^[33]

Umowa nie została ratyfikowana. Stany Zjednoczone, jako sygnatariusz traktatu Fort Laramie z 1851 r., mogły podjąć znaczące negocjacje dotyczące zachodnich równin Powder River jedynie z prawowitym właścicielem tego obszaru, plemieniem Crow.

Siły przeciwne

Carrington opuścił Fort Laramie i udał się do Powder River Country 17 czerwca 1866 roku. Dowodził 700 żołnierzami, 300 cywilami, w tym żonami i dziećmi żołnierzy oraz cywilnymi kontrahentami; 226 wozami pełnymi zaopatrzenia, 35-osobową orkiestrą pułkową i 1000 sztuk bydła jako dostawą świeżego mięsa. ^[35] Liczba żołnierzy odzwierciedlała redukcje, jakie miały miejsce w armii od czasu wojny secesyjnej . Poprzednie wyprawy wojskowe przeciwko Siuksom prowadzone przez Alfreda Sully'ego , Henry'ego Hastingsa Sibleya i Patricka Edwarda Connora w latach 1863-1865 liczyły ponad 2000 żołnierzy.

Pięciuset ludzi Carringtona to byli nowi rekruci, a większość z nich to piechota, a nie kawaleria. ^[36] Miał znacznie mniej amunicji niż obiecane 100 000 pocisków. Ludzie Carringtona byli uzbrojeni w ładowane odprzodowo karabiny Springfield z czasów wojny secesyjnej, a nie w nowe, szybciej strzelające karabiny Spencera i ładowane odtylcowo karabiny. Został "wyposażony w ludzi, broń i zaopatrzenie, aby budować i obsadzać forty, a nie prowadzić wojnę z aktywną armią". ^[37]

Carrington nie korzystał z indiańskich zwiadowców, ale mogli oni dostarczyć mu niezbędnych informacji wywiadowczych na temat przeciwników i poinformować go o mobilnej sile atakującej typu "szukaj i zniszcz". ^[38] Prawie wszystkie skromne sukcesy wyprawy Powder River rok wcześniej można przypisać zwiadowcom Pawnee i Omaha , którzy towarzyszyli wyprawie. Pewien zwiadowca w innej wojnie z Indianami powiedziałby o żołnierzach USA: "Chłopcy wujka Sama są zbyt wolni do tego rodzaju pracy". ^[39] Przewodnikiem Carringtona był doświadczony człowiek gór, Jim Bridger .

Przeciwnicy Carringtona, migrujące społeczności myśliwskie i wojownicze Lakota Sioux, Północnych Czejenów i Arapaho, miały przewagę w mobilności, jeździectwie, znajomości kraju, partyzanckiej taktyce uderz i uciekaj oraz zdolności do koncentracji swoich sił w celu osiągnięcia przewagi liczebnej. ^[40] Mieli również wiele słabości jako siła bojowa, szczególnie w organizacji i broni. Zimą i wiosną niedobór zasobów naturalnych skutkował życiem w małych, rozproszonych autonomicznych grupach. Pod koniec lata i jesienią gromadzili się w dużych obozowiskach na ceremonie, podejmowali decyzje polityczne i planowali działania zbiorowe. Grupy były wysoce zdecentralizowane, a poszczególni Indianie czuli się zobowiązani do podporządkowania się decyzjom grupy. ^[41] Lakota składali się z siedmiu niezależnych grup, z których każda składała się z licznych podgrup, z których wszystkie działały niezależnie. Czejenów miała bardziej ustrukturyzowaną i scentralizowaną organizację polityczną. ^[42]

Niektórzy historycy szacują, że wojownicy Red Cloud liczyli do 4000 ludzi. ^[43] Całkowita liczba Lakotów w 1865 r. wynosiła około 13 860. ^[44] Północni Czejenowie i Arapaho liczyli około 3000, co łącznie dawało około 17 000 indiańskich mężczyzn, kobiet i dzieci. Tysiące ludzi ze wszystkich trzech plemion nie przebywało w kraju Powder River z Red Cloud; inni trzymali się z dala od wojny. Jak to było typowe dla milicji Stanów Zjednoczonych, indiańscy mężczyźni byli wojownikami na pół etatu. Musieli spędzać większość lata i jesieni każdego roku na polowaniu na bizony i inną zwierzynę, aby wyżywić swoje rodziny. Pod koniec zimy i wiosną ich mobilność była ograniczona, dopóki trawa nie stała się zielona, ??a ich konie nie odzyskały sił po surowych zimach na północnych Wielkich Równinach . Skuteczność sił indiańskich była zmniejszona przez ich brak spójności i organizacji. ^[45]

Indianie mieli niewiele broni i mało amunicji; tylko sześciu z 81 żołnierzy, którzy później zginęli w walce Fettermana, miało rany postrzałowe, a dwóch z nich mogło postrzelić się przypadkowo. ^[46] Ich podstawową bronią był łuk i strzała. Krótki (zwykle krótszy niż cztery stopy długości) i solidny łuk indiański został zaprojektowany do polowań na krótkie odległości z konia. Chociaż był zabójczy na krótkim dystansie, prawdopodobnie miał mniej niż połowę zasięgu angielskiego łuku długiego , który był skuteczny do 200 jardów (180 m). ^[47]^[48] Wojownicy indiańscy nie byli w stanie zadać przeciwnikom znacznych obrażeń z dystansu większego niż 100 jardów (90 m). Natomiast muszkiety Springfield Model 1861 żołnierza miały skuteczny zasięg 300 jardów lub więcej. ^[49] Muszkiet Springfield miał jednak znacznie niższą szybkostrzelność niż łuk, co w pewnym stopniu rekompensowało jego przewagę w zasięgu.

Wojna

Carrington i jego karawana dotarli do Fort Reno 28 czerwca i pozostawili tam dwie kompanie (około 100 ludzi), aby odciążyć dwie kompanie 5. US Volunteers (nazywanych " Galvanized Yankees "), którzy obsadzali fort przez zimę. Kierując się na północ, 14 lipca Carrington założył Fort Phil Kearny na Piney Creek, w pobliżu dzisiejszego Buffalo w Wyoming

Stamtąd dwie kompanie 18. posunęły się 91 mil na północny zachód, gdzie 13 sierpnia założyły trzeci posterunek, Fort CF Smith nad rzeką Bighorn . Biorąc pod uwagę wczesne i surowe zimy na wysokich równinach, środek sierpnia był bardzo późną porą roku, aby rozpocząć budowę fortów, ale marsz Carringtona został spowolniony przez konieczność transportu dużej mechanicznej "maszyny do koszenia trawy". ^[50] Z uzupełnieniami i posiłkami, całkowite siły Carringtona nie przekroczyły znacznie 700, z czego 400 stacjonowało w Forcie Kearny.

Carrington był inżynierem i politycznym mianowanym, niedoświadczonym w walce. Wydał zasoby siły roboczej na budowę lepszych fortyfikacji. Przybywając do regionu w połowie lipca, próbował przygotować się na zimę. Biorąc pod uwagę surowość zim w Wyoming, było to rozsądne, ale wielu jego młodszych oficerów, spragnionych bitwy, było wściekłych. Większość z nich była weteranami wojny secesyjnej , ale nie znali się na walkach z Indianami i wierzyli, że wojowników można łatwo pokonać.

16 lipca grupa Czejenów, w tym Dull Knife i Two Moons , odwiedziła Carrington w Fort Reno i ogłosiła swoje pragnienie pokoju. Powiedzieli, że Red Cloud jest w pobliżu z 500 wojownikami. Tego dnia zabito dwóch białych cywilów, a kampania Lakotów przeciwko fortom wzdłuż Szlaku rozpoczęła się następnego dnia. Wojownicy Red Cloud zinfiltrowali linie pikiet w pobliżu fortu i spacyfikowali 175 koni i mułów. Około 200 żołnierzy ścigało Indian w trwającej 15 mil walce, bezskutecznie próbując odzyskać zwierzęta i tracąc dwóch mężczyzn zabitych i trzech rannych. Po powrocie do fortu znaleźli ciała sześciu cywilnych handlarzy zabitych przez Indian.

20 lipca wojownicy Red Cloud zaatakowali karawanę wozów złożoną z 37 żołnierzy i cywilów, zabijając dwóch, w Crazy Woman Fork of the Powder River. ^[52] Po tym, jak zaatakowali inne karawany cywilne, prawie cały ruch cywilny na Bozeman Trail ustał. Carrington mógł być zaopatrywany w żywność i amunicję tylko przez silnie strzeżone karawany wozów. W kolejnych tygodniach i miesiącach Indianie wielokrotnie atakowali karawany wozów, które wyruszały z Fort Kearny, aby wycinać drewno budowlane w lesie oddalonym o sześć mil. W celach obronnych karawany z drewnem były duże, składały się z dwóch równoległych linii po 24 do 40 wozów strzeżonych przez konnych żołnierzy na obu flankach. W przypadku ataku wozy były szybko wciągane do zagrody w celu obrony. ^[53] Piętnaście ataków Indian w pobliżu Fort Kearny między 16 lipca a 27 września spowodowało śmierć 6 żołnierzy i 28 cywilów oraz utratę kilkuset koni, mułów i bydła. Zniszczeniu uległa także maszyna do koszenia siana Carringtona.

Fort Phil Kearny został zbudowany, aby pomieścić 1000 żołnierzy, liczba ta nigdy nie została osiągnięta w jego krótkiej historii. Podobnie jak Fort Reno i Fort CF Smith został zbudowany na ziemi traktatu Crow i zaakceptowany przez tych Indian.

Bitwa Stu Poległych / Walka Fettermana

Artykuł główny: Walka Fettermana (1866)

W listopadzie 1866 roku kapitanowie William J. Fetterman i James Powell przybyli do Fort Phil Kearny z garnizonu 18. piechoty w Fort Laramie, aby zastąpić kilku oficerów niedawno zwolnionych ze służby. W przeciwieństwie do Carringtona, Fetterman miał duże doświadczenie bojowe podczas wojny secesyjnej. Brakowało mu jednak doświadczenia w walce z Indianami . Fetterman nie zgadzał się ze strategią Carringtona, twierdząc, że była "pasywna" i chwaląc się , że mając "80 ludzi", "przejedzie przez naród Siuksów". Później Carrington relacjonował te przechwałki, próbując bronić własnej reputacji. ^[55]

6 grudnia siły Kompanii C, 2. Kawalerii , których zadaniem była ochrona taboru z drewnem, zostały zaatakowane przez Red Cloud. Dowódca, podporucznik Horace S. Bingham, był wśród zabitych, ponieważ podążał za nimi, gdy wycofywali się przez Lodge Trail Ridge i zostali przytłoczeni. Carrington martwił się o skłonność swoich oficerów do ślepego podążania za takimi indiańskimi grupami wabików. Fetterman był oburzony tym, co uważał za nieskuteczność przywództwa Carringtona. Zrozumiał, że dowódca Departamentu Platte , gen. Philip St. George Cooke , wydał garnizonowi rozkaz rozpoczęcia agresywnej kampanii zimowej.

Bitwa w pobliżu Fort Philip Kearney, Terytorium Dakoty, 21 grudnia 1866 r. Bitwa rozegrała się poza terytorium traktatowym Lakotów z 1851 r. Ci indiańscy nowi przybysze zdobyli dla siebie zachodnie tereny łowieckie Powder River, wypierając na początku miejscowych Crows. Po drugie, pokonali białych żołnierzy na tych samych równinach w walkach, które przedstawiono tutaj.

Rano 21 grudnia 1866 roku pociąg z drewnem został ponownie zaatakowany. Carrington nakazał wysłanie oddziału ratunkowego, złożonego z 49 piechurów z 18. Pułku Piechoty, 27 kawalerzystów z 2. Pułku Kawalerii, pod dowództwem kapitana Jamesa Powella. Powell dowodził podobną akcją dwa dni wcześniej i odmówił ścigania Indian przez grzbiet. Jednak powołując się na starszeństwo jako podpułkownik brevet , Fetterman poprosił o dowództwo nad oddziałem ratunkowym i je otrzymał. Powell pozostał z tyłu. Inny oficer z 18. Pułku, porucznik George W. Grummond, również zagorzały krytyk Carringtona, dowodził kawalerią, która była bez dowódcy od śmierci porucznika Binghama na początku grudnia. ^[56] Kapitan Frederick Brown, do niedawna kwatermistrz posterunku i kolejny z krytyków Carringtona, oraz dwóch cywilów, James Wheatley i Isaac Fisher, dołączyli do Fettermana, zwiększając liczebność sił rezerwowych do 81 oficerów i żołnierzy. Najpierw maszerowała piechota; kawaleria musiała odzyskać swoje wierzchowce, zanim mogła pójść za nimi i ich dogonić.

Pułkownik Carrington powiedział, że rozkazał Fettermanowi nie przekraczać Lodge Trail Ridge, gdzie odsiecz z fortu byłaby trudna, ^[56] i że powiedział Grummondowi, aby przypomniał Fettermanowi o swoim rozkazie. Opuszczając fort, Fetterman, zamiast maszerować drogą leśną na odsiecz drewnianemu pociągowi, skręcił na północ i przekroczył wzgórza Sullivant w kierunku Lodge Trail Ridge. ^[56] W ciągu kilku minut od ich odejścia, grupa wabików Lakotów, w tym wojownik Oglala Crazy Horse, pojawiła się na Lodge Trail Ridge. Fetterman połknął przynętę; kilku wojowników stanęło na kucykach i obraźliwie machało nagimi pośladkami w stronę żołnierzy. Do Fettermana i jego kompanii dołączył Grummond przy przeprawie przez strumień; rozmieścili się w szyku bojowym i przemaszerowali przez Ridge w pogoni. Wbiegli do Peno Valley, gdzie ukryło się około 1000-3000 Indian. Walczyli tam z żołnierzami 6 grudnia. ^[56]

Zasadzka nie była obserwowana z fortu, ale około południa ludzie w forcie usłyszeli strzały, zaczynając od kilku strzałów, po których nastąpiła natychmiastowa strzelanina. Kiedy Oglala i Cheyenne zastawili pułapkę, żołnierze nie mieli ucieczki; nikt nie przeżył. Dowody wskazywały, że kawaleria prawdopodobnie zaatakowała Indian; ciała najbardziej wysuniętej grupy kawalerii znaleziono prawie milę w dół grzbietu za piechotą.

Raporty z grupy pogrzebowej wysłanej w celu zebrania szczątków mówiły, że żołnierze zginęli w trzech grupach. Najbardziej zaawansowani i prawdopodobnie najskuteczniejsi byli dwaj cywile, uzbrojeni w 16-strzałowe karabiny powtarzalne Henry'ego oraz niewielka liczba kawalerzystów, którzy zeskoczyli z koni i schronili się w skałach. Na zboczu za nimi leżały ciała większości wycofujących się kawalerzystów, uzbrojonych w nowe 7-strzałowe karabiny Spencera , ale obciążonych końmi i pozbawionych osłony. Dalej na zboczu byli Fetterman, Brown i piechurzy. Mieli niemal przestarzałe muszkiety ładowane odprzodowo z czasów wojny secesyjnej ; Indianie byli uzbrojeni w równie przestarzałą broń. Ci piechurzy walczyli z ukrycia przez krótki czas, aż skończyła im się amunicja i zostali zalani. ^[56]

Carrington usłyszał strzały i natychmiast wysłał 40-osobowy oddział wsparcia pieszo pod dowództwem kapitana Tenedora Ten Eycka. Niedługo potem 30 pozostałych kawalerzystów Kompanii C zostało wysłanych z koni, aby wzmocnić Ten Eycka, a za nimi dwa wozy, pierwszy załadowany pospiesznie załadowaną amunicją i eskortowany przez kolejnych 40 ludzi. Carrington wezwał do natychmiastowego zebrania wojsk w celu obrony posterunku. Wliczając oddział z taborem z drewnem, oddziały pozostawiły w forcie tylko 119 żołnierzy.

Ten Eyck wybrał okrężną drogę i dotarł na szczyt grzbietu tuż przed ustaniem ostrzału, około 12:45. Wysłał wiadomość, że nie widzi sił Fettermana, ale dolina była pełna grup Indian, które go zaczepiały, by zszedł. Ten Eyck spotkał się z ostrą krytyką za to, że nie pomaszerował prosto do bitwy, chociaż zrobienie tego skutkowałoby jedynie zniszczeniem również jego sił. Ten Eyck dotarł i odzyskał ciała ludzi Fettermana. Z powodu ciągłego zagrożenia ze strony Indian nie mogli odzyskać ciał kawalerii przez dwa dni. ^[56]

W tym czasie Fetterman i cały jego 81-osobowy oddział byli martwi. Oficjalny raport Carringtona mówił, że Fetterman i Brown strzelali do siebie nawzajem, aby uniknąć schwytania. Sekcje zwłok w armii wykazały, że śmiertelna rana Fettermana była cięciem nożem. Nadal jest to przedmiotem debaty. Wojownicy okaleczyli większość ciał żołnierzy. Większość martwych żołnierzy została oskalpowana, ścięta, poćwiartowana, wypatroszona, a często wykastrowana, fakty szeroko nagłośnione przez gazety. Jedynym nietkniętym ciałem było ciało młodego nastoletniego trębacza, Adolpha Metzlera. Uważano, że walczył z kilkoma Indianami, używając tylko trębacza jako pałki. Poza śmiertelnymi obrażeniami głowy i klatki piersiowej, jego ciało zostało nietknięte i pokryte przez Indian szatą z bawołu . ^[^{potrzebne
źródło}^] Powód tego pozostaje nieznany.

Bitwę tę Indianie nazywali "Bitwą Stu Poległych" lub "Bitwą Stu w Dłoni", a żołnierze "Masakrą Fettermana". Była to najgorsza porażka armii na Wielkich Równinach aż do bitwy pod Little Bighorn, która miała miejsce prawie dziesięć lat później.

Szlak Bozemana z Fortem Reno.

Po walce z Fettermanem

Wieczorem po katastrofie Fettermana cywil John "Portugee" Philips zgłosił się na ochotnika do dostarczenia wiadomości o niebezpieczeństwie do Fort Laramie. Wiadomość Carringtona do generała Cooke'a informowała o porażce Fettermana i prosiła o natychmiastowe posiłki i dostawy powtarzalnych karabinów Spencera . Philips pokonał 236 mil (380 km) do Fort Laramie w ciągu czterech dni. 22 grudnia zaczęła się zamieć, a Philips jechał przez stopę (30 cm) śniegu i temperatury poniżej 0 °F (?18 °C). Podczas jazdy nie widział żadnych Indian. Dotarł do Fort Laramie późnym wieczorem 25 grudnia, podczas balu bożonarodzeniowego w pełnym stroju. Zataczając się, wyczerpany, wszedł na przyjęcie, aby przekazać swoją wiadomość. ^[57]

Generał Cooke natychmiast zwolnił Carringtona ze stanowiska dowódcy, zastępując go generałem brygady Henrym W. Wessellsem . Wessells bezpiecznie dotarł do Fort Kearny 16 stycznia z dwiema kompaniami kawalerii i czterema piechoty. Jeden z jego ludzi zamarzł na śmierć w trakcie podróży. Carrington opuścił Fort Kearny 23 stycznia z żoną oraz innymi kobietami i dziećmi, w tym ciężarną żoną zmarłego porucznika Grummonda, i zmierzył się z temperaturami sięgającymi ?38 °F (?39 °C) w trakcie podróży do Fort Laramie. Połowa jego 60-osobowej eskorty doznała odmrożeń. ^[58] Generał Ulysses S. Grant , dowodzący armią USA, nie był skłonny obwiniać tylko Carringtona. Zwolnił Cooke'a 9 stycznia 1867 r. ^[56] Zarówno sąd śledczy armii, jak i sekretarz spraw wewnętrznych zbadali walkę z Fettermanem. Armia nie doszła do oficjalnego wniosku, a Departament Spraw Wewnętrznych uniewinnił Carringtona. Po poważnym urazie biodra Carrington zrezygnował ze stanowiska w 1870 roku. Resztę życia spędził broniąc swoich działań i potępiając rzekome nieposłuszeństwo Fettermana. ^[59]

Po walce Fettermana Indianie rozproszyli się w mniejsze grupy na zimę 1866-1867. Konflikt na ten sezon przycichł. Wessells i jego ludzie w Fort Phil Kearny mieli trudne chwile przez całą zimę. Brakowało żywności, większość koni i mułów padło z powodu braku paszy, a szkorbut był powszechny wśród żołnierzy. Odwołał plany karnej kampanii zimowej przeciwko Indianom. ^[60] W kwietniu Indianie rozpoczęli najazdy wzdłuż Szlaku Oregonu w dolinie rzeki North Platte . Dziennikarz Henry M. Stanley (później zdobywający sławę w Afryce) powiedział: "Morderstwa stają się tak oswojone ze względu na swoją mnogość, że nikt nie zwraca na nie uwagi".

Najpoważniejsze było zagrożenie ze strony Indian dla budowy pierwszej transkontynentalnej linii kolejowej biegnącej przez południowy Wyoming. Chociaż siły armii zostały wzmocnione wzdłuż szlaku Bozemana i w Fort Laramie w następstwie katastrofy Fettermana, zasoby były nadal niewystarczające, aby podjąć ofensywę przeciwko Indianom. Negocjacje pokojowe prowadzone przez przyjaznego wodza Lakotów Spotted Tail with Red Cloud początkowo wydawały się obiecujące, ale okazały się jedynie taktyką opóźniającą stosowaną przez Indian. ^[61] Lakota zorganizowali swój doroczny Taniec Słońca w lipcu, opóźniając wznowienie głównych działań wojennych. ^[62]

Walki w Hayfield i Wagon Box

Główne artykuły: Walka Hayfield (1867) i Walka Wagon Box (1867)

Pod koniec lipca 1867 roku Lakota i Czejenowie obrali dwie różne drogi ataku. Siły złożone głównie z Czejenów i Arapaho zebrały się do ataku na Fort CF Smith nad rzeką Bighorn w Montanie. Inna, głównie Lakotowie, postanowiła zaatakować Fort Phil Kearny, 90 mil (140 km) na południowy wschód. ^[63] Ludzie Crow mieszkali w pobliżu Fort Smith i dostarczali informacje wywiadowcze żołnierzom w forcie, ostrzegając o nadchodzących atakach. 23 lipca fort został wzmocniony dwiema kompaniami piechoty pod dowództwem ppłk. Luthera P. Bradleya, zwiększając liczebność fortu do 350 żołnierzy. ^[64]

Co najważniejsze, posiłki zostały uzbrojone w karabiny Springfield Model 1866 ładowane odtylcowo , zastępujące muszkiety, które wcześniej wydano żołnierzom. ^[64] Nowe karabiny miały szybkostrzelność od 8 do 10 strzałów na minutę, w porównaniu do 3 do 4 w przypadku muszkietów ładowanych odprzodowo; ponadto można je było łatwo przeładować, leżąc w pozycji leżącej.

Dostawa nowych Springfieldów była prawdopodobnie największą zmianą w konflikcie od czasu walki z Fettermanem. Pozwoliły żołnierzom na szybkie przeładowanie, kończąc indiańską taktykę szarżowania na obronę, zanim żołnierze zdążyli przeładować. Dzięki nowym karabinom żołnierze mogli również pozostawać za osłoną podczas przeładowywania. ^[65]

Żołnierze w Forcie Smith mieli za zadanie chronić cywilów ścinających siano na zimowe pożywienie dla koni fortu. Rano 1 sierpnia 21 żołnierzy i 9 cywilów pracowało na polu siana 3 mile (5 km) od Fortu Smith, gdy kilkuset konnych Indian rzuciło się na nich; żołnierze i cywile ukryli się za kłodami w prowizorycznym forcie i w dołach strzeleckich. W ciągu dnia Amerykanie odparli kilka ataków za pomocą swoich szybkostrzelnych karabinów. Indianie przerwali atak po południu. Amerykańskie straty wyniosły dwóch żołnierzy i jednego cywila zabitych i trzech rannych. Indianie twierdzili, że stracili ośmiu zabitych; żołnierze oszacowali, że zabili od 18 do 23. ^[66]

Walka Wagon Box Fight w pobliżu Fort Kearny następnego dnia była podobna. Dwudziestu sześciu żołnierzy i 6 cywilów eskortowało oddział drwali poza fortem. Ciężkie drewniane skrzynie z 14 wozami zostały ustawione na ziemi w owalnym zagrodzie w pobliżu głównego miejsca wyrębu, a większość żołnierzy i cywilów schroniła się tam, gdy nagle pojawiły się setki konnych wojowników indiańskich. Uzbrojeni w nowe karabiny ładowane odtylcowo Amerykanie powstrzymywali Indian przez sześć godzin, zanim zostali uratowani przez siły ratunkowe z Fort Kearny. Trzech Amerykanów zginęło, a dwóch zostało rannych w zagrodzie, a czterech drwali zginęło około 1 mili (1600 m) dalej. Walka Wagon Box Fight została wówczas okrzyknięta "największą bitwą indiańską na świecie", a straty Indian szacowano fantazyjnie na nawet 1500. ^[67] Historyk George E. Hyde stwierdził, że Indianie stracili 6 zabitych i 6 rannych i nie uznali walki za porażkę, ponieważ zdobyli dużą liczbę mułów i koni. ^[63] Wiele lat później Red Cloud twierdził, że nie pamięta bitwy Wagon Box, chociaż biorąc pod uwagę dużą liczbę zaangażowanych Indian, wydaje się to mało prawdopodobne. ^[68]

Wyniki walk w Hayfield i Wagon Box zniechęciły Indian do przeprowadzania kolejnych ataków na dużą skalę, ale kontynuowali nękanie fortów wzdłuż Bozeman Trail, zabijając żołnierzy i cywilów. ^[69] 7 sierpnia Indianie zaatakowali pociąg Union Pacific Railroad w Plum Creek w pobliżu dzisiejszego Lexington w Nebrasce , daleko od Powder River Country i w regionie uważanym do tej pory przez USA za spokojny. Zaniepokoiło to rząd. ^[70]

Traktat z Fort Laramie

Artykuł główny: Traktat z Fort Laramie (1868)

Pomimo sukcesów militarnych w bitwach Hayfield i Wagon Box, rząd USA coraz bardziej poszukiwał pokojowego, a nie militarnego rozwiązania wojny Red Cloud. Udane ukończenie transkontynentalnej kolei miało priorytet, a armia nie miała zasobów, aby bronić zarówno kolei, jak i szlaku Bozeman przed atakami Indian. Obecność wojskowa w Powder River Country była zarówno kosztowna, jak i nieproduktywna, a szacunki wskazują, że do pokonania Indian może być potrzebnych 20 000 żołnierzy.

Komisarze pokojowi zostali wysłani do Fort Laramie wiosną 1868 r. Red Cloud odmówił spotkania się z nimi, dopóki armia nie opuściła fortów Powder River, Phil Kearny, CF Smith i Reno. W sierpniu 1868 r. żołnierze federalni opuścili forty i wycofali się do Fort Laramie. Dzień po opuszczeniu fortów przez żołnierzy Indianie je spalili. Szlak Bozeman został zamknięty na zawsze. ^[72]

Red Cloud nie przybył do Fort Laramie aż do listopada. Podpisał Traktat z Fort Laramie z 1868 r. , na mocy którego utworzono Wielki Rezerwat Sioux , w tym Black Hills . Rezerwat obejmował całą Dakotę Południową na zachód od rzeki Missouri . Przedstawiciele północnych Arapaho również podpisali traktat. Traktat ogłosił kraj Powder River "nieodstąpionym terytorium indiańskim" , jako rezerwat dla Indian, którzy zdecydowali się nie mieszkać w nowym rezerwacie, oraz jako rezerwat łowiecki dla Lakotów, Czejenów i Arapaho. ^[24] Traktat przyznał również Indianom Lakota dalsze prawa łowieckie w zachodnim Kansas i wschodnim Kolorado, wraz z innymi ludami, takimi jak Pawnee. Te dalekie, południowe tereny łowieckie wzdłuż rozwidlenia rzeki Republican pozostały posiadłościami Stanów Zjednoczonych, tak jak były od 1833 r., kiedy Indianie Pawnee sprzedali ten obszar i inne części swojego kraju białym. ^[73] Co najważniejsze, traktat określał, czego domagał się Red Cloud: "żadnej białej osobie lub osobom nie wolno osiedlać się ani zajmować żadnej części" kraju Powder River "ani przechodzić przez" kraj Powder River bez uprzedniej zgody Indian, którą ci uzyskali i uzyskali. ^[74]

Lakoci ze swojej strony pozwolili na budowę "jakiejkolwiek linii kolejowej" poza rezerwacją. Zrzekliby się "wszelkiego prawa do stałego zajmowania terytorium poza nią" i "uważaliby wspomniany rezerwat za swój stały dom". Zgodzili się "nie atakować żadnych osób w domu ani podróżujących.". ^[75]

Chociaż był to traktat między Stanami Zjednoczonymi a Lakotami, miał on głębokie konsekwencje dla Crows. Aby zrealizować żądanie Lakotów dotyczące zachodniego obszaru Powder River, Stany Zjednoczone musiały najpierw kupić go od posiadacza praw traktatowych z 1851 r., Crow, a następnie uznać plemię Lakotów za kolejnego właściciela. W rezultacie, równolegle z negocjacjami z Lakotami, Stany Zjednoczone prowadziły rozmowy traktatowe z Indianami Crow. 7 maja 1868 r. Crows zgodzili się sprzedać Stanom Zjednoczonym znaczną część swojego terytorium traktatowego z 1851 r. Odstąpiony obszar obejmował zachodnie tereny łowieckie Powder River Crow, które od lat były w posiadaniu Lakotów i ich sojuszników bez zgody. Crows zgodzili się również osiedlić się w mniejszym rezerwacie po południowej stronie Yellowstone, w centrum ich terytorium z 1851 r. ^[76] Rezerwat Crow obejmował "Dolinę Wodzów", znaną białym jako dolina Little Bighorn River. ^[77]

Małe plemię Ponca było kolejnym narodem indiańskim dotkniętym nowym traktatem Fort Laramie. Przez pomyłkę Stany Zjednoczone przyznały traktatowi Lakotów prawo do rezerwatu Poncas.

Wojny Lakotów (1854-1890). Pola bitew i terytorium traktatowe Lakotów z 1851 r. (około).
(Kliknij aby powiększyć)

Następstwa

Suwerenność Indian Lakota nad krajem Powder River trwała osiem lat, aż do odnowienia zainteresowania USA ziemią Wielkiego Rezerwatu Siouxów z powodu odkrycia złota w Black Hills, co doprowadziło do Wielkiej Wojny Siouxów w 1876 r. i naruszeń traktatu. W sprawie Sądu Najwyższego z 1980 r. , United States v. Sioux Nation of Indians , sąd orzekł, że ziemie plemienne objęte traktatem zostały przejęte nielegalnie przez rząd USA, a plemieniu należy się odszkodowanie wraz z odsetkami. W 2018 r. kwota ta wyniosła ponad 1 miliard dolarów.

Pokój z 1868 roku wymuszony na białych pozwolił Oglalom i innym Lakotom ponownie skupić się na wojnach międzyplemiennych. W listopadzie wódz Red Cloud poprosił Stany Zjednoczone o broń palną do walki z Crows po stracie dwóch członków bandy. Lakotowie również "kontynuowali swoje niszczycielskie najazdy" na Poncas, "nienawidząc Poncas żyjących na ziemiach, które teraz należały do ??Siouxów". ^[80] Podczas korzystania z nowego prawa traktatowego do polowania wzdłuż rzeki Republican na terytorium Stanów Zjednoczonych latem 1873 roku, dwa duże obozy Lakotów przeprowadziły zakrojony na szeroką skalę atak na wędrowną grupę Pawnee w miejscu, które od tego czasu nazywa się Massacre Canyon

Po 1868 r. Red Cloud mieszkał w rezerwacie. Widząc, że liczba nowych emigrantów i technologia Stanów Zjednoczonych przytłoczy Siouxów, Red Cloud przystosował się do walki z Biurem ds. Indian USA o sprawiedliwe traktowanie swojego ludu. Był ważnym przywódcą Lakotów w latach przejścia od ich kultury równin do względnego ograniczenia systemu rezerwatów. Przeżył wszystkich głównych przywódców Lakotów z wojen indiańskich. Żył do 1909 r., kiedy zmarł w rezerwacie Pine Ridge i został tam pochowany. ^[82]

Fetterman, Brown i żołnierze amerykańscy polegli w walce Fettermana w 1866 roku zostali ponownie pochowani na amerykańskim Cmentarzu Narodowym przy Little Bighorn Battlefield National Monument , w pobliżu Crow Agency w Montanie