Wodzowie Siuksów

Shakopee

* * *

Na temat wodza Odżibwejów z plemienia Saint-Croix o imieniu Six patrz Zhaagobe. Na temat wodza Odżibwejów z plemienia Plains o imieniu Six patrz Sha-có-pay

* * *

Shakopee
lub Wódz Shakopee )w języku Dakota: Sakpedan, dosł."Mała Szóstka") może odnosić się do jednego z co najmniej trzech przywódców Grupy Mdewakanton, Szczepu Dakota, Plemienia Siuksów, którzy mieszkali na obszarze, który stał się Stanem Minnesotą od końca XVIII wieku do 1865 roku.

Nazwa pochodzi od słowa Dakota Śakpe oznaczającego "Sześć".
Według historii plemiennych, pierwszy "Shakpe" był tak nazywany, ponieważ był szóstym dzieckiem z rodzeństwa sześcioraczków

Jezioro Shakopee w pobliżu jeziora Mille Lacs zostało nazwane na cześć jednego z pierwszych wodzów Dakotów o imieniu Shakpe. Miasto Shakopee w Minnesocie zostało nazwane na cześć wodza Shakopee II, gdy zostało założone w 1851 roku.

Kasyno Little Six prowadzone przez społeczność Shakopee Mdewakanton Sioux w Shakopee w Minnesocie zostało nazwane na cześć wodza Shakopee III.

Przed Shakopee I

Historyk Doane Robinson wspomniał o ataku Plemienia Odżibwejów (Chippewa)" na wioskę starego Shakopee, ojca Shakopee z 1812 r.", który miał miejsce w 1769 r., około roku po Bitwie pod Crow Wing (1768).
(Zobacz też: Wojny Bobrowe (1609-1701) i Wojny Siuksów z Odżibwejami (Chippewa))

Szkopee I

Wódz, którego dziś zwykle nazywa się Shakopee I, znany był amerykańskim odkrywcom i Agentom ds. Indian jako trzeci co do rangi przywódca Grupy Mdewakanton, Szczepu Dakota, Plemienia Siuksów, po Wodzu Wapasha II (1773-1836) i Wodzu Little Crow I (Dziadek Little Crow [III]).

Był wodzem Szczepu Siuksów z Grupy Mdewakanton zwanej Taoapa i posiadali oni największą wioskę nad Rzeką Minnesota, położoną w latach dwudziestych XIX wieku na jej północnym brzegu, później przeniesioną na południowy brzeg, na terenie dzisiejszego Shakopee.

Według popularnej opowieści Charlotte Van Cleve, Shakopee (lub syn Old Shakopee, "Little Six") został stracony w 1827 roku podczas ucieczki w Forcie Snelling, jako kara za atak na Odżibwejów. Jednak Van Cleve miała wówczas osiem lat, a jej wersja wydarzeń nie została potwierdzona przez historyków ani przez inne relacje naocznych świadków.

Stosunki z Amerykanami i Brytyjczykami

Naada z Zebulonem Pike

Wódz Shakopee był jednym z siedmiu Dakotów, którzy uczestniczyli w radzie z porucznikiem USA Zebulonem Pike'em 23 września 1805 r. Pike, którego pisany francuski był pełen błędów, w swoim dzienniku odniósł się do Shakopee'ego jako do "Le Demi Douzen". Shakopee jednak nie podpisał Traktatu z St. Peters, który przyznał Stanom Zjednoczonym około 100 000 akrów ziemi u ujścia Rzeki Minnesota w celu budowy fortu. Historyk Gary Clayton Anderson sugeruje, że dwaj wodzowie, którzy podpisali traktat, Little Crow I i Penichon, prawdopodobnie mieli największe roszczenia do ziemi, która później utworzyła rezerwat wojskowy Forcie Snelling

Porucznik Zebulon Pike zorganizował naradę w kościele św. Piotra w 1805 r.

Relacje z O'Fallonem

W 1816 roku amerykańscy komisarze traktatowi spotkali się z prawie dziesięcioma wodzami i naczelnikami Wschodnich Siuksów w St. Louis, aby wynegocjować pokój po Wojnie z 1812 roku i potwierdzić warunki traktatu Pike'a z 1805 roku. Jednak nazwisko Shakopee nie pojawia się jako sygnatariusza traktatu z 1816 roku, który został podpisany przez wodzów Mdewakanton, takich jak Tatankamani (Red Wing II), Bad Hail i Penichon.

Jesienią 1817 roku wódz Shakopee udał się do Prairie du Chien, aby spotkać się z Agentem ds. Indian USA Benjaminem O'Fallonem.
O'Fallon doniósł, że Shakopee wyraził silną przyjaźń dla narodu amerykańskiego. Zacytował Shakopee, który powiedział: "Złe ptaki" [mając na myśli Brytyjczyków] "próbowały szeptać mi do ucha. Kazały mi odwrócić się plecami do gładkolicego wodza [O'Fallona]". Według O'Fallona, ??Shakopee powiedział, że odrzuci radę Brytyjczyków i zaprosił go do odwiedzenia jego wioski w następnym roku z prezentami i "wyciągnięcia spośród nich" Brytyjczyków, którzy psuli jego młodych ludzi.

Wyprawa Forsytha

W 1819 roku major Thomas Forsyth został wysłany przez Departament Wojny USA do Indian Sioux, aby rozdysponować towary warte około 2000 dolarów amerykańskich jako zapłatę za ziemie przekazane Stanom Zjednoczonym na mocy traktatu podpisanego z Zebulonem Pike w 1805 roku (znanego również jako "Zakup Pike (Treaty_of_St._Peters)").
Forsyth, który ogólnie nie był pod wrażeniem Górnej doliny Missisipi, był bardzo krytyczny wobec większości Dakotów, których spotkał podczas swojej wyprawy.
26 lipca 1819 roku, podczas rekonwalescencji po chorobie, spotkał się z wodzem Shakopee i dwoma innymi przywódcami u ujścia rzeki St. Peter (Minnesota).

Zgłosił, że poczuł się urażony agresywnością Shakopee.

We wpisie do dziennika z 26 lipca Forsyth napisał:

Wczoraj wieczorem przybyło trzech wodzów z wieloma zwolennikami, a mianowicie: Szóstka, której wioska znajduje się trzydzieści mil w górę rzeki St. Peter; Strzała, dwadzieścia cztery mile dalej i Killiew (tak nazwany od gatunku orła), którego wioska znajduje się sześć mil dalej. Chcieli natychmiast zająć się interesami, ale było już za późno. Dziś rano spotkaliśmy się i trochę porozmawialiśmy, ale wcale nie podobała mi się mina pana Szóstki, ani jego gadanie; dałem im resztę moich dóbr, ale Szóstka chciała więcej. Nie mając nic więcej, musieli się obejść bez. Dowiedziałem się, pytając, że pan Szóstka jest nicponiem i raczej źle radzi swoim młodym ludziom niż nie. We wszystkich moich rozmowach z tymi Indianami, zazwyczaj mówiłem im to samo, co powiedziałem Liściowi [Wabasha]; i we wszystkich przypadkach musiałem dać każdej grupie trochę whisky. To są ostatni Indianie, jakich mam zobaczyć w tej dzielnicy; dlatego skończyłem z Siuksami na ten rok.

Druga wyprawa Longa

W 1823 roku major Stephen Harriman Long powrócił nad Rzekę Minnesota na wyprawę naukową wraz z geologiem Williamem H. Keatingiem, przyrodnikiem Thomasem Sayem i topografem Jamesem Edwardem Calhounem. Long przybył do "wioski Szóstki" 10 lipca i odkrył, że większość Dakotów, którzy tam mieszkali, była na wyprawie myśliwskiej. W tym czasie poinformował, że wioska Shakopee znajdowała się po północnej stronie rzeki Minnesota. Później wioska przeniosła się na południowy brzeg rzeki, tam, gdzie dziś znajduje się Shakopee w Minnesocie

William H. Keating, który towarzyszył Longowi podczas wyprawy, ale podróżował osobną łodzią, nazywał grupę Shakopee "Taoapa" i napisał:

Szef tej części nazywa się Shakpa, co oznacza sześć. Odziedziczył on swoją pozycję i jest wybitnym człowiekiem, zajmującym w kraju trzecie miejsce po Wapasha i Petit Corbeau. Ma tylko jedną wioskę; jest ona położona nad rzeką St. Peter, między którą to rzeką a Missisipi poluje.

Traktat Prairie du Chien z 1825 r.

Artykuł główny: Pierwszy Traktat Prairie du Chien

19 sierpnia 1825 roku wódz Shakopee podpisał Traktat Prairie du Chien z 1825 roku jako "Sha-co-pe (Szósty)" w sekcji oznaczonej jako "Sioux".

Wodzowie i naczelnicy plemion, w tym: Dakota, Odżibwejowie, Saukowie i Meskwaki (Fox) (obecnie Lud Sauków i Foxów), Menomonee, Iowa, Ho-Chunk (Winnebago) i Odawa (Ottawa), zebrali się w Prairie du Chien. Komisarzami traktatowymi Stanów Zjednoczonych byli gubernator William Clark z Terytorium Missouri i gubernator Lewis Cass z Terytorium Michigan

Po długich negocjacjach plemiona Dakotów i Odżibwejów w końcu zgodziły się na ustalenie dość skomplikowanych linii granicznych między swoimi plemionami. Zgodziły się również w zasadzie na utrzymanie "stałego i wiecznego pokoju między Siuksami i Czipewejami".

Wódz Shakopee był wśród przedstawicieli Dakotów, którzy przemawiali na radzie, popierając ogólne poczucie braterstwa z innymi plemionami, wraz z Wodzem Wabashą II, Wodzem Little Crow I i Tatankamani (Red Wing II)

Traktat nie osiągnął jednak swojego celu, jakim było ustanowienie trwałego pokoju międzyplemiennego. W ciągu kilku miesięcy stało się jasne, że ani Dakota, ani Odżibwejowie nie chcieli być rządzeni granicami ustalonymi w traktacie, a plemiona szybko powróciły do poprzedniego wzorca wrogości.

Przebieg przez bramkę w Forcie Snelling

27 maja 1827 roku kilku wojowników z plemienia Mdewakanton i Wahpeton ostrzelało obóz Odżibwejów rozbity tuż pod murami fortu Snelling zabijając dwie osoby, w tym młodą dziewczynę, i poważnie raniąc co najmniej sześć innych. Incydent miał miejsce krótko po dniu pokojowego handlu między Odżibwejami i Dakotami Siuksami. Wojownik z plemienia Odżibwejów, Strong Earth, zażądał sprawiedliwości od pułkownika Josiaha Snellinga . Wściekły Snelling wysłał następnego ranka dwie kompanie, które szybko otoczyły kilkunastu Dakotów. Następnie zagroził powieszeniem mężczyzn, jeśli winni wojownicy nie zostaną wydani w ciągu trzech dni.

Łącznie czterech mężczyzn zostało przekazanych Snellingowi, w tym dwóch wojowników z bandy Shakopee i dwóch Wahpetonów z Little Rapids nad Rzeką Minnesota.
Snelling wydał mężczyzn Odżibwejom, którzy kazali im uciekać, zanim ich rozstrzelali.

Niepotwierdzona wersja egzekucji

Charlotte Van Cleve, córka majora Nathana Clarka, miała osiem lat w chwili egzekucji w Forcie Snelling. Według jej wspomnień opublikowanych w 1888 r. za morderstwa stracono łącznie pięciu mężczyzn. Van Cleve wymienia "Małego Szóstego" jako jednego ze straconych mężczyzn, ale nie potwierdzają tego żadne inne relacje naocznych świadków ani historycy. Historyk Doane Robinson zasugerował, że możliwe jest, że "Mały Szósty, syn Starego Shakopee", był wśród wojowników, którzy strzelali do obozowiska, ale nie potwierdził, że został stracony.

W barwnej relacji z egzekucji Charlotte Van Cleve z rozrzewnieniem wspomina "Małą Szóstkę" i opisuje, jak dzielnie przebiegł przez szpaler obsadzony przez Czipewejów, co stanowiło część jego kary:

A potem ostatni, "Mała Szóstka", którego my, dzieci, z daleka rozpoznajemy po jego wzniosłym wzroście i wdzięcznej sylwetce; jest naszym przyjacielem i mamy nadzieję, że wróci do domu. Zaczyna; oni strzelają; dym się rozwiewa, a on wciąż biegnie. Klaszczemy w dłonie i mówimy: "Dotrze do domu!", ale po kolejnej salwie nasz faworyt, prawie na mecie, wyskakuje w powietrze i spada - martwy! Zakrywam twarz i wylewam łzy prawdziwego smutku z powodu naszego przyjaciela... Rozmawiamy z drżącymi ustami i łzami w oczach o "Małej Szóstce" i o wielu dobrych rzeczach, które dla nas zrobił - łuki i strzały, cukrowe mokasyny, ładne mokasyny z koralikami, które nam podarował; i życzymy sobie, och! życzymy sobie, żeby mógł biec szybciej, albo żeby karabiny Chippewa nie wypaliły. I śpimy i śnimy o skalpach, karabinach, wojennych okrzykach i przerażających krzykach, i budzimy się, życząc sobie, żeby to wszystko było tylko snem.

William J. Snelling, syn pułkownika Josiah Snellinga, miał 23 lata w chwili egzekucji. Jego relacja z pierwszej ręki na temat egzekucji wymienia tylko Tooponcę Zeze, członka bandy Shakopee, jako jednego z czterech straconych mężczyzn. Według Snellinga, Tooponcę Zeze przyprowadził starszy mężczyzna o imieniu Eagle Head, bardzo wpływowy człowiek, który nie był wodzem.

Szachopee II

Wódz Shakopee II (1858)

Shakopee II (zm. 1860) był wodzem Dakotów z Grupy Mdewakanton znanym jako "Mówca Siuksów".

Został opisany przez pastora Samuela W. Ponda z Pierwszego Kościoła Prezbiteriańskiego w Shakopee jako "człowiek o wybitnych zdolnościach w radzie i jeden z najzdolniejszych i najskuteczniejszych mówców w całym narodzie Dakotów". Za życia nazywano go również "Małą Szóstką".

Miasto Shakopee w Minnesocie zostało nazwane na cześć wodza Shakopee II, gdy zostało założone w 1851 roku.

Relacje z misjonarzami

W 1846 roku wódz Shakopee II zaprosił misjonarza Samuela Ponda do przeprowadzki do swojej wioski Tintonwan, w pobliżu dzisiejszego Shakopee w stanie Minnesota. Shakopee poprosił Ponda o otwarcie szkoły i misji na polecenie Olivera Faribaulta, syna "mieszanej krwi" kupca Jeana-Baptiste'a Faribaulta

Shakopee obiecał, że dzieci z jego wioski będą uczęszczać do szkoły, a Pondowi zapewnione zostaną pastwiska i paliwo. Pond ostatecznie wyraził zgodę i w 1847 r. zbudował dom w miejscu, które nazwał "Prairieville", i mieszkał tam aż do śmierci w 1891 r. W 1855 r. Pond założył najstarszy kościół w Shakopee, Pierwszy Kościół Prezbiteriański.

Chociaż Pond wysoko cenił "Shakpaya" za jego zdolności oratorskie, opisywał go również jako zagadkowego człowieka, "który był jednocześnie podziwiany i pogardzany przez wszystkich, którzy go znali"

Jako mówca w radzie nie miał sobie równych wśród współczesnych sobie wodzów. Ale podczas gdy rady, których udzielał, były na ogół dobre, przykład, jaki dawał, był często zgubny. Miał nerwowy, pobudliwy temperament... Nie był szczególnie złośliwy ani mściwy i łatwo godził się z tymi, którzy go obrazili. Czasami wydawał się wspaniałomyślny, a niektóre z jego przemówień zawierały mądre rady i szlachetne uczucia; ale fałsz i prawda były dla niego równie ważne i często przyłapywano go na popełnianiu drobnych kradzieży...

Jednocześnie Samuel Pond zasugerował, że wódz Shakopee II mógł zapobiec pierwszym atakom podczas powstania Dakotów w 1862 r., gdyby żył , co zostało również wyrażone osobno przez Wodza Big Eagle

Pond wyjaśnił:

Shakpay zmarł przed masakrą białych; gdyby żył w tym czasie, być może mógłby jej zapobiec, ponieważ miał wielki wpływ na swój lud i zawsze opowiadał się za pielęgnowaniem pokoju i przyjaźni z białymi. Czasami alarmował nieśmiałych, używając groźnego języka, ale nigdy nie wydawał się skłonny do wyrządzenia poważnej krzywdy komukolwiek. Pomimo wszystkich swoich wad nie był ani kłótliwy, ani mściwy.

Traktaty

Shakopee był sygnatariuszem Traktatu Mendota z 5 sierpnia 1851 r. (jako "Sha-k'pay"); on i inni wodzowie Dakotów zostali zmuszeni do sprzedaży 24 milionów akrów (97 000 km2) za kilka centów za akr.

W 1858 roku wódz Shakopee udał się do Waszyngtonu jako jeden z głównych wodzów delegacji traktatowej Grupa Mdewakanton i Grupa Wahpekute.

Częścią traktatu było wypłacanie Indianom rent w postaci żywności i pieniędzy przez rząd federalny, lecz kilka lat później, po wybuchu Wojny secesyjnej, Stany Zjednoczone złamały zobowiązania traktatowe.

Bitwa pod Shakopee

Bitwa pod Shakopee miała miejsce w 1858 roku i była ostatnim poważnym konfliktem między Dakotami i Odżibwejami. W walce wzięło udział kilkudziesięciu wojowników, którzy zginęli po obu stronach, bez wyraźnego zwycięzcy.

Śmierć i dziedzictwo

Śmierć "Starego Shakopee" ogłoszono 16 października 1860 roku w gazecie St. Paul Pioneer and Democrat.

Szachkopee III

Wódz Shakopee III w 1864 r.

Shakopee III (1811 - 11 listopada 1865) był wodzem Dakotów z plemienia Mdewakanton, który brał udział w wojnie Dakotów w 1862 roku . Urodził się jako Eatoka, co oznacza "inny język", a po śmierci ojca w 1860 roku stał się znany jako Shakpedan lub Mała Szóstka .

Po powstaniu Dakotów w Minnesocie Little Six uciekł do Rupert's Land w dzisiejszej Manitobie w Kanadzie . W styczniu 1864 roku wodzowie Little Six i Medicine Bottle zostali odurzeni, schwytani i przewiezieni przez granicę amerykańsko-kanadyjską do Pembina . Tam zostali aresztowani przez majora Edwina AC Hatcha i zabrani z powrotem do Fort Snelling . Little Six stanął przed komisją wojskową w grudniu 1864 roku i został stracony przez powieszenie 11 listopada 1865 roku.

Jego imieniem nazwano kasyno Little Six obsługiwane przez społeczność Shakopee Mdewakanton Sioux w Shakopee w stanie Minnesota .

Walka o wpływy

Kiedy w 1860 roku Little Six został wodzem, niemal wszystkie grupy Dakotów, które przekazały swoje ziemie Stanom Zjednoczonym na mocy traktatów z 1851 i 1858 roku, przeniosły się do rezerwatów graniczących z górnym biegiem rzeki Minnesota . Grupa Shakopee'ego znajdowała się ponad milę na zachód od ujścia rzeki Redwood

Według pastora Samuela W. Ponda, Chief Little Six walczył o zdobycie wpływu na swój zespół. Little Six był niedoświadczony w porównaniu do swojego bardziej charyzmatycznego wujka, Red Middle Voice ("Hochokaduta"). Według Pond, Red Middle Voice otaczał się silnymi ludźmi, gdy jego brat jeszcze żył, i sprawował "kontrolę nad zespołem po jego śmierci", mimo że formalnie nie był uznawany za wodza.

Powstanie wioski Rice Creek

Red Middle Voice ("Hocokayaduta") zyskał poparcie wśród niezadowolonych członków bandy Shakopee, którzy byli niezadowoleni z warunków życia w rezerwacie. Odłączył się od bandy swojego brata i poprowadził swoich zwolenników na północną stronę Rice Creek, w pewnej odległości powyżej ujścia Redwood River , gdzie założyli własną wioskę. Wieś Rice Creek, jak ją nazwano, znajdowała się technicznie na ziemi amerykańskiej, ale jej członkowie dali znać, że są gotowi bronić obozowiska za wszelką cenę.

Grupa Rice Creek była postrzegana przez innych Dakotów z plemienia Lower Sioux jako wichrzyciele i outsiderzy. Jednak z czasem przyciągnęli innych, w tym Sissetonów i Wahpetonów, którzy chcieli odejść ze swoich grup. Na początku 1862 r. liczyła około pięćdziesięciu członków i piętnaście tipi.

Rola w wojnie USA-Dakota w 1862 r.

Artykuł główny: Wojna Dakotów z 1862 r.

Wsparcie dla powstania

Wódz Mały Kruk

17 sierpnia 1862 roku czterech młodych myśliwych z plemienia Mdewakanton z wioski Rice Creek zabiło pięciu osadników anglo-amerykańskich w dzisiejszym Acton w Minnesocie . Tego wieczoru wrócili do wioski Rice Creek i opowiedzieli o tym Cut Nose'owi i Red Middle Voice, którzy popierali powstanie mające na celu wypędzenie osadników z regionu. ^[ 23 ]^[ 21 ] Razem ze 100 wojownikami Red Middle Voice udał się osiem mil w dół rzeki, aby zwerbować swojego siostrzeńca, Little Six.

Little Six z kolei postanowił, że totalna wojna będzie możliwa tylko przy wsparciu wodza Little Crow III . Chociaż Little Crow początkowo wyśmiał ten pomysł, grupa przekonała go, by im przewodził. Następnego ranka Little Crow nakazał atak na Agencję Lower Sioux , rozpoczynając pięciotygodniową wojnę Dakotów z 1862 roku

Atak na Agencję Dolnych Siouxów

Artykuł główny: Atak na Agencję Dolnych Siouxów

O świcie 18 sierpnia 1862 roku wojownicy wyruszyli na południe w kierunku Lower Sioux Agency . Większość z nich pochodziła z band Red Middle Voice i Shakopee, ale ostatecznie dołączyli do nich wojownicy z innych band Lower Sioux. ^[ 21 ] Historyk Gary Clayton Anderson pisze, że trudno jest ustalić, którzy wojownicy popełnili morderstwa pierwszego dnia, ale dochodzi do wniosku, że zaangażowani byli zarówno Cut Nose, jak i Little Six, opierając się na opowieściach ocalałych od Justina Boeltera i Samuela Browna

Złapanie rodziny Brown

W swojej opowieści o wojnie Sam Brown opisał pojmanie jego rodziny przez Little Six, Cut Nose, Dowanniye i innych w pobliżu ich domu, który znajdował się około ośmiu mil na wschód od Upper Sioux Agency . 19 sierpnia 1862 roku Sam Brown, jego matka Susan Frenier Brown, jego rodzeństwo i inne rodziny jechali wozami do Fort Ridgely , gdy zostali zatrzymani i otoczeni na drodze przez dużą grupę wojowniczą Dakotów.

Według Browna, wojownicy Dakotów zamierzali ich zabić. Jego matka wstała w wozie, pomachała szalem i głośno krzyknęła w języku Dakota, że ??"była Sisseton - krewną Wanataan , Scarlet Plume, Sweetcorn, Ah-kee-pah [Akipa] i przyjaciółką Standing Buffalo, że przyszła tutaj po ochronę i ma nadzieję ją uzyskać". ^[ 25 ] Niemniej jednak Cut Nose, Little Six i Dowanniye byli wśród pierwszych, którzy pobiegli w ich stronę, "groźnie potrząsając zakrwawionymi tomahawkami [przed ich] twarzami".

W końcu zatrzymali się, gdy jeden z wojowników rozpoznał Susan Brown i oświadczył, że jej życie i życie członków jej rodziny powinno zostać oszczędzone. Przygarnęła mężczyznę poprzedniej zimy, gdy marznął, a on chciał odwdzięczyć się jej za tę życzliwość. Wojownicy zwrócili wówczas uwagę na pięciu białych mężczyzn, którzy byli z nimi, i nalegali, by zabić tylko ich. Wyjaśnili, że wszyscy złożyli ślubowanie poprzedniego dnia i że jeśli oszczędzą mężczyzn, Little Crow i loża żołnierzy mogą nakazać ich zabić.

Po dalszych negocjacjach - w tym po groźbie Susan Brown, że uśmierzy gniew całych plemion Sisseton i Wahpeton, jeśli pozostali mężczyźni zostaną skrzywdzeni - wojownicy ustąpili i pozwolili pięciu mężczyznom odejść. Następnie rodzina Brown została zabrana do wioski Rice Creek. Podczas podróży natknęli się na ciała trzech mężczyzn i jednej kobiety, których, jak potwierdził Cut Nose, zabili wcześniej.

Brown wspominał, że Little Six drwił z jego szwagra i woźnicy, śpiewając piosenkę o zabijaniu ludzi, którzy go rozgniewali:

Shakopee lub Little Six, który również był na koniu, co jakiś czas galopował [sic !] do przodu, a potem nagle odwracał się i z okrzykiem i wrzaskiem pędził w naszą stronę, odbezpieczał broń i patrzył na nas wściekle. Matce się to nie podobało. Powiedziała mu, że nie chce mieć przy sobie żadnych jego głupot i że musi albo strzelać i zabijać, albo zaprzestać swoich wybryków. Odpowiadał, że jesteśmy jego więźniami i nie powinniśmy tyle mówić, po czym zaczynał śpiewać pieśń wojenną. Potrząsał tomahawkiem przed Blairem i Lonsmanem, a następnie powtarzał pieśń wojenną, która później stała się tak znajoma... Kiedy zobaczył, że matka się go nie boi, przestał się wygłupiać.

Bitwa pod Fortem Ridgely

Artykuł główny: Bitwa pod Fort Ridgely

Wieczorem 19 sierpnia Little Crow zwołał radę, na której argumentował za całkowitym atakiem na Fort Ridgely , posunięciem, które poparła Little Six. Uważali oni zdobycie Fort Ridgely za klucz do uzyskania kontroli nad całą doliną rzeki Minnesota

W południe 20 sierpnia 350-450 mężczyzn z plemienia Dakotów opuściło obóz założony w pobliżu wioski Little Crow i ruszyło w stronę Fort Ridgely . Little Six był podobno wśród wodzów, którzy dowodzili swoimi oddziałami w pierwszej bitwie pod Fort Ridgely , mając na celu zdobycie fortu. ^[ 21 ]

Sam Little Crow został zauważony, jak wydawał rozkazy swoim ludziom po zachodniej stronie fortu, odwracając uwagę garnizonu USA, podczas gdy inne bandy Dakotów podkradały się wąwozem na wschód i przejmowały kontrolę nad niektórymi budynkami gospodarczymi w północno-wschodnim narożniku fortu. W odpowiedzi artylerzysta z 5. Pułku Piechoty Minnesoty i uchodźca z Lower Sioux Agency wycelowali dwie haubice w północno-wschodni róg i strzelili. Wspierane ogniem muszkietów , pociski artyleryjskie odepchnęły Dakotów od budynków i z powrotem do wąwozu. ^[ 23 ]

Dakota strzelała z dystansu przez kolejne pięć godzin i wieczorem wycofała się do Lower Sioux Agency. To był pierwszy raz, kiedy Siouxowie zetknęli się z pociskami artyleryjskimi, a oni byli zaniepokojeni poważnymi obrażeniami i zgonami spowodowanymi przez "zgniłe kule".

Reszta wojny

Zakres zaangażowania Little Six w resztę wojny jest niejasny. 24 sierpnia Little Crow poprowadził bandy Lower Sioux w pośpiesznym odwrocie dziesięć mil na północ do Rice Creek, aby połączyć się z Little Six, Red Middle Voice i ich bandami. 28 sierpnia zjednoczony obóz rozpadł się i utworzył dużą karawanę, przekraczając rzekę Yellow Medicine , gdzie zorganizowali nowy obóz.

Na radzie zwołanej 31 sierpnia Little Crow argumentował za skierowaniem się w stronę "Big Woods" na zachód od Hutchinson w Minnesocie . Spotkał się ze sprzeciwem innych wodzów band, w tym Little Six, którzy opowiadali się za skierowaniem się na południe, aby zebrać łupy pozostawione w wiosce Little Crow i w New Ulm , które zostało opuszczone.

W końcu zgodzili się podzielić swoje siły. Jedna grupa udała się na zachód na rajdy w Big Woods z Little Crow. Większa grupa dowodzona przez Gray Birda i Mankato udała się na południe i skończyła w bitwie pod Birch Coulee . Jednakże Little Six nie jest znane z tego, że wyruszyła z którąkolwiek z nich.

Wódz Big Eagle później stwierdził w swojej narracji o wojnie, że Little Six "brał udział w wybuchu, mordując kobiety i dzieci, ale nigdy nie widziałem go w bitwie, a on został złapany w Manitobie i powieszony... Mój brat, Medicine Bottle, został powieszony razem z nim".

Ucieknij do Kanady i schwytaj

Po wojnie Dakotów w 1862 r . Shakopee, Medicine Bottle (Wakanozanzan) i ich zwolennicy uciekli na północ przez granicę międzynarodową do Kanady . Setki ich zwolenników osiedliło się w pobliżu Fort Garry , u ujścia rzeki Assiniboine , poza jurysdykcją armii USA. Chociaż ich obecność nie została przyjęta z zadowoleniem przez władze kanadyjskie, niewiele można było przeciwko nim zrobić prawnie, ponieważ nie popełnili żadnych przestępstw w Kanadzie.

Batalion Hatcha

Po powrocie do Minnesoty utworzono nowy batalion konny pod dowództwem majora Edwina AC Hatcha, nowo mianowanego oficera bez doświadczenia wojskowego. Na wniosek generała Henry'ego Hastingsa Sibleya batalion wysłano do miasta Pembina , aby zabezpieczyć się przed możliwym najazdem Dakotów Siouxów, którzy schronili się w Kanadzie. ^[ 28 ] "Batalion Hatcha" dotarł do Pembiny 13 listopada 1863 r. po przebyciu 400 mil od Fort Snelling

Hatchowi szczególnie zależało na pojmaniu Shakopee. ^[ 28 ] Mówi się, że Little Six chwalił się w Pembinie, że osobiście zabił ponad pięćdziesięciu mężczyzn, kobiet i dzieci podczas wojny w Minnesocie

15 grudnia Hatch wysłał dwudziestu żołnierzy do St. Joseph, starego brytyjskiego punktu handlowego czterdzieści mil na zachód od Pembiny, gdzie obozowała grupa Siouxów. O 3:00 rano otoczyli obóz, gdy Dakotowie spali, i zastrzelili ich, gdy wychodzili ze swoich tipi, zabijając sześciu. Incydent ten zszokował i zdemoralizował Dakotów. Niedługo potem gubernator prowincji Ziemia Ruperta wysłał wiadomość do Hatcha, że wielu Dakotów jest gotowych się poddać, jeśli nikt nie zostanie ukarany za powstanie w Minnesocie.

Hatch odpowiedział listem, w którym oświadczył, że jest gotów ich aresztować i wyżywić, jeśli oddadzą broń i wydadzą Little Six oraz siedmiu lub ośmiu innych podejrzanych o morderstwo. W styczniu 1864 r. w Pembinie poddało się w sumie 91 Dakotów.

Złapanie Małej Szóstki i Butelki z Lekami

W Boże Narodzenie 1863 roku porucznik z batalionu Hatcha został wysłany przez granicę do Fort Garry w Kanadzie , aby omówić schwytanie Little Six i Medicine Bottle. Spotkał się z Johnem H. McKenzie, aby poinformować go, że jeśli mu się uda, zostanie mu przyznana znaczna nagroda finansowa. Jakiś czas później kapitan batalionu poinformował McKenzie, że Andrew GB Bannatyne, który dostarczał batalionowi paszę dla koni, będzie skłonny pomóc, dostarczając zespoły , które przetransportują całą grupę przez granicę do Pembina

15 stycznia 1864 r. John H. McKenzie i jego kolega Onisime Giguere przebyli 25 mil w górę rzeki Assiniboine do obozowiska Siouxów. Następnego dnia spotkali się z wodzami i poinformowali ich, że władze kanadyjskie przestaną dostarczać im racje żywnościowe. Little Six zdenerwował się i powiedział, że musi natychmiast porozmawiać z gubernatorem prowincji i biskupem.

McKenzie i Giguiere zaoferowali Little Six i Medicine Bottle podwiezienie do Fort Garry, jeśli wyruszą natychmiast. Około północy zjedli kolację i wypili dzbanek toddy w domu McKenziego. Następny dzień był niedzielą i wodzowie zostali poproszeni o uszanowanie szabatu i pozostanie w domu. McKenzie dostarczył im więcej toddy w połączeniu z laudanum , które dostarczył Bannatyne. Następnie udali się do domu Bannatyne'a, gdzie podano im kieliszek wina z dodatkiem laudanum. Tego popołudnia "wpadli w szał na poważnie, pijąc surową whisky z alkoholu". ^[ 28 ] McKenzie udawał, że martwi się, że da im za dużo do picia, jednocześnie uzupełniając szklankę Giguiere'a głównie wodą.

Little Six stracił przytomność około godziny 21.00. Aby zapobiec jego wybudzeniu, Bannatyne przyłożył mu do nosa chusteczkę nasączoną chloroformem . Związali mu ręce i nogi, a Little Six przywiązali do "płaskich sań dla psów" wyłożonych szatami bawolich . McKenzie wyruszył następnie do Pembiny z Little Six na holu. Medicine Bottle, który miał zaledwie około trzydziestu pięciu lat, był mniej pijany. Przez chwilę walczyli, aby go związać i przywiązać do innych sań. Następnie Giguere wyruszył do Pembiny z Medicine Bottle na holu. Bannatyne zapewnił mężczyznom zastępstwo w postaci koni.

Następnego dnia w południe przybyli do Pembiny i dostarczyli Little Six i Medicine Bottle majorowi Hatchowi, który natychmiast ich aresztował. Batalion Hatcha zabrał Little Six i Medicine Bottle najpierw do Fort Abercrombie , a następnie do Fort Snelling, gdzie przybyli 27 maja 1864 r.

Test (Proces Sądowy)

Little Six i butelka z lekarstwem w Fort Snelling, 1864 r.

18 listopada 1864 roku generał Henry Hastings Sibley wydał rozkaz powołania komisji wojskowej , która miała przeprowadzić próby Little Six i Medicine Bottle w Fort Snelling . Próby zostały opóźnione, ponieważ większość oficerów Sibleya została przydzielona do posterunków wojskowych na pograniczu lub została oddelegowana na wyprawę generała Alfreda Sully'ego . Panel oficerów, których ostatecznie wybrał do komisji wojskowej, pochodził z jednego pułku, 2. Pułku Kawalerii Minnesoty , zanim ten ukończył roczną służbę.

Proces Little Six rozpoczął się 2 grudnia, zaraz po zakończeniu procesu Medicine Bottle. Poprosił o czas na przedstawienie obrońcy. Komisja przyznała jednodniowe odroczenie. Gdy proces został wznowiony, Little Six oświadczył, że były gubernator terytorialny Willis A. Gorman zgodził się go bronić, ale nie będzie dostępny do 9 grudnia. Poprosił o kolejne sześciodniowe odroczenie, którego komisja nie uwzględniła.

Little Six został następnie osądzony pod dwoma zarzutami: morderstwa i "ogólnego udziału w morderstwach, masakrach i innych okrucieństwach". Specyfikacje pierwszego zarzutu twierdziły, że Little Six zabił różnych niezidentyfikowanych mężczyzn, kobiety i dzieci w Brown, Renville i innych hrabstwach w okolicach 18 i 19 sierpnia 1862 r. Specyfikacje drugiego zarzutu twierdziły, że Little Six aktywnie uczestniczył w morderstwach, masakrach i innych okrucieństwach oraz że walczył w bitwach, w których zginęło wielu żołnierzy.

Komisja wezwała sześciu świadków, wszystkich Dakotów, którzy nie brali udziału w żadnych morderstwach ani walkach. Żaden z nich nie był bezpośrednim świadkiem zabicia kogokolwiek przez Little Six. Trzech z nich zeznało, że słyszeli, jak Little Six chwalił się zabiciem osadników wieczorem pierwszego dnia wybuchu epidemii - jeden ze świadków powiedział, że zabił siedmiu, inny, że trzynastu, a trzeci ze świadków powiedział, że zabił sześciu. Taopi oświadczył, że osiem dni po początkowym wybuchu epidemii Little Six chwalił się zabiciem niemieckiego osadnika, jego kobiet i dzieci.

Little Six nie przedstawiło żadnych świadków, ale poprosiło o złożenie pisemnego oświadczenia.

William Folwell napisał w swojej Historii Minnesoty :

Oświadczenie było krótkie. Jego ojciec był dobrym wodzem i zawsze przyjazny dla białych. Little Six próbował być taki jak on i był przyjazny dla białych, ale jego ludzie wypowiedzieli im wojnę bez jego wiedzy i grozili, że go zabiją, jeśli się im sprzeciwi. Przypomniał sobie, że powiedział Little Crow, że biali zostali zabici, ale nigdy nie brał udziału w żadnej walce, ponieważ wiedział, że to nie jest w porządku. Podczas gdy jego ludzie walczyli pod Wood Lake, on przemieszczał się na terytorium brytyjskie. Zostałby tam na zawsze, ale został zabrany. Nigdy nie zamierzał zobaczyć innego Amerykanina, ponieważ wstydził się tego, co zrobił jego lud.

7 grudnia komisja wydała swój werdykt. Little Six został uznany za winnego obu zarzutów - morderstwa i ogólnego udziału w morderstwach - ale niewinnego strzelania do żołnierzy i zabijania ich. Little Six został skazany na śmierć, powieszenie miało nastąpić w terminie ustalonym przez dowodzącego generała brygady. Komisja uznała również, że Little Six i Medicine Bottle nie muszą zostać odesłani na brytyjską ziemię, ponieważ działania Hatcha i jego ludzi mające na celu ich pojmanie nie zostały autoryzowane przez generała Johna Pope'a

Wykonanie

14 grudnia 1864 roku generał Henry Hastings Sibley potwierdził egzekucje Little Six i Medicine Bottle. Datę egzekucji ustalił na 20 stycznia 1865 roku. Sibley przekazał ustalenia komisji sędziemu adwokatowi generalnemu Josephowi Holtowi i stwierdził, że obaj byli "wodzami dwóch band najbardziej uwikłanych" w wojnę Dakotów z 1862 roku . Twierdził również, że obaj przewodzili "nie tylko w podżeganiu swoich ludzi do atakowania białych, ale także w osobistym uczestnictwie w bezmyślnej rzezi mężczyzn, kobiet i dzieci". Jeśli chodzi o legalność ich aresztowania, argumentował, że obaj mężczyźni zostali schwytani przez poddanych brytyjskich, a nie żołnierzy lub obywateli amerykańskich.

20 stycznia 1865 r. generał John Pope zatwierdził wyroki. W marcu generał Holt przejrzał zapis przebiegu rozprawy i stanowczo zalecił prezydentowi Abrahamowi Lincolnowi zatwierdzenie obu egzekucji. 29 sierpnia 1865 r. Andrew Johnson , który został prezydentem USA po zamachu na Lincolna , zatwierdził wyroki śmierci.

Kiedy Little Six i Medicine Bottle dowiedzieli się o decyzji Johnsona, Little Six powiedziało:

"Nie jestem Indianką - mogę umrzeć, kiedy tylko biały człowiek zechce".

Datę ich egzekucji ustalono na 11 października. Ojciec Augustin Ravoux , który pełnił funkcję duchowego doradcy Little Six i Medicine Bottle, lobbował za zamianą ich wyroków. 2 października Najczcigodniejszy Thomas Grace , rzymskokatolicki biskup Saint Paul w Minnesocie , napisał do prezydenta Andrew Johnsona, sprzeciwiając się egzekucji Little Six i Medicine Bottle, "biorąc pod uwagę zdradziecki sposób, w jaki zostali wciągnięci w jurysdykcję" Stanów Zjednoczonych.

Biskup Grace napisał:

Bez względu na to, jak bardzo są winni, każdy szlachetny umysł podpowiada sobie, że rząd nie może wymierzyć im kary w danych okolicznościach, nie umniejszając przy tym sobie.

Prezydent Johnson wysłał list biskupa Grace'a do Sekretarza Spraw Wewnętrznych Jamesa Harlana . 10 października Harlan odesłał list prezydentowi i zalecił zawieszenie wyroków, ponieważ nie udało mu się uzyskać informacji o sprawie z Departamentu Wojny . Prezydent natychmiast zawiesił wyrok.

Gubernator Minnesoty Stephen Miller napisał następnie do prezydenta Johnsona, apelując w imieniu ofiar konfliktu z 1862 r., aby rozważyli te sprawy dokładnie. Napisał również do sekretarza Harlana, że ??przedstawiono wystarczające dowody na wykonanie kary śmierci. Sędzia adwokat generalny ponownie przejrzał sprawy i wydał ostateczną opinię oraz rekomendację dla prezydenta, zalecając wykonanie kary śmierci.

Egzekucję zaplanowano na sobotę, 11 listopada, na godzinę 12 w południe. Pułkownik Robert N. McLaren, komendant Fortu Snelling , poinformował Little Six i Medicine Bottle za pośrednictwem ojca Ravoux. Obaj mężczyźni spokojnie skinęli głowami i uśmiechnęli się.

Dzień egzekucji

11 listopada Little Six i Medicine Bottle zostali straceni przez powieszenie w Fort Snelling . Ojciec Ravoux poszedł wcześniej, aby być z Little Six i Medicine Bottle do końca. Medicine Bottle odmówił modlitwy, których nauczył się od księdza, podczas gdy Little Six mruknął na znak zgody. Little Six dał swoją fajkę pułkownikowi McLarenowi, a list i małą walizkę dla swojej żony.

Ponad 400 obywateli Saint Paul zebrało się, aby oglądać egzekucję. O godzinie 12:00 425 żołnierzy maszerowało w szyku wokół podwójnej szubienicy.

Ostatnie słowa

Popularna legenda głosi, że Little Six usłyszał gwizdek parowozu w oddali, gdy wspinał się po schodach szubienicy Wskazując w kierunku pociągu, Little Six rzekomo powiedział: "Gdy wchodzi biały człowiek, Indianin wychodzi". Historyk Micheal Clodfelter pisze: "Chociaż przemówienie filmowe nigdy nie miało miejsca, to ostateczne powieszenie rzeczywiście oznaczało melodramatyczny koniec dla Santee w Minnesocie".

Następstwa

Po powieszeniu część świadków pobiegła na szubienicę, aby odciąć kawałki pętli i zachować je na pamiątkę.

W pewnym momencie po egzekucji ciała Little Six i Medicine Bottle zostały przejęte przez lekarzy w Saint Paul w Minnesocie. Według badacza i filmowca z Dakoty Sheldona Wolfchilda ciało Shakopee zostało zakonserwowane w drewnianej beczce po whisky i wysłane do Jefferson Medical College w Filadelfii , gdzie profesor Joseph Pancoast wykorzystał je do swoich lekcji anatomii człowieka

W 1867 roku parlament Minnesoty zatwierdził wypłatę 1000 dolarów na pokrycie kosztów usług i wydatków Johna H. McKenziego i Onisime Giguere'a związanych ze schwytaniem Little Six i Medicine Bottle.