Zwiadowcy Pawnee

Pawnee Scouts
byli zatrudnieni przez Armię USA w drugiej połowie XIX wieku.

Podobnie jak inne grupy Zwiadowców Indiańskich w Armii USA mężczyźni z Plemienia Pawnee byli rekrutowani w dużej liczbie, aby pomóc w trwających konfliktach między osadnikami, aIndianami w Stanach Zjednoczonych

Ponieważ Plemię Pawnee było w stanie wojny z Siuksami i Czejenami i był pod ciągłą presją i agresją ze strony tych plemion, niektórzy z nich byli bardziej niż chętni do służby w armii za wynagrodzeniem. Wielu Pawnee służyło w latach 1864-1871. Byli uzbrojeni w karabiny, rewolwery i wydano im mundury skautów.

Zwiadowcy Pawnee, około 1868-1871, autorstwa Williama Henry'ego Jacksona

Historia służby

Wojna o rzekę Powder

Artykuł główny: Ekspedycja Powder River (1865)

Plemię Pawnee pierwotnie pochodziło z obszaru w Nebrasce wokół rzek Republican, Platte i Loup.

Przed grudniem 1864 r., kiedy to utworzono zwiadowców, Pawnee często potykali się z sąsiednimi plemionami.
Kiedy generał Samuel Ryan Curtis zaczął rekrutować zwiadowców, którzy mieli mu pomóc w ofensywie przeciwko innym plemionom w regionie, przekonał siedemdziesięciu Pawnee, aby do niego dołączyli.
Niedługo potem porucznik Frank North otrzymał upoważnienie do zrekrutowania 100 kolejnych Pawnee. North ostatecznie został dowódcą zwiadowców i awansował na kapitana, a następnie majora, stanowisko to piastował aż do ostatecznego rozwiązania jednostki w 1877 r.

Pierwsi zwiadowcy Pawnee zostali wysłani do Fort Kearny, Nebraska, a późniejsze jednostki służyły w Fort DA Russell, Wyoming i w Sydney Barracks. Od maja do listopada zwiadowcy Pawnee byli w Ekspedycji Powder River (1865)  Generała Patricka E. Connora i po raz pierwszy wzięli udział w akcji 13 sierpnia 1865 r. w Crazy Woman's Fork of the Powder River. Ich druga potyczka miała miejsce 16 sierpnia 1865 r. również w Powder River. Kapitan North podążał śladem około 27 wycofujących się Czejenów z około czterdziestoma pięcioma zwiadowcami, gdy odkryli obóz Czejenów. Podczas następującego ataku sił Northa, wszyscy dwudziestu siedmiu mężczyzn, kobiet i dzieci z Południowych Czejenów zostało zabitych przez kapitana Northa i jego zwiadowców, którzy stracili tylko cztery konie.

Zwiadowcy służyli w Bitwie nad rzeką Tongue (1865) 29 sierpnia.
W walce około 200 żołnierzy Stanów Zjednoczonych i 70 zwiadowców Indian (w tym 30 Pawnee) zdobyło wioskę Plemienia Arapaho, w której mieszkało około 500 osób, głównie kobiety i dzieci, pod dowództwem Medicine Mana . Nieliczni wojownicy Arapaho przeprowadzili kontratak, ale zostali odparci przez powtarzalny ogień karabinów i haubic górskich żołnierzy. Zginęło sześćdziesięciu trzech Arapaho, głównie nieuzbrojonych cywilów. Osiemnaście kobiet i dzieci zostało schwytanych i później uwolnionych. Po bitwie zastrzelono setki koni i kucyków Arapaho. Pięciu żołnierzy Stanów Zjednoczonych i zwiadowców Indian zostało zabitych lub śmiertelnie rannych, a dwóch kolejnych zostało rannych w bitwie.

Wojna Czejenów

Artykuł główny: Kampania Komanczów (1867-1875) oraz Wojny i bitwy Plemienia Czejenów

Wiosną 1866 roku, po wyprawie do Powder River Country, zwiadowcy Pawnee zostali tymczasowo rozwiązani.

W marcu 1867 roku major North otrzymał upoważnienie do zaciągnięcia się do czterech, pięćdziesięcioosobowych kompanii zwiadowców w celu ochrony Union Pacific Railroad, która była wówczas w budowie. W tym czasie majorowi Northowi towarzyszył jego brat, Luther, który dowodził jedną z kompanii zwiadowczych. "Batalion Pawnee", jak go nazywano, brał udział w Wojnie z Komanczami, walcząc z Wodzem Turkey Legs i jego grupą Północnych Czejenów

"Poważne" starcie miało miejsce w pobliżu Stacji Plum Creek w Nebrasce 22 sierpnia, w którym major North i czterdziestu dwóch zwiadowców starło się ze 150 wojownikami  Grupy Oglala Szczepu Lakota i Czejenów, którzy zniszczyli pociąg 6 sierpnia, zabijając siedmiu osadników i przejmując dużą część prywatnej własności.

Zwiadowcy Pawnee zabili "wielu" i pojmali żonę i dziecko Turkey Legs.
Rodzina wodza została później wymieniona na trzy pojmane amerykańskie dziewczęta i dwóch chłopców, którzy byli przetrzymywani przez Turkey Legs przez długi czas.

Jesienią 1867 roku batalion został wycofany, ale wiosną 1868 roku North zreorganizował jednostkę, aby kontynuować ochronę Union Pacific.

W 1869 roku North i pięćdziesięciu zwiadowców poprowadziło Republican River Expedition pułkownika Eugene Asy Carra przez Kolorado i walczyło w Bitwie pod Summit Springs (1869) 11 lipca.
W bitwie wzięło udział około 300 Amerykanów i Pawnee przeciwko 450 do 900 obozującym Arapaho, Siuksów i Czejenów pod dowództwem Wodza Tall Bulla. Carr ustawił swoje siły tak, aby zaatakować obóz jednocześnie z trzech stron. Zginęło trzydziestu pięciu tubylczych mężczyzn, kobiet i dzieci, w tym Tall Bull, podczas gdy tylko jeden Amerykanin został ranny. Zwiadowcy byli odpowiedzialni za śmierć co najmniej siedmiu kobiet i dzieci. Armia USA zabrała również około 800 sztuk pojmanego bydła.

Wielka Wojna Siuksów

Artykuł główny: Wielka Wojna Siuksów (1876-1877)

W 1870 roku zwiadowcy Pawnee nadal pracowali nad ochroną kolei, ale ostatecznie zostali rozwiązani. Wraz z wybuchem Wielkiej Wojna Siuksów (1876-1877), major North otrzymał rozkaz od generała Philipa Sheridana, aby udać się na Terytorium Indiańskie, gdzie mieszkali teraz Pawnee, aby zorganizować kolejną kompanię na wyprawę, która zakończyła się Bitwą pod Little Bighorn (1876) generała George Crooka.

Żyjąc w ubóstwie, mężczyźni Pawnee byli gotowi zaciągnąć się do wojska za opłatą. North zwerbował 100 Pawnee i skierował się z powrotem na północ, do Fort Robinson w Nebrasce, gdzie Wodzowie Siuksów Siedzący Byk i Czerwona Chmura aktywnie walczyli z armią. Major North i jego ludzie przybyli do fortu 22 października i natychmiast po tym rozpoczęli marsz do obozu wodza Red Cloud z pułkiem kawalerii. Następnego ranka dowództwo Northa ruszyło na obóz i zajęło go, pojmało Red Cloud i ponad 700 kucyków, które później zostały sprzedane Następnie wódz i jego grupa zostali zaprowadzeni do Fort Robinson i uwięzieni tam do końca wojny w 1877 roku.

W listopadzie 1876 roku generał Ranald S. Mackenzie poprowadził siedemdziesięciu zwiadowców Pawnee i 800 kawalerzystów w Góry Bighorn, aby zaatakować "dobrze ukryty" obóz Czejenów.
Kiedy generał Mackenzie rozpoczął atak, większość uciekła, pozostawiając swoje zapasy i schroniska, które żołnierze złożyli w stosy i spalili. Schwytano również około 650 kucyków, a ponad czterdziestu tubylców zmarło z powodu wychłodzenia lub głodu w ciągu kolejnych tygodni.
Atak pozostawił Czejenów bez środków do życia.

Nie mając dokąd pójść, część Czejenów poszła do Fort Robinson i poddała się. Teraz, gdy wojna się skończyła, zwiadowcy Pawnee zostali rozwiązani na dobre 1 maja 1877 r. i powrócili na Terytorium Indian. Major North przeszedł na emeryturę w tym samym roku.

Odniesienia

1. Major Frank J. North z Pawnee Scouts - Nekrolog
2. Parki stanowe, miejsca historyczne i szlaki Wyoming - Miejsce historyczne bitwy pod Connorem, Zarchiwizowane 2011-09-27 w Wayback Machine
3. "The Connor Battle" . Zarchiwizowano z oryginału 2005-02-07 . Pobrano 2011-11-02
4. McDermott, str. 112
5. Historia stanu Nebraska według Andreasa - Oficjalny skład - Część 15
6. "Fort Kearny's Unconventional Army Units" . Zarchiwizowano z oryginału 2012-04-25 . Pobrano 2011-11-02 .
7. Michno, str. 207-209
8. Grinnell, str. 314-315

• Grinnell, George Bird (1915). Walczący Czejenowie. University of Oklahoma Press.
• Michno, Gregory F. (2003). Encyklopedia wojen z Indianami: bitwy i potyczki na Zachodzie, 1850-1890 . Mountain Press Publishing Company. ISBN 0-87842-468-7.
• McDermott, John Dishon (2003). Krąg ognia: Wojna indiańska z 1865 r. . Stackpole Books. ISBN 978-0-8117-0061-0