      |
Wikipedia
| Geografia
Indian USA | Plemiona
Indian USA |
Historia Indian USA | Kultura i
religia Indian |
Wojny
Indian |
Indiańskie
Wojny
| Lista wojen w Ameryce Płn. (USA, Kanada,
Meksyk) | Lista
masakr Indian w Ameryce Płn. | Lista
traktatów z Indianami |
Wojny Indian Wielkich Równin | Lista Wodzów Indian w Wojnach z USA | Wojeny
Międzyplemienne Indian |
Armia USA |
Zwiadowcy Indiańscy w Armii USA Zobacz też: Indianie stanowili integralną część
konfliktów zbrojnych USA Koloniści rekrutowali indiańskich sojuszników w takich przypadkach, jak wojna z Pequot w latach 1634-1638, wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych , a także wojna z 1812 roku . Indianie walczyli również po obu stronach podczas wojny secesyjnej , a także w misjach wojskowych za granicą, w tym najbardziej znani, Codetalkers , którzy służyli w II wojnie światowej . Skauci byli aktywni na amerykańskim Zachodzie pod koniec XIX i na początku XX wieku. W tym ci, którzy towarzyszyli generałowi Johnowi J. Pershingowi w 1916 roku podczas jego wyprawy do Meksyku w pogoni za Pancho Villą . Indiańscy skauci zostali oficjalnie dezaktywowani w 1947 roku, gdy ich ostatni członek przeszedł na emeryturę z armii w Fort Huachuca w Arizonie . [ 1 ] Dla wielu Indian była to ważna forma interakcji z kulturą europejsko-amerykańską i ich pierwsze poważne spotkanie ze sposobem myślenia i działania białych. Rekrutacja i zaciąg
Rekrutację skautów indiańskich po raz pierwszy zatwierdzono aktem Kongresu 28 lipca 1866 r . "Prezydent jest upoważniony do zaciągnięcia się i zatrudnienia na terytoriach i w krainach indiańskich sił zbrojnych składających się z Indian w liczbie nieprzekraczającej tysiąca osób, które będą działać jako zwiadowcy. Będą oni otrzymywać żołd i diety żołnierzy kawalerii, a zostaną zwolnieni, gdy tylko potrzeba dalszego zatrudnienia ustąpi, według uznania dowódcy departamentu Istniały różne typy skautów, niektórzy zaciągali się jako skauci indiańscy na krótkie okresy, a inni byli zatrudniani jako skauci przez armię amerykańską . Niektórzy mogli służyć w różnych okresach jako wynajęci skauci i szeregowi skauci. Przed ustawą z 1866 r. skauci ci byli uważani za pracowników, a nie żołnierzy. Rejestry zaciągów i listy kontrolne, od 1866 do 1912 r. były w wielu przypadkach składane według stanu, niektóre rejestry były podzielone według firmy lub placówki wojskowej, dostarczając informacji, takich jak kiedy, gdzie i przez kogo skaut został zaciągnięty; okres zaciągu; miejsce urodzenia; wiek w chwili zaciągu; opis fizyczny; i ewentualnie dodatkowe uwagi, takie jak informacje o zwolnieniu, w tym data i miejsce zwolnienia, stopień w chwili zaciągu i czy skaut zginął podczas służby. [ 4 ] Skauci indiańscy, którzy zostali oficjalnie zaciągnięci do armii po 1866 r., otrzymali stare wzory mundurów z nadwyżek magazynowych prawnie zwolnionych ze sprzedaży. Ich mundury były noszone z mniejszą ilością regulacji, czasami mieszane z ich rodzimym strojem. W 1870 roku kapitan Bourke z 3. kawalerii opisał zwiadowców Apaczów w Arizonie jako "prawie nagich, których jedynym ubraniem była muślinowa przepaska biodrowa, para mokasynów ze spiczastymi noskami i czapka z piór jastrzębia". W 1876 roku opis zwiadowców Crow Scouts głosi, że nosili "stary czarny kapelusz wojskowy z wyciętym wierzchem i bokami obszytymi piórami, futrem i szkarłatnym materiałem". Wraz z dostępnością odzieży wojskowej niektórzy zwiadowcy indiańscy skorzystali z dostępności odzieży. W 1902 roku, gdy w marcu wprowadzono nowe regulacje, zwiadowcy amerykańscy otrzymali nowy, bardziej uregulowany mundur. W wojnach z Indianami po wojnie secesyjnej w USA, Indiańscy Skauci byli szybko poruszającym się, agresywnym i doświadczonym atutem armii USA. Często okazali się odporni na wojskowe pojęcia dyscypliny i zachowania, ale okazali się ekspertami w przemierzaniu ogromnych odległości amerykańskiego Zachodu i dostarczaniu informacji wywiadowczych - a często siły uderzeniowej - żołnierzom, którzy poszukiwali wrogich Indian. [ potrzebne źródło ] Lider Pawnee Scout, Luther H. North, skomentował: "Ani Dzikie Plemiona, ani Rządowi Indiańscy Skauci nigdy nie przyjęli żadnej z taktyk białych żołnierzy. Uważali, że ich własne są o wiele lepsze". [ 6 ] Inny szef skautów, Stanton G. Fisher, podkreślił znaczenie Indian Scouts, mówiąc o żołnierzach: "Chłopcy wujka Sama są zbyt powolni do tej roboty". W 1892 roku porucznik Hugh L. Scott zorganizował Troop L 7. Pułku Kawalerii w Fort Sill w Oklahomie . Wszyscy żołnierze w Troop L byli skautami indiańskimi. Oddział służył do 1897 roku, kiedy to wygasł okres zaciągu skautów i został rozwiązany. Scott awansował do stopnia generała majora i pełnił funkcję szefa sztabu Armii Stanów Zjednoczonych od 1914 do 1917 roku. Ostatni oddział indiańskich skautów służył w Forcie Huachuca w Arizonie w 1942 roku. Metody śledzeniaPodczas wojen z Indianami zwiadowcy byli w stanie wykryć ślady koni tam, gdzie inni żołnierze mogli dostrzec jedynie twarde podłoże. Na podstawie tych śladów zwiadowcy mogli oszacować liczbę koni w grupie. Na podstawie zawartości wilgoci w końskim odchodach zwiadowcy mogli oszacować wiek śladu. Zwiadowcy byli również w stanie rozpoznać, czy kobiety jechały z grupą, na podstawie położenia moczu konia w jego śladach - kobiety czasami/często jeździły na klaczach, podczas gdy mężczyźni jeździli na ogierach. StrachIstniały wątpliwości, czy indiańscy skauci pozostaną wierni, czy też zdradzą białych żołnierzy i zwrócą się przeciwko nim w konflikcie. Apacze z Cibicue byli jednymi z pierwszych regularnych skautów armii. Są oni również jedynym odnotowanym incydentem z XIX wieku, w którym indiańscy skauci zwrócili się przeciwko armii USA w Cibicue Creek na terytorium Arizony. Ci skauci Apaczów zostali poproszeni o kampanię przeciwko własnym krewnym, co doprowadziło do buntu przeciwko żołnierzom armii. Trzech skautów zostało postawionych przed sądem wojskowym i straconych. Redukcja siłZakończenie działań wojennych na granicy oznaczało zmniejszenie liczby potrzebnych zwiadowców indiańskich. Rozkaz generała armii nr 28 wydany 9 marca 1891 r. zmniejszył liczbę zwiadowców do 150, z 275 zatwierdzonych w 1889 r., rozdzielonych między różne departamenty. Spowodowało to zmniejszenie liczby zwiadowców do: Departamentu Arizony, 50, Departamentów Dakoty, Platte i Departamentu Missouri, po 25; Departamentu Teksasu, 15 i Departamentów Kolumbii, 10. Akta emerytalne zawierają informacje nie tylko o zwiadowcach indiańskich, ale także o jego rodzinie i innych osobach, z którymi mógł służyć lub które znały jego lub jego żonę. Zwiadowcy indiańscy i ich wdowy stały się uprawnione do emerytur po uchwaleniu ustawy 4 marca 1917 r. dotyczącej wojen indiańskich w latach 1859-1891. Gdy armia została zreorganizowana na mocy ustawy z 3 marca 1898 r., autoryzowana liczba skautów indiańskich została dodatkowo zmniejszona do 75. Znane osobistości i uznanieW Frontier Scouts uczestniczyli czarnoskórzy, tubylcy i osoby o mieszanej krwi. Zaangażowanie tubylców w służbę wojskową pochodziło z różnych plemion i regionów w Stanach Zjednoczonych, w tym Narragansett , Mohegan , Apache , Navajo i Alaska Natives (którzy zaangażowali się w latach 40. XX wieku).
Jednym z najbardziej znanych indiańskich zwiadowców armii USA był Curley , członek plemienia Crow, który został zwiadowcą w kwietniu 1876 r. pod dowództwem pułkownika Johna Gibbona. Następnie dołączył do podpułkownika Custera. Curley jest najczęściej identyfikowany jako jedyny ocalały z "ostatniej walki Custera". Zaprzeczył, jakoby był świadkiem bitwy. Chicago Tribune opublikował artykuł, w którym twierdził, że Curly składał im oświadczenia na temat bitwy. John F. Finerty twierdził, że "Curley powiedział, że Custer pozostał przy życiu przez większą część starcia, zachęcając swoich ludzi do zdecydowanego oporu, ale około godziny przed zakończeniem walki otrzymał śmiertelną ranę". [ 11 ] Oficjalna strona internetowa Marynarki Wojennej wymienia laureatów Medalu Honoru Indian Amerykańskich , w tym dwunastu z XIX wieku. W XX wieku pięciu Indian amerykańskich znalazło się wśród żołnierzy wyróżnionych najwyższym odznaczeniem wojskowym Stanów Zjednoczonych: Odznaczenie to przyznawane jest za bohaterstwo wojskowe "powyżej i poza obowiązkiem", za wykazanie się niezwykłą odwagą, a w przypadku niektórych za złożenie najwyższej ofiary dla swojego kraju. [ 12 ] Rola Indianek Amerykańskich w Armii Stanów Zjednoczonych jest powoli wypełniana przez takie grupy jak The Women In Military Service For America Memorial Foundation. Wiadomo, że takie osoby jak Tyonajanegen , kobieta Oneida , Sacajawea , Shoshone , i różne pielęgniarki pomagały wojsku już w czasach amerykańskiej rewolucji. [ 13 ] Obecnie niewiele jest informacji na temat roli kobiet jako zwiadowczyń w XIX wieku. Sierżant I-See-O (ur. ok. 1849) był Kiową , który służył jako zwiadowca indiański od 1889 do swojej śmierci w 1927. Służył u boku przyszłego szefa sztabu armii Hugh L. Scotta w ostatnich kampaniach wojen z Indianami. W 1915 Scott przekonał Kongres, aby zezwolił I-See-O na dożywotnią służbę czynną. I-See-O, który według Scotta "po prostu został oszołomiony cywilizacją", mieszkał w tipi w odległej części Fort Sill w Oklahomie w późniejszych latach. Był gościem prezydenta Calvina Coolidge'a w Białym Domu w 1925 roku. InsygniaW 1890 roku skauci otrzymali zezwolenie na noszenie insygniów gałęzi służby w postaci skrzyżowanych strzał. [ 14 ] W 1942 roku insygnia te zostały upoważnione do noszenia przez 1. Specjalne Siły Służbowe . Gdy tradycje te przejęły Siły Specjalne Armii USA , skrzyżowane strzały stały się częścią ich insygniów i zostały upoważnione jako insygnia gałęzi służby w 1984 roku. Lista
Medal HonoruPoniższych 16 skautów indiańskich otrzymało Medal Honoru
Zobacz także
Odniesienia
|
