Bitwa o Badlands (1864)

Najważniejsi wodzowie tej bitwy:
 | Inkpaduta "Szkarłatny Punkt" (Grupa Wahpekute ze Szczepu Dakota) | Standing Buffalo (Stojący Bawół) [Sisseton, Dakota] | Siedzący Byk (Grupa Hunkpapa Szczepu Lakota) | Gall (Grupa Hunkpapa Szczepu Lakota) |

Bitwa na Badlands
miała miejsce na terytorium Dakoty, na terenie dzisiejszej zachodniej Dakoty Północnej, pomiędzy armią USA dowodzoną przez generała Alfreda Sully, a Szczepami z Plemienia Siuksów: (Teton (Lakota); Grupy Hunkpapa, Sihásapa (Blackfeet), Miniconjou i Sans Arc) oraz Santee Dakota (w tym: Yanktonai, oraz resztki Wahpeton) - pod ogólnym dowództwem zgromadzonych wodzów: Inkpaduta (Grupa Wahpekute), Siedzący Byk (Hunkpapa) i Gall (Hunkpapa)

Sully ścigał Siuksów przez trudny teren Badlands w pobliżu dzisiejszego Parku Narodowego Theodore'a Roosevelta

Bitwa miała miejsce w dniach 7-9 sierpnia 1864 roku pomiędzy terenami, które obecnie są Medora i Sentinel Butte w Dakocie Północnej, Badlands (pol. Złe ziemie - zobacz też na stonie głównej Badlands).

Była przedłużeniem konfliktu rozpoczętego podczas Wojny Siuksów w Dakocie (1862).

Sully'emu udało się przemaszerować przez Badlands, napotykając jedynie umiarkowany opór ze strony Siouxów.

Generał Alfred Sully

Tło

W następstwie Wojny Siuksów w Dakocie (1862). rząd USA kontynuował karanie Siouxów, w tym tych, którzy nie brali udziału w wojnie.

Duże Operacje wojskowe, generała Sibley'a na terytorium Dakotów w 1863 r. zepchnęły większość Siuksów na zachodni brzeg rzeki Missouri, przynajmniej tymczasowo, i uczyniły bezpieczniejszą, choć nie całkowicie bezpieczną, granicę osadnictwa białych w Minnesocie i obu Dakotach.

Ważnym impulsem do kolejnej kampanii wojskowej przeciwko Siuksom była chęć ochrony linii komunikacyjnych z niedawno odkrytymi złożami złota w Montanie i Idaho. Życiem dla amerykańskich górników złota były statki parowe płynące rzeką Missouri przez serce terytorium Siuksów.

Zimą 1863-1864 roku przełożony Sully'ego, generał dywizji John Pope, nakazał Sully'emu utworzenie kilku fortów wzdłuż rzeki Missouri i we wschodnich Dakotach, aby zabezpieczyć szlaki komunikacyjne do złóż złota i wyeliminować zagrożenie ze strony Siuksów dla osadników na wschód od rzeki Missouri.

Armia Sully'ego była największą, jaka kiedykolwiek została zgromadzona w celu walki z Indianami Wielkich Równin, składała się z ponad 4000 ludzi, z których wielu pełniło role wsparcia i zaopatrzenia wzdłuż rzek Missouri i Yellowstone
(Zobacz też : Wielkie Równiny, oraz Wojny z Indianami Wielkich Równin)

Jedyne zdjęcie, które przedstawia Wodza Inkpadutę.
Prawdopodobnie zostało zrobione przed 1857 rokiem.

Sully założył Fort Rice nad rzeką Missouri na terenie dzisiejszej Dakoty Północnej 7 lipca 1864 r. Stamtąd poprowadził 2200 ludzi na terytorium zachodniej Dakoty.

W Bitwie pod Killdeer Mountain (1864) 28 lipca Sully pokonał około 1600 wojowników Sioux. Po bitwie Siouxowie wraz ze swoimi kobietami i dziećmi rozproszyli się na Badlands na zachód od Killdeer Mountain, w pobliżu dzisiejszej Południowej Dakoty. Jednostki Parku Narodowego Theodore'a Roosevelta. Badlands Dakoty charakteryzują się "głębokimi, nieprzejezdnymi wąwozami" i "wysokimi, surowymi wzgórzami".

Wódz Gall (Hunkpapa), sfotografowany przez Davida Francisa Barry'ego w Fort Buford, Dakota Północna, 1881.

Mimo że zabrakło mu racji żywnościowych, Sully postanowił kontynuować pościg za Siouxami. Zwiadowca z Plemienia Blackfoot powiedział, że zna trasę przez Badlands, którą można przejechać taborem Sully'ego. Po odpoczynku Sully i jego ludzie ruszyli w nieznany teren przed sobą. Jego celem było kontynuowanie pościgu za Siouxami przez Badlands, a następnie uzupełnienie zapasów wyprawy poprzez marsz na północ do rzeki Yellowstone , gdzie czekały na niego dwa parowce pełne racji żywnościowych. Sully podążył w górę rzeki Heart , wkraczając do Badlands 5 sierpnia. "W jednej chwili toczyli się po tym, co wydawało się bezkresną prerią; w następnej mężczyźni i konie zgubili się w labiryncie wąskich wąwozów i złowrogich stromizn". Sully'emu towarzyszył tabor emigrantów z górnikami, ich żonami i dziećmi.

Przywódca Lakotów Siedzący Byk opisał Indian biorących udział w bitwie na Badlands jako Hunkpapa, Sans Arcs i Miniconjou Lakotów, Yanktonai i innych.

Siedzący Byk, ok. 1883 r.
(Kliknij aby powiększyć)

Bitwa

6 sierpnia Sully i jego ludzie rozbili obóz na brzegach rzeki Little Missouri. Następnego ranka mała grupa Siouxów rozpoczęła działania wojenne, napadając na stado koni Siódmego Pułku Kawalerii Iowa i zasadzką na jedną kompanię pułku. Setki wojowników Siouxów pojawiło się na szczytach wzgórz w pobliżu obozu Sully'ego. Kilka strzałów armatnich ich rozproszyło, ale żołnierze spędzili nerwową noc. Następnego ranka Sully i jego kolumna ruszyli naprzód przez pustkowia. Sully podjął wszelkie środki ostrożności w celu obrony, ale duża liczba wojowników indiańskich - Sully oszacował ich liczbę na 1000 - pojawiła się na klifach i wzgórzach na jego froncie i flankach. Indianie obrzucili żołnierzy strzałami i próbowali podkraść się na tyle blisko, aby wyrządzić poważne szkody armii Sully'ego, rozciągniętej na przestrzeni trzech lub czterech mil w trudnym terenie. Sully odpowiedział ogniem armatnim i wypadami części swojej kawalerii. Atak Siouxów był raczej chaotyczny niż zdecydowany. Pod koniec dnia przewodnik Sully'ego z Plemienia Blackfoot (Czarne stopy) został ranny.

Pomimo oporu Siouxów, Sully i jego ludzie posunęli się o około 10 mil 8 sierpnia. Następnego dnia Sully ponownie stanął twarzą w twarz z dużą liczbą Indian na froncie, którzy utrudniali mu przejście. Około południa Sully wydostał się z Badlands na dużą, płaską równinę. Mając miejsce na manewry i rozmieszczenie artylerii, wkrótce rozproszył Indian i bitwa się skończyła. Sully znalazł pozostałości dużego, niedawno opuszczonego obozu Indian. Indianie najwyraźniej rozproszyli się we wszystkich kierunkach.

Sully oszacował straty Indian w bitwie na 100 zabitych. Wydaje się to mocno przesadzone, ponieważ Indianie pozostali w dużej odległości. Straty Sully'ego to prawdopodobnie tylko zwiadowca z Plemienia Blackfoot (Czarne stopy) i tuzin rannych żołnierzy.

Następstwa

Strategia Siouxów w Bitwie pod Badlands, która była bardziej potyczką niż bitwą, polegała na nękaniu żołnierzy, opóźnianiu ich marszu i pozbawianiu ich oraz ich koni wody. Ta strategia była bliska sukcesu po zakończeniu działań wojennych, gdy Sully i jego ludzie przedzierali się przez wyschniętą pustynię, aby dotrzeć do rzeki Yellowstone, oddalonej o około 50 mil (80 km). Mężczyźni otrzymywali niewielkie racje żywnościowe i tylko pół litra kawy dziennie, przyrządzonej z wody alkalicznej; bydło wyprawy umierało z pragnienia w dużych ilościach. 12 sierpnia żołnierze dotarli do Yellowstone i znaleźli tam dwa parowce załadowane zapasami. Z wielkim trudem z powodu braku trawy dla koni i niskiego poziomu wody Sully pomaszerował w dół rzeki, odkrywając po przybyciu do Fort Union u zbiegu rzek Yellowstone i Missouri, że Siouxowie spłoszyli i ukradli wszystkie, oprócz dwóch, konie należące do fortu. Ponieważ brakowało mu koni, a dysponował armią wyczerpanych ludzi, Sully porzucił plan kontynuowania wyprawy przeciwko Siuksom.

Ekspedycja Sully'ego z 1864 r. zepchnęła większość wrogich Siouxów na zachód od rzeki Missouri do ich ostatnich twierdz w Kraju Powder River i Black Hills (Góry Czarne).

Stany Zjednoczone wysłały przeciwko nim kolejną dużą armię w 1865 r. w ramach Ekspedycji Powder River (1865), ale udało im się stawić opór - szczególnie że otrzymali pomoc od zaprzyjaźnionego Plemienia Cheyenne (Czejenów)