      |
Wikipedia
| Geografia
Indian USA | Plemiona
Indian USA |
Historia Indian USA | Kultura i
religia Indian |
Wojny
Indian |
Zwiadowcy Indiańscy w Armii USA
Zobacz :
| Zwiadowcy Apaczów | Zwiadowcy Arikara | Czarni Skauci Seminolów | Skauci Navajo | Zwiadowcy Pawnee | Zwiadowcy Crow |
Czarni Skauci Seminolów Czarni Skauci Seminolów Większość ich służby przypadła na lata 70. XIX wieku, w których odegrali znaczącą rolę w zakończeniu wojen teksańsko-indiańskich Historia służbyWojny teksańsko-indiańskieArtykuł główny: Wojny teksańsko-indiańskie Czarni i rodzimi Seminolowie pierwotnie pochodzili z Florydy; po ucieczce od swoich panów, kilkuset czarnych wyzwoleńców szukało schronienia u Seminolów, którzy przyznali im autonomię w zamian za okresowy trybut i służbę wojskową. W 1842 roku Seminolowie niechętnie zgodzili się przenieść do rezerwatu na Terytorium Indiańskim . Niedługo po tym, jak Seminolowie zostali przeniesieni na Terytorium Indiańskie, Czarni Seminolowie, jak się stali, udali się do Coahuila w Meksyku , aby uciec od niewoli. Tam zostali powitani przez Meksykanów, a później dołączyli do nich rodzimi Seminolowie, Czarni Kriki i Czarni Czirokezi . W 1870 roku armia Stanów Zjednoczonych wysłała wiadomość do wodza Czarnych Seminolów, Johna Horse'a , zapraszając go i jego grupę do powrotu do Stanów Zjednoczonych, aby zaciągnąć się jako zwiadowcy indiańscy i pomóc w walce z wrogimi Indianami; w zamian mieli zostać repatriowani na Terytorium Indiańskie. Czarni Seminole, około 200 osób, przyjęli porozumienie, wierząc, że otrzymają ziemię w Stanach Zjednoczonych, żywność i prowiant, a także zwrot kosztów podróży. [ 5 ] Traktat został wysłany z Fort Duncan do Fort Sam Houston, ale od tego czasu zaginął, a żadna z tych obietnic nigdy nie została dotrzymana. [ 4 ] Przekroczyli granicę międzynarodową 4 lipca i oficjalnie zostali powołani do służby 16 sierpnia w Forcie Duncan , niedaleko Eagle Pass w Teksasie . Większość zwiadowców została przeniesiona do Fort Clark niedaleko Brackettville w lipcu 1872 roku. Ich pierwszym zdolnym dowódcą był kwakier i weteran wojny secesyjnej , porucznik John L. Bullis ; pozostali byli zbyt niepewni, aby kontrolować jednostkę. [ potrzebne źródło ] Będąc dowódcą czarnych żołnierzy podczas wojny secesyjnej, Bullis cieszył się zaufaniem swoich ludzi i nawet proszono go o udzielanie ślubów dla plemienia. W latach 1872-1881 zwiadowcy Seminoli brali udział w licznych potyczkach z Komanczami , Kiowami , Apaczami i Kickapoo , czasami podróżując do Meksyku, Terytorium Indiańskiego i Kansas Podczas służby przeciwko wrogom, ani jeden zwiadowca, spośród nie więcej niż pięćdziesięciu ludzi, nie zginął ani nie został poważnie ranny. Zazwyczaj zwiadowcy walczyli z pułkami kawalerii stacjonującymi w Fort Clark, ale czasami organizowali własne operacje. Fort Clark był również siedzibą pułkownika Ranalda S. Mackenziego , przywódcy wielu wypraw do Meksyku w celu ukarania wrogich tubylców, którzy przekroczyli granicę, aby dokonać napadu na Stany Zjednoczone. Mackenzie odegrał kluczową rolę w zakończeniu wojen z Indianami w Teksasie. W 1873 r. Sekretarz Wojny William W. Belknap i generał Philip Sheridan udali się do Fort Clark na " tajne rozmowy " z Mackenzie. Postanowiono, że pułkownik poprowadzi ekspedycję karną przez granicę, aby walczyć z Lipanami , a zwiadowcy pokierują drogą. 17 maja 1873 r. pułkownik Mackenzie przekroczył granicę do Coahuila w Meksyku ze zwiadowcami i oddziałem 4. kawalerii . Stoczyli udaną potyczkę z najeźdźcami Kickapoo w El Remolino , zmusili armię meksykańską do powstrzymania się od interwencji, a następnie pośpiesznie wrócili do fortu. Podczas wojny nad rzeką Czerwoną , 19 września 1874 r. doszło do godnego uwagi starcia, kiedy to trzech zwiadowców z plemienia Czarnych Seminoli i dwóch zwiadowców z plemienia Tonkawa zostało wysłanych przez Mackenziego w celu poszukiwania wrogów. Podczas podróży pięciu mężczyzn zostało zaatakowanych przez około czterdziestu Kiowas. Jedynym rozwiązaniem było podjęcie próby walki i ucieczki. Szczegóły starcia są niejasne, ale zwiadowca Adam Payne został odznaczony Medalem Honoru za ryzykowanie życia, aby uratować pozostałych. Pod ostrzałem Payne zaatakował Kiowas, pozwalając pozostałym czterem mężczyznom uciec. Ostatecznie koń Payne'a został postrzelony spod niego, ale udało mu się zabić jednego z napastników i zabrać jego konia. Payne został odznaczony za swoją " zwyczajną odwagę " i otrzymał Medal Honoru. Podczas służby w szeregach żołnierzy 24. Pułku Piechoty , trzech zwiadowców otrzymało Medal Honoru w 1875 r. Za " odwagę i godność zaufania " podczas potyczki 25 kwietnia z Komanczami, którzy 5 kwietnia napadli na dyliżans i ukradli konie. Zwiadowcy John Ward , Isaac Payne i Pompey Factor byli z porucznikiem Bullisem na zwiadach w celu zlokalizowania Komanczów wzdłuż dolnego biegu rzeki Pecos . Gdy obóz został znaleziony, zwiadowcy zeskoczyli z koni i ustawili się za skałami, aby sprawiać wrażenie większej siły, po czym doszło do bitwy. Według raportu Bullisa " dwa razy odebraliśmy im konie i zabiliśmy trzech Indian, a czwartego zraniliśmy ", ale około trzydziestu Komanczów ostatecznie ustaliło liczebność grupy zwiadowczej i próbowało ją otoczyć, aby odciąć zwiadowców od koni. Zwiadowcy jednak dotarli do swoich koni i wracali w bezpieczne miejsce, gdy zorientowali się, że porucznik Bullis został w tyle. Pod ciężkim ostrzałem zwiadowcy wrócili, aby uratować swojego dowódcę. W maju 1876 roku wódz John Horse został ciężko ranny, a zwiadowca Titus Payne zginął po incydencie strzelaniny w Eagle Pass. Najwyraźniej nie podjęto żadnych działań, aby złapać strzelców, ponieważ podejrzewano, że odpowiedzialny za to był były banita i szeryf John King Fisher . Fisher był złodziejem koni i bydła we wczesnym dzieciństwie i był znany ze swojej nienawiści do zwiadowców. W 1876 roku był szeryfem i miał niemal niepodważalną kontrolę nad hrabstwem Kinney . Z powodu tej władzy Fisher był nietykalny. Strzelanina wywołała niepokoje wśród Czarnych Seminolów, a w ciągu następnych kilku miesięcy doszło do wybuchów bójek i zamieszek. Lokalni amerykańscy osadnicy próbowali rozwiązać zwiadowców, ale inni argumentowali, że armia powinna zaciągnąć wszystkich mężczyzn z Czarnych Seminolów jako zwiadowców, aby chronić ich przed przestępcami i wrogimi tubylcami. Pod koniec sierpnia brat Johna Warda, Scott, został oskarżony o kradzież pięciu koni, a następnie we wrześniu Isaac Payne i Dallas Griner zostali oskarżeni o kradzież konia zastępcy szeryfa Clarona Windusa . Obaj uniknęli aresztowania i uciekli do Nacimiento w Meksyku , ale popełnili błąd wracając do Brackettville w grudniu, aby świętować nadejście nowego roku. W jakiś sposób szeryf Brackettville, Lorenzo C. Crowell, dowiedział się o święcie i opracował plan schwytania zbiegów. Tak więc w nocy 31 grudnia szeryf Crowell, zastępca szeryfa Windus i woźnica o imieniu Jonathan May udali się do rezerwatu Seminolów tuż za miastem i ukradkiem rozmieścili się wokół obozu zbiega. Jedna z późniejszych relacji z tego incydentu mówi, że kompania żołnierzy miała pomóc w aresztowaniu, ale jeśli to prawda, nie odegrali oni żadnej aktywnej roli w tym wydarzeniu. O północy pojawił się szeryf Crowell, niektóre relacje mówią, że Czarni Seminole tańczyli w kościele, kiedy pojawił się Crowell, a inne, że świętowanie miało miejsce na terenie posiadłości skauta Friday Bowleg. Według jednej relacji, Adam Payne tańczył, kiedy usłyszał, jak Crowell woła jego imię. Kiedy się odwrócił, Claron Windus strzelił do niego z dubeltówki i " strzelił do niego tak blisko, że się podpalił ". Inne relacje mówią, że doszło do szamotaniny, kiedy Crowell próbował skuć mężczyzn, a Adam i skaut Frank Enoch zostali postrzeleni, kiedy próbowali uciec. W tym momencie skaut Bobby Kibbett zaatakował Windusa, a kiedy Windus i Crowell walczyli z nim, Isaac Payne i Dallas Griner uciekli do Meksyku. Ciało Adama zostało przekazane rodzinie do pochówku, a Enoch zmarł podczas operacji w Brackettville. Bobby Kibbett został później osądzony i uniewinniony z zarzutu usiłowania zabójstwa zastępcy szeryfa Windusa, a zarzuty przeciwko Isaacowi Payne'owi i Dallasowi Grinerowi zostały wycofane. Payne pozostał w Meksyku przez kilka tygodni, zanim powrócił do Fort Clark, aby ponownie zaciągnąć się do wojska. W 1878 roku pułkownik Ranald S. Mackenzie został wezwany do fortu, aby poprowadzić wyprawę przeciwko Kickapoo. Po tej kampanii wojny teksańsko-indiańskie w większości dobiegły końca, wszyscy wrogo nastawieni tubylcy albo zginęli, albo żyli w systemie rezerwatów. Jednak 23 lutego 1893 roku zwiadowcy stoczyli ostatnią potyczkę z meksykańskimi bandytami w Las Muias Ranch, trzydzieści mil na północ od Fort Ringgold w hrabstwie Starr Rozwiązanie i spuściznaBlack Seminole Scouts rozwiązano dwadzieścia jeden lat później, w 1914 r., a większość z nich została zmuszona do opuszczenia rezerwatu Fort Clark wraz z rodzinami. Tylko dwudziestu siedmiu Black Seminoles mogło pozostać w forcie, ale tylko do czasu opuszczenia go przez starszych członków grupy. Oficjalny raport o rozwiązaniu grupy brzmi następująco: Wiele szczątków skautów spoczywa na cmentarzu Seminole Indian Scouts w hrabstwie Kinney w Teksasie , w tym odznaczeni Medalem Honoru: John Ward, Pompey Factor, Adam Paine i Isaac Payne; wraz z członkami ich rodzin. Potomkowie Black Seminole Scouts nadal mieszkają w południowym Teksasie (Brackettville, Teksas, Del Rio, Teksas) i północnym Meksyku. Długość zaciąguCzas trwania umowy o zaciągu ustalono na sześć miesięcy aż do XX wieku. Odzwierciedlało to brak zainteresowania skautów długoterminowymi zobowiązaniami i opinię armii, że zapotrzebowanie na skautów nie potrwa długo. Niektórzy skauci służyli więcej niż jeden raz. Dziedzictwo i struktura rodzinnaW społeczności skautów istniały pewne nazwiska, które były dobrze znane. Spośród 152 skautów, którzy służyli w latach 1870-1914, było siedemnastu "Wilsonów", jedenastu "Payne'ów", ośmiu "July'ów", siedmiu "Factorów", siedmiu "Bowlegów", sześciu "Washingtonów", sześciu "Danielsów" i sześciu "Brunerów". Wiele z tych rodzin było również w związkach małżeńskich. Zobacz także
Odniesienia
|
