      |
Wikipedia
| Geografia
(rozmieszczenie) Indian USA | Historia
Indian USA |
Kultura i religia Indian | Wojny
Indian |
Zobacz też ze strony głównej: Wojny Indian USA
Wojny Siuksów
1659-1891
Inne artykuły dotyczące
Siuksów:
| Plemię
Siuksów | Wojny
Siuksów | Lakota |
Dakota | Nakota | Góry
Czarne (Czarne Wzgórza;
Black Hills) | Bizony | Indianie Wielkich Równin | Kolonizacja
francuska |
Wojny Siuksów z USA (1854-1891)
Wojna
Czerwonej Chmury (1866-1868)
[Kampania]:
| Walka Fettermana (1866) | Walka Hayfield (1867) | Walka Wagon Box (1867) | Traktat z Fort Laramie (1868) | | | | | | | | | | | | | |
| | | | | |
Walka Fettermana 1866 Strony
Konfliktu: Najważniejsi
wodzowie tego okresu: (w budowie) Walka Fettermana Misja wojskowa USA miała na celu ochronę podróżnych na Szlaku Bozemana . Grupa dziesięciu wojowników, w tym Crazy Horse , działała, aby zwabić oddział żołnierzy amerykańskich w zasadzkę . Wszyscy 81 ludzi pod dowództwem kapitana Williama J. Fettermana zostali następnie zabici przez wojowników indiańskich. W tamtym czasie była to najgorsza katastrofa militarna, jakiej kiedykolwiek doznała Armia Stanów Zjednoczonych na Wielkich Równinach . Sojusz Lakotów odniósł zwycięstwo, a pozostałe siły USA wycofały się z tego obszaru. Walka Fettermana miała miejsce na ziemi Indian Crow , która została im zagwarantowana traktatem podpisanym z rządem USA. [ 2 ] Lakoci i ich sojusznicy działali bez zgody Crow. TłoTraktat z Fort Laramie z 1851 r. uznał to terytorium za ziemię Crow. Lakota, Czejenowie i Arapaho przyjęli je jako takie. [ 4 ] W ślad za malejącymi stadami bizonów, trzy plemiona wkrótce zaczęły ignorować granice traktatu i polować na ziemi Crow. [ 5 ] W 1860 r. ci tradycyjni wrogowie Crow przejęli kontrolę nad ich terenami łowieckimi na zachód od Powder River. W czerwcu 1866 roku pułkownik Henry B. Carrington wyruszył z Fort Laramie w rejon Powder River, będący obecnie terenem łowieckim Lakotów, Północnych Czejenów i Północnych Arapaho. Jego rozkazy brzmiały: chronić emigrantów europejsko-amerykańskich podróżujących na zachód szlakiem Bozemana. Carrington miał pod swoim dowództwem 700 żołnierzy i 300 cywilów. Wzdłuż szlaku założył trzy forty, w tym swoją kwaterę główną w Fort Phil Kearny, niedaleko dzisiejszego Buffalo w Wyoming . Wszystkie trzy forty znajdowały się na terytorium Crowów, które na mocy traktatu zostało wyznaczone. Armia wykorzystała prawo traktatowe do "ustanowienia dróg, posterunków wojskowych i innych". [ 4 ] Około 400 jego żołnierzy i większość cywilów stacjonowało w Fort Phil Kearny. Pierwsze konflikty zbrojne
W ciągu następnych kilku miesięcy, gdy Fort Phil Kearny był w budowie, Carrington doświadczył około 50 ataków Indian, tracąc ponad 20 żołnierzy i cywilów. [ 9 ] Indiańscy wojownicy, niezmiennie konni, pojawiali się zazwyczaj w grupach od 20 do 100 osób. [ 10 ] Kilku młodszych oficerów Carringtona nalegało na niego, aby przeszedł do ofensywy. Nasilili swoje nalegania po 3 listopada, kiedy to przybyła kompania kawalerii złożona z 63 ludzi, aby wzmocnić posterunek. Kompanią kawalerii dowodził porucznik Horatio S. Bingham. Towarzyszyli mu kapitanowie piechoty William J. Fetterman i James W. Powell. Obaj kapitanowie zostali przydzieleni do Fort Phil Kearny z kwatery głównej 18. piechoty w Forcie Laramie. Bingham i Fetterman byli weteranami wojny secesyjnej , a Fetterman miał wybitne zasługi wojenne. Chociaż nie miał doświadczenia w walce z Indianami, Fetterman krytykował defensywną postawę Carringtona i gardził ich indiańskimi wrogami. Podobno chwalił się: "Dajcie mi 80 ludzi, a przejadę przez cały naród Siuksów". Wielu innych oficerów podzielało odczucia Fettermana. Niedługo po przybyciu Fettermana do Fort Phil Kearny, Carrington dał mu pozwolenie na próbę nocnej zasadzki. Jednak Indianie ominęli jego pozycję i spłoszyli stado bydła na brzegu Powder River naprzeciwko zamierzonej pułapki Fettermana. 22 listopada sam Fetterman niemal wpadł w indiańską zasadzkę. Towarzyszył eskorcie pilnującej karawany wozów zbierających drewno na opał i drewno budowlane do Fort Phil Kearny. Pojawił się samotny Indianin, próbujący nakłonić żołnierzy do pościgu za nim do lasu. Porucznik Bisbee, dowodzący karawaną, rozsądnie się ukrył, zamiast ścigać.
Carrington przechodzi do ofensywy25 listopada 1866 roku przełożony Carringtona, generał Philip St. George Cooke , nakazał mu przejście do ofensywy w odpowiedzi na "mordercze i obraźliwe ataki" Indian. [ 7 ] : 157? Pierwsza okazja Carringtona do odwetu nadeszła 6 grudnia. Jego pikiety na Pilot Hill zasygnalizowały, że wojskowy tabor z drewnem został zaatakowany cztery mile na zachód od fortu. Carrington powiedział Fettermanowi, aby udał się na zachód z kompanią kawalerii i oddziałem piechoty konnej, aby odciążyć tabor z drewnem. Sam Carrington poprowadził inny oddział konny, aby okrążyć północ w celu odcięcia odwrotu Indian. Podczas ruchu porucznicy Grummond i Bingham, wraz z kilkoma innymi, zostali oddzieleni od Carringtona, który był otoczony przez około stu wojowników indiańskich. Fetterman wkrótce przybył, aby wzmocnić Carringtona, a Indianie się wycofali. Grummond został ostatecznie zauważony zbliżający się z siedmioma Indianami w gorącym pościgu, chociaż udało mu się dotrzeć w bezpieczne miejsce z Carringtonem i Fettermanem. Okaleczone ciała Binghama i sierżanta znaleziono kilka godzin później. Czterech żołnierzy zostało rannych po tym, jak ścigali kolejnego indiańskiego wabika w zasadzkę. Carrington doniósł, że zabił dziesięciu Indian, ale zarówno Fetterman, jak i on byli otrzeźwieni niedociągnięciami w organizacji i dyscyplinie ich w dużej mierze niedoświadczonych żołnierzy. Fetterman powiedział: "Ta wojna z Indianami stała się walką wręcz wymagającą najwyższej ostrożności". Przewodnik Carringtona, słynny człowiek gór Jim Bridger , był bardziej zwięzły: "Ci żołnierze nic nie wiedzą o walce z Indianami".
Jego ostrożność potwierdzona tym doświadczeniem, Carrington zintensyfikował szkolenie żołnierzy i oficerów, formując ich w sześć kompanii. Podwoił liczbę strażników dla taborów z drewnem i trzymał 50 sprawnych koni, które fort nadal posiadał - wiele z nich stracił w najazdach Indian - osiodłanych i gotowych do ataku od świtu do nocy. 19 grudnia Indianie zaatakowali kolejny tabor z drewnem. Carrington wysłał kapitana Powella, swojego najbardziej ostrożnego oficera, z fortu, aby odciążył tabor z kompanią kawalerii i piechotą konną. Wydał wyraźne rozkazy, aby nie ścigać Indian za Lodge Trail Ridge, dwie mile na północ od Fort Phil Kearny. Powell wrócił bezpiecznie, wykonawszy rozkazy i wypełniając swoją misję. Carrington ponownie podkreślił swoim żołnierzom swoją politykę ostrożności, dopóki posiłki i dodatkowe konie i zaopatrzenie nie przybędą z Fort Laramie. 20 grudnia Carrington odrzucił propozycję Fettermana i kapitana Browna, aby poprowadzić 50 pracowników cywilnych w ataku na wioskę Lakotów nad rzeką Tongue , oddaloną o około 50 mil. [ 7 ] : 169-170? Pułapka
[ edytuj ] Red Cloud i inni indiańscy przywódcy, zachęceni swoimi sukcesami, postanowili podjąć dużą operację militarną przeciwko Fort Phil Kearny, zanim zimowe śniegi zmusiły ich do rozbicia ich dużej wioski nad rzeką Tongue i rozejścia się. Sztuczka zwabienia zadziałała 6 grudnia i postanowili spróbować ponownie, tym razem z siłą wystarczającą do zniszczenia każdej grupy żołnierzy wysłanej w pogoń. Wojownicy, prawdopodobnie liczący ponad 1000 osób, zebrali się około 10 mil na północ od Fort Phil Kearny, zbadali teren i zdecydowali, że najlepszym miejscem na zastawienie pułapki będzie szlak Bozeman na północ od Lodge Trail Ridge. Było poza zasięgiem wzroku, ale tylko około 4 mil od Fort Phil Kearny. Czejenowie i Arapaho zajęli pozycje po zachodniej stronie szlaku, a Lakota po wschodniej. Grupa Indian wybranych do zwabienia żołnierzy obejmowała młodego Oglala Crazy Horse . [ 7 ] : 171-173?
Poranek 21 grudnia 1866 r. był pogodny i zimny. Około godziny 10 rano Carrington wysłał karawanę wozów do "pinery" - około 5 mil na północny zachód i najbliższego źródła drewna budowlanego i opałowego dla Fort Phil Kearny. Prawie 90 żołnierzy zostało oddelegowanych do ochrony karawany. Niecałą godzinę później pikiety Carringtona na Pilot Hill zasygnalizowały flagą, że karawana jest atakowana. Carrington wydał rozkaz wysłania grupy wsparcia złożonej z 49 piechurów z 18. Piechoty i 27 kawalerzystów z 2. Kawalerii pod dowództwem kapitana Jamesa Powella. Powołując się na starszeństwo jako podpułkownik brevet , Fetterman poprosił o dowództwo nad grupą wsparcia i otrzymał je. Powell pozostał z tyłu. Inny oficer 18., porucznik George W. Grummond, znany krytyk Carringtona, poprowadził kawalerię, która była bez dowódcy od śmierci Binghama na początku grudnia. Do Fettermana dołączył kapitan Frederick Brown, do niedawna kwatermistrz i kolejny krytyk Carringtona, oraz dwóch cywilów, James Wheatley i Isaac Fisher, zwiększając liczebność sił rezerwowych do 81 oficerów i żołnierzy. Najpierw wymaszerowała piechota; kawaleria musiała odzyskać wierzchowce, zanim mogła pójść za nimi i ich dogonić. Według Carringtona rozkazy były jasne. "Pod żadnym pozorem" grupa ratunkowa nie miała "ścigać przez grzbiet, to jest Lodge Trail Ridge". Żona porucznika Grummonda w swoich pamiętnikach potwierdziła oświadczenie Carringtona. Powiedziała, że ??rozkazy te zostały wydane dwukrotnie, drugi raz przez Carringtona z wartowni po wydaniu żołnierzom rozkazu zatrzymania się, gdy opuszczali główną bramę fortu. Francis Grummond napisał, że wszyscy obecni mogli usłyszeć rozkazy. [ 15 ] Opuszczając fort, Fetterman skierował się jednak na północ szlakiem Lodge Ridge, a nie na północny zachód w stronę sosnowego lasu, gdzie znajdował się tabor wozów. Carrington założył, że Fetterman zamierzał podejść do Indian atakujących drewniany tabor od tyłu. W krótkim czasie nadszedł sygnał, że drewniany tabor nie jest już atakowany. Około 50 Indian pojawiło się w pobliżu fortu Phil Kearny, ale Carrington rozproszył ich kilkoma strzałami z armaty. Indianie i inni nękali Fettermana, gdy wspinał się na Lodge Trail Ridge i zniknął z pola widzenia fortu. Około południa w forcie Carrington i jego ludzie usłyszeli ciężką strzelaninę na północy. Carrington zebrał około 75 ludzi pod dowództwem kapitana Ten Eycka i wysłał ich pieszo na poszukiwania Fettermana. Ten Eyck ostrożnie posuwał się w górę Lodge Trail Ridge. Docierając na szczyt, około 12:45, jego ludzie i on zobaczyli bardzo duże siły Indian w dolinie Peno Creek poniżej. Indiańscy wojownicy zbliżyli się do żołnierzy i drwili z nich. Tymczasem Carrington wysłał kolejną grupę 42 żołnierzy, aby dołączyli do Ten Eycka. Indianie w dolinie powoli się rozproszyli i zniknęli. Ten Eyck ostrożnie posuwał się naprzód, a żołnierze znaleźli ciała Fettermana i wszystkich jego ludzi w dolinie. Martwi żołnierze zostali rozebrani do naga i okaleczeni. Tego popołudnia wysłano wozy, aby przetransportować ciała z powrotem do Fortu Kearny. Perspektywa Czerwonej ChmuryWedług Charlesa Alexandra Eastmana , w 1866 roku, dyskomfort Indian związany z białym człowiekiem osiągnął szczyt. Red Cloud był zdecydowany stawić czoła wszelkim przeciwnościom, zamiast się kłaniać. "Słuchajcie, Dakotas!" wykrzyknął. "Kiedy Wielki Ojciec w Waszyngtonie wysłał do nas swojego naczelnego żołnierza [generała Harneya], aby poprosić o ścieżkę przez nasze tereny łowieckie, o drogę dla jego żelaznej drogi do gór i zachodniego morza, powiedziano nam, że chcieli jedynie przejść przez nasz kraj, nie po to, aby zatrzymać się pośród nas, ale aby szukać złota na dalekim zachodzie. Nasi starzy wodzowie pomyśleli, aby okazać swoją przyjaźń i dobrą wolę, gdy pozwolili temu niebezpiecznemu wężowi znaleźć się pośród nas. Obiecali chronić wędrowców. Jednak zanim popioły ognia rady ostygną, Wielki Ojciec buduje swoje forty pośród nas. Słyszeliście dźwięk topora białego żołnierza na Little Piney. Jego obecność tutaj jest zniewagą i groźbą. To zniewaga dla duchów naszych przodków. Czy mamy więc oddać ich święte groby, aby zaorać je pod kukurydzę? Dakota, jestem za wojną!" Mniej niż siedem dni po tym przemówieniu Siouxowie udali się do Fort Phil Kearny, nowego strażnika Szlaku Bozemana. Wielki atak został zaplanowany z dbałością o szczegóły i prawie każdy znany wódz Siouxów zgodził się uderzyć na najeźdźców. Crazy Horse został wyznaczony do dowodzenia atakiem, podczas gdy starsi mężczyźni pełnili rolę doradców. Odnieśli wielki sukces; w mniej niż pół godziny pokonali prawie 100 ludzi pod dowództwem kapitana Fettermana, którzy zostali sprytnie wyciągnięci z fortu podstępem. Proroctwo Lakotów i nazwa bitwyTuż przed bitwą Red Cloud wezwał najpotężniejszego Lakotów Winktego , dwa duchy, o których wierzono, że mają specjalne moce, aby udzielił rady ze wzgórza górującego nad proponowanym miejscem zasadzki. Winkte jechał na swoim kucyku w szalony sposób cztery razy między wojownikami zgromadzonymi na wzgórzu i Lodge Trail Ridge, za każdym razem zbierając więcej "żołnierzy" w swoje ręce w proroczy sposób. Kiedy wrócił do Red Cloud po raz czwarty, oświadczył, że w swojej wizji miał 100 żołnierzy w niebieskich płaszczach w każdej ręce - zbyt wielu, aby ich utrzymać. Lakota uznali to za dobre lekarstwo, które wygrało bitwę i odtąd nazwali ją "Bitwą Setki w Rękach". W bitwie zginęło w sumie 81 amerykańskich żołnierzy i cywilów. Bitwa
Pole bitwy zostało krótko zbadane, a ciała żołnierzy szybko usunięte. Według informatora Czejenów o imieniu Biały Łoś, którego przesłuchano, gdy chodził po polu bitwy 48 lat po wydarzeniu, Indianie wybrali dziesięciu wojowników jako przynętę, aby skusić Fettermana do zasadzki: dwóch Arapaho, dwóch Czejenów i po dwóch z każdej z trzech obecnych grup Lakotów: Oglala, Brulé i Miniconjou . W bitwie uczestniczyło około trzy razy więcej Lakotów niż Czejenów i Arapaho. Biały Łoś powiedział, że obecnych było więcej Indian niż w bitwie pod Little Bighorn , co wskazywałoby na to, że siły Indian liczyły znacznie ponad 1000 ludzi. Zeznania naocznych świadków i historycy stwierdzili, że Czerwony Chmura był obecny w bitwie, chociaż jego rola podczas walk jest nieznana. Armie indiańskie rzadko miały jednego przywódcę lub strukturę dowodzenia. Red Cloud był jednym z tych, którzy zaplanowali większą część ataku, ale Hump (Wysoki Grzbiet), Miniconjou, był wybitnym przywódcą w walce. Po opuszczeniu Fort Phil Kearny ze swoją piechotą, Fetterman oddał salwy w kierunku małej grupy Indian, którzy nękali jego flanki i drwili z jego żołnierzy. Zamiast skręcić na zachód, gdzie karawana wozów była atakowana, ruszył na północ w górę Lodge Trail Ridge, być może planując okrążenie na wschód w kierunku karawany wozów, być może ciągniętej przez indiańskie wabiki, które mu pokazały tyłek . Na szczycie grzbietu, wbrew rozkazom Carringtona, postanowił podążać za indiańskimi wabikami na północ, zamiast skręcić na zachód, aby uratować karawanę wozów. Posuwał się wąskim grzbietem prowadzącym do płaskiego obszaru wzdłuż Peno Creek. Jego kawaleria pod dowództwem Grummonda zajęła awangardę, początkowo poruszając się stępem, aby piechota mogła nadążyć. Wabiki poprowadziły go naprzód, a kawaleria zostawiła piechotę w tyle. Około pół mili po tym, jak Fetterman przekroczył szczyt Lodge Trail Ridge, wabiki dały sygnał i Indianie po obu stronach szlaku rzucili się do ataku. Piechota Fettermana zajęła pozycję wśród dużych skał i w walce wręcz zginął on i 49 jego ludzi. Ich ciała znaleziono w małym kręgu, stłoczone razem w obronie. Kilku kawalerzystów było z Fettermanem, ale Grummond i większość kawalerii byli najwyraźniej milę przed piechotą, w pobliżu płaskiego terenu wzdłuż Peno Creek i prawdopodobnie ścigali inne wabiki. Kiedy zostali zaatakowani, kawaleria wycofała się pod górę i na południe, w kierunku Fettermana i Fort Kearny. Cywile Wheatley i Fisher oraz kilku kawalerzystów, "wiedząc, że wycofanie się przed Indianami jest śmiertelnie niebezpieczne", zatrzymali się i schronili wśród kilku dużych skał, gdzie zostali zabici. Grummond i kawaleria najwyraźniej pozostali w dobrym stanie, prowadząc konie i prawdopodobnie strzelając do Indian wokół nich. Ze względu na stromość wzgórza pokrytego lodem i śniegiem, Indianie, głównie pieszo, mieli utrudnione próby zbliżenia się do kawalerii, ale wkrótce im się to udało. Grummond prawdopodobnie zginął w tym momencie, po tym jak osobiście ściął głowę co najmniej jednemu wojownikowi swoją szablą, zanim został przytłoczony przez pozostałych. [ potrzebne źródło ] Kawaleria kontynuowała odwrót, zatrzymując się, aby walczyć na płaskim terenie na grzbiecie 400 jardów na północ od miejsca, w którym leżała martwa piechota. Indianie strzelali do żołnierzy, organizując szarżę, a następnie rzucili się między żołnierzy, zabijając ich wszystkich. [ 21 ] Indianie potrzebowali około dwudziestu minut, aby zabić piechotę i kolejnych dwudziestu minut, aby rozprawić się z kawalerią. [ 22 ] Indianie mieli niewiele broni i walczyli głównie łukami i strzałami, włóczniami i pałkami wojennymi. Tylko sześciu z 81 żołnierzy zmarło z powodu ran postrzałowych. Kapitanowie Fetterman i Brown rzekomo popełnili samobójstwo, strzelając sobie nawzajem w głowę, aby uniknąć schwytania, ale oficjalny raport z sekcji zwłok w armii podaje ranę gardła jako przyczynę śmierci Fettermana. Relacje Indian przypisują wojownikowi Lakota o imieniu American Horse zabicie Fettermana przez podcięcie mu gardła. Fetterman mógł zastrzelić się tuż przed tym, jak American Horse podciął mu gardło. [ 23 ] Indianie rozebrali i okaleczyli ciała żołnierzy przed odejściem [ 7 ] : 188? w wyraźnym odbiciu masakry w Sand Creek sprzed dwóch lat. [ 24 ] [ 25 ] W raporcie dla przełożonych Carrington wymienił to, co odkryto na polu bitwy następnego dnia: wyrwane oczy i położone na skałach, odcięte nosy i uszy, wyrwane zęby, wyjęte mózgi i położone na skałach, odcięte dłonie i stopy oraz odcięte części intymne. Twarze dwóch cywilów, Wheatleya i Fishera, zostały zmiażdżone na krwawą miazgę, a Wheatley został przebity ponad setką strzał. Ostatnim żołnierzem, który zginął w bitwie, mógł być Adolph Metzger, trębacz, który używał swojego instrumentu jako broni, dopóki nie został on zniszczony i pozbawiony kształtu. Metzger był jedynym żołnierzem, którego martwe ciało nie zostało okaleczone. Indianie przykryli go skórą bawolą. Niektórzy historycy interpretowali to jako hołd oddany jego odwadze, gdy samotnie stawiał czoła kilku uzbrojonym wrogom. Szacunki ofiar wśród Indian są bardzo różne. Historyk Stephen Ambrose powiedział, że liczba zabitych Indian wyniosła łącznie dziesięciu Lakotów, dwóch Czejenów i jednego Arapaho, niektórzy z nich zginęli od "przyjaznych" strzał, a nie od kul żołnierzy. George Bent , mężczyzna pochodzenia czejeńsko-anglosaskiego, powiedział, że zginęło czternastu wojowników indiańskich. [ 28 ] White Elk powiedział, że zginęło tylko dwóch Czejenów, ale widział 50 lub 60 zabitych Lakotów - więcej, jak powiedział, niż zginęło w bitwie nad Little Bighorn dziesięć lat później. [ 29 ] Lata później Red Cloud przypomniał sobie imiona jedenastu Oglala, którzy zginęli w bitwie. Niektóre szacunki mówią o 160 zabitych Indianach i takiej samej liczbie rannych. Historycy nie wierzą, że straty Indian zbliżyły się do wyższych szacunków. Indianie z Wielkich Równin rzadko atakowali bezpośrednio przeciwnika zdolnego do obrony. Zamiast tego atakowali tyły i flanki przeciwnika, wykorzystując mobilność na koniach do badania słabych punktów i próbując wywołać dezorganizację i panikę, wycofując się, jeśli napotkali silną obronę i zbliżając się do celu, gdy mogli to zrobić z niewielkim ryzykiem dużych strat.
NastępstwaLicząc Fettermana i jego ludzi, w ciągu niecałych sześciu miesięcy spędzonych w Forcie Phil Kearny, Carrington stracił 96 żołnierzy i 58 cywilów. W forcie nadal stacjonowało ponad 300 żołnierzy. Po walce Fettermana, tego wieczoru Carrington przygotowywał się do ataku na fort, rozkazując wszystkim swoim ludziom pełnić wartę, po trzech przy iluminatorze. Całą dodatkową amunicję i materiały wybuchowe złożono w prochowni otoczonej wozami. Gdyby Indianie zaatakowali, dziesięciu kobietom i dzieciom w forcie nakazano udać się do prochowni. Żołnierzom powiedziano, że w ostateczności mają się wycofać do prochowni. Carrington miał następnie wysadzić prochownię, aby mieć pewność, że żaden Amerykanin nie pozostanie przy życiu i nie zostanie pojmany przez Indian. Tego wieczoru cywil, John "Portugee" Phillips, zgłosił się na ochotnika, aby zanieść wiadomość o niebezpieczeństwie do Fort Laramie. Wiadomość Carringtona do generała Cooke'a mówiła o katastrofie Fettermana i prosiła o natychmiastowe posiłki i powtarzające się karabiny Spencera . Carrington wysłał tego wieczoru Phillipsa i innego posłańca, Philipa Baileya, na najlepszych pozostałych koniach. Phillips pokonał 236-milową trasę do Fort Laramie w ciągu czterech dni. 22 grudnia zaczęła się zamieć, a Phillips jechał przez stopę śniegu i temperatury poniżej zera. Podczas swojej jazdy nie widział żadnych Indian. Dotarł do Fort Laramie późnym wieczorem 25 grudnia podczas balu bożonarodzeniowego w pełnym stroju i wyczerpany wtoczył się na imprezę, aby przekazać swoją wiadomość. Carrington i oddział 80 ludzi ostrożnie wymaszerowali z Fort Phil Kearny 22 grudnia, gdy zbliżała się zamieć, i zebrali pozostałe ciała zabitych. 26 grudnia żołnierze pochowali ciała Fettermana, jego oficerów i ludzi we wspólnym okopie. Do 1 stycznia obawy Carringtona przed atakiem Indian na fort osłabły. Śniegi były głębokie, a Jim Bridger poradził mu, aby Indianie schronili się na zimę. Generał Cooke, po otrzymaniu sygnału o niebezpieczeństwie od Carringtona, natychmiast nakazał odsunięcie go od dowództwa przez generała brygady Henry'ego W. Wessellsa , który bezpiecznie dotarł do Fortu Kearny 16 stycznia z dwiema kompaniami kawalerii i czterema piechoty. Jeden z jego żołnierzy zamarzł na śmierć w trakcie podróży. Carrington opuścił Fort Kearny 23 stycznia z żoną oraz innymi kobietami i dziećmi, w tym ciężarną żoną zmarłego porucznika Grummonda. Podczas podróży do Fortu Laramie stawiali czoła temperaturom sięgającym -38 °F (-39 °C). Połowa z sześćdziesięciu żołnierzy eskortujących ich doznała odmrożeń Wulgarne doniesienia prasowe obwiniały Carringtona za katastrofę Fettermana. Śledztwo uwolniło go od winy, ale raport nie został opublikowany. Śledztwo wykazało, że dwanaście kompanii żołnierzy stacjonowało w Fort Laramie w regionie, w którym panował pokój, podczas gdy w Fort Phil Kearny Carrington miał tylko pięć kompanii w regionie, w którym panowała wojna. Carrington spędził resztę życia, próbując naprawić swoją nadszarpniętą reputację jako żołnierza. Walka Fettermana popsuła nastroje w kraju i osłabiła wolę rządu do obrony szlaku Bozemana. W 1868 r. Fort Phil Kearny został opuszczony, a w listopadzie tego samego roku Red Cloud podpisał porozumienie pokojowe ze Stanami Zjednoczonymi. "Po raz pierwszy w swojej historii rząd Stanów Zjednoczonych wynegocjował pokój, który przyznał wszystko, czego zażądał wróg, i nie wymusił niczego w zamian". Jednakże suwerenność Indian nad krajem Powder River trwała tylko osiem lat.
SpórChociaż początkowo obwiniano go o porażkę Fettermana, Carrington i jego żona, autorka, po wielu latach starań zdołali zrzucić winę z powrotem na Fettermana. Carrington twierdził, że Fetterman był arogancki, nieposłuszny i niedoświadczony w walce z Indianami oraz że wydał Fettermanowi wyraźne rozkazy, aby nie zapuszczał się poza szczyt Lodge Trail Ridge. Według Margret Irvin Carrington w jej książce Absaraka: Home of the Crows , Ciała Fettermana i jego żołnierzy znaleziono ponad pół mili za szczytem grzbietu. Według Calitriego, historycy uważają, że dowody są sprzeczne co do tego, czy Carrington wydał rozkaz. Sugeruje on, że Carrington i Fetterman planowali przeprowadzić ofensywę przeciwko Indianom atakującym drewniany pociąg, a Fetterman zajął Lodge Trail Ridge, aby uzyskać pozycję do ataku na Indian od tyłu. Mówi, że poza oskarżeniami Carringtona "nie ma dowodów wskazujących na to, że Fetterman był kimkolwiek innym niż profesjonalnym oficerem i doskonałym dżentelmenem" z wybitnym rekordem bojowym. Calitri sugeruje również kontrowersje wokół Grummonda. Wysyłając Grummonda i kawalerię, aby dołączyli do Fettermana, Carrington wyraźnie nakazał mu pozostać z Fettermanem podczas operacji. Jednak w pewnym momencie Grummond poprowadził swoją kawalerię daleko przed Fettermanem, ścigając indiańskie wabiki w bezpośrednim naruszeniu jego rozkazów. Miał on znakomitą przeszłość w wojnie secesyjnej jako oficer bojowy, ale został postawiony przed sądem wojskowym za pijaństwo i znęcanie się nad cywilami i był znany jako bigamista. Calitri sugeruje, że był lekkomyślny i prawdopodobnie nie wykonał rozkazów podczas walki 6 grudnia. Również w przypadku kapitana Tenodora Ten Eycka, którego Carrington wysłał, aby wesprzeć lub uratować Fettermana, gdy w Fort Phil Kearny usłyszano odgłosy bitwy, kapitan został oskarżony o to, że ociągał się z wyruszeniem na pomoc Fettermanowi, wybierając dłuższą drogę, aby do niego dotrzeć. Ten Eyck został oskarżony o tchórzostwo i pijaństwo i pozwolono mu odejść z armii. Nawet gdyby wybrał najkrótszą drogę, Ten Eyck raczej nie przybyłby na czas, aby pomóc Fettermanowi. Porządek bitwyIndianie Ameryki Północnej, około 2000 wojowników
|
